Kinderen een nacht alleen thuis laten......
Wat zouden jullie doen?
We hebben binnenkort een chique kerstdiner van man's werk aan de andere kant vh land, 2 1/2 uur rijden hier vandaan. Met overnachting.
Onze kinderen zijn 11, bijna 13 en 15. Normaliter brengen/brachten we ze op dit soort momenten bij een oma, oma kwam bij ons, of we regelden een logeerpartij bij vriendjes.
Dit jaar gaan al die opties niet lukken. Te drukke pre-kerst tijden, zowel bij vriendjes (voor logeren) als bij kinderen zelf (allerlei repetities en andere dingen waar ze eigenlijk heenmoeten).Oma is ook niet beschikbaar.
We hadden min of meer al besloten dat man alleen zou gaan, maar nu roept oudste (zeer verantwoordelijk kind) dat hij zich prima gaat redden met broer en zus, en dat we gewoon samen wegmoeten. Broer en zus vinden dat ook best ok. Pizza eten, en de volgende ochtend heerlijk achter een beeldscherm, ze redden zich best zeggen ze.
Tja. Ik twijfel. Ze gaan elkaar niet in de haren vliegen, dat weet ik. Sterker nog, ze redden zich normaal prima zonder ons. Ze gaan ook geen rare dingen doen. Ze zijn regelmatig een avond alleen samen. geen probleem. Maken dan ook pizza of zo als dat nodig is. En leggen zichzelf / elkaar in bed, en slapen als we weer thuiskomen. Nooit een probleem. Maar een halve dag en hele nacht, en dan zo ver weg...dat voelt anders. Ik denk aan allemaal van die absurde dingen als brand, inbrekers, en noem maar op.
Onze favoriete superoverbuurvrouw, typisch de oogje in het zeilhoudster en goede vriendin is net verhuisd. Er zijn wel andere buren die ik evt even zou kunnen vragen of informeren om als achterwacht te fungeren.
Maar ik twijfel ....
Het zal wel weer 'zo'n stap' zijn.
Wat zouden jullie doen??
Ingrid
Heksenvet
112 bel je in geval van levensbedreigende situaties of als je getuige bent van een misdrijf. Naar de huisartsenpost moeten doe je over het algemeen niet in levensgevaar.
Schijnveiligheid
De aanwezigheid van een ouder lijkt veiliger te zijn dan zonder ouder. Maar ja, toen mijn kinderen mij bewusteloos op de trap vonden, hadden ze echt niks aan mij. Integendeel 
Ze moesten dit zelf oplossen. Ze belden dus met 112, en ik kwam bij toen ik een sirene akelig dichtbij hoorde. Dit liep met een sisser af, maar sindsdien zie ik mijn noodzakelijke aanwezigheid toch als een soort schijnveiligheid.
Ik vind het enger mijn kinderen het verkeer in te sturen, waar van alles kan misgaan, dan dat ik ze alleen thuis laat. Thuis zie ik toch als veilige plek. Ook voor hen. Ook als ze alleen thuis zijn.
Het is hier weleens voorgekomen dat ze een nacht alleen zijn. Natuurlijk, niet vaak. Maar het gaat dan net zo als wanneer ik er niet bij ben.
En het alleen kamperen gebeurde hier zónder ouders een straatje verderop. Dat noem ik niet alleen. Groot worden is loslaten. Zelfstandigheid en verantwoordelijkheid zijn toch ook grootste opvoeddoelen? Jezelf, als opvoeder, overbodig maken. Steeds een stapje verder.
Spijkers op laag water zoeken p
Klopt 112 bel je bij levensbedreigende situaties, bijv. brand of slagaderlijke bloeding.
Is er iemand plots ziek en je weet niet wat je moet doen bel je iemand van het lijstje wat je ouders hebben achtergelaten. Wij hadden er vrienden op staan, twee op twee km afstand, de buurvrouw van 2 huizen verder en opa en oma op 6 km afstand.
De kans dat er iets gebeurd is zo klein, onze kinderen wilden het graag, wij zaten nota bene in het buitenland, dus terugkomen kon sowieso niet.
Ja p
Voor de huisartsenpost is er altijd wel een welwillende buur te vinden. Zeker waar Ingrid woont. Dat hoeft ze niet eens vooraf te bespreken. Denk ik.
Gaan
Jij kunt dit het beste inschatten omdat jij je kinderen het beste kent. De ene is de andere niet. Toen ik 14/15 was paste ik op mijn kleine neefjes 0 en 1,5. Hun ouders aan het werk, die bel je ook niet zomaar, er waren nog geen eens mobieltjes. Mijn moeder zat 300 km verder op dus die was ook niet zo ter plaatse 
. Mijn moeder vond het overigens niets. De hond moest regelmatig uitgelaten worden en dan liep ik met een kinderwagen en kleine keutel in het waterrijke park. Ze was blij dat ik weer terug was, mijn neefje was gelukkig niet verdronken. Achteraf (jaren later) vond mijn zus dat ze mij wel met een hele verantwoording opzadelde maar zowel zijzelf als ik vonden het toen heel gewoon. Alles is ook prima gegaan. Zij ging met een gerust hart aan het werk en ik heb met heel veel plezier opgepast. Klein neefje is onderhand zelf vader .
Mijn advies, als je het zelf oke vindt...gaan. Spreek anders af dat een van de twee niet drinkt, kun je altijd nog naar huis als je dat wilt.
Merel en heksenvet
Natuurlijk is er wel een welwillende buur te vinden maar waarom licht je die niet gewoon even in en leg je dat telefoonnummer even klaar op tafel? Dat bedoel ik nu met een achterwacht, niets meer niets minder.
Merel: welke spijkers moet ik zoeken als jij gewoon de mijne al gevonden hebt? Ik ben het helemaal met je eens maar die personen die ik achterwacht noem heb jij dus ook. Ik snap even niet wat je met je posting bedoelt. Ik reageerde omdat Heksenvet vond dat 112 je achterwacht is. Dat vind ik te kort door de bocht. 112 komt bij heel veel dingen niet en bij nog meer dingen is het helemaal niet de bedoeling dat je ze belt.
Ingridt; antwoord
Hoewel (bijna) iedereen zegt de kinderen wel de nacht alleen te zullen laten, is het voor niemand vanzelfsprekend. Een sociaal opgedrongen kerstdiner is voor mij gewoon niet de trigger. Ik zou het wel doen als we iets belangrijks hadden. Maar dat is een persoonlijke afweging.
Verder ben ik niet bang dat mijn kinderen elkaar de hersens inslaan, de wijnvoorraad leegdrinken of een facebookparty organiseren. Oudste is de rust zelve, middelste is bijzonder probleemoplossend en zelfstandstandig, maar ik vind 12 (11 in jouw geval) gewoon erg jong nog.
112 maakt een andere afweging als zij kinderen aan de lijn krijgen natuurlijk..
Net gedaan
Vorige week hebben wij de kinderen (13 en 15)een nacht alleen gelaten terwijl wij op 2 uur rijden weg waren. Wijzelf hadden er de meeste moeite mee, oudste stelde het zelf voor. Een kennis een straat verderop was achterwacht. Uiteraard is het helemaal goed gegaan. Ze hadden het zelfs wel leuk gevonden. Wel vonden ze dat man en ik hen maar vaak whappten. Zie je wel, je vertrouwt ons niet.
In het geval van Ingridt zou ik, denk ik, als het even kon, jongste uitbesteden. Die vind ik nog wat jong om een nachtje alleen thuis te blijven. De andere twee moet kunnen.
Wat ik me afvraag
In bijv. Engeland is het verboden om jonge kinderen alleen thuis te laten. Stel dat 112 een melding krijgt en men komt erachter dat er kinderen van 11, 12 en 15 een hele nacht alleen zijn, kun je daar geen narigheid mee krijgen met Jeugdzorg, AMK of andere instanties?
112, kinderen en nood
112 is toch niet zomaar voor nood maar voor 'als iedere seconde telt', voor echte spoed? Als er kinderen bellen dan weet ik niet of het de bedoeling is dat ze daarvoor andere afwegingen maken. Ik vind ook niet dat 112 je achterwacht kan zijn. Des te jonger kinderen zijn des te eerder zullen ze ook dingen die niet in de seconde-categorie vallen niet altijd zelfstandig kunnen oplossen en dan is een echte persoonlijke achterwacht toch nodig.
Nathalie
Voorbeeldje: Als ik zou bellen dat mijn zoon (20) een insult heeft, dan zullen zij mij telefonisch begeleiden hierin, als het bijvoorbeeld de eerste keer zou zijn ofzo. En niet gelijk een ambulance sturen. Als mijn dochter van 12 zou bellen, zouden ze waarschijnlijk een ambulance sturen om haar bij te staan. Dat is een afweging die een centralist op dat moment maakt, en die afwegingen maken zij voortdurend. Deels volgens een protocol, waarbij ook de omstandigheden van dat moment meegenomen worden.
Leeftijd
Ik denk toch dat leeftijd hierin alles bepalend is. Zeker als er een noodgeval is en hulp ingeroepen wordt. Hoe jonger de kinderen, hoe sneller een AMK in beeld zal zijn. En met basisschoolkinderen zou ik het ook niet doen. Maar een bijna zestienjariger erbij, dat is toch anders. Binnen twee jaar kan hij zelfstandig willen wonen.
Toch, qua achterwacht, er hangt hier áltijd en lijstje met nummers die bij nood gebeld kunnen worden. Dat hoeft niet extra gemaakt te worden bij een avondje/ nachtje weg. Dat zijn standaarddingen die allang bekend zijn bij de kinderen. Voor mijn drie kinderen (17 en 14) is het ondertussen echt prima om alleen thuis te zijn. Ook als het buiten donker is. Ook als ik aan de andere kant van het land zit. Leuk juist. Zeggen ze.
En trouwens, hier is de situatie zo dat ik echt niet wil dat de buren weten dat ze alleen thuis zijn. Dat zou ik pas eng vinden.
Tja
Ik word nu dus 'aangevallen' omdat ik vind dat er een achterwacht moet zijn die op de hoogte is en die binnen max 10 min aanwezig kan zijn met een auto.
Vervolgens blijkt dat er overal al lijstjes hangen met nummers, dat er nummers worden gegeven en dat men met voorbeelden komt over levensgevaarlijke situaties waar je inderdaad 112 mag bellen.
Als er een kind gehecht moet worden hoef je het, ook als kind, echt niet te proberen met 112 hoor, dan word je vriendelijk verzocht even iemand op te bellen die het kind naar de HAP kan brengen.
Maar ik begon met te zeggen dat ik geen zin had om scenario's te gaan schetsen. Het gaat er gewoon om dat er iemand in de buurt moet zijn die ze kunnen bellen in welke situatie dan ook.
Als die persoon altijd voorhanden is is er toch niets aan de hand en IS er toch een achterwacht. Om zomaar 3 kinderen thuis te laten zonder dat je vaste achterwacht dat weet vind ik dan wel weer wat vreemd. Misschien is die achterwacht toevallig ook wel weg die avond.
Hier weten mijn jongens al 10 jaar bij wie ze terecht kunnen in geval van nood overdag maar als ik zo'n nacht weg zou zijn dan licht ik dus wel even een vriendin in zodat ze het ook weet en misschien zorgt dat haar mobiel ook echt naast haar op het nachtkastje ligt of iets dergelijks.
Tip
Even een algemene tip voor kinderen die alleen thuis blijven. Weten jullie kinderen wat ze moeten doen als de lampen plotseling uitvallen? Dat gebeurde hier laatst in de straat bij een huis. Kinderen naar de buren en die hebben de stoppen weer omhoog gezet. Was voor mij even een leermomentje, nooit aan gedacht om dat uit te leggen, heb het gelijk aan mijn kinderen laten zien. Heb je nog een ouderwetse stoppenkast is het wat lastiger, maar bij de meeste nieuwbouwhuizen is het een kwestie van de schuifjes even omhoog doen, zaklamp staat ook op een vast plek. Maar ja je kinderen moeten dat wel weten natuurlijk.
Ik realiseer me dat ik teveel uitga van mijn situatie. Oudere kinderen, twéé oudste kinderen, zeer verantwoordelijke kinderen, vanwege de thuissituatie al zoveel meer stappen gezet naar zelfstandigheid, (waarbij bijv. de werking van de meterkast allang bekend is doordat we dat soort problemen samen pogen op te lossen).
Ik realiseer me dat met jongere kinderen, en een twee-oudergezin, veel meer stappen nog helemaal niet noodzakelijk zijn. En dat is dus niet alleen nu zo, maar ook twee jaar geleden was dat al zo. Ik kwam een keer thuis, en kind had gasbedrijf gebeld omdat ze gas buiten ons huis had geroken. Net vijftien jaar. Ik bedoel maar. Ik kwam thuis toen de boel was afgezet.
Yura
Ha, Yura, ik herken wat je schrijft. Wij waren een keertje naar een concert en hadden een oppas in huis. (dochter van beste vriendin) en toen sloegen de stoppen door ivm bliksem. Wij kwamen dus om half 12 thuis en de oppas zat een paar oude magazines te lezen met waxinelichtjes aan. Op mijn vraag waarom ze dan niet even ons had gebeld om te vragen wat te doen, of haar moeder te bellen bleek dat haar mobiel niet opgeladen was (of haar beltegoed was op, dat weet ik niet meer) in ieder geval ze kon niet bellen en onze telefoon thuis deed het natuurlijk ook niet (geen stroom) dus ze was maar boekjes gaan lezen. Aanbellen bij de buren, daar had ze niet aan gedacht 
(mijn kinderen weten inderdaad inmiddels wel waar de stoppen zitten)
Inderdaad
Op die leeftijd zouden ze het moeten kunnen maar 11 vind ik echt wel nog wat jong, voor de duur en de afstand. Ik zou overigens zelf niet genieten want toch teveel bezig zijn met hoe het thuis verloopt. En dat heeft denk ik met name te maken met de afstand.
Kortsluiting
Soms kan je ook verbaasd staan over hoe ze dingen oplossen op jonge leeftijd....Ik was een keer op werk (zondag) en man was ook op werk. Kinderen waren (denk ik) 11 en 15. In ieder geval was jongste nog op de basisschool. Ik moest maar werken tot 13.00 uur en meestal sliepen ze eerst eens uit...dus de tijd dat ze alleen waren was maar beperkt. Ik was vlakbij maar kon écht niet weg van werk. Toen belden ze....alle stroom dus uitgevallen. Ik sommeerde ze de stoppenkast te bekijken, de aardlek om te zetten etc. Paf...weer de aardlek eruit. En ze moesten nog 2 of 3 uur....(jongste had oudste uit bed gehaald extra vroeg i.v.m. die stroom) Buren waren ook al niet thuis. Ik probeerde vervanging te zoeken op werk, maakte me zorgen, dat lukte niet en ondertussen namen ze de telefoon ook al niet meer op. Ik zag in mijn hoofd doemscenario's van brandend huis etc. Ik belde de buren...niet thuis nog steeds niet en nog meer buren, ook niet thuis. Uiteindelijk belde ik mijn vader. Die erna toe....en toen bleek dat ze uiteindelijk op internet via de wifi van de buren waarop ze hadden ingelogd op de (opgeladen) lap-top van hun vader 'even' hadden opgezocht op internet wat je dan moet doen.....alle stekkers eruit trekken en nog 's proberen en dan zo 1 voor 1 de oorzaak zoeken. En dat was de oven dus. Volgens mij was ik zelf niet eens op het idee gekomen dat het de oven was....de stekker ervan zit door het keukenkastje heen gemonteerd en zie je niet (achter achterwand). Toen ik thuis gekomen mijn verbazing uitsprak over die 'gevonden stekker' zeiden ze doodleuk dat dat ook erbij stond op internet Denk aan die en die stekkers....)) Alleen hadden ze de telefoonstekker ook eruit getrokken en even vergeten weer erin te doen toen ze de oorzaak hadden gevonden....
Ach ja.
groeten albana
Plussen en minnen
En IngridT? Naar welke kant valt de balans? Of ben je inmiddels al aan het kerstdinerweekendjeweg bezig?
Compromis.
is het geworden. Het is nl vanavond al, dus erg veel overlegtijd hadden we niet meer. Oudste had het aanbod gedaan, maar jongste (11) vond het toch niet zo gezellig als we de hele nacht wegwaren. Dat telde zwaar, want het is niet echt iets wat ik vond dat ze maar eens 'moesten kunnen' zo'n nacht alleen. Het kwam alleen omdat oudste het spontaan aanbood dat we het overwogen. En ik twijfelde zelf ook. Man vond het erg ongezellig als ik niet mee zou gaan (het is overigens een erg leuk en lekker (michelin)kerstdiner, met een heel klein clubje, man of 20, dus ik ga ook echt wel voor mijn plezier mee)
Dus we gaan wel, man houdt het bij water, en we rijden vanavond laat weer naar huis. Kinderen slapen met zijn 3en op een kamer voor de fun, gaan pizza eten en een leuke film kijken en hebben er zin in. Wij hebben de what's app en telefoons aanstaan, bellen af en toe, en een hele goede vriend die 100 meter verderop woont weet dat we weg zijn, en is beschikbaar voor noodgevallen. Onze gezinsauto staat trouwens gewoon op de oprit vanavond, want we gaan met de auto van man.
Dus. Zo gaan we het doen. Dat samen rijden en hoe gevaarlijk dat wel niet is. Tsja. Daar maak ik niet zo'n punt van. We zitten vaak zat eens samen zonder kinderen in de auto, en een ongeluk kan net zo goed gebeuren op een ritje van 2 km als van 200.
Dank voor al jullie input. Heel verhelderend. Meestal denk ik dat ik relatief terughoudend en voorzichtig ben qua 'loslaten' van de kinderen, maar in dit geval waren jullie gemiddelde reacties ongeveer even twijfelend als ikzelf.
Ingrid
Fijn!
dat is een mooie oplossing,enne..was t leuk en lekker??
En?
Al uitgeslapen?
Ik snap je twijfel. Ik vind het wel interessant hoe die stappen gaan. Hier 15 en 11 jaar. Die van 15 kan ook de hele wereld aan, maar die van 11 vindt het dan minder fijn. Sinds een half jaar laten we ze wel samen alleen voor een avondje uit. We hebben gelukkig diverse bekende buren die als achtervang fungeren.
Ik herinner me nog de eerste keer: dochter vertelde toen dat broer heel lief was 'net een soort papa '.
Wij gaan nog wel eens laat op stap op zaterdag en dan zijn we pas tegen drie uur thuis. Hoewel dat eigenlijk amper uitmaakt, blijkt dat het voor dochter veel uitmaakt dat ze bij het wakkerworden ons weer in bed aantreft. Dat voelt veiliger.
Aangezien het over een paar jaar allemaal niets meer uitmaakt, doen we het tot die tijd ook zo.
Tihama
Okee, iedereen blij
En van zo'n luxe etentje kan ik óók heel blij worden, hoor
Ja, het was prima.
We waren om 1/2 5 weg, en om 2 uur 's nachts terug. Heerlijk gegeten. Gelukkig houdt man erg van autorijden. Ik vind het zelf toch ook wel lekker om de volgende ochtend thuis te zijn voor de kinderen.
Ze hadden zich prima vermaakt, heerlijk zelf frietjes gebakken (daar vertrouw ik die van 15 wel mee, met de frituurpan. We bakken de frietjes altijd buiten, onder een afdakje, maar ik heb wel even gebeld en hem laten doubler checken of de stekker er uit was...zo ben ik dan wel weer!)
Op deze manier kan het prima....
Dank vor het meedenken allemaal!
Ingrid
Lol
Fijn dat het goed gegaan is Ingrid!
Die frituurpan, daar krijg ik dan weer angstrillingen van, dus zo zie je maar - iedereen ziet zijn eigen beren op de weg.
Cake
Frituurpan, dat doet me denken aan zoon die de bso aan het ontwennen was en een hele middag alleen thuis zat. Hij belde me op t werk en vroeg 'Mag ik een cake bakken?' Mijn eerste gedachte was ook 'nee natuurlijk niet, ben je helemaal gek geworden!' Maar tja, die cake bakt hij ook als ik erbij ben. Dus wat is het probleem nou eigenlijk? Dus ik zei rustig 'nou, dat is wel goed. Als je maar voorzichtig doet!'
Hij heeft tussendoor wel 5 keer gebeld en de keuken was natuurlijk een chaos toen ik thuiskwam, maar het rook ook heerlijk naar versgebakken cake. En zoon stond glunderend in de keuken. 'Weet je mam, ik vond het zo leuk dat t mocht. Ik dacht: je zegt vast Nee!'
