Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Psychische problemen (advies gevraagd)

Oudste heeft een vriendin die zich vrijwillig heeft laten opnemen in een instelling omdat ze psyschische problemen heeft. Vriendin maakt al járen deel uit van het groepje waar dochter ook bijbehoort. Maar omdat ze naar de dezelfde school gaan en in dezelfde wijk wonen zien ze elkaar best vaak. (vaker dus dan de anderen uit het groepje, die verder weg wonen of ander onderwijs volgen).
Haar is verschillende dingen overkomen die voor trauma's hebben gezorgd waardoor ze zich heeft laten opnemen. Die zijn bekend bij vriendengroepje, ze heeft dat al jaren, heeft ook al jarenlang slaapproblemen, is vaak zeer hyper en soms erg depresief.
Slikte daarvoor medicatie,had begeleiding en gesprekken, maar echt vooruit kwam ze er niet mee,vandaar die opname.
Dat is nu al een paar maanden.
Ze komt weekenden thuis, heeft wel lap-top en gsm, heeft alleen overdag therapie en soms is ze ook door de week wel eens thuis. Contact bleef dus goed tussen haar en de groep vriendinnen.
Ze 'hoorde' er dus nog net zo bij.
De groep doet wat ze horen te doen, ze gaan af en toe op bezoek (als het lukt, is wel ver weg, dus moet met auto, ik heb b.v. 1 keer gereden), sturen kaartjes, bellen en ze gaat gewoon mee uit als het weekend is.
Begin dec. begon er verandering te komen. Vriendin maakt vaak 'rare opmerkingen' waar ze zich de blubber van schrikken (dat ze d'r polsen wil doorsnijden b.v. omdat niemand om d'r geeft), dat haar ouders haar niet meer willen 'hebben' en dat ze niet meer naar huis wil omdat het daar vreselijk is. Als ze er is is ze ook vreselijk hyper, ze is niet te stoppen zo druk, oefent druk uit op de groep om háár zin door te drijven (toch uit terwijl niemand daar zin in heeft) en is daar ook oneerlijk in. Zo zegt ze rustig tegen pietje dat jantje uit wil en tegen jantje het omgekeerde. Uiteindelijk blijkt dat beiden niet willen
Probeert jan en alleman zover te krijgen haar op te halen voor het weekend en slaapt dan bij wie ze maar zover kan krijgen (of niet,ze kan niet slapen...en dat is echt zo). Ze probeert ook ouders van en de broer van en echt iedereen hierin uit.
De groep weet het ondertussen niet meer. Doen ze niet wat ze zegt dan is ze boos en word ze depresief...en krijgt dus echt neiging tot zelfbeschadiging (krassen in armen enzo). Doen ze wel wat ze zegt dan is het vaak tegen hun zin en dat is ook niet altijd vol te houden.
Nu beginnen ze steeds meer smoesjes te verzinnen om haar maar tevreden te houden (ik mag niet van mijn moeder en dan moet ik dat beamen).
Kortom ze weten er gewoonweg niet meer mee om te gaan. Willen haar ook niet in de steek laten. Maar zo gaat het ook niet meer.
Eigenlijk willen ze met die ouders gaan praten. Wat ze nu moeten doen. Ook praktisch. Is het wel goed dat ze iedere keer maar weer proberen te regelen dat ze het weekend bij de een of de ander doorbrengt? Mág ze eigenlijk nog wel mee uit??? Ze hebben geen idee.
Nu hebben ze mij gevraagd die ouders te benaderen,omdat ik de enige ouder ben die die ouders 'kent' gewoonweg omdat dochter en zij altijd op ongeveer dezelfde scholen zaten.Ook al toen ze kleiner waren (basisschool dus).
Voor zover ik weet, weet amper iemand dat het meisje is opgenomen.De ouders zijn altijd erg op zichzelf.
Ik ben nu in tweestrijd. Aan de ene kant vind ik dat die meiden die toch allemaal 17, 18 zijn dat ook best zelf kunnen. Aan de andere kant zie ik ook wel dat het zo allemaal uit de klauwen aan het lopen is en ze zich gewoon geen raad weten. Ik ben ook een beetje bang dat ze niet goed kunnen verwoorden en dan alsnog met lege handen staan.
Als ik zou gaan, zou ik het misschien beter kunnen uitleggen en die ouders kunnen voorbreiden? Zodat die ouders de groep zelf kan benaderen?
Of is het helemaal een slecht idee en moeten ze zich er niet mee bemoeien?????
En zijn die ouders nog wel verantwoordelijk??? Meisje is 19 en woont normaal nog wel thuis.
De meiden denken allemaal dat vriendin trouwens woest word als ze hoort dat zij bij haar ouders zijn geweest.. achter haar rug om zeg maar.
Maar aan de andere kant....ze geloven ook niet dat die ouders haar zo laten 'stikken' als ze hun voorspiegelt (zijn ze helemaal niet de mensen naar) en dat er w.s. een goede reden achter zit dat ze haar niet ophalen (advies van de behandelaars b.v.).
Wat moet ik daar nu mee?
Doen of niet? Of zelf laten oplossen?
groeten albana

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Contact met de behandelaar?

Is het een idee om - eventueel naast contact met de ouders - ook even contact met de behandelaar op te nemen? Gewoon om door te geven welke veranderingen zij hebben bemerkt. Misschien kan die behandelaar tips geven, misschien ook niet (beroepsgeheim en zo, je weet niet wat ze kwijt willen en kunnen) maar dan is men in elk geval op de hoogte van het gedrag buiten de instelling. Zo'n psych is ook geen helderziende en weet ook niet alles wat er buiten zijn/haar blikveld gebeurt.

Groeten,

Temet

albana

albana

13-01-2011 om 10:41 Topicstarter

Jullie hebben me nu al geholpen

Meegaan....het kwam niet eens in me op, ze raar dat je als je ergens erg mee zit, je het niet meer 'helder' kan zien qua oplossingen.
Ja het is een heel gedoe. Het meisje waar het om gaat kennen we best goed en echt het is gewoon heel naar dat haar zo jong al zulke nare dingen zijn overkomen. Die nu geleid hebben tot dit allemaal.
Omdat we haar al die jaren al kennen weten ook wij dat, de vriendinnengroep ook. Sommigen doordat ze elkaar toen al kenden, anderen via diegene die er al eerder bij waren. Ik vind het des te moeilijker om naar die ouders te gaan omdat ze er gewoon erg slecht uit zien als ik ze tegen kom. Je 'ziet' gewoon aan de ouders dat het buiten hun kind ook met hén erg slecht gaat. Ze is hun enige kind.En ze zijn altijd erg betrokken bij haar...met haar 'bezig' zeg maar.Ze hebben wallen onder de ogen, een slechte kleur, zijn gesloten, in zichzelf gekeerd. Onder normale omstandigheden als we elkaar tegen komen maken we meestal wel een praatje.Hoe het met de meiden gaat of een maf intemetzo ofzoiets.
Ik heb dochter daar in het verleden wel eens opgehaald (toen ze jonger was) en zij hun dochter hier ook wel. Maar ook die keren is het contact nooit verder dan een praatje gekomen.
Nu kom ik niet verder dan een blik van herkenning en ik geloof 2 keer in de laatste maanden heb ik net kunnen vragen hoe het ging (nou,niet zo goed dus) voordat ze weer schielijk ervandoor gingen. Dit geld voor beide ouders.
Dat maakt het des te moeilijker om er heen te gaan.
Ze hébben het al zo moeilijk...komen die meiden daar ook nog 's bij...Wat doe ik ze aan? Zoiets.
Diegene om wie het gaat is écht een prima meid door de jaren heen. Ik denk dat dat ook maakt dat de groep achter haar wil blijven staan kostte wat kost.
Die zien wel dat ze nu niet zichzelf is. Dat dit niet hún vriendin is. En ik voel ook wel aan dat ze bang zijn om haar nog dieper te laten vallen. Als zij háár ook nog laten zitten, wat gebeurd er dan? (zelfmoordpoging?) Ook daar zijn ze erg bang voor.Ook als vriendin maar het idee heeft dat de groep haar laat vallen (ook al is dat niet zo) krijgen ze dat soort signalen.
Ook worden ze aangesproken door vage kenissen en verdere contacten omdat vriendin aan iedereen 'rare' dingen zegt op msm b.v. Ook daar kunnen ze moeilijk mee omgaan. Wat moet je zeggen tegen anderen die de achtergrond niet kennen en vragen of die 'rare' die op msm zulke rare dingen zegt jouw vriendin is? Ook dat vinden ze moeilijk. Tot nu toe zeggen ze dat ze 'ziek' is en dat dat echt heel erg is. Maar de groep voelt zich door dat gedrag best voor schut gezet en weet ook niet wat ze moeten doen daarmee.Ze willen haar er wel op aanspreken,maar kan dat wel?
Het meisje zegt ook de vreselijkste dingen over haar ouders. (waar ik niks van geloof en ik geloof het grootste gedeelte van de groep ook niet, ze zijn daar vaak genoeg geweest om te zien dat die ouders zeer liefdevol zijn).
Gisteren was een gedeelte van de groep hier en ze hebben besloten niet met z'n allen te gaan. Er gaan er maar 2 of 3 (waaronder dochter). Dochter heeft wel meegekregen dat ik niet sta te popelen om te gaan en als ik blijf twijfelen gaan ze gewoon zelf.
Vond ik op zich erg moedig van ze.
Meegaan is een optie.
Ik ben bang dat die behandelaars geen mogelijkheid is. Ik denk niet dat die een hulp zullen zijn bij hun vragen. Die hebben een zwijgplicht en hebben alleen het belang van het meisje voor zich. Niet van dat groepje eromheen. En wat zouden die moeten aanvangen met van die tieners? En dan heb je het gedoe om erheen te komen ook nog....hoe moeten ze daar komen?
Wat het meisje nu precies heeft daar heb ik geen idee van....tot voor een half jaar was ze vrij gewoon, ze had alleen die nare dingen meegemaakt,maar sloeg zich daar best manmoedig doorheen. Geen grote problemen of raar gedrag of wat dan ook. Ze had alleen periodes dat ze best hyper was en periodes dat ze erg down was.En ze sliep dus erg slecht (dat is nog steeds)omdat ze dan die traumatische ervaringen weer voor zich zag. Dat is allemaal nog wel begrijpbaar en voor de groep ook en die moeilijke periodes daar sleepten ze haar wel doorheen (ze zeiden dan gewoon dat ze nu maar eens even moest ophouden/dimmen of zeiden kom op meid, huppa, jij gaat gewoon mee).Ze ging gewoon naar school elke dag, uit in het weekend, maakte huiswerk enz. enz.
Vooral door dat slechte slapen heeft ze zelf tot die opname besloten.En eigenlijk gaat het sindsdien alleen maar bergafwaarts met haar.
Al dat zelfbeschadiging en dat rare gedrag en die neiging tot zelfmoord heeft ze eerder nooit gehad.Voor de groep is dat ook nieuw, ze kennen het niet, kunnen zich er amper in verplaatsen, vinden het ook doodeng en 'raar' en moeilijk.
Zelfs op bezoek gaan is voor enkele meiden te 'eng' er zijn er wel enkelen geweest, maar 2 vonden het zo eng dat ze amper nog van het meisje haar kamer durfden. Er lopen daar op de afdeling ook bijzondere vreemde mensen rond en als je daar totaal geen enkele ervaring mee hebt.....schrik je daar best van.
Overigens had dochter dat niet toen ze op bezoek was, die is wel wat gewend, ik werk met ouderen en sommige zwaar geriatrische bewoners zien er ook best 'eng' uit. Ik denk dat die daarom door dat gedrag heen kijkt.
Toen we kwamen stond er 1 te gillen in een kamertje (ging door merg en been) en 1 lag midden in de gang op de grond in foetushouding. Dat soort intermetzo's.
Pfff wat een gedoe. En ik heb te doen met die tieners. Ik ben des te meer betrokken erbij omdat het qua logistiek handiger is om hier te verzamelen om dan naar die ouders te gaan (wij wonen het dichtste bij).
Toen ze gisteren hier waren wilden er een paar al meteen heen (half tien 's avonds). Daarvan heb ik meteen gezegd dat dat niet ging gebeuren. Het leek me een onmogelijke tijd om te gaan. Voor zoiets zwaars ga je niet zo laat op de avond vind ik. Gelukkig zijn ze nog net op een leeftijd dat ze dat dan pikken van 'een moeder'.
Nu is het plan om dat vandaag te doen.
Ze willen zowiezo voor het weekend contact hebben gehad, want in het weekend mag het meisje weg en zal ze zeker weer druk op hen uitoefenen om haar te halen,te logeren, uit te gaan enz.
Of ze borderline heeft, ik heb geen idee.
Ik denk ook niet dat ik of de groep een diagnose kan stellen. Misschien weten de ouders het. Dan zouden we er wat mee kunnen doen (inlezen ofzo).
groeten albana

Inderdaad samen praten

Albana die hulpverleners hebben wel zwijgplicht maar er kan vaak veel in samenspraak met ouders en hulpverleners en patient zelf. Zeker als de patient toestemming wil geven. Ik zou toch naar de ouders en de hulpverleners toe stappen dus.

Overigens zou ik ook niet verwachten dat de tieners dit zelf kunnen. Dit soort problematiek is voor de meeste volwassenen ook te ingewikkeld. Ik zou het dus echt proberen samen op te lossen.

Mariel

Sancy

Sancy

13-01-2011 om 11:44

En vergeet niet

dat een behandelaar wel een zwijgplicht heeft, maar geen luisterverbod. Met andere woorden: jullie kunnen als betrokkenen wel vertellen tegen de behandelaars dat jullie je zorgen maken en aangeven waar jullie tegen aan lopen als ze in het weekend thuis is. Dergelijke informatie kan dan worden meegenomen in de behandeling.

albana

albana

14-01-2011 om 08:45 Topicstarter

Geweest, maar het ging niet écht

Uiteindelijk ben ik met 2 meiden geweest (nummer 3 die ook mee zou gaan,kon het niet redden om hier te komen). Eerst waren de ouders niet thuis, dat deed de zenuwen van de dames niet echt goed (we hebben geen tel.nr. van huis dus bellen kon niet eerst), die werden daar alleen maar zenuwachtiger van. Maar een beetje gaan shoppen en toen nogmaals...weer niet thuis. Toen naar hier en om 17.00 nog eens. En toen waren ze thuis. De moeder deed open en werd al meteen emotioneel, zo goed en zo kwaad heb ik uitgelegd waarvoor we kwamen en vader kwam erbij. De meiden waren helemaal stilgevallen en hadden ook de tranen in de ogen....En zo stonden we in de deur. Er kwamen van beide kanten alleen dingen als : Ja, het is zo moeilijk" en "we weten niet wat te doen".
Het is dat ik voorstelde even naar binnen te gaan,anders was het gesprek ook daarbuiten geeindigd denk ik.
Dus naar binnen. Vader was 'ontoegankelijk' (van de emotie denk ik) moeder in tranen. De meiden erg stil, die moest ik aanmoedigen om dingen te zeggen en voorpraten...Wat ze uiteindelijk wel deden. In het kort komt het erop neer dat de ouders ook niet weten hoe met haar om te gaan. Er is nog geen definitieve diagnose gesteld, maar er word tot nu toe uitgegaan van PTTS (of is het PTSS?) post-traumatisch stress syndroom. Dochter wil zelf niet naar huis en geen contact met de ouders omdat dat haar teveel aan het trauma herinnert. (trauma had te maken met grootouders, vaders ouders, ernstig auto ongeluk en daarmee is het begonnen). Ook geven de ouders aan zelf ook geen vat op haar te hebben, de keren dat ze wel thuis was (al voor dec.dus) misdroeg ze zich ook erg en luisterde nergens naar. Dus is besloten dat voorlopig niet meer te doen. Ze hebben wel telefonisch contact met haar op vaste tijden in de week, met de behandelaars ernaast. Maar ook die contacten ontaarden meestal erna in woedeuitbarstingen en ander negatief gedrag. Ouders kunnen dus niks voor de meiden doen. Ze vinden het wel sneu voor de groep (met name moeder) en vinden het lief dat ze zo bezorgd zijn. Na zo'n 15 minuten stonden we alweer buiten. Wel beloofde vader om contact op te nemen mocht de situatie veranderen (of hij dat doet vraag ik me af, hij vroeg geen tel. nr.'s ofzo). En dat was het. Meiden waren er beduusd van, stil. We hebben gegeten en pas na het eten kwam er wat 'los'. Ze hebben de rest van de groep via msm op de hoogte gesteld.Conclusie...hier hebben we dus niks aan.
Ze zien allemaal als een berg op tegen het weekend (lijkt me geen goede situatie ook voor de groep zelf). Het andere meisje dat mee was werd opgehaald door haar moeder (die ik hoogstens 3 keer gezien heb, zo gaat dat met oudere kinderen). En die vroeg meteen hoe het ging. Moeder binnen gelaten en daar hebben we nog even (met de meiden erbij) mee gepraat. Die moeder wil niet meer dat het meisje bij hun slaapt. Daar heeft ze 2 weekenden doorgebracht (o.a. kerst).Maar ze drinkt ondanks dat dat niet mag in combinatie met die zware medicijnen nog steeds (alcohol,niet extreem, maar gewoon zoals 18 jarigen drinken als ze uitgaan)....en zij vind dat onverwantwoord. Ze is doodsbang dat er 'iets' gebeurd en dan voelt zij zich verantwoordelijk. Die moeder heeft gelijk. Ik heb ook gezien dat ze áls ze hier is, zeer slecht voor zichzelf zorgt (niet eten o.a. 'geen honger' en als je haar wat voorzet eet ze alsof ze dagen niets gegeten heeft.)
Nou niks opgeschoten dus. De groep weet nog steeds niet wat te doen en het weekend is nu al wel erg dicht bij.
Wel hebben die moeder en ik afgesproken dat mocht de groep geen weerstand kunnen bieden en het meisje wil dingen die té zijn, wij het heft in handen nemen en het verbieden. Misschien dat dat wat invloed heeft.
We laten de emoties maar even bezinken en wachten af. Als het zo blijft misschien volgende week dan toch maar naar die kliniek bellen.
Gisterenavond sms'te het meisje dochter al weer dat ze zich zo 'k*t'voelde. We hebben de groep zo'n beetje aangeraden zich als ouders te gedragen, verstandige dingen te zeggen etc. Dochter sms'te terug dat ze naar haar leiding moest en dat moest zeggen, dat alleen zij er wat aan kunnen doen. Daarna werd er nog wat heen en weer ge-sms't en aan het eind heeft dochter aangeboden dat mocht ze niet weg mogen in het weekend dat dochter dan met nog wat anderen op bezoek zou komen. Van dat idee knapte het meisje op. Ze sms'te terug dat ze 'lief' waren en de enigen die om haar gaven.
Wat een gedoe zo.
groeten albana

albana

albana

14-01-2011 om 08:49 Topicstarter

En dan maar meteen

Wat is dat Post traumatisch tress syndroom. We hebben al wat ingelezen, maar voor die tieners blijft het erg onwerkelijk. Kan iemand het in gewone woorden uitleggen?
groeten albana

Schot voor de boeg

Ptss is een ongezonde reactie op iets ergs dat in je leven is gebeurd. Normaal gesproken ben je van iets ergs van de kaart maar herstel je langzaam maar zeker. Bij PTSS blijft dat herstel uit, soms wordt de narigheid zelfs alleen maar steeds erger.
Typerend voor PTSS, voorzover ik weet, zijn vermijdingsgedrag en herbelevingen. Vermijdingsgedrag betekent dat alles wat aan de gebeurtenis doet denken wordt vermeden. Dat kan heel ver gaan, en maakt het leven erg moeilijk. Herbelevingen zijn een soort flashbacks van het gebeurde. En wat er geloof ik ook bij hoort is een vrijwel permanent hyperalert en gespannen zijn. En dat is dodelijk vermoeiend en ook tamelijk ongezond (permanente stress doet vziw het immuunsysteem geen goed).

Tot zover mijn schot voor de boeg, maar misschien meldt zich nog iemand die er echt verstand van heeft.

Groeten,

Temet

MariaV

MariaV

14-01-2011 om 11:30

Wat goed van je dochter!

Ik heb hier helaas wat ervaring mee. De opmerking van je dochter dat de vriendin haar problemen met haar behandelaar moet bespreken is de enige juiste reactie. Geweldig gedaan van je dochter. Zo kan ze ook reageren als haar vriendin weer komt met zelfmoordverhalen: "Ik vind het heel erg voor je, maar dit is te heftig voor mij. Ik kan daar niet mee omgaan. Je moet dit echt zo snel mogelijk met je behandelaar bespreken." En vervolgens snel over naar het volgende onderwerp.
Sterkte ermee!
Maria

albana

albana

15-01-2011 om 10:48 Topicstarter

Onaangekondigd (leesbril)

Leesbril,ik denk dat je je leesbril vandaag vergeten bent want ik schreef al eerder dat wij geen telefoonnummer hebben. Die ouders hebben hun nummer ook niet in de telfoongids of wat dan ook staan.
En we konden ook niet aan dochter vragen wat dat nummer was, toch?
Er was dus geen andere optie dan aan de deur staan.
Buiten dat heb ik uitgebreid aangegeven dat als het niet uitkwam we een aandere keer terug kwamen en/of een afspraak maakten. Maar dat wilden de ouders zelf niet.Die zeiden: "Vertel nu maar wat jullie willen vertellen.." (tegen de kinderen)
En zo onbekend ben ik denk ik niet.
De andere ouders van de andere groepsleden wel. Maar wij zijn de enige ouders die elkaar echt al járen kennen, de dochter zijn even oud en we wonen ong. aan dezelfde kant en zagen elkaar op c.b./zwemles/muziekles/gym/basisschool/typecurcus/diplomauitreiking/gala/etc.etc.
En dat al 17 jaar dus (die van ons is 17).
Dat is ook precies de reden dat de rest van de groep in mij de aangewezen persoon zag om mee te gaan.
En ik denk dat ik onbelangrijke details (de grote lijnen natuurlijk niet) wel zo veranderd heb dat het niet herkenbaar is. Heb je wel enig idee hoe vol zo'n afdeling met jeugdigen zit?????? Dit zou kunnen slaan op zóveel tieners.
groeten albana

albana

albana

15-01-2011 om 10:57 Topicstarter

Jessica

Jij hebt ervaring met deze ziektebeelden?
Tot verbijstering van allen is het meisje dit weekend naar haar ouders gegaan! W.s. ook omdat er nu meerdere ouders hebben gezegd dat ze niet de verantwoordelijkheid willen hebben over haar, zeker gezien haar medicijnen en alcoholnuttiging. Ze kon dus w.s. nergens anders heen. Had w.s. ook geen ander die haar kon ophalen.
Denk je echt dat die houding van de groep 'harder' moet worden? Ik weet niet of ze dat kunnen. Zelfs dat 'verstandig' zijn kost ze al moeite (zag ik aan dochter). Ze zijn vriendinnen en opeens moeten ze nadenken en goed nadenken ook voor ze wat zeggen. Maar oke ik zal erover nadenken of ze dat kunnen en overleggen met hen.
Of er een moment komt dat ze het niet meer trekken? Tot nu toe prijzen ze zichzelf gelukkig dat ze in ieder geval elkaar hebben hierin. En samen...dat scheelt een hoop hoor.Zeker zoals nu, nu alle neuzen dezelfde kant op staan. Ze zijn elkaar ook tot steun dus.
groeten albana

mijk

mijk

15-01-2011 om 12:00

Weet je albana

ik zit ineens aan jou reactie op de criminele hulp te denken. Dochter denkt dat verzorging niks kan en weet niet hoe dat moet. Jij legt uit dat het ook mensen zijn en dat ze invloed hebben enzovoort. Eigenlijk denk ik dat dat in dit geval ook op kan gaan. Buiten haar zelf om kunnen ze vriendin met dochter niet bespreken. Maar ze kunnen en luisteren en hebben misschien voor jouw wel goede leestips en dergelijke. Voor herstel van vriendin is deze vriendenclub gewoon belangrijk. Waarom zou je niet kijken of ze iets voor die meiden kunnen betekenen

Mijk

Gallifrey

Gallifrey

15-01-2011 om 12:24

Je kunt nu niet veel doen..

Ik denk dat jullie niet veel meer kunnen doen. Zo te horen doet die vriendengroep heel goed hun best (en jij ook!), maar bij een psychisch probleem hoort professionele hulp. Als omgeving kun je er niet veel aan doen. Uit ervaring weet ik hoe machteloos je je dan kunt voelen.
Ik zou mijn aandacht vooral richten op die jongerengroep. Het is, lijkt me, heel belangrijk dat ze hier onderling geen onenigheid over krijgen. Ze hebben hun best gedaan en daar mogen ze trots op zijn.
Het zou voor het meisje wel heel fijn zijn als ze weer welkom is als het beter gaat. Daar heeft ze het meest aan.
Sterkte ermee! Dit is zó moeilijk.

albana

albana

16-01-2011 om 10:47 Topicstarter

Leiding en groep

Vooral de praktische kant houd me tegen om met die leiding te praten. Het is ver weg (alleen met auto bereikbaar) en om er met 2,3 meiden te komen zou dus een hele ingewikkelde logistieke toestand op poten moeten worden gezet om ze daar alle 2of 3 tegelijk te krijgen (oke eigen dochter kan met mij in de auto). Het kost ook nog 's veel tijd (middag ben je zo kwijt), die hebben ze ook niet allemaal zoveel. Door de week school (dan zou ik juist wel kunnen), weekend hebben ze weekendbaantjes etc. etc. en is ook niet de geschikste tijd om die leiding aan te spreken (weekend= doorgaans minder personeel).
Het is een open afdeling. Je komt binnen en iedereen loopt daar op de gang. Leiding en het meisje dus ook. En dan??? Wat moeten we dan zeggen?
De enige mogelijkheid die ik zie is de meiden er brengen en op bezoek laten gaan en dan zelf als die verdwenenen zijn (daar hebben ze mij toch niet bij nodig) de leiding aanspreken. Maar dat wil de groep zelf niet, die wilden ook zélf met de ouders praten. Dus w.s. ook zelf met de leiding.

Mijn eerste zorg betreft ook de groep en dan met name dochter natuurlijk. Dochter en nog 1 meisje zijn ook diegene die de meeste contacten hebben met het opgenomen meisje. Dochter vooral door het praktische (is vlakbij) dus die fietsen al jaren overal samen naartoe (als ze wat met de groep doen) en komen ook bijna altijd samen terug. Het is ook altijd makkelijk om even door de week langs te gaan, even wat lenen, even filmpje kijken, even dit even dat. Bij iemand verder weg doe je dat niet zo makkelijk. Het andere meisje woont verder weg en is daadwerkelijk haar hartsvriendin.
Deze 2 worden het meeste door de vriendin ge-sms't, gebeld, gevraagd voor vervoer,logeren etc.En zijn er w.s. ook het meest gevoelig voor.
De rest van de groep leeft wel erg mee en is bekend met wat er allemaal gebeurd is en nu gebeurd en zijn zeker wel betrokken, maar worden door het meisje er minder op aangsproken zeg maar.
Ik ben al wel enigzins opgelucht dat alle meiden nu zo'n beetje dezelfde houding aannemen naar de vriendin toe. En ook de ouders (gezien de weigeringen tot logeren). Dit weekend is verder rustig verlopen. Behalve zaterdag, oudste was werken. Staat hier opeens 1 ander meisje van het groepje aan de deur. Of oudste er was? Nee dus. Die zou bij het meisje op bezoek komen, afgsproken en alles t/m de tijd aan toe. En toen ze met de trein aankwam was ze er niet om op te halen, ge-sms't en gebeld. Maar geen reactie. Toen naar haar huis gelopen (best ver) en aangebeld, maar niemand die open doet. En toen is ze uiteindelijk maar naar ons vertrokken........Om het evt. later nog 's te proberen, want ze was toch niet dat hele eind met de trein etc. etc.
Ze heeft hier een uurtje gewacht op oudste (die kwam van werk) en die heeft haar meegenomen om het nog 's te proberen en evt. nog eens en anders zou ze meegaan naar nog weer een ander meisje van de groep want daar gingen ze film kijken. Heb nog niet gehoord hoe het is afgelopen en wat er nu was.
Kijk dat zijn van die dingen die doordat je er niet zo ver vandaan woont óok meekrijgt.
groeten albana

oregano

oregano

16-01-2011 om 19:38

Moeilijke kwestie hoor...

Ik heb weinig nieuws te melden na wat al gezegd is maar ik wilde je toch laten weten dat ik probeer met je mee te denken.
Het is een lastige kwestie, ik heb zelf gewerkt op een behandelafdeling voor jongeren, en ik denk dat de behandelaars het wel op prijs stellen als je hen inlicht (kan ook telefonisch toch?). Inderdaad ze hebben een beroepsgeheim maar kunnen wel luisteren en de informatie meenemen.Misschien kunnen ze daar een gesprek organiseren met het meisje en een paar vriendinnen. Dit is voor die meiden ook te heavy om op te lossen, goed dat jij met ze meedenkt en ze hierin ondersteunt hoor.
Belangrijk is ook dat de groep vriendinnen inderdaad nu allemaal dezelfde koers blijven varen en ze zich niet laten verdelen onderling.
Sterkte!
oregano

albana

albana

17-01-2011 om 14:31 Topicstarter

Ja wel bij ouders

Jawel ze was écht bij haar ouders dat weekend.(dit verbaasde de groep ook erg, zeker na alle dingen die ze gezegt had). Want oudste was vrijdagavond even langs geweest, ze stond overigens na een half uurtje al weer buiten...hoofdpijn had het meisje (kan).
Wel was dochter onthutst dat het meisje diezelfde avond wel naar het café was gegaan (ook al zoiets, die groep gaat normaliter nóóit naar het café of het moet erg uitzonderlijk zijn, een dorpsfeest ofzo en dat is 1 keer per jaar!). Die middag was ze blijkbaar in slaap gevallen. Rond het eind van de middag sms-te ze dit met excusses. Ik denk ook dat de combi medicatie+alcohol en dan nog tot midden in de nacht stappen het er niet beter op maakt allemaal.
Wel sneu voor het meisje dat op bezoek zou komen want die was speciaal voor haar met de trein gekomen.
Zaterdagavond is het meisje in kwestie wederom uit geweest...(de rest van de groep was film aan het kijken,i.v.m. geldgebrek).
Het komt ook doordat ze nu een overvloed aan geld heeft dat ze het hele weekend uit wil. Dat hele dagen op zo'n afdeling zitten bespaart behoorlijk voor tieners in die leeftijd, de rest van de groep is blut of hebben in ieder geval te weinig om nog uitgebreid te gaan stappen.Die hebben hun geld al opgemaakt aan maandkaarten (bus/trein), drinken en broodjes op school , kerstparty's en nieuwjaarsfeestjes etc.
Zondag is ze door haar moeder teruggebracht (zelf gezien, ze reden langs mij toen ik op de fiets zat, heb nog gezwaaid,moeder toeterde naar mij.)
Ik geloof wel dat de hele groep nu probeerd om niet te luisteren naar haar als ze 'dwang' uitoefent en haar te verwijzen naar haar hulpverleners. Maar dat blijft een heikel punt, de tieners kunnen zichzelf het zó goed voorstellen dat je als je je rot voelt je vriendin sms't en niet je hulpverlener aan de jas trekt. Maar hebben wel allemaal het besef dat zij niet die hulp kunnen geven. Ik hoorde van dochter dat ze als groep ook afspraken hebben gemaakt om aan elkaar door te brieven wat het meisje zegt en sms't over anderen. Omdat gebleken is dat ze soms probeert wat meiden tegen elkaar uit te spelen(zegt dan b.v. dat die en die dat zei, terwijl dat niet waar is.) Dat feit is nog maar kort bekend, tot ze doorgedrongen. Ook omdat het zo helemaal niet bij het meisje 'past' dat gedrag. 'Normaal'(tja wat is ook normaal) is ze juist erg recht door zee en zegt iedereen meteen waar het op staat. Achterklap en roddel enzo is haar vreemd. En dit is zo ánders daar waren ze niet op voorbereid, toen ze de eerste tijd dus mensen tegen elkaar uitspeelde viel dat niemand op, want ze is juist altijd zo eerlijk en dus nam iedereen wat ze zei voor waar aan.
Nu dat niet zo blijkt te zijn, zullen ze zeker vanzelf voorzichtiger zijn, daarvan ben ik overtuigd.
Het weekend is weer achter de rug. En ik denk dat alle ouders van de groep opgelucht zijn dat ze dit weekend weer gewoon bij haar ouders heeft doorgebracht,dat is al een vooruitgang op zich.
Ik begreep dat de meiden toch wel positief zijn over het gesprek met de ouders. Ze zijn opgelucht dat haar ouders nu weten wat en waar ze geweest is de afgelopen weekenden en ook dat de ouders dus eigenlijk zelf niet vooroorzaakt hebben dat ze niet dáár wilde komen (en nu weer wél)dat al die vreselijke dingen dus niet waar zijn.
En ik geloof dat ze er ook wel wat aan hebben dat ze nu weten wat de mogelijke diagnose is. Dat kweekt in ieder geval weer wat begrip. Ze hebben het in ieder geval uitgebreid opgezocht en erover gepraat met z'n allen.
En dat ze er dus ook enigzins op voorbereid zijn dat het misschien nóg erger kan worden.
En ik hoop ook dat die ouders het verhaal van de groep doorbrieven aan de leiding (dat lijkt me de meest voor de hand liggende manier).
We wachten volgend weekend af.
Mocht de groep aangeven toch nog meer info te willen en er over willen praten zal ik aanbieden de leiding te bellen om op die manier contact te maken.
Bedankt voor jullie input, het heeft ons erg geholpen.
groeten albana

albana

albana

17-01-2011 om 14:39 Topicstarter

En jessica

Ik had zelf zaterdagmiddag hetzelfde idee als jij waarschijnlijk. Echt lekker zat het me niet......
En echt wat doen kan je ook niet, (geen idee wat???) Ik heb wel dochter op het hart gedrukt dat áls ze niks van zich zou laten horen tot etenstijd (=18.00 uur) dat die dan ons belde of sms'te(net of ik dan wel had geweten wat te doen, maar afijn...) Dat had dochter toegzegd, met de conclusie 'jij maakt je ongerust zeker?' (zo fijn die uitspraken van die pubers..)Ik geloof niet dat dochter doorhad precies waaróm ik ongerust was, dochter had zelf ook al het vermoeden dat ze in slaap was gevallen. Als ze wel wat van zich zou laten horen zou ze niks aan ons laten weten. Dus toen we niks hoorden die middag wist ik al dat het oké was. Ik wist alleen niet waarom.
Ik had het anders ook niet 24 uur volgehouden....
groeten albana

Tirza G.

Tirza G.

17-01-2011 om 19:15

Albana

Misschien kun je het zo uitleggen: als een vriendin bij jou op de stoep ligt omdat ze niet meer op haar benen kan staan, die zijn kapot en beschadigd en gebroken enzovoort, dan kun je haar wél naar binnen dragen, de dokter bellen, een kussentje pakken, een drankje aangeven - maar echt die benen repareren: dat kun je gewoon niet als vriendengroep. Al wil je het nóg zo graag. En zelfs al gilt vriendin: neeeee geen dokter, dokters zijn stom en en en - dan nóg kun je weinig meer voor haar doen dan wat je al doet. Dat is met psychiatrische klachten net o. Het klinkt/voelt 'hard', maar zij kúnnen haar niet meer helpen dan ze nu al doen.

Tirza

albana

albana

18-01-2011 om 08:43 Topicstarter

Tirza dat is een hele goeie!

Tirza, dat is een hele goeie! Die houd ik achter de hand voor als ze weer twijfelen! Dat zet ze zeker aan het denken! Bedankt!
groeten albana

Website voor meer info

Hoi,
Misschien dat de meiden nog iets hebben aan de website www.survivalkid.nl
Dit is een website speciaal voor jongeren tot 24 jaar met familieleden die psychische problemen hebben. Ze kunnen hier ook chatten met andere jongeren of een coach. In dit geval gaat het om een vriendin, maar dat maakt niet uit lijkt me.
groetjes,
Milette

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.