9/11... weet je nog?
Tien jaar geleden was ik net onderweg met jongste om middelste op te halen van school, toen er een extra nieuwsbulletin op de radio was (sky, daar luister ik nog naar). Een vliegtuig was in New York in het WTC gevlogen. Thuis gekomen jongste in de box gezet, dochter met limonade op de bank en CNN aangezet. Ik verwonderde me over de grootte van dat gat en hoe het mogelijk was dat een piloot niet had geprobeerd uit te wijken... Toen dat 2e vliegtuig live op tv in de andere toren vloog, had ik het idee naar een of andere idiote 2e rangs rampenfilm te kijken als "The Towering Inferno" oid. Onwerkelijk. Dat gevoel hield ik eigenlijk tot het bericht kwam dat het Pentagon was geraakt door nog een ander toestel. Toen moest ik toch het eten koken en vroegen mijn kinderen rechtmatig hun aandacht op.
Nog steeds als ik die beelden zie krijg ik het gevoel dat het allemaal niet echt is. Ik wen er niet aan.
Weten jullie nog wat jullie deden toen je het hoorde?
Wat man zich afvroeg
Misschien dat hier iemand het weet: waarom zijn er geen helikopters ingezet om mensen uit de bovengedeelten van de torens te halen? Want het was toch meteen duidelijk dat die anders ten dode opgeschreven waren, terwijl niemand toen nog wist dat de hele boel zou instorten.
Asa....volgens mij zat er een uurtje of zo tussen het moment ..
...dat de eerste toren geraakt werd, en het moment dat ie instortte. Niet echt vreselijk veel tijd denk ik om een mega reddingsactie met heli's op touw te zetten. Even los van het complete onbegrip over wat er gebeurde, de chaos en de rook. Vergeet niet dat binnen een half uur na het eerste vliegtuig ook nog eens de 2e toren geraakt werd, zodat de focus ook nog eens veranderde van 'ongeluk-hoe erg is het eigenlijk!?' naar 'potentiele oorlogsdreiging'. Bovendien denk ik dat er NIEMAND was die had voorzien dat die torens daadwerkelijk binnen een uur volledig zouden instorten.
Getver. Elke keer als ik er echt over nadenk word ik er nog steeds raar van.
Ingrid
Aha
Ja inderdaad, op die foto's op Linzels link zie je enorm veel rook. Er is zo'n foto die veel getoond wordt waar de toren pas net geraakt is en je alleen nog maar brand ziet met blauwe lucht erboven, vandaar de vraag denk ik.
Wat tijd betreft zou ik denken dat je wel helikopters kunt laten aanrukken als er ook genoeg tijd is om honderden brandweermannen die gebouwen in te laten gaan, maar wellicht zit ik er naast. Enfin met die rook is het zo wel duidelijk.
Kaaskopje
Ik bedoel niet dat je de aanvallen weg moet relativeren met ergere dingen. Ik bedoel alleen dat de man van Joyeux in dit geval onverschillig is maar dat wij allemaal ook onverschillig zijn over andere zaken. Dat is niet om die onverschilligheid goed te praten maar meer om te zeggen dat we allemaal wel onverschillig zijn op onze eigen manier.
Asa.....
ik denk dat hordes brandweerauto's ook een meer geautomatiseerde 'reactie' zijn bij een brand-met-ramp dan 'hordes helicopters'. Maar die rook zal ongetwijfeld ook meegespeeld hebben.
Ik heb trouwens ruim 1 1/2 week terug wel een heel bijzonder programma gezien over 9/11. Was een soort terugblik van een aantal 'hoofdrolspelers' (vrouw van Bush, ministers, reportwers die die dag toevallig met Bush op pad waren, Burgemeester New York, F16 piloot die toen in de lucht was, hoofd van FBI/militaire toestanden). Interviews, gelardeerd met live beelden van achter de schermen (hoe Bush in Florida onschuldig ging voorlezen, maar ook hoe hij vanuit die school werd afgevoerd in zijn Air Force 1, hoe mensen het Pentagon uitrenden, communicatie op militair gebied, hoe de besluitvorming ging...)
Heel bijzonder vond ik. Hoe Laura Bush zich zat af te vragen waar haar man was. Hoe Bush & Cheney overlegden dat ze uit elkaars buurt moesten blijven zodat ze qua veiligheid niet tegelijkertijd slachtoffer konden weoden van iets. Hoe er besloten werd het hele US luchtruim te ontruimen, en erger nog, hoe er besloten werd ieder verdacht US passagiersvliegtuig neer te schieten indien nodig. En hoe die F16 piloot (die 's ochtends ook nog dacht dat het een gewone dag moest worden) daar ja op moest zeggen. Dat ie dat zou doen indien gevraagd.
En hoe die vlucht op weg naar het pentagon opeens van de radar verdween terwijl er echt F16's naar op weg waren. En dan hoorde je de ene luchtverkeersleider tegen een ander zeggen. "Flight huppeldepup is down', waarop de ander zegt 'Where has it landed' En dan zegt de verkeersleider 'It hasn't landed'. En dan zo'n enge stilte. Ze weten op dat moment nog niet eens dat de passagiers de kapers hebben overmeesterd, ze denken echt dat het amerikaanse leger een vol eigen passagiersvliegtuig heeft neergehaald.
Brrr.
Ingrid
Ja, dat weet ik nog heel goed
Ik heb die hele week aan huis gekluisterd gezeten omdat mijn man toen heel ernstig ziek was. Hij was net de dag ervoor thuisgekomen uit het ziekenhuis, ik kon nog nauwelijks geloven dat ik hem levend terug had. Ik weet ook nog dat het in die dagen vreselijk slecht weer was hier, ik werd van de combi zieke man, dagenlang op alle zenders de beelden van die torens en dat zeikweer echt depressief.
Ik heb ook het tweede vliegtuig live die toren in zien vliegen. Heel onwerkelijk. Waar ik letterlijk misselijk van werd waren de springers. Hoe erg moet de paniek zijn wil je uit een raam op de 60e verdieping springen? En dan duurt het ook nog se-con-den voor je grond raakt. Met zo'n vreselijk geluid... En ik kon het er met man nauwelijks over hebben, die had genoeg aan zijn eigen sores. Nee, geen topweek toen...
Engeltje
Asa
Volgens mij waren ze 'gewoon' van plan om die brand te gaan blussen, dan zouden de mensen boven de brand gered kunnen worden. Dan was er in eerste instantie geen reden om helicopters te sturen. In een van de docu's vroeg een brandweerman ter plekke om twee (!) blussers om de brand te komen blussen.
De man van joyeux
Ik denk dat de man van Joyeux eigenlijk gelijk heeft. Niet dat het mij of mijn man niet boeide, 9/11, ook wij zaten net als vrijwel iedereen dag en nacht aan de buis gekluisterd. Maar het blijft gewoon vreemd dat de Amerikaanse regering in de afgelopen vijftig jaar medeverantwoordelijk of zelfs hoofdverantwoordelijk kan worden gehouden voor vele miljoenen slachtoffers over de hele wereld, en als er dan drieduizend Amerikanen sterven (wat heel erg is, begrijp me niet verkeerd, ik heb in Amerika gewoond en houd ontzettend van het land en van de mensen, ik ben het alleen zeer oneens met de politiek aldaar), is dat de ergste ramp na WO 2 en breekt het einde der tijden aan (wat toen echt dagelijks geroepen werd). Nog helemaal afgezien van de gruwelen van de Amerikaanse politiek sterven er dagelijks mensen onnodig, iemand zei het al: al die hongerdoden, al die kindjes met difterie en weet ik niet wat. Het verschil is dat daar geen duizenden filmpjes van rondzwerven. Het is niet spectaculair en de meeste slachtoffers zijn gewoon te bruin en te ver weg. Bovendien kunnen we niet Osama bin Laden aanwijzen als de schuldige. Het voelt ook erg ongemakkelijk, hongerdoden, terreurdoden, oorlogsslachtoffers, slachtoffers van big business (denk alleen al aan al die mensen die ziek worden van het storten van kernafval in derdewereldlanden) etc. Het is niet eenvoudig. 9/11 lijkt zo eenvoudig, good guys and bad guys, wie niet voor ons is, bla. Uiteindelijk, als je maar genoeg leest en naar mensen luistert en goed om je heen kijkt, ga je in elk geval iets van de woede jegens Amerika/het westen begrijpen. Niet goedkeuren, begrijpen.
Nou ja, lang verhaal. Ik begrijp die man van Joyeux wel.
Groetjes
Massi
Massi
je zegt dat je ontzettend houdt van het land en van de mensen, maar het zijn dus wel de mensen die slachtoffer geworden zijn van die aanslag. Dat is natuurlijk wél boeiend.
Albana
Ik heb het eerst 'gehoord' en was toen net als kaaskopjes man niet écht onder de indruk. ===
Ai, zo gaat een verhaal opeens anders verder. Mijn man was heel erg onder de indruk. Ik reageerde op dat een andere 'man van' de aanslag niet zo boeiend vond.
Serwe
Je hebt voor een deel wel gelijk. Na een poosje is een situatie ook erg genoeg alweer 'gewoon'. Het is nog steeds een narigheid in Haïti bijvoorbeeld. Ik zit echt niet meer aan de buis gekluisterd voor een beetje nieuws. Het is daar nog een drama, maar wat kan ik er verder aan doen?
Ooo, sorry,sorry (kaaskopje, compleet o.t)
Sorry, sorry......Maar ik kon dus best begrijpen dat iemand niet zo onder de indruk was...zeker als die niet écht de beelden tot zich heeft laten doordringen.
Dat was ik tenslotte toen ik het 'hoorde' ook niet. Ach, ongelukje dacht ik. Die mensen redden zich er vast wel uit. Ik had ook gewoon geen idee van dat grote gat erin....
En al zeker niet van nog een vliegtuig dat in de 2de toren vloog.
Nou ja, ik begrijp dus de reactie van wie'ns man dan ook die niet echt keek en het niet echt interesseerde best wel. Die heeft gewoon niet tot zich door laten dringen wát er nu precies aan de hand was. Niet écht gekeken.
groeten albana
Onder de indruk
Ik was erg onder de indruk. Live naar een rampenfilm kijken, inderdaad het gevoel (gevoed door de commentaren) dat er heel veel op losse schroeven was komen te staan.
Inmiddels ben ik minstens even onder de indruk geweest van The Road to Guantanamo, van de aantallen gedode Amerikaanse militairen, van de ontelbare burgerslachtoffers, van het gedraai rond de 'weapons of mass destruction" en ga zo maar door.
Daardoor is elf september wat in perspectief geplaatst. Dat maakt het niet minder erg, wel anders. En herdenken (denken eraan doe ik toch wel regelmatig) of elk jaar weer die documentaires zien hoef ik zeker niet.
Joyeux
Toen ik net bevallen was van een dochter, was die toestand tussen de Tutsi's en Hutu's aan de orde. Ik zat nog in mijn roze wolkje naar de tv te kijken toen daar verslag van werd gedaan met alle vreselijke beelden die er bij hoorden. Ik ben huilend de kamer uitgerend. Dat was een 'zwak' moment door alle hormonen, maar dat soort beelden raken mij nog steeds. Ik geef je er wel gelijk in dat het 'went'. Wennen in de zin van dat ik niet van elk hongerig kind van slag raakt. Ik heb het al te vaak gezien erg genoeg en ik kan niet meer doen dan de knip opentrekken. Toch valt er nog regelmatig een traantje als de beelden té erg zijn. Dat hoort nu eenmaal bij mijn incontinente karakter
Ik geef je overigens niet gelijk in dat je als weldoorvoede westerling niet meer kunt functioneren als je er te diep over nadenkt.
Waar ik vooral over viel toen ik begon met dat ik me op zou winden over 'niet boeiend' is dat ook na het zien van de beelden het blijkbaar 'niet boeiend' was. Ik kan me volledig voorstellen dat je zulk nieuws via de telefoon niet op ernst kunt inschatten. Het is erg ja, maar hoe erg blijkt als je de beelden ziet. Maar laat ik er verder over ophouden. Iedereen zit anders in elkaar
'niet boeiend'
Ik snap het dat mensen zich niet om alles druk kunnen maken. Er is inderdaad gewoon te veel ellende om daar continu mee bezig te zijn. Toch vind ik dat iets anders dan het 'niet boeiend' noemen. Ik zou ook zeer giftig reageren als iemand zegt dat stervende kinderen en oorlogsslachtoffers 'niet boeiend' zijn. Er is een verschil tussen je ergens niet mee bezig houden omdat het onbegonnen werk is en je er niet mee bezig houden omdat je het de moeite niet waard vindt. Dus ik zou toch net zo reageren als Kaaskopje, denk ik.
Kwam heel dichtbij
Ik zou op 12 september naar Amerika vliegen voor mijn high school reünie. Op 11 september was ik aan het werk. Ik werkte indertijd bij een IT-bedrijfje. We hoorden het eerste nieuws op de radio, en we dachten toen nog aan een sportvliegtuigje. Gek genoeg dacht ik op dat moment nog aan een misgelopen stunt - zoiets als Mathias Rust, die eind jaren '80 met zijn sportvliegtuigje vlakbij het Rode Plein in Moskou landde. Toen we op internet gingen zoeken (er werd al snel niet meer gewerkt) werd duidelijk dat het veel ernstiger was.
Ik ben vroeger naar huis gegaan, meen ik - ik weet niet meer precies hoe laat het was - en thuis heb ik de hele avond en nacht CNN gekeken, intussen bellend met het "thuisfront" (mijn gastgezin in Amerika), en maar proberen informatie los te krijgen over een heel dierbare vriend van mij, die op dat moment in het Pentagon werkte. Ik was in shock, kon niet meer eten (voor mij zéér uitzonderlijk) en al helemaal niet meer slapen.
Die avond of nacht werd ook duidelijk dat het luchtruim gesloten was - men wist nog niet voor hoe lang - en dat ik dus niet naar mijn vrienden kon vliegen zoals gepland. Heel stom misschien, maar ik had tot dat moment er helemaal niet bij stilgestaan dat ik niet zou kunnen gaan. Mijn koffer was gepakt, ik had zelfs de maatschappij al gebeld om te vragen of ik gewoon kon inchecken de volgende ochtend. Ik wilde zo graag bij mijn vrienden zijn, ik dacht totaal niet aan eventueel gevaar. Toen duidelijk werd dat er niks meer vloog, heb ik meteen gebeld om te kijken of ik wel geld terug kon krijgen, want ik wist dat ik anders weer een jaar of twee zou moeten sparen om een vlucht te kunnen betalen.
Het duurde nog tot de 12e 's avonds laat (onze tijd) voor ik hoorde dat mijn goede vriend veilig was - hij was op het moment van de aanslag niet in het Pentagon. Ik heb gehuild van opluchting toen ik zijn bericht kreeg, en een paar dagen later aan de telefoon ook weer. Hij is na de aanslagen nog voor twee tours in Irak geweest als legerfotograaf. Voor zichzelf heeft hij daar ook prachtige foto's gemaakt van spelende kinderen en allerlei "beautiful people." Hij vond het een prachtig land, en leefde erg mee met de mensen daar. Hij heeft er veel aan overgehouden - kon, om maar iets 'kleins' te nomen, jarenlang nadien niet meer midden op een parkeerplaats parkeren, maar parkeerde altijd aan de rand, dichtbij gebouwen, omdat hij had geleerd altijd zo snel mogelijk dekking te zoeken. In open terrein voelt hij zich nog steeds weleens onveilig.
Het vreemde is: ik heb toen dus alle beelden wel tien keer gezien, maar ik kan er nu niet meer naar kijken. Waar ik ook steevast van moet huilen, zijn kinderen van slachtoffers (intussen meest tieners) die de namen van slachtoffers voorlezen. Nou ben ik sinds ik een kind heb ook nóg meer "lek" dan anders, maar toch... verschrikkelijk. Ik moet trouwens ook huilen bij beelden van uitgehongerde kinderen in de Hoorn van Afrika of bij het zien van het verwoestende water in Japan, maar 9/11 komt gewoon zo dichtbij, omdat ik zo meeleef met mijn vrienden daar.
In 2005 heb ik een (ook) zeer dierbare vriend gemaakt, die ten tijde van de aanslagen in NY woonde. Hij vertelde dat het op de 11e en de 12e doodstil was in de metro, en ook in andere delen van de stad (afgezien van het geluid van sirenes). Als je weleens in die stad bent geweest, weet je hoe spookachtig dat geweest moet zijn. Ik heb nog nooit een stille minuut meegemaakt in New York.
Uiteindelijk zijn mijn man (toen nog mijn vriend) en ik in de zomer van 2002 naar Amerika geweest (niet naar New York trouwens). Het was goed mijn vrienden weer te zien, en te zien dat het leven ondanks oorlog weer doorging.
Wat ik wel verschrikkelijk vond - wat dat betreft heb ik dezelfde gevoelens als Massi, denk ik - zijn de beelden van Bush met zijn "als je niet voor ons bent, ben je tegen ons" grootspraak. Verschrikkelijk! Ik kon ook alleen maar denken: hoe DOM kun je zijn? Je jaagt alleen maar meer mensen tegen je in het harnas! Brrr. De mensen heb ik lief, maar de politiek...
"Kon/kun je daar met je Amerikaanse vrienden over praten?" Ik kan niet voor Valkyre spreken, maar wij konden en kunnen dat heel goed, met onze Amerikaanse vrienden praten over de politiek aldaar. Ik voel hun pijn ook als Bush of Cheney of noem maar op dat prachtige land weer eens te kijk zet.
En nogmaals, mijn reactie ging niet over het 'niet boeiend' vinden van nine eleven. Wij vonden het, zoals ik al zei, net zo fascinerend en aangrijpend als de meeste anderen. Het ging mij erom dat Joyeux in een latere posting aangaf dat haar man vond dat er ook elders ter wereld akelige dingen gebeuren die veel slachtoffers eisen. Daar ben ik het roerend mee eens. In Irak alleen al zijn sinds nine eleven honderdduizend slachtoffers gevallen. Ik vind het gewoon bevreemdend hoe vanzelfsprekend het is dat er aan het ene slachtoffer veel meer aandacht wordt geschonken dan het andere, en dat de collectieve verontwaardiging ook veel groter is. Dan denk ik: goh, het hemd is toch nader dan de rok. Blijkbaar voel je toch meer voor degenen die op jou lijken ofzo? Hoe zou dat eigenlijk zitten?
Groetjes
Massi
Massi
Dan denk ik: goh, het hemd is toch nader dan de rok. Blijkbaar voel je toch meer voor degenen die op jou lijken ofzo? Hoe zou dat eigenlijk zitten?
===
Heel algemeen gezegd denk ik dat dat waar is. Als je je met bepaalde mensen, in dit geval slachtoffers van een aanslag, kunt identificeren kun je hun emoties (weer heel algemeen gezegd) beter plaatsen.
Ik verbaas me soms ook over welk nieuws ons bereikt en welke niet. Vooral het laatste. Soms blijken er vreselijke dingen aan de hand te zijn in bepaalde landen. Tegen dat ik er iets over hoor speelt het al een tijdje en ik vraag me dan af waarom we daar niet veel eerder berichten van hebben gekregen. Ik ben geneigd aan te nemen dat het echt om belangen gaat. Het ene land is nu eenmaal interessanter voor het Westen dan het andere land.
En geloof me, ik word echt wel geraakt door beelden van ouders die hun kind zien sterven door voedselgebrek, waar dan ook ter wereld. Ik ben zelf moeder tenslotte. En ook als ik in een land als Sudan zie hoe ze elkaar nu weer om ándere redenen naar het leven staan... ik vind het zo zónde.
Op dat moment niet boeiend
Elk jaar op 11 september wordt er stil gestaan bij die enorme ramp in New York. Elk jaar zie je weer die ellende op de tv die in jouw stoutste dromen niet kunnen voorkomen.
Dit jaar had ik er genoeg van. De hele avond werden weer die vreselijke beelden uitgezonden. Ik schakelde over op een ander kanaal waar er wat anders te zien was dan het gebeuren in New York. Brrrr! Op dat moment was het ook niet boeiend voor mij.
Dat wil niet zeggen dat dit alles mij helemaal niet interesseerde, maar op die avond wilde ik er niet mee geconfronteerd worden. Het werd mij even te veel.
En on-topic: wat ik deed toen die ramp plaatsvond? Ik zette nietsvermoedend de tv aan en zag dat die twee vliegtuigen zich in die twee flats boorden. De flats brandden als fakkels en ik zag mensen eruit springen. Vreselijk! De kinderen (toen 6 en 4 jaar) speelden in de achterkamer en was blij dat ze niet met die vreselijke beelden geconfronteerd werden... hoe leg je zoiets uit, terwijl je het zelf niet eens kan bevatten wat daar gebeurde?
Monique
Ik heb ook bewust niet naar de hele herdenking gekeken. Het wordt wat mij betreft tijd om vooruit te kijken. Het monument is klaar, de tijd van wereldwijd rouwen mag afgesloten worden vind ik. Mijn hele persoonlijke mening is dan ook dat ik vind dat de complete herdenking niet meer thuis hoort op de Nederlandse televisie. Een item in het journaal, aandacht in eenvandaag, en een samenvatting in nos op 3, zou voor mij volstaan.
Ja, net als Massi heb ik Amerikaanse vrienden met wie ik heel goed over politiek kan praten. De meesten van mijn vrienden schaamden zich enorm voor Bush. Alleen mijn gastouders niet - die kijken alleen naar Fox News (enorm rechts) en geloven dat dat de objectieve waarheid is (voor zover dat bestaat dan). Hun dochter, mijn "zus" dus, is juist behoorlijk links, helemaal voor Amerikaanse begrippen.
En mijn beste vriend van college en ik hebben in de verkiezingsnacht van Obama samen de halve nacht zitten lach-huilen aan de telefoon toen bleek dat Obama ging winnen. (Hij is links en zwart)... Ik word nog blij als ik eraan denk.
Ik praat met mijn Amerikaanse vrienden eigenlijk meer over politiek dan met mijn Nederlandse vrienden.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Hangt ervan af (p)
Dat hangt ervan af met wie je praat. De meeste van mijn vrienden hebben wel genoeg realiteitszin om te begrijpen dat Obama de Senaat en Congress mee moet hebben, en dus behoorlijk wat water bij de wijn moet doen. En ze weten ook dat Obama met een erfenis van de oorlog van Bush zit opgescheept, en met de restanten van Bush z'n economische beleid en laissez-faire politiek. Dus ze verwachten geen wonderen, en hopen dat hij herkozen wordt (en dat de Democrats de meerderheid krijgen in zowel Senaat als Congress, zodat hij al die mooie plannen ook kan waarmaken).
Ehm, beetje laat
Ik moet eigenlijk denken aan.. Ik durf t bijna niet te typen na al die verslagen.
Aan relativeren- zonder het amerikaanse lijden af te zwakken. Maar.. Hoeveel (zwangere) vrouwen in 3e wereldlanden bezwijken door jonger, gebrek aan zorg, gebrek aan het medeleven dat 1e wereldlanden wel voor elkaar kunnen opbrengen.
Iets met cultuur, geld, overleven, prioriteiten..
Geldt ook voor mij natuurlijk.
Heb een poos terug 'what is the what' van dave eggers gelezen. Zoiets nestelt zich onder mijn huid - voor even.
Ik herinner me trouwens vooral hoe maarten van rossum de Nos- mensen tot waanzin dreef..
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.