Suicidaal en dan?
Een hele goede vriendin van ons is sinds 2 weken opgenomen. Het is een gedwongen opname omdat ze meermalen aangaf niet meer te willen leven. Het ging al jaren niet goed met haar, het laatste jaar is alles zo moeizaam voor haar geweest. Haar huwelijk is al lange tijd slecht, nu heeft hij aangeven niet meer verder met haar te willen. Ze hebben 5 kinderen, ze heeft echter nooit alleen de zorg aangekund. Haar man deed veel en anders kwam iemand haar ondersteunen.
Ik ben zo bang en verdrietig. Al eerder heb ik een vriendin verloren door zelfdoding. Ik wil zo graag dat ze beter wordt, weer kan lachen, van haar kinderen genieten! De psychiater houdt haar opgenomen in elk geval tot de anti-depressiva hun werk gaan doen. Maar hoe dan verder?
Zijn er mensen die ervaringen hebben met zo'n ernstige depressie (en suiciaal zijn) die daar weer uitgekomen zijn?
Nu bezoek ik mijn vriendin zo veel mogelijk, blijf haar zeggen dat we om haar geven, van haar houden. Ik blijf haar wijzen op haar prachtige kinderen, haar familie. Maar ik weet niet of het doorkomt. Ik ben echt heel bang dat het fout gaat. Wie kan wat van mijn zorgen nemen?
Suicidaal
Ik ben zelf ooit opgenomen geweest met een ernstige post partum depressie. Mijn kind kon me geen moer schelen en ik zat in een diep, zwart gat. Letterlijk en figuurlijk de hel. Ik was als een zombie; wilde niet meer verder leven. At nauwelijks meer en kon alleen maar in bed liggen. En ik kan je zeggen dat in zo'n stadium niets doorkomt. Pas toen de anti-depressiva begonnen aan te slaan kon ik langzaam maar zeker de weg terugvinden. Toen pas kwam er ook iets door van alles wat er tegen me gezegd werd en van wat er de moeite waard was om voor te leven zoals mijn baby. Door veel te praten en vooral veel hulp (vooral ook praktische ondersteuning) te aanvaarden ben ik na acht maanden volledig erbovenop gekomen en kon ik geheel zelstandig thuis voor mezelf en mijn kind zorgen. Met praktische gezinsbegeleiding etc. Nog steeds slik ik ad want mijn depressie (dit was niet de eerste keer) is chronisch. Het gaat nu alweer 8 jaar lang heel goed maar ik weet ook dat ik niet echt suicidaal was maar dat het gewoon allemaal te veel was op dat moment en dat ik aandacht en hulp vroeg en nodig had. Als iemand echt dood wilt is er niets wat diegene tegen kan houden, ook geen ad. Maar in de meeste gevallen is het een schreeuw om aandacht en hulp. Met ad, intensieve therapie, geduld, liefde en praktische hulp kan zo iemand er zeker bovenop komen. Blijf wijzen op de goede dingen in het leven, blijf erop wijze dat ze uit dat dal kan komen en dat er veel mensen zijn die om haar geven en haar willen en kunnen helpen. Ik hoop dat de ad bij je vriendin snel aanslaan en dat ze een goede psychiater heeft. Wees er voor haar. Hou figuurlijk haar hoofd boven water. Sterkte!!
Tocada
Sterkte, wat moeilijk. Ja, iemand kan eruit komen. Ik ga niet op details in ivm herkenbaarheid, maar iemand in mijn omgeving is opgenomen geweest wegens suicidaal gedrag, ze heeft een maandenlange en zware therapie gehad. Het gaat nu al maanden goed en ik herkende haar bijna niet toen ze weer thuis kwam, ook al hadden we haar ook opgezocht in die tijd, ze is zó veranderd en kan weer genieten van de kleine dingen in het leven. Ik hoop dat het met je vriendin ook zo zal gaan!!
Een hart onder de riem
Ik wil je ook nog even een hart onder de riem steken, ik ben zelf ook verschillende malen door depressies heen gegaan.
Bij de laatste ook een opname van drie maanden in een herstellingsoord. Achteraf was dit echt een zegen. Ook begonnen met AD en ben er heel goed uit gekomen, niet zomaar daar gaat echt een lange tijd overheen.
Heb daar ook mensen ontmoed die liever niet meer wilde leven maar ook hun zijn met hulp er weer bovenop gekomen.
Fijn dat je er zo bent voor je vriendin, dat heeft ze nodig zeker als ze straks weer thuis is en de zorg voor haar kinderen er weer is.
Geen gevoel
Ik hoop heel erg met je mee dat de AD hun werk gaan doen. Ik weet van vriendinnen die depressief zijn geweest dat AD hun leven totaal veranderd heeft en ten goede. Ik weet van iemand die ongeneeslijke kanker verkiest boven een depressie; het moet echt de hel op aarde zijn.
Inderdaad mensen die echt niet meer willen, daarvan lukt een suïcide poging, maar het betekent niet dat de anderen "alleen maar" aandacht willen. De meeste pogingen gebeuren in een opwelling, als iemand die er al slecht aan toe is het even echt helemaal niet meer ziet zitten. Gelukkig wordt er nu goed voor je vriendin gezorgd en wordt ze goed in de gaten gehouden.
Ik denk dat je er alert op moet zijn haar niet met jouw zorgen "lastig te vallen". Voorkom dat je in je angst en bezorgdheid (hoe begrijpelijk ook) doorschiet in een opgewekte zuster Clivia rol. Zij kan er niets mee en zal zich alleen maar een grotere last voor iedereen voelen en meer onbegrepen. Probeer er voor haar te zijn en te luisteren, ook voor de 100e keer naar hetzelfde verhaal en ook als ze helemaal niets meer wil zeggen.
Als je depressief bent voel je niets, ook geen liefde voor je kinderen, maar je kunt je wel schamen voor het feit dat je niks voelt en je zo nog ellendiger voelen. Door haar op de mooie dingen van het leven te wijzen, wijs je haar vooral op het feit dat ze helemaal niets meer voelt.
Zorg dat jij je eigen verhaal en je angsten met iemand kunt bespreken en delen, maar dat je dat bij haar weg houdt.
Een goede vriendin van mij noemt AD een wondermiddel dat haar haar leven heeft teruggegeven. Ik hoop dat het voor je vriendin ook zo zal werken.
Sterkte en je bent een super-vriendin.
Dank jullie
voor je reacties. Ik voel me al een stukje beter als ik lees dat anderen dit gevoel herkennen en ook dat iemand hier dus uit kan komen.
Ik hoorde gisteren trouwens dat mijn vriendin weigerde om AD te nemen. Ik dacht dat ze de medicijnen wel innam maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Ze weigert ze omdat ze hiermee geen borstvoeding kan geven (de jongste is bijna anderhalf jaar). Ook omdat dit medicijn gewichtstoename kan veroorzaken (ze heeft nu last van fors overgewicht en ze weigert om nog meer aan te komen). Momenteel wordt er dus niets gedaan. Ze krijgt op een uurtje gesprek met de psychater na geen behandeling.
Ik geloof echt in het zelfbeschikkingsrecht van mensen maar ik heb moeite met het feit dat er niets gedaan kan worden. Ze is wel zo ziek dat ze haar gedwongen opnemen maar niemand kan haar dwingen om die medicijnen te nemen. Moeilijk en ook heel verdrietig.
Bedankt voor jullie reacties,
Sterkte!
Helaas heb ik ook van dichtbij zoiets meegemaakt (iemand in mijn directe omgeving langdurig depressief en met meerdere gedwongen opnames)en kan je verdriet en frustraties omdat je het gevoel hebt dat er zo weinig gedaan wordt zo goed voorstellen!
Het is inderdaad niet mogelijk om haar te dwingen medicijnen te nemen en helaas ook niet altijd om haar mee te laten werken aan therapie. Ik denk dat je er wel vanuit moet gaan dat ze (verpleging/begeleiding) haar zo ver zullen proberen krijgen dat ze wel medicatie gaat nemen of mee gaat werken aan een therapieprogramma. Ik hoop dat ze in gaat zien dat dat de enige weg op verbetering is...
In de tussentijd is het heel moeilijk om aan de zijlijn niet veel meer te kunnen doen dan er voor haar en haar familie zijn.
Sterkte voor jullie allemaal!
heli
Afdeling
Het kan goed zijn dat ze op het moment op een crisisafdeling of afdeling voor acute psychiatrie verblijft. Daar zorgen ze dat mensen uit crisis komen en stabiel genoeg worden om een behandeling aan te kunnen. Misschien dat ze daarom nu niet anders behandeld wordt als met AD. Er bestaat overigens ook nog zoiets als dwangmedicatie, maar dit is verbonden aan strenge regels en daar komt ze waarschijnlijk niet voor in aanmerking.
Ik begrijp wel dat ze het moeilijk vindt om afscheid van de borstvoeding te moeten nemen op het moment dat ze dreigt alles kwijt te raken (kinderen, huis, alles wat vertrouwd is), maar het is inderdaad geen handige keuze.
Hou moed, mensen kunnen uit hele diepe putten klimmen, maar het vergt wel tijd.
Marieke
Medicatie
Er zijn ad die je wel veilig kan nemen als je borstvoeding geeft. Ik heb er zelf toen voor gekozen om de borstvoeding te stoppen omdat ik inzag dat iedereen (inclusief mijn baby) er beter van zou worden als ik ad nam. Ook vrat de borstvoeding het laatste beetje energie dat ik nog had. Daarnaast zou flesvoeding het vergemakkelijken dat anderen de voeding zouden doen.Ik weet niet in hoeverre iemand gedwongen kan worden tot het nemen van ad; als duidelijk is dat je vriendin nu niet in staat is tot het nemen van verantwoorde beslissingen ga ik ervan uit dat ze deze toch zal moeten slikken.
Bnn
Volgens mij komt er vanavond (of anders binnenkort) een thema-avond bij BNN over zelfdoding. Ik heb me er niet in verdiept maar misschien heb je er iets aan. Misschien moet je even op de site kijken van BNN, misschien dat er wat tips gegeven worden hoe om te gaan met mensen die suicidaal zijn.
In iedergeval heel veel sterkte. Lijkt me vreselijk om een vriendin zo te zien.
Ervaring
Mijn (inmiddels ex) man was ook regelmatig verschrikkelijke depressief en is opgenomen geweest. Hij kreeg tijdens de opname grote hoeveelheden anti-depressiva, intensieve dagtherapie en gesprekken met een psycholoog/psychiater. Desondanks zakte hij opnieuw weg en heeft begin dit jaar inderdaad geprobeerd zichzelf van het leven te beroven. Toen was mijn grens bereikt; ik heb voor mezelf besloten dat ik dit niet meer aan kan en ook de kinderen niet langer wil aandoen. Hij woont nu elders (in overleg met de psychiatrische kliniek) en is inmiddels al weer opnieuw opgenomen geweest. Ik heb inmiddels de echtscheiding aangevraagd.
Blijkbaar is het soms heel moeilijk voor de geestelijke gezondheidszorg om de juiste medicijnen en/of therapie te vinden om iemand stabiel te krijgen. Bij mijn ex was het daarbij ook een probleem dat hij ab-so-luut niet wil aanvaarden dat hij een probleem heeft. Het ligt aan alles en iedereen, maar niet aan hem. Als jouw vriendin accepteert dat ze een probleem heeft, en zich laat helpen, dan is er al erg veel gewonnen.
En wat ik aan (langdurige) ervaring in de omgang met depressieve personen geleerd heb; erop in proberen te praten heeft inderdaad geen enkele zin. Niets van wat je zegt wordt opgenomen. Ze zitten zo diep in hun zwarte wereld dat ze niet voor je kunnen open staan. De kliniek is dan ook niet gericht op praten, maar op het bieden van structuur. Op tijd uit bed, op tijd eten, verplichte dagbesteding (om dagenlang in bed liggen te voorkomen). Ik had een intensieve therapie verwacht en stond eigenlijk verbaasd dat er 'niets gebeurde'! Toen is mij het bovenstaande uitgelegd. Daarbij zijn mensen die zo diep zitten niet ontvankelijk voor therapie/gesprekken. Dat komt later, als de medicijnen hun werk gaan doen.
Tot die tijd kun je inderdaad niet veel meer doen dan er voor haar te zijn. Ga naar het bezoekuur, wandel in de tuin of zo. En vergeet vooral haar gezin niet, van die hebben het verdomde zwaar!
groeten Tutje
Ervaring
ook ik heb een zeer ernstige depressie gehad,ik ben niet opgenomen omdat ik geen gevaar was voor mijzelf of mijn omgeving.
wel heb ik heel regelmatig gewenst dat ik dood zou gaan,ik heb zelfs manieren gezocht om het zover te laten komen.maar daar nooit over gesproken op dat moment.
een ernstige depressie wens ik mijn ergste vijand niet toe,het is echt een hel,ik had het gevoel alsof ik alleen nog een lijf was,mijn geest ,mijn emoties ,mijn persoonlijkheid ,mijn karakter waren dood,alleen mijn lijf functioneerde nog.
Met ad, intensieve therapie, geduld, liefde en praktische hulp ,en met een paar vriendinnen zoals jij bent,tocada ,ben ik er na 2 jaar uitgekomen.laat je vriendin niet los,ook al lijkt het alsof je haar niet kan bereiken,laat merken dat je er voor haar bent.ik zeg niet dat je hier mee haar wens om dood te willen kan wegnemen,maar dit is wel het enige wat je voor haar kan doen momenteel.
ik wens je sterkte!
Bedankt
nogmaals voor alle reacties. Ik was een aantal dagen hier afwezig dus kon niet eerder reageren.
Het gaat voor mijn gevoel iets beter met mijn vriendin. Ze is toch begonnen met de medicatie, geeft geen borstvoeding meer. Wel kolft ze af en gooit de melk weg. Ze kan nog niet definitief stoppen en zo houdt ze de deur voor zichzelf op een kiertje.
Ik ben heel blij met jullie verhalen, wat een kracht hebben jullie om door te vechten, door te gaan. Petje af hoor. Ik zie nu (opnieuw, want ik had eerder een vriendin in een diepe depressie) wat een kracht je moet hebben om door te gaan. Ik hoop dat ik mijn vriendin kan blijven steunen en dat ze mij toe blijft laten in haar (gevoel)leven.
Nogmaals, heel erg bedankt.
