Niet meer welkom?

Dit zinnetje viel mij vooral op in je post: een notoire leugenaar.
Daaruit spreekt naar mijn idee zo weinig liefde en begrip voor je kind... Ik snap dat jij het gevoel hebt dat je alles voor je kinderen gedaan hebt, maar weet je, als ouder is het vanzelfsprekend dat je alles voor je kinderen doet. Jij hebt die verplichting want jij hebt die kinderen op de wereld gezet, maar je kinderen hebben 0 verplichtingen tegenover jou. Ik zet hieronder de wereldberoemde tekst van de profeet Kahlil Gibran over kinderen. Ik hoop dat je deze tekst eens goed wilt lezen en tot je door wil laten dringen wat hier gezegd wordt.
Vraag je kinderen met open vragen wat er aan de hand is. Vraag wat zij van jou nodig zouden hebben om het contact te herstellen. En begin niet over wat je allemaal voor ze gedaan en gelaten hebt. Het boeit ook niet waarom ze weer contact hebben met hun vader. Laat ze weten dat je blij bent voor ze! Ook hun vader is onderdeel van ze en van hun leven. Gun ze dat contact. 

Je kinderen zijn je kinderen niet.

Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hun geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.

Jij mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want

hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

Je mag proberen hun gelijke te worden, maar probeer niet hen aan je gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.

De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt je met zijn kracht,

opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen.

Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn.

Want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.

Jonagold schreef op 04-11-2025 om 21:14:

Dit zinnetje viel mij vooral op in je post: een notoire leugenaar.
Daaruit spreekt naar mijn idee zo weinig liefde en begrip voor je kind... Ik snap dat jij het gevoel hebt dat je alles voor je kinderen gedaan hebt, maar weet je, als ouder is het vanzelfsprekend dat je alles voor je kinderen doet. Jij hebt die verplichting want jij hebt die kinderen op de wereld gezet, maar je kinderen hebben 0 verplichtingen tegenover jou. Ik zet hieronder de wereldberoemde tekst van de profeet Kahlil Gibran over kinderen. Ik hoop dat je deze tekst eens goed wilt lezen en tot je door wil laten dringen wat hier gezegd wordt.
Vraag je kinderen met open vragen wat er aan de hand is. Vraag wat zij van jou nodig zouden hebben om het contact te herstellen. En begin niet over wat je allemaal voor ze gedaan en gelaten hebt. Het boeit ook niet waarom ze weer contact hebben met hun vader. Laat ze weten dat je blij bent voor ze! Ook hun vader is onderdeel van ze en van hun leven. Gun ze dat contact.

Je kinderen zijn je kinderen niet.

Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hun geven van je liefde, maar niet van je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten.

Jij mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want

hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

Je mag proberen hun gelijke te worden, maar probeer niet hen aan je gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.

De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige en hij buigt je met zijn kracht,

opdat zijn pijlen snel en ver zullen vliegen.

Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn.

Want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is.

ik wil een kleine correctie doen, verder heb je gelijk. Jibran Khalil Jibran was geen profeet, maar een Libanese dichter, schrijver, filosoof en kunstenaar. 

Jonagold schreef op 04-11-2025 om 21:58:

[..]

I stand corrected. Heb je ook een inhoudelijke reactie, of wilde je alleen laten zien hoe ontwikkeld je bent?

Nouuuu zeg, spiegel spiegel aan de wand? 

Je weet dat pathologisch leugenaar ook gewoon een gediagnosticeerde stoornis kan zijn? Daar kun je to niet op aanvallen omdat dat in dit verhaal tot nu onbekend is. Je zou het haar wel gewoon kunnen vragen voordat je er een filosoof bijhaalt?

Jonagold schreef op 04-11-2025 om 21:58:

[..]

I stand corrected. Heb je ook een inhoudelijke reactie, of wilde je alleen laten zien hoe ontwikkeld je bent?

Heftig zeg weer. Doe normaal joh. Vrij ontwikkeld ja verder met boeken van hem, Nizar Kabani of Kafka in huis. Niet zo op je teentje gestrapt zijn. 

 Ik gaf je verder gelijk in je reactie toch. Ik ben van mening dat kinderen echt niet zomaar kiezen voor afstand er zal vast meer aan de hand zijn al is het maar hún gevoelswereld. Maar ik wou verder niet reageren inhoudelijk. 

snoepjeharibo22 schreef op 05-11-2025 om 07:04:

[..]

Heftig zeg weer. Doe normaal joh. Vrij ontwikkeld ja verder met boeken van hem, Nizar Kabani of Kafka in huis. Niet zo op je teentje getrapt zijn.

Ik gaf je verder gelijk in je reactie toch. Ik ben van mening dat kinderen echt niet zomaar kiezen voor afstand er zal vast meer aan de hand zijn al is het maar hún gevoelswereld. Maar ik wou verder niet reageren inhoudelijk.

SimoneMarlene, wat afschuwelijk voor jou dat het contact met je kinderen en kleinkinderen er niet meer is. Dat je je verstoten voelt en je ook niet kan begrijpen welke dynamiek hiervan de oorzaak is. 
Heb je dit al met de huisarts besproken? En om hulp gevraagd? 
Wat maakt dat deze breuk zo definitief voelt? 

Verder kan het helpen als je je voorstelt dat ieder mens in zijn eigen belevingswolk zit. Jij voelt je tekort gedaan, bent boos en verdrietig, je had respect en dankbaarheid verwacht van je kinderen, je voelt je kapot en verbijsterd. Jij zit in deze wolk, wat niet anders kan, want jij beleeft dit. Jouw beiden kinderen zitten in een hele andere wolk, beleven hele andere dingen. Begrip voor elkaar is dan heel lastig. 
Ik zou hulp zoeken om deze breuk te verwerken en misschien ook iets van de dynamiek te begrijpen. Verder kan niemand in de toekomst kijken. Veel sterkte

'Ik ben van mening dat kinderen echt niet zomaar kiezen voor afstand er zal vast meer aan de hand zijn al is het maar hún gevoelswereld.' Dit is het venijn vanuit de buitenwereld - en zeker ook in je eigen hoofd- op je af komt: het kan niet zo zijn dat er geen reden is. Ik heb een hele lieve vriendin net twee kinderen die beiden geen contact met haar hebben. Ik had altijd gedacht dat het zou veranderen als ze zelf kinderen zouden hebben, maar dat is niet zo. Nu is het bijzondere dat mijn vriendin een keer gesproken heeft met de buurvrouw van een van de zonen, en daar bleek hij allemaal heel goede, mooie verhalen te vertellen over zijn moeder. Maar hoe dan, waarom dan, en waarom ook weer geen contact, geen adres zelfs, één groot vraagteken. 
Er is een scheiding geweest en op de achtergrond speelt een vader waarschijnlijk een kwalijke rol evenals een ziekteperiode met chronische vermoeidheid, maar dat is allemaal gissen. Het blijft bijzonder verdrietig. Mijn vriendin heeft geen andere oplossing gevonden dan ervoor zorgen dat ze zelf een prettig en waardevol leven heeft.

tsjor schreef op 05-11-2025 om 09:15:

'Ik ben van mening dat kinderen echt niet zomaar kiezen voor afstand er zal vast meer aan de hand zijn al is het maar hún gevoelswereld.' Dit is het venijn vanuit de buitenwereld - en zeker ook in je eigen hoofd- op je af komt: het kan niet zo zijn dat er geen reden is. 

Ja maar, beste Tsjor, andersom geldt het venijn van de buitenwereld net zo hard. Ik ben zelf een kind dat gebroken heeft met ouders, en geloof me, daar is zo ontzettend veel ellende aan vooraf gegaan. Mijn ouders vertellen anderen ook dat ik zo'n ongelofelijk nare dochter ben en er zijn genoeg familieleden die erin meegaan, omdat ze denken een joviale vader/lieve moeder te zien. Wat er in werkelijkheid speelde, zal ik je (en hen) besparen, maar pijn doet het wel dat er mensen zijn die concluderen dat je een rotdochter bent. Het zal heus eens voorkomen dat een kind zonder echt valide reden het contact verbreekt, maar het lijkt me zeldzaam. Ik voel intrinsiek wantrouwen tegen ouders die met een klaagzang beginnen over hun kind (notoire leugenaar zelfs) waar ze alles voor gedaan hebben, ze waren alleen goed genoeg toen er hulp nodig was...

Het kan ook zo zijn dat de partners van jouw kinderen hier een aandeel in hebben. Zo is het bij ons gegaan. Een van mijn broers is jaren uit de familie geweest (en ja, natuurlijk is dat zijn beslissing en niet die van zijn vrouw, hij ging daar in mee) maar zijn vrouw (mijn schoonzus) zei al heel snel over ons (mijn ouders en zijn andere broer en ik) "ik heb niets met die mensen" En dat was het dan.
Als we vroegen wat er was, dan was er  niets.."nee hoor niets aan de hand', maar nooit langs willen komen, niet welkom zijn op verjaardagen. Broer gevraagd van 'kom dan alleen langs, zonder schoonzus als ze dat niet wil, dat deed hij ook niet. Ze hadden alleen contact met haar familie en vrienden.
Dat ging jaren zo tot ze gingen scheiden toen kwam broer weer terug in huis en hebben we er een grote streep onder  het verleden gezet (we waren zo blij dat hij terug was) en mondjesmaat kwam er wel uit dat als hij wel alleen naar ons ging en ze daar achter kwam er 3 weken ruzie was met lelijke sneren en opmerkingen. En omdat ze zei dat ze hem helemaal kapot zou maken en hij zijn kinderen  nooit meer zou zien als ze zouden scheiden heeft hij het zo gelaten. Dus ja je weet niet wat erachter zit.

Maar ook ik sla in jouw verhaal wel aan op het feit dat je je eigen kind 'notoire leugenaar' noemt, dat klinkt ook niet vergevingsgezind naar je kind. Maar het is wel heel naar, waarom heeft dat kind zoveel gelogen. En het is erg moeilijk dat ze misschien nu samen tegen jou gespannen zijn? Heb je met de jongste veel 'geroddeld' over de oudste? Als dat waar is dan kan dit nu misschien tegen je gebruikt worden.
Zou je zelf niet een psychotherapeut kunnen vinden om eens van je af te praten en met hem/haar in de toekomst misschien een gezinsgesprek mee te kunnen doen (mits die therapeut dat doet) En heb je nog contact met je ex-man, kunnen jullie met elkaar praten of is daar nog steeds ruzie?

Ik schrik best wel van de veroordelende, laatdunkende en sarcastische manier van schrijven over je eigen kinderen en de keuzes die ze maken.

Je lijkt geen enkel begrip te hebben voor hun belevingswereld en reageert verongelijkt alsof je meer recht zou hebben omdat je met van alles geholpen zou hebben. Je schrijft dat je geen antwoorden krijgt maar kan het ook zijn dat jouw kinderen denken "Mama hoort ons toch niet" dus  waarom verdere moeite doen om uitleg aan mama te geven.

Ik denk dat je wel degelijk antwoorden kan vinden maar die zul je moeten gaan zoeken in je eigen rol in het geheel.

Wat een verdriet, maar ook verbittering klinkt er uit je bericht. Je voelt je aan de kant geschoven, zonder te weten waarom... maar lijkt ook niet echt te zoeken naar de reden. Je ene kind is een notoire leugenaar, de reden dat er weer contact onderling is tussen je kinderen begrijp je niet (want er was altijd ruzie en nu niet meer), en de reden die je aangeeft dat er weer contact is met de vader zie je als "tijd voor afwisseling". Er klinkt weinig zelfreflectie door in je bericht heel eerlijk gezegd.
Misschien is het goed om even afstand te nemen en het te laten bezinken. Contact met je kleinkinderen kun je misschien eenzijdig voortzetten door kaartjes of briefjes te schrijven. Deze hoef je niet te versturen, maar mocht het contact weer verbeteren dan weten ze in elk geval dat jij ze nooit vergeten bent. En het helpt jezelf misschien om je onmacht vorm te geven.
Heel veel sterkte gewenst.

Levina123 schreef op 05-11-2025 om 10:33:

[..]

. Het zal heus eens voorkomen dat een kind zonder echt valide reden het contact verbreekt, maar het lijkt me zeldzaam. Ik voel intrinsiek wantrouwen tegen ouders die met een klaagzang beginnen over hun kind (notoire leugenaar zelfs) waar ze alles voor gedaan hebben, ze waren alleen goed genoeg toen er hulp nodig was...

Ik lees dit soort draadjes altijd met interesse (ik heb zelf het contact ooit flink omlaag geschroefd), en in 99% van de draadjes komt uiteindelijk wel degelijk een reden waarom de kinderen dat deden.

Als beide kinderen geen contact meer wat je willen, moet je misschien naar je eigen aandeel kijken. Daarnaast kan je geen contact kopen met je kinderen. Dus dat geld is geen garantie voor contact. 

SimoneMarlene, Ja dat is echt rot om te ervaren want vrijwel iedere moeder doet haar uiterste best met wat zij te geven heeft, haar kinderen zo goed mogelijk op te voeden. Maar iedereen maakt fouten en dat is naar mijn mening vaak juist het stuk wat kinderen voor zichzelf mogen realiseren. Maar om met volwassen kinderen om te blijven gaan, is het ook nodig als moeder te kijken van 'goh dat had anders gekund van mijn kant'. En zo mogen kinderen ook kijken of ze iets hebben van 'alles wat ik goed doe, komt van mijzelf en alles wat niet goed gaat komt door mijn moeder'. Meestal kan je dat nog niet als kind als je twintig bent, maar als je tegen de veertig loopt is enige introspectie niet te veel gevraagd. Misschien zou er een mogelijkheid tot therapie voor jullie zijn? Waarin je eerlijk kijkt naar wat je niet hebt kunnen zijn voor de kinderen? Maar zij ook naar hun deel... Ik zou nog een poging wagen dat voor te stellen maar dan zal je ook oprecht bereid moeten zijn naar je eigen rol te kijken en dat ook in het voorstel verwerken. Ik wens je veel wijsheid en succes hiermee.