Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Sinilind

Sinilind

26-02-2009 om 10:03

Update sinizoon naar de psych.

We zijn dus gisteren naar de psy gegaan voor Sinizoon en het mannetje heeft goed zijn verhaal kunnen doen. Ze vond hem idd angstig (duh en heeft alvast 4 gesprekken met hem ingepland. Verder moeten zinman en ik een lange kijst met vragen over zoon beantwoorden. En Sinizoon vondt haar ook aardig maar was nogal verdrietig: "Ik ben nog steeds bang voor de dood mam"... was zijn commentaar toen we naar buiten kwamen. Blijkt dus dat hij gehoopt had er in een klap af te zijn.
Sini


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Asa Torell

Asa Torell

26-02-2009 om 10:19

Ach gosje

Ik kan het me zo goed voorstellen, die hoop van je jochie dat zijn angst zo weggetoverd wordt. Knuffel voor hem en ik hoop dat het snel gaat helpen!

reina

reina

26-02-2009 om 14:18

Sinilind

Fijn dat er hulp is, wat triest moet dat zijn, zo'n verdrietig en angstig jochie ... sterkte

Inderdaad zwaar

Sinilind, ik begrijp wat jullie meemaken. Het is inderdaad erg zwaar voor het hele gezin. Een goeie 2 maand geleden leek mijn dochter ook eerder een 2-jarige. Ik kon zelfs niet alleen naar het toilet, geen seconde kon ze alleen zijn. Ik denk aan jullie.

Lady Grey

Lady Grey

27-02-2009 om 09:24

Ritueel

He Sini, wat een nare avond zo.

Mijn zoon van zes heeft (in mindere mate) toch ook wel een verlatingsangst, vooral de eerste keren na een vakantie op het schoolplein. Maar maandag ging het goed. Ik houd een heel strak ritueel/protocol aan, dat ik in het begin ook regelmatig thuis met hem doornam:

als we naar school gaan en je fiets is weggezet geef ik je een kusje en een knuffel op het plein. Dan ga ik weg en zwaai ik onder het weglopen nog even naar je. En dan kom ik je tussen de middag/na schooltijd (evt. tijd noemen) weer ophalen. Het kusje en de knuffel benoemde ik altijd: dit was je kusje, en nu heb je ook je knuffel gehad.

Ik ben vaak teruggeroepen door moeders: je zoon roept je, hij wil nog een kusje.... Heb altijd maar gezegd: die heeft-ie al gehad, anders sta ik er om negen uur nog. Nu, halverwege het schooljaar, gaat dit soepel.

Ook bij het naar bed brengen het kusje/knuffel gedoe, inlusief een laatste vraag voor het slapen gaan, owee als je het niet allemaal benoemt, dan claimt-ie dat hij geen kusjes gehad heeft.....En die laatste vraag, oh, al die keren dat je heel strak moet zeggen: nee, dit was je laatste vraag, je gaat nu slapen. (niet: je MOET nu slapen gaan want dan zegt hij: ik moet niets...)

Jongetje is hier ook bang voor nare dromen, maar wij bidden in bange periodes voor minder angst.

En nog 1 opmerking Sini, hoewel ik weinig verstand heb van psychologie, denk ik dat je er wel rekening mee moet houden dat het de komende tijd erger wordt. Allereerst omdat Sinizoon er vanuit ging dat het direct over zou zijn, en nu dus heel teleurgesteld is, en verder omdat er door er over te praten misschien wel heel veel loskomt. Zou verhuizen er ook mee te maken kunnen hebben? Ik neem aan dat de psych wel een totaalbeeld schetst waarin dat ook genoemd wordt?

Sini

ik heb geen tips of ervaring hier mee, maar wil jullie en vooral jullie zoon veel sterkte wensen. Het lijkt me zo dat dit je echt 'hartepijn' geeft. Je kleine knul met al die duistere en angstige gevoelens.

Veel sterkte, kracht en wijsheid gewenst.

liefs van Purk

Tinus_p

Tinus_p

27-02-2009 om 15:24

Leeftijd

Sinilind:
"Het verhuizen heeft ongetwijfeld ermee te maken, maar in hoeverre en in welke maat, het is moeilijk te zeggen. Maar 4 keer verhuizen binnen 2 jaar en ook nog van Nederlandse creche naar Estlandse kindergarten 1, en dan naar kindergarten 2 (eerste was niet echt goed) en dan naar nederlandse basisschool is heftig, hoewel onze dochter zich zonder te veel moeite erdoorheen geslaagd heeft (maar ze is heel anders kwa karakter)."
Sinidochter is niet alleen anders, ze is vooral ook _ouder_. Haar persoonlijkheid is dus meer gevormd en stabieler. En dat scheelt bij dit soort veranderingen echt enorm.
Iirc is Sinizoon een jaar of 6 (?) en dat is nog een tamelijk kwetsbare leeftijd voor hechtingsproblemen.

Wat moeilijk

ik herken de situatie een klein beetje,onze oudste dochter heeft dit ook gehad( in veeeel mindere mate)en het enige wat je dan als moeder zou willen doen is; het kind in je binnenzak stoppen en haar voor altijd bij je houden,terwijl je haar juist de ruimte moet geven om zich los te maken.sterkte sini ,voor jullie allemaal!

margje van dijk

margje van dijk

03-03-2009 om 09:58

Meteen doen, sini

Wat let je om alvast eerder met je zoon te gaan eten? Kijk, het is natuurlijk heel gezellig, allemaal tegelijk aan tafel, maar dit kost jouw zoon (en jou) nu te veel energie.

Ik eet de helft van de week alleen met mijn kinderen. Mijn man komt soms 'al' om 8 uur thuis, meestal nog veel later.

Op de dagen dat hij er wél is gaan we gezellig samen tafelen, op de andere dagen doen we het gezellig zonder hem. Niemand maakt daar een big deal van, man niet en kinderen ook niet. Overigens heeft mijn man dan ook vaak al gegeten, en zo niet, dan warmt hij zelf nog iets op.

Het is juist ook wel handig als je al gegeten hebt als je man thuis komt. Hij kan dan op dat moment meteen gaan stoeien met je zoon of naar bed brengen, en daarna hebben jullie samen nog een lange avond

Zolang je niet totaal langs elkaar heen leeft (en kan het bij jullie niet bv. ook de helft van de tijd wél samen) dan is er toch helemaal niets aan de hand?

Sterkte ermee, Margje

krin

krin

03-03-2009 om 10:05

Mee eens

Hier beginnen wij ook vaak zonder papa, omdat het anders gewoon te laat wordt. Soms betekent dat dat zoon aan het toetje zit als zijn vader binnenkomt, dan zitten ze toch nog even samen aan tafel, en soms zien ze elkaar pas als de pyjama aan is. Als je volgens je eigen schema werkt, ongeacht wat Siniman doet, leg je de verantwoordelijkheid ook op zijn bordje, waar die hoort. Als hij het dan echt zo fijn vindt om samen te eten, moet hij dus ook maar zien dat hij op tijd thuis is. En voor jou zal het ook prettiger voelen om je niet elke dag te hoeven ergeren aan de laatkomer. Volg je eigen plan!

Nasha 1st

Nasha 1st

03-03-2009 om 10:24

Hier ook

gewoon eten ook al is pa of ma nog niet thuis....Ik vind regelmaat belangrijker dan even wachten tot pa thuis is. als mijn man iets eerder weg kan, belt hij meestal. Als dat dan binnen mijn normen valt, wacht ik, anders ga ik gewoon eten en schuift hij later aan, of eet hij gewoon alleen....Misschien leert het je man op tijd thuis te komen als je het een paar keer zo gedaan hebt?

Tinus_p

Tinus_p

03-03-2009 om 11:37

Zit stil

Sini:
"Kind is zo moe... en ik ook"
Dat verbaast me nix, want je bent al jaren bezig met ont-zet-tend veel doen, met het nemen van grote beslissingen en het doorvoeren van grote veranderingen. In de afgelopen pakweg 5 jaar ben je 3 keer verhuisd, als ik het me goed herinner, waaronder een mislukte emigratie naar Estland. Kortgeleden heb je een huis gekocht en nu ben je aan het verbouwen.

Mijn advies, en ik heb het ereder gezegd: ZIT STIL. Dat is ook voor je kind beter, want zijn problemen worden verergert (en mss wel veroorzaakt) door al die grote veranderingen en de onrust die dat heeft veroorzaakt. Overweeg serieus om de verbouwing te cancellen -dat is beter voor jezlef, voor je kind, en voor je portemonnee.

Sini:
"Dit hele verhaal is eigenlijk ook een relatieprobleem aan het worden, omdat man niet veel rekening houdt met de situatie thuis en vooral aan zichzelf denkt. Hij heeft een moeilijke job met veel verantwoordelijkheden en niet een 9/17 baan, hij maakt zich ook zorgen omdat het op 31 mei ophoudt en hij dan weer moet gaan solliciteren in moeilijke tijden, dat begrijp ik allemaal. Maar ik voel me in de steek gelaten."
Ook dit is een klassieke relatievalkuil. Je man denkt niet aan zichzelf; hij denkt aan de hypotheek en de onbetaalde rekeningen voor de verbouwing. Hij maakt zich zorgen om jullie allemaal, en zijn oplossing is 'hard werken om geld te verdienen'. Hij laat je dus absoluut niet in de steek -maar hij geeft je niet wat je nodig hebt.

De enige oplossing hiervoor is, om er met hem over te gaan PRATEN. Echt PRATEN, dus. En om dan te bepalen waar de prioriteiten liggen. Als zijn baan echt op de tocht staan en zijn inkomen onmisbaar, dan moet je nu ook die prioriteiten stellen en ervoor zorgen dat hij ongestoord kan werken. Maar mss vind jij het veel belangrijker dat hij meer thuis is. Dan stel je die prioriteit, maar dan moet je ook accepteren dat acuut het mes diep in de uitgaven gaat.

Nogmaals, jullie zijn als gezin collectief overspannen, en die signalen zend je al pakweg een jaartje uit. Indertijd verbaasde ik me, dat je dringend een huis moest kopen -en ik denk nog steeds dat daarmee de ene crisis de andere uitlokte. De enioge oplossing: Zit stil.

Amarins

Amarins

03-03-2009 om 12:20

Sini

Ik snap het helemaal, dat het je aanvliegt. Wat je nu voor jezelf moet doen is het idee van "low hanging fruit". Wat zijn effectieve en gemakkelijke oplossingen om de avondstress die je nu ervaart te laten verminderen. Ik denk dat eerder eten met zoon (en dochter) een hele goeie is. Je zit niet op hete kolen te wachten tot je man thuis is, je hoeft ook niet met verwijten te komen (je man zit ook in zwaar weer zoals ik het al begreep) maar eet in alle rust met de kinderen. Ik snap ook dat je man het niet leuk vindt, samen eten is ook fijner, maar nu kan het niet. Ik denk dat je het als een mededeling moet doen, het is echt beter voor jou en je zoon. Als je man thuiskomt, dan kan je zoon misschien al zo'n beetje klaar zijn met pyama aantrekken, tandenpoetsen, douchen, en dan kan hij nog even wat leuks samen met papa doen, ipv gehaast te moeten eten in een onplezierige sfeer. De samen-eten cultuur is soms net zo heilig hier als de moederschapscultuur, maar het is gewoon niet altijd haalbaar, en als het zo moet is het ook niet fijn. Sterkte ermee!

ishtar

ishtar

03-03-2009 om 12:27

Sinilind

als jij eerder gaat eten, en zoon op tijd op bed gaat leggen, is er dan een kans dat je man het wel gaat lukken om vroeger op te staan en weg te gaan? (en zodoende wel vroeg genoeg thuis is) Ik lees in je berichtje dat jij vindt dat je man wel wat kan doen om vroeger thuis te zijn (nl, vroeger opstaan) en dat gewoon niet wil. (en waarom dan niet?)

Tinus_p

Tinus_p

03-03-2009 om 13:37

Noodzakelijk

Sini:
"Deze verbouwing (zolder vergroten door plaatsen dakkapellen en in gebruik nemen als grote slaap/werk ruimte voor man en ik) is noodzakelijk, omdat we nu met 3 volwassenen en een kind (ik reken voor het gemak Sinidochter als volwassenen met haar ruim 17 jaar) op de 1ste verdieping veel te krap zitten: zoon slaapt op de zijkamer (170 breed bij 230) en had werkelijk geen ruimte om zijn kont te keren. Voor een baby of een peuter geen probleem maar het is niet echt een oplossing voor een kind van ruim 7 jaar."
Om eens goed over na te denken: Is die verbouwing 'noodzakelijk'? Wat zou er zijn gebeurd als je niet was gaan verbouwen? Tegen welke problemen was je zoon dan aangelopen in zijn kamertje?
Ik dram daar even op door, omdat het makkelijk is om te zeggen dat iets 'noodzakelijk' is, terwijl als je er maar lang genoeg over nadenkt, het maar de vraag is of iets echt 'noodzakelijk' is, of alleen maar 'handig'. En dat vooral, als je tegelijk rekent dat al die veranderingen ook tijd geld en energie kosten, en het is vooral heel erg noodzakelijk, dat je niet meer tijd, geld, en energie verbruikt dan je hebt.
Juist die neiging om dingen tot 'noodzakelijk' te bestempelen, zorgt ervoor dat die dingen met je op de loop gaan. Daarom moet je daar zo kritisch naar kijken.

Sini:
"Ik vind het fijn om je mening (als man) te lezen, ik weet theoretisch wel wat je schrijf (man probeert geld te verdienen etc) maar het is goed om het nogmaals uit de mond van een andere man te horen. Ik neem ook heel veel uit zijn handen, het is de afgelopen jaren ons afspraak geweeest. Maar ik moet zeggen dat het zwaar weegt nu dat Sinizoon met zo veel problemen kampt. Het regelen van afspraken met arts/psych etc vind ik geen probleem, wel het niet of weinig kunnen delen van mijn zorgen"
Dat snap ik. Ik zeg dan ook niet, dat je man 'het juiste' doet. Ik wilde vooral zeggen, dat hij zijn best lijkt te doen.
Daraom is het zo belangrijk, dat jullie echt gaan praten. Dat zorgt er dan voor, dat hij beter weet wat jij wil, en dat jij een realistsich idee krijgt van wat je van hem kunt verlangen. Hij mag je niet laten vallen, maar tegelijk is hij ook maar een mens...

joos

joos

03-03-2009 om 13:37

Sini, praktisch

Sini, als 7 uur te laat is voor je zoon om te eten (wat ik me heel goed kan voorstellen, zou voor die van mij ook veel te laat zijn), dan eet je toch gewoon eerder? Dat doe ik hier thuis ook. Meestal eet ik rond kwart voor 6 en komt Joosman rond half 7 of 7 uur thuis. Dat geldt voor 3 avonden in de week (hij werkt 1 dag thuis) en op vrijdag/zaterdag/zondag eten we met z'n allen op hetzelfde tijdstip. Heeft in ons gezin veel rust gebracht.

Tinus_p

Tinus_p

03-03-2009 om 13:44

Praktisch

Praktisch gezien zou ik overwegen om je zoon geen nieuwe kamer te geven. Weeer een verandering, terwijl stabiliteit noodzakelijk is.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

03-03-2009 om 13:54

Sini

Ach jee. Tja, ik herken die reactie van je zoon heel goed; ook mijn zoontje had toch wel gehoopt snel van zijn "probleem" af te zijn. Zijn behandelaars en ik hebben hem heel duidelijk gemaakt dat we dolgraag zouden willen dat we zijn angsten en onzekerheden met een magische beweging weg zouden willen nemen maar dat het nu eenmaal tijd kost en inzet, ook van hemzelf. Wat hier heeft geholpen is hem iedere dag even de ruimte geven om te bespreken wat hem dwarszit en goed te praten. En dan niet vlak voor het naar bed gaan, maar bijv. om vier uur 's middags ofzo. Even een halfuurtje echt luisteren en praten, dingen uitleggen. Als hij niet wil praten, ook goed; morgen is er weer een kans. Verder heel veel structuur en duidelijkheid bieden. Echt strak op de klok en daar zo min mogelijk vanaf wijken. Het avondritueel begint hier al bij het avondeten. Zes uur eten, dan nog even tv kijken, hij op de Nintendo, ik afwassen, samen spelletje doen. Pyjama aan, tanden poetsen, hij mag nog een kwartiertje in bed spelen, verhaaltje voorlezen en dan hop lekker slapen. Geen ruimte meer geven om te praten/discussieren. Cd met licht klassieke muziek aan, licht uit, deur open. Dat licht en de deur is een compromis; eerst sliep hij nog met het licht aan.
Alles wat er gaat gebeuren benoemen van tevoren. Ook aangeven als er wat wijzigt. Heel duidelijk maken dat mama hier is en niet weggaat. Hem wijzen op alle goede en positieve dingen. Veel, heel veel positieve bevestiging geven. Niet meegaan in gejammer en manipulatieve gedachten. Boeken (laten) lezen voor kinderen over de dood, de angst om verlaten te worden etc. Zelf heb ik veel aan het boek van Elaine Aaron: "The Highly Sensitive Child" en van Charlotte Visch: "Kinderen en Angst" en aan boeken/artikelen over verlatingsangst/hechtingsstoornis. Google eens op "angsten kinderen" etc. En inderdaad heel belangrijk: vergeet jezelf niet!! Het opvoeden van een kind met deze problematiek vreet energie dus neem jezelf in acht en maak pas op de plaats. Ik heb vooral ook heel veel aan de gesprekken die ik heb met mijn therapeut. Niet alleen omdat ze vooral veel praktische tips geeft maar omdat ze me veel positieve feedback geeft en me laat inzien hoe ik als mens in elkaar zit en dat uit zich in mijn moeder-zijn. Tja en verder denk ik eerlijk gezegd dat je kind niet bij een psycholoog moet zijn; misschien wel voor jezelf en een voorlopige diagnose maar voor echte behandeling kan je het best naar een kinderpsychiater gaan gespecialiseerd in hechtingsstoornis/verlatingsangst/andere angstproblematieken of naar een gespecialiseerde kinderpsychotherapeut die werkt met cognitieve therapie. Jullie hebben al veel voor je kiezen gehad en sommige kinderen zijn zeer gevoelig voor ingrijpende gebeurtenissen als verhuizen. De bodem wordt als het ware onder hun voeten weggeslagen en daarmee ook hun basisgevoel van zekerheid, vertrouwen en veiligheid. Dat vertrouwen moet weer terugkomen en dat is heel moeilijk en een lange weg. De knop in hun gedachten moet weer om. En dat kan je niet bewerkstelligen als ouder, daar heb je goede hulp bij nodig. Ook voor jezelf! Want het vreet aan je, de machteloosheid en het verdriet om je kind dat je zo ziet lijden. Dit gaat niet alleen om je kind, ook om jezelf en het heeft impact op het hele gezin. Sterkte meid!! Echt, het komt goed maar geef het de tijd!

Elisa Gemani

Elisa Gemani

03-03-2009 om 14:02

Praktisch

Nog even over dat "noodzakelijke". Voor wie is het noodzakelijk? Vind jij het noodzakelijk of je zoontje? Heeft hij problemen met zijn kamertje? Ik zou dolgraag zelf ook de kamer van mijn zoontje willen aanpakken en veranderen maar ook dit is weer een verandering die veel onrust teweegbrengt. Als er ook maar iets verandert is mijn zoontje dagen van slag. Weer een inbreuk op het oude vertrouwde. Hij heeft het nu gewoon nodig om zich vast te klampen aan oude vertrouwde zaken. Zo heeft hij een "knuffellakentje" dat hij als baby had. Het ding is een verwassen vod geworden maar het gaat overal mee naartoe. Een ander bed? Echt niet. Het bureau op een andere plek? Ook niet. Al die dingen zijn dan ook niet noodzakelijk maar misschien wenselijk in jouw ogen en voor je kind zijn het inbreuken op zijn vertrouwde, veilige dingen. Zo min mogelijk veranderingen! Zorg voor stabiliteit, duidelijkheid, duidelijke grenzen. Tot in de kleinste (in jouw ogen wellicht futiele) zaken.

Nasha 1st

Nasha 1st

03-03-2009 om 16:10

Klein kamertje

zo heel klein is 170 bij 230 nu ook weer niet hoor....met een leuke hoogslaper met een buro er onder is dat ook straks op middelbaar voldoende....Ik ben het met voorgaande schrijvers eens, juist nu is stabiliteit en structuur zo belangrijk...

Nasha 1st

Nasha 1st

03-03-2009 om 16:42

Nee

ik vind het niet zo heel klein nee. Nu weet ik niet hoe de verhouding is, is de 170 de breedte (dus als je de kamer instapt) of de lengte? Een bed is 200 meter, die kan dus prima op de 230 kant staan...Nee, het is geen balzaal...

Maar goed, als de verbouwing al zo ver is, dan heeft het geen zin meer nee, maar hou er rekening mee dat je zoon, ondanks dat hij zich nu verheugt, toch straks een enorme terugslag kan krijgen (geloof me, ik weet waar ik over praat, mijn zoon verheugde zich ook enorm op zijn kamer, maar toen hij er lag en zijn broertje zijn oude kamer ging slapen, begon het drama.....is wel goedgekomen uiteindelijk, maar toch....)

Nasha 1st

Nasha 1st

03-03-2009 om 19:04

Pelle

het is niet supergroot nee, maar hij is ook pas 7 ... Maar goed, dat is inderdaad de discussie niet nee, maar ik kan me wel vinden in de opmerkingen dat er wel erg veel onrust is geweest in het leven van dit pas 7-jarige mannetje....en dan denk ik even terug aan mijn eigen 7-jarig mannetje, dat toen ook op het punt stond een andere kamer te krijgen, ook met allerlei psychische problemen kampte enz.....en dan denk ik eigenlijk maar 1 ding.....rust....

Tinus_p

Tinus_p

03-03-2009 om 20:08

Nog ff hard

Sini, ik ga nog even heel hard voor je zijn.

Sini:
"Nee het is niet mijn idee van een leuke kamer,"
Jouw idee doet er niet toe. Jij mag het een rotkamer vinden. Als Sinizoon zich er maar prettig voelt.

Sini:
"en hij was er ook niet graag, als er vrienden op bezoek komen speelt hij steeds beneden of op het plantsoen voor het huis."
Duh. De meeste jonge kinderen spelen niet op hun eigen kamer, en dat is helemaal niet erg. Bij Sinizoon is dat nog sterker, hij heeft immers verlatingsangst en zal dus van nature graag bij je zijn. Zijn kamer is een veilige plek om te slapen, dat is genoeg.

Sini:
"Maar goed, teruggaan is sowieso niet mogelijk, de kamer van zoon is opgeheven en hij slaapt tijdelijk op een matras bij ons totdat de zolder klaar is (over 2 weken als het goed is)."
Arm kind. twee veranderingen in korte tijd. En geen mogelijkheid om die verandering terug te draaien. Er wordne continu voldongen feiten om hem heen gecreëerd, grote veranderingen wara hij niets ana kan doen.

Sini:
"Dat zoon stabiliteit nodig heeft klopt, maar hij verheugt zich al lang op zijn nieuwe kamer, hij weet sinds we in hat huis wonen dat hij straks de grote kamer voor krijgt en maakt wilde plannen over dino's schilderen op de muren en crocodile lampen "
Verheugt hij zich echt? Of praat hij mee met jou enthousiasme, omdat JIJ het een goed idee vindt. Wat een kind zegt, en wat dat kind bedoelt, is lang niet altijd hetzelfde. In jouw geval, onzeker kind, is het belangrijkste dat hij streeft naar jouw liefde en goedkeuring -want jij bent zijn moeder, en (zeker na alle veranderingen) zo ongevere zijn laatste rots in de branding. Dus als JIJ zegt, dat verhuizen een goed idee is, zal Sinizoon uit onzekerheid (nee, pure angst) niet durven zeggen dat hij op dezelfde plek wil blijven.

Sini:
"Ik geloof absoluut dat elke verandering er eentje te veel is, maar de kamer lijkt me eigenlijk een verbetering ipv een achteruitgang."
Ook al is die plek een minikamertje, die plek is wel van hem.
Dit denkpatroon is typisch voor jou, en daarmee kun je elke verandering alsnog rechtvaardigen. Noodzakelijk maken zlefs. Maar dit denkpatroon is echt VERWOESTEND. Nogmaals, dat minikamertje was wel zijn kamertje, en nu ontneem je hem (voor de zoveelste keer) zijn veilige slaapplekje.
Je moet dus dat verwoestende denkpatroon ('verandering is goed') verlaten door het denkpatroon dat verandering per definitie slecht is, behalve in extreme situaties. Verder moet je veel beter gaan kijken wat Sinizoon echt wil, ipv wat jij denkt dat jij zou willen als jij hem was.

Zo, dat was ff hard. Maar denk er over na.

Tinus_p

Tinus_p

03-03-2009 om 20:34

Trap

Het is niet bedoeld als trap na. Het is wel bedoeld, om je te stimuleren om te kijken naar de diepere oorzaken. Ik weet ook niet of ik gelijk heb met mijn analyse. Maar ik denk oprecht, dat het geen zin heeft om met Sinizoon naar de psycholoog te gaan en te schuiven met de tijd van je avondmaal, als je niet tegelijk heel hard gaat nadenken waar zijn probleem vandaan komt en dáar wat aan doet.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

03-03-2009 om 20:40

Verandering

Hoewel ik het niet zo stellig zou willen zeggen als Tinus heeft hij ergens wel een belangrijk punt te pakken: voor dit soort kinderen is iedere verandering, hoe klein of groot ook, er een te veel. Zelfs een in jouw ogen kleine verandering kan voor hen weer een grote inbreuk zijn op hun vertrouwen en vastigheid. Want tja, hun eerdere ervaringen leerden hun dat op een kleine verandering altijd wel weer een grote, vervelende verandering volgt en in hun gedachten dramatiseren ze alles toch al. Kijk ook uit dat je niet dingen gaat invullen voor zoonlief. Juist omdat je zo graag het beste wilt voor je kind kan dat juist averechts uitpakken. Jouw kind moet jou weer leren vertrouwen maar omgekeerd moet jij op je kind durven te vertrouwen. Het is nl. geen eenrichtingsverkeer. Verder zijn dit soort kinderen erg gevoelig voor de stemmingen van anderen en zijn het "people-pleasers". Uit angst om in de steek gelaten te worden/overgeslagen te worden zullen ze snel geneigd zijn om met je mee te praten, hun eigen wensen negerend. En daarom is deze problematiek zo ingewikkeld en heeft het hele gezin ondersteuning en hulp nodig. Want het gaat om basisgevoelens en basisverhoudingen van ieder individu persoonlijk en naar elkaar toe. Hoe staat het eigenlijk met jou? Was jij het eens met al die verhuizingen/veranderingen? Ben jij er gestressed onder? Dat voelt je kind haarfijn aan. Zorg voor rust in de tent. Rust in jezelf. Zodat je die rust ook kan teruggeven aan je zoontje. Wat het kamertje betreft: ok, dat is dus een verandering die al vaststaat. Nog even praktisch: geef je kind wel de ruimte om ideeen te spuien voor zijn kamer zodat hij het een fijne plek gaat vinden maar hou die kamer rustig. Geen wilde kleuren, spullen en enge beesten. Hou het sober. Een onrustige, chaotische omgeving maakt ook druk in het hoofd.

Julie

Julie

03-03-2009 om 21:57

Tinus, die hypotheek van jou

Hoewel er veel waars schuilt in wat je zegt lees ik dit wel vaker van je: "Je man denkt niet aan zichzelf; hij denkt aan de hypotheek en de onbetaalde rekeningen voor de verbouwing. Hij maakt zich zorgen om jullie allemaal, en zijn oplossing is 'hard werken om geld te verdienen'."

Ik denk dat dat niet helemaal waar is. Veel mensen werken óók om zich een ander mens te voelen, in een andere omgeving andere kwaliteiten te ontwikkelen en aangesproken te worden op je talenten. En sociale contacten, adrenalinekicks, besluiten nemen, verantwoording dragen etc. Om niet (de hele tijd) thuis te hoeven zijn. Ik denk dat heel veel mensen/mannen meer of vaker daaraan denken dan aan de hypotheek.

Je hoort immers vaak dat mensen met gezinnen op het werk
"uit kunnen rusten" van thuis. Zeker als er wat problemen zijn. Werken om wellicht, onbewust, de thuissituatie wat te ontvluchten.

Tinus_p

Tinus_p

03-03-2009 om 22:13

Julie

Het is niet altijd een kwestie van of-of, maar mss ook van en-en.

Wake-up light voor siniman?

Een klein deel van het probleem: is het misschien de moeite waard om een wake-up light aan te schaffen? Dat bevalt mij zelf erg goed. Ik word nu steeds een kwartier voor de wekker uit mezelf wakker van het licht en kan dan gemakkelijk opstaan als de wekker daadwerkelijk gaat. Dat was vroeger wel anders! Ik heb zelf de 'echte' van Philips maar je hebt ook goedkopere.

Tirza G.

Tirza G.

03-03-2009 om 23:49

Dank je tinus

Mijn zoon is je met terugwerkende kracht dankbaar Niet je kind aanpassen, maar je eigen denkwijze. Sini, mijn zoon was een bár slechte slaper. Totdat hij een hoogslaper kreeg, je weet wel, dat je zo ongeveer tegen het plafond aanligt. Het slaapprobleem was meteen over. Lekkerrrrrrr in je holletje kruipen, lekker hoog, lekker overzichtelijk.

Tirza

Tinus_p

Tinus_p

04-03-2009 om 11:29

Nog wat over onveiligheid

Sinilind:
"Ik had een heel andere problematiek thuis als kind, heel andere ouders, en toch had ik precies de angsten wat mijn zoon nu heeft (metaphysica achter gedachte)."
Misschien nuttig om het eens zo te bekijken: Die soort angsten zijn de uiting, de vorm. De oorzaak hoeft voor die vorm niet hetzlefde te zijn.
Overigens staat me bij, dat ook jouw jeugd 'onveilig' was, met een echtscheiding. De diepere oorzaak van de ansgsten (nl een oveilige leefsituatie) is dan hetzelfde.

Sini:
"werd Sinizoon uitgeslapen wakker! Wat een verschil, hij ging zichzelf aankleden, was vrolijk en op het schoolplein ging hij spontaan met andere spelen ipv aan mijn broek te blijven hangen. We houden dus de rythme van eten om 6 uur aan."
Dit past bij het feit dat hij zich -uit onveiligheid- aan jou vastklampt. Nu jij hem aandacht geeft, geeft wat HIJ wil, gaat het goed.

Genetisch

Ik weet zelf niet wat ik ervan moet denken, maar volgens de neuroloog ligt zoiets gewoon vast in je genen. Zou dus niet zo verwonderlijk zijn dat sinizoon dezelfde problemen heeft als sinimama.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.