Mijn levenslust is weg

Ach

Dag Petri,
Er kan van alles spelen en ik denk dat de eerste stap (ja en daar heb je er vast geen puf voor) is een snelle afspraak regelen bij je huisarts.
Menopause kan, dan zijn je hormonen in de war en depressiviteit kan er heel erg bij horen (heb je andere klachten die eventueel te maken hebben met menopause zoals minder vaak of juist heftiger menstrueren, opvliegers, slechter slapen, overal pijn etc?)
Het kan ook zijn dat je "gewoon" depressief bent? Je vertelt over man en kind, maar hoe zit het met jou? Heb je een baan, werk je met plezier (vast niet op het ogenblik), ben je vaak buiten, heb je hobbies? Je vertelt verder helemaal niets over jezelf.
Ik herken wat je beschrijf, en het is een naar gevoel. Nogmaals, je hoef je niet zo te voelen. Het kan hormonaal zijn, het kan ook zijn dat er aanpassingen moeten komen in je leven om je weer goed te voelen.
Ik wens je veek sterkte, en blijf vooral hier posten.
Sini

Huisarts

Helemaal eens met Sini, eerst naar de huisarts. Laat bloedprikken want er zijn genoeg zaken waar je lusteloos, moe en depressief van kunt worden. Diabetes, schildklierafwijkingen, vitamine D tekort, vitamine B12 tekort, ijzertekort. Dus eerst dat uitsluiten. Mochten de problemen (mede) door de overgang komen kan de huisarts je daar ook iets voor voorschrijven. Hormoonsuppletie kan goed helpen.
Daarna kan de huisarts je ook doorverwijzen naar iemand om mee te gaan praten. Goed om eens in vertrouwen de zaken op een rijtje te zetten.
Tenzij je echt in de knoop zit, zou mijn eerste gedachte niet naar medicatie gaan. Huisartsen, in ieder geval de mijne, zijn daar soms nogal scheutig mee. Ik heb jaren antidepressiva voorgeschreven gekregen maar aan mijn problemen gebeurde niet veel. Achteraf heb ik vaak veel steun gehad aan de medicatie maar het voelt ook een beetje als een zoethoudertje. De confrontatie met mijn demonen had me misschien meer geholpen. Maar wat mij het meeste had geholpen was bloedprikken. Dat heeft mijn huisarts nooit gedaan en ik bleek, jaren later, allerlei afwijkende waarden te hebben die veel van mijn klachten hadden kunnen verklaren. Daarom, eerst bloedprikken.

Ook

Ik heb er ook last van hoor, maar dat kwam bij mij pas juist een paar maanden na de scheiding, toen ik doorhad wat ik allemaal kwijt was. Ik heb een hele tijd antidressiva geslikt. Nu gaat het redelijk, maar mijn energie is waardeloos. Je schrijft ook dat je geen puf meer hebt. Dat kan inderdaad een lichamelijke oorzaak hebben (bij mij trage shildklier en B12 tekort). Daar wordt je ook niet vrolijk van. Wat me af en toe helpt is lezen, bijv De kracht van het nu. En ik las ergens ook "het gaat er niet om wat jij van het leven wil, maar wat het leven van jou wil". Dat geeft soort dingen geeft soms net even een zetje. Maar als het fysiek niet lukt, dan is het geestelijk een drama om dingen te veranderen en weer positief te zijn (althans zo werkt het bij mij)

En misschien

Misschien ben je in je huwelijk ook jezelf een beetje kwijt geraakt? Dat speelt bij mij ook mee. Ik hou bijv van een muzieksoort waar exman helemaal niet van houdt, en elke keer als ik het op had staat kwam er flink commentaar. Ik voelde dat ik m'n smaak moest onderdrukken, dat werd steeds groter. Nu ik alleen ben heb ik die muziek zelden meer op en realiseer ik me hoe je onbewust(!) klem kan komen te zitten als je het gevoel hebt dat iets 'niet mag' of afgekeurd wordt. Soms blijken dingen waarvan je denkt dat ze belangrijk zijn uiteindelijk maar bijzaak. Moet ik wel zeggen dat mijn exman over het algemeen vooral (indirect) afkeuring en afwijzing naar mij toe heeft laten zien. (en, off topic, grote kans dat hij hetzelfde over mij zal zeggen, tja)

Mijn verhaal

Ook hier herkenning. Wel net iets anders, maar die mist en die zwaarte herken ik heel goed. Ik was niet zozeer het zorgen zat, maar alle lol was eruit en ik vond alles zwaar en moeilijk. En dat ik het niet erg zou vinden als mijn leven ophield.
Ik ben naar de HA gegaan om te praten over wat ik het beste kon doen, psycholoog, mindfulness ofzo. De HA begon met bloedprikken, dat was goed. Toen opperde hij dat hij dacht dat ondersteuning met medicijnen mij zou kunnen helpen... ik wilde eerst niet, dit moest ik toch zelf kunnen?! Maar toch overstag gegaan, en wat is dat fijn! Nu weet ik pas dat het leven niet zo moeilijk hoeft te zijn. Tuurlijk is niet alles rozengeur, maar ik kan er veel beter mee omgaan. Er was daarna ook ruimte om net als Emma gesprekken te hebben met de praktijkondersteuner, dat versterkte mij verder.

Ik zeg niet dat dat voor jou een goede stap is, de oplossing zit. Maar naar de HA gaan zeker wel. Ik denk dat er eerst iets moet worden losgepeuterd voor je zelf verder aan je herstel kunt werken met nieuwe hobbies i.o.d. Daar is nu geen ruimte voor, je wordt waarschijnlijk al moe en wanhopig bij het idee dat je dat ook nog moet. Hoe dat peuteren voor jou moet, daar is de HA voor om dat te bespreken.

Dank

Voor jullie verhalen.

Mijn man en ik hebben veel dezelfde interesses, maar ook doen we dingen apart van elkaar.
Ik voel me niet onderdrukt ofzo.
Heb een baan en dat gaat goed.
Maar het is het zorgen dat ik inderdaad moe ben. En ja, misschien ben ik mezelf wel kwijt geraakt in de afgelopen jaren. Je bent in een gezin altijd voor alles en iedereen in beweging.
Ik beleef nog maar weinig lol en heb ook niet de zin meer om iets leuks op te zoeken. Het geeft een gevoel van: ik heb het allemaal al wel gezien, gehad. Ik woon niet alleen, maar voel me wel vaak alleen. De dagen gaan maar door en door en ik haal er nog maar weinig voldoening uit. Ik word geleefd. Dat gevoel.

Zou het de tijd van het jaar zijn?
Misschien is bloed prikken wat jullie zeggen ook een optie.
Ik ben niet zo voor medicatie, maar ben wel benieuwd Jopie, welke medicijnen jij gekregen hebt (anti depressiva ?) En of je ze nog steeds gebruikt?

'ik ben niet zo voor medicatie'

is dat alleen op het gebied van 'gevoelszaken' of op alle gebied?
Misschien goed om te weten dat wij als mensen feitelijk niets anders zijn dan een stapel fysieke processen in een fysiek omhulsel, waarbij gevoelszaken in 10 van de 10 gevallen aangestuurd worden door fysieke processen. Het is daarmee in mijn optiek niet 'zwak' of 'eng' om medicatie toe te passen op zaken die je niet direct fysiek kunt verklaren.
gr Angela

Ik denk altijd

dat het vanzelf wel beter wordt. Vandaar dat ik medicatie, als het kan, liefst uit de weg ga.

Wat voel je door de anti depressiva? Wordt je vrolijker, verdwijnt het oppervlakkige gevoel?

Vanzelf overgaan

Daar zit zeker weten een moreel oordeel onder, bijv dat een mens niet mag zeuren. Het is niet gebaseerd op een rationele, liefdevolle manier van voor jezelf zorgen. Vandaar dat ik 'stel': beschouw jezelf als iets waar je goed en verstandig voor moet zorgen, probeer rationeel te zijn waar het kan zelfs als het over gevoelens gaat. Want ook daarover kun je praten met huisarts.
Gr Angela

Medicatie

Als het goed is verandert medicatie niets aan wie je bent. Toen ik ontzettend depressief en angstig werd, lang geleden, werden er eerst een paar verschillende antidepressiva's geprobeerd voordat er eentje goed ging werken. De eersten maakten inderdaad een beetje een zombie van mij. "Het probleem" van antidepressiva's is dat bijna iedereen net even anders reageert. Middel A kan wonderen verrichten bij je buurman en bij jou niet werken, en andersom.
In ieder geval, toen na A, B en C geneesmiddel D geprobeerd werd bij mij voelde ik me na een paar weken weer langzaam mezelf worden. De persoon die ik was voor de depressie. Dat was een ontzettend fijn gevoel.
Maar het kan zijn dat je helemaal geen antidepressiva's nodig hebt maar 1) vitaminen 2) hormonen als het de overgang is 3) goede gesprekken met iemand of 4) nog iets anders. Waar een longontsteking bij bijna iedereen reageert op penicilline is het bij psychologische klachten vaak een kwestie van uitproberen. Maar nogmaals het kan ook zijn dat je huidige gemoedstoestand een lichamelijke oorzaak heeft.
Dus hop! naar de huisarts!
Sini

Afspraak huisarts

Jullie hebben gelijk. Ik heb vanamiddag dan ook een afspraak gemaakt bij de huisarts voor volgende week vrijdag.

Wat heerlijk Jopie om je zo goed te voelen. Dat wil ik ook!!

Als medicijnen nodig zijn, dan heb ik weinig keus. Dat snap ik wel hoor.
Ik wil me gewoon weer fijn voelen. En uiteraard vitaminen, hormonen, gesprekken...ja.
Nu ik de stap heb gezet om naar mijn huisarts te gaan, is het misschien een eerste drempeltje over.

Wat goed Petri

Inderdaad was de eerste stap moeilijk, maar wst goed van jou dat je het gezet hebt!
Sini

Dank je Sini

🤗

@ Petri

Na meerdere bezoeken aan de huisarts verwees hij mij door naar de psycholoog. Door omstandigheden duurde het een maand of 2,5 voordat ik bij haar terecht kon. Zij verwees mij weer terug naar de ha voor bloedonderzoek: schildklier, vitamine D en B12. Die laatste twee slik en injecteer ik al.
Door ervaring uit het verleden weet ik dat ik nu geen depressie heb maar dat mijn "down gevoel" dat al zeker de helft van mijn leven ergens suddert nu hoog piekt door de overgang. Ik slik de pil door omdat ik anders angstaanjagende klachten (suïcidale klachten) krijg. En bij mij helpt intensief sporten. Mezelf blijven uitdagen. Verder kan ik heel makkelijk over mijn gevoelens praten. Gecombineerd met een doses humor en zelfspot is het tot nu toe gelukt om niet in dat diepe gat terug te vallen waar ik ooit in heb gezeten. Eerlijk gezegd heb ik er ook de kracht niet meer voor om dat ooit weer mee te maken, dus leef ik in balans. Werk, sport, vitamines, een slaaptablet in hoge nood, en veel ontspanning.
antidepressiva heb ik 14 jaar ca. 1 jaar lang geslikt en daarna nog een jaar of 8 geleden voor een maand of 2. Die laatste keer zette ook totaal geen zode aan de dijk en achteraf bleek dat ik B12 te kort had. Dus nu laat ik mij geen ad meer voorschrijven. Heeft in mijn geval geen zin.
Ik heb het wel geboft met mijn psychologe, een dame met hetzelfde geboortejaar die ook in de overgang zit

Dank Jo

dat je je verhaal wilde delen.
Ik heb volgende week een afspraak bij mijn huisarts. Ik neem aan dat ik dan weet wat deze mij voorstelt.
Sporten zou misschien ook wel goed zijn, ik denk eraan, maar voel de puf nu niet. Ook weer een drempel over moeten. Alleen naar de sportschool waar ik niemand ken...dat staat me nu enorm tegen. Het klinkt gek hé, maar het liefst zou ik aan het handje meegenomen willen worden om vanalles te ondernemen. Nu ik dit schrijf denk ik: kom op zeg, raap jezelf bij elkaar!!
Dit soort gevoelens gaan op en neer. Zo wil ik graag slapen, alleen maar slapen. En zo wil ik eruit...

@ Petri

Wees lief voor je zelf: en geef toe aan je slaap, ook al is dat overdag

Wees streng voor jezelf: en geef je zelf een trap onder je kont zodat je die drempel over komt.

Doe alleen de dingen die echt moeten, zoals (helaas) voor het eten zorgen. Leg de lat niet zo hoog voor je MOET dingen. En als je dan nog zin en puf hebt dan kun je je MAG dingen doen (of niet).

Zorg dat je de deur uit blijft gaan. Tijdens het boodschappen doen kom je vast wel iemand tegen en kun je ff een kletspraatje houden.

Ik ben jaren geleden ook alleen gaan sporten (in het zwembad). Kende ook niemand. Intussen in de loop der jaren via de sport minstens 200 mensen leren kennen. Nou, die kun je dus ook weer tijdens het boodschappen tegen komen en bla bla.

Wacht niet tot iemand je handje vast komt houden. Gaat niet gebeuren. En ook al denk je nu (soms) het leven hoeft van mij niet meer besef dan dat er nog genoeg is om voor te leven.

Mijn verhaal lijkt beetje op dat van Jo

Mijn worsteling begon na een pittig medisch traject en daarna vervroegd in de overgang. Werd ik geen vrolijker en leuker mens van. En waar iedereen dacht dat ik na de behandelingen wel op wolkjes zou lopen - want achter de rug- had ik het zwaar.
Lang verhaal kort, mijn toverformule is: twee a drie keer in de week intensief sporten, daarnaast twee a drie keer in de week een uur (liefst) buiten wandelen, weinig suiker of zoetigheid eten, kleine mindfulness oefeningen doen én (mijn recentste inzicht): voor anderen bezig zijn. Ik werk dus dagelijks zit dat er niet in maar er is zat te doen: met ouderen op stap gaan, een kinderkamp voor gehandicapten begeleiden, verzin het maar. Ik vind echt dat het helpt.
Dat sporten heb ik hier op OO eerder kritische geluiden gelezen. Het zal persoonlijk zijn maar voor mij werkt het echt en wat ik lees (zo gauw geen artikel paraat) is het ook bewezen; je maakt gewoon stofjes aan waar je vrolijker van wordt en beter bestand bent tegen stress.
En ik moet mezelf soms ook dwingen, maar na afloop voel ik me altijd beter.
Ik realiseer me dat mijn verhaal nooit één op één op één ander te plakken is maar wellicht kun je er wat mee

Op een of andere manier...

...weet ik dat ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven. Maar ik kan me er maar niet toe zetten. Het is een soort van angst, drempelvrees. Mensenschuw bijna.
Gaan sporten oid zou goed zijn, maar ik heb de puf gewoonweg (nog) niet.
Ik ben ook moe dat altijd alles maar van mij uit moet komen. Sociale contacten met familie en of vrienden. Als we elkaar dan zien is leuk, maar zelden komen dingen van anderen uit. Mijn interesse naar de ander is er, maar andersom naar mij amper. Mensen komen ook met hun problemen bij mij uithuilen of erover praten. Maar aan mij wordt eigenlijk nooit eens gevraagd: " Hoe is het nou met jou?"...

Even relativeren

Ik denk dat je in je onzekerheid op zoek bent en het even moeilijk vindt in perspectief te zien. Dus ik ga je even proberen te helpen
Wat een mooi compliment dat mensen graag bij je komen met hun problemen, wat fijn dat je die verbinding kunt maken en zo goed kunt luisteren.
Waarom zouden ze jou moeten vragen voordat jij vertelt wat jou bezig houdt? Wat let je om dat uit jezelf ter berde te brengen. Zeg bv; ‘nu ik je toch spreek, ik zit ergens mee en ben benieuwd naar jou mening’. Zo geef je het een eerlijke kans. Misschien vragen mensen wel niet aan jou omdat ze het momentum in het gesprek niet kunnen vinden, of denken dat jij liever niet over jezelf praat of of of, er zijn massa’s redenen. Neem gewoon die ruimte, je maakt het een ander er ook makkelijker mee als je niet teveel ‘hopelijk begrijpt iemand zonder woorden wat ik wil’ dingen hebt, is voor jezelf ook makkelijker.
Enne, de meerderheid van de mensen die ik ken zegt geregeld dat ze het gevoel hebben dat de sociale contacten meer van hen uit komen dan van de anderen, geen idee hoe dat statistisch zit haha.
Kortom, schroom niet om dit soort dingen wat luchtiger te bekijken, jezelf wat minder serieus te nemen in dit soort dingen.
En van dat bewegen; doe het nou maar gewoon, begin met elke dag een half uur wandelen, geen excuses, gewoon vast moment pakken en gaan, zonder na te denken. Echt, het is het waard

reden (petri)

Mij helpt het om een reden te hebben om te wandelen. Zomaar wandelen voor de gezondheid of mijn gemoedstoestand helpt niet Dus : een batterijtje kopen voor mijn horloge aan de andere kant van de stad, regelmatig wat spulletjes naar de kringloop brengen, naar die lekkere bakker ver weg.
Vandaag zou het niet regenen. Hup.

misschien is het toch ook zinnig

om jezelf een fijne psycholoog te gunnen. Een veilige ruimte waar het even helemaal om jou gaat. Die je in de gaten houdt en waar nodig liefdevol schopt. Je kunt het niet altijd helemaal zelf doen en zelfs als je dat zou kunnen. Het hoeft niet. Hulp vragen mag. Ik weet heel zeker dat je dat helemaal waard bent. Sterkte!

Mijk
Been there, done that zeg maar. Het wordt echt weer lichter maar hulp helpt (en als je hulp niet helpt, zoek je een ander)

mijk

"Been there, done that zeg maar. Het wordt echt weer lichter maar hulp helpt (en als je hulp niet helpt, zoek je een ander)"

Als dat niet helpend is dan weet ik het niet meer

Altijd heerlijk hè

Als draadjes helpend samenvallen

Wandelen

Doe ik al met de hond...

Over mezelf beginnen, ik heb het weleens geprobeerd. Heb vaak het gevoel dat niet iedereen echt luistert. Ze doen hun best, maar ik voel het. Luisteren, echt luisteren kan niet iedereen. Bovendien krijg ik ook vaak het gevoel dat ik niet echt begrepen wordt, dus neem ik een soort van afstand.