Gênante lijven

Ik denk

Ik denk, even los van de mensen die door een medische oorzaak aangekomen zijn, dat de mensen die het niet lukt zichzelf te beheersen qua hoeveelheid eten ze tot zich nemen het misschien toch zou helpen om in therapie te gaan?
Ik heb wel eens een uitzending gezien van (ik dacht) Oprah, waar mensen een maagband o.i.d. kregen en dus op een gegeven moment helemaal op gewicht waren (omdat ze niet meer kónden eten met die maagband) en vervolgens een andere verslaving kregen omdat het psychische deel niet aangepakt werd.
En ik denk zeker dat een soort inzicht in wat voor een eten je neemt al heel veel kan helpen. Hier thuis zijn er natuurlijk al heel wat dieten gedaan en man weet inmiddels prima wat hij wel en niet kan eten, dat helpt al wel een beetje. Toch is het hier ook een soort 'eetverslaving' ware het niet dat man eet als hij blij is, verdrietig is, het gezellig vindt, zich verveelt....tja, bijna altijd is er wel een reden om te eten. Heel lastig natuurlijk. Wat bij hem helpt, omdat hij nu eenmaal graag wat eet is zich helemaal suf rennen (3x in de week 15km) zodat hij ook nog lekkers kan blijven eten. En langzaamaan valt hij af, of staat weer een tijdje stil, het blijft moeilijk voor hem.

Pluk

Het valt me op dat jij vaak in draadjes over overgewicht schrijft. Wat heb jij daarmee eigenlijk?

En verder, om het te begrijpen: vergelijk het met een verslaving. Dat geeft meer inzicht dan teveel eten te vergelijken met iemand die matig eet.

Ik drink bijv geen alcohol. Kost me geen enkele moeite. Toen ik nog wel dronk, dronk ik erg weinig. Er staat nu nog een halve fles wijn in de koelkast van mijn verjaardag vorig jaar.
Maar ik zou nooit tegen een alcoholist zeggen: je weet toch dat je niet zoveel moet drinken?

Liora

Liora

Ik reageer in de draadjes met betrekking tot overgewicht omdat ik dat een interessant onderwerp vind en omdat ik dat zelf ook constant in mijn omgeving tegen kom. Ik geloof niet dat ik daarin veroordelend bezig ben. Maar ik vind het wel belangrijk dat feiten en fictie worden benoemd.

Chrish

Een verslaving geldt niet pas als het een dodelijke vorm heeft bereikt.

Voor pluk

kijk op korte termijn de herhaling van Focus, vanavond op Ned 2, ik vond het erg verhelderend!

Focus

Ik heb de documentaire ook gezien en zat toch nog met een vraag.
Het lijkt er dus op dat het verschil tussen mensen met aanleg voor gewichtstoename tot ongezonde proporties en mensen zonder die aanleg hem zit in de aanwezigheid van bepaalde hormonen. Bij mensen die 'normaal' zijn zou er een gezonde schommeling moeten zijn tussen hongergevoel en verzadigd gevoel. Bij mensen met fors overgewicht is er amper sprake van schommeling, maar van een doorlopend gevoel van 'trek hebben'. Een normaal mens heeft dus een natuurlijke rem en eet niet wanneer die trek er niet is, terwijl de andere groep geen rem heeft door het ontbrekende signaal dat eten niet nodig is. Maar... volgens mij is er nog een groep. De groep die ook geen normale schommeling heeft van honger naar trek en omgekeerd en net als de 'obesitas'-groep altijd zin in eten heeft maar daar toch niet van in gewicht toeneemt. Mijn man is zo iemand. Hij heeft jarenlang alles naar binnen kunnen schuiven waar hij zin in had en kwam er geen grammetje door aan. Jaloersmakend, want voor mij werkt dat dus niet bepaald

Siobo en mien

Ik zal de uitzending bekijken, en dieper ingaan op de stofwisselingsproblematiek.
Maar even een tussenvraagje: waarom speelde dat 50 jaar geleden veel minder???

Pluk

Ik denk omdat 50 jaar geleden minder overvloed aan voedsel beschikbaar was, er minder geld was voor biodschappen en het dagelijks leven veel meer energie vroeg. Zo ongeveer al het werk vraagt nu minder (zware) lichaamsbeweging als 50 jaar geleden en destijds waren 1, laat staan 2 auto's voor de deur ook veel minder gewoon.

Links

Maar er wordt gesuggereerd dat je obees/dik wordt door een.fout in.de hormoonhuishouding en.door stofwisselingsafwijkingen, niet door gebrek aan beweging, of door de overvloedige beschikbaarheid van snaaivoedsel. De suggestie is dat de hoofdoorzaak "buiten ons" ligt.

Docu

Heel interessant, dank voor de tip! Ik heb in het commentaar in de documentaire gehoord dat er een fout in de hormoonhuishouding zit, maar ik vatte dat eerder op als een ontsporing dan als een deterministisch gevalletje pech. Ik herken ook heel veel van wat er allemaal getoond wordt. Ik ken zowel het constante achtergrondhongergevoel waardoor ik teveel ga eten en aankom (in mijn dikkere periodes), als het wat gezondere aan/uit-systeem waarbij je razende honger hebt en daarna weer uren verzadigd ben. In mijn dikkere periodes zette eten mij aan tot nog meer eten, en de aanwezigheid van eten maakte mijn remmen los. Ik kreeg gewoon hongergevoel van het zien van eten. In mijn slankere periodes is dat anders. Ik raak dan eerder en grondiger verzadigd van eten. Niet lang geleden stond ik drie dagen lang bloot aan een overdaad aan vette voeding. Ik heb daar veel teveel van gegeten. Ik voelde me aangetrokken tot calorierijk voedsel en overat me. In die drie dagen ben ik een kilo aangekomen. Ik weet zeker dat als ik elke dag in zo'n omgeving was, ik razendsnel richting obesitas zou gaan, terwijl ik ook steeds minder zou genieten van eten. Ik eet trouwens niet extra veel bij verdriet of stress, en ik heb alleen bij lekkere dingen de neiging te overeten. Ontspanning en gezelligheid zijn eerder aanjagers van teveel eten bij mij dan negatieve emoties. De aanwezigheid van lekker eten is mijn valkuil. En soms zelfs de aanwezigheid van eten dat ik niet fantastisch vind maar waar uit veel verschillende dingen te kiezen is. Ik ben dan zo benieuwd naar alles dat ik overal van opschep, en bij een tweede ronde nogmaals van de dingen die me goed smaakten. In zeer actieve periodes (wandel- en fietsvakanties) heb ik trouwens minder achtergrondhonger en eet ik relatief weinig. Dan zijn de hongergevoelens realistischer dan in mijn passieve periodes (bureauwerk). Ik eet na een stevig ontbijt over de dag verspreid vier boterhammen en wat fruit en 's avonds een flink bord eten, maar daar buiten taal ik nergens naar. Na zo'n vakantie ben ik even zwaar als daarvoor maar heb een heel ander figuur, het scheelt zo een paar broekriemgaatjes.

Mien en siobo

Grappig, we hebben het al een jaar geleden over dezelfde documentaire gehad in een vergelijkbaar draadje (hij was toen door de BBC uitgezonden). Ik heb er toen op gereageerd, zie http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/PostLink.cgi?post=2863901 .
quote:
"als je googled op Gabriel Weston and obesity, dan krijg je bijna tweemiljoen hits. Dus alle mogelijkheid om haar "ontdekking" wat nader te beschouwen.

Ik houd het bij een commentaar wat ik vond:

Overall, we are told about some intriguing research in obesity, and some ideas on how obesity could be tackled in the future. But rather than telling us something completely new, the studies discussed provide insight into how factors such as our genetics, hormones and brain, can influence weight. Further, we are told this in the slightly sensationalised manner familiar to regular viewers of Horizon. I suspect that, as happens elsewhere in science, discussing the research in this way paints it as more ground-breaking than it really is. It may also contribute to the growing belief that our weight is something beyond our control and that people are being struck down, entirely randomly, by the obesity epidemic.

Conclusie: vergeet je eigen verantwoordelijkheid niet.

Controle

Het is nu eenmaal een terechte constatering dat overgewicht nauwelijks een persoonlijk probleem is maar een structureel probleem dat zich maar beperkt laat controleren door mensen zelf.

Inzicht

Wat ik me afvraag, Pluk, is of jij enig idee hebt hoeveel, hoe vaak en hoe fanatiek mensen met overgewicht bezig zijn met afvallen?

Sonja, Atkins, Dr. Frank, Southbeach, Cambridge etc etc.

Het is niet toevallig populair. Ik ken stomweg geen enkele persoon met overgewicht die zegt : "Het ligt aan de rest van de wereld, dus ik vreet gezellig door".

Al die mensen met overgewicht zijn er van overtuigd dat het aan henzelf ligt. Dat als zij nu maar meer wilskracht hadden, dan zou het wel lukken. De buitenwereld laat ook geen seconde na om dat te benadrukken.
Dan is het een pleister op de wonde om te horen dat het niet helemaal alleen aan jouw waardeloze wilskracht ligt. Dat er van jou nu eenmaal meer wilskracht nodig is dan van sommige anderen.

Mijn moeder worstelde haar hele leven met haar gewicht. Ze jojode erop los. Maar toen ze stopte met roken, heeft ze nooit meer een sigaret aangeraakt. Wat is nu de conclusie: gebrek aan wilskracht? Me dunkt dat stoppen met roken pas echt een verslaving is.

Haar verklaring: bij roken was het aan of uit. Helder, duidelijk. Maar bij eten moet je continu de calculator bij de hand hebben. Om op gewicht te blijven moet je een dagelijkse berekening bij elke hap houden om het evenwicht te bewaren. En zodra je uitschiet, moet je ook direct je patroon weer bijstellen, terwijl de hele wereld roept 'eet mij, drink mij'.

Daarentegen kun je ook niet permanent op een heel laag niveau gaan zitten (helderheid), want dan val je te veel af. Ik heb mijn moeders aanleg geerfd. Na het stoppen met extreem veel sporten en de zwangerschappen zat ik op een BMI van 35. En ja, dat was langzaam gegaan, maar elke poging die ik ondernam in de groeiperiode om af te vallen, knalde binnen no time 3 keer zo hard terug.

Met keihard werken heb ik dat teruggekregen naar 27 en wederom met keihard balansen hou ik het daar nu al 10 jaar op. Ik heb een weegschaal en een rekenmachine in de keuken, die heb ik harder nodig dan pannen. Ik calculeer elke hap. Een collega noemde het obsessief dat ik van alle voedingsmiddelen weet hoeveel kcal ze bevatten. Ik weiger de stroopwafel van 130 kcal en het gebakje van 300 kcal. De suiker in de koffie van 20 kcal laat ik ook gaan. Want anders mag ik 's avonds niet de kaassaus van 100 kcal over mijn witlof.

Maar ik moet wel. Want als ik dat niet doe, dan schiet ik weer omhoog. Zuiver rationeel. Het vreemde is dus dat ik kritiek krijg als ik te zwaar ben en ook kritiek als ik lijn. Zoals iemand het tegen me zei: "Waarom eet je dan niet gewoon". Omdat als ik gewoon eet, waar ik gewoon zin in heb, ik gewoon elke maand 1 kg aankom.

Kun je je voorstellen, Pluk, dat jij op die manier met je eten om moet gaan? Dagelijks op de weegschaal, elke dag aan het einde van je dag berekenen hoeveel je gegeten hebt, omdat je dat de volgende dag eventueel moet compenseren?

Dit is voor heel veel mensen met overgewicht de enige manier om het onder controle te houden. Vind je dat een relaxte gezonde manier van leven? Of ben je het misschien een klein beetje met me eens dat dit wel extreem veel wilskracht vraagt? En dat het dan misschien wel een klein beetje begrijpelijk is dat slechts een fractie van de mensen dit hun leven lang (!) op kan brengen zonder de mist in te gaan?

Tihama

Niets doen

Misschien levert niets doen wel meer op. Na elke dieetpoging nemen veel mensen juist in gewicht toe. Zelf geloof ik nog het meest in een dieet op maat, zonder jezelf te straffen, maar met het een voor een veranderen van je eetpatroon in een zeer rustig tempo. Steeds betere keuzes maken, een halte eerder uit de bus stappen, je route veranderen als je anders elke dag langs de snackbar gaat. Maar dat zou mijn methode zijn. Misschien hebben mensen zelf wel betere methodes die op henzelf toegesneden zijn. Ik zou in elk geval mensen goed voorlichten zonder dreigen of overdreven succesverhalen.

Hear hear, tihama

Wie deze strijd, die dagelijks terug komt, nooit weggaat en je leven altijd blijft beïnvloeden, niet kent, zal hier nooit over kunnen oordelen.

Iemand als Pluk, die toegeeft het obesitasprobleem alleen in zijn omgeving te kennen en niet bij zichzelf, heeft geen idee waar hij het over heeft, en zou zich diep moeten schamen met zijn theorietjes die het zo makkelijk laten lijken.

http://varagids.vara.nl/Newsdetail.11251.0.html?tx_ttnews[tt_news]=93447&cHash=29da8f38cc94610b650fa437d38988e2 voor het fragment waarin duidelijk wordt gezegd dat obese mensen continu knagende honger hebben. Wie kan daar 24/7, een leven lang, met gemak en een lach tegen vechten?

Groeten van een ex-obese, van 45plus naar 30min en nog steeds elke dag hard aan het vechten, al heeft een maagverkleining de ergste ellende weggenomen.

Respect

"Iemand als Pluk, die toegeeft het obesitasprobleem alleen in zijn omgeving te kennen en niet bij zichzelf, heeft geen idee waar hij het over heeft, en zou zich diep moeten schamen met zijn theorietjes die het zo makkelijk laten lijken"
Ik snap heel best dat (over)gewicht een gevoelig onderwerp is. Maar het lijkt me zinnig om daar open over te posten en te discussiëren. Ik heb de wijsheid niet in pacht, en heb niet de ultieme oplossing.
Ik snap heel best dat het vreselijk moeilijk is om je eetpatroon levenslang te moeten aanpassen. Respect voor ieder die daarmee worstelt.
Maar wat me altijd verbaasd zijn die eerste 5-10-15-20-25kg. Hoe eerder je begint, hoe makkelijker het is (alweer zo'n theorietje )
En herhaling van nog een theorietje: zolang je jezelf beloont met wat "lekkers" als je streng bent geweest voor jezelf, dan blijf je het jezelf uiteindelijk alleen maar moeilijker maken.

Ongeloof pluk

Nog een theorietje laat alleen maar zien dat het voor jou moeilijk is om te geloven dat het mensen niet lukt om af te vallen. Natuurlijk zijn er allerlei theorietjes en het is verstandig om daar kennis van te nemen. Dat neemt niet weg dat als je een geen rem hebt dat je nog steeds geen rem hebt als je eten niet gebruikt als straf of beloning. Misschien helpt het wel een beetje. Misschien niet. Het zal ook per persoon verschillen.

Die eerste 5

nou die zie je niet zo snel. Ik heb normaal een bmi van 20-21. Prima dus. Inmiddels is dat 22 geworden en dat is ongeveer 5kg erbij bij mij.
Wat krijg ik nu te horen: nou wat een onzin dat je op je gewicht let, er mag juist nog wel wat bij. Lekker motiverend om op tijdop je gewicht te gaan letten.

Het lichaamsbeeld dat bij een gezond gewicht hoort is ook veranderd de afgelopen decenia. Mensen met een bmi rond de 20 worden als mager beschouwd terwijl dat midden in het gezonde gebied is. Die 5 tot 10 kilo erbij heb je zo bereikt als je het niet in de gaten houdt en pas daarna gaan mensen vinden dat men steviger wordt.

10kg

10kg mag in BMI "maar" 3-4 punten schelen, ik denk dat je toch wel merkt dat je kleding niet meer comfortabel zit. Persoonlijk hanteer ik een bandbreedte van 3 kilo, en ik merk al dat ik me makkelijker beweeg (zeker bij het sporten) als ik die drie kilo kwijt ben. Dus ik denk dat niemand kan zeggen dat 5-10 kilo niet gemerkt worden.

Artikel in trouw

Interessant artikel in Trouw over de kilo's die er ongemerkt bijkomen:

http://www.trouw.nl/tr/nl/4516/Gezondheid/article/detail/3349640/2012/11/17/Het-geheim-van-dunne-mensen.dhtml

10kg-2

die kilo's komen er gemakkelijk bij. Als ze er ongemerkt bij komen mankeert er wat aan het waarnemingsvermogen van die persoon.

Onderzoek maastricht

Het artikel in Trouw is inderdaad heel goed. Ik heb vorig jaar op een congres over energie ook een presentatie gezien van het onderzoek in Maastricht. Wat daar toen gepresenteerd werd, was het effect van omgevingstemperatuur. Zodra de omgevingstemperatuur omlaag gaat, dan gaat de verbranding omhoog....tenminste: bij een deel van de mensen. Bij een ander deel verandert er niets in de stofwisseling. Voor oude mensen en babies betekent dat dan dat ze bij een lagere omgevingstemperatuur een lagere kerntemperatuur krijgen: ze raken onderkoeld. Ook bij dikke mensen stijgt die verbranding amper. Ik was teleurgesteld want ik had net bedacht dat ik dan 's avonds wel buiten ging zitten met de laptop

Conclusie uit dit onderzoek was overigens dat het gevaarlijk is om vanuit energiebesparing iedereen aan te raden om de thermostaat een tandje lager te zetten.

Tihama

Pluk

ik heb met +5 kg echt nog gewoon dezelfde kleding aan als daarvoor, met jurkjes merk je dat echt niet, en een spijkerbroek en linnen broek zitten altijd wat straks als je ze net gewassen hebt.

Tenzij je altijd nauwsluitende kleding draagt valt het echt niet zo snel op. En dat de kleding maten bij alle verschillende winkels ook nog verschillen helpt ook niet mee. Een 38 van de H&M is iets volledig anders als de 38 van ART of van Esprit.

Toen ik 15 kg ben afgevallen, ja toen moest ik wel andere kleding kopen, maar met 5kg echt nog niet. Terwijl ik het afgelopen anderhalf jaar alles tussen de 57 en 68 heb gewogen wegens omstandigheden is mijn garderobe niet veranderd en vond ik ook niet dat het erg strak of erg los zat.

Ongemerkt

Dat ongemerkt aankomen kan op 2 dingen slaan: dat het verschil in inname maar klein is (2 Marsrepen, die je in 10 minuten ophebt) en dat je het echt niet doorhebt.

Dat laatste is natuurlijk niet zo. Ik ben niet ooit 30 kg aangekomen zonder dat ik het doorhad. Zo dom ben ik niet....

Maar het is een beetje te vergelijken met een olietanker die je van koers wil laten veranderen. Het vraagt een enorme inspanning, trendbreuk en lijkt in eerste instantie geen enkel effect te hebben.

Ik begon te groeien en kleren zaten strakker. Ik had geen weegschaal. Ik had ook niet al die kcal in mijn hoofd. Mij leek een broodje gezond, gezond. Nu weet ik dat een broodje gezond doodleuk 25% van mijn dagelijks toegestane maaltijd is, toen niet. Wat ook meespeelde was dat ik ooit 15 uur per week sportte en ik de grootste moeite had om het eetpatroon dat daar bijhoorde om te buigen....

In eerste instantie trok ik de kleren aan die wel pasten. Tot die ook niet meer pasten. Toen schrok ik en ik nam me plechtig voor af te gaan vallen. Dus ik startte met het halveren van mijn eten. Het gevolg was dat ik de hele dag honger had. En niet een beetje honger, maar een permanent klapperende, rommelende maag. Mijn vingers trilden van de behoefte aan eten. Ik kon niet meer helder denken, want ik snakte naar voedsel.
1 dag viel te overleven, maar hoe moest ik mijn werk doen als ik zo'n honger had? Ik gaf dus toe aan mijn behoefte om te eten. En ik kocht een broek die wel paste.

Na een tijdje ondernam ik nog een poging, want ik kon toch geen nieuwe kleren blijven kopen. Die poging strandde net zo hard.
En intussen groeide ik verder. Maar weer nieuwe kleren kopen. En ik ondernam weer nieuwe pogingen. Soms viel ik 5 kg af en dan was ik helemaal opgelucht. Maar ja, ik had nog niet door dat ik elke kcal moest blijven tellen. Dus het strakke beleid werd weer wat losser (menselijker) en er kwamen sneller kg's terug dan eraf gegaan waren.

Het is ook niet zo dat al die dikkerds 30 kg lang doorgroeien en dan opeens ontdekken dat ze nu toch wel dringend moeten afvallen. Nee, die hele weg naar overgewicht is geplaveid met talloze pogingen om af te vallen.

En ja, een kleine groep geeft het op een zeker moment gewoon op. Die constateren na 10 of meer pogingen dat elke afvalpoging onvermijdelijk leidt tot een hoger gewicht. Helaas is het dan ook nog zo dat stoppen met lijnen óók leidt tot een hoger gewicht.

Ik denk dat het echte probleem toch zit in die enorme vrijheid en aanbod aan voedsel. Die vrijheid zorgt voor een verantwoordelijkheid qua inname die voor veel mensen te groot is. Ik hoorde ooit van iemand dat het succes van Sonja was dat ze je precies voorkauwde wat je mocht eten. Als je precies deed wat zij zei, dan ging het goed.

Dat is de uitdaging die ik nu bij mijn kinderen zie. Ik zie de aanleg. Ze zijn allebei nog in het groene gebied, maar ik weet hoe vaak ik moet bijsturen. Nu dicteer ik nog wat zij eten, maar hoe leer ik hen om om te gaan met de hoorn des overvloeds zonder hen nu al dreigend een toekomstig trauma aan te praten?

Tihama

Ongemerkt

Ook hier ongemerkt 5 kilo erbij. Dat kan echt. Zeker in de tijd dat mij dat gebeurde, want toen was de kleding nog wat wijder gesneden en dan valt het inderdaad niet per se op. En bij mij ging het van 56 naar 61, dus procentueel waren die 5 kilo nog wel relevant (dat je 5 kilo toename niet merkt als je 130 weegt ligt iets meer voor de hand, in principe).

Je kan best 5 kilo ongemerkt aankomen. Behalve als je regelmatig op de weegschaal gaat staan, maar daar was bij mij geen enkele aanleiding voor - ik geloof dat ik er niet eens een had.

Nadien zijn er nog meer kilo's bijgekomen en daardoor inmiddels ook de overgang naar een grotere confectiemaat, dus nu is wel duidelijk dat ik in de loop der tijd zwaarder ben geworden, maar die eerste 5 kilo zijn erbij gekomen zonder dat ik het in de gaten had. Maar goed, Pluk, als je het niet wilt geloven staat je dat natuurlijk vrij.

Groeten,

Temet

Ongemerkt?

ik heb het over 5-10kg. Ik geef aan dat ik 3 kilo wel merk, en ik weeg 80-83. Ik heb een weegschaal, en die gebruik ik ook. Maar ook zonder zou ik die 3 kilo "voelen".

Dus voor mijn gevoel ben je ziende blind als je 5-10 kilo niet merkt. 10kg vet is 11 liter. Je huid is 1,5 vierkante meter. Als je 11 liter vet uitsmeert over dat oppervlak komt er OVERAL 7mm bij. En aangezien het vet zich meestal afzet in wat beperktere zones (buik/billen/borsten/dijen) kun je dat verdubbelen. Als je dat niet ziet, dan heb je niet alleen geen weegschaal, maar ook geen spiegel in huis.