Aan de 50 en 60 plussers hier
Toen ik in de twintig was leek 50 iets verschrikkelijk afschrikwekkends. Inmiddels ben ik de 60 gepasseerd en ik geniet erg van deze fase in mijn leven.
De voordelen;
De kinderen zijn helemaal klaar, ze hebben hun eigen leven en het is heel leuk om daar af en toe deel van uit te maken en alles op afstand te volgen.
Op het werk gaat het heel relaxed, ik hoef nog maar een paar jaar en dan krijg ik pensioen. Met dat in het vooruitzicht maak je je nergens meer druk om.
Ik hoef mij in niets meer te bewijzen en ik heb ook die aandrang helemaal niet meer.
Toch een paar mindere punten;
Ik kan maar 1 flinkere activiteit per dag hebben dus de dagen dat ik werk spreek ik 's avonds met niemand af, ik moet dan bankhangen.
Wat kleding betreft is 'netjes' het hoogst haalbare, leuk en grappig doet helemaal niets meer voor mij.
En een gecombineerd plus en minpunt;
Ik ben onzichtbaar geworden, dat is van de ene kant jammer van de andere kant is het ook een heerlijke positie om van daaruit alles te aanschouwen.
Hoe ervaren jullie deze levensfase?
Onzichtbaar?
Mijn kinderen zijn nog niet de deur uit en ik geniet nog heel erg van deze fase. Onverwacht vannacht had zoon een loge mee, dus regelde zelf nog even beddengoed.
Gezellig nog dat grut over de vloer.
Dochter is nog even op vakantie met haar vriendje. Fijn dan.
Het gaat met beiden heel goed op school en thuis.
Omdat ik ben afgekeurd hoef ik niet meer te werken, dat geeft hier ook veel rust.
Daarnaast heb ik tijd genoeg voor mijzelf. Ik heb niet zoveel wensen meer maar goed gezelschap aan vrienden en familie is prettig.
Hier is het ook nog steeds hersteltijd. Ik kan nog niet veel boeken lezen, daarvoor ontbreekt mij de concentratie, maar ik ben goed op weg. Ik heb zelfs weer tijd voor mijn hobbies.
Een hele goede tijd. Jammer dat mijn ouders er niet meer zijn, dat dan wel.
Maar hoezo onzichtbaar?
Heerlijk
Ben 52, oudste is 26 en al 7 jaar het huis uit, jongste wordt 17 en is zeer zelfstandig en als hij er is toch (meestal) zeer gezellig. Ze zijn allebei goed bezig qua werk/school en ik hoef me geen zorgen meer te maken. Heerlijk!
Grote zorgpunt is mijn moeder, ver weg in Frankrijk, niet gezond. Dat is echt een zorgen voor mij. Maar verder ben ik liever 52 dan 32.
Inderdaad is het wel zo dat ik langer moe blijf na een intense inspanning. Een dag tuinieren is goed voor een volgende dag beetje bankhangen. Jammer.
Sini
Heerlijk
Ik ben 57 en ik vind het heerlijk. Ik hoef me niet meer zo te bewijzen: niet op mijn werk en ook niet privé. Eindelijk ben ik in staat een relatie te onderhouden 
, ik dacht dat het er nooit meer van zou komen. Ik voel me aantrekkelijker dan ooit. Tja, sommige kleren kunnen echt niet meer na je 50e, maar voor mij is er nog genoeg hoor. Ik ben zichtbaarder dan ooit.
Er fluiten geen mannen meer naar me op straat. Vroeger vond ik het altijd vreselijk als dat gebeurde. Nu zie ik de humor in van los geflirt in winkels en op straat en net gebeurt ook veel minder frequent natuurlijk. Ik hoef niet zoveel meer en daardoor zit ik een stuk beter in mijn vel, ook op mijn werk presteer ik beter dan een jaar of 5 geleden.
Mijn dochter is 18 en voorlopig nog niet net huis uit. Ze vraagt nog best veel aandacht en begeleiding. Steeds een beetje minder, maar van mij mag dat wel wat sneller gaan.
Lichamelijke ongemakken die bij de overgang horen worden nu ook minder.
Wat ik wel akelig vind is dat ik stramme spieren heb en niet meer zo rap en lenig ben als voorheen. Ik moet echt moeite doen om fysiek fit te blijven.
ik dacht
Dat mijn minder fit/fysiek /snel zijn en moeilijker herstellen van bepaalde activiteiten vooral te maken hebben met mijn beginnende artrose en/of de overgang, maar dat is bij jullie niet anders lees ik.
Wat ik zelf aan leuke dingen merk is dat ik op een bepaalde manier vrijer wordt in contacten met name naar vreemde mannen. Heb minder snel het gevoel dat ze 'iets van me willen' en kan daardoor spontaner een praatje beginnen als dat zo uitkomt.
Ik merk ook wel dat je echt van een andere generatie ben in bepaalde opzichten dat je toch wel merkt bij de jongeren dat zij bepaalde tijden helemaal niet hebben meegemaakt: bijv een telefoon met een draaischrijf om maar iets te noemen.
Hm, ik 55
Behalve natuurlijk wat gerimpel enz merk ik nog weinig van minder conditie, strammere spieren enz. Sinds 3 jaar geen menstruatie meer, maar GEEN opvliegers oid (Hoera!). M.a.w. lichamelijk (conditioneel) valt het reuze mee.
Kind is 19, maar veel zorgen over, dus ik zit er nog 'middenin'. Dus eigenlijk voel ik me niet zoveel anders dan 15 jaar geleden.
Klaar is het nooit
De kinderen zijn geen dag uit mijn hoofd. Dat blijft zo tot ik dat niet meer kan doen.
Bij dit soort terugblikkerij zou ik soms willen dat ik met de kennis van nu toch weer even terug zou kunnen. Dan zou ik wat steviger in mijn schoenen gestaan hebben en minder onzeker over mezelf. Verder kan ik prima leven met mijn huidige leeftijd (57).
Donderdag of anders zsm hoop ik te horen waar ik vanaf daar aan toe ben. Dan kan ik gaan nadenken over de toekomst. Die kan zomaar nog 30 jaar duren.😃
Nou
Ik zou best weer 30 willen zijn.
Ergens wel blij dat de fase van kleine kinderen er op zit hoewel ik het soms ook wel mis. De puinhoop en de chaos maar ook de gezelligheid. Maar grote kinderen zijn ook leuk, al heb je er nog steeds veel werk aan. Meer emotionele arbeid, eindeloze gesprekken en zo. En kleinkinderen zijn helemaal leuk want die vinden alles wat je doet fantastisch en je hoeft ze niet op te voeden dus je kan er een stuk relaxter mee omgaan.
En het is ook fijn dat iedereen wat zelfstandiger is want nu kan ik me meer op mijn werk focussen. Ik werk nu weer meer uren dan vroeger, ik werk nu vaak wel 50 uur per week minstens. Maar ik heb alsnog zeeen van tijd over. Dat was vroeger wel anders. Ik mis zeker niet het ritueel van middagslaapjes, koken voor kinderen die niks wil eten, overal heen brengen en halen, vriendjes die op bezoek komen en rotzooi schoppen samen met de kinderen....
Ook fijn is niet op een bepaald tijdstip thuis te hoeven zijn voor de kinderen, avonden in de kroeg hangen kan ook weer. Of gezellig naar vrienden toe en dan tot 3 uur 's nachts rondhangen zonder dat je naar huis moet. Spontaan uit eten gaan samen met man. Met vriendinnen naar het strand zonder kleuters in de gaten te hoeven houden.
Mijn jongste kinderen wonen overigens nog wel thuis maar zijn studenten/middelbare scholieren dus die redden zich wel alleen thuis zolang de koelkast vol is en er wifi is.
Op zich zie ik dus wel de voordelen in van deze leeftijdsfase maar ik zou ook best weer 25 of 30 willen zijn, de hele toekomst nog open....
Nieuw kapsel
Toen ik in de twintig was, liet ik mijn haar groeien omdat dat zo gemakkelijk was en ik maar twee keer per jaar naar de kapper hoefde en zo de kapperskosten uitspaarde.
Nu 30 jaar verder, vroeg ik mij af of ik over 5 jaar of 10 jaar nog steeds lang haar zou hebben, (Het is dik haar en vrij van grijze haren; het kapsel kan nog wel een paar jaar mee.) Toch kwam het moment dat je kiest voor een verandering, zoals je kiest voor een verandering in je visie op het leven.
Na die binnenkomer, besloot ik de volgende dag de kapper te bezoeken. Het lange haar is eraf; het voelt zo goed. De kapper vroeg nog of ik twijfelde. Maar ik voelde sterk hoe ik nog in de bloei sta van het leven en het aandurf om dingen niet vooruit te schuiven.
Ik denk dat dat inherent is aan deze leeftijd. Meer relativerend en vertrouwen om knopen door te hakken.
Je komt tot het inzicht dat je niet alles kan maken; best een verlichting van het gewicht dat organiseren vergt. Een groot voordeel van ouder worden.
50+
Ik heb me in jaren niet zo fit gevoeld. Ben vorig jaar 10 kilo afgevallen. Ik ben gaan hardlopen, en fiets, zwem, en fitnes mezelf een slag in de rondte. Vorig jaar in juni voor het laatst gemenstrueerd. Dus, ik denk dat ik in de overgang ben. Opvliegers alleen als ik alcohol drink. Ik wil voor de rest van mijn leven 50 blijven.
Haha Flanagan
Ik heb op mijn 54e juist besloten mijn haar te laten groeien. Ik had het kort sinds mijn 19e. Nu vind ik het pas heerlijk: loshangend, opgestoken, vlecht, staart, highlights
51 dus val in de beoogde groep
Heb een dochter van 16 en een zoon van 13. Ben dus nog niet klaar met zorgen voor de kinderen waar het mantelzorgen voor de (schoon)ouders al wel begint.
Bij schoonouders al een paar jaar, dan doet mijn man het meeste en ga ik af en toe mee om wat huishoudelijke dingen te doen waar de hulp niet aan toe komt of om acute zaken op te lossen. Het mantelzorgen bij mijn ouders staat op het punt van beginnen.
Zie steeds meer parallellen met het leven van mijn grootmoeder. Nog kinderen thuis als het verval van het eigen lichaam al inzet. Ik loop al 5 jaar met een versleten heup waar ik liever nog niet aan geopereerd mag worden. (dat had oma ook)
Moet veel bewegen om sterke spieren te houden om zo minder pijn te hebben, helaas zijn sommige van mijn favoriete beweeg-dingen nou niet zo ideaal voor mijn heup. Berg- en strandwandelen levert juist meer pijn op door de ongelijke en mulle ondergrond.
Waar man en ik vroeger in Scandinavië wandeltochten maakten van 20 km op een dag was ik nu helemaal trots toen ik een "berg"wandeling had gemaakt van nog geen 5 km en hier en daar door het hele gezin ondersteund werd in de moeilijke stukken.
De opvliegers zijn er ook en dat onderga ik gelaten, daar moet je doorheen als vrouw.
En om met oma te spreken: Als God echt de mens heeft geschapen was het een man, er is namelijk geen een vrouw die bedenkt dat menstruaties en de overgang fijn zijn voor een vrouw. Een vrouw had de "narigheid" die gepaard gaat met het voortbrengen van nageslacht wat eerlijker over de geslachten verdeeld.
Aan de andere kant kan ik ook nog heerlijk jong van geest heel vals meezingen met de hits uit mijn tienertijd als ik mijn huis schoonmaak (en de pubers niet thuis zijn)
Door de nasleep van wat narigheid begin dit jaar is dit even niet de mooiste tijd van mijn leven maar het komt dicht in de buurt. Huisje, boompje beestje wij hebben het prima voor elkaar.
Bellefleur
Wat voor mij nieuwe informatie was, is dat de dag/week dat je voor het laatst ongesteld geweest bent, de menopauze is. Eigenlijk heb je het ergste dan al gehad.
Zo sportief als jij bezig bent, ben ik niet, maar ik heb soms wel het gevoel dat ik op bepaalde punten sterker ben en een betere conditie heb dan vroeger. Of dat echt zo is, kun je nooit meten, maar het idee is ook al goed ).
En ik ga op mijn 52e nog min of meer vrolijk met mijn jongste naar K3. Daar zat ik 17 jaar geleden ook met mijn oudste van inmiddels 21.
Ik was liever nog 25 of zo, dan had ik toch wel een hoop dingen anders gedaan. Had ik ook vast meer dan 3 kinderen gehad. Woonde ik niet in een dorp in het westen maar ergens op het platteland.
Het zorgen is nog lang niet klaar, zeker niet omdat de jongste een iadh-meiske is.
pff, nou ik zou graag teruggaan in de tijd
tuurlijk, het heeft ook voordelen (vrijwel geen menstruaties meer, kinderen lijken goed terecht te komen) maar ten opzichte van de nadelen...
opvliegers, extreme vermoeidheid (mede door de opvliegers 's nachts), overal een bril bij op of nee, toch weer af, waar is-ie nu gebleven, last van mijn gewrichten zodat ik simpele dingen als aankleden met foefjes moet doen en ik sommige hobby's niet meer kan doen, vroeger alleen migraine de 3 dagen voor mijn menstruatie en nu gewoon eens per 2 weken (terwijl bijna iedereen aangeeft dat hormonale migraine minder wordt), bleh, ik ben er klaar mee, mag ik in een tijdmachine?
Maar meestal ben ik positiever, hoor, nu een aantal heel slechte nachten gehad, daar word ik niet vrolijker van. Ik probeer het zo weinig mogelijk in mijn omgeving te laten merken - misschien is dat nog wel het vermoeiendst? Mijn standpunt als ik me zo voel als nu: t kan bijna alleen maar beter worden (toch? sprak ze hoopvol)
voor- en nadelen
Leuk draadje dit! Bijna 54 hier, zoon van 17. De zorgen zijn nog niet voorbij, zoon is met hakken over de sloot over naar 5 HAVO en denk dat komend schooljaar ook wel weer een bron van stress zal worden (ADD diagnose helpt niet echt).
De herwonnen vrijheid en nieuwe fase waarin man en ik zijn beland vind ik echt erg leuk. Dit jaar voor het eerst weer met zijn tweeën op vakantie geweest en dat was boven verwachting geslaagd - hoewel ik er van te voren veel moeite mee had dat zoon niet meer meeging en ik (wéér) iets moest afsluiten wat nooit meer terugkomt.
Van lichamelijke ongemakken gelukkig nog weinig last, wat slechter slapen en nachtzweten, wat strammer dan voorheen, maar ik mag niet klagen.
Maar toch, maar toch.... je wordt ouder, er vallen dierbaren weg (mijn moeder is al overleden, mijn vader is 80 en tja, hoelang is die er nog?) dus ik vind het dubbel. Kan soms erg weemoedig worden om alles wat voorbij is.
Weemoed om wat voorbij is
Maar aan de andere kant ook wel opluchting DAT het voorbij is.
Nooit meer wachten in een te warme kantine tot de kleuter zijn zwemles klaar is.
Nooit meer een tegenstribbelende peuter op de camping onder de douche zien te krijgen.
Nooit meer met een juf in discussie over de inhoud van de broodtromnel.
Zo blij, als k nu andere ouders met deze dingen bezig zie. Denk ik
at heb ik gehad!
En de kinderen zijn 26 en 28.
Ik woon weer alleen en heb geen moeite (tot nu toe) met ouder worden.
De stramheid was er al door een aandoening. Heb wel wat beginnende overgangsklachten, maar vind het nog te doen.
Heerlijk vind ik wat verworven vrijheden omdat mensen wat minder verwachten; maak er dankbaar gebruik van 
@Krisje
Hoe oud is jouw jongste dochter, als ik vragen mag?
Geestelijk
Ik ben ook begin 50, met een (net) studerend en een al uitwonend kind. Ja, een slimme meid kreeg haar kinderen op tijd.. Wij gaan dus nu het lege nest in en dat vinden we allebei prima. Doen wat wij willen, met niet meer zoveel 'rekening houden met'. Weer met zn 2-en op vakantie. Naar een hotel-met-verzorging. Geen camping.
Mijn 'zorg-gen' trekt weg. Kleintjes hoeft niet meer. Ja, kleinkinderen.. dat lijkt me geweldig!
Ik heb al jaren een aandoening die met het verstrijken van de tijd weliswaar niet erger wordt, maar toch wel mijn mobiliteit steeds verder verminderd. Ik slijt gewoon sneller, omdat ik zoveel meer moeite moet doen dan een gezonde persoon. Daar heb ik mee leren leven. De fysieke overgangsklachten vind ik mee vallen. Nog geen opvlieger gehad, zover ik weet. Het is meer die andere (vage) klachten die ineens opploppen.. zo krijg ik ineens weer blaasontsteking en die heb ik jaren niet gehad!
Het lastigste vind ik zelf het geestelijk aspect. Ik ken mijn normale zorgeloze en positieve zelf soms niet meer terug. Pieker-aanvallen, sombere gedachten, zorgen maken. Het komt en gaat, waarschijnlijk op de golven van mijn hormonen. K zal heel blij zijn als dat voorbij is.
Carlito
9, en nog steeds een K3-fan 
Toch wel verschillend de reacties
Ik denk dat het wel veel verschil uitmaakt of je al dan niet door de overgang heen bent. Dat maakt toch wel verschil.
Annej, jij vroeg
Maar hoezo onzichtbaar?
Daar bedoel ik mee dat ik met de jaren meer in de omgeving lijk op te gaan, ik moet meer moeite doen om te laten merken dat ik aanwezig ben. Bijv. op een receptie kwam die schaal bitterballen gewoon onder mijn neus maar tegenwoordig moet ik moeite doen om mijn 'portie' te bemachtigen, ik wordt overgeslagen bij de rondvraag en niet expres of zo, op straat botsen mensen wel eens tegen mij aan terwijl ik netjes rechts houd. Dat zijn maar een paar voorbeelden.
Het is een combinatie van meer omgevingsgetinte kledingstukken en haarkleur denk aan beige en grijs en zo, en een meer rustige houding. Ik heb ook geen behoefte meer om duidelijk aanwezig te zijn, behalve dan met die bitterballen.
Ongekende vrijheid ineens
Ik ben net 50 maar belangrijker dan die leeftijd is dat mijn dochter (17) na lang ziek zijn eigenlijk wel ongeveer beter lijkt. Zeker het afgelopen schooljaar is er van mijn werk niet veel terecht gekomen, ik was veel te veel aan het zorgen en begeleiden. En nu ik haar zo de hele vakantie fris en vrolijk heb meegemaakt, voel ik zelf ook ineens meer lucht. Ik kan dus gewoon weer gaan werken of zo! Het lastige is dat ik nu (zzp'er) niet zo veel werk meer heb, het stond op een heel laag pitje en dat wordt natuurlijk niet ineens vanzelf een vlammetje. Ik kan ook iets heel anders gaan doen. Wat een nieuw gevoel, wat een ongekende vrijheid. Geen idee wat ik ermee ga doen. Voorlopig geniet ik van de rust.
Slimme meid en zorg-gen
Hierboven ergens kwam "een slimme meid krijgt haar kind op tijd" voorbij, samen met het zorg-gen.
Ik was laat met mijn kind: 39. Het zorg-gen was volop aanwezig vanaf mijn 25e. Ik ben behoorlijk slim, maar het is mij niet gelukt om "op tijd" relatie, financiën, huis en al het andere te hebben. Zo is het veel mensen van mijn generatie (en ook vast wel daarvóór en daarna) vergaan. Het is allemaal goedgekomen. Ik ben altijd een blije moeder geweest en nu ben ik dat nog.
Nu, ver na mijn 50e, merk ik dat het zorg-gen afneemt terwijl mijn dochter nog niet zover is. Het is allemaal niet dramatisch hoor, gewoon een gedachte nav dit draadje.
Ik had mijn kind graag op jongere leeftijd willen krijgen, en daarna nog een hele rits. Nu heb ik er wel vrede mee dat het zo gelopen is.
Ik ben al lang blij dat ik ouder dan 20 geworden ben
Venten moeten zich vooral geen illusies maken: vanuit een biologisch perspectief/evolutionair standpunt zijn ze op hun twintigste al lang einde verhaal.
De enige bestaansreden voor venten is zorgen voor genetische variatie. In ruil mogen zij het geslacht van de kinderen bepalen.
Sommige diersoorten hebben daar handiger oplossingen voor gevonden: bij hen komen gewoon geen venten voor. Als de genetische basis wat te smal wordt, komt er een generatie wegwerpventjes. Vaak hebben die niet eens een spijsverteringsstelsel: dat hebben ze niet nodig, ze worden niet geacht langer dan een paar dagen op het ondermaanse te vertoeven .
Nou
Zoals je in het verpleeghuis-draadje kunt lezen zit ik er nog volledig in. De kinderen zien door de bomen het bos niet met DigiD's en studieplanning en zo, en ik probeer tijd tussen mijn werk door te vinden om telefoontjes over vader te plegen, of kom op zondag met een stapel handdoeken aanzetten.
Ik ben het helemaal zat, maar voorlopig ben ik er niet van af. Het zij zo.
Ond
We hebben ook nog van oudsher een taak als beschermers en providers al komt daar bij steeds meer mannen weinig van terecht.
Deels door hun eigen schuld en deels omdat vrouwen dat beschermen en providen tegenwoordig zelf wel af kunnen, al is het soms met bescherming en subsidie van de staat.
Arme mannen...
Al eeuwenlang onderdrukt en nooit naar waarde geschat...
En nu kunnen die vrouwen zelf beschermen en providen, weliswaar op *onze* kosten.
Waar gaat dat toch heen en waar gaat dat eindigen?
Geen wonder dat de kwaliteit van ons zaad met de dag achteruit gaat en dat we meer en meer moeite hebben om de zwaartekracht te overwinnen, niet?
Ad Hombre
Uit deze grafiek blijkt dat in de groep langdurig financieel kwetsbare mensen (met (erg) laag inkomen), het aantal vrouwen die door de Staat betaald worden, kleiner te zijn, dan het aantal mannen. Verrassend, hè? Vrouwen zijn wel vaker (deels) afhankelijk van het inkomen van hun partner, dan omgekeerd. Ik denk dat mannen dit (deels) ook zelf in stand houden.
Vent, gescheiden, 60+
Nog een dochter van 12. Ik had het liever anders gehad, maar het leven heeft soms ironische grapjes in petto. Niemand heeft me gedwongen en het verwekken was echt niet tegen mijn zin, dus daarover verder geen gezeur.
Ik geniet er elke dag van dat ik papa ben, maar 25 jaar vroeger was voor mij ook goed geweest. Ze houdt me op alle vlakken jong en gesprekjes met haar klasgenoten of vrienden als:
"is dat uw opa?"
"nee, da's mijn papa"
"oh..."
zijn we al lang gewoon.
Niet dat het nog veel uitmaakt: kleine begint te puberen en papa is niet meer zo "cool". Het wordt dus wat rustiger. Zoals iemand anders hier schreef: gevulde koelkast, wifi (en af en toe een smak centen) volstaan.
Fysiek: laat ik me even wentelen in zelfmedelijden: ik heb twee tennisellenbogen, twee meniscusknieën, kruisbandproblemen aan beide knieën, een discushernia op drie niveau's, slijtage-arthrose aan polsen, ellebogen, schouders, knieëen, heupen,...
Ik heb een paar operaties nodig, maar dat laat ik weleens doen als ik in pensioen ben. Ik heb er nu geen zin in en de artsen zeggen me dat ik het gerust kan uitstellen, zolang ik niet teveel last heb. Het wordt niet beter, maar ook niet slechter. Die paar weken per jaar dat ik ziek thuis ben, neem ik er maar bij.
Het gaat in periodes: het ene moment kan ik nauwelijks een trap op, het andere loop ik een halve marathon. Het eerste is waar, het tweede een lichte overdrijving.
Ik laat op het werk nog altijd die jonge snaken achter me, maar het wordt elke dag wel een beetje moeilijker.
Binnenkort kan ik op pensioen, maar ik denk dat ik dat nog even uitstel.
Ik vind dat ik heel erg bof. Een vriend van me, een paar jaar ouder, heeft alles wat ik heb en daar bovenop ook nog eens maculadegeneratie en prostaatproblemen.
"het is echt niet leuk jong, oud worden" zegt hij regelmatig.
Mentaal: ik ben altijd al behoorlijk gestoord geweest. Het wordt niet beter, maar ook niet erger.
Eens in pensioen (indien ooit...) wil ik nog iets gaan studeren. Ik ambieer geen diploma meer, maar hier en daar een vak, enkel en alleen uit interesse, dat zie ik helemaal zitten.
@Krisje
Ok leuk
Ik vroeg het vanwege jouw leeftijd - ik ben nu 45 en overweeg een derde kind maar ken helemaal niemand die op die leeftijd een kind kreeg, vandaar dat ik er zo op aansloeg en het vroeg