Ik kan overal een baan vinden

Aan den lijve

Waarom wil je hem overtuigen? Laten we hopen dat hij het niet aan den lijve ervaart, toch?

Vuilnisman

Marijke:"Even uitgaande van wat hij zegt (45 jaar, 25 jaar werkervaring als vertegenwooriger maar geen enkele diploma) dan ben je volgens mij voor iedere andere baan te duur en kunnen ze makkelijk een goedkopere (jongere) kracht vinden."
Ja. En vooral gezondere. Als vuilnisman kom je niet aan de bak op die leeftijd na een bestaan als vertegenwoordiger. De kans dat je door je rug gaat van dat werk (met je ongetrainde lijf) is te groot.
Blijft bovendien die andere prangende vraag: Kan hij rondkomen van het salaris van een beginnende vuilnisman? Het is niet zo gek dat je solliciteert tussen de banen die een vergelijkbaar salaris opleveren. Je maandlasten blijven hetzelfde namelijk. Ander punt: een vaste baan zit er voorlopig al helemaal niet in.
Marijke:"Ik kan er ook even geen feiten van vinden op internet maar eigenlijk wil ik hem eens met feiten/bewijzen om de oren slaat dat hij dat niet meer zo stellig allemaal beweert."
Probeer eens feiten te vinden die zijn mening ondersteunen. Zijn er vuilnismanvacatures in de omgeving? Wat staat er in de functieomschrijving? Welk salaris wordt er geboden? Zou het voor hem zin hebben om te solliciteren?
Groet,
Miriam Lavell

Pelle

niet verboden, maar het is niet eerlijk en je hebt een 'gat' in je cv. De eerste vraag die je krijgt op een gesprek is wat je die tijd hebt gedaan, en dan nog moeten ze daarna een keuze maken tussen jou en mensen die echt het niveau/ervaring hebben.

De twijfel over of je je niet gaat vervelen is heel redelijk. Ik heb nu 2 jaar een functie die onder mijn niveau is, alhoewel het een hoge mbo-functie is. ik heb het 2 jaar volgehouden terwijl ik van te voren dacht dat ik me best zou vermaken. niet dus. als je iets 40 uur per week moet doen, en het is voor jou geen uitdaging of niet iets wat je echt leuk vindt...dat is verschrikkelijk zwaar.

uiteraard: als het de enige optie is naast werkeloosheid, dan is het de beste optie.

Lies

Toch

Ik denk ook dat het niet meevalt zomaar overal werk te vinden.

Toch zitten er handige mensen bij hoor. Ik ken iemand die directeur was van een school. Na een slepend conflict werd hij ontslagen. Maanden later kwam ik hem tegen in de supermarkt met een klusbroek aan vol verfstrepen. Ja, hij was al maanden aan het klussen bij een aannemersbedrijfje. Hij was nu een huis aan het schilderen. Er lagen zoveel klussen dat hij de komende 6 maanden niet zonder werk zou komen te zitten, "maar daarna ben ik het wel weer zat denk ik".

Ik dacht echt dat ik hallucineerde: eens een directeur in pak en dat staat nou zomaar gewoon huizen te schilderen. "Maar kan jij dat dan", vroeg ik nog. Nou, goed genoeg blijkbaar. De aannemer had niet naar diploma's gevraagd, blijkbaar was zijn uitstraling met vlotte babbel voldoende (?). En qua salaris had hij geen klagen, hij kreeg heel goed betaald, goed genoeg om van te leven (en hij had niet lang daarvoor een groot huis met een dure hypotheek gekocht).

Ik sprak later ook nog mensen die inderdaad een klus hadden laten doen die gedaan was door de voormalige directeur en er nog heel tevreden over waren ook.

Maar puur dat-ie op het idee gekomen was om dat dan maar te gaan doen vond ik best bijzonder.

Maar deze man was natuurlijk geen doorsnee werknemer, hij was slim en ondernemend en kon zichzelf blijkbaar genoeg verkopen.

Margje

12 ambachten, 13 ongelukken....

Hoi,

Hmm, mijn man is zelf van het type 12 ambachten, 13 ongelukken. Heeft al meerdere banen gehad en heeft altijd iets kunnen vinden/krijgen. Van snackbarmedewerker / leesportefeuille / vertegenwoordiger. Dus hij spreekt uit zijn eigen ervaring. De laatste keer dat hij geswitched is was toen hij 35 was. Hij wordt ook zo nu en dan door bedrijven waar hij als vertegenwoordiger komt aangesproken van, we hebben hier wel werk voor je hoor, dus daar komt zijn mening vandaan, van als je maar wilt, dan kan je werken. Hij weet ook wel dat eventueel dan voor minder geld zou moeten, maar goed dat is neem ik aan altijd meer dan in de bijstand komen. Toch vind ik dat hij er te makkelijk over praat, want volgens mij zijn er ook genoeg mensen die écht graag willen maar gewoon geen baan krijgen. Of zou het liggen aan de combi vlotte babbel en er alles voor over hebben om maar niet werkeloos te zijn?

Marijke

In amerika

Volgens mij kan het gauw moeilijk worden in NL als je te oud bent en te hoogopgeleid. Maar wie weet mag je als 50-jarige ontslagen wetenschapper (bijvoorbeeld) nog wel in de snackbar komen werken. Ik vraag het me af.
Ik ken het wel uit de VS, mijn (of eigenlijk vriends) schoonzus heeft cambodjaanse ouders die jarenlang in Duitsland een restaurant hadden na hun vlucht uit Cambodja. Toen het restaurant misliep lukte het hen als 50-plussers niet om in Duitsland ander werk te vinden terwijl ze echt niet kritisch waren. Nu zitten ze in de VS waar ook meer familie woont, en hebben banen als inpakker van speelgoed en als medewerker bij een bakkerij.

Allebei waar

Marijke:"Toch vind ik dat hij er te makkelijk over praat, want volgens mij zijn er ook genoeg mensen die écht graag willen maar gewoon geen baan krijgen."
Het ligt eraan over wie je het hebt. De meeste mensen vinden uiteindelijk toch wel weer werk (maar het kan een jaartje of twee duren). Het wordt lastiger voor mensen boven de (jawel) 45. Successen uit het verleden bieden absoluut geen garantie voor de toekomst. Je bent al snel te oud en daarmee een te groot kostenrisico (kans op ziekte/arbeidsongeschiktheid), of voor jou tien andere die jonger en dus goedkoper zijn. Boven de 50 wordt het nog lastiger, terwijl je boven de 65 wel weer aan de slag kunt als suppost oid (waarom dat is weet ik ook niet).
Dan is er ook nog een kleine groep mensen die geen werk heeft, dat nooit gehad heeft en dat van generatie op generatie doorgeeft. Er is de afgelopen decennia alles geprobeerd om hen aan het werk te krijgen, maar dat is niet gelukt. Niet werken is voor hen een life style (we zijn er allemaal groot mee geworden), ze hebben geen netwerk van werkenden of werkgevers (jouw man wel) en het bestaan op zich valt ze zwaar (optijd komen, afspraken nakomen, een opdracht zonder mopperen opvolgen).
Groet,
Miriam Lavell

Eens met miriam

Beroepshalve kom ik nogal eens met mensen in aanraking die echt niet aan de bak komen of, als ze dat wel komen, niet lang aan het werk blijven. Jouw man heeft waarschijnlijk vooral mensen als zichzelf voor ogen: gezond, redelijk goed gebekt, Nederlands en niet al te dom. Dan lukt het waarschijnlijk wel, hoewel het voor ouderen inderdaad lastiger wordt. Wie oud en/of gammel is, slecht Nederlands spreekt, slecht of niet is opgeleid of gewoon bepaald niet snugger is kan het nog knap lastig hebben.

En een vlotte babbel (en bijkomende presentatie) doet een hoop. Jouw man is natuurlijk niet voor niets vertegenwoordiger.

Groeten,

Temet

Babbel

Jazeker. Als je goed kunt babbelen en verkopen vind je in deze maatschappij altijd wel iets. Zeker weten.
Maar ik zou dat niet kunnen. Mijn vriend ook niet. Die heeft dus een periode van ongeveer twee jaar thuisgezeten. Gelukkig is dat alweer lang geleden. Ik heb echt geen flauw idee hoe goed ik in de markt zou liggen. Ik wil niet thuiszitten, dus heel kritisch zou ik in eerste instantie niet zijn. Maar ik heb mijn principes en ik weet wat ik niet kan. Dus schoonmaken, callcenter, folderwijk, en sigaretten verkopen wordt het niet. Verder zou ik denk ik voor tijdelijk alles aanpakken als de sfeer en de collega's maar leuk zijn. Maar of men mij aanneemt? Geen idee, gelukkig weet ik dat niet want ik heb een leuke baan.

Prulletje

Banen aangeboden

Je man krijgt werk aangeboden van de bedrijven die hij als vertegenwoordiger bezoekt. Nou is dat vaak heel anders als het puntje bij het paaltje komt, maar dat terzijde. Hij ís dus al binnen bij die bedrijven, ze kennen hem en zijn werkstijl (komt op tijd, komt afspraken na etc), kortom: hij heeft al een fórse positieve binnenkomer.

Tirza

Voorbeelden

Hoi,

Ik denk dat mijn man het bedoelt wat Prulletje daarnet schrijft: (tenzij ik haar verkeerd begrijp)
"Maar ik heb mijn principes en ik weet wat ik niet kan. Dus schoonmaken, callcenter, folderwijk, en sigaretten verkopen wordt het niet" Want als je écht werken wil, zou je dus ook een van deze bovenstaande dingen moeten gaan doen, áls je zo'n baan zou kunnen krijgen.

Hmm, ik ben er denk ik wel uit, als hij het uit zijn perspectief bekijkt is er voor hem uiteindelijk wel een baan te vinden. Hij is bereid om 'minder' werk te doen (heeft hij al eens gedaan) maar er zijn mensen die dat niet willen of kunnen aannemen i.v.m. financiele redenen, zij kunnen beter doorsolliciteren en nog even hun ww uitkering aanhouden (totdat dat ook opgesoupeerd is) om een baan te vinden die qua salaris aansluit met wat ze voorheen verdienden. Daarbij komt natuurlijk ook nog kijken of je jezelf goed kan verkopen en of je een netwerk hebt.
We hebben dus allebei wel een beetje gelijk in deze discussie.

Marijke

Ja maar, dat zijn twee verschillende dingen!

Je man beweert eerst: "Ik kan overal een baan vinden". Kan zijn, in ieder geval ontbreekt het hem niet aan zelfvertrouwen, en dat is erg belangrijk als je solliciteert. Dus misschien heeft hij daar gelijk in... tenminste... als hij eigenlijk bedoelt "ik kan altijd wel een baan vinden", want dat 'overal' is natuurlijk niet helemaal waar.

Maar dan zeg je: "Hij is van mening dat de meeste werkelozen lui zijn en te kieskeurig en als je écht wilt werken, dat je dat gewoon kan, dat er banen genoeg zijn." en daar kan ik zo boos om worden! Wat ongelooflijk kortzichtig! Ziet hij wel eens andere mensen? Heeft hij wellicht zelfs in de gaten dat niet iedereen is zoals hij? Hij redeneert namelijk als volgt: "IK kan altijd werk vinden, DUS iedereen moet dat kunnen." Nu is dat eerste deel van die bewering al behoorlijk discutabel, maar de gevolgtrekking getuigt wel van een zeer beperkt inlevingsvermogen.

Maar goed, volgens mij heb jij dus gelijk, marijke.

Mijn dochter.........

Is eind september afgestudeerd in de chemie. Helaas tot nu toe heeft ze nog steeds geen baan gevonden in haar sector terwijl een half jaar geleden er nog werk zat was. Helaas zijn de gevolgen van de krediet crisis in die sector wel aan de orde.

En nu? Ze doet er nu alles aan om een baan te vinden in haar vakgebied, ze staat ook bij verschillend uitzendburo's ingeschreven.

Even zonder alles gelezen te hebben

Ik vind dit toch altijd een lastig onderwerp. Mijn ex-zwager had deze houding ook. De zus waar hij mee getrouwd was had en heeft een mooie carrière in haar vakgebied en was het stilletjes wel met hem eens denk ik. Mijn andere zus en ik hadden geen werk en hadden een wao uitkering. Wij vonden zijn opmerkingen en stille verwijten best kwetsend. Lekker makkelijk om vanuit een redelijk riante positie mensen te veroordelen die geen werk hadden en/of konden vinden. Maar het gekke is dat die ex-zwager en nu ook weer een nieuwe 'semi'-zwager (vriend van de wao zus) op de een of andere manier áltijd werk vonden en vinden. De ex is al geruime tijd gepensioneerd (was ouder dan mijn zus), maar rommelde graag wat bij. De semi is achter in de vijftig en vindt op zijn leeftijd nog steeds werk. Hij werkt via een uitzendbureau en zit nooit lang zonder baan, dus als hij klaar is bij het ene baantje heeft hij niet veel later alweer iets nieuws. Hij is voor zijn leeftijd jeugdig en energiek. Zo was mijn exzwager ook bedenk ik me nu. Hij kletste zich gewoon overal naar binnen.
Ik ben van het slag die niet zo zwierig en vol zelfvertrouwen door het leven gaat en ik ben ook niet zonder mankementen. Ik heb ook geen zin in elk soort werk. Ik ga geen vlees verpakken bij AH. Ik ga niet in een winkel werken, ik kan niet elke kantoorbaan aan, ik kan niet... enz.
Ik vind dit een lastig onderwerp omdat ik hierbij deels moet toegeven dat ik dus niet alles aan zou willen pakken. Wilde ik dat wel dan zou ik uit meer banen kunnen kiezen. Maar wát voor banen? En als ik al minder kieskeurig was dan werd ik bij veel vacatures afgewezen vanwege mijn 'mankementen'.

Waarheid in het midden

Ik denk dat het inderdaad mogelijk moet zijn in veel gevallen om een baan te vinden. Uiteraard gaat het dan om welke baan dan ook dus ook schoonmaak werk, call centra enzovoorts. Moet je echt werken zal het wel lukken in veel gevallen. Maar er zijn natuurlijk ook mensen waarbij het niet lukt ondanks dat ze echt serieus proberen en bereid zijn alles aan te pakken. Die mensen hebben misschien een handicap, zijn te oud , spreken de taal niet goed, zien er anders uit, zijn sociaal niet zo vaardig of hebben andere karakter eigenschappen die het moeilijk maken om werk te vinden.
Bovendien is het inderdaad zo dat het voor iemand die een bepaald niveau gewend is vaak lastig om financieel een flinke stap terug te doen. Daarmee bedoel ik niet de grote reizen die niet meer kunnen maar wel de hogere hypotheek en andere hogere vaste lasten. Het salaris waarmee je als alleenstaande 19jarige genoegen kan nemen is misschien toch anders dan als ouder van drie kinderen met een eigen huis. Bovendien ben je dan ook minder flexibel en zal verhuizen voor een baan lastiger zijn. Practisch gezien is het dus vaak lastig.
Wel denk ik dat in principe in onze maatschappij iemand die gezond is, redelijk sociaal vaardig is, iets van opleiding en ervaring heeft en niet al te oud is inderdaad (bijna) altijd wel werk kan krijgen. Maar dan moet je aannemen wat er te nemen valt en niet binnen een bepaalde sector, bepaald geografisch gebied en een bepaald salaris zoeken.

Maylise

Nee

Dirkspapa is gepromoveerd en boven de 45.
Sinds 1995 probeert hij om in Nederland werk te krijgen. We hebben zelfs op eigen kosten een reintegratiebureau ingeschakeld.
Enige betaalde werk dat hij in Nederland ooit heeft kunnen doen is oproepwerk 's nachts bij een bakkerij. En echt: hij is bereid om ALLES aan te pakken.
Zodra een CV met een PhD voorbij komt op een afdeling HR komt de automatische prullenbak voorbij lijkt het wel.
Gelukkig lukt het in het buitenland wel redelijk goed om aan de slag te blijven (al is een Nederlands paspoort wel een duidelijke handicap in zijn vakgebied).

Ik heb daarentegen vanaf mijn 16e altijd werk (bijbaan, vakantiebaan, parttime, fulltime) gehad, met een paar tussenpozen van hooguit een aantal maanden. In heel verschillende branches. Van winkel tot onderwijs tot personeelszaken tot IT.
We zijn allebei even bereid van alles en nog iets te doen. Alleen heb ik minder diploma's.

Misverstand

Nog een dingetje:"Hij is van mening dat de meeste werkelozen lui zijn en te kieskeurig"
De 'werkelozen' uit de statistieken geven een beetje een warrig beeld. Als er gezegd wordt dat de werkeloosheid steigt, dan is het net alsof alle werklozen van vorig jaar nog steeds geen baan hebben gevonden en er bovendien nog meer bij gekomen zijn.
In werkelijkheid is dat niet zo. Ook al die mensen die elke keer weer binnen een maand een nieuwe baan vinden, belanden toch even in de werkeloosheidsstatistieken. Het gaat dus om aantal, niet om personen. Het zijn steeds andere mensen die in die statistieken staan en het enige wat dat cijfer zegt is dat het steeds meer mensen overkomt dat ze een periode werkloos zijn. Het zegt niet dat zoveel mensen helemaal geen werk kunnen vinden. De meeste werkelozen vinden inderdaad weer een baan. Na een maand (of twee, drie), na een jaar, of na twee jaar. Er is maar een heel klein deel dat geen werk meer vindt.
Onder die groep zijn mensen boven de 40 oververtegenwoordigd. Zeker als ze helemaal geen opleiding en werkervaring hebben, of als je juist hoog opgeleid zijn. Werknemers op mbo niveau die hebben laten zien flexibel te zijn, die liggen het best in de markt.
De uitweg voor hoger opgeleiden is vaak trouwens zelfstandig gaan ondernemen. Meubelmaker, fotograaf, happy pig farm, bed and breakfast. Van je hobby je beroep maken.
Groet,
Miriam Lavell (mijn klusmevrouw is neerlandica en meester in de rechten)

Miriam

inderdaad.
enneh, steigt de werkloosheid of stijgt het? Misschien de klusmevrouw eens vragen?

Lol

Zal ik doen!
Groet,
Miriam Lavell

Onze ervaring

man is twee keer werk kwijtgeraakt in de afgelopen jaren (werkte bij kleine bedrijven die over de kop gingen). Hij is zeer hoog opgeleid. De eerste keer was hij begin 40 en vond hij na 5 maanden weer werk. De tweede keer was hij 45+ en vond hij pas na 1,5 jaar en vele, vele sollicitaties werk (dat hij niet wilde, maar goed: het is werk).
Beide keren is hij een flinke stap in salaris achteruitgegaan.
Beide keren solliciteerde hij ook op lagereopleidings-en salarisbanen maar daar wordt je nu juist absoluut noooooit aangenomen (ze zijn altijd bang dat je ofwel alles beter weet en de baas wilt worden ofwel dat je weer weg bent zodra je wat beters hebt).

Nog even over mensen met doctorsgraad

In onze kennissenkring zagen wij dat de overgang van het promovendi/universiteitsbestaan naar de Gewone Wereld nogal ruw kan verlopen.

Eerst sta je voor de keus of je door wilt - postdoc, postpostdoc enz. Een enkeling komt van daaruit in een vaste positie terecht (vriend van mijn zit in tenure track op Cornell), velen moeten later alsnog de omschakeling maken.

En die omschakeling gaat niet zomaar! Dat wordt enorm onderschat. De jonge doctor, die tot dan toe op zijn intellectuele merites omhoog gekomen is (en op zijn aanpassingsvermogen), moet opeens heel andere vaardigheden ten toon spreiden. En ja, dan komen ze altijd met de riedel dat ze zelfmanagers zijn geweest of dat ze sociale contacten nodig hadden in het onderzoeksteam... maar dat blijkt toch echt wat anders dan meedraaien in de Gewone Wereld.

Sommigen komen totaal buiten hun vakgebied terecht, worden verzekeringsagent ofzo. Anderen lukt het wel om door te groeien maar vaak moeten ze dan wel een eerste baan accepteren die niet het droomvervolg op hun promotie is. Vaak moeten ze nog veel meer moeite doen. Ze lopen bijvoorbeeld onderbetaald stage of volgen een extra cursus op eigen kosten.

Die erkenning in de Gewone Wereld moet je verdienen, het is echt een hele overgang. Ze zitten niet op je te wachten.

Doctorsgraad

Ik ken vrij veel mensen die gepromoveerd zijn waaronder ik zelf maar ik herken hun absoluut niet in het stukje van Rodebeuk. De meeste mensen die ik ken met een phd werken in de academische wereld en degenen die dat niet doen werken vaak volkomen vrijwillig ergens anders in allerlei uiteenloende banen.
Ik heb ook niet het idee dat de universiteit niet de ware wereld is en dat er een dusdanige kloof tussen die twee bestaat dat je voor een andere baan enorm moet aanpassen. Ik heb zelf zowel op universiteiten als daarbuiten gewerkt in allerlei soorten banen maar ik zie om eerlijk te zijn niet veel verschil. Wel natuurlijk dat het werk opzich verschilt maar niet wat de vorm betreft. Ik vind oprecht niet dat er een dusdanige kloof bestaat tussen de universiteit en andere banen (er zijn trouwens ook genoeg onderzoeksbanen buiten het academisch circuit dus zo zwart/wit ligt het niet) dat iemand met een phd meer moeite zou hebben met zich aanpassen dan iemand zonder phd aan ander werk.
De vaardigheiden die iemand gebruikt om te promoveren zijn ook niet bijzonder anders dan die bij andere banen worden gevraagd.
Ik herken mezelf en de meeste mensen die ik ken dan ook absoluut niet in het stukje hierboven. Bovendien lijkt het me een gegeven dat niet iedereen met een phd in de academische wereld kan werken. Daarvoo zijn er veel te veel gepromoveerden. Zoals een vriend van mij laatst opmerkte: Phd is de nieuwe master.
Overigens als een Phd een nadeel op een cv is kan je die natuurlijk ook gewoon weglaten. Heb ik ook wel eens gedaan vroeger.

Maylise

Maylise

ik reageerde op de ervaring van Dirkspapa.

Die zit volgens mij ook een beetje in de bio/life science achtige hoek...

Het hangt denk ik ook sterk af van het vakgebied, wat dat betreft is de anonimiteit hier wat lastig, het wordt wel erg abstract.

De mensen waaraan ik hier refereer werken vaak in onderzoek waar in de markt geen en-ke-le vraag naar is. En zijn dus ook niet al te bereid gebleken om mee te buigen.

Daarnaast misschien een generatiekwestie. Ik ben van een generatie die net in het aio-stelsel viel: slecht betaald maar veel aanbod, terwijl het lastig was om in de markt een normale baan te vinden. Even schetsmatig.

En tsja, ik kon me dan weleens ergeren aan klaagverhalen terwijl die mensen een beetje de aansluiting kwijt waren met de Normale Wereld. Ik vond dat ze zich te weinig aanpasten.

CV uitkleden is een truc die ik ook al met veel succes heb uitgehaald trouwens ...vroegen ze wel bij het gesprek waarom ik 10 jaar over studie had gedaan. Haha. Heb ik gezegd dat ik mezelf te jong had gevonden om te werken en dat ik daarom vrijwillig me in wat andere dingen verdiept had...klopte bijna...

Rodebeuk

Ja, allicht zal het inderdaad per sector verschillen of zelfs per generatie. Ik zit inderdaad in een hele andere hoek en ken dus ook meer mensen in die sector.Misschien scheelt het ook dat ik voordat ik ben gaan promoveren ook al andere werkervaring heb opgedaan. Over het aio stelsel weet ik uit ervaring heel weinig. Ik heb mijn phd in het buitenland gedaan en ik had weliswaar een beurs maar het was niet echt een baan natuurlijk; meer een verlengde studie. Zo heb ik het ook altijd gezien. Ik heb daarna weliswaar jaren op de universiteit gewerkt maar ik heb er ook altijd andere dingen naast gedaan.
Ik ken overigens inderdaad wel mensen die nooit buiten de universiteit zijn geweest. Die hebben vaak wel een ander perspectief op dingen en zijn minder flexibel. Ik denk echter dat dit voor alle mensen zal gelden die hun hele leven hetzelfde doen.
Op zich denk ik wel dat de eigenschappen die je gebruikt om te promoveren ook in andere banen vrij nuttig kunnen zijn maar het zal vast wel van de richting afhangen. Het hangt natuurlijk inderdaad ook van je onderwerp af. Ik heb express voor een onderwerp gekozen wat buiten de universiteit ook redelijk ligt. Alleen die drie, vier jaar maken of breken je carriere verder niet. Het is ook maar wat je er naast doet of er mee doet verder.

Maylise

Rodebeuk

Rodebeuk:
'En die omschakeling gaat niet zomaar! Dat wordt enorm onderschat. De jonge doctor, die tot dan toe op zijn intellectuele merites omhoog gekomen is (en op zijn aanpassingsvermogen), moet opeens heel andere vaardigheden ten toon spreiden. En ja, dan komen ze altijd met de riedel dat ze zelfmanagers zijn geweest of dat ze sociale contacten nodig hadden in het onderzoeksteam... maar dat blijkt toch echt wat anders dan meedraaien in de Gewone Wereld."
Mij valt juist op, dat de ratrace nergens zo hard wordt gespeeld als op de universiteit -de meeste zgn topwerkgevers zijn een stuk zorgvuldiger met hun hipo's.

Rodebeuk:
"Die erkenning in de Gewone Wereld moet je verdienen, het is echt een hele overgang. Ze zitten niet op je te wachten."
Dat heeft ook van alles te maken met de nogal merkwaardige ideeën die er in de Gewone Wereld heerst over de universiteit. Zo denken de meeste mensen dat de universiteit een beschermde omgeving is -terwijl het omgekeerde het geval is. Ook spelen allerlei cultuurdingetjes een rol; de meeste ex-universitaire werknemers hebben nooit een functioneringsgesprek gevoerd, weten niets van tijdschrijven, zijn niet gewend hun toegangspasje dagelijks mee te nemen, en dat soort banale zaken.

Tinus: ratrace

Dat het spelletje op de universiteit vies gespeeld wordt klopt, dat bedoelde ik met "aanpassingsvermogen".

Ik heb het een beetje gechargeerd opgeschreven allemaal. Onze meeste gepromoveerde vrienden/kennissen zijn heus wel geland ondertussen. Een van de dingen die jij nog niet opnoemt maar waar ik heel erg tegen aan loop in mijn branche (zakelijke dienstverlening) is dat de omgang met klanten ook niet speelt op de universiteit. Als wij een starter erbij krijgen, gepromoveerd of niet, dan is dat altijd een enorm pijnpunt. Ik zit echt met kromme tenen de eerste maanden als mij de eer van het inwerken ten deel valt. Simpele zaken vaak. Bellen op een mobiel nummer en niet vragen of je gelegen belt. Gaan ze meteen een verhaal afsteken. Offertes aan onderaannemers doorzetten zonder helder akkoord van opdrachtgevers. Oh ja, ook zo een: rapport opstellen zonder helder beeld van de vraag van de klant. Hahaha. Dat is echt verschrikkelijk. En als je er wat van zegt 'dat doe ik altijd zo hoor, die volgorde van onderdelen in een advies staat vast!'.

Die mensen zijn vooral sterk op inhoud en op rattenwedstrijd, maar dus minder op relaties bouwen en onderhouden.

Heb zelf op universiteit en op derde geldstroominstituut gewerkt en de mensen met vaste baan maakten echt wel een beschermde indruk. Sure, ze worden voortdurend volgens andere parameters beoordeeld en sufgereorganiseerd. Maar met mooi weer gingen ze toch echt vrijdagmiddag thuiswerken en ontslag was ook nooit aan de orde.

Als ik dan een vriendin van in de 40 zie die nu voor het eerst bij een commercieel bedrijf, wel nog in het onderzoek, werkt en zich druk maakt over of ze wel haar eigen ding mag doen en naar genoeg congressen mee mag dan mis ik het besef dat ze leeft van andermans geld, dat ze gewoon haar geld moet opbrengen.

Universiteit

Toen ik sturdeerde, jaren 90, viel me wel op dat docenten nooit om 9 uur op hun werk waren. Meestal hadden ze een half uur of een uur spreekuur per week, en de helft van de keren werd hun toestel tijdens het spreekuur toch niet opgenomen.
Ze werkten heel vaak thuis inderdaad, echt absurd. Er was helemaal geen aanwezigheidsverplichting. Ze lazen veel boeken, deden weinig onderzoek.
Het waren wel allemaal vakidioten, dus er werd wel gewerkt, maar de sfeer was nogal hobby-achtig. Er waren docenten en professoren met een enorme productie, maar er liepen ook 2 docenten rond (met vaste aanstelling) die slechts 1 boek hadden geschreven wat toen al meer dan 20 jaar oud was, en daar nog steeds college over gaven.

Als ik het vergelijk met de verplichtingen die ik heb op mijn werk, waar ik vind dat ik veel vrijheid heb, dan lijkt het wel een vakantiepark.
Wel weet ik dat het jaren duurt voordat je die vaste aanstelling hebt tegenwoordig, en in die jaren werk je je kapot.

Liora