Overspannen?(lang)
Hoi,
Waar te beginnen? Ik geloof dat ik overspannen ben. Ik ben het al eens eerder geweest, zo'n 8 jaar geleden. En heb dat toen als de absolute hel ervaren. Enfin veel van geleerd en gehoopt dat ik die straat nooit meer in hoefde te slaan. En nu ben ik er geloof ik er weer in beland, met dat verschil dat ik nu moeder van 3 jonge kinderen (1, 4 en 6). Dat is dus niet zo handig.
We hebben een takkedruk jaar achter de rug. Mijn man is geopereerd en heeft bijna een jaar lang moeten revalideren (niks levensbedreigends gelukkig), onze jongste heeft lang gespookt 's nachts, we zijn getrouwd (heel leuk maar volstrekt onderschat hoeveel werk dat zou zijn en ook een huwelijk roept altijd veel (familiespannignen op), mijn vader is al geruime tijd ziek en gaat op een vervelende manier oud worden, problemen met mijn broer, en we hebben verbouwd en dat is volledig in de soep gelopen. Echt zo'n verbouwing waar je bij RTL4 op woensdagavond aan bod mee zou kunnen komen. Er is grote financiele schade en het is nog maar de vraag of we straks ons recht gaan halen (het wordt helaas een rechtszaak). Verder werk ik drie dagen en race ik me dus altijd een ongeluk samen met mijn man.
Kortom ik begon 3 weken geleden te hoesten als een dolle, begon te zweten 's nachts en kreeg vorige week in de herfstvakantie een mega paniekaaval aangezien ik had bedacht om leuk met drie koters in de trein te gaan zitten om naar een vriendin te gaan en het me gewoon te veel werd. Ik heb alles afgezegd en pas op de plaats gemaakt.
Daarna ging het ineens van kwaad tot erger.
OMdat ik zo liep te hoesten heeft de huisarts mijn bloed geprikte en ik heb me de afgelopen week wijs gegoogeled dat ik longkanker zou hebben... ik WEET wel dat de kans heel klein is dat ik zoiets onder de leden heb en natuurlijk was de uitslag van het bloedonderzoek goed..
Maar met mijn huis bovenin puin en niet waterdicht, krijg ik van die angstgedachtes dat het nu dan wel helemaal gedaan zal zijn met ons geluk...ons gaat namelijk eigenlijk alles voor de wind, mijn leven is meestal te mooi om waar te zijn en eigenlijk ben ik dus altijd zielsgelukkig. Alleen nu dus even niet.
Ik weet het ik weet het. De mens lijdt het meest.... en dat soort dingen. En ik voel me schuldig naar mensen om mijn omgeving die werkelijk levensbedreigende gezondheidsproblemen hebben. Maar ik heb de hele week met de angst in mijn lijf gelopen. Ik heb nachtmerries (dat ik slecht nieuws krijg van de dokter of dat ik de aannemer aanvlieg), word veel te vroeg wakker en moet meteen naar de wc want zenuwendiaree, heb geen trek in eten en dat trekt pas weer in de middag bij.
Verder sta ik letterlijk stijf van mijn zelfopgeroepen stress en heb pijn in mijn schouders en rug, en ik baal zo van mezelf. Dat ik het weer zoveer heb laten komen. Voel me schuldig naar mijn kinderen toe dat ik binnen een paar weken tijd in een snotterend wrak ben veranderd.
Ik probeer te accepteren dat mijn emmer even over is gelopen maar ik vind het weer zo moeilijk. Zeker omdat bepaalde zaken gewoon doorgaan. Ik dwing mezelf naar buiten te gaan, de tuin aan te pakken enzovoorts. Tegen de ergste zenuwen neem ik een homeopatisch iets.
Mijn vraag eigenlijk aan mijn lotgenoten als die hier zijn. Hoe doe je dat nou met kinderen? Alle gaat ook gewoon door. Ik ga op tijd naar bed, neem lange warme douches en dwing mezelf s'ochtends brood te eten.
Mijn man helpt echt heel veel.
Kortom ik ben zo op zoek naar kalmerende tips.
Verder ben ik gelukkig wel realistisch genoeg om te weten dat dit ook weer voorbij gaat... alleen de eerste paniek van weer overspannen zijn, alleen al daarvan vloog ik in de stress.
Even zo
Reactie
Nou, laat dat vraagteken achter overspannen maar weg...van jouw verhaal word ik ook (weer) overspannen! Als je het zelf zo opschrijft, zie je toch ook wel dat je teveel op je schouders hebt?
Zo te zien herken je de symptomen wel. En inderdaad, juist als de druk even van de ketel is, stort je zelf in. Dat is een bekend verschijnsel.
Toen ik overspannen was met twee kleine kinderen, heb ik echt een time-out moeten nemen. Onder druk van anderen, en doordat het gewoon niet meer ging. De paniekaanvallen hielpen mij ook uit de droom dat het 'vanzelf wel over zou gaan.' Fijn dat je man je bijstaat, maar neem vooral zelf de verantwoordelijkheid: meld je even ziek, of leg de situatie uit op je werk.
Heel goed dat je jezelf elke dag naar buiten stuurt. Een dagritme aanhouden is belangrijk en deed mij destijds ook goed. De dag leek eindeloos en onoverkomenlijk zwaar, met de kinderen om voor te zorgen, maar dat heeft uiteindelijk wel gezorgd voor een sneller herstel.
Bij mij hielp een strak dagritme met elke dag een wandeling, gesprekken met een psycholoog, afleren om te piekeren (goede tips gekregen), op tijd naar bed en de tijd nemen voor jezelf. Accepteer dat je een mens bent en geen machine. En heel veel sterkte!
groet, Mamvantwee
Pff
Hoi mam van Twee
Hoe lang duurde het bij jou voor je weer op de been was? De ochtends is eigenlijk het ergste. Ik word om vijf uur wakker val dan niet in slaap, ga liggen zenuwen, moet dan naar de wc drie keer en sta helemaal onder spanning op. Pas als ik gedouched heb, flink heb gehuild, dan gaat het wel weer. En de bui trekt in de loop van de dag aardig op. Ik probeer gewoon te accepteren dat ik het gewoon allemaal even niet meer aan kan en probeer er ook over te praten voorzover dat gaat.
Als ik eenmaal aan de gang ben dan, gaat het wel, dan heb ik ook geen tijd om te piekeren. Ik ben gewoon ontzettend geschrokken, want ik merk bij mezelf dat die vorige overspannenheid best wel traumatisch was... en dat ik me helemaal lang ben geschrokken dat ik me zo beroerd voelde, juist omdat er nu kinderen zijn die niks aan een overspannen moeder hebben.
even zo
Even zo
Beste Evenzo,
Wat rot voor je. Je hebt echt een pas op de plaats nodig en bent door je reserves heen. Niet zo gek als ik je verhaal lees.
Ik denk alleen dat je het niet te veel moet koppelen aan je eerdere overspannenheid. Dit is nu en nu moet je om jezelf denken. En ook niet allemaal zorgen erbij maken over de kinderen en zo. Eerst maar eens bijtanken lijkt mij. En het is goed om te lezen dat je thuis steun krijgt.
Heb je misschien de mogelijkheid eens naar een haptonoom te gaan of zo via de huisarts? Dat zou je misschien kunnen helpen met omgaan met de spanningen en zorgen.
Liefs en een dikke knuffel op afstand,
Jippa
Hoe gaat het nu even zo?
Jippa
Op en neer
Hoi Jippa,
Dank je wel dat je ernaar vraagt. Het gaat heel erg op en neer. Omdat ik zo ontzettend slecht inslaap en heel vroeg wakker ben, heb ik Temazepam gekregen van de huisarts. Ik ervaar dat als een enorme nederlaag.
De eerste nacht sliep ik goed, althans ik viel fijn in slaap, maar was evenzogoed vroeg wakker.
Maar gisteren viel ik niet in slaap en werd ik heel erg naar van die pil. Ik kreeg een paniekaanval en het duurde heel lang voordat ik sliep en ik was weer heel vroeg wakker en viel niet meer in slaap en bleef maar weer malen.
Van ellende heb ik net van 11 to 1 geslapen en ik voel me nog steeds opgejaagd en gespannen.
Ik probeer mezelf een schop onder mijn kont te geven, maar ik vind het zo ontzettend moeilijk. HOe langer het duurt hoe moeilijker ik het vind. Ik weet even niet meer wat ik leuk vind en het lukt me gewoon niet om mijn gedachten te keren naar leuke zaken.
Als ik slecht slaap dan kan ik de dag niet aan. Ik wil er gewoon niet aan beginnen. Maar het moet wel.
Gisteren was een goeie dag, ik heb de hele dag buiten in de tuin gewerkt. Mijn hoofd was helemaal leeg, alleen als de avond valt, dan komt de onrust.
Ik vind het heel moeilijk te accepteren dat de situatie nu zo is en mijn hart breekt als ik naar mijn kinderen kijk. Ik wil gewoon weer die vrolijke uitgeruste moeder zijn die ik een paar maanden geleden was. Maar dat is nu eenmaal eventjes niet zo.
Even zo
Neem de tijd
Ja, het gaat op en neer, dat had ik ook. De ene dag is erger dan de andere. Maar over de lange duur gezien, zit er als het goed is een stijgende lijn in.
Bij mij duurde het rotgevoel zeker wel een maand of 3. Dat was dus nadat ik echt was omgevallen en moest toegeven dat het teveel was. De dagen waarop mijn man thuiswas, voelde ik me hopeloos afhankelijk. En op de dagen dat ik alleen was met de kinderen, dacht ik 'smorgens vroeg al dat ik de dag niet zou doorkomen.
En toch moet je verder, en eigenlijk is dat ook voor een deel juist heel goed! Want structuur in je dag, niet bij de pakken neerzitten en werken aan je herstel is heel belangrijk.
Dat niet kunnen slapen had ik ook, dat was uitputtend. En je blijft maar malen: 's avonds al zorgen maken over de nacht, hopen dat je deze keer wel kunt slapen, en door die zorgen lukt het juist niet. Die knop omzetten is erg moeilijk. Maar ik heb het wel geleerd. Met hulp van een psycholoog en de huisarts, zonder pillen in mijn geval, want dat wil ik echt niet.
Elke dag zou je een wandeling moeten maken. Daglicht is goed voor je nachtrust. Laat liggen wat je kunt en ga gewoon de buitenlucht in. Het kan ook geen kwaad om eens een psycholoog te zoeken, tenminste ik heb er nu nog steeds profijt van.
Sterkte! groet, Mamvantwee
