Waarom vinden sommige mensen lesgeven leuk

Lesgeven ìs leuk omdat

- de mensen iedere keer weer anders zijn
- ik mensen heel interessant vind
- ik het geweldig vind als ik zie dat mensen groeien in hun vak
- ik veel kennis heb van mijn vak en het heerlijk vind om dat te delen
- ik er zo ontzettend veel energie van krijg
- en ja, er ook nog voor betaald word!

Wat een heerlijk vak!
Ik was een basisschoolkind toen ik al riep: ik wil jiuf worden. Maar dat werd ik uiteindelijk niet en op m'n 30e heb ik de knoop doorgehakt en heb alsnog m'n papieren gehaald en sta nu voor de klas, in het volwassenonderwijs en ik geniet iedere dag weer.

Tja....

Ik geef nu zo'n 18 jaar les (Nederlands en geschiedenis) in het v.o. Eerst in de onderbouw, later in de bovenbouw van het vmbo. Met de onderbouw heb ik erg veel moeite. Ik vind de leerlingen te jong en het resultaat van je lesoverdracht nog te beperkt. Werken met leerlingen die richting hun eindexamen en vervolgopleiding gaan, is boeiend. Niet alleen qua lesstofoverdracht, maar ook qua voorbereiden op de samenleving. Ook wordt de band tussen jou en je leerlingen iets gelijkwaardiger. Da's leuk. Ook leuk is dat je leerlingen ziet groeien; opeens beheersen ze iets waar ze heel lang mee geworsteld hebben. Ik kan daar soms kippenvel van krijgen - ben dan zeer plaatsvervangend trots.
Overigens ben ik niet altijd onverdeeld blij - ik word gek van leerlingen die niets doen, ondanks al je stimulerende, begripvolle en motiverende gesprekken met ze. Ik word ook iebel van steeds maar weer het vragen naar de bekende weg, de gemakzucht die sommige leerlingen ten toon spreiden en het altijd maar weer te laat inleveren en niet na komen van afspraken. In gedachten ben ik al duizend keer uit het onderwijs gestapt. En toch.... die kinderen zijn zo lollig. Ook herkenbaar trouwens - ik heb soms wel het gevoel dat ik mijn eigen jeugd iedere dag opnieuw beleef (je moet je immers inleven in de doelgroep, toch).
Kun je hier wat mee?

Misschien niks voor jou

Hoi mammie2,

Ik ben ook zo iemand die het snel gezien heeft, als het kunstje weer onder de knie is. Heel herkenbaar. Misschien gewoon een (andere) uitdaging zoeken. We zijn niet allemaal hetzelfde, toch?

M@

geef korte blokken van 7 a 8 lessen (op een kunstacademie) 1 dagdeel per week, ik heb mijn eigen lesprogramma bedacht en die heb ik nu al weer een keer of 4 gegeven. Telkens komen er andere dingen uit, andere reacties. IK vind het leuk om mensen te zien ontwikkelen en ik word elke week weer verrast met nieuwe objecten. Maar ik zou het niet als mijn dagelijks werk kunnen doen, dan zou ik het ook saai gaan vinden.

Ik vind het vreselijk

Ik doe vrijwilligerswerk op scholen en het is werkelijk niet voor mij. Terwijl ik met kinderen werken heel leuk vind

Ik heb ook zo'n respect voor leerkrachten. Vervelende ouders, vervelende ongemotiveerde kinderen, allemaal regels. Nee hoor mij niet gezien.

Maar

is het niet zo dat onafhankelijk welk werk je doet, het een herhaling van activiteiten is? Of je nu als arts wéér iemand krijgt met keelpijn of een loodgieter die de zoveelste kraan kan aansluiten of een boekhouder die het zoveelste jaarverslag kan maken of een hovenier die wéér struiken kan snoeien en gras kan maaien. Ik snap eerlijk gezegd niet wat er zo anders is aan leraar zijn.

Gewoon daarom.

Ik geef niet echt les ( vind ik zo jufferig klinken ) maar ik verzorg informatieavonden voor zwangeren en hun partners.
Ook ik geniet ervan en ben er nog lang niet op uitgekeken. Mijn verhaal is in de basis hetzelfde, maar ik probeer er toch altijd weer een andere slinger aan te geven. Dit lukt goed omdat de zwangeren er zelf actief bij betrokken worden. Ik stel ze vragen en laat ze meedenken. Zo is het elke keer weer anders. Gelukkig is dat maar één aspect van mijn werk, want ik zou het inderdaad niet fulltime willen doen.
M.

Vera heeft gelijk

Alles wordt op een gegeven moment saai(er). Ik zit in het onderwijs en wissel elke vijf jaar (zo ongeveer) van baan. Daarbij switch ik ook tussen schooltypes en populaties. Daarnaast help ik bij het ontwikkelen van lesmateriaal via diverse uitgevers. Zo houd ik mezelf scherp.
Met pubers werken is ongeveer hetzelfde als werken met bijvoorbeeld psychiatrisch patienten of bejaarden: het moet je liggen. De een rent gillend weg, de ander blijft er jong bij. Toen ik voor de klas kwam, was ik zelf nog een halve puber (begin twintig) en kon ik naadloos aansluiten. Inmiddels ben ik een ouwe taart in de ogen van de leerlingen, maar orde houden is wel gemakkelijker geworden met rimpels en een knotje, haha.
Groetjes
Massi

Lidwientje

"Ik denk dat je in eerste instantie het werken met pubers leuk moet vinden, en hoe leuk je je eigen vak vindt is minder belangrijk."
Je hebt gelijk, denk ik, ik werkte al met pubers toen ik net 22 was, nu ik over de 50 ben vind ik het nog steeds heel leuk en boeiend! En volgens mij houdt het je nog jong ook, je moet wel meegaan met je tijd, anders mis je de aansluiting bij de groep waarmee je werkt.