Mag dat zomaar? demente ouder zonder overleg "fixeren"?
Krijg net een belletje, ze hebben mijn demente moeder, zonder overleg met ons, in een rolstoel met tafel ervoor gedaan, omdat ze val gevaarlijk zou zijn. Nu was mijn moeder nog 1 van de actiefste van de afdeling en lief met haar rollator constant rondjes. Enige afleiding die ze nog had zeg maar. en dat wordt haar nu afgenomen. Ik vraag me of dat zomaar kan, zonder dat wij daarin gekend zijn. We krijgen normaal altijd een belletje als ze gevallen is en de laatste is van ongeveer een week geleden toen ze wel 's nachts uit bed was gevallen, maar nu zou ze ook overdag al diverse malen gevallen zijn, alleen, daar weet ik niks van, niet over gebeld of wat dan ook!
Down
gister geweest bij moeder. Ik vond haar down, niet vrolijk, zei ook meerdere malen dat het misschien beter was als ze dood was. Wordt er beetje triest van eigenlijk. Heb wel toestemming voor dat pak gegeven, maar die stoel, ik weet het eigenlijk nog steeds niet.
Onomkeerbaar
Je schrijft dat het 'huis' claimt dat ze snel achteruit gaat. Dat kan natuurlijk gewoon de waarheid zijn; dementie is een ziekte die nogal eens in sprongetjes verloopt. Mensen functioneren een tijdlang op een bepaald niveau en dan ineens ploep zie/merk je achteruitgang. En dat is vaak na een ingrijpende gebeurtenis, zoals bijvoorbeeld het overlijden van je vader. Mijn schoonmoeder heeft in januari een hartaanval gehad en je merkt duidelijk dat ze een jasje heeft uitgedaan. Niet eens zozeer lichamelijk (ze kan alles weer), maar de dementie is absoluut verergerd.
Het onrustige en de loopdw/rang zijn typisch dingen die bij dementie horen en het nare van de ziekte is: het is onomkeerbaar. Dat plukken bijvoorbeeld, krijg je er niet meer 'uit'. Je kunt hooguit een alternatief aanbieden.
Het is een nare ziekte; somberheid hoort er helaas ook een beetje bij - het naar voren komen van andere emoties is jammergenoeg onderdeel van het proces.
Tirza
Tirza
toen wij het vertelden leek ze het niet te begrijpen, van mijn vader. Maar weet je, volgens mij weet ze het onbewust best. Ze praat veel over hem, dat ze van hem houdt, dat ze hem niet kwijt wil, dat soort dingen. Ons doet dat pijn als ze dat zegt, en als je dan zegt, maar hij is er niet meer mam, dan praat ze er weer overheen. Ja, het is inderdaad een rare ziekte en ik weet ook dat het niet meer beter wordt, wij realiseren ons dat zeker, beter dan mijn vader zich dat realiseerde. Wat heeft die man het moeilijk gehad.
Heel eerlijk, ook al zou ik het heel erg vinden om zo kort na mijn vader alweer iemand te verliezen, is het misschien voor moeder ook wel beter als ze zou gaan. Maar ja, dat hebben wij niet in de hand.
