Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Droefje

Droefje

03-12-2008 om 21:07

Waar ligt de grens tussen rouw en depressie?

HAllo,

EInd mei heb ik mijn vader verloren na een kort ziekbed van enkele maanden. De laatste 3 dagen heb ik samen met mijn moeder voor hem gezorgd en we hebben zijn hand vastgehouden tot hij (d.m.v. actieve euthanasie) stierf. we waren niet bedroeft, maar blij dat het lijden voorbij was. dat duurde enkele weken voor mij. Toen heb ik 1 weekend alleen maar gehuild. getriggerd door een vervelend telefoongesprek. Er is rond het overlijden van mijn vader nog wat naars gebeurd in de familie en mijn werk was onzeker.Daarna ging het weer redelijk. Wel had ik stress van mijn werk omdat mijn functie ten einde liep.Heb nu een functie waarbij ik weinig contact heb met collega's en niet echt mijn ei in kwijt kan. Dit even als info. Ben sinds november weer heel verdrietig en mij bewust van het verlies van mijn vader. ben heel emotioneel. Kan om het minste huilen, ben snel geïrriteerd, maar kan van een klein dingetje ook blij worden of ineens in zak en as zitten.Slaap slecht en kan zo overdag in slaap vallen. Ik kan zomaar ineens in huilen uitbarsten.Ik mis mijn vader en ik weet niet hoe ik doorheen moet. Werk wel gewoon en probeer het dagelijks leven gewoon door te laten gaan. Heb 2 kinderen, dus dat moet ook wel. Mijn man snapt het verdriet wel. Weet iemand hoe lang dit duurt en zou ik nog wat moet ondernemen richting arts ofzo?

Groetjes Droefje

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
MRI

MRI

03-12-2008 om 21:36

Rouw kan depressie triggeren

Het kan natuurlijk dat door het overlijden van je vader een oude pijn is aangeraakt die je depressief maakt. Ik zelf heb nauwelijk gerouwd om mijn vader maar dat kwam omdat ik mijn terminale man aan het verplegen was en er geen tijd voor had.
Ik vind je wel een beetje depressief klinken maar aan de andere kant: het is nog maar kort hoor. Volgens mij zit je ertussen in. Een ding valt me op "Werk wel gewoon en probeer het dagelijks leven gewoon door te laten gaan." Tja en dat moet je misschien eens niet doen. Misschien moet je eens een week in het klooster gaan zitten en gewoon je laten overdonderen door het verdriet. Rouwen kan ook heel hard werken zijn .
Ikzelf voel altijd heel erg het verschil tussen verse pijn die verwerkt moet worden en een depressie als een uitzichtloze blokkade van mijn levensstroom.

je kan het zelf het beste invoelen. Het duurt nog niet lang genoeg om te zeggen "de plaat blijft steken' maar houd het in de gaten.

sterkte MR

Kan, hoeft niet

Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij, afgelopen januari. Mijn vader is na een ziekbed van een half jaar na actieve euthanasie overleden. Al moet ik zeggen dat ik vanaf het begin wel heel verdrietig was en nog steeds, dat mijn vader maar 55 heeft mogen worden. Het voelt zo oneerlijk dat bijna alle andere mensen zoveel ouder worden. Maar ik heb verder hetzelfde als jij, het gaat op en af. Ik heb periodes dat het gaat, dan weken dat het helemaal niet gaat. Dat hoort bij rouwen.
Voor mij helpt het goed om het midden te houden. Wel doorgaan met werken, maar accepteren dat het niet voor 100% gaat. Eerder naar huis gaan als dat nodig is. Maar helemaal stoppen maakt voor mij alleen maar dat ik me nutteloos en schuldig en daardoor nog veel beroerder ga voelen.
Als ik jou was zou ik het nog even aanzien. Je geeft aan dat je ook nog blij kunt worden. Dat is een heel goed teken. Je gaat natuurlijk door een rouwproces en dat is moeilijk, maar volgens mij ben je pas depressief als het rouwen je hele leven gaat overheersen en er ook geen periodes meer zijn dat je het weer wat beter maakt. Het klinkt mij nu in de oren alsof je het zwaar hebt maar er gelukkig daarnaast ook lichtpuntjes zijn.
Veel sterkte, ook met de feestdagen. Dat zullen wel gemengde gevoelens zijn.

Leandra

Leandra

04-12-2008 om 19:57

Hallo

Bedankt voor jullie reacties. Elisa, jij maakt dus nu ongeveer hetzelfde door. ja, de feestdagen zijn lastig.Ik weet niet wat nu beter is, tijd nemen om even uit te huilen of gewoon doorgaan. Volgens mijn man kom ik mijzelf dan later wel tegen. Ik ben wel van het type doorgaan tot ik erbij neerval. lastig is ook dat mijn huidige collega's van niets weten omdat ik net een andere functie heb bij dezelfde werkgever.Ik vraag me nu af of ik mijn leidinggevende moet inlichten. Heb binnenkort een gesprek op mijn verzoek. Ik wil het over mijn werkzaamheden hebben. Is het slim om dit te melden of juist niet?
Ik denk niet dat ik een depressie heb. Ik heb net een zelftest gedaan. Ik heb er welervaring mee in het verleden daarom ben ik extra op mijn hoede. Vandaag ging het trouwens redelijk.

Groetjes Droefje

dc

dc

04-12-2008 om 20:57

Rouwen

"Ik weet niet wat nu beter is, tijd nemen om even uit te huilen of gewoon doorgaan. Volgens mijn man kom ik mijzelf dan later wel tegen."

De tijd nemen. Dat hoeft niet dag in dag uit te zijn. Maar neem 's avonds de tijd om er bij stil te staan en te huilen. Plan desnoods een uurtje in. Zolang het opkomt ben je er gewoon niet klaar mee. Vertrouw op de signalen die je lichaam je geeft.

Ik ben mijn moeder nu 4 jaar geleden verloren, en ik heb nog af en toe dat ik moet huilen. Het echte verwerkingsproces duurde toch wel zeker een jaar. Ik heb het idee dat je altijd net zoveel pijn voelt als dat je op dat moment aankan. En wanneer het te overweldigend wordt, dan is het opeens weer even weg. Ook als je door allerlei zaken niet aan rouwen toekomt, dan kan het zijn dat het weer begint wanneer je in rustiger vaarwater zit.

Ik weet niet wat de relatie is met je leidinggevende, maar ik zou het toch wel even vermelden, als het tenminste niet een heel bot persoon is. Ga niet in details, maar geef aan dat je nog midden in een rouwproces zit. Dat kan voor die persoon ook erg verhelderend zijn.

Sterkte ermee!

Droefje

"weet niet wat nu beter is, tijd nemen om even uit te huilen of gewoon doorgaan."
Allebei. Als je stopt met alles en alleen nog maar gaat uithuilen, dan duw je jezelf steeds dieper in een bodemloze put. Op sommige momenten werkt het goed om even het verdriet aan de kant te zetten, even gewoon door te gaan. Maar als je dat altijd doet, steeds maar gewoon doorgaat alsof er niets is gebeurd dan stop je je verdriet weg en dat is ook niet goed. Dus geef jezelf tijd om te rouwen naast je gewone dagelijkse bestaan. Je voelt zelf wel waar je behoefte aan hebt, luister naar jezelf! Sommige mensen helpt het om elke dag een rouwuurtje te houden, of eens in de week een rouwdag.
En als het enigszins kan dan zou ik zeker op het werk gaan praten, ook hierover. Het is belangrijk in je leven en het beïnvloedt dus ook je werk. Maar dat moet je wel zelf melden, want om de een of andere vreemde reden gaan de meeste mensen er vanuit dat je na een week of 2 wel weer hersteld bent. Natuurlijk werkt dat niet zo! En daarnaast kan je zeker ook aankaarten dat je je werk niet leuk vindt, rouwproces of niet.
Veel sterkte!

Leandra/Droefje

Leandra/Droefje

06-12-2008 om 17:00

Handig

Wilde een beetje anoniem mijn berichtje plaatsen, maar dan moet ik dus wel steeds mijn nick veranderen....
Met Sinterklaas ging het wel, maar ik kon slecht slapen. Ben vandaag weer wat op en af en snel geirriteerd. Door de kleinste dingen. Bleh!
Ben ook erg moe met brandende ogen.
Mijn leidinggevende heb ik nog niet echt gesproken 'live'zeg maar sinds hij mijn leidinggevende is. Maar ik hoor dat het een erg aardige man is. Heb wel met hem gemaild en hem aan de telefoon gehad.

Groetjes Leandra/Droefje

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.