Mag dat zomaar? demente ouder zonder overleg "fixeren"?
Krijg net een belletje, ze hebben mijn demente moeder, zonder overleg met ons, in een rolstoel met tafel ervoor gedaan, omdat ze val gevaarlijk zou zijn. Nu was mijn moeder nog 1 van de actiefste van de afdeling en lief met haar rollator constant rondjes. Enige afleiding die ze nog had zeg maar. en dat wordt haar nu afgenomen. Ik vraag me of dat zomaar kan, zonder dat wij daarin gekend zijn. We krijgen normaal altijd een belletje als ze gevallen is en de laatste is van ongeveer een week geleden toen ze wel 's nachts uit bed was gevallen, maar nu zou ze ook overdag al diverse malen gevallen zijn, alleen, daar weet ik niks van, niet over gebeld of wat dan ook!
Valgevaar
Vallen kan zeker en reeel probleem zijn bij ouderen, maar fixeren is hiervoor niet altijd de oplossing. Zoals Appel hierboven al ergens schreef moet het altijd een zorgvuldige afweging zijn. Een uiterst middel, wat je niet zomaar naar eigen goeddunken toepast. (Het is helemaal slordig als je je als afdeling de reden van de fixatie niet aan kan tonen, en de arts én de verpleging blijkbaar niet op de hoogte zijn van het protocol wat ze moeten volgen, echt héél onprofessioneel, maar goed...)
Die strenge regels en wetgeving is er om patienten en bewonders te beschermen tegen situaties als: "Sh.t, we krijgen de diensten niet rond dit weekend, geen tijd om de hele tijd op mw. A. te letten, zet haar maar in de band dit weekend." Of: "Hoe kunnen we nou bezuinigen op de nachtdienst als dhr. B. 6 keer per nacht zijn bed uit komt? We geven hem een extra temazepam, en leggen hem in de band want van temazepam wordt wankel als hij toch nog zijn bed uit komt." Of "Er zijn deze week al 3 mensen gevallen, we zetten iedereen in de band die een beetje wankel is, anders komen er klachten"
Klinkt gecharcheerd, maar ik heb ze allemaal voorbij zien komen in mijn werk de afgelopen jaren.
Vallen kan je nooit helemaal voorkomen, maar je kan een heel eind komen met bijvoorbeeld: Goede detektieaparatuur zoals bewegingssensoren bij het bed. Goede schoenen. Laat de ergo en de fysio nog eens naar het looppatroon en de loophulpmiddelen kijken. Er bestaan speciale valbroekjes met bescherming op de heupen. Is er voldoende en passende dagbesteding? (van verveling worden mensen ook vaak onrustig waardoor gedragsproblemen toenemen) Kijk nog eens kritisch naar de medicatielijst.
Dit kost tijd, geld en inspanning en eventueel bijscholing van het personeel.
Het toepassen van fixatie op patienten is op de lange termijn trouwens ook erg arbeitsintensief: het is een risicovolle handeling, waarmee nog steeds ongelukken gebeuren, je moet dus regelmatig controleren. (bij ons is dat ieder half uur, ook 's nachts) het veroorzaakt decubitus, vaardigheden takelen razendsnel af waardoor de verzorging zwaarder wordt, mensen worden soms erg angstig en onrustig waardoor gedragsproblemen toenemen
Cirkel
ik ben zo bang dat we inmiddels in een cirkel zitten. Moeder onrustig, dus we geven haar maar een Pam (welke dan ook), moeder wordt rustiger, maar kan ook minder goed orienteren en lopen, moeder wordt valgevaarlijk, moeder gaan we in een stoel zetten. Daardoor wordt lopen nog moeilijker, want kan niet meer kiezen wanneer ze gaat lopen, valgevaar wordt groter enz. Dus al we straks al ons gelijk krijgen, en wie zegt wanneer, hoever is de schade dan al en is het nog terug te draaien?
Ach zegt de verpleging, kijk dan hoe tevreden ze erbij zit. Maw, uw moeder vindt het zelf helemaal niet erg!
En dus wordt de instelling bevestigd, zie je, nu is moeder rustig, dus het is goed dat we haar gefixeerd hebben. En ik weet niet hoe en of we nog uit deze cirkel komen, en ik kan op dit moment alleen met lede ogen aanzien hoe moeder langzaam of misschien wel sneller achteruit gaat nu. Hoeveel tijd hebben we dan nog? Of gaat ze binnen het jaar achter mijn vader aan.
Hoi kind;
Ik denk dat er wel iets is om over na te denken want het zal straks wel aan de orde komen: Als jij wilt dat je moeder blijft lopen omdat je dat het beste voor haar vind, (wat ik me voor kan stellen) dan neem je wel het risico dat kan vallen. De afdeling kan van alles doen om het valrisico te beperken maar nooit voorkomen. Zorg dat dat voor de verpleging en de afdeling ook duidelijk is: dat jij weet dat vallen niet altijd te voorkomen is, dat geeft lucht en duidelijkheid.
inderdaad, dat risico is er. En als dat vallen inderdaad een onaanvaardbaar hoog niveau gaat bereiken (dagelijks of meerdere malen per dag) dan wil ik best met de instelling gaan bekijken wat de beste optie is. Maar voor nu, als ze, laten we zeggen, 1 keer per maand een keer valt, is dat dan een reden om iemand de hele dag vast te zetten? Voor mij niet in elk geval (en wij hebben ook niet 1 keer per maand een telefoontje ontvangen dat ze weer gevallen zou zijn, integendeel).
Risico's vallen
1x vallen kan genoeg zijn om een heup te breken of een hersenschudding op te lopen. Sederen en fixeren kan leiden tot verdere immobiliteit, verwardheid en lichamelijke klachten. Mogelijk dat je moeder door de medicatie en door haar eigen achteruitgang -dementie kan ook neurologische uitval betekenen- kwetsbaarder wordt. Realiseer je dat dit lastige dilemma's zijn waarvan de uitkomst in beide situaties negatief kan zijn.
Eens met anne j
Sluit ik mij geheel bij aan, en soms is het kiezen uit twee kwaden.
Nee hoor niet mee eens!
Fixatie is een uiterst middel dat pas toegepast mag worden als aan 2 voorwaarden word voldaan:
1: Alles is al in het werk gesteld om op andere manier die valgevaarlijkheid te voorkomen (zie b.v. de reactie van ef:'Vallen kan je nooit helemaal voorkomen, maar je kan een heel eind komen met bijvoorbeeld: Goede detektieaparatuur zoals bewegingssensoren bij het bed. Goede schoenen. Laat de ergo en de fysio nog eens naar het looppatroon en de loophulpmiddelen kijken. Er bestaan speciale valbroekjes met bescherming op de heupen. Is er voldoende en passende dagbesteding? (van verveling worden mensen ook vaak onrustig waardoor gedragsproblemen toenemen) Kijk nog eens kritisch naar de medicatielijst.')
2: Mét toestemming van artsen, verzorging, familie en álle betrokkenen en na uitgebreid overleg en wikken en wegen,zodat gewaarborgd blijft dat de beleving van deze mevrouw niet in grote mate word aangetast.
Aan beide punten is niet voldaan. Er is niet van alles geprobeerd, er is geen enkel alternatief geboden er is niet overlegd.Buiten dit alles is de frequentie van het vallen niet dusdanig dat het risico erg groot is (1 keer per maand vallen is echt niet zo erg veel). Het risico van het vallen weegt dus totaal niet op tegen de maatregel die getroffen is.
Jaha, van 1 keer vallen kun je je heup breken, maar als ik vandaag op de fiets naar mijn werk stap kan ik ook wel aangereden worden. Dus moet ik maar niet meer op de fiets stappen?
Bij ons (verzorgingshuis) zijn wel mensen die veel vaker dan 1 keer per maand vallen (paar keer per dag), die krijgen precies wat ef omschrijft, passende dagbesteding (zijn ze meteen onder toezicht), worden bekeken door fusio en ergo i.v.m. schoeisel en loophulpmiddelen, bewegingsensoren zodat de verz. gewaarschuwd is als ze opstaan uit de stoel (omdat ze vergeten dat ze om hulp moeten bellen bij toiletgang b.v) en een heupbroekje.
Ik zou als ik jouw was kind de boel in het huis bij je moeder maar goed in de gaten houden, wat je tot nu toe meld lijkt het me geen geweldig huis dat het goed voor elkaar heeft. Er zijn al veel dingen die écht niet kloppen.
groeten albana
Risico's
Natuurlijk is het een moeilijke afweging van risico's. En ook zal de uitkomst altijd zo zijn, dat de bewoner langzaam (of minder langzaam) steeds meer moet inleveren van zelfredzaamheid en gezondheid. Het is een kwestie van kiezen uit kwaden. Dat is nu eenmaal een gegeven bij mensen die in een verpleeghuis wonen. De bewoners zijn bijna altijd mensen in de laatste fase van hun leven.
Maar, ik ben het helemaal met Albana eens. Het is van uitermate groot belang dat er aan de voorwaarden die zij noemt, wordt voldaan.
Natuurlijk kan het gelijk heel erg slecht aflopen, als iemand valt. Een keer vallen is soms genoeg om een heup te breken. En het herstel van een gebroken heup is een moeilijk.
De andere kant is, dat het ook heel slecht kan aflopen, als je iemand fixeert. Mensen met een loopdrang kunnen geestelijk enorm van fixatie achteruit gaan, dat kan heel snel gaan. Waar kies je dan voor in de laatst fase van iemands leven. De kwaliteit van het bestaan, het welbevinden van de bewoner zou voorop moeten staan.
Vandaar de multi-disciplinaire afweging die zo belangrijk is. En het overleg met de familie.
Twintig jaar geleden heb ik in een verpleeghuis gewerkt, waar dat niet werd gedaan, dat familie overleg.
In het huis waar ik nu werk is er gelukkig maar heel soms nog een bewoner waarbij de familie, of de contactpersoon zegt: 'Ach, het maakt niet uit, doe maar wat jullie goed vinden.' Maar dat is maar zelden het geval. Zelfs familie die weinig op bezoek komt, wordt betrokken bij dit soort beslissingen, in het huis waar ik werk. Gelukkig maar!
Ook eens
Oh maar ik ben het ook met Albana eens! maar toch zal er soms gekozen moeten worden uit twee kwaden.
Nee hoor fiorucci
Je zal het vast niet zo bedoelen. Maar het is geen kwestie van kiezen tussen 2 kwaden in dit geval. Dit geval is klip en klaar. De eerste optie is mevrouw laten lopen, met het risico op val (1 keer per maand) waarvoor trouwens nog op geen enkele wijze een andere preventiemethode is geprobeerd en die mevrouw zeer veel levensvreugde nog geeft.
De tweede is mevrouw fixeren, met zeker het gevolg dat mevrouw nog veel sneller en verder achteruit gaat. W.s. doorligproblemen krijgt en vast en zeker ook minder levensvreugde heeft.
Nou lijkt me niet moeilijk kiezen, he?
En ook in sommige gevallen is het zelden kiezen uit 2 kwaden. Er word in de zorg nog maar amper gefixeerd. Zo min mogelijk en dan nog beperkt per dag (dus niet hele dag, maar b.v. alleen tijdens rusttijd). Zelfs in het verpleeghuis komt dat nog amper voor.
Mensen mogen pas gefixeerd worden als ze een aantoonbaar gevaar zijn voor zichzelf of hun omgeving. Valgevaarlijk is géén aantoonbaar gevaar.
Iemand die bijzondere interesse aan de dag legt voor balkons of trappenhuizen b.v. weer wel.
groeten albana
Albana
Maar je bent toch met mij eens dat die ene val verregaande consequenties kan geven?
Laag inzetten
Toch zou ik hier laag inzetten. Het heeft denk ik zelf weinig zin om hier met veel emoties op te reageren. Het nagelaten overleg is hier de bottleneck, dat is niet handig. Vraag gewoon of de arts en zorgcoördinator voortaan met jou overleggen, telefonisch, zoals de bedoeling is. Dat het veel emoties oplevert is duidelijk, aan beide kanten denk ik. Maar het levert niet veel op om in emotie te reageren naar elkaar toe.
Moeder is onrustig
Kind, je schrijft het een paar keer: moeder is onrustig en meer verward na het overlijden van je vader. Daarbij is ze dement, begrijp ik. Is ze al ver heen in haar dementie? Ik zou het zelf ook erg moeilijk vinden om die onrust en verwardheid te zien. En ja, oude mensen gaan dood en fixeren versnelt het proces wellicht. Maar wélk proces dan? Van nog meer verwardheid, nog meer onrust, nog diepere dementie?
Tirza
Nee hoor
Dat kán, maar die kans is gezien het zeer lage aantal vallen zó gering dat het zulke vergegaande konsequenties niet mág hebben.
Als we alle ouderen die 1 keer per maand vallen zouden fixeren kan je er per woonplaats nog wel een flink aantal verpleeghuizen bijbouwen. 1 keer per maand vallen is voor ouderen niet 'bijzonder' veel. Zeker niet voor ouderen die al dementerend zijn en enigzins inmobiel.
groeten albana
Bewegingssensor
Een bewegingssensor lijkt me in dit geval al niet zinvol, als deze mevrouw blijft rondlopen. Dan zou hij toch continue afgaan?
En in een verzorgingshuis kan je misschien makkelijker voor zinvolle dagbesteding zorgen dan in een verpleeghuis.
Fixeren lijkt mij ook niks, maar soms kan het waarschijnlijk niet anders?
Communicatie
of beter het gebrek eraan is hier waar het vooral om gaat. Ik ben het eens met AnneJ om daar op te focussen. Het besluit om te 'fixeren' (niet meer zonder direct toezicht laten rondlopen maar op een stoel zitten en alleen lopen onder directe begeleiding) is genomen zonder overleg en dat zou niet moeten.
Of het genomen besluit terecht is of niet kunnen wij hier onmogelijk beoordelen. Albana gaat uit van 1 x per maand vallen, want dat is wat Kind heeft ingeschat. Het huis waar moeder verblijft heeft het over vaker vallen. Er mist blijkbaar ook communicatie over hoe e.e.a. er in de praktijk voorstaat. Misschien valt ze niet daadwerkelijk maar wel heel vaak bijna? Is er ingeschat dat ze binnenkort een keer een doodsmak maakt en wil het huis daar niet op wachten/die verantvoordelijkheid niet nemen?
Kortom ik zou me niet fixeren op het fixeren zelf maar vooral op een goede communicatie en op het belang daarvan voor moeder. Want zowel Kind als haar huis zullen het beste met haar voor hebben.
Kari
Bewegingssensor en dagbesteding
Een bewegingssensor wordt vooral 'snachts gebruikt, zodat de nachtdienst een seintje krijgt als iemand zijn bed uit komt. Je bent er dan meteen bij voordat iemand gaat dwalen en vallen.
Juist bij demente ouderen is dagbesteding belangrijk! Het geeft structuur aan een dag, houdt mensen wat langer bij de les, geeft voldoening en plezier.
Doelloos een lange lege dag doorkomen geeft gedragsproblemen.
Als moeder ineens toenemend onrustig is geworden kan dat ook nog een somatische oorzaak hebben: door bijvoorbeeld een blaasontsteking kunnen ouderen acuut verward en onrustig worden door een delier. Misschien kan Kind vragen of ze ze de urine nog eens kunnen nakijken.
Tirza;
Ik snap je laatste zin niet; "En ja, oude mensen gaan dood en fixeren versnelt het proces wellicht. Maar wélk proces dan? Van nog meer verwardheid, nog meer onrust, nog diepere dementie?"
Bedoel je nou dat ze toch diep dement zijn en bijna dood, dus dan maakt het niet uit of ze gefixeerd zitten of niet? Dat bedoel je toch niet (hoop ik?)
Communicatie is hier het sleutelwoord inderdaad
Vandaag al reactie op de boze brief. Er is veel mis op de afdeling van moeder, zo heb ik begrepen, en ze zijn er ook druk mee bezig. MAar dat kost tijd. Hoe dan ook, wat eigenlijk de bedoeling is, moeder loopt veel, maar raakt vermoeid. Daarom willen ze rustmomenten inlassen, door moeder dus even in een stoel te zetten, Ze zijn begonnen met een diepe stoel, maar dat werkte niet voldoende, dus daarom nu dit. Ik zeg, maar dat is NIET hoe het dit weekend tegen mij is verteld. Tegen mij is gezegd, ze zit in een stoel en een paar keer per dag gaan we met haar lopen! Dit is een heel andere benadering! Denkt u dat ik zo boos was geworden als ze dit meteen hadden gezegd? Nee, dat zag zij ook wel in.
Hoe dan ook, ik ga deze week met haar om de tafel om dingen door te spreken, want ik blijf erbij dat ze ons van te voren hadden moeten bellen. En ook daarvan is gezegd, dat hebben we gedaan, maar kregen ze niet te pakken. Nou, zei ik toen weer, ik heb meerdere nummers die bekend zijn op de afdeling, als de sigaretten van moeder op zijn weten ze ons ook te pakken te krijgen (meestal via mobiel man) en toen ze schoenen moest ook.
Kind
Zoals die leidinggevende het aan jou communiceert, dat klinkt inderdaad al heel anders en ook beter te accepteren.
Bij mij komt dan echter gelijk de alarmerende vraag op: doen de 'uitvoerenden' het op de manier die ze (misschien wat naif, maar eerlijk) aan jou communiceerden of doen ze het op de manier die de leidinggevende vertelde (zoals de leidinggevende zou willen dat het gaat)?
Vanaf mijn laptop kan ik dat natuurlijk absoluut niet beoordelen, maar het is wel iets waar jij alert op kunt zijn.
Ik zou zo'n afspraak: fixeren bij vermoeidheid, te vaag vinden. Dat staat te veel open voor interpretaties (vanuit mijn praktijk ervaring weet ik dat er dan helaas collega's zullen zijn, die kiezen voor de 'makkelijke' oplossing en al heel snel zullen vinden dat iemand moe is, met als gevolg dat iemand onnodig lang gefixeerd zal worden).
Ik zou willen dat er een duidelijk schema met tijden komt, of duidelijk afspreken: als mw. zus en zo doet (gapen, geirriteerd gedrag, zuchten, mopperen, zwalkend lopen, net wat er bij je moeder te zien is bij vermoeidheid), kan dit wijzen op vermoeidheid, probeer haar dan even te fixeren, na (bijvoorbeeld) vijf minuten beoordelen of het helpt, zo niet, fixatie opheffen. Ook zou ik willen dat er een maximum tijd wordt afgesproken (net wat voor je moeder reeel is, bijv. maximaal drie keer per dag dertig minuten, een uur?)
Kind
Ik lees dat het stoom nog steeds uit je oren komt, en dat is natuurlijk heel begrijpelijk. Je bent er emotioneel bij betrokken en wat gebeurd is verdient geen schoonheidsprijs.
Maar probeer ook een beetje voor jezelf de rust te bewaren. Dat je het gesprek van de week zo goed mogelijk in kunt gaan. Daar ben jij bij gebaat, maar je moeder ook.
En tip: ook al maak je afspraken, blijf herhalen, vertalen en doorcommuniceren. Al is het maar alleen om herhaling te voorkomen. Want volgende maand is Truusje weg en is Keesje op de afdeling en die weet weer nergens van.....
Succes met het gesprek en adem in..... adem uit!
Go for it!
Appel
dank je, dat zijn goede tips, dat neem ik mee naar het gesprek.
En inderdaad, hebben de verzorgenden het verkeerd geintepreteerd, dat is wel belangrijk om te weten.
Al iets minder moppeke
deze mw die ik sprak was heel duidelijk en ook duidelijk een "hogere". Daar kon ik ook meer mee. Ik ben benieuwd.
Nee hoor dochter van ook demente moeder
Een verpleeghuis heeft juist méér financiën dan een verzorgingshuis (de zorg is zwaarder, daarom).Ze hebben dus ook méér mogelijkheden om zinvolle dagbesteding aan te bieden en óók meer personeel.
Een bewegingssensor kan je overal neerleggen, dus ook b.v. bij een deur die de hal inleid. Personeel weet dat en kan eroverheen stappen, bewoners hebbend dat niet door (zeker als ze dement zijn) en stappen erop. Dan gaat het alarm dus als er iemand wég loopt, de huiskamer uit....Of bij de deur van de afdeling af.
Nee fixatie is een láátste middel, niet iets wat soms gewoon niet anders kan, en dan nog steeds niet 24 uur.Wat wel vaak voorkomt is b.v. in bed en dan moet er ook zeker zeer vaak controle zijn (denk aan elk uur) zodat mensen niet écht 'last' hebben van die fixatie.
groeten albana
Goedzo dochter
Die precis wat appel zegt. Zorg voor goede afspraken (b.v. maximum tijd per dag) en controleer ook of anderen zich aan die afspraken houden (b.v. weekenddienst). Laat die op papier zetten!
En houd alles goed in de smiezen.
groeten albana
Albana
Meer personeel?? In een verpleeghuis? Dat waag ik te betwijfelen, zeker als je het afzet tegen de zware zorgvraag van bewoners in een verpleeghuis. Ik heb veel dagdelen alleen gedraaid op 15 bewoners met zware zorgvraag....
Helaas, dat bedoel ik wel ongeveer. Kind stelt in haar beginposting: moet mijn moeder dan binnen het jaar mijn vader achterop (met overlijden, bedoelt ze neem ik aan). Nou, dat zou wel eens een reeele inschatting kunnen zijn. Dementie duurt gemiddeld 7 jaar, van diagnose tot overlijden. En ook al ben je niet dement: oude mensen gáán dood en zeker in een verzorgingshuis: daar zit je niet vanwege je kunstgebit.
Ik maak dit soort afwegingen zelf ook, mijn schoonmoeder is dement (nog niet héél ver heen, maar toch al flink vergeetachtig, geen logische systemen meer kunnen doorzien etc) en komt elke dag langs met de krant. Dan drinken wij samen koffie. Ik loop geregeld achter haar aan om te kijken of ze toch wel weer veilig terugkomt in het verzorgingshuis. Ze drinkt alcohol - en vergeet dat ze dat doet, dus neemt ze er nog eentje. Ze rookt - en vergeet dat ze dat doet, dus neemt ze er nog eentje. Ze steekt over zonder te kijken, ze eet alles op wat je haar voorzet (moet de koektrommel echt dichtdoen) - en zo zijn er nog veel, veel meer zaken die van invloed zijn op haar welbevinden en gezondheid. Maar ja. Wíj kopen de drank en sigaretten voor haar, met pijn in ons hart. Maar doen we dat niet, dan gaat ze zelf naar de winkel en weet niet meer thuis te komen.
Het enige wat je doet is proberen te zorgen dat ze zonder kleerscheuren een beetje een comfortabel en prettig leven kan leiden. Maar het einde is nabij, je wéét dat ze niet zo heel lang meer te gaan heeft. En dan zijn je keuzes anders.
Tirza
Tirza
precies, ik wil dan graag dat dat kleine beetje tijd dat rest nog wel een beetje aangenaam is voor mijn moeder. Overigens, de diagnose is nog niet zo lang gesteld, maar achteraf is ze denk ik al meer dan 8 jaar langzaam begonnen met. Maar mijn vader heeft het lang onder het karpet geschoven zal ik maar zeggen. Toen ze 3 jaar geleden een TIA kreeg is het eigenlijk in een stroomversnelling gekomen, omdat ze daarna ineens veel harder achteruit ging.
Maar de echte diagnose dementie is er dan pas een jaar of 2 a 2 en half denk ik. Maar ze is lichamelijk gewoon nog heel actief. als je er komt moet je normaal eerst op zoek, moeder loopt lekker achter haar rollator rondjes te wandelen, alle kamers te bekijken enz. En als je dan van een op andere moment hoort dat je moeder gefixeerd wordt, en zeker zoals het ons dit weekend werd verteld, ja, dan gaan je haren wel even overeind. en zeker als je leest dat dat een snellere achteruitgang betekent. Tot een week geleden dacht ik echt, ze kan nog wel honderd worden. Onzin natuurlijk, maar om even aan te geven dat haar lichamelijk eigenlijk nog niet zo veel mankeert.
Maar goed, we zullen morgen horen, dan hebben we het gesprek
Fiorucci
Nou volgens mij klopt dat van geen kant. In het verpleeghuis bij de stichting waar ik werk staan (overdag) minimaal 2 mensen op de groep die uit 13 tot 16 cliënten bestaan en dat is niet eens de zwaarste groep. Zwaardere zorgvraag=meer personeel. Op spitstijden (opstaan,wassen etc.) komt er nog iemand bij (overlappende dienstijden). Ik moet daar regelmatig heen om dingen te organiseren en kom er dan nog bij dus (als extra voor de begeleiding of om personeel te helpen met de begeleiding).
In een verpleeghuis verblijven mensen met zzp 5 of hoger. Die hebben 'recht' op verzorging, verpleging, dagopvang en de héle dag begeleiding. Daar word voor betaald, dus moet het geleverd worden.
Praat je nu over járen terug? Of je praat over een zeer slecht geörganiseerd verpleeghuis waar met de gelden andere dingen worden gedaan dan handen aan het bed (directie,katoor misschien?).
In een verzorgingshuis hebben mensen gemiddeld een zzp van 1 t/m 4 (uitzonderingen daargelaten) daar komt gewoon minder geld binnen dus is er minder zorg. Zo simpel is het. Hoe hoger de zzp, hoe meer financiën. Die gelden komen gewoon binnen. Wat ermee gedaan word is wat anders.........er zijn vast verpleeghuizen die hun gelden aan wat anders besteden dan aan handen aan het bed. Ik vermoed dat dat laatste op jouw werkplek het geval was.
groeten albana
Albana
Nee, niet eens zo lang geleden,helaas.....Maar goed, dit gebeurt in meerdere huizen, vandaar dat je niet algemeen kunt stellen dat er dus meer handen aan een bed zijn bij verpleeghuizen. En twee mensen op een groep van 13-16 vind ik heel weinig, uit eigen ervaring.....
