jouw schooltijd - herinneringen

Best veel en dus een heel verhaal

In eerste instantie zat ik in Amsterdam op school. Daar ben ik van peutertje van 2 jaar opgegroeid naar schoolmeisje van 9 jaar. Ik heb zeer beperkt herinneringen aan die schooltijd. Ik weet nog dat ik mijn kleuterjuf héél erg lief vond en dat ik het verdrietig vond dat ze na haar huwelijk niet meer terugkwam. Ik heb wel eens in de klas van mijn zus gezeten tot zij klaar was. En ik weet ook nog dat juf met Sinterklaas vergat de kast goed te sluiten, waardoor we allemaal de cadeautjes konden zien staan. De combinatie van die kast en dat mijn vader 's avonds wel erg opvallend-want-dat-deed-ie-nooit water ging koken voor de koffie en dat uitgerekend tijdens dat klusje op de deur gebonkt werd, heeft mij van mijn geloof heeft doen vallen.
Ik had in die periode ook jongensvriendjes (net als vriendinnetjes dus). Heel leuk allemaal. We haalden elkaar om en om van huis als we naar school gingen, dat soort zaken. En niemand maakte er iets van dat ik behoorlijk bijziend was, of dat ik voeten had die 'anders' waren. Ze wisten niet beter.

Op mijn negende verhuisden we naar een kustplaats en zoals dat in kustplaatsen en veel dorpen volgens mij vrij gebruikelijk is, moet je je best doen om er tussen te komen. Wat niet hielp, was dat ik vanwege onze gereformeerde achtergrond niet in ons eigen dorp naar school kon. Daar was alleen openbaar en katholiek onderwijs. Ik moest daarom 5 kilometer verderop naar school. Afspreken na schooltijd zat er daarom sowieso niet in. Gelukkig waren gelijk met ons meer kinderen in onze straat komen wonen, waar ik goed mee overweg kon, dus ik had in onze neiuwbouwwijk genoeg vriendinnetjes. En bijna gelijk met mij, kwam nog een jongen uit onze straat bij mij in de klas. Ook uit Amsterdam, dus dat schiep meteen al een band. Wij zijn tot in onze twintigste vrienden gebleven, alleen was het voor mij een flinke periode daarvan meer dan 'gewone' vriendschap'. Dat is voor hem nooit zo geweest. De klas koppelde ons ook altijd aan elkaar vanwege onze goede band en afkomst. Dat was wel ongemakkelijk.
In het dorp viel mijn bijziendheid wel op en mijn voeten werden daar ook opgemerkt, waardoor ik voor het eerst te maken kreeg met scheldnamen. Het heeft mij zonder twijfel beïnvloed, maar ik ervaar het niet als dat ik er echt onder geleden heb. Ik ben er geen ongelukkig kind door geworden. Maar dat het mij mee gevormd heeft is wel zeker. Ik vond mijzelf nooit aantrekkelijk, ik schaamde mij voor mijn voeten. Toen ik zelfstandig woonde waren dat ook de eerste 'klussen' die ik heb opgepakt. Mijn gezicht is iets bijgesteld omdat het niet symmetrisch genoeg was naar mijn zin (daar werd ik ook 'scheve' om genoemd) en mijn tenen hebben een verandering ondergaan. Althans, 1 teen. Die teen is daarmee niet 'normaal' geworden, maar wel 'beter'.

Ik heb school zelf nooit echt als beproeving ervaren, maar kort gezegd deed ik nooit mijn best. Zelfs op de lagere school heb ik een paar keer gespijbeld. Op het VO en beroepsonderwijs deed ik dat ook. Bij de laatste maakte ik het zo bont, dat ik met kerst echt niet meer wist waar de leraar het over had, waardoor ik mijn ouders toch maar verteld heb dat ik van school wilde.
Omdat ik nooit mijn best deed, had ik ook vaak slechte cijfers. Die durfde ik niet aan mijn ouders te vertellen, waardoor zij de indruk kregen dat het wel goed ging op school. Tot de ouderavonden... Ik heb mezelf daarmee echt geen goed gedaan. Ik zat altijd in de piepzak. Ik had ook makkelijk beter gekund, dat wist ik zelf, maar dat werd ook haarfijn aan mijn ouders uitgelegd. "Als Kaaskopje iets meer haar best zou doen, zou ze bij de besten van de klas kunnen horen." Mijn ouders wisten niet wat ze met mij aanmoesten. Ik kreeg er de raarste straffen voor. Straffen die ik mijn kinderen zéker niet op zou leggen (en dus ook niet gedaan heb).

Ik heb het altijd leuk genoeg gehad met mijn klasgenoten. Maar de eerste en tweede klas van de mavo waren minder. Geen ramp, maar gewoon minder. Ik heb mavo-3 en -4 gedaan en ik ervoer die klassen echt als verademing. Opeens bleken mijn leeftijdgenoten meer volwassen te kunnen doen.
Ik had geen hekel aan de lessen zelf. Maar huiswerk maken was niet mijn ding. Ik kon me niet concentreren tot het rustig was op straat. Tot die tijd zat ik te lummelen. Ik had een leesboek onder mijn leerboek. Als ik voeten op de trap hoorde ging snel het leerboek weer op het leesboek. Ik zat makkelijk tot een uur of 11 aan mijn huiswerk. Aangezien mijn ouders ook tot diep in de nacht werkten, hadden ze volgens mij niet eens zo in de gaten dat 11 uur wel een beetje laat was voor een scholier. Ik heb die eigenschap nog steeds en mijn dochters hebben dat ook. Ik ben me sinds kort ook af gaan vragen of ik onder de noemer add zou kunnen vallen. Ik ben ontzettend snel afgeleid, heb moeite met concentreren, zie alles vliegen behalve wat ik moet doen. Als ik thuis ben dan.

Verliefdheden op school waren voor zover ik weet altijd eenrichtingsverkeer. Ik maakte dan wel makkelijk contact in de klas, maar ik was ook een beetje het sukkeltje van de klas in veel dingen. Door mijn ogen en karakter, was en ben ik niet de snelste. Daar werden jongens gemiddeld genomen niet verliefd op, voor zover ik weet, maar andersom wel. Bij een jongen, wist de hele klas er zo'n beetje vanaf dat ik hem leuk vond, behalve de jongen zelf en toen hebben ze dat middenin de klas 'verklapt'. Nou, dan ga je door de grond hoor...

Door dit alles speelde van alles bij ons thuis. Mijn vader kon niet overweg met puberkinderen. Die ontwikkelden een eigen wil. Vanaf mijn elfde is er daardoor ook heel vaak gedoe geweest. Mijn zus ging met jongens om... oh help! Maar ook met jongens van de verkeerde kleur en ze had seks! Pfoe... dat kon allemaal niet. Ze is op een goede dag het huis uit gestuurd. Wat voor mij weer in hield dat ik een aanleiding had om van school te spijbelen. Ik mocht niet met haar omgaan. Nou, dat hoef je maar een keer tegen mij te zeggen om het tegenovergestelde te doen. Maar ja, dus wel onder schooltijd. Vandaar dat ik het beroepsonderwijs niet meer kon volgen. Ik bleef te vaak weg.

Mede doordat mijn ouders mij min of meer door de mavo heengedreigd hebben, heb ik het mavo-4 diploma gehaald. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik daar achteraf wel blij om ben, hoewel ik wel denk dat ze mij iets beter hadden kunnen begeleiden. Niet dreigen, maar práten over wat ik dan lastig vond, hoe we daar iets aan konden doen. Mijn moeder heeft mij wel eens uit de brand geholpen door mij te helpen met bepaalde opdrachten. Als ik een werkstuk moest maken, heeft zij de avond ervoor met mij nog zitten plakken en knippen. Ze heeft wel eens een tekening voor mij verfraaid en een handwerkje afgemaakt. Dat is erg lief natuurlijk. Datzelfde heb ik waar mogelijk ook voor mijn kinderen gedaan.

De manier van stimuleren van mijn ouders heeft er wel voor gezorgd, dat ik bij mijn dochters amper dwang heb toegepast en ze zéker niet gestraft heb voor slechte resultaten op school. Ik ben misschien weer te lief geweest. Maar liever zo, dan dat er teveel angst voor mijn reacties.

Er valt wel meer te vertellen, maar zo is het al lang genoeg.

Hmmm

Ik zat op een heel lief klein basisschooltje, zestig leerlingen over drie lokalen verdeeld en dus maar 3 leerkrachten. Toen ik in de eerste klas zat vond ik wat ze in de tweede deden veel leuker. Daardoor had ik mijn eigen werk nooit af en dacht de juf dat ik niet zo snugger was. Toen ik in de tweede zat had ik dat voor mijn gevoel allemaal al gehad dus vond ik het saai en had wederom mijn werk niet af. In de derde kreeg ik een heel gemene meester. Die bond mijn hand aan de tafelpoot vast omdat ik van hem niet mocht duimen in de klas. Liet alle kinderen van de klas een streep door mijn schrift zetten omdat ik een fout had gemaakt. Schopte mijn mooie houten klompjes die ik in Friesland had gekregen door de klas omdat hij het belachelijk vond dat ik die naar school droeg. Wat een lul.

Na drie jaar hield die school op te bestaan en moesten we naar een grotere basisschool, mijn beste vriendin/buurmeisje ging naar een andere school. Daar heb ik mij nooit zo thuis gevoeld als op de eerste school maar er was ook niet veel mis mee, behalve dat ik daar door de jongens gepest werd. Ik had wel wat vriendinnetjes, maar meer uit een 'bij gebrek aan beter', echt leuk vond ik ze niet. Sommigen kom ik nog wel eens tegen, het zijn nog steeds van die sufneuzen. En één van die pestjongens woont nog steeds bij zijn moeder thuis.

skik

mwa

Ik ben zowel op de basisschool als op de middelbare school van school verwisseld, resp. vanwege een school die dicht ging vanwege te weinig leerlingen als vanwege een verhuizing. Ik heb niet echt een fijne schooltijd gehad. ik was onzeker, vond niet zo makkelijk aansluiting en ben gepest, dus ik was blij toen de middelbare school helemaal klaar was. Ik ben ook heel bewust niet bij reünies geweest, daar had ik geen zin in. bij mijn eigen kinderen houd ik dat allemaal erg weg, al heb ik in de beginjaren van mijn dochters schoolcarriere (nu 9) wel even mijn hart vastgehouden omdat ze niet zo makkelijk aansluiting vond op een of andere manier. Maar dat kwam mede omdat haar groepssamenstelling steeds wisselde. Ze heeft inmiddels leuke vriendinnetjes, is niet vreselijk populair (maar dat hoeft ook niet), zit goed in haar vel. zoon is vanaf het begin een heel ander kind, die trekt veel meer zijn eigen plan (dochter is meer gevoelig voor wat anderen zeggen/ denken), en heeft vanaf het begin vaste vriendjes. Hoe het straks allemaal gaat lopen, tzt op de middelbare, weten we nu nog niet, maar toe nu toe hebben ze een fijnere schooltijd zonder wisselingen en met fijne vriendjes en vriendinnetjes (al is dat nooit een garantie).

Roos

Wat me is bijgebleven en wat ik ermee doe

"Wat is je bijgebleven van je schooltijd? Positief, negatief?"
Dat ik jarenlang gepest ben, zowel op de lagere school als de middelbare. Dat is wel het voornaamste dat me is bijgebleven denk ik.

"Is dat ook later blijven doorschemeren?"
Uiteraard. Het heeft me in grote mate gevormd tot wie ik nu ben.

"En wat doe je met je eigen ervaringen nu je zelf kinderen opvoedt/begeleidt?"
Ik heb mijn kinderen nooit iets verteld over dit aspect van mijn verleden. Zelf zijn ze, voorzover ik weet, ook nooit structureel gepest. Natuurlijk zijn er wel akkefietjes geweest en toestanden, maar niet iets dat zich jarenlang voortsleepte.
Wat ik mijn kinderen heb proberen mee te geven is naast een gekwetst en gepest kind durven te staan. Dat hebben ze namelijk wel vaker meegemaakt: dat een vriendje of vriendinnetje gepest werd. Ik heb hen gestimuleerd hun vriendje niet in de steek te laten. Van mij hoefden ze niet actief op te treden tegen de pesters, geen confrontatie op te zoeken. Maar wel hun vriendje of vriendinnetje blijven uitnodigen om te spelen of samen iets te doen.
Dat is toch iets dat ik, vanuit mijn eigen verleden, belangrijk vind om mee te geven.

Busje komt zo

Ik zat in rk regio op een pc basisschool met een regiofunctie. Het zeer gedreven team reed zelf de busjes voor het leerlingenvervoer dat door onze godsvruchtige ouders betaald werd (kom daar nu nog maar eens om) Ik was pas om half 5 weer thuis, ook de woensdagmiddag,en miste daardoor de aansluiting met de buurkinderen.

Toen ik basisschool voor mijn kroost zocht ging ik meteen voor de buurtschool. Ik heb nog wel even geinformeerd of ze geen lijfstraffen gaven, dat nog wel.

Ik was - ongelogen - zonder enige inspanning de allerbeste van de klas (wel 10 andere leerlingen) op de basisschool. Ging ik daar gebukt onder? Mwoah niet bepaald.Best fijn dat ik topografie of het versje pas hoefde te leren in het busje op weg naar school. School had vanwege de combiklassen een individuele rekenmethode en taalmethode, en ik werd zo bedreven in poppetjes teken dat het eeuwig zonde is dat ik nooit werk heb gemaakt van mijn toenmalige toekomstdroom,striptekenares bij de Tina. Altijd schitterende rapporten en een memorabele eindcito die me nog wel eens doet mijmeren dat ik te vroeg heb gepiekt.

Gevolg van die aanwaaischooltijd was dat ik de middelbare schoolbereikte met diepgewortelde overtuiging dat je iets wel of iets niet kon. Daardoor weet ik nu vrijwel niets van de betavakken. En dat vind ik jammer, een hiaat in mijn algemene ontwikkeling.

Ik heb mijn kinderen ook altijd voorgehouden dat een met moeite bereikte zes meer waard is dan een acht zonder enige inzet. Ze altijd geprezen om getoonde inzet, en minder de nadruk gelegd op cijfers. En ze voorgehouden dat dingen die je op het eerste gezicht niet boeien, interessant kunnen worden door je erin te verdiepen. Helaas was niet elk kind even vatbaar voor die redenering.

bromvlieg

'Achteraf bezien had ik nog wat meer mijn best moeten doen en geen genoegen moeten nemen met het wiskundeloze diploma (zes vakken) dat destijds nog mogelijk was. '

Het is nog steeds mogelijk om een havo-examen te halen zonder wiskunde hoor.

unieke schooltijd

Ik ben geboren in een klein dorpje, voornamelijk agrarisch en mijn vader was musicus. Dat was al raar...Mijn beste vriendin had van die hippie ouders en samen hadden we veel gemeen, maar de rest van de klas vond ik maar la la. Ik ben ook veel gepest op school omdat ik ' anders' was, gewoon andere dingen leuk vond. En toch was ik niet van plan om anders te gaan doen om er maar bij te horen. Had ook niks met die boeren, dom en lomp, kortzichtig hahahaah en nu woon ik met een boer samen! Maar dan een slimme boer met een hele brede wereldblik en lief.
Op de middelbare school had ik wel aansluiting, waarschijnlijk vanwege de intelligentie die wat gelijker was. Maar later toch naar de Mavo gemoeten, want ik had op de basisschool nooit geleerd, te leren. Hoefde ook niks te doen en dat brak me op met het stampen en automatiseren. Ondertussen fanatiek aan ballet gaan doen, en toen lag ik er helemaal uit. Ben de klas en de gang door geschopt, en mocht nergens mee doen. Dat heeft me wel erg gebroken. Bij het eindexamen deed ik ook auditie voor de havo voor muziek en dans, maar dat geloofde niemand. Dat ik aangenomen werd en dus dat ook ging doen, geloofde mijn mentor niet eens. Bij de diploma werd gezegd dat ik hierna naar de reguliere havo ging. Niets was minder waar. Havo voor muziek en dans gedaan, heel bijzondere school. Ik voelde me als n vis in t water. Ook veel leuke contacten. Toen bleek het eindexamen niet te kloppen; we hadden een deel nooit geleerd gekregen, complete eindexamen syllabus nooit gehad. Hierdoor zakte driekwart van de klas. Maar ikke niet! En toen ik er over ging klagen, werd ik verwijderd van het eindexamen feest. Dat voelde echt als een domper. Zo wilde ik mijn eindexamenjaar niet afsluiten. Overigens gisteren een uitnodiging gehad voor een reunie, en op facebook heb ik nog veel oud dans-contacten. Later nog naar de dansacademie, niet afgemaakt en toen Kunstmanagement gestudeerd. In 4 jaar een HBO gehaald. Vond ik toch wel knap van mezelf.
Mijn kinderen heb ik altijd heel erg gestimuleerd om je juiste kring op te zoeken. Met veel andere kinderen om te gaan, maar probeer niet de ander te overtuigen hoe je moet zijn en jezelf niet veranderen. Ik zie dat mijn eene kind veel kunstzinnige vrienden heeft, of de ouders komen uit die kringen. Zij is ook wat gevoelig, en pikt nare sferen snel op. Mijn jongste is wat vrijer, en heeft een divers pluimage vrienden, maar toch allemaal gelijk qua opleiding. Niemand is meer of minder, maar met sommige mensen kun je makkelijker overweg en je begrijpt elkaar beter.

Nu de kinderen wat ouder zijn doe ik veel dingen met ze die in hun interesse plaatje passen; klassieke muziek, engelse literatuur, oude binnensteden bezoeken. Maar ook winkelen, of je nagels lakken in alle kleuren van de regenboog. Het zijn gewoon geen drankorgels die feest na feest aflopen en daarna naar de Macsnack gaan. Vinden ze echt enorm vies. Buitenstaanders vinden het soms zielig voor ze. Maar ze vragen er zelf om....en als ze iets anders vragen is t ook goed hahaha. Wat ik wel zie is, dat ik best slimme kinderen heb, maar dat ze erg worstelen tijdens de toetsen met de vraag ' wat wil die docent nu eigenlijk van mij weten' . Ze denken te diep en te ingewikkeld na. Mondelinge toetsen en een verbod op multiple choice zou zo maar van mijn kinderen einsteins maken. Maar we weten hier ook allemaal dat t daar niet om gaat in t leven. Lekker relaxt je school doen en verder vooral waar je hart ligt.
Als ik mijn schooltijd over had kunnen doen, dan had ik weer voor de dansacademie gekozen, maar daarna me niet door allerlei cijfermatige vakken in mijn HBO laten frustreren. Ik was dan echt iets in de textiel gaan doen. Textiel historie, of kunstgeschiedenis. Maar ben nu eenmaal meer van het doen en maken. Of iets culinairs. Dat zou ook bij me passen.

Niet leuk

Ik ben altijd gepest, niet alleen verbaal, maar ook met geweld en het wegpakken van kleding bij gym/zwemles, chantage, bedreiging en noem maar op. Een lerares vertelde mijn moeder dat ik het enige kind was in haar 40-jarige loopbaan dat ze gezegd had terug te slaan. Niet dat ik het durfde.
Na een schoolverandering op mijn 10e is dat doorgegaan; toen was ik de nieuwkomer in een kleine klas die al jaren samen waren. Pas na het VO hield het ineens op.
Ik ben daardoor niet op mijn gemak in groepen. Ik val stil terwijl ik best mee kan praten, maar gewoon niet zo op de voorgrond ben, een zachtere stem heb en ik geen aandacht opeis. Eén op één ben ik beter en kom meer tot mijn recht. Ik kan ook niet tegen dominante of over de top luidruchtige mensen die altijd de aandacht nemen of het woord voeren bv.

Nee, mijn schoolperiode blok ik voor zover mogelijk. Ik ben dan ook heel fel op pestgedrag als ik dat opmerk en laat het "ze" (algemeen) niet zelf uitzoeken zoals zoveel ouders zeggen/doen. Ik heb wel veel mensenkennis opgedaan en daar doe ik nu mijn voordeel mee als ik mensen moet lezen. Maar dat is ook echt het enige voordeel als ik per se iets moet verzinnen.

Hoe leuk is school

De basisschool ging ik graag naartoe. Daar heb ik ook nauwelijks iets van pesten opgemerkt. Mijn zus werd een tijdje dwars gezeten door een klasgenoot. Die pakte potloden af of zo. Daar heeft mijn moeder zich toen mee bemoeit.
Ik weet wel dat ik naar school liep met broers en zussen. Ik was de oudste. En dat was een periode gedoe omdat er onderweg andere kinderen vervelend deden. Mutsen aftrekken en zo. Maar ik sloeg er op en zo hield ik ze wel op afstand.
Ik heb mijn basisschooltijd in verschillende grote steden doorgebracht en dat was altijd prima. De laatste was ook een nieuwbouwgebied en er kon veel op school. Als ik me verveelde of klaar was met mijn werk mocht ik lezen of tekenen. Of soms werd ik voor een klas gezet waar een juf of meester naar de tandarts was. Of ik mocht meehelpen met het afscheid van een kleuterjuf met instuderen van iets. Ze hielden me wel bezig.
Mijn middelbare school heb ik me nogal verveeld. Uit verveling dat ik naar de HAVO ging, ik had VWO cijfers dus dat verbaasde me nogal maar bleek een keus van mijn ouders omdat ze bang waren dat ik dan geen tijd meer had voor mijn buitenschoolse activiteiten, had ik een betapakket gekozen.
Daar bleken meisjes nogal schaars in die tijd. Bij Natuurkunde was ik het enige meisje.
Ik had een paar vriendinnen uit dorpen in de omgeving zodat ik daar nogal eens naartoe ging om te zeilen of te logeren.
Verder stond het klimaat in de klas me helemaal niet aan. Er was altijd een groep die aan het rotzooien was of rotgeintjes uithaalden. Daar was ik te braaf en te leergierig voor. Dus die meed ik.
Ik ben een keer naar de conrector gestuurd en die man stond me lachend op te wachten zo braaf was ik.
Ik keek wel erg op tegen ouderejaars die op het dak weedjes lagen te roken of die meeliepen in een demonstratie tegen de Vietnamoorlog. Of je had ook types die gingen 'streaken'. We hadden een roodharige jongen die dat deed, dat was wel een fantastische happening.
Verder is er in de eerste drie jaren op school elk jaar iemand uit mijn jaar overleden door ziekte of een ongeval. Ik weet nog dat dit besproken werd door een leerkracht hoe we daar over dachten. En ik heug me nog de begrafenissen met de ontroostbare ouders.
Ik was gelukkig snel klaar met die school zonder veel moeite en omdat ik te jong was om een aansluitende opleiding te doen heb ik eerst een sociaal jaar gedaan. Daar heb ik nog vriendinnen aan overgehouden.
Echt leren heb ik dan ook pas later geleerd. Eerst een beroepsopleiding gedaan en later met een colloquium doctum gaan studeren.
Dat pesten heb ik pas goed meegekregen toen mijn eigen kinderen naar school gingen. Wat een toestand is dat op scholen.
Inderdaad, mijn zoon was de enige die de instructie meekreeg dat hij terug mocht slaan, wat hij toch niet deed.

Mijn herrinneringen

Heb op 2 basisscholen gezeten. Van groep 1 tm 5 was een school in de grote stad. Was eigenlijk vrij standaard behalve in groep 4. De juf die ik eerst had ging na de herfstvakantie met zwangerschapsverlof. Kregen toen een inval juf en op de eerste dag stond ik bij haar al op de gang. En dat was dus niet meer goed gekomen. Want op een gegeven moment had ik elke dag wel straf bij haar. Dus dat was best voor mij een rot jaar. Groep 5 was wat dat aangaat een verademing had echt een hele leuke meester. Daarna verhuisde we naar het platteland en heb ik vanaf groep 6 op een basisschool gezeten die midden in het bos stond. Was echt een leuke tijd.

Middelbaar was eigenlijk voor mij gewoon alleen werd wel in het begin van de brugklas gepest. Maar voor de rest ging het wel goed. Zo nu en dan wel eens de les uitgestuurd.

Wat ik mijn kinderen probeer mee te geven is dat je altijd helaas minimaal 1 keer in je school carriere een juf of meester krijgt waar het niet mee klikt maar dat het daarna altijd wel goed komt.

Vreselijke tijd

Basisschool was een ramp, ik werd gepest en had een moeder die vond dat ik bij de kleuters had moeten blijven zitten. In groep 5 kreeg ze de docenten zover dat ik dan uiteindelijk bleef haken, ikzelf vond het vreselijk want ik haalde prima cijfers en ik was me al die tijd al aan het vervelen.

Later sprak ik oud klasgenootjes, zij vertelden dat ze nooit wat merkten van pesten en het rare was dit waren vaak zelfs de klasgenootjes die aan het pesten waren zo apart. Mij beledigen op alle vlakken, uitsluiten, sleutels weggooien en uitschelden enzo en ondertussen weten ze er niets meer vanaf. Wellicht hebben ze het niet als pesten ervaren maar als gepeste zit je er de hele dag in, als pester doe je je ding en ga je weer lekker spelen.

Middelbare school ben ik van klas verwisselt omdat ik in de andere klas geen aansluiting vond en gepest werd, de andere klas bestond onder anderen uit klasgenootjes van de basisschool. In de andere klas werd ik minder gepest en had ik wat vriendinnen, maar door het gepest op de basisschool was ik al teveel beschadigd om te weten hoe ik ermee om moest gaan.

Pas op latere leeftijd in de volwassen jaren heb ik leren omgaan met sociale contacten, al is het nog steeds moeilijk om bij iets wat niet helemaal lekker loopt niet te denken "ze moeten me niet, zie je wel ze zijn me nu al zat".

Met mijn zoon ben ik heel duidelijk, er wordt niet gepest. In de buurt merk ik dat er soms wat gepest wordt maar ik sta daar bovenop bij mijn zoons kant, als ik merk dat hij pest pak ik het aan. Maar goed hij heeft de leeftijd waar het pesten nog heel erg over en weer gaat.

Wat sneu

Dat meer dan driekwart van de dames die reageren zo gepest zijn.. Zou dat een afspiegeling zijn van het percentage kinderen dat op school gepest wordt, of ben je eerder geneigd je verhaal op te schrijven als je een rottijd hebt gehad?
Ik ben zelf nooit gepest gelukkig, althans niet door medeleerlingen. Na een fantastische kleuterschool (was vroeger een apart instituut) kwam ik in groep 3 en 4 bij juffen die mij niet mochten. Ik stond vrijwel elke dag in de hoek achter een grijze archiefkast naast een tekening van sneeuwitje, zonder te weten waarom... Bleek later dat deze juffen een conflict hadden gehad met mijn vader. In groep 5 kwam ik op een nieuwe school in de hemel bij de liefste juf ooit. De rest van de basisschool was ook onbezorgd, een beetje zoals bij Kenfan.
De Middelbare (vwo) vond ik vreselijk, het ging toen niet goed met mij en ik paste er niet, terwijl ik later van een aantal klasgenoten hoorde dat ik hun beste vriendin was geweest... Daar snap ik echt niks van, ik dacht dat ik geen vrienden had toen. Ik had wel wat conflicten met docenten; zo kreeg ik voor opstellen Engels standaard een 7 terwijl ik als ik schreef voor klasgenoten (dat deed ik regelmatig) ze een 9 of 10 kregen..dat vond ik zo onrechtvaardig! Pas op de universiteit voelde ik me op mijn plek tussen de rest.

Ik zat op een nonnenschool in een tamelijk klein rk dorp. De juf wist wie er in het weekend wel en niet in de kerk zaten en in de tweede klas deed iedereen, op een na, de eerste communie. De school was vooral degelijk. Leuke dingen kenden we niet echt, geen schoolreisjes of musicals bijvoorbeeld, geen cultuur of creativiteit bij de nonnen. Er veranderde iets in de vijfde klas, toen kregen we plotseling een heel jonge, moderne meester. Dat vond ik als kind reuze spannend. Hij wist de klas nog niet altijd goed onder controle te krijgen en ik zat regelmatig vooraan aan zijn tafel. Vond ik geen straf, kreeg alleen maar meer aandacht daar. Wel had ik ineens een onvoldoende voor gedrag op mijn rapport, tot verbazing van iedereen want ik was tot dan toe best braaf geweest. Maar de puberteit kwam er blijkbaar aan. In klas 6 probeerde opnieuw een non mij weer in het gareel te krijgen. Dit lukte even maar toen ze mij achteraan zette om andere kinderen rustiger te laten worden begon ik opnieuw te muiten en dus weer een onvoldoende voor gedrag. Ok in de brugklas was ik nogal aanwezig in de klas, deed af en toe druk of beetje gekke dingen. Later op de middelbare school verloor ik veel van mijn kracht en kreeg een soort faalangst bij vakken als wiskunde en natuurkunde in de vijfde en zesde klas, oa door een tiran van een leraar.. Ik ben nooit meer zo zelfverzekerd geworden als op mijn 13de jaar. Ik denk niet dat ik dat met veel mensen gemeen heb.
Mijn eigen kinderen hebben een heel andere schooltijd beleefd. Dat is weer een verhaal op zichzelf.

Kaaskopje

Op de basisschool had ik geen vriendinnen ik werd buitengesloten door de meiden. Op de middelbare school had ik meisjes waar ik op school mee optrok maar we hadden te weinig gemeen om echt vriendinnen te worden. Het enige wat we gemeen hadden was dat we samen een beetje buiten de boot vielen op school.

Tijdens mijn HBO periode was ik het vertrouwen kwijt geraakt in de mensen ik was bang dat iedere positieve benadering met het doel werd gemaakt om mij daarna harder de grond in te boren. Dat was echt jammer want achteraf gezien waren het super leuke mensen.

redelijk probleemloos

kleuterschool weet ik niets meer van op een enkele flits na, lopend naar school. Lagere school was een dorpsschooltje, max. 56 leerlingen, mijn eigen klas begon met 7 leerlingen wat er 4 werden en toen weer 7 (zittenblijven en verhuizingen). Musical werd niet gedaan, wel elk jaar schoolreisje en om de 2 (of 3) jaar schoolkamp. Geen gymzaal, zomers wel zwemles waar we dan met een bus heengingen samen met leerlingen van 2 andere scholen. Laatste jaar woonden wij ergens anders en bleef ik over op school, als enigste (samen met de juf van klas 1 en 2 die dan nakijkwerk ed deed).
Middelbare : fietsen of met de bus, vriendinnen in een andere stad/ dorp. Nog steeds niet veel tijd besteden aan huiswerk maar nu wel minder goede cijfers (wiskunde was een ramp). Eindexamen moeten overdoen en nog steeds niet echt goed geleerd hoe huiswerk te doen ben ik bang (te oordelen hoe het later vergaan is).
Ik heb geprobeerd bij mijn kinderen erop te letten dat ze genoeg uitdaging kregen/ genoeg hulp kregen bij dyslexie / dat ze leerden leren/ leren plannen/ lol in school en studeren hielden, niet alles is daarvan evengoed gelukt helaas.
Persoonlijk wel iets ervaring aan plagen/ pesten, maar waar begint het ene en stopt het andere? Is het soms ook wat voor de 1 maar een plagerijtje is, het voor een ander voelt als pesten? Dus hetzelfde bij 2 personen maar dat die personen het anders aanvoelen? (niet dader/ slachtoffer maar 2 slachtoffers) Lagere school voelde ik me ieg een buitenstaander, geduld en bij vriendinnen tweede keus. Ik had dan ook een andere achtergrond en had er geen problemen mee. Niet echt pesten als dingen wegmaken of uitgescholden worden, maar bij een gezamenlijke opdracht opmerkingen krijgen als "hou nu eens je mond wij willen ook iets zeggen" en de volgende keer "zeg jij ook eens iets". Was meer frustratie aan hun kant dan pesten.

Tja pesten

Ik ben ook gepest. Geslagen, bespuugd en bespot. Ik sloeg terug, maar dat hielp niet. De anderen waren sterker. Toch heb ik geen slechte herinneringen aan school. Er waren altijd kinderen met wie ik wel een klik had. Wij hadden een eigen eilandje. De jaren dat er geen eilandje was, de 6e klas lagere school (groep 8) en de brugklas waren het moeilijkst. En in de hogere klassen van het vwo werd ons eilandje een schiereiland, anders maar wel geaccepteerd.
mijn kinderen zijn anders. Af en toe ook pesten, maar meer als incident, niet omdat ze afwijkend waren, zoals ik. Ik heb er altijd bovenop gezeten. Ook nooit tegen kinderen gezegd dat ze niet terug mochten slaan, wel uitgelegd wat zelfverdediging is en dat terugslaan niet altijd zelfverdediging is. Het heeft me nog wel eens een discussie op de basisschool op geleverd. Mijn uitgangspunt: mijn kinderen mogen niet slaan, maar wel zich verdedigen, werd niet echt gewaardeerd. Gelukkig zijn mijn kinderen beter in aanpassen aan de sociale context. Dit laatste vond ik zelf ook wel weer lastig, want waar schiet de aanpassing te ver door. Niet gepest, maar niet authentiek. Zoiets. Veel er over gepraat. Mijn kinderen zijn onderwijl volwassen en ik durf wel te zeggen dat het goed is gekomen. Ze zijn authentiek, zonder onaangepast te zijn.

mogen slaan

Vertellen (of zeggen) dat een kind mag (terug)slaan is niet voor elk kind een oplossing. Sterker nog, het kan juist verkeerd om werken. Als een kind voor dat je dat zegt zelf al eens had teruggeslagen zou de kans op gepest zijn al veel kleiner zijn en was het bij een plagerijtje gebleven. Kind kan het dus niet. Zeggen dat het wel mag slaan (zelfs door de leerkracht) werkt dan verkeerd om, want de meeste kinderen durven/kunnen dat niet. Vervolgens krijgen ze een schuldgevoel omdat ze weten/denken dat ze nog steeds gepest worden ómdat ze niet terugslaan.

Bij mijn oudste heb ik wel eens gezegd dat hij van mij geen straf krijgt als hij terugslaat maar dat ik wist dat school wil dat je naar de leerkracht komt ipv terugslaan. Toen hij toch eens midden in de klas een meisje even flink pijn had durven doen (arm vasthouden, draaien, ik weet het niet meer) kreeg hij een 'voor de vorm reprimande' en daar hebben we nog lang lol van gehad. Leerkracht wist heus wel wat er aan de hand was en moest natuurlijk even een standje geven omdat het midden in de klas gebeurde maar het was geen echte straf.

Grappig om te lezen dat de meeste ouders op oudersonline precies dezelfde problemen hebben als de meeste kinderen van de ouders op oudersonline: naar havo/vwo en niet hebben 'leren leren' en gepest worden.

neuh niet omgekeerd

ik wist als jong kind best wat zo'n leerkracht bedoelde en linkte dat totaal niet aan het pesten. Wist ook dat ik niets aan mijn gedrag kon veranderen om het pesten te stoppen; dat het niet aan mijn gedrag lag of wie ik was (heel gewoon vriendelijk mens)maar dat ik dat bij de tegenpartij moest zoeken. En die waren altijd met teveel met hun gevolg aan meelopers, opklimmers.

Op het VO was het meer verbaal, maar juist in die tijd dat je groeit, mentaal en lichamelijk, komt dat pestgedrag van deels diezelfde groep (bijna mijn hele klas ging mee) heel vervelend binnen. Het heeft me een vorm van eetstoornis opgeleverd.

Op het beroepsonderwijs was het pesten ineens over. Helaas kon ik met iedereen overweg, waardoor er ergens altijd iets van een spanning was. Groepen willen dat je kiest, een keuze maakt van: ik hoor hier bij en dus ben ik tegen de andere partij. Hokjesdenken, (ver)oordelen, dat soort dingen.

Voor de rest doe ik ook geen recht aan genoemd rijtje havo/vwo, leren leren en gepest worden. Dit ter info voor de statistieken

mali

Daarom had ik ook, heel zorgvuldig, het woordje 'meeste' in mijn tekst gezet maar je werd wel gepest