negatief denken...
Reeds maanden zit ik in een soort van spiraal van 'negatief denken'.
Elke situatie, elk woord dat er wordt gezegd of dingen die worden gedaan, kan ik hier precies enkel maar het negatieve in zien...gevolg hiervan is dat ik mensen ga wantrouwen, denk dat ze het slecht bedoelen, mij niet moeten enz...
Elke ochtend opstaan met een raar kronkelend gevoel in mijn maag en me gewoon niet goed voelen, is het resultaat hiervan.
Ik praat hierover wel met mensen die ik vertrouw (vrienden, echtgenoot) maar die wijzen mij er dan op dat ik niet zo moet overdrijven.
Wellicht hebben ze hierin gelijk, denk ik dan, maar het is een zeer vervelende situatie, waar ik echt vanaf wil.Wat is hier aan de hand?Ik heb een goed leven verder, ga nog deeltijds werken...
Zelfs wanneer de kinderen (uit huis ondertussen) eens wat zeggen kan ik hierin zo naar een dieptepunt ga, dat ik er echt dagen triest van wordt.Ik wil altijd goed doen voor alles en iedereen en kan 'vooral' niet tegen gekibbel en onenigheid.Ik probeer ook steeds alles om ervoor te zorgen dat iedereen goed met elkaar overweg komt.Voel ik dat dit in het gedrang komt, dan kan ik enorm in paniek slaan.
Kan iemand mij (met ervaring hierin) zeggen of eventueel toch een beetje uitleggen wat er aan de hand is, want ik ervaar veel gevilgen hierdoor.Slecht slapen, niet goed eten, triest zijn, geen zin om wat te gaan doen...
klinkt voor mij als...
dat ik moet bloedprikken om mijn schildklierwaarden te laten controleren. Ik ben al jaren schildklierpatiënt en soms moet de dosering van mijn medicatie aangepast worden. En dan voel ik me zoals jij het beschrijft. Dit hoeft bij jou dus helemaal niet zo te zijn, maar het kan dus een medische oorzaak hebben.
Precies
Naar de huisarts! En sluit eerst lichamelijke oorzaken uit. Ik heb toevallig ook een trage schildklier en daar kun je psychisch best last van hebben. Maar ook vitamine tekorten kunnen van alles met je psyche e doen en zeker ook de overgang.
Of dat nu allemaal wel of niet aan de hand is, het kan heel goed helpen om je gedachten onder de loep te nemen met behulp van de RET (RATIONEEL EMOTIEVE THERAPIE... Sorry voor het screeuwen, capslock bleef hangen) bijvoorbeeld met het boek RET jezelf van J. Verhulst. Natuurlijk kun je daar ook altijd professionele hulp bij vragen. Het is fijn om je hart te kunnen luchten bij iemand die geen rol speelt in je dagelijks leven.
Sterkte!
Hormonen?
Schildklierproblemen kan of...overgang?
Je hebt al maanden last van deze negativiteit, dan zou ik toch eens naar de huisarts gaan. Je praat er wel over maar dat geeft geen oplossing lees ik. Tijd voor echte actie! Zo jammer als deze gevoelens je leven beheersen, vooral als je zelf geen oorzaak weet.
Bij mij toxh echt teken dat mijn depressie
Weer de kop op steekt. Naar de huisarts lijkt me bliedprikken en eventueel verwijzing psych..
Kort door de bocht
Wellicht maar dit lijkt me echt iets om niet zo door te modderen. J
Als wilskracht genoeg was had je het al lang opgelost toch?
Kan vanalles zijn
Hormonen (overgang?), andere lichamelijke oorzaak, depressie.
Naar de huisarts, kijken of er iets te vinden is.
Sterkte natuurlijk, het klinkt heel naar.
herken het soms
Kan het met hormonen te maken hebben? overgang? zoiets?
Ik herken het wel, maar heb dat wisselend, soms een aantal weken, soms een paar dagen, dan weer een hele tijd niet. Denk daarom dat het iets met hormonen te maken heeft, maar kan er ook niet echt de vinger op leggen.
Vervelend is het wel, want hoewel je weet dat het onzin is, voelt het toch zo!
Ik wordt er erg onzeker van, maar ook sneller geïrriteerd/gefrustreerd naar anderen merk ik, of sneller jaloers, moet mezelf dan ook echt tot de orde roepen dat het allemaal alleen maar mijn gevoel is (dat mensen mij niet mogen bijvoorbeeld, of over me roddelen)
Geen tips dus, wel herkenning
Sterkte ermee
oeps
toen ik mijn reactie begon te typen, stonden die anderen over hormonen/overgang er nog niet, komt nu een beetje stom over...
Werk
Kan het zijn dat een baan, de sfeer rondom die werkplek en de samenwerking met collega’s een aanleiding vormen tot matig slapen en je je ergeren ( = afreageren) aan mensen die dicht bij je staan?
Raffie...
Hey, komt helemaal niet stom over hoor, fijn dat je reageert trouwens.
Heb al vaak gedacht het eens met de dokter te bespreken, want dit overheerst het grootste deel van mijn dagelijkse leven.Het is inderdaad zo dat ik soms ook gefrustreerd raak en dan opeens (wat zelden met mij gebeurt) alles eruit gooi.
Ik ben iemand die heel veel over zich heen kan laten gaan, voor de leve vrede veel slik en vooral knik.Toch gebeurde er een aantal weken iets wat ik nooit zelf had durven dromen.Voor de eerste keer ben ik (na een familievoorval) eindelijk eens voor mezelf opgekomen.De persoon in kwestie schrok hier enorm van en wist niet waar hij het had, want hij had nu toch gedacht dat ik de makkelijkste persoon was die hij kende...
en toen ging er een belletje rinkelen...misschien moet ik niet altijd zo over me heen laten lopen.De opluchting was groot van mijn kant de eerste moment, maar toch voelde ik me achteraf ook wel een beetje schuldig.Nu ja, het is ondertussen opgelost en bijgepraat.
Flanagan...op het werk gaat het prima, voel wel dat ik wat sneller moe ben dan een aantal jaren terug, maar dat zal wel normaal zijn zeker.Ben ook geen 'puber' meer he.
Het slecht slapen heeft echt wel te maken met het piekeren, zaken die door mijn hoofd blijven draaien en die ik moeilijk los kan laten.Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat ik de dingen moet leren loslaten.Het is ook zo dat veranderingen voor mij niet altijd even makkelijk te overbruggen zijn.Jongste dochter zit al een aantal jaren een eindje hier vandaan op kot, zie haar tijdens de weekends, maar het heeft toch een impact gehad.Nu is ze echt gaan samenwonen met vriend en alhoewel het niet veel verschil geeft met de vorige jaren, brengt het wel een ander gevoel bij me teweeg.Zal wel wennen weer zeker.Ik ben ook het zorgzame type, wil helpen waar ik kan, maar wil me dan ook weer niet opdringen en soms weet ik niet goed waar die grens ligt.Het ene kind vindt het geen probleem, het andere wil dan weer aantonen dat ze best voor zichzelf kan zorgen.Begrijp ik dan ook wel, iedereen is verschillend, maar wanneer ik dan te horen krijg dat ze het wel redden, kan ik het gevoel krijgen dat ze me niet meer nodig hebben, terwijl ik diep vanbinnen best wel weet dat het niet op die manier is bedoeld.
Pffff...best wel moeilijk.
toch huisarts
Ik zou toch eens naar de huisarts gaan, dan toch maar wat uitsluiten, want het wordt zo'n vicieuze cirkel en dan weet je echt niet meer wat waardoor komt: komt het piekeren door het slecht slapen of andersom? Door jouw negatieve gevoel, wat je misschien ook uitstraalt, reageren mensen misschien ook wel negatief?
Ik heb overigens wel ooit bloed laten prikken, waarmee een aantal waardes gemeten werden, maar daar is toen niets uitgekomen. Inmiddels ging het toen alweer beter met me, dus ben ik niet verder gegaan hierin. Dat is dan weer het lastige als het zo in ups en downs gaat...
oh ja
En dat van dat schuldgevoel als je een keer niet over je heen laat lopen herken ik ook. Ik ben klein en wat verlegen/rustig, en mensen verwachten niet dat ik voor mezelf op kom. Toch doe ik dat wel, en dat wordt dan ook niet altijd op prijs gesteld heb ik het idee. En dan komt daar bij mij achteraf altijd een soort schuldgevoel bij (heb ik het wel goed aangepakt, had ik wel gelijk?) Kan ik dan weer oneindig over blijven malen.
Een mens vraagt zich af
waarom een medicijnenstudie 6 jaar in beslag moet nemen, terwijl een consultatie op OO ook tot een diagnose leidt...
Ik kijk gew
En kom mij nu niet aan de oren zeuren over mijn schildklierwaarden, stelletje "naturopaten" en ander (verwijderd door forumbeheer)!
OND
Goh, OND, misschien eens een bijscholing lezen volgen?
Ik zie geen enkel bericht waarin een diagnose gesteld wordt, alleen maar eigen ervaringen en het advies om naar de huisarts te gaan.
Jouw vaak negatieve manier van reageren vind ik vervelend maar je moet zelf weten wat je schrijft, maar andere mensen zaken in de schoenen schuiven die ze gewoon niet zo gezegd hebben slaat nergens op.
Ja, jammer
het was een tijdje rustig, maar blijkbaar heeft OND weer behoefte aan tijdverdrijf...
U hebt gelijk Alison: geen diagnose, meteen een behandeling 
.
Sorry viooltje, maar tot nader order is dit niet uw hoogstpersoonlijke, exclusieve vriendenkliekje.
herkenbaar!
Celia, mag ik weten hoe oud je bent? En of je voorheen deze gevoelens ook wel eens had? De kans is nl. groot dat het inderdaad, zoals anderen ook zeggen, met de overgang te maken heeft. Zeker als je hier voorheen geen 'last' van had. Ik herken je klachten in ieder geval. De overgang heeft heel bekende klachten tot gevolg, zoals opvliegers, nachtzweten en in gewicht aankomen, maar verschijnselen als moodswings/op depressie gelijkende klachten (vooral vlak na het wakker worden), paniekaanvallen en een gevoel dat lijkt op een fladderend hart kunnen ook echt deel uitmaken van de overgang. Ik heb er zelf een poosje geleden zelfs een hartfilmpje van laten maken en mn bloed laten onderzoeken om van alles uit te sluiten. Je raadt het vast al, niets aan de hand. Schildklier, hart, no problemo. Puur hormoongerelateerd. Ik probeer nu van alles uit met voedingssupplementen, het ene werkt beter dan het andere maar het ei van Columbus heb ik nog niet gevonden. Ik duim dat de post menopauze (daar zit ik inmiddels in) snel voorbij is... Er zijn mogelijkheden om hormoonpreparaten te krijgen via de huisarts bij somberheidsklachten gerelateerd aan de overgang, maar dat vind ik ook weer zoiets... Maar bespreek het met je huisarts! Af en toe je hart luchten bij lotgenoten kan al opluchting brengen. Weten dat je niet de enige bent.
Succes!
Lijkt erger te worden...
Heb het ondertussen een aantal weken geleden met mijn huisarts eens besproken, maar ik kreeg het gevoel dat hij het niet echt leek te begrijpen of serieus nam.Hij wou me meteen 14 dagen rust voorschrijven, maar ik heb dit geweigerd omdat hele dagen alleen thuis zitten mij enorm afschrok.En inderdaad blijven werken gaan maakte dat ik afleiding had en dat hielp.De arts dacht helemaal niet aan de overgang (waarin ik nu toch al een aantal jaren wellicht overheen ben? Ben midden 50.) En aan problemen met de schildklier werd ook geen woord gerept.Hij schreef me een middel voor om beter te kunnen slapen, maar of pillen echt de oplossing zijn?Ik neem reeds een hele tijd medicatie die paniekaanvallen zouden moeten tegen gaan.De werking hiervan verminderd uiteraard ondertussen en meer nemen is echt geen optie.
Misschien moet ik toch eens zelf de mogelijke oorzaken aan de arts voorleggen, want dit wordt stilletjes aan heel vervelend.
Constant 'spoken' zien bij manier van spreken, negatieve gedachten over alles en nog wat...ik wil dat niet!Angst speelt een grote rol, angst om alles en nog wat...dat er iets met de kinderen zou gebeuren overheerst echter...een ongeluk, hun relatie die zou kunnen stuklopen enz...maar ook enige paniek wanneer er zaken staan te gebeuren in de nabije toekomst zoals feestjes, uitstappen...word ik zo onrustig en onzeker van, terwijl het eigenlijk leuk zou moeten zijn.Heb eerder het gevoel dat dit alles me teveel energie vraagt.Toch eens het moment is aangebroken kan ik er meestal wel van genieten.Misschien omdat ik dan afgeleid word van het dagelijkse.
Feit is ook dat ik vaak bevestiging nodig heb dat alles oke is, eens die bevestiging, word ik een stuk rustiger, maar meestal duurt dat niet lang omdat één klein voorvalletje of gezegde me weer helemaal aan het piekeren zet.
Zo blijf ik in een soort van cirkel zitten waarin ik gevangen blijf.
Ik ben bang dat er meer aan de hand is, één of andere psychische aandoening.
En zoiets met je dokter bespreken is echt niet makkelijk.
Hormonale therapie
https://www.vrouwenindeovergang.nl/overgangsklachten/stemmingswisselingen/
Angsten, stemmingswisseling, psychische klachten kunnen veroorzaakt worden door de verandering in hormoonhuishouding.
Dat kan hormonaal verlicht worden.
Misschien kun je een doorverwijzing krijgen voor advies naar een overgangspoli.
Controle
Celia, in post #20 komt het over alsof je moeite hebt met controle verliezen, waar je direct of indirect wel jaren controle over had. Je hebt veel voor je gezin klaar gestaan en wrs naar je eigen maatstaven, vulling aan gegeven. En nu raak je de grip kwijt. En niemand binnen de familie begrijpt het. Je bent altijd de centrale persoon geweest en dat valt weg.
Of je nu wl of geen overgangsklachten erbij hebt, die aderlating staat op zich. Net alsof je in een gat dreigt te vallen en niemand ( wilt) het begrijpt.
Je hoeft nog niet te denken aan psychische aandoeningen; Google eerst op inleveren van controle en hoe daar mee omgaan.
controle?
Flanagan...er zit in jouw visie misschien wel iets hoor.Heb er even bij stilgestaan en ben tot de conclusie gekomen dat ik inderdaad jaren altijd alles zo een beetje in handen heb gehad.Ik ging halftijds werken om tijd genoeg vrij te kunnen maken om voor mijn huishouden te kunnen zorgen en mijn kinderen de opvoeding en nodige aandacht te kunnen geven.Dat is een keuze waar mijn man en ik beiden achterstonden, maar die vooral voor mij uiterst belangrijk was.
En het is inderdaad wel zo dat zolang je kinderen, kinderen zijn, je min of meer toch de touwtjes in handen hebt, wat niet wil zeggen dat ik een erg overbezorgde moeder of zo was.Ik was met hen begaan, wilde het beste voor hen zoals de meeste ouders willen, was trots...
Ik zie het niet echt als de grip kwijt geraakt zijn eigenlijk (alhoewel het misschien wel zo'n beetje is) maar ik heb moeten loslaten en dat is volgens mij best wel goed gelukt.Zeker omdat ik weet dat ze allen leuke partners hebben gevonden, maar je kan niet in de toekomst kijken.Dus je weet ook niet wat je nog allemaal te wachten staat.Denk dat dit voor mij momenteel het 'punt' is dat het mij moeilijk maakt.
Ik weet natuurlijk dat de toekomst niet altijd leuke dingen in petto heeft, maar de gedachte dat mijn kinderen leed kan worden aangedaan...dàt is nu net hetgene waarover ik geen controle heb en dan komen we bij jouw zicht hierop.Je hebt gelijk hierin...
