Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Voel me zo rot (beetje lang, sorry) overspannen

Zucht. Ik voel me zo rot. Ik ben overspannen (zeggen de huisarts en bedrijfsarts) en ik moet geduld hebben, maar oh wat kost me dat veel moeite.
Ik word wakker met spierpijn en beetje dizzie. Lijf doet pijn, ben moe en wil eigenlijk de hele dag slapen (wat niet lukt overigens). Wil me zo graag weer goed en fit voelen. Gewoon lekker in mijn velletje. Ik weet dat ik heel veel stress heb gehad het afgelopen jaar, maar sinds ik thuis zit (op last van de bedrijfsarts) lijkt het wel of alles eruit komt. Ik baal hier zo van.
En de enige remedie: geduld en voldoende rust. Pfff en laat geduld nu niet een van mijn sterkste punten zijn (op z'n zachtst gezegd).

Lijkt wel of het met iedereen goed gaat, maar er moeten toch vast meer mensen zijn die zich zo voelen als ik.

Ja sorry voor mijn geklaag maar ik ben erg onzeker op het moment. Komt het ooit wel weer goed? Wat moet ik doen om in de toekomst niet weer zo'n periode mee te maken? Waar liggen mijn grenzen en hoe bewaak ik die? Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken. Voel me soms net een oud vrouwtje van 80. Zelfs de trap oplopen kost me moeite. Alsof mijn conditie gewoon weg is.

Ach ja geduld is een schone zaak. Ik ga maar even een kopje koffie (cafeïnevrij want ik ga ineens stuiteren van gewone koffie of thee; nooi gehad) zetten.

Juulia

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Merel

Merel

15-09-2011 om 09:29

Klaag maar!

Klagen is goed hoor, gooi het eruit. Heb je geen vriendinnen waar je tegenaan kan kletsen, of iemand waarmee je een stukje kan wandelen? Ik weet dat je moe bent, maar soms is dit toch heel prettig. Desnoods ga je alleen wandelen, daarna kom je thuis en ben je ook moe, maar dan echt lichamelijk moe, zeker weten dat je dan beter slaapt.
Ik heb ook een tijd thuis gelopen met overspannenheid en dit hielp me veel, wandelen,wandelen,wandelen. En dingen opschrijven. Ik kan helemaal niet mooi schrijven maar het was voor mezelf, ik kon zo piekeren en dat schreef ik dan maar op, met de oplossingen die ik erbij had 'verzonnen' en ik merkte dat me dat rust gaf (ik zou, als iemand het mij had aangeraden, weggewoven, ik ben geen schrijver) maar ik merkte dat het echt werkte. Ik kon het beter loslaten, alles stond in dat schriftje naast mijn bed. Wellicht heb jij daar ook iets aan, en verder heeft het tijd nodig.
Zelf ben ik trouwens als eerste gaan praten met een bedrijfsmaatschappelijk werker, om niet weer in de zelfde valkuil te vallen en later nog eens bij een psychotherapeute. De drempel was hoog, maar achteraf gezien het beste wat ik ooit heb ondernomen hierin.

Ik wens je veel sterkte toe, en echt het komt allemaal goed, zeker weten!!!

Mamvantwee

Mamvantwee

15-09-2011 om 09:53

Ja, been there

Juulia, heel herkenbaar vind ik jouw verhaal. En nee, wat je vertelt is niet gek. Ik heb het ook meegemaakt, de dag was aan het begin al te lang om te kunnen doorkomen, de stress en paniek sloeg al toe voordat ik mijn ogen open had. En inderdaad, moe-moe-moe, nog erger toen ik eenmaal thuis zat om 'uit te rusten'. Lukte dat maar, ik weet het nog: dan moest ik rustig doen, maar kon ik het niet, dan mocht ik slapen, maar lag ik nachten lang wakker....!

Erover praten kan helpen, maar ik werd zelfs daar moe van. Ik heb een paar gesprekken met een psycholoog gehad, dat heeft me echt geholpen om in te zien dat ik niet alle verantwoordelijkheid op mijn werk en thuis hoefde te dragen. En over die grenzen van jezelf: de mooiste tip die ik kreeg van de psycholoog was deze: 'Bij alles wat je doet, moet je het gevoel hebben dat je eigenlijk de kantjes ervan afloopt en nog meer je best zou kunnen doen, maar het lekker niet doet. Beetje lui zijn.'

Ik heb een dagelijks piekerhalfuurtje ingesteld (ja, daar ben ik weer met die tip). Vooraf bepaal je zelf op welke tijd je een half uur mag zeuren van jezelf, alle zorgen schrijf je op. Het gaat niet om het vinden van oplossingen, maar als je die wel direct ziet, schrijf ze erbij. Buiten dat half uurtje parkeer je je piekergedachten: zeg tegen jezelf dat daar nu niet de tijd voor is, dat komt in dat half uur weer. Ik merkte al na een week of twee dat ik dezelfde dingen opschreef, en steeds minder zorgen in mijn hoofd had - want die kon ik de hele dag door steeds beter loslaten. Ik vond het opschrijven van die gedachten zelfs onzinnig worden....had het niet meer nodig!

En nog een tip: geef aan het eind van de dag een cijfer voor die dag. Een gevoelsmatige score, hoe goed was deze dag? Alles zit daarin: hoe je je voelde, of het achteraf mee- of tegenviel. Als je dan na twee weken terugkijkt, blijkt misschien dat het over de hele linie beter gaat (stijgende cijfers), of al met al meevalt. Dat geeft je weer moed om de volgende dag aan te kunnen..."positieve ervaringen uit het verleden" zeg maar!

Ga elke dag even naar buiten. Wandelen in het park, wandelen naar de winkel (maar zonder opdracht of moeten of haast), wandelen met de hond, wandelen met een vriendin. Een half uur per dag was voor mij de opdracht, en in het begin al een hele zware taak. Fietsen mag ook natuurlijk.

Maak gebruik van een vangnet als dat er is. Dus schakel een wekelijkse middag oppas voor de kinderen in, laat iemand anders een deel van het huishouden doen. Wij hebben in die tijd een hulp ingehuurd, die eens per week de grote schoonmaakklussen doet. Ze is er nog steeds, trouwens...!

En tenslotte: wij hebben ook eens een weekoverzicht gemaakt van wat er elke week aan taken te doen waren. Kinderen wegbrengen/ophalen, boodschappen, werk, huishouden, was/strijkwerk, etc. En die hebben we samen verdeeld, en op een vast tijdstip in de week gepland. De grootste moeite kostte het me om dan dus niet de was te doen als het niet 'de dag' voor de was was...verplicht niets doen!

Ja, je komt er weer bovenop en ik weet zeker dat je je valkuil dan eerder zult herkennen. Maar ik merk ook dat mijn drempel (grens) lager ligt dan vroeger. Ik moet eerder op de rem. Maar ik heb ook geleerd dat de wereld gewoon doordraait als ik even een week niet zo hard meedoe...en dat is iets waar ik nu bewust van geniet!

sterkte, je komt er echt weer bovenop!

groet, Mamvantwee

Herkenning

Tweemaal overspannen geweest, stelde altijd veel te hoge eisen aan mezelf én aan anderen. Voelde me oververantwoordelijk op mijn werk en dat nekte me dus.
Ik ben gaan praten met een psycholoog (om de lat wat lager te krijgen).
Verder ben ik veel naar het bos/strand gegaan. Boek mee of lekker wandelen. Ben gaan zwemmen, winkelen, net waar ik zin in had. Heb zelfs een keer de muren geschilderd (let op: geen dead line opleggen als je wat doet!!).
In het begin had ik moeite me over te geven aan het feit dat ik overspannen was en zomaar over straat te gaan en "leuke" dingen te doen, want aan de buitenkant ziet niemand iets aan je.
Sterkte, je komt er echt overheen!

Juulia

Juulia

15-09-2011 om 14:58 Topicstarter

Leuke dingen doen

Ik vind het moeilijk om leuke dingen te doen. Ik loop de halve dag te hyperventileren van vermoeidheid. Ik baal daar verschrikkelijk van. Ik heb wel vaker van die periodes maar ik ging maar gewoon door. Nu ik thuis ben klapt de ballon. Maar ja de hele dag op de bank zitten schiet ook niet op (gaat de dag ook errug langzaam). Verlang alleen maar naar mijn bedje.

Ben zo verdrietig. Ik heb het alleen maar goed willen doen. Heb het gevoel gestraft te worden (ja klinkt stom maar het voelt wel zo).

Juulia

Misschien is de stap te groot om leuke dingen te doen als je je lichamelijk zo voelt. Maar probeer niet hele dagen in je bed of op de bank te gaan liggen. Boek een ontspanningsmassage of neem een warm bad. Heb je er ook al over gedacht om met iemand te gaan praten? Een psycholoog kan je ook wat ontspanningsoefeningen geven.
Ik zou wel proberen bijv. 's morgens en 's avonds een wandeling(etje) te maken, al is het maar voor de frisse lucht, knapt een mens echt van op! Niet te vergelijken maar ik was vorige week ziek thuis met een flinke verkoudheid en koorts, maar ik moest wel ff naar buiten, al was het maar naar de brievenbus, om ff die duffe binnenlucht te ontlopen.
Sterkte!!

Valkyre

Valkyre

18-09-2011 om 00:01

Och juulia

Arme meid, ik heb met je te doen, en ik weet precies hoe je je voelt: de frustratie, het niet-overspannen-willen-zijn, de oneindig diepe en zware vermoeidheid, de onrust, de spanningen, het piekeren. Het is alsof je een elastiekje bent die jarenlang maximaal uitgerekt is geweest. Nu is de rek eruit en kun je niet meer terug naar standje "normaal." Je bent "vrij" maar je lijf staat nog steeds onder topspanning.

Ik weet nog heel goed dat ik het niet wilde, niet wilde, niet wilde - ik wilde NU, stante pede, weer "normaal" zijn. En dat lees ik ook tussen jouw regels door - je bent overspannen "volgens de huisarts". Nee, je bent overspannen. Punt. Dat komt hard aan, en het kost gewoon tijd om te leren er niet tegen te vechten. Je instinct is om er iets aan te DOEN - maar om beter te worden, moet je juist nietsdoen, en dat voelt onnatuurlijk.

Voordat je kunt gaan uitrusten, komt eerst het "schoonmaakproces." Je spanning, je emoties, je pijn, (in mijn geval ook: woede!) moet eruit, anders gaat het maar etteren. Dus zoek iets of iemand waar je het allemaal kwijt kunt. Praat erover, elke dag, schrijf het op, zoek een fijne psycholoog, leeg jezelf, je hoofd, elke dag, tot er niks meer uitkomt. Het is een pijnlijk proces, maar ook heel waardevol; ik heb mezelf leren kennen, oud zeer verwerkt, grenzen leren trekken.

Die vermoeidheid werd bij mij eerst erger, en later pas beter. Pas als de ergste spanning (adrenaline) is uitgewerkt, kom je aan uitrusten toe. Ik sluit me aan bij de adviezen: wandelen en praten/schrijven. En desnoods elke dag een dutje, liefst op dezelfde tijd. Geef je dagen een ritme - elke dag een wandelingetje, eventueel een wasje draaien (niets moet!!), heel zen een halfuur doen over een wc schoonmaken (tussendoor uitrusten).

Ik kon indertijd nauwelijks lezen, maar ik heb in kleine brokjes het boek van Annegreet van Bergen, "de Lessen van Burnout" gelezen, en dat heeft me enorm geholpen het proces te begrijpen. Ik denk dat jij er ook veel aan zou kunnen hebben.

Ik ga je niet zeggen dat je geduld moet hebben, want dat moet gewoon groeien. Eerst die spanning uit je lijf lopen, praten, schrijven. Heel veel sterkte, en blijf ons op de hoogte houden!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Valkyre

Valkyre

18-09-2011 om 00:03

Euh

"een elastiekje DAT" natuurlijk.

Zie je, ik ben nog steeds zo perfectionistisch dat ik het niet kan laten dat te verbeteren, terwijl jij je daar nu echt niet druk over maakt natuurlijk... Aard van 't beestje.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Juulia

Juulia

18-09-2011 om 08:24 Topicstarter

Onrust

Ja die onrust maakt me boos en verdrietig. Iedere ochtend vroeg (erg vroeg!) wakker worden met die onrust in mijn lijf. Ik vecht er tegen maar volgens mij is dat niet de oplossing. Ik wil zo graag heel lang slapen.
Gisteravond een pammetje genomen maar dat maakt geen enkel verschil, dus dat doen we niet meer.
Was die onrust 's ochtends maar weg. Dat zou ik al zo fijn vinden. Maar ik heb, als ik het verhaal van Valyre zo leer, het zelf veroorzaakt dat mijn lijf zo reageert.

Ben gister wel de stad in geweest. Durfde niet omdat ik bang was collega's tegen te komen maar ik moest nu eenmaal broeken halen voor zoonlief (die voor de 3e keer met een gat in zijn broek thuis kwam). Maar goed, niemand gezien en ik kon dus even rustig (nou ja voorzover manlief dat toestond) kunnen winkelen.

Vandaag zien we wel weer. Dat "op me af laten komen van de dag" valt me zwaar. Wil liefst dat het weer avond is.

Juulia

Biene M.

Biene M.

18-09-2011 om 08:48

Juulia

Sorry, ik heb niet de hele draad gelezen, alleen je laatste bericht.

Die onrust waar je mee wakker wordt, dat is afschuwelijk he. Die gaat weg, maar dat laat zich niet dwingen. De dag op je af laten komen, moet dat? Het heeft mij in periodes waarin het minder goed met me ging juist enorm geholpen om de avond ervoor een lijstje te maken van dingen die ik de volgende dag zou doen. Minstens twee dingen (bijv. een half uur wandelen en een huishoudelijk klusje) en maximaal vier (bijv. ook nog sporten en een taart bakken).

Wat mij in die periode veel goed deed was erop uit gaan. Veel wandelen en ook proberen daar iets leuks van te maken door met een vriend(in) naar een bos of de duinen te gaan in plaats van alsmaar alleen in het park rond te lopen (wat ik ook veel deed). Sporten deed me ook goed. In het begin was het confronterend omdat mijn lichaam net zo "op" leek te zijn als mijn geest, maar na een tijdje ging het steeds beter en dat was bemoedigend. Ik leerde daardoor ook de relatie beter kennen tussen de signalen die mijn lichaam en geest geven in reactie op belasting, erg nuttig om herhaling te voorkomen.

Tot slot: probeer iets te vinden waarbij je even je gedachten uit kunt zetten. Breien, borduren, hardlopen, kleien, iets. Heel fijn als je jezelf zo af en toe rust kunt geven.

Sterkte.

Juulia

Juulia

19-09-2011 om 16:38 Topicstarter

Ontspannen is zo moeilijk

Ik kan gewoon niet ontspannen. Ik krijg het niet voor elkaar. Pfff...wat heb ik mezelf toch aangedaan.
Heb vandaag wel contact gezocht met een psychotherapeut. Secretaresse was heel aardig. Word nog teruggebeld vandaag of morgen.

Belle Époque

Belle Époque

20-09-2011 om 00:35

Wat ben je streng voor jezelf!

"Ik wil het alleen maar goed doen."
"Ik heb het gevoel gestraft te worden."
"Ik vecht ertegen."
"Ik heb het zelf veroorzaakt dat mijn lichaam zo reageert."
"Wat heb ik mezelf toch aangedaan."
"Lijkt wel of het met iedereen goed gaat."
Meid, wat leg jij je lat hoog voor jezelf. Alle ingrediënten voor een flinke burnout. Hoewel... Ik moet wel voorzichtig zijn met die woorden, want het risico is dat je jezelf nog meer verwijten gaat maken.
Ik hoop dat je een goede hulpverlener gaat treffen die concreet aan de slag met je gaat. Met cognitieve therapie bijvoorbeeld. Of mindfulness. Ik heb daar heel veel baat bij gehad nadat ik heel zwaar overspannen ben geraakt. Zo zwaar, dat ik nog steeds niet aan het werk mag (een jaar later), want zo ver ben ik over mijn grenzen gegaan.
Hoe is dat gebeurd? Door mezelf telkens maar vooruit te jagen. Ik wilde het ook goed doen en hoe harder mijn hoofd en lijf me terug riepen, hoe harder ik me gestraft voelde (herken je dit?). En na een weekje rust moest het weer over zijn (herken je dit?). Want anderen konden toch óók gewoon doorgaan, zelfs als ze het zwaar hadden in het dagelijk leven, dus waarom ik niet?

De prijs die ik heb betaald voor mijn sterk-zijn en doorgaan is heel hoog. En het heeft veel tijd, therapie en zelfs een tijdje in een rusthuis nodig gehad voor ik het kon accepteren dat dit is gebeurd en dat dit niet met een weekje rust weer goed is.

En dan nóg... Ik ben nu een jaar verder, en merk dat het nog steeds wel eens kriebelt: "En nu is het uit met die flauwekul, wanneer ga je weer eens gewoon wérken?" Maar ik merk gauw dat mijn hoofd en lijf een enorme knauw hebben gehad, omdat ik mezelf jarenlang voort heb gejaagd. Met het waanidee (maar dat leek enorm realistisch destijds) dat anderen het wel redden (dus waarom ik niet), dat ik absoluut moest blijven werken i.p.v. mijn hand ophouden (hier speelde een incompetente arbo-arts ook een grote rol bij; gelukkig heb ik nu een verstandige UWV-arts)...

Waar mijn grenzen liggen? Ik knal er nog geregeld tegenaan. De doodgewoonste dingen blijken teveel. Niet alleen omdat ik nog lang niet hersteld ben, maar ook omdat ik mezelf al gauw weer eisen opleg omdat dat "de norm zou zijn" en "het zo hoort". Aan mijn omgeving ligt het echt niet meer, het ligt puur aan mezelf! Maar ik leer, nog steeds, dat ik echt niet superwoman hoef te zijn, dat ik dat al te lang ben geweest en dat dat heel veel schade heeft aangericht.

Vragen die mij destijds heel confronterend aan het denken hebben gezet (al was het verzet ook heel groot):
- Wat heb jij nodig om je beter te voelen?
- Wat heb je nodig om dat te bereiken? En "kan niet, mag niet" is géén geldig excuus!
- Wat drijft jou zover om het toch zo te doen, op de destructieve manier, zoals je het nu doet?

Ik kwam hier alleen niet meer uit.

Nu, achteraf, een jaar later, besef ik dat het T I J D nodig heeft, dat je jezelf niet moet vergelijken met anderen (die hebben weer andere dingen waarmee ze het niet redden ), en dat er meer hulp en begrip is dan je denkt, maar dat één negatieve opmerking meer impact heeft dan honderd opmerkingen met steun en begrip.

En vooral, dat er hulp genoeg is, zowel professioneel als bij vrienden/kennissen/familie, maar dat dit pas werkt als je er zelf voor open staat en accepteert dat je niet perfect bent.

Ik wens je een héél goede en daadkrachtige hulpverlener toe! En een beetje meer liefde voor jouzelf (zou jij voor je beste vriendin ook zo streng zijn als die er doorheen zat?)

Valkyre

Valkyre

20-09-2011 om 00:41

Helemaal eens met joyeux

Het is verschrikkelijk moeilijk, loslaten. Dus het idee dat je niet meer gespannen mag zijn, loslaten... Alleen dat is zooo moeilijk!

Ministapjes, Juulia. En wat ontzettend goed van je dat je een psychotherapeut hebt gebeld! Dat kan enorm verhelderend zijn.

En heb je al gewandeld?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Juulia

Juulia

20-09-2011 om 09:09 Topicstarter

Re: belle epoque

Zo die opsomming komt even hard binnen! Ik ben inderdaad heel streng voor mezelf. Poeh.
Ben eigenlijk al jaren aan het vechten; alsof het hele leven een wedstrijd is. Mijn man zegt dat ook weleens maar dat werd ik boos, maar feit is dat ik al heel lang me ieder moment van de dag bewust ben van anderen (wat denken ze me van, heb ik wel de goede kleren aan, op gaan scheppen over "belangrijke" dingen die ik doe, etctetc). Zit nu gewoon te huilen.
Het komt echt als een steen binnen.

Heb zo een afspraak met de huisarts. Slaap erg slecht en dat breekt me op. Even kijken wat hij ervan vindt.

Juulia

Juulia

Juulia

20-09-2011 om 09:13 Topicstarter

Re: valkyre

Ja ik heb gewandeld. Zondag de hele middag (met gezin in een park), en gister een halfuurtje. Toen was het op. Dadelijk weer even.

Belle Époque

Belle Époque

20-09-2011 om 21:05

Juulia

Heb je jezelf al eens liefdevol toegesproken? Waarom niet?

Hoe ging het met je afspraak bij de dokter?

Juulia

Juulia

21-09-2011 om 09:45 Topicstarter

Dokter

Ik heb een fijn gesprek gehad met de dokter. Hij heeft uitleg gegeven over waarom ik me nu zo voel (processen in je hersenen e.d.). Daarnaast heb ik slaapmedicatie gekregen. Ik slaap zo slecht, dus mag nu 10 dagen slapen en daarna moet ik weer terugkomen. Ik geef daar maar aan toe. Slaap is zo belangrijk (niet alleen voor mij overigens maar voor iedereen).

Ik kreeg gister telefoon van de psych die ik had gebeld. Kan pas de 2e week van novemberterecht. Meteen aan huisarts voorgelegd en die heeft een andere afspraak geregeld bij een andere psychotherapeut. Kan volgende week al terecht. Ben benieuwd.

Gister best een goede dag. Heb een paar keer flink gehuild. Dat was alweer even geleden. Alsog de tranen niet wilde komen. Ook gewandeld en (te)veel in huis gedaan. Daarna was de energiebron helemaal leeg.
Merk ik vandaag wel meteen maar ja.

Ik ben zo blij met jullie reacties!! Fijn om herkenning te lezen, tips te krijgen etc. Echt super. Geeft mij een beetje moed en dat heb ik af en toe nodig.
Als ik ooit iets voor jullie kan doen...!!
Juulia

Belle Époque

Belle Époque

21-09-2011 om 19:17

Juulia

Jij hebt een dijk van een huisarts, dat scheelt een boel!
En iets voor ons doen? Nu niet, voorlopig niet. Alleen iets voor jezelf doen. En als je over een tijdje weer een stukje uit de kuil bent geklommen, kan je de ervaring die je dan rijker bent delen met mensen die dan zelf net in de situatie zijn gekomen waarin jij nu zit.
Maar... Niet eerder dan wanneer je er écht aan toe bent. En niet omdat je iemand iets schuldig zou zijn...!
Het draait voorlopig alleen om jou.

Madelon

Madelon

21-09-2011 om 19:55

Ervaring

Juulia,
Wat heeft Belle Epoque het mooi geschreven, daar kan ik eigenlijk niet zo veel aan toevoegen..
Ik heb in '97 een burnout gehad. Dit begon met ernstige slaapproblemen, tot ik uiteindelijk nog maar 2 uurtjes of zo per nacht sliep.
Natuurlijk gaat het dan in no time nog slechter als het al ging.
Huilen, nerveus zijn, niet meer kunnen functioneren eigenlijk, maar ik ben gewoon altijd 3 dagen per week naar mijn werk gegaan, ik vond dat het moest!

Ik ben bij PsyQ terecht gekomen en ben daar snel heel goed en zorgvuldig geholpen. Ik kreeg in beginsel slaap medicatie maar die wilde ik zo min mogelijk gebruiken omdat je er wel van slaapt maar het een minder constructieve slaap is en ik absoluut niet verslaafd wilde raken aan slaappillen.

Daarna kreeg ik anti depressiva die me ontzettend goed hielpen. Ik kreeg weer draagkracht en energie.

Ik kreeg coaching en therapie.

En langzaam kroop ik weer uit het dal. Ken je deze spreuk van Roemi? ->
Als je helemaal onthutst en in de war bent
heb dan geduld - geduld is de sleutel tot vreugde

Het klinkt flauw, maar het is echt zo, je moet jezelf letterlijk de tijd gunnen, om deze ellende te voelen, om verdriet te hebben, om heel langzaam weer door de bomen het bos te zien.
Als het je lukt je praktische leven een beetje op orde te houden kan dat helpen, mijn hoofd wordt alleen maar chaotischer als er om mij heen ook chaos is, dus mij hielp het om mijn huis op orde te hebben (ik bedoel niet ziekelijk ruimen en poetsen maar gewoon), iets lekkers te koken, een zondagmiddagje in bed filmpjes kijken, weinig sociale bezigheden, geen afspraken maken, mijn wereld maakte ik heel klein.

Ik had mijn hele leven (vanuit mijn nachtmerrie jeugd) op mijn tenen gelopen en altijd geprobeerd te voorkomen dat mensen mij niet goed genoeg zouden vinden. Mijn eigen grenzen voelde ik niet, als de rest maar niks kon denken van mij.
Dus of ik nou uitgeput was of niet, ik maakte tijd.
Of ik nou zin had of niet, ik deed wel mee en ik kwam wel opdraven.
Ook probeerde ik altijd interesse in anderen te tonen, terwijl ik soms zelf maar nauwelijks rechtop kon staan.

Ik ging toen ook uitspreken naar anderen om mij heen dat ik bang was dat ze mij zouden veroordelen.
Dat letterlijk te zeggen heeft mij erg geholpen.
Ik was bijv. zelfs bang dat mijn zus mij op een dag zou laten vallen.
Toen ik dat zei verzekerde me dat we misschien wel eens een keer ruzie zouden krijgen, maar dat ze mij nooit de rug zou toekeren, we zijn verdorie zussen!

Zo ging het steeds een beetje beter.

Ik heb niet in de ziektewet gezeten omdat mijn werk juist het enige in mijn leven was wat ik nog wèl op de rit had, waar ik wèl succesvol in was.
Maar alle andere dingen had ik op een zeer laag pitje gezet.

Het gaat nu prima met mij. Door mijn burnout heb ik geleerd mezelf serieus te nemen, en in te zien dat ik een mens ben met beperkingen, en geen robot.
En... dat ik er mag zijn. Maar ook wat mijn onhebbelijkheden zijn en wat mijn krachtige dingen zijn.

Gewoon zoals een echt mens.

Mamvantwee

Mamvantwee

21-09-2011 om 21:55

En schrijf maar hier

Ik lees je draadje mee hoor. Mijn radeloosheid van toen (mijn burnout van vier jaar geleden) herken ik in jouw berichtjes. Wees niet bang dat we je op dit forum zullen laten vallen, echt niet.

Slaap lekker, als het lukt.

Groet, Mamvantwee

Anna

Anna

24-09-2011 om 00:30

Mogelijke andere oorzaken

Wat vervelend dat het niet goed met je gaat. Ik lees dat de huisarts je slaapmedicatie heeft voorgeschreven. Heeft hij ook bloed geprikt?
Ik heb zelf namelijk jarenlang met depressieve klachten/overspannenheid gelopen en ben altijd behandeld met AD en therapie. Een jaar geleden bleek bij toeval dat ik een vitamine B 12 en een vitamine D tekort te hebben. Ik ben daar over gaan lezen en het blijkt dat beide tekorten onder andere voor depressieve klachten kunnen zorgen. En voor nog een hoop ellende. Ik had al jaren allerlei vage klachten die dus veroorzaakt werden door die tekorten. Voor beide tekorten word ik nu behandeld en ondanks dat we een heel moeilijke tijd achter de rug hebben ben ik niet meer depressief en voel ik me lichamelijk veel beter.
Ondertussen ben ik vele verhalen tegengekomen op diverse fora die lijken op de mijne en daardoor ben ik ervan overtuigd dat als iemand met depressieve klachten/overspannenheid/burnout kampt, er altijd een bloedonderzoek naar B12, vitamine D, ferritine, schildklier en foliumzuur zou gedaan moeten worden.
Veel sterkte en beterschap.

Juulia

Juulia

27-09-2011 om 14:14 Topicstarter

Bloedonderzoek en fysio

Mijn huisarts heeft eerder al uitgebreid bloedonderzoek laten doen waaronder ook B12. Was allemaal goed volgens hem. Weet niet of vit D ook getest is maar zal dat volgende week eens vragen.

Ik heb inmiddels deze week een afspraak bij een psycholoog en bij een psychosomatische fysiotherapeut. Dat laatste voor de lichamelijke klachten (spierpijnen, soort band onder mijn borsten, hyperventilatie). Ben benieuwd.

De dagen gaan langzaam. Ik weet dat ik teveel van mezelf heb gevraagd, maar ik kan het maar niet accepteren. Ik, jonge vrouw in de bloei van haar leven, overspannen? Kan/wil het soms niet geloven.
Twijfel soms aan alles: aan mezelf, aan het leven, aan mijn baan. Alleen niet aan de kindjes .

En hoe pak ik het nu straks aan? Hoe voorkom ik dit? Wat heb ik precies fout gedaan?

Nou ja, veel vragen dus.

Liefs,
Juulia

Moontje

Moontje

28-09-2011 om 22:35

Juulia

Juist een jonge vrouw in de bloei van haar leven, die veel schoteltjes tegelijk in de lucht draaiend moet houden, loopt het risico op overspannenheid.
Als moeder met jonge kinderen en een baan heb je gewoon erg veel verantwoordelijkheden, en als die zijn gecombineerd met een perfectionistische instelling is het risico heel groot dat het mis gaat.
Juist omdat je veel van jezelf vergt, alles goed wilt doen, en dus heel slecht naar je eigen beperkingen luistert, en dus eigenlijk onvoldoende tijd neemt om ook voor JOU te zorgen.
Natuurlijk kun je het nu niet meer overzien. Goed dat je hulp hebt gezocht.
Ik ben destijds zelf ook met therapie en haptonomie begonnen, ook voor dat lichamelijke stukje.
Kijk naar niet verder dan vandaag, want dat is nu te veel en te ingewikkeld.
Gewoon leven bij de dag en je heel bewust richten op het nu, mindfullness heet dat met een hip woord, besteed aandacht aan wat je doet en wat je voelt. Veroordeel het niet en laat je emoties er gewoon zijn.
Verzet kost ontzettend veel kracht en kruim, en het helpt je nooit. Aanvaarding van wat er nu is is beter, kost minder energie, en levert je uiteindelijk meer op.
Het gaat nu even niet meer, so what. Over een poos ziet de wereld er weer heel anders uit, dit is niet voor altijd. Hou je vast aan dat gevoel; er komt ook weer een andere tijd, ik moet hier doorheen, ik zal dingen over mezelf leren en ik zal gaandeweg mijn weg weer vinden. Daar kun je gewoon op vertrouwen. Er zijn je nl. velen voorgegaan, die ook allemaal weer zijn "herrezen" na een burnout.
Door de psychologische hulp zul je vanzelf bij alle pijnpunten komen. Waars. ontbreekt het je ook aan een goed zelfbeeld of zelfvertrouwen.

Ben lief voor jezelf.
Neem jezelf serieus.
Veroordeel jezelf niet.
Je helpt jezelf alleen door lief voor jezelf te zijn.
Je stelt je niet aan.
Je bent niet de enige.
Jouw overspannenheid zal je veel inzichten geven in jezelf, je kunt er nu niet meer omheen die confrontatie aan te gaan. Dus de missie is in die zin geslaagd; door je overspannenheid wordt je gedwongen actie te ondernemen en veranderingen in te zetten.
Je kunt er alleen maar op vooruit gaan, ook al voelt dat nu niet zo.

Geniet nog even van de zon, ga er af en toe (vooral in de ochtend) even inzitten als het kan. Eet gezond hoeft helemaal niet veel te zijn als het maar goed is.
Zoek afleiding in een boek, mooie film, mag ook een film zijn die juist veel emoties oproept. Het kan maken dat je eens ontzettend kunt huilen, en dat reinigt de boel ook van binnen.

Veel sterkte!!

Anna

Anna

30-09-2011 om 11:58

Bloedonderzoek

Niet alles wat een huisarts als goed betitelt is ook zo goed. Als je bijvoorbeeld aan de onder- of bovenkant van de referentiewaarden zit zal een arts je uitslag goed noemen terwijl daar toch nog veel winst te behalen valt.Ook zijn sommige referentiewaarde wel erg laag of hoog. En tenslotte wordt niet alles getest wat wel zou moeten.
Daarom is het verstandig om altijd een kopie van je uitslagen op te vragen. Daar heb je een wettelijk recht op. Dan kun je thuis zelf opzoeken wat er onderzocht is en hoe je die waarden moet interpreteren.
Als je dat wil kan ik je daar mee helpen.
Veel succes.

Juulia

Juulia

02-10-2011 om 09:36 Topicstarter

Re: moontje

Zo lief!!

Juulia

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.