Aanspreken op gedrag
Ik merk steeds vaker dat mensen denken dat alles maar normaal is en dat elkaar aanspreken op gedrag totaal niet kan. Gisteren weer een voorbeeld hiervan, ik loop op de stoep komt een dame met kind in bakfiets de stoep op denderen en rijdt pal langs mij heen ik moest een stap opzij zetten en wees haar erop dat het een stoep was en geen fietspad. Even later komt de dezelfde dame met haar kind nog in de bakfiets terug fietsen op dezelfde stoep en schreeuwde letterlijk "had je wat te zeggen!!?" Ik zei haar "ja dit is een stoep en geen fietspad". Vervolgens zei ze "heb je daar dan zoveel problemen mee?" Dus ik zei "zeker wel, heel vervelend als je uit moet wijken als iemand ergens rijdt waar ze niet hoort" vervolgens "o ja o ja!!!". Verder kwam ze niet totaal geen argumenten ofzo toen vulde ik eigenlijk nog aan "je geeft je kind zo wel een heel goed voorbeeld hoor". Haar reactie "ja je!!!!" En toen kreeg ik een duw en was ze weg ik hoorde haar dochter nog vragen waarom ze zo boos was. Jammer dat ze tever weg was want had haar dochter wel willen vertellen dat haar moeder er blijkbaar moeite mee heeft zich aan de regels te houden en er nog meer moeite mee heeft dat ze aangesproken wordt op wangedrag.
Wat is dit toch met de korte lontjes? Wat is dit toch met het altijd maar denken dat regels voor iedereen zijn en niet voor hen.
Dat is Nederlands. Wij hebben nogal een 'dat bepaal ik zelf wel' mentaliteit.
Regels vinden we heel belangrijk, maar die gelden alleen voor andere mensen. Wijzelf zijn altijd nét de uitzondering voor wie de regels niet gelden.
Ik las of hoorde ooit ergens 'wij zijn een collectieve gezagscrisis met een vlag en een taal'.
Als ik die Amerikaanse en engelse filmpjes van Karens zie, die mn kinderen me regelmatig gierend onder mn neus duwen, denk ik niet dat het typisch Nederlands is .
Oh wat achterlijk decembermamma! Wat een superstom mens, en ook zo'n slecht voorbeeld voor haar kind dan ook nog.
Ik ben vrij braaf, hou van duidelijkheid en wil niemand boos maken. Toch doe ik ook wel eens kleine dingen die net niet helemaal kunnen. Ook even een klein stukje stoep meepikken als ik haast heb en dat de weg dan sneller is. Maar natuurlijk alleen als ik zie dat er niemand loopt! Of een rood stoplicht (natuurlijk nooit met de auto, maar best wel af en toe met de fiets). De enkele keer dat het toch gebeurd is dat iemand last van me had vond ik dat echt vreselijk. Dan kan ik alleen maar 'sorry, sorry!' roepen. Dan ga je toch niet terugfietsen om iemand te vragen waarom het irritant is dat zij zich niet aan de regels hield. Achterlijk.
Een tijdje terug was ik met de honden in het bos aan het wandelen, ik kreeg telefoon dat mijn moeder onwel was geworden en met haar hoofd door gewapend glas was gevallen en een lelijke hoofdwond had. Een van de buren had de ambulance gebeld en mijn moeder was behoorlijk in de war. Ik wilde natuurlijk de kortste weg terug en dat was een klein stukje over het fietspad. Aan een kant was een sloot en aan de andere kant en dichte haag met stekels. ik loop daar met twee grote honden. Komt er een oud stel aan fietsen die dus even achter elkaar moesten fietsen, die dus stoppen om me de les te lezen. Ik heb toen ook gezegd dat ze de kostbare tijd die ze nog rest beter anders konden besteden dan zich bemoeien met volslagen vreemden. Dat zou ik anders nooit doen maar soms heb je zo'n dag dat het ff allemaal te veel is. Moraal van het verhaal misschien had mevrouw een hele slechte dag. Leg het naast je neer en door.
mss volgende x tegen zo'n kind zeggen: dat is niet netjes wat mama doet, fietsen op een voetpad
Wij hebben hier een heerlijk park aan het eind van de straat, ik leer mijn kleinzoons daar fietsen. Maar dat zijn voetpaden dus heb vanaf begin af aan gezegd dat ze moeten stoppen als er iemand loopt of heel voorzichtig fietsen. En dat doen ze nog steeds (7 en 5) en de mensen waarderen dat echt. Voor volwassen fietsers ga ik extra breed lopen
Ach, ik heb gisteren nog een jongen aangesproken die tegen de richting op fietste op het fietspad, ik moest daardoor nogal uitwijken. Ik riep iets als ‘hee!’. Riep hij meteen ‘sorry mevrouw!’. Mijn verontwaardiging verdwijnt dan wel meteen hoor.
We maken allemaal fouten. Sommige mensen spreken zo graag aan, dat is ook niet leuk. Ik ben zo ontzettend vaak op vermeende fouten gewezen, situaties dus die gewoon afweken en waarbij ik me wel degelijk aan de regels hield. Bijv een straat inrijden waar je niet in mag rijden, mits je een ontheffing hebt. En die had ik dus want ik woonde daar. Maar echt, niet te tellen zoveel keren dat ik aangesproken ben. Pppffft.
Grappig dat je dit aankaart, er is een ‘Omdenken’ podcast-aflevering over dit onderwerp. Conclusie; het is voor jezelf rustiger om te accepteren dat er altijd mensen zullen zijn die zich niet aan de regels houden. En wanneer je iemand aanspreekt, heb je zelf ook invloed op hoe het aankomt door je manier van communiceren. Misschien eens luisteren?Helpt mij wel om me niet zo op te winden.
En wat een ander zegt; ook mij is zoiets wel eens overkomen, dat ik me door redenen een keer niet braaf aan de regels hield. Maar in mijn beleving alsnog niemand tot last was. Dat iemand meteen riep dat ik een slecht voorbeeld was voor mn kinderen raakte me door die omstandigheden diep. Dit maakte dat ik terug bekte, waar ik later weer spijt van had. Soms weet je niet alles..
Voor mij maakt het wel verschil of er een gevaarlijke situatie kan ontstaan door het niet naleven van bijvoorbeeld verkeersregels. Als iemand over de stoep fietst waar op dat moment niemand loopt, zal ik er waarschijnlijk niks over zeggen. Word ikzelf of iemand anders in mijn buurt zowat van de sokken gereden, dan reageer ik beslist wel. Zelf doe ik ook wel eens iets wat eigenlijk niet hoort, vaak om zo wat sneller op te schieten.