Cultuuroverdracht
Eerst dacht ik: ze lezen mijn boekenkast maar als ze dat willen weten. Maar aangezien het geen echte boekverslinders zijn moet ik een list verzinnen.
Omdat hun Duits nu ook niet echt te wensen overlaat heb ik ze, aanhakend bij hun voorliefde voor duitse Metalbands heb ik ze de moeder van de Punk gestuurd, Nina Hagen. Alleen lastig uit te leggen wie ook weer Simone de Beauvoir was en het Existentialisme.
Unbeschreiblich Weiblich:
Vroeger dacht ik vaak: hoe weten die volwassenen dat soort dingen nou allemaal? Nu denk ik, hoe kunnen die kinderen dat nou allemaal meekrijgen?
Wat doe je zelf aan cultuuroverdracht en hoe betrek je je eigen kinderen bij het tijdsbeeld van je eigen tijd?
Waarmee
Ik inhaakte op wat Maylise zei
Ja, fay
Ik lees volgens mij best goed. Ik lees dat het snobistisch zou zijn om te zeggen dat pubers die nooit van Brel hebben gehoord weinig hebben meegekregen op cultureel gebied. Ik lees hetzelfde als jij, maar ik verbind er andere conclusies aan. Ik vind dat niet snobistisch. Niet elitair ook, trouwens. Ik vind het een logische, zij het ook wat naïeve gedachtegang voor een docent Frans, en ik vind dat je dat moet kunnen zeggen zonder overhoop geschoten te worden. En ik vind dat "veel meegeven op cultureel gebied" betekent dat je daarin een brede blik hebt. Een smalle blik, dát is snobisme en elitisme. Van een smalle culturele blik geeft Sini met haar opmerking geen blijk.
Je moet kunnen zeggen dat je van Brel, Bach en ga zo maar door houdt (en ze dus belangrijk vindt, cultureel gesproken) zonder dat mensen je daardoor meteen voor snob uitmaken en gaan sneren over je smaak, evengoed als je moet kunnen zeggen dat je graag naar Bieber luistert en elk jaar tien Bouquetjes op vakantie meeneemt zonder voor barbaar te worden uitgemaakt.
Een aardrijkskundeleraar zal verwachten dat een vijftienjarige van Ulaan Batar heeft gehoord, en de geschiedenisleraar dat de afkorting VOC ergens een belletje doet rinkelen, en de biologieleraar dat de leerling bij 'stamper' niet aan een konijn uit een Disneyfilm denkt. Zo denk ik dat elke ongeveertiger ook grinnikt bij 'de bodemgesteldheid van Zuidoost-Groningen'. Wat je cultureel overdraagt, hangt samen met wat je hebt meegekregen en door je interesses aan voorkeuren hebt vergaard. Dat vind je vanzelfsprekend.
Zo vond die eerder aangehaalde kennis van mij het vanzelfsprekend dat iedereen wist wie Sterretje was. Ik wist dat niet. Dat verbaasde haar. Maakt dat haar een snob? Ik vraag het nog maar een keer.
Ik lees het inderdaad anders
Sini schrijft hier als ouder. Zij zegt dat zij haar kinderen veel mee geeft op cultureel gebied. En volgens haar zijn er ouders die weinig meegeven. Dan noemt ze Brel als voorbeeld, maar dat had dus ook Bach kunnen zijn. Heeft niets met Franse les te maken.
Als jouw vriendin het diep en diep triest zou vinden dat jij jouw kind niet meegeeft wie Sterretje is dan is dat net zo'n vreemde opmerking. Het wordt pas arrogant of snobistisch als zij vindt dat zij daarmee haar kind wel veel meegeeft en jij weinig.
Snap u? Begin deze discussie nu ook een beetje zat te worden.
Sini
Ik kan een héél eind meegaan in wat jij zegt. Maar...
Bij ons thuis wordt ook van alles besproken, maar er blijven wel namen liggen. Ik ken Vermeer, ik weet dat het een geweldig goede kunstschilder was, maar ik kan daar echt niet met dezelfde 'bezieling' over praten als bij onderwerpen of personen die mij meer bezighouden. Het onderwerp schilderkunst in het algemeen blijft hier een beetje liggen. Ik heb nu eenmaal minder met schilderkunst als met muziek, hoewel ik schilderkunst echt wel weet te waarderen, uiteraard wat binnen mijn smaak valt. Is dat erg? Nee, dat denk ik niet. Ik heb eigenlijk maar zo weinig van mijn ouders meegekregen op gebied van kunst en cultuur, dat ik daar achteraf gezien eigenlijk ook een beetje verbaasd over ben, maar daarmee is mijn culturele 'opvoeding' nog niet mislukt. De naam Vermeer heb ik ook pas leren kennen nadat ik mijn ouderlijk huis had verlaten. Het meeste heb ik eigenlijk pas leren kennen nadat ik het huis uitgegaan ben. Via anderen, door zelf te ontdekken, etc.. Ik denk dat je soms ook ergens 'rijp' voor moet zijn. Ik vind niet dat je van een puber kunt verwachten voor hetzelfde open te staan als een 40-jarige. Als dat wel zo is, is dat 'mooi meegenomen'.
Dat ouders niet alle grote namen uit kunst en cultuur meegeven, kun je als diep treurig ervaren, maar dat je het erg vindt komt voort uit wat jij belangrijk vindt en dus (laat ik duur doen) subjectief. En ja, ik moet ook wel eens slikken als ik merk dat een ander bepaalde dingen niet zo belangrijk vindt als ik. Binnen mijn belevingswereld is dat héél erg
Ik vind het zelf belangrijk om open te blijven staan voor wat op mijn pad komt. Zo ben ik bewuster naar Ben Howard gaan luisteren naar aanleiding van Pink Pop. Ik had hem al gehoord, maar toen mijn dochter aangaf dat het zo'n superconcert was geweest ben ik écht gaan luisteren. Geweldig! Net als Kyteman, ik ben er lyrisch over. En zo hoop ik tot op mijn oude dag open te blijven staan voor wat er op dat moment speelt. Zo ontdekte ik dat ook Justin Bieber zich ontwikkeld heeft naar een volgend niveau. Echt
Elkaars taal
Ik denk niet dat het je verheven voelen is, als iemand niet je smaak/kennis deelt, meer dat je elkaar niet begrijpt op een bepaalde manier. Iemand die Frans Bauer oprecht waardeert die snap ik gewoon niet. Helemaal prima vind ik het en niemand hoeft mijn keuze te waarderen, maar we spreken elkaars taal gewoon niet.
En Sini, in jouw vak een schone taak om die pubers kennis te leren maken met Brel. Dat is jouw vak en volgens mij de lol van jouw vak. Wij draaien trouwens thuis geen Brel hoor (oeps: ik kweek dus ook cultuurbarbaartjes? haha), zo zie je maar weer hoe ingewikkeld smaak kan zijn.
Smaak
Ik werd thuis doodgegooid met kunst en cultuur...er zijn maar weinig kerken en musea en opgravingen die ik als kind niét heb gezien en weinig muziekstukken die ik niét gehoord heb en t.v. kijken was wat je ouders keken dus Koot en Bie keken wij mee. Maar er is maar weinig van blijven hangen. Pas toen ik ouders was (volwassen dus) ging ik 'anders' kijken en luisteren en lagen mijn interesse's anders. Als kind/jongere onthield ik alleen die dingen die mij aanspraken en voor de rest liep ik vooral zuchtend en mopperend achter mijn ouders aan omdat ik veel liever was gaan zwemmen of naar een pretpark. Toen heb ik me voorgenomen om zoiets nóóit te doen met mijn kinderen.
Ik kijk naar de kinderen, naar hun interesses op dat moment en probeer daar cultuur of muziek op aan te laten sluiten. In de 'prinsessetijd' van de meiden gingen we naar kastelen en liet ik middeleeuwse muziek horen en bezochten we een middeleeuws festival en gingen we naar een tentoonstelling over Koningshuizen. En oudste die nogal muziekgericht is gaat met plezier met mij of haar opa naar klassieke uitvoeringen of naar een pianoconcert. Volgens mij zou Brel haar helemaal niet aanspreken, maar ze kan wel 'Non je ne regrette rein' van Edit Piaf uit haar hoofd zingen, telt dat ook? En de pastorale zowel spelen als zingen...
Maar bij jongste hoef je met zoiets écht helemaal niet aan te komen, die interesseert dat geen fluit en zou alleen maar zuchtend een pianoconcert uitzitten en na een week al niet meer weten wie Brel ook alweer was en misschien d'r oordopjes met vreselijke muziek nog indoen ook. Wel wil die graag mee naar op techniek gebaseerde musea of geschiedenisgerichte musea (openluchtmuseum Arnhem, Deltawerken etc.etc.) en dan is ze helemaal in d'r hum en vraagt ons en het personeel de oren van onze k*p. Die gaat dus leuk met opa naar Xanten.
Ik vind het onzin om kinderen maar te overvoeren met allerlei kunst,cultuur of muziek die ze amper interesseert. Een begin maken qua interesse zodat ze zich kunnen ontwikkelen erin zie ik meer zitten. Want ondanks dat ik zowat álle historische en geologisch opgravingen in europa heb gezien kan ik me er amper wat van herinneren, ja op foto's zie ik dat ik er écht geweest ben. Ze zijn uit mijn geheugen verdwenen omdat het me écht totaal niet aansprak.
groeten albana
Kennen of waarderen
Er bestaat wel een verschil tussen iemand kennen of zijn muziek waarderen. Zo zou ik redelijk verbaasd zijn als een Nederlander niet weet wie André Hazes is. Zonder hiermee een oordeel te vellen over zijn muziek was hij natuurlijk een zeer bekende Nederlandse zanger. Ik zou het dus vreemd vinden als een Nederlander André Hazes niet van naam zou kennen.
Net zoals dat ik het ook vreemd zou vinden als iemand Mozart of Madonna niet zou kennen. Dat heeft niks te maken met hun muziek te waarderen, dat is weer een heel ander verhaal.
Ik heb trouwens wel goede herinneringen aan bezoeken aan musea en opgravingen als kind. Ik kan me niet alles meer herinneren maar ik heb sowieso geen geweldig geheugen wat betreft mijn kindertijd. Ik weet wel dat ik alles altijd machtig interessant vond en dat bepaalde musea echt indruk hebben gemaakt. Ik heb mijn kinderen er ook nooit over horen klagen. Wel soms op de dag zelf als ze liever iets anders wilden doen maar als we er dan waren vonden ze het dan wel weer heel leuk.
Ah joh
Je weet als ouders helemaal niet wat er bij je kinderen blijft hangen. Dingen die je zelf machtig interessant en belangrijk vindt, vinden zij misschien heel anders en als ze volwassen zijn gaat het allemaal pas echt spelen.
In elk geval werkt het niet als je plichtmatig van alles doet, of het nou is als ouder of als docent. Mensen die vol vuur vertellen over cultuur die hen boeit hebben de meeste kans te blijven hangen. De tussenpersoon tussen kunst en beschouwer is vaak doorslaggevend, zeker als je er van nature niet zoveel feeling voor hebt.
Grappig
Ik word met bijgepraat en bijgeluisterd over dubstep, door mijn zoon van 13. En ik heb hem onlangs Canto Ostinato laten luisteren en hij vindt het prachtig. Leuk, twee kanten op!
Vrije geluiden (kaaskopje ot)
Vooral die experimentele jazz, brrr! Mijn man (professioneel musicus, heeft lichte muziek gestudeerd met een aantal van die jazzmusici) en ik noemen dat altijd "huudeli huudeli-muziek." Echt muzikantenmuziek vind ik dat: mensen die er zelf mee bezig zijn, vinden het muzikaal interessant, maar het is niet bepaald lekker in het gehoor liggend, haha!
Geef mij dan maar (het oude werk van) Miles Davis, en dan met name de plaat (soundtrack voor de gelijknamige film) l'Ascenseur pour l'Echafeau. Wat ik dan heel oneerbiedig als achtergrondmuziek gebruik. Echt een aanrader, die plaat. Ook als je, net als ik, niet zo van jazz houdt.
Valkyre
Ik heb 'jazzy' muziek wel steeds meer leren waarderen, maar ik heb duidelijk mijn grenzen
Ik zal de door jouw genoemde muziek van Miles Davis eens gaan luisteren.
Vrije geluiden
dat noemt dochter altijd 'vreemde geluiden' en ze herkende je opmerking dat er soms ineens iets moois tussen zit 
Wat anderen ook al zeiden: wat introductie van nieuwe/nog niet bekende cultuurelementen is er inderdaad sprake van tweerichtingverkeer. Erg leuk!
Cobi!
Het was toen ik 13 was, 25 jaar geleden nu. Jouw bericht sluit wel aan bij mijn opmerking dat tegenwoordig musea ook meer op kinderen gericht zijn.
Het was destijds echt oehoersaai. We hebben alleen maar langs het tapijt gelopen, geen audiotour, geen strip (waar het zich toch eigenlijk wel voor leent), geen kwis. Zelfs mijn ouders (toch zo enthousiast) vonden het tegenvallen.
Gos, ik zou er bijna weer een keer heen gaan als ik het zo lees 