Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

MMM

MMM

21-02-2010 om 22:15

Moeilijke situatie (verslaving+burnout, opname)

Even onder een tijdelijke nick een moeilijk probleem van me af praten. In ieder geval deels.
Man heeft al heel lang een alcoholprobleem, waar hij (wij) ook al 2 jaar ambulante therapie voor heeft. Dat heeft wel geleid tot verbetering, maar het is iedere keer tijdelijk, en de terugvallen daarna lijken dieper en dieper. Na een paar goede maanden (voor het eerst zo lang) eind vorig jaar is het sinds de kerstvakantie weer vallen en opstaan. Na een diep dal (complete blackout op het vliegveld in Wenen gevolgd door nacht in ziekenhuis) heeft de behandelend arts aangegeven dat hij ambulante behandeling niet meer voldoende vindt, en dat een opname beter zou zijn. Mede omdat naast zijn alcoholisme hij ook last heeft van werkverslaving en burnout, maar met kantoor aan huis daar geen afstand van kan nemen. Die mededeling leidde tot een volgend dieptepunt, maar ook tot het besef dat het echt nodig is. Die opname is inmiddels geregeld in een particuliere kliniek, waarschijnlijk eind deze week. Intussen probeert hij wanhopig om zijn werk zo netjes mogelijk over te dragen aan zijn collega´s (die zijn op de hoogte) en drinkt zich iedere avond klem. Mogelijk zijn er ook nog zaken als een stoornis in het autistisch spectrum die bij hem een rol spelen, er is recent bij diverse familieleden (neefjes) eea vastgesteld en ook een broer van hem vertoont duidelijk kenmerken.
Het probleem waar we tegen aan gaan lopen zijn de kinderen. 10 en 12 jaar oud, ze weten donders goed dat er problemen zijn. Maar hoe vertellen we ze dat hun vader er mogelijk 2 maanden niet zal zijn? Vooral de jongste zal het hier moeilijk mee hebben. De praktische zaken zijn al min of meer geregeld - we hebben 3 dagen BSO, ze kunnen overblijven, mijn baas is heel soepel met thuiswerken en vrij nemen als het nodig is, en mijn ouders kunnen af en toe een paar dagen komen. Iedereen heeft ons aangeraden om niet te lang te wachten met vertellen, maar man hikt ertegenaan, en is ´s avonds vaak ook niet zo aanspreekbaar meer.
Als iemand ervaring heeft met een soortgelijke situatie ik hoor graag tips en verhalen.
MMM

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Kaaskopje

Kaaskopje

21-02-2010 om 23:26

Sterke vrouw

Je zet je verhaal zakelijk en duidelijk neer, maar het zal jou toch ook niet in de kouwe kleren zijn gaan zitten. Ook als je man opgenomen is, zal dat een verwarrende periode worden, stel ik me zo voor. Ik heb geen raad, maar wil toch even laten weten dat ik jóu ook veel sterkte wil wensen de komende maanden.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

21-02-2010 om 23:45

Mmm

Je gezin zit in een moeilijke situatie maar zie deze opname als een noodzakelijke stap op weg naar herstel, niet alleen voor je man, maar ook voor jou en de kinderen. Leg dat ook zo uit aan je zoons. Ik heb zelf veel ervaring met alcoholisme en andere verslavingen en de enige manier om er voorgoed vanaf te komen is detox, indringende en intensieve therapie zodat je erachter komt waarom je drinkt en een radicaal omgooien van je leven. Niet makkelijk, zeker ook niet voor de partner en overige familieleden. Het is een lange, zware weg. 2 maanden vind ik persoonlijk erg kort voor een opname; meestal gaat men uit van 28 dagen basisbehandeling en dan nog minstens 8 weken vervolgbehandeling en daarna nog maanden ambulante nazorg. Ik weet niet in welke kliniek je man wordt opgenomen maar in veel klinieken mag de familie de patient weer bezoeken na de basisperiode en na de basisbehandeling mag een patient af en toe een dagje eruit met de familie. Wat betreft jullie kinderen: kinderen kunnen meer aan dan je denkt. Er zijn veel ouders die tijdelijk al dan niet vrijwillig een tijdje van hun kinderen gescheiden zijn en hoewel het moeilijk is en niet leuk, het is niet het einde van de wereld. En de situatie waarin jullie nu zitten zal zeker ook niet fijn zijn voor jullie zoons. Maar ze zijn oud en wijs genoeg om te beseffen dat dit nodig is om een gezonde papa thuis te krijgen... Last but not least: veel alcoholverslaafden die ik ken(de) hadden het meeste baat bij de AA. Op zichzelf of naast en na opname in een kliniek. Hierdoor wordt de kans op terugval beperkt en leert men beter om te gaan met nuchter leven. En voor partners is de Al Anon een geweldige hulp, net als Al Ateen voor kinderen van alcoholisten. Ik hoop dat jullie deze heftige tijd goed doorkomen en ik wens jullie veel sterkte!

evenanderenick

evenanderenick

22-02-2010 om 07:47

Mmm

Ik kan de raad van Elisa om naar de AA te gaan volledig onderschrijven. Pas daar ben ik na jaren ploeteren en opnames en eindeloze terugvallen tot ieders wanhoop geholpen. Zoek ook eens op Google naar de AIA, dat is de internetgroep van de AA die vol staat met informatie en waar lotgenoten elkaar helpen volgens de principes van de AA.

Een dronkaard viel in een put en geraakte er niet
meer uit.
Een zakenman kwam voorbij en de dronkaard
riep om hulp. De zakenman wierp hem wat geld toe en
zei hem zelf een ladder te kopen. Maar, in de put waar
hij in zat, kon de dronkaard geen ladder vinden.
Een arts kwam voorbij. De dronkaard zei: “Help, ik
kan hier niet uit!” De arts gaf hem wat geneesmiddelen
en zei: “Neem dit. Het zal de pijn verzachten” De
dronkaard zei “Dank u wel” Maar toen de pillen op
raakten zat hij nog steeds in de put.
Een befaamde psychiater kwam langs en hoorde de
dronkaard om hulp roepen. Hij stopte en zei: “Hoe ben
je daar terecht gekomen? Ben je daar geboren? Hebben
je ouders je hier achtergelaten? Vertel me een beetje
over jezelf. Dat zal je gevoel van eenzaamheid wat
verlichten.” Dus sprak de dronkaard zowat een uurtje
met hem en toen moest de psychiater verder, maar hij
zou volgende week terugkomen. De dronkaard dankte
hem, maar zat nog steeds in de put.
Een priester kwam voorbij en de dronkaard riep weer
om hulp. De priester gaf hem een bijbel en zei: “Ik zal
voor je bidden.” Hij knielde, prevelde een gebed en ging
weg. De dronkaard was zeer dankbaar. Hij las in de
bijbel, maar zat nog steeds in de put.
Een herstelde alcoholist kwam toevallig voorbij en de
dronkaard schreeuwde het uit: “Help me. Ik zit hier vast
in die put.” Onmiddellijk sprong de herstelde alcoholist
bij hem in de put en de dronkaard zei; Wat doet je? Nu
zitten we hier beiden vast!” De herstelde alcoholist zei:
“Het is O.K. Ik heb hier ook al gezeten en ik weet de weg
naar boven.”

Lieve groet en heel veel sterkte voor jou, je gezin en je man, alcoholisme is een gemene ziekte!

koentje

koentje

22-02-2010 om 10:03

Je vindt

het heel moeilijk om het de kinderen te vertellen. Maar je weet heel goed hoe je dat moet doen!
Leg het rustig uit zoals je ons ook doet. Voor hen zijn de maatregelen, of de dingen die in hun praktische leven anders worden belangrijk. Ga daar ook op in. Eventueel kun je overwegen om de periode op een kalander visueel te maken, aan te tekenen wanneer en of? ze er heen gaan. Of wanneer ze contact hebben met papa. Probeer er een structuurtje voor hen in te brengen, zodat het niet zo'n onoverzichtelijke periode wordt. maar wees ook voorzichtig met beloftes voor als het langer gaat duren.

sterkte

Mmm

Dapper van je man dat hij een volgende stap zet in de aanpak van zijn situatie.

Je schrijft, dat de kinderen weten dat er problemen zijn. Dat is dan ook je ingang. Vader gaat wat aan de problemen doen. Gezien hun leeftijd denk ik, dat je niet bang hoeft te zijn dat ze het niet begrijpen. Ik wil niet zeggen dat dat hun verdriet zal wegnemen, maar zo kunnen ze ook niet verder. Probeer zo eerlijk mogelijk te zijn.
Dat het ´s avonds lastig is kan ik me voorstellen. Is er geen andere tijd dat jullie bij elkaar kunnen komen? Waarom hikt je man er zo tegenaan? Zijn opname is een stap in de goede richting, een positieve stap.

MMM, denk alsjeblieft ook aan jezelf! Zoek ook zelf hulp. Je kunt de steun en de herkenning denk ik goed gebruiken. Je denkt aan je man, je kinderen, je werk, de BSO..., ik krijg het gevoel dat je jezelf vergeet.

Sterkte,
Maddi.

MMM

MMM

24-02-2010 om 12:16

Bedankt voor de reacties - en update

We hebben het inmiddels aan de jongens verteld. Hun eerste reactie was heel positief - zo van nou ja 2 maanden heb ik er wel voor over, dat is te overzien, en goed dat je er wat aan gaat doen. Ze weten heel goed dat papa er al heel lang iets aan probeert te doen met ambulante begeleiding, en zien ook dat dat onvoldoende helpt. Hij vlucht in zijn werk, en raakt dan nog meer gefrustreerd etc. We hebben het bewust overdag verteld, bij een kopje thee na school, zodat ze het even konden verwerken voor ze naar bed moesten... Toch was jongste van 10 redelijk overstuur toen hij moest gaan slapen om half 10 - dat werd dus na lang praten uiteindelijk kwart over 10. Oudste heeft het veel positiever opgepakt - die is plotseling veel opener en hartelijker naar zijn vader toe. Hij maakte ook direct een hele goede vergelijking met het Sterkamp en Maankamp waar hijzelf geweest is: een beschermde omgeving met intensieve begeleiding om te werken aan je persoonlijke problemen, met therapeuten en in groepsgesprekken, met spel en sport etc. Alleen duurt dit natuurlijk wel veel langer. We hebben het ook aan school verteld (heeft mijn man zelf gedaan), waar het goed ontvangen is (en jongste had het zelf al aan zijn juf verteld). De jongens vertelden ook dat de kinderen in de buurt eigenlijk al wisten dat papa stiekem dronk.

De 2 maanden is een indicatie - ik heb van 1 persoon (ik mail met zijn partner) gehoord dat hij na 7 weken al naar huis mocht, en het gaat daar nog steeds erg goed - wel inderdaad met ambulante begeleiding erbij. Maar het kan langer duren, dat weten we. 's Avonds na de maaltijd mag er sowieso telefonisch contact zijn, en er is internet (we moeten nog even een hotmail maken zodat hij met de kids kan mailen). En na een paar weken mag hij waarschijnlijk de weekenden naar huis - maar dan zal ik hem moeten halen en weer brengen en dat is voor mij weer een extra belasting (toch bijna een uur enkele reis).

De AA heeft hij al geprobeerd, maar dat sprak hem niet echt aan. Bovendien is hij intussen zijn rijbewijs kwijtgeraakt door de drank en kan ook daar dus niet meer op eigen kracht heen (nou ja, zou wel kunnen maar dat is dan een uur fietsen enkele reis en dat is 's avonds natuurlijk niet echt leuk). Ik heb zelf een jaar meegelezen met een intenetgroep van AlAnon maar ik vond daar ook weinig aansluiting - de 12 stappen ademen voor mij toch teveel religie om me daar comfortabel bij te voelen. En een 'real-life'groep van Al Anon is hier niet in de buurt, en dan zou ik dus ook regelmatig een avond weg zijn en dat is (was) met de kids ook lastig.

We leven nu allebei toe naar maandag als hij opgenomen wordt. Intussen slapen we gescheiden zodat ik in ieder geval mijn nachtrust krijg en hij ongestoord de nacht kan doorwerken als hij daar behoefte aan heeft. Hij zegt dat hij bang is om naar bed te gaan omdat dan zijn gedachten gaan malen, en houdt zich op de been met sigaretten totdat hij helemaal omvalt om 4 uur 's nachts. Hij moet er wel uit om 7 uur om met de jongens te ontbijten, en slaapt dan in de middag nog een paar uur als het meezit. Hij praat er veel over nu, probeert om mij te helpen het zelf aan zoveel mogelijk hulptroepen te vertellen, maar dat put hem emotioneel wel helemaal uit iedere keer.

Tenslotte, ja ik probeer ook aan mezelf te denken. Ik weet dat ook ik een perfectionist ben, maar ik heb al van een heleboel zaken geaccepteerd dat het niet perfect zal lopen. Mijn grootste zorg is dat ik er wel moet zijn voor de kinderen, ik kan me dus niet veroorloven om in te storten. En ik weet echt niet hoe ik zal reageren als ik plotseling een andere man thuiskrijg. In feite heb ik het al jaren alleen gedaan, en dat zal ook weer moeten veranderen. Tegelijkertijd ben ik (intern) aan het solliciteren, dus ook daar de nodige veranderingen op komst (maar misschien ook niet).
Bedankt voor alle reacties, MMM

Stap voor stap

Goed om te lezen MMM. Jullie zetten nu zoveel stappen richting een nieuwe situatie. Misschien voor jou een vreemde opmerking, maar ik lees ook positieve dingen in je bericht. Ik weet hoelang alcohol een overheersende plek in je leven kan innemen en hoe moeilijk het is daaruit te komen. Daarom weet ik ook, dat elke stap er 1 is. Je kan nu nog niet weten hoe het af zal lopen. Stap voor stap verder op het ingeslagen pad.

Weet je, als je je niet kunt veroorloven in te storten dan is het des te belangrijker dat je je prioriteiten goed stelt. Probeer je energie te steken in dat wat het waard is.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.