Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

MM.

MM.

15-04-2011 om 23:07

Opname psychiatrie: wat mag je verwachten

Mijn (volwassen) dochter is vier weken geleden opgenomen op de afdeling psychiatrie van een algemeen ziekenhuis (paaz). Lang verhaal kort: ze is psychotisch geworden tijdens een wereldreis en moest de reis halverwege afbreken. Na vier weken ambulante hulp van de ggz (tegen wil en dank) is ze uiteindelijk alsnog opgenomen, na lang aandringen van mij en haar vader omdat het helemaal niet goed ging.

Waar ik heel erg mee zit is dat ze voor mijn gevoel van de regen in de drup is geraakt met die opname. Dat ik me enorm schuldig voel dat ik haar die opname heb 'aangepraat'. Ze krijgt een antipsychoticum, een angstremmer en een antidepressivum, slaapt nauwelijks en is enorm depressief. Ze vindt het meer dan afschuwelijk om op die afdeling te zitten. En ik vind het meer dan afschuwelijk om haar zo diep ongelukkig te zien.
Er is nog steeds geen diagnose want 'ze hebben geen duidelijk beeld' (dochter probeert zich overal aan te onttrekken) en dus is er ook geen behandelplan, geen prognose, geen idee van wat ze hierna kan doen: terug naar huis (ze woont alleen, is voorlopig geen optie vind ik), opname ergens anders? Het enige wat ze doen als het wéér een stukje slechter gaat is de medicatie verhogen en dat wil ze nu net niet.
Volgens hun eigen regels moet iedereen het dagprogramma volgen en mogen patiënten overdag niet op bed liggen. Nou, ze doet zo min mogelijk mee en ligt zo veel mogelijk op bed en kennelijk laten ze dat gewoon gebeuren.
Ook valt het me enorm tegen dat ik als ouder en vertrouwenspersoon van een patiënt niks voorstel. Inmiddels heeft dochter toestemming gegeven dat ik contact heb met de maatschappelijk werker, maar ik moet om ieder stukje informatie zeuren en pas na een week of twee wilden ze eens van mij horen wat er nu eigenlijk aan de opname vooraf was gegaan, ze hadden geen idee want er was geen overdracht geweest vanuit de ambulante ggz.

Kortom, ik vind de hele manier van handelen om te janken, (en dat doe ik de laatste tijd dan ook geregeld terwijl ik daarvoor jarenlang geen traan heb gelaten om wat dan ook).

Ik vraag me dus af: is dit hele verhaal nu normaal in de psychiatrie? Ben ik te ongeduldig, verwacht ik te veel, of is dit toevallig een afdeling die een dikke onvoldoende scoort? Wat kan ik nog doen?

Groet, MM

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Iris 1

Iris 1

16-04-2011 om 01:56

Erg herkenbaar. Heeft je dochter pillen geslikt tegen malaria?. Daar kun je dus in het slechte geval psychotisch van worden. Het is dus belangrijk als dit het geval is om het daar eens over te hebben.
Ik wens je heel veel stekte met je dochter.

Biene M.

Biene M.

16-04-2011 om 06:53

Weet ik niet

Maar wat een hartverscheurend verhaal. Ik wil jullie in elk geval het beste wensen. Kun je misschien advies inwinnen bij een patiëntenvereniging oid?

Meer

Blijf bij jezelf. Je mag meer verwachten, gewoon, omdát jij meer verwacht.

Als eerste trouwens idd: dit is hartverscheurend. Wat een klap moet het geweest zijn.

Ik zou idd bij patientenverenigingen mijn licht laten schijnen, en ook niet opgeven bij die instelling. Ik kan er alleen maar algemene dingen over zeggen: blijf aan de deur kloppen. Wees niet bang om als lastig gezien te worden. Er is namelijk ook een soort algemene uitputting bij de collectieve voorzieningen in NL, of een te hoog verwachtingspatroon bij de klanten, dat weet ik niet. In ieder geval is het mijn ervaring dat er met een handige aanpak een hoop te winnen valt. Al is het maar voor je gevoel.

Het is soms moeilijk om de goede toon te vinden. Je moet met zo'n maatschappelijk werker eerst het gezamenlijk belang vinden, anders wordt het een twistgesprek. Is althans mijn ervaring.

Verder ken ik meerdere mensen die dit overkomen is. De uitkomst is verschillend, maar wat ze allemaal deelden was een zoektocht door de instellingen. Het is heel normaal dat je niet in 1 keer goed zit en het kan een hele klus zijn om te blijven zoeken. Wat mij in hun verhalen opviel was dat ze één goed contact nodig hadden met een behandelaar/verantwoordelijke/verpleegkundige/aanspreekpunt - nou ja, wie dan ook. Zolang ze die niet hadden kregen ze een enorme afkeer tegen al die pillen met al die bijwerkingen.

Het is erg moeilijk om op commando zo'n contact te creëren, voor jou als moeder helemaal. Maar ik wil je dus moed maken. Een dergelijke therapeutische relatie is essentieel en zolang die er niet is mag je verwachten dat er naar gezocht wordt.

Ik wens je enorm veel sterkte. En kom vooral terug hier.

Lynna

Lynna

16-04-2011 om 08:51

Apz?

Wat een afschuwelijk verhaal MM. Wat zul je je machteloos voelen.

Ik weet van een vriendin, wiens 16!jarige kind werd opgenomen en vanaf dat moment nergens meer bij betrokken werd. Zelfs informatie over hem kreeg ze niet, want hij was al 16. Het werkte daar ook helemaal niet, weet niet of dat met elkaar te maken heeft. Op een andere plek waar hij later kwam, werd ze juist wel overal in betrokken.

Het kan dus zijn dat dat voor jullie ook zo werkt, dat dit misschien niet de juiste plek voor je dochter is. Misschien werkt een algemeen psychiatrisch ziekenhuis voor haar wel beter? Daar zijn nog meer mogelijkheden dan op een paaz, lijkt mij. Bovendien zit ze dan in een anderssoortige omgeving.

Inderdaad, neem contact op met een patientenvereniging. Ik ben ook benieuwd of die malariapillen hiervan de oorzaak zijn.....

En ik wens je heeeeeel veel sterkte!

MM.

MM.

16-04-2011 om 17:04

Geen malariapillen

Dank voor jullie snelle en meelevende reacties. Hartverscheurend, ja zo voelt het letterlijk. Patiëntenvereniging, die had ik op mijn to-do-lijstje staan. Maar er komt niet veel uit mijn handen momenteel en het lijstje is nogal lang
Het ligt niet aan malariapillen. Die had ze wel bij zich maar ze heeft ze niet geslikt. Iig hebben drugs een rol gespeeld (van de niet-voorschrijfbare soort) want de ellende begon pas goed na een spacecakeje. Maar dat is niet de oorzaak geweest, alleen de laatste druppel. Ze was al niet in topconditie toen ze (in haar eentje!) aan haar reis begon en heeft onderweg nogal wat tegenslag gehad. Voor ze vertrok zat ze tegen overwerkt aan, ze hoopte met die reis tot rust te komen. Niet dus.

Maar het ziet er dus naar uit dat ik moet gaan shoppen voor de juiste hulp... centrum psychotische stoornissen leek alles in huis te hebben wat ze nodig heeft, ook op het gebied van 'hoe behoud ik mijn baan en mijn vriendenkring'. Wachtlijst: twee JAAR. Moet ze dan eerst helemaal de afgrond in donderen? Mijn prachtige dochter?

Shoppen, hoe werkt dat? Ze zal toch een verwijzing moeten hebben en het ziekenhuis vindt dat er nog geen diagnose is en waar moeten ze dan naar verwijzen? Geef mij maar de autismehulpverlening, daar kan ik mee lezen en schrijven, maar de algemene psychiatrie is helemaal nieuw voor me.

Groet MM

Zorg voor je dochter

http://www.umcutrecht.nl/zorg/patienten/onderzoek/P/psychose/
Deze vond ik wel helder. Het is jammer dat het vaak ontbreekt aan goede doorverwijzing of dat er enorme wachtlijsten zijn.
Onderin deze link staan ook wat patientenverenigingen. Daar zou ik beslist en direct contact mee op nemen. Zij kunnen je vaak helpen om valkuilen te vermijnden of kennen de sociale kaart van de instellingen waar je mogelijk wat aan hebt.
Nu zul je het voorlopig moeten doen met de instelling. Ga niet te vaak alleen, neem vertrouwde mensen mee als je op gesprek gaat en houdt het neutraal en feitelijk. Ook al spelen je emoties een grote rol. Je dochter heeft een psychose en los van de oorzaak wordt ze daarvoor behandeld. Waarschijnlijk met medicijnen. De kliniek geeft haar de kans tot rust te komen. Die kans kun jij haar ook geven. Niet te veel paniek als je op bezoek gaat. Houdt het wat praktisch, kijk waar je haar kunt helpen in praktische zin. Zorg voor aangename zaken als iets lekkers, een wens van haar, rustig bij elkaar zitten, leg er niet te veel druk op. Tijd kan ook goed werken. En hopelijk lukt het iemand van die afdeling om goed contact met haar te maken terwijl de medicatie gaat werken.
Geef het even de kans, ze is er nu. Gebruik die tijd effectief zou ik zeggen. Het zal toch tijd kosten voor je dochter om weer op haar eigen benen te staan.

Dat van het begin klopt

Mijn vriendin haar jongste zoon (ook al volwassen) is jaren depressief en suicidaal geweest (nu gaat het redelijk, is manisch-depressief, word behandeld, heeft medicatie) en vriendin heeft met haar jongste zoon toen ook van alles moeten aflopen om zoon goed behandeld te krijgen. En vriendin van oudste (uit groepje vrieden/vriendinnen maar best close met haar omdat ze vlakbij ons woont) is ook opgenomen sinds een half jaartje ofzo. Vriendin van jongste (=19) is opgenomen op paaz-afdeling voor jongvolwassenen. Eerst was ze opgenomen op een 'gewone' paazafdeling, maar dat was dramatisch. Daar zaten alleen volwassenen en alle behandeling was ook op volwassenen gericht en alleen al door haar leeftijd en interesses klikte het daar met niemand,niet met behandelaars en niet met medebewoners.
Nu op de jongvolwassenafdeling en daar was ze meteen al 'opgelucht' omdat er (in haar ogen) tenminste 'normale mensen' waren (lees leeftijdgenoten) en veel therapieën stukken beter aansloten bij haar belevingswereld. Daar hebben ze b.v. muziektherapie waarin ze leren in muziek hun emoties te uiten. Op de gewone paaz kregen ze creatieve therapie en moesten dan wat knutselen (nou niet écht iets wat jongeren aanspreekt). Ook de behandelaars zijn veel beter ingesteld op jongeren en snappen beter wat hen bezighoud.
Die eerste tijd, het begin van opname is altijd zo vreselijk. Zover ik het weet en meegemaakt heb van dichtbij. Dat niet willen meewerken en dus maar op bed blijven liggen etc. komt zeer veel voor. Is dus voor behandelaars 'normaal' en ze wachten gewoon af tot patiënt zelf aangeeft mee te willen werken. Ik zie het ook bij nieuwe patiënten die net binnen zijn als wij vriendin van jongste bezoeken. Op die jongvolwassen afdeling houden ze wel gesprekken met de ouders (jongvolwassen=tot 25 jaar, hoe oud is je volwassen dochter?). Ze houden gesprekken over hoe de ouders moeten reageren op hun kinderen, hoe ze kúnnen reageren zodat hun kind het beste meewerkt en behandeld kan worden. Dit in het geval het kind nog in beginfase zit en niet mee wil werken.
Wil het kind wel meewerken en geeft het toestemming om met de ouders te praten dan praten de behandelaars over het kind met de ouders of met kind en ouders samen.
Vriendin van oudste is 'uitbehandeld' en wacht nu alleen nog op vervolgtraject (gaat begeleid wonen) tot daar plek is. Hoewel ik daar mijn twijfels over heb. Ik vind d'r nog lang niet zoals ze was. Maar misschien is dat ook wel utopie. En niet meer mogelijk. Dat weet ik niet.
sterkte ermee
groeten albana

Klein houden

Ook hier raad ik het je aan om het klein te houden en feitelijk. Je dochter heeft een psychose. Mogelijke oorzaken zijn cultuurschok en het gebruik van marihuana. Met medicatie gaat het over. Daarna is het verstandig om met meer balans op reis te gaan en drugs uit de weg te gaan. Groter wil je het niet maken.

Zien aankomen

Drugsgebruik kan bij mensen die daar gevoelig voor zijn flashbacks geven. Randpsychotische episodes die spontaan ontstaan. Je dochter kan dat aan zien komen en dan maatregelen nemen als medicatie, veiligheid bij mensen zoeken.

Arawen

Arawen

17-04-2011 om 20:07

Ken 't

Hallo Mm, ik begijp ongeveer wat je doormaakt. Alleen was ik de echtgenote, niet de moeder. De vrouw die 24 uur per dag in de buurt was geweest en maar al te goed wist wat er allemaal gebeurd was, maar geen kans kreeg dit te vertellen aan de behandelaars in de kliniek waar mijn man was opgenomen... op de gesloten afdeling. Ook psychotisch en suicidaal (poging gedaan). Acuut opgenomen op de gesloten afdeling, in een kliniek 1,5 uur autorijden bij ons vandaan, want dichterbij was geen plek..
Hij trok zich terug, wilde niet mee doen met het dagschema. Hoewel ik dat ook niet veel voor vond stellen; verplicht samen eten en wandelen. Geen therapie of niks. Vond ik zo raar... Pas achteraf begreep ik dat het enige dat men probeert te doen is om ritme terug te krijgen. Schijnt dat de patienten dat al moeilijk genoeg vinden. Pas daarna wordt dat uitgebreid met b.v. spelletjes doen.
Ik herken je frustratie. Ik wilde zooo graag aan de behandelaars vertellen wat er allemaal gebeurd was maar ik kreeg de kans niet... man vond dat er met hem 'niets' aan de hand was en ik kreeg geen kans dat verhaal te ontkrachten. Mocht alleen met ze praten met hem erbij en dan kon ik mijn vragen niet stellen. Kreeg geen of een ontwijkend antwoord. Pas veel later begreep ik dat bij de behandelaars de relatie met de patient voor gaat; als die niet wil dat er info wordt gedeeld met de familie, dan hoor je helemaal niks. Ik heb geprobeerd mijn verhaal te vertellen, mijn vermoedens over zijn ziektebeeld bij hen neer te leggen, maar kreeg nul op het rekest. Hoezo samenwerking met de naasten van de patient..
Ook het moment waarop hij de kliniek weer mocht verlaten was iets waarover ik niks te zeggen had. Toen hij vond het daar niks, wilde weg en stond veel te snel weer buiten.. en ik mocht weer opvangen...
Ik heb veel gehad aan de vertrouwenspersoon van de kliniek en aan Stichting Labyrinth. Ik neem aan dat die op je lijstje van te benaderen verenigingen staat; die voor familieleden van patienten met psychoses en schizofrenie (niet schrikken van dat laatste woord; mijn man was niet schizofreen).
Ik ken jouw strijd en jouw frustratie. Geloof me, als ze in het ziekenhuis was opgenomen had je alles kunnen doorspreken met haar artsen. Opname bij de GGZ betekent echter dat alle deuren hermetisch sluiten en je van niemand iets hoort. Daar ben ik zo boos en verdrietig om geweest... ook gaat het dan nog zo over 'patient-vertrouwelijkheid'.
Ik wens je veel sterkte en hoe hard ook; jij kunt haar nu niet helpen. Wees er alleen maar voor haar en wacht af. Meer kun je niet doen. Denk ook een beetje aan jezelf; als ze straks zo ver is dat ze de wereld weer in kan, zal ze je nog hard genoeg nodig hebben.
Het komt goed.

groeten Arawen

MM.

MM.

18-04-2011 om 10:58

Annej

Ik snap je niet helemaal geloof ik. Je zegt 'houd het klein en feitelijk'. Feit is dat dochter een zelfmoordpoging heeft gedaan tijdens die reis (gelukkig niet zo'n handige poging) en de diepe overtuiging heeft dat ze haar huis, haar baan en haar vrienden zal kwijtraken. Ze houdt alle contacten af. Ik betwijfel of dat met medicatie overgaat, dat zou ik echt een wonder vinden.
In het ziekenhuis vermoeden ze iets als een persoonlijkheidsstoornis. Nou kan ik wel denken 'als je maar lang genoeg zoekt vind je bij iedereen wel wat' maar er is na vier ellendige weken opname nog niet eens een diagnose, laat staan een behandelplan. Ze moet zelf haar hulpvraag formuleren en ze heeft werkelijk geen idee behalve 'ik wil mijn leven terug'. Ze voelt zich letterlijk belazerd, dat dit haar out of the blue is overkomen en zulke immense gevolgen heeft.
Hoe moet ik dat nou klein houden? Was het maar zo simpel, tijdje pillen slikken en klaar.

MM

MM.

MM.

18-04-2011 om 11:13

Geduld

Wat ik ook in jullie berichten zie is dat ik het de tijd moet geven (medicatie werkt niet meteen) en dat het beeld dat ze vertoont: niet meedoen aan dagprogramma, verzet, vrij algemeen voorkomt. Ik ga eerst maar weer eens bellen naar de contactpersoon van het team, hoe ze er nu tegen aankijken. En over een doorverwijzing, ik denk dat ze bijv. nog wel in een jongerenkliniek zou passen, ook al is ze 25+. Kalenderleeftijd zegt niet alles.

En verder probeer ik het niet mijn hele leven te laten beïnvloeden, het is háár probleem, maar ik heb wel een heel nauwe band met haar, dat maakt het wel lastig.

Arawen, is het met jouw man ook goed gekomen?

MM

Ik hoor je ontgoocheling en je verdriet in je bericht.
Er zijn momenten in het leven dat het ontzettend moeilijk is om klein en feitelijk te blijven. En toch zijn die volgende vijf minuten altijd het enige wat je hebt. Wat er ook om je heen gebeurt, dreigt te gebeuren of net gebeurd is.
Ik wil me ook niet ertussen wringen, je reageert op AnneJ, maar je bericht maakt heel veel bij me los. Het zijn dingen waar ik zelf of in mijn naaste familie ook mee te maken heb gehad. Die angst om alle dingen kwijt te raken. Het gezwaai met persoonlijkheidsstoornissen. Het belazerde gevoel. En ook die ontgoocheling bij jou.

Een familielid van mij is nu een jaar of zes verder vanaf zijn eerste opname. Zijn geval is niet helemaal vergelijkbaar met je dochter, maar er zijn wel overeenkomsten. En als je het aan hem vraagt (kortgeleden nog gedaan); ja, dan komt hij ook met 'kort en feitelijk'.

Hij legt de nadruk op het vinden van een goede klik met een behandelaar. Dat heeft hem jaren gekost. En verder: ja, die dagelijkse, heel kleine dingen: die zijn het belangrijkst.

Je hebt hoe-je-was-ervoor, het-gat-waar-je-in-gevallen-bent en dan nog de toekomst die je dacht te krijgen, en de toekomst waar je bang voor bent. Allemaal heel grote heftige dingen die je verdriet en ontgoocheling bepalen. Maar die je niet verder helpen van nu naar 5 minuten verder.

Dat familielid van mij heeft een heel moeilijke tijd achter de rug, maar zijn klachten waren niet goed vergelijkbaar. Zelf heb ik 1x in een diep, diep gat gezeten en ik ben daar wel heel goed uitgekomen. Met heel kleine stapjes, nog veel kleiner dan ik voor mogelijk gehouden had toen ik er middenin zat.

Houd dus moed, en ik hoop dat ik dat klein en feitelijk een beetje heb kunnen toelichten.

Chippie

Chippie

18-04-2011 om 14:41

Allereerst heel veel sterkte, lijkt me vreselijk om als moeder je zo machteloos te voelen.

"Ze moet zelf haar hulpvraag formuleren en ze heeft werkelijk geen idee behalve 'ik wil mijn leven terug'. Ze voelt zich letterlijk belazerd, dat dit haar out of the blue is overkomen en zulke immense gevolgen heeft."

Ik heb geen ervaring met de psychiatrie. Maar bovenstaande klinkt heel erg logisch. Je wilt dat mensen weer zelf de regie over hun eigen leven oppakken. Dat kan iemand anders niet doen. Die ander kan ondersteuning bieden, maar dit kan ook averechts werken.

Haar 'ik wil mijn leven terug' en 'ik voel me belazerd' geeft aan dat zij de oorzaak buiten zichzelf zoekt. Alsof dit haar overkomen is. Echter zij zal zelf moeten veranderen. Zij kan haar eigen gedachten anders programmeren. Daar heeft ze ongetwijfeld hulp bij nodig maar zij en niemand anders zit aan de knoppen. En ja, daar moet je misschien nog dieper voor zakken.

Volgens mij zit ze in een ontkennende fase. Haar tegenwerking inzake ambulante hulpverlening na een zelfmoordpoging, geeft te denken. Het is makkelijk gezegd voor een buitenstaander. Maar ik denk dat jullie als ouders er heel goed aan hebben gedaan dat je haar hebt laten opnemen. Alleen ziet zij dat zelf nog niet vanwege de ontkenning. En misschien moet ze daarvoor nog dieper zakken. Hoe machteloos je je als ouder dan ook voelt.

Je kunt je ook afvragen waarom het voor haar zo belangrijk is dat ze haar oude leven terugkrijgt. Dat klinkt heel logisch, maar is het dat ook. Deze psychose is ook te danken aan haar oude leven. Zoals je zelf al zei, het durgsgebruik was een druppel. Dit is het moment om haar leven opnieuw in te richten. Maar ook daar is ze nog niet aan toe.

Ik weet niet waarom jullie buiten de deur worden gehouden. Ik denk wel dat het goed is om haar terug te werpen op haarzelf. Zij moet het doen. Niet artsen, ouders, vrienden, etc.

Chippie

Ik heb dus wel ervaring met de psychiatrie..
En het is misschien wel goed dat iemand het zo scherp stelt als jij in het draadje, maar echt zwart wit is het niet. Het is niet zo dat het 'oude leven' in zijn geheel fout is en het 'nieuwe leven' alles oplost. Het zit veel meer grijs in grijs. En dat maakt het zo zwaar snap je, om dat onderscheid te maken van wat je meeneemt en wat je met een zwaar hart achter je laat.

Absolute waarheden of keuzes zijn altijd makkelijker dan dat gedoe met grijs in grijs. En het beeld dat alles in de mens zelf zit, dat het een kwestie van even herprogrammeren is helaas ook niet altijd te zien.

Het klopt in ieder geval wel dat dit een soort ultieme confrontatie is. Maar tot op een bepaalde hoogte is het een confrontatie die je overkomt. Het is nl altijd een samenspel van de factoren bij de persoon en omgevingsfactoren. Bij de een speelt de omgeving meer mee dan de ander. De een is ook gevoeliger dan de ander. En als de omgeving tegen heeft gezeten zal de mens toch even door een rouw/acceptatie-achtige fase moeten voordat er weer opgebouwd kan worden.

Ik wil niet absolute uitspraken doen of discussies aanzwengelen, en ik wil eigenlijk ook niets over de dochter van MM zeggen. Het ging me er vooral om, met alle mitsen en maren, dat er een hoop grijs in grijs is. Dat een patient/client wel duidelijkheid nodig heeft, maar ook veel liefde en geduld. "Zij kan haar eigen gedachten anders programmeren." - dat is niet altijd het geval.

Arawen

Arawen

18-04-2011 om 19:58

Vanuit de naaste

Ik kan alleen maar redeneren vanuit de positie van naaste van de patient, daar heb ik ervaring mee, niet als patient zelf... wat hierboven geschreven staat over grijstinten, dat zal ongetwijfeld kloppen. Maar ik begrijp MM's frustratie zo goed..
Je ziet je geliefde zo lijden en je wilt hulp.. je verwacht een soort van ziekenhuis, met mensen rond het bed en direct actie die resultaat oplevert (infuus, operatie) en contact met de artsen, maar helaas... de GGZ werkt niet zo.. Je kunt hersenen ook niet openen om te zien wat er mis is. Was dat maar zo..
Mijn man heeft heel wat diagnoses gezien over de jaren heen, voordat het zo mis ging dat hij uiteindelijk opgenomen moest worden. Toen ik inmiddels wel moest inzien (want je wilt niet..) dat hij manisch-depressief is en dat bij zijn behandelaars wou aangeven, werd er niet naar me geluisterd. Ze 'zagen geen kenmerken'... nee, niet als je alleen zijn verhaal gelooft... het meest vervelende van psychiatrische ziektes is vaak dat de patient helemaal niet in de gaten heeft dat ie patient is. De hele wereld is gek, hij/zij niet.. Als jouw dochter ziekte-inzicht heeft, welk idee ik wel krijg uit jouw verhaal, dan is er dus al veel gewonnen! Dan staat ze namelijk open voor behandeling en medicatie. Al levert ook die niet meteen resultaat op; medicatie heeft tijd nodig om aan te slaan en vaak blijft het gekozen type toch niet het juiste en moet er weer gewisseld worden.. wat nog meer tijd kost. Het verblijf in de kliniek is juist ideaal om de juiste medicatie te vinden, want dan kunnen ze haar reacties tenminste goed in de gaten houden.
Je vroeg hoe het met mijn man is afgelopen. Hij heeft een meervoudige persoonlijkheidsstoornis, die zijn bi-polaire stoornis (manische depressie) in de hand werkt. Zoiets komt er naar jaren pas uit. Hij is een paar keer opgenomen geweest, onze huwelijk/gezin gleed volkomen onderuit. Uiteindelijk heb ik moeten besluiten hem niet meer in huis terug te nemen. Hij woont nu in een flat, onder begeleiding vanuit de kliniek, heeft eindelijk ingezien dat hij zijn medicatie (tegen de bi-polaire stoornis) nodig heeft en slikt deze nu ook trouw. Heeft zo zonder werk (had ie al vele jaren niet meer) en nu ook zonder de verantwoordelijkheden van een gezin (waar hij niet aan kon voldoen) een rustiger en daardoor stabieler en gelukkiger leven. We zijn ondertussen wel gescheiden, maar daar is inmiddels ook berusting bij alle partijen over ingetreden.
Ik wens je nogmaals veel sterkte en geduld. En als je het gevoel hebt dat je bij de instanties niet verder komt of gewoon tegen praktische zaken aan loopt; ik kan Stichting Labyrinth echt aanraden. Zij hebben mij ook geweldig geholpen.

groeten Arawen

Arawen

Arawen

18-04-2011 om 20:05

Wat ik nog vergat..

Wat ik nog vergat te melden maar wel erg belangrijk vind: er maalt je nu vast vanalles door je hoofd. Hoe het zo ver heeft kunnen komen, of het iets met haar opvoeding te maken heeft, wat je anders had kunnen doen, of je eerder had kunnen ingrijpen.. etc etc.. Geloof me, ik weet alles van schuldgevoel..)
Toen ik besefte hoe ziek mijn man (nu ex) daadwerkelijk was, heb ik alles gedaan om alles te leren over zijn ziektebeeld en heb zelf ook begeleiding gehad. Daaruit heb ik geleerd dat het ab-so-luut niet aan mij (of z'n moeder, of wie dan ook) lag. Het is een combinatie van genen, persoonlijkheid, levensomstandigheden en een soort van gevoeligheid. Zoals de een gevoelig is voor kanker, is de ander dat voor een psychiatrische aandoening. Het ligt NIET aan jou!
Knoop dat alsjeblieft in je oren..

groetjes Arawen

Op hol

Ik kan het niet beter zeggen dan Rodebeuk. Feit is dat iedereen in een soort koortsachtige onrust terecht komt waar alles belangrijk is en alles prioriteit heeft en realiteit en fantasie, angst en verwachting, door elkaar gaan lopen. Van alles wordt met van alles in verband gebracht.
Dat mag even zakken. In feite kun je denk ik niet vooruit als je niet eerst stopt met het willen regelen en duiden van allerlei zaken. Je wilt ook niet dat allerlei zaken tegelijk opgepakt worden want wat je presenteert als superbelangrijk kon weleens een ondergeschikt detail zijn. De juiste proporties zijn in deze fase even helemaal zoek. En bovendien is niet iedere hulpverlener zo kien om dat te beseffen dus die gaan dan samen met jou alles nog groter zitten maken.
Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen maar de meeste mensen komen gewoon weer op aarde uit hun psychose, met medicatie.

Rouw

Goed punt van Rodebeuk zeg. Enorme teleurstelling en verdriet om het oude leven waar je in vastliep te moeten loslaten zonder te weten wat je te wachten staat. Daarin hebben mensen geruststelling nodig. Daarom is het handig als je het klein houdt. Voor je dochter is het handig als ze wel gaat communiceren hoe het nu is want de medicatie wordt aanvankelijk dan wel verhoogd maar zal uiteindelijk ook weer verminderd worden. En is alleen maar bedoeld om dit proces te kalmeren en haar zichzelf weer terug te geven. Anders niet. En dan praat je pas verder.

Moeder

En het is fijn dat je er voor haar bent. Je wacht op haar en bent bij haar en samen met haar ga je door dit proces. Er komt altijd een nieuwe toekomst. Er komen altijd weer fijne dingen in het leven. Maar het zou fijn zijn als jij alvast tot rust komt, dat helpt haar om ook tot rust te komen.

MM.

MM.

18-04-2011 om 23:12

Wat is dit toch een fijn forum

Ik kan niet op iedereen afzonderlijk reageren, maar geloof me, alles wat hier gezegd wordt voel ik als enorme steun. Dat was wat ik miste, ervaringen van anderen, andere manieren om ernaar te kijken. Ik lees en herlees en dank jullie voor de moeite om die met me te delen.
Ik heb iig nu iets meer het gevoel/de acceptatie dat dingen nu eenmaal lopen zoals ze lopen, dat ik niet de hoofdverantwoordelijke ben, dat dochter niet de enige is, dat dingen volgens patronen verlopen, dat het tijd kost, dat ik wat meer afstand mag nemen, dat het zelfs ooit goed kan komen.
Deze week heb ik een intake bij een korte cursus van de ggz voor mensen met een familielid in de psychiatrie. Lijkt me heel zinvol!

MM

Warm

Goh MM, ik was voor mijn gevoel een beetje ver gegaan dus ik ben blij dat het zo goed aankomt. Ik word hier een beetje warm achter de comp.

En wat vat je het knap samen! Je neemt ons een hoop werk uit handen, het klinkt echt alsof je hiermee weer een stapje verder kunt.

Het was mij niet gelukt om het zo kort neer te zetten. Wat jij opschrijft, dat zijn de dingen die ik aan die moeilijke periodes overgehouden heb en die me blijven begeleiden.

MM.

MM.

19-04-2011 om 11:30

Rodebeuk

Eerlijk gezegd had ik niet veel verwacht toen ik mijn noodkreet op het forum slingerde. Maar ik ben er echt een hoop wijzer van geworden, ik heb een referentiekader gekregen zeg maar, terwijl ik eerst maar wat aanklooide en me constant zat af te vragen of ik het wel goed deed en of die ziekenhuisaanpak nou normaal was.

Ik ga eerst deze week naar de intake voor de familiecursus, die kunnen vast ook nog wat aan mijn kader toevoegen, en daarna ga ik eens op mijn gemakkie naar het ziekenhuis bellen: dochter zit nu twee weken aan de AD, ziet u al iets gebeuren? Zo nee, hoe nu verder?

Waar ik wel van baal is dat de medicatie zo ver is opgevoerd, er wordt voortdurend mee geschoven: dit een beetje meer, dat een beetje minder... wrs voelt ze zich daar ook niet echt lekker door. Maar ze doet nu wel aan het dagprogramma mee, althans ze zit erbij en kijkt ernaar. Dat is dan vooruitgang, zal ik maar denken.

Groet MM

MM.

MM.

19-04-2011 om 11:36

Annej

"De juiste proporties zijn in deze fase even helemaal zoek." Oké, het duurde even voor ik jouw postings helemaal begreep. Ik hoop dat het inderdaad zo werkt want dan zullen een aantal dingen zich uiteindelijk vanzelf oplossen. Nou snap ik het

MM

MM.

MM.

19-04-2011 om 11:41

Arawen

Jij hebt het zwaar gehad... dank voor je openhartige verhaal en je begrip. Wat fijn dat jij, je gezin, je ex-man een manier van leven hebben gevonden die past.
MM

mirreke

mirreke

19-04-2011 om 23:57

Mm, gisteren bij pauw en witteman

hoorde ik een psychiater die vertelde dat 25% van de jongeren een gen hebben dat door het gebruik van (hash? hennep?) getriggerd wordt en waardoor dan een psychose wordt uitgelokt.
Ik schrok toen ik het hoorde, hij gaf aan dat het gebruik van softdrugs (even kwijt welke soort het nou precies was) dus echt heel gevaarlijk is hierdoor.
Waarom ik het zei, misschien heb je er wat aan, je had het over spacecake... Ik bedoel eigenlijk te zeggen, misschien voel je je stiekem schuldig (had ik maar... wat dan ook) maar dat hoeft echt niet, soms gebeuren dingen gewoon.
Fijn dat je zulke lieve en fijne reacties krijgt waar je wat aan hebt.
Sterkte, voor jullie beiden!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.