Ethisch vraagstuk
Ik werk op dit moment aan een essay over de ethische aspecten van het 'upgraden' van de mens (in de toekomst).
Ik ben hierbij op een ethisch vraagstuk gestuit, en ik was benieuwd naar jullie mening.
Hier komt ie: Stel, er is een medicijn dat bij zwakbegaafden het IQ 10 tot 20 punten hoger maakt. Zou het dan verantwoord zijn om een zwakbegaafd kind dit te geven?
Het gaat hier dan om kinderen die 'gewoon' zwakbegaafd zijn, dus niet kinderen met hersenletsel.
De reden dat ik dit op het forum zet is dat het antwoord voor mij heel vanzelfsprekend is, maar dat voor anderen niet hoeft te zijn!
Dus ik ben benieuwd hoe jullie dit zien..
Groetjes, Fred
Feuerstein
Altijd leer je 'je bent goed zoals je bent' en dan komt Feierstein met 'laat me niet zoals ik ben'. En hij gaat daar ver in, zoals dus ook operaties die de uiterlijke kenmerken verminderen bij Down, vooral ook de functionele operatie van de tongverkleining, waardoor kinderen met Down goed leren eten/drinken, praten.
En zo, op een afstandje, lijkt dat heel mooi. Ook de pil van Fred. Maar tegelijkertijd, hemeltje, moeten we echt allemaal in dezelfde vorm worden gebakken? Ik zou dan ook als moeder gillend gek worden als mij dit soort keuzes zouden worden voorgelegd. Maar de stap naar de IQ-verhogende pil zou toch kleiner zijn dan de chirurgie.
Vooroordelen.
"kan me ook juist voorstellen dat het andersom is. ouders geven een pil en wordt verweten het kind niet te accepteren zoals het is. \'moet het weer zo nodig slimmer worden.\' "
Dat is waar, al denk ik dat veel mensen zwakbegaafdheid serieuzer nemen dan ADHD.
Zeker in gevallen waarin het ook aan het uiterlijk te zien is. Niet eerlijk, maar zo werkt het.
Hoger niveau
" Het enige positieve zou ik dan nog zien in mogelijk toekomstige uitvindingen/ontwikkelingen die dan w.s. op een hoger niveau komen...Maar kunnen we het dan zelf emotioneel nog wel bijbenen? "
Dat is een goede vraag.
Zelf denk ik van wel, omdat met hoge intelligentie vaak ook zelfinzicht samenhangt. Je kan op een verstandelijke manier nadenken over wat er gebeurt in je leven, en wat je rol is.
Zo kan je via een verstandelijke weg op emotionele wijsheid komen(is niet de enige weg). Wie gesteld is op het bord voor zijn kop zal dit zelfs met een IQ van 500 niet inzien.
Maar gemiddeld gezien gaat dit wel op. Daarom denk ik dat mensen de wijsheid hebben om het bij te benen.
Maar zeker weten kan ik het niet, want ik kan niet in de toekomst kijken.
Is dat het waard?
"Wat ik denk ik wil zeggen is dat mensen met een \'afwijking\' (op welk vlak dan ook) ons (zijnde \'de maatschappij\', de \'mensheid\') dwingen om te gaan met kwetsbaarheid. Met echtheid. Met de confrontatie met ons eigen denken. Met wat *wij* vinden wat gehandicapt of zwakbegaafd of sociaal zwak is. En wie zijn wij dan wel?"
Dat is natuurlijk heel mooi gedacht.
Zo worden mensen die' anders' zijn ook vaak neergezet in films.
Ze dwingen de 'normale' hoofdpersoon(en) na te denken over wat zij zelf als vanzelfsprekend ervaren, en leren ze om te gaan met kwetsbaarheid, anders zijn. En ze leren wat echt belangrijk is in het leven. Zie bijvoorbeeld Rainman en Forrest Gump.
Maar voor mensen met een afwijking zelf betekent het vaak een leven lang erbuiten staan. Altijd net even anders dan de rest.
En dan heb ik het nog niet over de dingen die met specifiek met ziektes langs komen. Nooit zelfstandig, nooit een relatie, beperkt zijn in het uitvoeren van je levenswensen. Ook al zijn vliegtuigen je passie, als autist/Downie is je kans op piloot worden bijvoorbeeld ongeveer nul.
Is dat het waard, om de rest van de mensheid een wijze les mee te geven?
Ohja, die leraar had ook een bord voor de kop!
Ongelukkig opgeschreven
"
Zo kan je via een verstandelijke weg op emotionele wijsheid komen(is niet de enige weg). Wie gesteld is op het bord voor zijn kop zal dit zelfs met een IQ van 500 niet inzien."
Dit was wat ongelukkig opgeschreven.
Wat ik hiermee bedoel is dat iemand met een IQ van 500 geen zelfinzicht zal krijgen als hij dit niet wil.
Mooi gezegd, fred
"Maar voor mensen met een afwijking zelf betekent het vaak een leven lang erbuiten staan. Altijd net even anders dan de rest.
En dan heb ik het nog niet over de dingen die met specifiek met ziektes langs komen. Nooit zelfstandig, nooit een relatie, beperkt zijn in het uitvoeren van je levenswensen. Ook al zijn vliegtuigen je passie, als autist/Downie is je kans op piloot worden bijvoorbeeld ongeveer nul.
Is dat het waard, om de rest van de mensheid een wijze les mee te geven? "
daar zit ook mijn 'ja' tegen die pil in.
Ja maar ja
Ergens is alles ook weer perceptie. Mijn zus (ik gebruik haar even als kapstok) vindt niemand raar en afwijkend en zichzelf al helemaal niet. Wáár sta je dan precies buiten? Ooit liep hier (nog niet zo lang geleden, in de rubriek Relaties) een draad over mensen die zich buitenstaander voelden. Op het schoolplein, in de vriendengroep, in de schoonfamilie. Die draad werd langer en langer en volgeschreven door mensen die zich óók buitenstaander voelden. Daar moest ik wel om lachen, dat kan dus eigenlijk niet. Als we allemaal buitenstaander zijn, wie is dan de incrowd? Net zoiets als de Vereniging voor Autisme (ofzoiets) vind ik ook grappig. Autisten en een vereniging, juist ja.
De voorbeelden die je noemt (piloot worden) hebben óók weer te maken met perceptie. Blijkbaar is dat in jouw hoofd een strevenswaardig doel. In het mijne echter helemaal niet 
Blijkbaar is dat stukje kwetsbaarheid, de dingen 'die echt belangrijk zijn in het leven' iets wat heel makkelijk ondergesneeuwd raakt bij ons, gewone, intelligente, bijdehante, bevoorrechte mensen. Gut. Zijn we dan wel zo gewoon, intelligent en bevoorrecht als we blijkbaar hele dagen over 'de dingen die echt belangrijk zijn in het leven' zonder enig benul heendenderen?
Tirza (en ja, dat van die leraar: dat klopt )))
Iq en zelfinzicht
Offfffff je bent autist. Zus heeft bovengemiddeld IQ, kan met de psychiater op niveau lullen. Zelfinzicht: nul. Ziekteinzicht: nul. Als ik voorzichtig zeg: ja maar zou het zo kunnen zijn dat..........moet ze zeker 10 minuten nadenken voor er een 'gut, dat zou misschien wel kunnen' uitkomt over iets wat werkelijk voor een blind paard nog glashelder is (in haar gedragingen of gedachtengang).
Tirza
De ander
"De voorbeelden die je noemt (piloot worden) hebben óók weer te maken met perceptie. Blijkbaar is dat in jouw hoofd een strevenswaardig doel. In het mijne echter helemaal niet "
Het is een strevenswaardig doel voor die persoon, en hij kan dat niet vervullen.
Wat strevenswaardig is, is misschien subjectief, maar verdriet als iets niet lukt is objectief. Dat doet die mensen gewoon pijn.
"Blijkbaar is dat stukje kwetsbaarheid, de dingen \'die echt belangrijk zijn in het leven\' iets wat heel makkelijk ondergesneeuwd raakt bij ons, gewone, intelligente, bijdehante, bevoorrechte mensen. Gut. Zijn we dan wel zo gewoon, intelligent en bevoorrecht als we blijkbaar hele dagen over \'de dingen die echt belangrijk zijn in het leven\' zonder enig benul heendenderen?"
Het gevaar bestaat wellicht dat het leven van de 'ander' teveel geromantiseerd wordt. Ja, de ander houdt je een spiegel voor. Maar dat betekent niet dat 'de ander' wél een constant besef heeft van Wat Belangrijk Is In Het Leven.
Ik denk dat inzicht pas komt als 2 verschillende werelden elkaar ontmoeten. Om even in films te blijven, er zijn vaak twee werelden die elkaar ontmoeten.
Tom Cruise ontmoet een autist, Cevin Costner een Indiaan, en Brad Pitt een Tibetaan. Wat leerzaam is is het verschil tussen die twee werelden.
Ik denk niet dat 'de ander' gezegend is met een inherente wijsheid. Als autist merk ik het in ieder geval niet.
En Indianen leefden wel met de natuur, maar het was ook een hard bestaan. Van emancipatie hadden ze ook nog nooit gehoord. Oorlog met andere stammen was aan de orde van de dag. Kun je je afvragen of dat nou ook Echt Belangrijk was, die stammen-eer. Waarom denderden die oh zo wijze Indianen daar overheen?
Autist
"Offfffff je bent autist.'
Ken genoeg voorbeelden van autisten met prima zelfinzicht, ook van dit forum
Verschil
"Ooit liep hier (nog niet zo lang geleden, in de rubriek Relaties) een draad over mensen die zich buitenstaander voelden. Op het schoolplein, in de vriendengroep, in de schoonfamilie. Die draad werd langer en langer en volgeschreven door mensen die zich óók buitenstaander voelden. Daar moest ik wel om lachen, dat kan dus eigenlijk niet. Als we allemaal buitenstaander zijn, wie is dan de incrowd? "
Er is een verschil tussen erbuiten vallen bij een vriendengroep of schoonfamilie en overal er buiten vallen.
Komt nog bij dat er vaak ook een autoriteitsverschil is. Als je anders bent dan je vrienden betekent dat niet dat je vrienden alles sneller doorhebben dan jij, en beslissingen mogen maken over jou, of jou mogen
vertellen wat je doet, op een manier waarop een leraar een driftig kind aan spreekt.
Dat is zeker in het geval van zwakbegaafden zo, en ook in het geval van autisme. Oh wat vond ik het beledigend, dat ik tegen mijn zin een speelafspraakje moest maken, omdat mijn moeder beter wist dan ik wat goed voor mij was.
Ik denk dat de meeste zwakbegaafden dat ook wel degelijk door hebben.
Reactie op is het dat waard?
Nou ik ken helemaal geen downies die ervan dromen om piloot te worden....En ik ken er best een hele hoop, ook jonge downies. Ja als ze klein kind zijn, zoals wij dat ook dromen en dan passen we onze wensen al snel aan, aan een meer realistisch beeld. Nou zo gaat dat met downies ook. En dat erbuiten staan is ónze beleving....niet die van hun. Dat is een projectie. En ik ken er zat die wél zelfstandig wonen én zelfs een heleboel die een relatie hebben. Hun 'levenswensen' en dromen zijn meestal ook minder/anders omdat hun verstandelijke vermogens dat ook zijn. Ik ken er wél een heleboel die balen dat ze niet zo mooi kunnen zingen als Frans Bauer....Maar ja dat wil ik ook wel. Heb je daarvoor geen pilletje?
Er zijn een heleboel wensen en dromen die niet samenhangen met intelligentie en die dan nog steeds niet vervulbaar zijn. Ik denk dat intelligent zijn niet hún wens is, maar de onze omdat wij denken dat ze dan gelukkiger zijn. Als je aan een downie zou vragen of ze het 'zangpilletje' willen of het 'slimheidspilletje' dat de kans erg groot is dat ze die eerste willen. Op enkele hoogbegaafde downies na w.s.
groeten albana
Onder de streep
"En dat erbuiten staan is ónze beleving....niet die van hun. Dat is een projectie. En ik ken er zat die wél zelfstandig wonen én zelfs een heleboel die een relatie hebben. Hun \'levenswensen\' en dromen zijn meestal ook minder/anders omdat hun verstandelijke vermogens dat ook zijn."
Het is natuurlijk inderdaad zo dat wij onszelf en onze wensen op een ander projecteren.
En dan zouden we inderdaad niet gelukkig, zijn, maar het wil nog niet zeggen dat die Downie, die dat is. Hij/zij is een ander persoon als wij.
Ik zegt ook niet dat alle Downies niet zelfstandig wonen. Dat was meer een beschouwing over een aandoening hebben. Sommige aandoeningen brengen met zich mee dat dat helemaal niet kan. Down is gelukkig niet zo heftig.
Maar: Onafhankelijk of zo'n pilletje 'de oplossing' is of niet, denk ik wel dat verstandelijk gehandicapt zijn een heleboel problemen met zich meebrengt.
Problemen waar niet-verstandelijk gehandicapten niet mee zitten. Ja die zitten weer met andere problemen 'heb ik wel de juiste carriere', 'wat doet mijn huis op de markt'. Daar ligt een Downie waarschijnlijk niet wakker van.
Toch denk ik denk dat de problemen met verstandelijk gehandicapten toch 'heftiger' zijn. Zo zijn ze kwetsbaar voor seksueel misbruik, en hebben veel verstandelijk gehandicapten gedragsproblemen.
Een autist maakt zich geen zorgen om wat ie aan heeft, terwijl een 'gezond' persoon daar wel over kan stressen. Maar een autist loopt tegelijkertijd tegen van alles aan in zijn leven.
Is niet kunnen schelen wat je aan hebt,'echt zijn' dat waard?
Onder de streep, zou ik liever een gezond persoon zijn, denk ik, als ik mocht kiezen. Dan maar wat stressen over de huizenmarkt of de juiste kleren.
Misschien ben ik daarom wel heel erg gevoelig voor wat in mijn ogen als het 'romantiseren' van aandoeningen over komt.
Maar goed, dit is mijn visie.
Fred
Je hebt nog al wat aannames. Down is gelukkig niet zo heftig? Wat is voor jou de norm van heftig? Down is meer dan een kenmerkend uiterlijk en een beetje traag van begrip zijn, Down is er in vele gradaties en kent helaas heel veel mensen met ernstige hart- en/of darmproblematiek.
Onafhankelijk zijn is een puur westers, mannelijk streven. Stoer, zelfstandig, onafhankelijk. Verdiep je voor de grap eens in de feministisch pedagogen en psychologen, die zich richten op samenwerken en groepen. Of op ossterse culturen, waar de groep belangrijker is dan het individu.
Tirza
Projectie
ik geloof nooit dat het in onze hoofden zit dat mensen met downsyndroom zich er buiten voelen staan, dat het projectie is. dat is niet wat ik (soms) bij mijn dochter zie, en wat zij aan geeft.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Onhaalbaar
"Je hebt nog al wat aannames. Down is gelukkig niet zo heftig?"
Ik vergeleek Down met aandoeningen die het onmogelijk maken zelfstandig te wonen en relaties aan te gaan. In vergelijking daarmee is Down niet zo heftig.
Die vergelijking maakte ik omdat een ander citaat van mij uit verband werd getrokken. Ik had het over aandoeningen, waarbij sommige aandoeningen zelfstandig wonen uit sloten. Daar werd dan weer op gereageerd dat het voor Down niet gold.
Echte onafhankelijkheid is natuurlijk een onhaalbaar ideaal. Om echt onafhankelijk te zijn moet je in een bus in de wildernis van Alaska gaan zitten ; )
Maar ik zeg ook niet dat dat is wat veel autisten en Downies willen. De meeste Downies en autisten willen vast geen stoere Malboro Man zijn.
Die willen werk, of een relatie, of een kindje, een huisje, of een combinatie van deze. Vaak lukt dat ook wel. Maar soms staat een aandoening dat in de weg. En dat is in mijn ogen, nog steeds een handicap.
Bij autisten die ik ken bijvoorbeeld, zit heel veel frustratie over het niet kunnen meedraaien op de reguliere arbeidsmarkt, steeds afwijzingen krijgen.
Die jongens willen niets liever dan gewoon meedoen, bijdragen aan de samenleving. Ook dat is een vorm van samenwerken, btw.
Projectie
"ik geloof nooit dat het in onze hoofden zit dat mensen met downsyndroom zich er buiten voelen staan, dat het projectie is. dat is niet wat ik (soms) bij mijn dochter zie, en wat zij aan geeft."
Precies. Deels zal heus wel projectie zijn. Maar deels wordt toch echt ook wel ervaren als handicap.
Lees ook de verhalen van de autisten op dit forum. Die lopen tegen vanalles aan, en dat ervaren ze ook zo.
Theoretische vraagstuk
Wat betekent het als het IQ van een Downie met 20% vooruit gaat? Wat kan hij of zij dan beter? Het Syndroom van Down behelst zoveel meer dan alleen een laag IQ en om maatschappelijk goed te kunnen functioneren is veel meer nodig dan een normaal IQ. Wat kan een IQ pil bereiken dat met een goede begeleiding en scholing niet te bereiken is? Mocht zo'n pil er zijn dan verwacht ik dat deze vooral gebruikt gaat worden door mensen met een normaal en bovennormaal IQ.
Klopt
Klopt, dan zullen die mensen nog steeds wel geplaagd worden door andere (medische) problemen.
Ds behelst meer
wat behelst downsyndroom dan meer dan een laag iq,? (uiterlijk en mediache kwetsbaarheden daargelaten?) ik kan t niet verzinnen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Andere gedachten
Ik zit juist de andere kant uit te denken. Als er een pil zou bestaan die het IQ 10 tot 20 punten omhoog zou kunnen halen, waarop zou die werking dan berusten? Misschien werkt die dan juist omdat blijkt dat mensen met een lager IQ een één of ander essensieel stofje missen en heft zo'n pil dat tekort op.
Bij baby's die hypothyroidie blijken te hebben is er niemand die twijfelt of het toedienen van een pilletje met schildklierhormoon wel ethisch is. Ook heb ik een onderzoek gelezen waar bepaalde in borstvoeding voorkomende verzuren aan KV werden toegevoegd om te kijken of zo het gemiddelde 10 punten verschil tussen het IQ van BV-gevoede kinderen en KV- gevoede kinderen op te heffen.
Als de werking van zo'n pil berust op het aanvullen van een tekort van een essensieel stofje dan is er ook geen kwestie meer dat zo'n pil misbruikt kan worden om iedereen slimmer te maken, omdat het niet die werking zal hebben bij kinderen die dat stofje niet missen.
In zo'n geval hoe ethisch is het dan om zo'n pil niet te geven?
Hoe ethisch is het eigenlijk om voor een kind te besluiten dat het beter af is als het zich cognitief minder ontwikkelt dan dat eruit valt te halen?
Afgezien van de pilvorm van het voorbeeld in dit draadje wat psychisch eerder als iets onnatuurlijks wordt opgevat is dat een vraag waar iedere ouder van een kind waarbij de ontwikkeling niet van zelf gaat mee zal moeten dealen.
Vroeger werd er bijv. van downkinderen niet verwacht dat zij zich veel zouden kunnen ontwikkelen, dus werd dat niet gestimuleerd en leerden ze dus gemiddeld een stuk minder. Misschien was dat leven makkelijker voor ze, maar was het ook beter om bijv. niet te leren praten?
Bij mijn eigen kind met een andere handicap waardoor hij niet vanzelf leerde en alles met veel meer moeite en stimulering aangeleerd moest worden heb ik me wel eens afgevraagd of het al die moeite waard was. Of hij van een moeilijker maar zelfstandig leven met alle vervelende plichten en verantwoordelijkheden die daar bij horen ook werkelijk gelukkiger zou worden ipv een verzorgd leven zonder verplichtingen en wat werken op een sociale werkplaats of zo. Deed ik het allemaal wel voor hem of deed ik het voor mijzelf omdat ik eigenlijk de handicap met schijnbaar laag IQ niet wilde accepteren?
Aan de andere kant hoe ethisch was het om voor hem, zonder het te proberen, te besluiten dat het niet hoefde opdat hij zich niet al te zeer bewust zou zijn dat hij anders was. Hoe ethisch zou het zijn om bij voorbaad hem de kansen op een 'normaal' leven te ontnemen?
Zodra er een keus bestaat is er niet alleen de ethische kant van ervoor kiezen, maar ook de kant van hoe ethisch is het om bewust niet voor de mogelijkheid die geboden wordt te kiezen. Er is geen neutrale 'natuurlijke' keus meer. Wat je ook kiest, de keus zal consequenties hebben en daar zul je later mee moeten kunnen dealen.
Actueel
Mijn opvatting: een verschil van 10 - 20 punten is te weinig. Het 'meten' van iq is op zichzelf te onzorgvuldig om daar op individueel niveau zoveel waarde aan te hechten dat je het zou willen 'repareren'.
We weten er bovendien te weinig van. Het is nog maar vrij recent dat - tot ieders verrassing - bleek dat het iq van kinderen in hun puberteit nog met tientalle punten kan veranderen (ook naar boven).
Medicijnen/supplementen hebben bovendien altijd bijwerkingen.
Primavera:"Ook heb ik een onderzoek gelezen waar bepaalde in borstvoeding voorkomende verzuren aan KV werden toegevoegd om te kijken of zo het gemiddelde 10 punten verschil tussen het IQ van BV-gevoede kinderen en KV- gevoede kinderen op te heffen."
Ja. Maar op de lange termijn is het effect negatief.
http://www.umcg.nl/NL/UMCG/KennisInZicht/Nieuws/Pages/Visolie_in_de_fles.aspx
"Visolie in de flesvoeding zorgt ervoor dat baby’s zich in de eerste maanden na de geboorte beter ontwikkelen. Maar op negenjarige leeftijd is dit positieve effect op de ontwikkeling weg. Sterker, het is omgekeerd naar een licht negatief effect, zo blijkt uit onderzoek naar de langetermijneffecten van deze toevoegingen, door Mijna Hadders-Algra, hoogleraar Ontwikkelingsneurologie in het UMCG. "
Groet,
Miriam Lavell
Niet kiezen is ook een keuze.
"Zodra er een keus bestaat is er niet alleen de ethische kant van ervoor kiezen, maar ook de kant van hoe ethisch is het om bewust niet voor de mogelijkheid die geboden wordt te kiezen. Er is geen neutrale \'natuurlijke\' keus meer. Wat je ook kiest, de keus zal consequenties hebben en daar zul je later mee moeten kunnen dealen."
Mooi gezegd, je kan zo techniekfilosofe worden!Zodra zoiets beschikbaar is word je inderdaad altijd tot een keuze gedwongen. Niet kiezen is ook een keuze.
"Misschien werkt die dan juist omdat blijkt dat mensen met een lager IQ een één of ander essensieel stofje missen en heft zo\'n pil dat tekort op.
Bij baby\'s die hypothyroidie blijken te hebben is er niemand die twijfelt of het toedienen van een pilletje met schildklierhormoon wel ethisch is
In zo\'n geval hoe ethisch is het dan om zo\'n pil niet te geven? "
Ja, ik denk ook dat het uit maakt of het lage IQ deel is van de persoon zoals die is, of dat het een gevolg is van een ziekte.
Als een ziekte het IQ omlaag haalt zullen meer mensen geneigd zijn die pil te geven. Dan wordt dat lage IQ gezien als een 'beschadiging' waarvoor je een kind wil behoeden.
Is het kind gewoon uit zichzelf zwakbegaafd, dan ligt het denk ik even net weer anders. Dan probeer je met de pil die persoon te veranderen in een ander persoon, die kennelijk meer 'gewenst' is. Ik denk dat dat is waarom sommige mensen daar moeite mee hebben.
Al is het onderscheid tussen 'de persoon zelf' en 'beschadigd door ziekte' soms erg dun.
Hypothetisch
Kopt Miriam, tot nu toe hebben de 'wonderpillen' nog maar een zeer gering effect.
Het was ook puur hypothetisch.
Erbuiten staan en iq
Ik denk dat bepaalde 'onzekerheden' die mensen hebben/ervaren totaal geen fluit te maken hebben met iq. Die 'gevoelens' heb je of heb je niet in meer of mindere mate. Daar doet iq niet veel aan mee. Elk mens voelt zich wel eens erbuiten staan. Slim, hoogbegaafd, gewoon en niet zo erg slimme mensen. Allemaal. De problemen die we tegen komen op onze weg haal je ook niet weg met een hoger iq.
Want dan ben je misschien wel slimmer, maar neemt (wie weet) de werkdruk ook toe en verwachten mensen meer van jouw.
De problemen die jij benoemt en die het maken dat verstandelijk gehandicapte zich 'ongelukkig' zouden voelen, zijn emotionele problemen.
En die los niet op met een hogere intelligentie. Want dan kán die verstandelijk beperkte misschien een wat 'betere' baan krijgen, maar afdelingsleider of directeur zal er w.s. niet inzitten en kan hij zich dáárom weer 'beperkt' gaan voelen en kán hij eindelijk op zichzelf gaan wonen, maar brengt dat ook weer meer verantwoording mee en wordt de druk van die verantwoording misschien weer een probleem.
Ik durf zelfs wel hardop te zeggen dat iq en 'geluksbeleving' niet altijd samen opgaan. Ik ken wel erg intelligente mensen, die enorm ongelukkig zijn en ook wel niet zo intelligente mensen die op hun manier enorm tevreden en gelukkig zijn.
Die 2 hoeven niet elkaar aan te vullen of uit te sluiten of volgen elkaar 'automatisch' op.
groeten albana
Iedereen heeft zo zijn problemen.
"Want dan kán die verstandelijk beperkte misschien een wat \'betere\' baan krijgen, maar afdelingsleider of directeur zal er w.s. niet inzitten en kan hij zich dáárom weer \'beperkt\' gaan voelen en kán hij eindelijk op zichzelf gaan wonen, maar brengt dat ook weer meer verantwoording mee en wordt de druk van die verantwoording misschien weer een probleem"
Ik weet het niet hoor. Iedereen heeft zo zijn eigen problemen, dat klopt.
Maar dat impliceert nog niet dat de problemen die bepaalde situaties meebrengen van een gelijke orde zijn, en dat het onder de streep niks uitmaakt in welke situatie je zit..
Om het even naar het lichamelijke te trekken, veel mensen zijn het erover eens dat gezond zijn beter is dan ziek zijn. Ook gezonde mensen hebben problemen en verantwoordelijkheden die zieken minder hebben. Toch denk ik dat veel mensen, toch liever gezond zijn dan ziek.
Ken je het concept
Ziektewinst, Fred?
Tirza
Eens met beemer
Eens met Beemer.
Natuurlijk bestaat er zoiets als ziektewinst. Toch denk ik in het algemeen dat aandacht, en minder hoeven werken echt niet opwegen tegen de dingen die je moet inleveren.
Dat denk jij. Maar ís het ook zo?
Tirza
Overal is wat bij
Voor mij in ieder geval wel
Heb zelf een 'ziekte'+ bijbehorende 'winst', en voor mij weegt het niet tegen elkaar op. Misschien denken andere zieken/gehandicapten op het forum hier anders over??
Als je gelijk hebt dat ziekte niet beter of slechter os dan gezondheid, omdat beide zo hun voordeeltjes met zich meebrengen...
Dan kan je ook rustig alcoholist worden toch? Als je door je gedrink je baan en gezin kwijtraakt heb je ook de stress niet meer dat je voor een gezin kan zorgen. En als je korsafkoff krijgt of een andere beschadiging, word je opgenomen. Hoef je ook niet meer voor je natje en droogje te zorgen.
Goed, je hebt geen gezin meer en gaat vroegtijdig dood, maar overal is wat bij.
Toch behandel je in een ander topic alcohol en alcoholisme als een ware ramp. Waarom toch? Waarom is een zieke niet slechter af dan een gezonde, maar moet je wel heel erg oppassen met alcohol?