Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Bellefleur

Bellefleur

30-01-2013 om 10:06

Donor. wel of niet?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

En twijfelaar

Twijfelaar, je lijkt niet meer te twijfelen klopt dat? Geef je jezelf dan vandaag nog op?
Super!

Geerke (ot)

Dank voor je reactie! Werkte alleen niet goed . Zoon was eerst heel bang dat hij naar de hel zou gaan als hij niet gelooft en god bestaat toch (want dat zegt vriendje: wij gaan allemaal naar de hel). Ik heb hem overtuigd dat, mocht god en de hemel wel bestaan, god dan kijkt naar of je een goed en aardig mens bent geweest, anderen hebt geholpen enz. en niet of je wel in hem hebt geloofd (gelovige moordenaars komen er ook niet in). So far, so good. Nu begon ik over het nieuwe lichaam (en dus dat ik met een gerust en transplanteerbar hart donor kan zijn), zegt zoon: ja maar mam, wat nou als er wel een hemel is en ik mag er in want ik ben een goed mens geweest, en dat god mij dan jouw lichaam geeft?! Je begrijpt...ik blijf nog even donor met toestemming

ontvanger

ontvanger

06-02-2013 om 14:27

Lees dit eens

http://www.transplantatiestichting.nl/columns/regina-pietersen/wachtlijstpati%C3%ABnten-duitsland-twee-keer-benadeeld
En dan vooral deze alinea:
"In het hele verhaal is er echter geen mens die onnodig een orgaan heeft gekregen. Alle patienten die een orgaan ontvangen hebben, hadden er een nodig. De fraude met de wachtlijst heeft er wel toe geleid dat mensen op de Duitse wachtlijst nu dubbel benadeeld worden. Doordat mensen die misschien nog niet aan de beurt waren een orgaan kregen én doordat het aantal donoren is gedaald. De ‘gewone wachtende’ moet zo nog langer wachten."

Dus, fraude of niet, ik blijf donor. Er is niet zo heel veel bruikbaar van mij, maar wat bruikbaar is mogen ze hebben. Omdat degenen op de wachtlijst er niets aan kunnen doen.

Eens met ontvanger

Ik ben donor, ik beslis dat ik dat wil doen. Zou het ook over mijn kinderen beslissen denk ik als ik ooit die keuze zou hebben. Zonder gaan er zeker mensen dood die organen nodig hebben.
Ondanks al het gedoe eromheen moeten er dus donoren blijven. En als ik het niet meer nodig heb, red het misschien direct of indirect (wetenschappelijk onderzoek) een leven. Er is nog geen alternatief dus daarom ben ik bloeddonor met codicil. En de kans dat ik overlijd onder bruikbare omstandigheden is niet zo groot. Dus waarschijnlijk zal ik niet echt geven. Dus nog meer reden om een groot bestand te hebben.
Algebra

Krin (ot)

Prachtig! Kende ik niet.

Ik ben het ook eens met ontvanger

Ik heb de situatie van zeer nabij meegemaakt dat iemand een donororgaan kreeg, dat er iets fout was gegaan waardoor diegene doodziek werd en het nieuwe orgaan er binnen een week weer uit moest. Dat was een heel verdrietige situatie en eerlijk gezegd was ik blij dat de familie van de donor dat niet geweten heeft. Want dit orgaan was net zo welkom als het donororgaan dat een tijdje later beschikbaar kwam en dat we zo met angst en beven tegemoet zagen. Zou het dit keer dan wel goed gaan? Ja, dat gaat nu al meer dan 20 jaar goed. En al zou een ontvanger maar anderhalf jaar of twee jaar iets hebben aan een orgaan van mij, of mijn man, dan nog. We hebben ook gezien wat dat kan opleveren aan winst voor de ontvanger. Ik hoef niet te weten wie mijn organen krijgt, als ze na mijn overlijden bruikbaar blijken te zijn. Mijn beslissing is nu genomen. Je zou het kunnen zien als bedankje naar de donoren en familie die de organen hebben afgestaan waarmee de ontvangers die ik ken, nog zoveel blessuretijd hebben gekregen en nog krijgen.

Guinevere

Guinevere

07-02-2013 om 15:58

Dubbel blij

Vergeet ook niet dat je met je nieren niet één, maar twéé personen weer relatief gezond kunt krijgen.
Ik heb trouwens van alles gezien op transplantatiegebied, van mislukte transplantaties tot aan dodelijke complicaties maar ook geslaagde voorbeelden. Ik ben in elk geval overtuigd donor (mochten ze dan iets aan me hebben).

Jo hanna

Ik snap dat je het liefst een mooi en waardig afscheid hebt. Maar als je nu weet dat dat mooie afscheid 5 mensen het leven kost, die anders gered hadden kunnen worden met een orgaan. Is het dat dan waard?
Wat als jouw kind gered had kunnen worden met een orgaan, maar de nabestaanden van de donor weigeren omdat ze een rustig afscheid willen?

Overigens: organen afstaan voor donatie en voor wetenschappelijk onderzoek zijn heel verschillende dingen. Je geeft toestemming voor 1 van de 2 en daarmee gebeurt het andere niet.

Ik snap ook de redenering nooit dat artsen je zouden laten doodgaan om iemand anders te redden. Los van dat artsen pas mogen weten of je donor bent nadat je al hersendood bent verklaard: waarom zouden artsen die ander dan wel willen redden en jou niet?

Sowieso, je moet toch een behoorlijk zieke geest hebben om willens en wetens iemand dood te laten gaan. Probeer maar eens een hond zomaar dood te meppen, dat krijg je niet voor elkaar toch? Laat staan dat je een mens zomaar dood laat gaan! Een normale arts doet dat niet, krijgt dat psychisch gezien niet voor elkaar.

En natuurlijk gaan wetenschap en ethiek wel hand in hand. Niet voor niets is er een medisch-ethische toetsingscommissie voor werkelijk elk wissewasje. En gelukkig maar ook hoor!

Mark van Abcoud

Mark van Abcoud

08-02-2013 om 14:51

Arrogantie

"Ik snap dat je het liefst een mooi en waardig afscheid hebt. Maar als je nu weet dat dat mooie afscheid 5 mensen het leven kost, die anders gered hadden kunnen worden met een orgaan. Is het dat dan waard? "

Wat een zieke redenering, alsof je verantwoordelijk bent voor andermans dood als je geen organen af wil staan na je dood. Ik ben op geen enkele manier verantwoordelijk voor andermans gezondheid. Dat iemand een nieuwe lever of nier nodig heeft is niet mijn schuld. Dat is de schuld van God, de natuur, het lot zelf of hoe je dat maar wil noemen, of eventueel van de persoon zelf als de ziekte te wijten valt aan de levenstijl van die persoon. Hoe dan ook, ik weiger verantwoordelijk gehouden te worden voor de dood van vreemden omdat ik zou weigeren mijn organen te doneren.

De hele orgaandoneermaffia komt mij de keel uit. Alleen maar juichverhalen terwijl er heel wat af te dingen valt op donatie. Ik ken artsen die grote twijfels hebben aan het nut van al die transplantaties. In de media wordt altijd geadverteerd met succeverhaaltjes, maar veel vaker leidt tranplantatie tot verlenging van lijden, ijdele hoop en levert het vaak niks op. Verder mag iedereen aan het systeem verdienen, de artsen verdienen aan de transplantaties, de ziekenhuizen etc. maar diegene die organen afstaat, of de nabestaanden hebben niks te willen. Dan nu nog de voorstellen van die zogenaamde liberale partij D66 om je organen tot een soort staatsbezit te verklaren na je dood. Godsgeklaagd. Ze hebben maar van je lichaam af te blijven na je dood tenzij je heel expliciet toestemming hebt gegeven.

Ik heb zelf meegemaakt hoe er beslist moest worden over donatie van een dierbare. Ze proberen je over te halen maar zeggen niks over wat je dan te wachten staat. dat de persoon terwijl die nog leeft, wordt afgevoerd en je die dood terugkrijgt, soms zelfs niet meer mag zien, je geen afscheid kan nemen. Ik ben blij dat ik daar nee tegen heb gezegd. Ze wisten neit eens wat er nog bruikbaar was wat ze er mee konden en dan zou je er voro meoten kiezen geen afscheid te nemen van je dierbare voor de kans dat iemand die doodziek is misschien nog een paar maanden langer een lijdensweg moet doorstaan. Wat dat is meestal de realiteit van donatie, vaker dan alle succesverhalen.

Doodgaan, donatie, zijsporen

ik vind de discussie over orgaandonatie ook een beroep doen op de gedachte wat je zelf allemaal zou willen.

De opmerking van Elissa over verantwoordelijk zijn voor de dood van vijf mensen gaat me veel en veel te ver.
Ik ben niet verantwoordelijk voor iemands dood als ik niet wil doneren, lijkt me...

Komt mn volgende gedachte: wat zou ik zelf willen? Als mn nier/lever/hart ermee ophoudt, zou ik dan een orgaan van een ander willen?

En het antwoord weet ik niet, als ik nog redelijk jong en verder redelijk fit ben, misschien wél, maar als ik oud ben en ook al niet meer zo fit, misschien gewoon aan het laatste eind van mn leven, nee, dan niet..

een mens gaat ook een keer dood en als ik ga, dan ga ik liever zonder extra grote operatie, complicaties, bakken vol medicatie waar je ook niet blij van wordt.

Maar goed, het zijn allemaal nog gedachtenspinsels. Ik vind niet dat mensen die een orgaan nodig daar RECHT op hebben, ik gun ze van harte een orgaan, maar waarschijnlijk wordt het geen orgaan van mij (gezien mijn eigen gezondheid) en of het een orgaan van mijn man wordt? ik weet het niet..

De discussie zou breder mogen van mij en ook de vraag oproepen wanneer mensen stoppen met behandelen en gewoon nog het beste van hun leven maken tot hun dood..

Dood hoort bij het leven, hoe verdrietig ook (of voor sommigen een opluchting), ik denk dat daar meer over gesproken mag worden..

P

P

08-02-2013 om 19:30

Rodan

"En het gevoel dat je lijf niet van jou is, en dat je dan een gore egoïst wordt genoemd als je niet wilt doneren. Ja dat vind ik ook wel orgaandonatiemaffia. Niet doneren is heel erg not done om voor uit te komen merk ik. Dat maakt het lastig om hierover een eigen mening te hebben. "

Jij mag je mening hebben, prima, maar ik vind gewoon dat als mensen zelf geen donor willen zijn ze ook geen organen moeten willen hebben. Ik geef mijn organen liever aan iemand die zijn hele leven gerookt heeft dan aan iemand die zelf niet wil geven maar wel wil hebben.

Maylise

Maylise

08-02-2013 om 19:45

Doneren

Verstokte rokers, zuipschuiten en Geert Wilders mogen best mijn organen hebben. Ik vind het nogal schokkend dat iemand haar eigen moeder geen nieuwe longen gunt alleen omdat ze 45 jaar heeft gerookt.

Doneren vind ik verder geen plicht. Er kunnen talloze omstandigheden zijn waarom iemand het liever niet wil. Op een bepaalde manier afscheid nemen is ook een reden.

Iemand verantwoordelijk houden voor overleden mensen omdat die persoon niet doneert dat gaat allerlei grenzen over.

Maylise

Maylise

08-02-2013 om 19:48

Ontvangen en geven

Over het algemeen zal het zo zijn dat iemand die op een wachtlijst staan voor transplantatie zelf medisch waarschijnlijk maar heel weinig kan doneren. Overigens vermoed ik dat er ook best een sterke correlatie bestaat tussen mensen die willen ontvangen en doneren. Iemand die op een wachtlijst staat zal allicht zeer doordrongen zijn van hoe belangrijk donatie is en in dat licht is mijn vermoeden dat deze mensen ook vaker bewust donateur zijn. Let wel het is een vermoeden. Misschien ligt de werkelijkheid anders.

Bij wachtlijsten zou men alleen sec naar de medische criteria moeten kijken en verder daarin geen andere zaken een rol laten spelen. Dan wordt het allemaal te arbitrair.

P

P

08-02-2013 om 21:45

Maylise

Je kunt ook morgen een auto-ongeluk krijgen en een orgaan nodig hebben.

Natuurlijk zullen ze minder vaak wat hebben aan een orgaan van iemand die zelf op de wachtlijst staat maar daar gaat het gewoon niet om. Ik vind het zo dubbel: wel willen hebbenhebbenhebben en niet willen geven. Verder ben ik dan gewoon dood en wie er wat aan mijn onderdelen heeft die mag dat gewoon hebben, waarom zou ik mij druk maken over wie wel en wie niet? Degene waarvan jij wil dat die het wel krijgt schiet in ieder geval een plaatsje omhoog toch? Niet willen doneren omdat er misschien wel een Geert Wilders een orgaan van je krijgt is er ook voor zorgen dat het nog langer duurt voor dat onschuldige kind wat krijgt!

En nogmaals: alsof je maar 1 orgaan geeft zeg! Waarom zouden nou juist al jouw onderdelen naar mensen gaan waarvan je het niet wil.

ontvanger

ontvanger

08-02-2013 om 22:03

De redenering van Elissa gaat mij ook te ver.

Maylise jij zegt dit: "Overigens vermoed ik dat er ook best een sterke correlatie bestaat tussen mensen die willen ontvangen en doneren. Iemand die op een wachtlijst staat zal allicht zeer doordrongen zijn van hoe belangrijk donatie is en in dat licht is mijn vermoeden dat deze mensen ook vaker bewust donateur zijn. Let wel het is een vermoeden. Misschien ligt de werkelijkheid anders."
Voor mij geldt het in elk geval niet, ik heb al sinds mijn 18e een codicil en dat was láng voor de tijd dat ik wist dat ik zelf wel eens nieuwe organen nodig kon gaan hebben.

Niet al mijn organen zullen bruikbaar zijn. Maar ik heb een prima hart bijvoorbeeld, stel dat ik morgen hersendood op een IC beland, dan hoop ik dat daar nog wel degelijk iemand wat aan heeft.

Kaaskopje

Kaaskopje

09-02-2013 om 00:06

Mark

"Ik heb zelf meegemaakt hoe er beslist moest worden over donatie van een dierbare."
Dit is precies de reden waarom ik niet wil dat mijn nabestaanden daar nog over moeten beslissen. Ik wil het en dat zullen ze moeten respecteren.

Kaaskopje

Kaaskopje

09-02-2013 om 00:19

Rodan

Ik sta paf... je éigen moeder! Je vergeet in dit verhaal trouwens dat je moeder dan met haar zieke longen bij jóuw graf staat. Om het cru te stellen, heb je dus liever dat zij dan ook binnen korte tijd dood gaat, dan dat zij door jouw longen een nieuwe kans krijgt.
Dat ik zo makkelijk over die drempel stap komt omdat ik geen waarde hecht aan mijn lichaam na mijn dood. Ik wil gecremeerd worden. Wat is de meerwaarde van een compleet lichaam als dat lichaam de oven in gaat? De meerwaarde voor onderdelen van mijn lichaam na mijn dood is voor een ziek persoon zoveel groter dan voor mij, dat ik daar echt niet over na hoef te denken.

Mea Proefrok

Mea Proefrok

09-02-2013 om 08:57

Hoofdschuddend

Ik zit verschillende bijdragen hoofdschuddend te lezen. Wat een menslievendheid en tolerantie spreekt er uit sommige berichten. Je eigen moeder geen nieuwe longen gunnen 'want ze heeft 45 jaar gerookt'. Mensen verwijtbaar houden als ze niet willen doneren, want je had tig mensen kunnen redden. Ik vind het allemaal even extreme en eerlijk gezegd idiote meningen. Je doneert wel of niet, eigen keuze. Daar heeft niemand iets mee te maken. Ik heb overigens nog nooit het bestaan van een doneermafia ervaren. Alweer zo'n overdreven mening.

ontvanger

ontvanger

09-02-2013 om 16:01

Dialysepartner

Sorry, ik had nog helemaal niet op jou gereageerd.

Ja, dat zwaard hing hier ook al een aantal jaren boven ons hoofd. En toch is het dan nog een klap als ie valt. Het viel hier ook nog eens ongeveer samen met het verlies van mijn baan (dat staat er verder wel los van), dus ik ben een beetje 'uit mijn huisje' momenteel, zal ik maar zeggen.
Wat een gedoe met die ziekenhuizen. Hier zijn er 2 in de omgeving, ik had om diverse redenen (o.a. afstand) een voorkeur voor het ene en ik kon die keus gelukkig ook gewoon maken. Het andere ziekenhuis heeft inmiddels een dialyse-dependance in mijn woonplaats, maar ik wil niet van ziekenhuis veranderen, voel me goed waar ik nu zit (daar kom ik al 5 jaar).
Taxivervoer was gelukkig geen probleem, ik kreeg direct een machtiging van de ziektekostenverzekering. Ik ben nu dus 3x in de week een ochtend van huis (om 8 uur weg, rond half 2 terug).

Ik ben nu net begonnen, dus nu kan het ook nog niet, maar over een tijdje wil ik wel graag in het nachtdialyseprogramma van het ziekenhuis. Dan spoel je veel langer, wat beter is voor je lijf (net als bij jouw man) en overdag heb je dan de handen vrij. Dat blijf ik dus wel in het ziekenhuis doen, niet thuis.

Mijn man heeft net weer een baan gevonden, die is de afgelopen maanden veel thuis geweest en kon dus veel overnemen. Maar over 2 weken gaat hij beginnen bij zijn nieuwe baas, dus dan zullen we weer een nieuw ritme moeten vinden voor o.a. de boodschappen en nog heel wat andere klussen. We zullen waarschijnlijk ook op zoek moeten naar een hulp in de huishouding. En de kinderen zullen meer dingen zelfstandig moeten gaan doen (kleine zusje mee naar school nemen e.d.)
Of werken er voor mij nog in zit zal moeten blijken, momenteel in elk geval niet. Voorlopig zal ik mijn handen al meer dan vol genoeg hebben aan het draaiend houden van de boel hier, als man weer werkt.

Voor mij zal de dialyseperiode 1½-2 jaar duren, ik sta op de lever/nier wachtlijst namelijk. Dat is dus relatief kort, op alleen een nier wacht je veel langer.

Bij jouw man worden de nieren verwijderd schrijf je, is dat ook als voorbereiding op transplantatie?

Dat er vakantiemogelijkheden zijn weet ik, er kan heel veel geregeld worden. Momenteel moet ik er eerlijk gezegd nog niet aan denken, laat me eerst maar eens een beetje routine krijgen hier, en de stress van dat prikken kwijt zijn want die zit nog heel diep na een paar fikse missers in het begin.
Maar dank voor je tip, ik houd het in gedachten.
Veel sterkte, er gaat op jullie ook nog genoeg af komen zo te lezen.

ontvanger

ontvanger

09-02-2013 om 16:03

Mea

Ben het 200% met je eens.

Ontvanger?

Hallo ontvanger, ik lees nu al 3x jouw regel "ik sta op de lever/nier wachtlijst namelijk. Dat is dus relatief kort, op alleen een nier wacht je veel langer."
Hoe werkt zoiets? Waarom duurt dat nou langer?

ontvanger

ontvanger

12-02-2013 om 19:49

Geerke

Omdat er minder levers nodig zijn.
Bij levers werkt het met punten, de zogeheten MELD-score. Hoe zieker iemand is, hoe meer punten. Er is voor een slechte leverfunctie namelijk geen vervangende behandeling. Mijn leverfunctie is goed (vervanging is om een andere reden nodig), dus ik sta lager op de lijst, voor mij zal het ongeveer 1½-2 jaar wachten zijn. Na een jaar wachtlijst krijg ik er weer punten bij, en vanaf dan elke 3 maanden, anders zou ik voor eeuwig ergens halverwege die lijst blijven steken.
Op het moment dat er een lever voor mij is, krijg ik de nier van diezelfde persoon er ook meteen bij. Maar iemand die alleen een nier nodig heeft, komt op de nierenwachtlijst, en die is momenteel al gauw langer dan 4 jaar.

Aha

Aha ik snap het.
Tjee wat lang - 4 jaar!!

ontvanger

ontvanger

13-02-2013 om 15:46

Dat is inderdaad lang. En dan is het in Nederland nog zo dat ongeveer de helft van de niertransplantaties wordt gedaan met een levende donor (een familielid, vriend, kennis van de ontvanger, of met een 'samaritaanse' donor). Moet je nagaan hoe lang die wachtlijst zou zijn als het alleen om overleden donoren ging...

Bellefleur

Bellefleur

14-02-2013 om 09:46

Nabestaanden

Klopt het dat als je als donor geregistreerd staat de nabestaanden alsnog kunnen beslissen?

dialysepartner

dialysepartner

14-02-2013 om 22:04

Ontvanger

Had ik gisteren net een hele lap tekst getypt, liep het vast bij het verzenden. nu een nieuwe poging.

Dat alles tegelijk komt, maakt het naar mijn idee extra zwaar. Je baan is toch een soort ritme, regelmaat. Als je die kwijt raakt en ook aan de dialyse moet is het veel tegelijk.
Heel fijn dat je man wel weer een baan heeft. Dat zal ook wel de nodige extra stress gegeven hebben, denk ik. Maar waarschijnlijk was het ook fijn dat hij de eerste periode thuis veel heeft kunnen opvangen.

Wat veel mensen vergeten, lijkt het, is dat er ook heel veel jonge of relatief jonge mensen dialyseren. Mensen die nog werken, jonge kinderen hebben etc. In het ziekenhuis zagen wij vaak de 65+ 'ers, in het opleidingscentrum voor thuisdialyse kwam je al meer mensen tegen in soortgelijke situaties.

Wat lijkt het mij heerlijk zo'n korte wachtlijst. Natuurlijk is wachten altijd lang, maar ik merk nu, na ruim 3 jaar, dat het wel heel lang is. Dat het teveel impact gaat krijgen. Ook omdat je rekent op nog 2 jaar wachttijd. En de conditie van man natuurlijk achteruit gaat.
Mijn man heeft cystenieren. Zijn nieren zijn zo'n 10 x groter dan normaal en hij ziet eruit alsof hij hoogzwanger is. Die nieren duwen dus alles weg en dat gaat problemen geven. Er is ook geen ruimte voor een "nieuwe" nier. Normaliter plaatsen ze die nier gewoon erbij, maar dat lukt dus niet meer. Dus als hij niet geopereerd zou worden, moet hij ook van de wachtlijst af. We vermoeden dat zijn nierfunctie nu echt nul is, omdat zijn kaliumgehalte vreselijk hoog is geworden. Dat krijgen ze ook niet omlaag, dus dat geeft erg veel stress. De oplossing is nog niet in zicht, dus we hopen maar dat het goed gaat/komt.

Ja, ik kan mij voorstellen dat je nog niet aan vakantie toe bent. Prik jij zelf? Mijn man vond het heel eng, maar heeft het uiteindelijk toch zelf gedaan en het is bijna nooit fout gegaan. Hij doet het nu altijd en overal zelf, ook als we op vakantie zijn en ze het daar niet gewend zijn. Wel had hij in het begin verdovende zalf, om het wat makkelijker te maken.

Jullie ook heel veel sterkte en ik hoop dat er snel een nieuwe nier/lever voor jou beschikbaar is. Wij gaan volgende week nog "even" genieten van de bergen en de sneeuw. Zoals het er nu naar uit ziet wordt dat voorlopig onze laatste sneeuwvakantie, dus is hij extra speciaal.

ontvanger

ontvanger

15-02-2013 om 00:00

Dialysepartner

Ha, dan kan ik naast je man gaan staan en hebben we waarschijnlijk ongeveer hetzelfde figuur. Naast de nieren zit mijn lever ook helemaal vol kysten en is 4-5x zo groot als normaal, daar komt dat hoogzwangere uiterlijk grotendeels vandaan. Vandaar ook de dubbele transplantatie. Een nier hoeft er voorlopig niet uit bij mij, de verwachting is dat die lever eruit straks wel genoeg ruimte gaat opleveren.

Dat mijn man geen baan had gaf een hoop stress, maar de timing had eigenlijk niet veel beter gekund inderdaad. Hij heeft veel op kunnen vangen hier en is mee geweest naar zo ongeveer elk artsenbezoek. Vanaf komende week wordt het voor mij een stuk vermoeiender waarschijnlijk. Maar goed, alles went, we gaan wel weer een nieuw ritme vinden hopelijk. De jongste kinderen zullen wat sneller 'volwassen' moeten worden dan de oudste, maar ja, dat is niet anders.

Die jonge mensen kom ik in het ziekenhuis inderdaad niet tegen, ik haal daar de gemiddelde leeftijd behoorlijk omlaag zal ik maar zeggen. Maar ze zijn er wel uiteraard, we hadden begin oktober een weekendje van de NVN en daar hebben we wel mensen ontmoet van onze eigen leeftijd, met ook jonge (en zelfs nog jongere) gezinnen.

Heftig voor jullie, dat wachten. Wij zijn pas net begonnen dus die impact is nog niet zo groot, maar na 3 jaar kan ik me indenken dat elke dag er onderhand eentje teveel is. Dat kalium is ook vervelend zeg (zacht uitgedrukt), hopelijk vinden ze er wat op. Ik zit er juist laag mee nu (maar ik plas ook nog genoeg zelf, vocht hoeft er nu nog niet af), dat is makkelijker op te lossen met een tankje kalium onder de machine.

Jouw man doet ook hemodialyse begrijp ik? Knap dat hij zelf prikt. Ik weet dat er mensen zijn die dat doen, maar ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken. Vond de epospuitjes al heftig genoeg, en dat is in feite een fluitje van een cent. Ik ben ook pas exact een maand bezig nu, vandaag was mijn 10e dialyse, ik begin net de machine een beetje te leren kennen en te leren opbouwen. Het duizelt me nu nog van alle nieuwe info, ik ben al blij als ik dat opbouwen op de duur zelfstandig leer te doen. Maar goed, daarin geef je zelf je grenzen aan en er is niemand die me ertoe zal dwingen zelf te prikken, dat hebben ze heel duidelijk gezegd. Kan me wel indenken dat sommigen het prettig vinden hoor, je kent je eigen shunt natuurlijk goed na een tijd. Maar het idee om 2 van die poken van naalden in mijn eigen arm te duwen.... nee, dat gaat 'm echt niet worden.
Dit is trouwens ook een reden dat ik aan vakantie nog niet moet denken. Mijn shunt heeft een eigenaardigheidje waardoor het prikken bij de eerste keren een paar keer flink mis ging met de 2e keer een fikse onderhuidse bloeding tot gevolg. In mijn eigen centrum weten ze dat nu (en ikzelf ook) en prikken voorlopig elke keer met de echo erbij. Ik moet niet denken aan nog een keer zo'n misser ergens anders, mijn arm is nóg paars en pijnlijk van 3 weken geleden en de stress zit nog tot in mijn tenen elke keer als er geprikt moet worden.

Afijn, sorry meelezers, voor deze kleurrijke verhalen uit de dialysepraktijk

Dialysepartner ik wens jou en je gezin een heel fijne vakantie toe, ga heerlijk genieten van de sneeuw en de bergen, en hopelijk flink opladen voor de volgende periode. Zet 'm op, en laat nog eens wat horen, ben benieuwd hoe het jullie verder gaat.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.