Mijn levenslust is weg
Ik weet het even niet meer...
Heb nergens meer zin in, vind weinig meer leuk, mijn energie is nul komma nul.
Ik ben 51 jaar (ja, in de overgang), getrouwd, nog 1 kind thuis.
Ik herken een aantal verhalen die ik op dit forum gelezen heb.
Het verhaal over: 'Zorghormoon op' en een oud verhaal uit 2017 van iemand die het leven niet meer zag (ziet?) zitten. Beide verhalen zijn heel herkenbaar.
Als het vandaag voor mij afgelopen zou zijn, dan zou ik dat niet erg vinden.
Tsja, voor mijn man en kinderen, maar voor mezelf zou ik er vrede mee hebben.
Ik weet niet meer hoe ik mijn leven leefde voor ik een gezin had. Maar ik had toen en heb nu ook best tijd voor mezelf. Het is niet zo dat ik alles aan mijn gezin besteed.
Wel heb ik vaak dat ik bijvoorbeeld geen zin heb om te koken, maar het dan toch doe omdat mijn man en kind uiteraard wel willen eten na een lange werk en of schooldag. Mijn huis is schoon en de was gedaan. Ik ben geen slons om zo het maar eens te zeggen.
Maar het zorgen voor, daar heb ik eigenlijk wel vaak genoegd schoon genoeg van.
De puf om iets leuks te gaan doen, of iets leuk te vinden heb ik niet. Het gevoel van: waar doe ik het allemaal voor of waarom ben ik nog op deze wereld. Zo'n beetje dat gevoel. Het is moeilijk om uit te leggen, om onder woorden over te brengen. Vrienden, kennissen, familie... ik heb vaak het gevoel dat het contact opzoeken van mij uit moet komen. Daar heb ik ook genoeg van. Wie interesseert zich eigenlijk voor mij? Ik vraag het mij sterk af. Ik voel me vaak ellendig, depri misschien. Ik weet het niet. Is mijn verhaal herkenbaar voor een van jullie? Hoe ga je ermee om of beter: heb je je levenslust weer terug gevonden? Zoja, hoe?
Verslaafd aan Liefde
Petri, na je laatste post gooi ik hem er maar weer eens in, het boek Verslaafd aan Liefde door Jan Geurtz. Want het lijkt erop alsof je meer bevestiging van anderen nodig hebt dan je zelf doorhebt. Daar kan een patroon en systeem achter zitten dat goed beschreven wordt in dit boek.
Voor lezen
kan ik me nu niet concentreren. Te rusteloos. Het zou kunnen wat je zegt, ik weet het niet. Wel weet ik dat ik me alleen voel staan, niet begrepen wordt. Ik snap ook wel dat dat moeilijk is, om iemand die zich niet lekker voelt, moed in te spreken.
Ik moet het zelf doen.
Vandaag ben ik bij mijn huisarts geweest. Advies was bloed prikken en een (aantal) gesprek(-ken) met een praktijkondersteuner.
Volgende week heb ik de uitslag van het bloedonderzoek. (O.a. suiker, lever, nieren, schildklier, ijzer...)
In januari een eerste intake met een praktijkondersteuner.
Hier verwacht mijn huisarts meer van, dan van het bloedonderzoek.
Ik ga het zien...
petri
mail me: [email protected]
herkenning alom.
Vooral dat: je moet het zelf doen,
Waarom moet ik dit nu ook al zelf doen?
@Jippox
Waarom wil je dat ik je prive mail? De herkenning kunnen we hier toch ook bespreken?
Petri
Het onrust in je hoofd, dat herken ik van de tijd dat ik depressief was. Men heeft vaak van depressie het idee van veel slapen en dagen op de bank hangen maar het kan ook een soort draaimolen in je hoofd zijn, net een hamster die niet kan stoppen met zijn wieltje.
Depressiviteit uit zich anders bij iedereen. Sterkte
.sini
Die draaimolen
Mooi omschreven. Zo voelt het ook voor mij. Geen rust.
Petri
Het kan zijn dat je genoeg hebt aan de gesprekken met de praktijkondersteuner. Het kan ook zijn dat je "serieuzer" hulp nodig heb: echte psycholoog en/of psychiater + eventueel medicatie. Het is echt een ziekte he, depressie. Ik bedoel als je een spier overbelast kan het kapot gaan of ontsteken of... en soms is rust alleen niet genoeg. Moet je naar de fysio en pijnstillers/ontstekingsremmers slikken. Depressie is precies hetzelfde. Je "denkspier" (nou ja je hersenen dus, maar je snapt wat ik bedoel) zijn overbelast (geweest) en moeten herstellen. Soms is rust voldoende, soms niet. En dan is de psycholoog de fysio van je hersenen.
Nogmaals veel sterkte. En twijfel niet om hier verder dingen te vertellen als het helpt.
Sini
Het is een POH
(Praktijk Ondersteuner Huisarts?) Verbonden aan de Ggz.
Bloedonderzoeken zijn allemaal goed. Dus dat valt uit te sluiten. In januari heb ik een eerste (intake) gesprek met deze Poh.
Nu die afspraak staat vind ik dat wel fijn. Ik ben doodmoe. Nog even en ik ben vrij met de feestdagen. Bijkomen.
Hallo, ik ben 52 j en ja ook in de overgang. Ik herken mij in jou situatie. Wij hadden bitter weinig zorgen. Géén geldproblemen, een eigen huis ,elk een auto .Kunnen in deze tijden nog sparen. Dus niks tekort. Toch voel ik mij soms wa in de put. Mijn levenslust is er niet iedere dag meer. Tot maandag mijn zoon opbiechte dat gij al zijn spaargeld heeft vergokt ( vrij véél geld ) durf niet te zeggen hoeveel. Mag er niet aan denken. Hij is nochtans een lieve, zorgzame,fijne job in de zorgsector. Heeft een goede vriendin waar gij samen mee aant bouwen is.Ik weet niet wat hem bezielde om zoiets te doen.Ik ben er zo verdrietig over. En ik zie het leven ook niet meer zitten. Ik durf en kan hiermee bij niemand terecht,niet bij mijn man want is er zelf kapot van.Zelfs niet bij mijn huisarts.Gewoon bij niemand. Daarom dat ik langs deze weg mijn verhaal wil doen en hopelijk begrijpt iemand mij. Zou het fijn vinden om een wederreactie te krijgen.
Hulp schreef op 28-10-2022 om 08:19:
Hallo, ik ben 52 j en ja ook in de overgang. Ik herken mij in jou situatie. Wij hadden bitter weinig zorgen. Géén geldproblemen, een eigen huis ,elk een auto .Kunnen in deze tijden nog sparen. Dus niks tekort. Toch voel ik mij soms wa in de put. Mijn levenslust is er niet iedere dag meer. Tot maandag mijn zoon opbiechte dat gij al zijn spaargeld heeft vergokt ( vrij véél geld ) durf niet te zeggen hoeveel. Mag er niet aan denken. Hij is nochtans een lieve, zorgzame,fijne job in de zorgsector. Heeft een goede vriendin waar gij samen mee aant bouwen is.Ik weet niet wat hem bezielde om zoiets te doen.Ik ben er zo verdrietig over. En ik zie het leven ook niet meer zitten. Ik durf en kan hiermee bij niemand terecht,niet bij mijn man want is er zelf kapot van.Zelfs niet bij mijn huisarts.Gewoon bij niemand. Daarom dat ik langs deze weg mijn verhaal wil doen en hopelijk begrijpt iemand mij. Zou het fijn vinden om een wederreactie te krijgen.
Misschien kun je beter even een nieuw onderwerp aanmaken, je reageert op een oeroud draadje. Met een nieuw onderwerp krijg je meer en gerichtere reacties.
Zie je het niet meer zitten omdat hij al zijn geld vergokt heeft of was het al niet zo fijn en nu dit er bovenop komt trek je het niet meer?
Ik zou dan toch echt naar de huisarts gaan. Je schrijft dat je daar niet bij terecht kan, ben je daar al geweest of is er voor je een drempel om daar naartoe te gaan?
En ik denk dat je toch ook kunt praten met je man, hij is er kapot van, maar jij ook, weet hij dat ook van jou? Misschien kunnen jullie elkaar niet uit de put trekken, maar gedeelde smart is halve smart zeggen ze altijd. Een luisterend oor is ook al heel fijn.
En voor het geld van je zoon; het is 'maar' geld. Super zonde maar hij heeft een baan en hij zal voor zichzelf hulp moeten zoeken voor het gokken en samen met zijn vriendin een plan moeten maken om opnieuw te gaan sparen en niet weer in de fout te gaan v.w.b. het gokken.
Ik denk dat je uit België komt, misschien kan je eens informeren of je naar een psycholoog door verwezen kunt worden. Soms is alles op een rijtje zetten met een ander persoon heel fijn. Ik heb dat ook wel eens gedaan en je komt tot nieuwe inzichten en ik vond dat heel prettig (natuurlijk is de eerste afspraak heel spannend en onbekend, maar ik raad het eigenlijk wel iedereen aan als je vastloopt)
Hulp schreef op 28-10-2022 om 08:19:
Hallo, ik ben 52 j en ja ook in de overgang. Ik herken mij in jou situatie. Wij hadden bitter weinig zorgen. Géén geldproblemen, een eigen huis ,elk een auto .Kunnen in deze tijden nog sparen. Dus niks tekort. Toch voel ik mij soms wa in de put. Mijn levenslust is er niet iedere dag meer. Tot maandag mijn zoon opbiechte dat gij al zijn spaargeld heeft vergokt ( vrij véél geld ) durf niet te zeggen hoeveel. Mag er niet aan denken. Hij is nochtans een lieve, zorgzame,fijne job in de zorgsector. Heeft een goede vriendin waar gij samen mee aant bouwen is.Ik weet niet wat hem bezielde om zoiets te doen.Ik ben er zo verdrietig over. En ik zie het leven ook niet meer zitten. Ik durf en kan hiermee bij niemand terecht,niet bij mijn man want is er zelf kapot van.Zelfs niet bij mijn huisarts.Gewoon bij niemand. Daarom dat ik langs deze weg mijn verhaal wil doen en hopelijk begrijpt iemand mij. Zou het fijn vinden om een wederreactie te krijgen.
Ik begrijp het denk ik niet zo goed. Zie jij het leven niet meer zitten vanwege het gokprobleem van je zoon? De logica daarin ontgaat me eerlijk gezegd. En waarom kun jij niet met je gevoel bij je man terecht? Als je al niet bij je partner terecht kan, waar dan wel? En waarom kun je niet bij je huisarts terecht? Die is daar toch voor? In die zin begrijp ik je dus helaas niet.
Ik snap wel dat je volkomen van je stuk bent door zoiets. Zeker als je er nooit iets van gemerkt hebt. Maar in plaats van er zelf depressief van te raken zou ik in de actiestand schieten. Mijn zoon steunen in het zoeken naar hulp. Stuur hem zelf naar de huisarts om hem door te laten verwijzen voor psychische hulp om van zijn verslaving af te komen. En misschien voor relatietherapie. Ga met hem in gesprek om te achterhalen waar zijn verslaving vandaan komt. Meestal is er een oorzaak voor. Die moet je ook aanpakken. En ik zou willen weten hoe groot zijn problemen zijn. Heeft hij geld gestolen (van zijn baas bijvoorbeeld) om zijn verslaving te financieren? Extra hypotheek afgesloten? Schulden bij schimmige figuren? Afhankelijk van de ellende zou ik hem helpen bij het oplossen daarvan. Heeft hij gestolen en/of schulden bij gevaarlijke mensen, dan zou ik hem op het hart drukken naar de politie te gaan en in gesprek met degene die bestolen is om een terugbetalingsregeling te treffen.
Ga naast hem staan, steun hem. Laat zien dat je ook van hem houdt als hij de fout in is gegaan. Het fijne van acties inzetten is dat je daarmee ook de depressie op afstand houdt. Succes en sterkte!
