Rechtszaak Jomanda/Sylvia Millecam

Ah, hineininterpretatie

Miriam:
"Ik ben al een stapje verder, namelijk bij de vraag of de klachten te bewijzen zijn in deze zaak die nu loopt en wat de consequenties daarvan kunnen zijn, ook voor andere burgers/patienten en behandelaars."
Je zegt het gelukkig zelf: Je bent weer eens aan het hineininterpretieren
Misschien moet je dat voor de verandering eens een keertje niet doen, maar je juist houden bij de zaak zelf.

Miriam:
"Maar juist omdat de aanklacht die nu staat niet over bedrog gaat, zijn de consequenties van een mogelijke veroodeling veel groter dan voor alleen situaties waarin misleiding een rol speelt."
De aanklacht gaat over diverse strafbare feiten, die allemaal gelinkt zijn aan het verlenen van te weinig en/of verkeerde zorg. 'Bedrog' (het geven van onjuiste informatie over de gezondheidstoestand) is een onderdeel van die 'verkeerde zorg'.

Miriam:
"Het gaat over zorgplicht en de vraag in hoeverre behandelaars, maar ook omstanders, de zelfbeschikking van patienten serieus mogen nemen. Vooral in die gevallen dat de patient er een curiueze opvatting op na houdt en dat behandelaars hun niets doen, niet de dokter bellen, niet de patient overtuigen van de noodzaak tot behandelen, verklaren met de bewering dat de patient er zelf voor gekozen heeft."
Dat is jouw opvatting, die op geen enkele manier terugkomt in het vonnis. Het zou ook heel merkwaardig zijn, omdat de rechtszaak onder andere is aangespannen door de stichting Skepsis, en die stichting is bepaald niet tegen zelfbeschikkingsrecht; maar die stichting heeft wel moeite met het handelen van Jomanda (mw D) en de alternatief artsen B en K, niet met de keuzes van Millecam.
Dat hier zelfbeschikkingsrecht wordt ingeperkt, is toch echt JOUW stokpaardje, en van niemand anders. Het recht van Millecam om behandelingen te weigeren is niet aan de orde.

Miriam:
"En ook hier mis je de nuance. Dat Millecam niet vervolgd wordt doet niets af aan het feit dat het voor de vaststelling van strafbaarheid van de gedaagden, van Millecam gezegd moet worden dat wat zij deed niet het gevolg was van haar weloverwogen keuzes, maar van het feit dat zij als was was in de handen van haar behandelaars. Ze heeft zich laten belazeren en had tegen zichzelf in bescherming genomen moeten worden."
Jij mist hier ook een nuance (). Millecam had kloppende informatie moeten krijgen -als ze die had gekregen, had ze nog steeds mogen weigeren om chemokuren te nemen. We zullen nooit weten OF Millecam idd voor chemokuren had gekozen, als ze niet voorgelogen was door M K en D, maar dat doet voor de strafbaarheid van M K en D niets af.

Diverse opmerkingen over het feit dat M K en D nog niet veroordeeld zijn, en dat dus niet vaststaat of ze daadwerkelijk een strafbaar feit hebben gepleegd kloppen -maar ook die nuance heb ik wel degelijk al eerder aangebracht.

Tinus, je mist het punt

uit mijn bericht. Sylvia Millecam wist wel degelijk in een vroeg, behandelbaar stadium al dat ze kanker had. Maar ze wilde er niet aan, ze liep telkens weg. Ze heeft een vrij groot aantal artsen gezien, er hebben afspraken gestaan die ze niet nakwam. Ze is door artsen nagebeld, er is iemand bij haar thuis op bezoek gekomen (haar huisarts) die ze vervolgens ook heeft uitgebannen. Zij wilde de boodschap niet horen. Ze is ook bij alternatieven weggelopen, nadat die haar vertelden wat ze niet wilde horen. Ik denk dat ze ook bij J zou zijn weggelopen als die haar had verteld dat ze kanker had. En weer op zoek was gegaan naar de volgende. Dit kun je afleiden uit het patroon dat duidelijk wordt als je het rapport leest. En als ze die volgende niet had gevonden was ze waarschijnlijk net zo ellendig geëindigd.
Mijn schoonvader had een nog drastischer instelling. Hij hoorde dat hij kanker had, en besloot binnen een week dat hij niet met kanker wilde leven. Hij is naar de huisarts gegaan en heeft de man daarvan overtuigd (hij was heel vastbesloten). De huisarts heeft hem een spuitje gegeven, binnen zes weken na de uitslag. Zonder second opinion, niks... Dit mag ook niet. En toch gebeurde het. Hij was heel zeker van zijn zaak. Zelf kun je dan wel een heel andere instelling hebben, maar daar gaat het dan niet om.

Sam

Wat heeft die vriend verder nog gedaan behalve overreden? Haar wel behandeld intussen, op zijn manier? Als hij dat gedaan heeft, heeft hij meegewerkt aan de illusie dat er een oplossing is voor verschijnselen van borstkanker via behandelingen in het alternatieve circuit, en ben ik blij dat hij is gestraft. Want dan heeft ook hij gelogen. Wat voor 'bloedmeting' had die oncoloog trouwens moeten doen?

Ik ook niet sam

Ik geloof die berichten ook niet klakkeloos. De anti-alterneuten-lobby is zeer ongenuanceerd en zwart/wit in de uitlatingen en beschuldigingen.
Overigens, Sylvia Millecam's manier is zeker mijn manier niet. Maar ik heb meegemaakt dat ook mijn moeder, een zeer intelligente, zeer rationele en nog relatief jonge vrouw na de diagnose kanker allerlei paniekreacties is gaan vertonen. Zij is ook bij allerlei alternatief en paranormaal genezers geweest, heeft soms te lang gewacht met behandelingen omdat ze bij 'alterneuten' liep waardoor de resultaten niet meer zo positief waren als ze hadden kunnen zijn. Wij stonden erbij en keken ernaar, mijn vader en ik. Verder was ze nog steeds die intelligente vrouw met wie goed viel te praten, maar met haar kanker kon ze gewoon niet omgaan. Mijn moeder was ook al stervende toen ze pas weer naar het ziekenhuis ging, minder dan een week later stierf ze, twee dagen voordat ze stierf geloofde ze nog niet dat ze dood ging. Sommige mensen wíllen er gewoon niet aan. Ook zij wilde sommige dingen gewoon niet horen, en als je erover begon sloot ze je buiten. Ze had een enorm sterke wil en doorzettingsvermogen die ze ook in deze situatie gebruikte, alleen misschien niet zoals ik het zou doen. Ik vind het dan crimineel om iemand weg te sturen. Die persoon rent heus niet terug naar het ziekenhuis, die zoekt net zolang tot'ie weer iemand vindt die zegt wat'ie wil horen, of in ieder geval niet wat'ie niet wil horen.

Bestraft?

Sam:"Maar is ondertussen zelf wel al bestraft."
In deze zaak? Wanneer dan?
Of zie je het feit dat hij nu is aangeklaagd al als straf?
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Ik denk dat Sam dit bedoelt: "Het Regionaal Tuchtcollege te Amsterdam heeft op 7 april 2006 uitspraak gedaan in 'de zaak Millecam'. Aan René Broekhuijse is de zwaarste maatregel opgelegd. Hij is voor het leven geschorst als arts. Zijn voormalige collega's Erik Dankmeijer en Jos Koonen mogen voor respectievelijk 6 maanden en 1 jaar hun beroep niet uitoefenen." Einde citaat.
De vriend waar Sam het over heeft, zal misschien één van deze drie zijn. Broekhuijse was al geschorst, maar mocht onder voorwaarden zijn praktijk nog uitoefenen. Broekhuijse deed een 'vegatest' en poneerde net als de blauwe griezel, dat er een bacteriële infectie was ipv kanker. Dankmeijer negeerde de tumor en onthield zo ook een noodzakelijke behandeling (hij is internist nl) en Koonen zette een magneetapparaat in, ook al niet erg adequaat. Het is moeilijk voorstelbaar dat één van die heren, zoals Sam suggereert, dit soort behandelingen toepast met als doel Millecam alsnog het reguliere circuit in te krijgen door haar daartoe over te halen. En al die consulten zullen wel niet gratis zijn geweest. Dus je kunt je afvragen hoe nobel de bedoelingen echt zijn geweest. Maar als het om één van hen gaat heeft Sam wel gelijk met haar oopmerking dat ze bestraft zijn.

Dat kan

"De vriend waar Sam het over heeft, zal misschien één van deze drie zijn. "
Als dat zo is, dan is er inderdaad al gestraft.
Overigens laat die tuchtrechtzaak precies zien wat ik bedoel. Niet het alternatieve (de leugens of misleiding) wordt bestraft, maar het niet bieden van reguliere hulp en het afwijken van binnen de reguliere geneeskunde bekende protocollen, door artsen!
In Medisch Contact vatten Crul en Legemaate de consequenties van de uitspraak als volgt samen.
1. In het geval van een patiënt met een vaststaande diagnose mag de arts de binnen de beroepsgroep geldende richtlijnen (in onderstaande casus die voor de behandeling van borstkanker, in een van de andere zaken die inzake pijnbestrijding) niet negeren.
2. Onbewezen alternatieve therapieën waarvan te voren vaststaat dat die geen verbetering zullen brengen, mogen niet worden toegepast.
3. De arts dient ook patiënten die blijk geven van afkeer van de reguliere geneeskunde voortdurend te motiveren wel reguliere hulp te zoeken.
4. De arts dient de patiënt volledig en objectief te informeren, en geen suggestieve uitlatingen te doen of valse verwachtingen te wekken.
5. Het starten van een behandeling zonder daarbij informatie te betrekken van eerdere/andere hulpverleners is uit den boze.
Merk op dat de uitspraak volstrekt voorbij gaat aan de mogelijkheid dat Millecam wel degelijk liever dood wilde dan regulier, of liever dood dan zonder borst, liever dood dan met kanker.
En dan kom ik toch weer op mijn ome Jan.
Hij wilde liever gewoon dood dan zelfs maar een volstrekt overzichtelijke en eenvoudige behandeling tegen een maagzweer. Hij heeft daar geen betogen over gevoerd met artsen, hij is gewoon opgestaan van zijn ziekenhuisbed en heeft het pand verlaten en is nooit meer naar een dokter gegaan.
Wat hij nog te vertellen had, deed hij bij mij aan de koffie. Twee keer per week had hij daar de kans toe en had ik de kans hem alsnog naar reguliere behandeling te bewegen.
Als Jomanda ook veroordeeld wordt, in haar status als gebedsgenezer net als ik ook een gewone burger zonder medische kennis, dan heb ik bij mijn ome Jan ook een bedenkelijke rol gespeeld. Ik had hem op zijn minst aan kunnen bieden met hem mee te gaan. Dat had misschien geholpen. Ik heb dat niet gedaan.
Zie ook Albana en haar opmerkingen over ouderen.
En daar zit in deze zaak vooralsnog de crux: De mogelijkheid dat zo'n jonge mooie talentvolle vrouw de dood zou kunnen verkiezen boven een leven zonder borst of met kanker in de medische status, wordt stelselmatig uitgewist.
Die mogelijkheid wordt van ouderen eerder geaccepteerd. Maar principieel is er geen verschil.
De uitspraak in deze zaak, zeker als dat tot een veroordeling van Jomanda leidt, zal zich daarom niet beperken tot jonge mooie talentvolle vrouwen, maar ook betrekking hebben op keuzes als die mijn ome Jan maakte, en dus ook op omstanders als ik of albana.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Eerlijk gezegd vind ik ome Jan niet zo interessant. Een simpele antibioticakuur had hem inderdaad van zijn zweer af kunnen helpen. Stom, hij heeft onnodig pijn zitten lijden. Maar dat is niet verboden. Jou vind ik ook niet zo interessant. Was het zoveel moeite om hem daar nog een keer op te wijzen? Of inderdaad aan te bieden met hem mee te gaan? Kennelijk wel. Nou dat is dan zo. Ben je vrij in. Sylvia Millecam en andere mensen met borstkanker mogen ook doen wat ze willen. Borstkanker hebben en behandeling zoeken bij een psychiatrisch geval in een blauwe fladderjurk zonder enige medische kennis? Mag.
Hier gaat het om de behandelaars en wat die wel en niet mogen. Dus een arts mag niet tegen jou niet-al-te-slimme ome Jan zeggen, dat vitamine C hem van zijn maagzweer af zal helpen. Anders zou diezelfde arts een bezorgde ouder met een doodziek kind met, pakweg hersenvliesontsteking, ook kunnen wijsmaken dat een extra boterham per dag de oplossing zal bieden. Die levert namelijk een levensgevaarlijke wanprestatie die de ouders hun kind gaat kosten. Je kunt als slachtoffer van dezulken zelf aanklagen, maar de staat kan dat ook doen. Zoals ook gebeurd is bij de wanpresterende chirurg in het Wilhelmina Kinderziekenhuis, die operaties op twijfelachtige wijze uitvoerde. En zoals misschien gaat gebeuren bij de chirurg die vorig jaar veel overleden patienten had bij het uitvoeren van maagverkleiningen.
Het gaat hier om de behandelaars. Niet al te slimme patienten zoals ome Jan blijven volledig buiten beeld. Ze worden niet vervolgd en mogen rustig naar elke fladderjurk die ze maar willen bezoeken.

Crux

"En daar zit in deze zaak vooralsnog de crux: De mogelijkheid dat zo\'n jonge mooie talentvolle vrouw de dood zou kunnen verkiezen boven een leven zonder borst of met kanker in de medische status, wordt stelselmatig uitgewist."
Volgens mij zit die crux elders. Patiënten zijn vrij om te kiezen wat ze willen. Wel of geen reguliere behandeling, wel of geen soulaas van fladderjurken. De keus: liever dood dan chemo mag best. Het gaat hier om de wanprestatie van de behandelaar. Legemaate e.a. beschrijven waar een arts zich aan te houden heeft. De grote vraag is of deze gedragscode ook geldt voor behandelaars als Jomanda en/of nichtjes als Miriam. Kunnen die veroordeeld worden voor het niet volgen van die gedragscode?
Mijn mening: in het geval van nichtjes, buurvrouwen etc. niet, in het geval van mensen die zich profileren als "behandelaar", en daarmee aangeven boven het buurvrouwen-niveau (te willen) uitstijgen wel.
Als de buurvrouw roept: meid, dat moejje niet doen hoor, die chemo! Nergens voor nodig, je ken veel beter vogelzaad eten!, dan heeft dat een andere lading dan wanneer de buurvrouw een bordje op de deur heeft: "erkend biosoof, behandeling volgens afspraak" en ze doet een dergelijke uitspraak. In het ene geval mag ze dat zeggen zonder vervolgd te worden, in het andere geval (van mij niet.
Nichtjes die bij hun oom niet op behandeling aandringen: geen vervolggrond. Kruidengenezers tot wie oom zich heeft gewend met zijn maagpijn horen hem wel heel duidelijk te maken dat hij regulier beter af is, en hem niet wijs te maken dat hun kruiden veel beter voor hem zijn.
Kari

Niet alleen behandelaars

Vlaamsegaai:"Hier gaat het om de behandelaars en wat die wel en niet mogen. Dus een arts mag niet tegen jou niet-al-te-slimme ome Jan zeggen, dat vitamine C hem van zijn maagzweer af zal helpen."
Nee, het gaat verder. Een arts (regulier) moet eindeloos blijven proberen om de patient toch nog tot behandeling over te halen. Als de blauwe heks ook wordt veroordeeld, dan moeten ook alterneuten dat. En gezien het feit dat de strafwetartikelen ook van toepassing zijn op gewone burgers, moeten gewone burgers dat dan dus ook.
Bovendien was dit "Was het zoveel moeite om hem daar nog een keer op te wijzen?" ook helemaal niet aan de hand. Het was misschien zelfs een kleine moeite geweest. Ik heb het niet geprobeerd. Zijn huisarts heeft het niet geprobeerd. Zijn familie niet. Niemand heeft het geprobeerd. Iedereen is afgegaan op zijn handelen dat als statement van zijn wil is opgevat: hij heeft het hospitaal verlaten en is nooit meer naar een arts gegaan.
Vlaamsegaai:"Niet al te slimme patienten zoals ome Jan blijven volledig buiten beeld."
Kijk, die kwalificatie alleen al bewijst precies wat ik bedoel. Hoezo 'niet al te slim'? Maar bovendien: Ja, patienten blijven buiten beeld. Dat is precies het probleem. Artsen, behandelaars, alterneuten, vertrouwenspersonen en zelfs de familie of kennissenkring, mogen bij een veroordeling niet meer afgaan op de wil van de patiënt. Zij moeten er alles aan doen om de patiënt alsnog naar reguliere behandeling te geleiden.
Kari:"De grote vraag is of deze gedragscode ook geldt voor behandelaars als Jomanda en/of nichtjes als Miriam. Kunnen die veroordeeld worden voor het niet volgen van die gedragscode?"
Het antwoord daarop is eenvoudig: nee.
Maar het strafrecht biedt ook aanknopingspunten (zie de aanklacht) en die aanknopingspunten gaan voor iedereen op. Ook voor niet behandelaars.
Kari:"Patiënten zijn vrij om te kiezen wat ze willen."
Maar artsen zijn door de tuchtrechtuitspraak inmiddels al verplicht om patiënten pro-actief tot een andere keuze over te halen. Dat maakt 'vrij kiezen' een wassen neus in het reguliere circuit.
Als er ook nog veroordeling op grond van het strafrecht volgt en zeker als de blauwe heks ook wordt veroordeeld, dan gaat dat ook op voor niet artsen, dus de buurvrouw, etc.
Groet,
Miriam Lavell

Vrijheid

"Een arts (regulier) moet eindeloos blijven proberen om de patient toch nog tot behandeling over te halen." en "Maar artsen zijn door de tuchtrechtuitspraak inmiddels al verplicht om patiënten pro-actief tot een andere keuze over te halen. Dat maakt \'vrij kiezen\' een wassen neus in het reguliere circuit."
Doel je hiermee op "De arts dient ook patiënten die blijk geven van afkeer van de reguliere geneeskunde voortdurend te motiveren wel reguliere hulp te zoeken"? Dat lees ik anders.
Reguliere hulp wil niet automatisch zeggen dat de patiënt de behandeling moet volgen die de (reguliere)arts als beste had bedacht. Patiënten blijven een vrije keus houden voor hun eigen afwegingen. Als duidelijke voorlichting is gegeven over voor- en nadelen van de verschillende behandelopties dan maakt de patiënt daar zélf een keuze in. En die keus ook kan zijn: geen enkele behandeling, of overstappen naar alternatief. Het contact tussen de reguliere behandelaar en de patiënt is daarmee beëindigd, en dan hoeft die arts de patiënt echt niet elke dag te bellen of hij tóch niet... De arts heeft de juiste voorlichting gegeven, de patiënt heeft gekozen, er is geen relatie meer, klaar.
Dat punt 3 geldt m.i. voor de behandelaars met wie wel een relatie is. En ook als dat alterneuten zijn, moeten die de patiënt dus blijven motiveren (ook) reguliere hulp te zoeken.
"Als er ook nog veroordeling op grond van het strafrecht volgt en zeker als de blauwe heks ook wordt veroordeeld, dan gaat dat ook op voor niet artsen, dus de buurvrouw, etc."
Dat is precies de worsteling van de rechter denk ik. Mijn mening heb ik al gegeven, ik denk dat de grens zou moeten liggen bij het bordje op de deur c.q. adviezen die niet op toevallige buurvrouw-wijze worden gegeven maar in een soort profesioneel kader. Daarbij zal dan gebruikt gemaakt moeten worden van de geest van de wet en niet de letter van de wet. Maar er is uiteraard een grijs gebied, dit is niet afgetimmerd. Ben idd benieuwd of een rechter er iets mee kan.
Kari

Reguliere geneeskunde

De patient heeft de vrijheid om te kiezen voor een behandeling en moet uitgebreid voorgelicht worden over de voor en nadelen van een behandeling, zo staat dat in de wet. De praktijk is een beetje anders, bij de behandeling van borstkanker wordt er een behandeling voorgesteld n.a.v. een landelijk opgesteld protocol. De specialist presenteert dit meestal als een alles of niets ding en over de kansen van genezing bij een agressieve tumor wordt nogal wel eens een beetje vaag gedaan. Vaag in die zin dat als je overlevingskans na tien jaar met het totaalpakket behandeling 40 procent is dat het niet duidelijk is hoe groot je overlevingskans is zonder behandeling. Daar zijn geen cijfers over bekend.
Het is jammer dat Sylvia Millecam geen verstandige reguliere arts heeft getroffen. Een verstandige chirurg zou op haar bezwaren zijn ingegaan en een voorstel hebben gedaan voor een borstsparende operatie en voorlopig verder geen behandeling, dat had haar tijd gegeven om misschien anders over verdere behandeling na te denken.
Ik ben zelf voor borstkanker behandeld en zou er niet over piekeren om naar een alternatief iemand te gaan. Helaas heb ik toch heel wat lotgenoten verloren die ook net als ik gewoon het reguliere traject hebben doorlopen. Het feit is gewoon dat de behandelingen vaak niet aanslaan, kanker kan gewoon erg agressief zijn. En ook dan kun je dus de laatste maanden van je leven doodziek van de behandeling doormaken, Je moet erg sterk in je schoenen staan wil je van een behandeling af zien of gedeeltelijk.

In dit geval vind ik dus dat de reguliere geneeskunde de fout is ingegaan, de chirurgen die Sylvia Millecam geconsulteerd heeft hebben geen maatwerk geleverd. Ze hebben haar geen tussenweg aangeboden, als ze dat wel gedaan hadden dan was mevrouw Millecam waarschijnlijk nog onder behandeling.

Sientje

"de chirurgen die Sylvia Millecam geconsulteerd heeft hebben geen maatwerk geleverd. Ze hebben haar geen tussenweg aangeboden"
Hoe weet je dat? Het kan best hoor, ik heb het allemaal niet helemaal gevolgd, maar is er idd bekend dat de reguliere artsen van Sylvia geen keus hebben geboden: je doet het zo of anders niet? Dat komt me vreemd voor.
"bij de behandeling van borstkanker wordt er een behandeling voorgesteld n.a.v. een landelijk opgesteld protocol." ja, maar naar mijn ervaring is er ruimte voor de wensen van de patiënt. B.v. voor een voorstel tot borstsparende operatie mag de tumor volgens het protocol niet te groot zijn. Maar als iemand zegt: mijn tumor kan dan wel boven die maat zijn maar Mijn Borst Gaat Er Niet Af, ik accepteer liever de verminderde overlevingskansen dan een leven met 1 borst, dan zal een chirurg daar aan tegemoet willen komen en met de patiënt bespreken welke behandeling gegeven zal worden met als uitgangspunt een borstbesparende operatie (b.v. meer chemo o.i.d.). Zelfbeschikking.
Wat ik hoor in de media is dat hier niet het geval geweest. Ze wilde helemaal geen reguliere behandeling omdat ze (althans in het begin) geloofde geen kanker te hebben.
Kari

Kari

Sylvia Millecam is wel bij een aantal reguliere artsen voor onderzoek geweest. Zij heeft daar ook alle info gekregen.
Sylvia Millecam heeft gekozen voor geen behandeling, de begeleiding en ondersteuning krijg je dan ook niet meer in het reguliere circuit. Ze heeft er voor gekozen om te ontkennen, dat had zij waarschijnlijk nodig en Jomanda heeft haar daar in geholpen denk ik. Mijn ding zou het niet zijn maar zij heeft dat met haar volle verstand zo besloten. Als iedereen, ook alle kwaks haar naar het reguliere circuit terug hadden gestuurd dan nog had zij dat waarschijnlijk niet gedaan. Was ze nog eenzamer geweest.

Gelijk gepost

Kari,
Ik ben zelf verpleegkundige dus ik heb dagelijks hiermee te maken.

Sientje

Mijn tante kreeg nog een agressieve vorm van borstkanker op hoge leeftijd. Ze liep wat slecht maar was verder nog vief. Ze wilde wel een amputatie maar geen onderzoek van de poortwachterklier, iets dat volgens het protocol beslist had gemoeten. Voor de meelezers: dat is een lymfeklier in de oksel. Ze weigerde onderzoek van de betreffende klier omdat ze bij voorbaat wist dat ze onder geen beding verwijderen van de lymfeklieren zou willen. Waarom niet? Omdat ze dan het risico liep op een minder functionerende arm en daar had ze, omdat ze toch al slecht liep, absoluut geen oren naar. Als ex-verpleegkundige met ruime ervaring wist ze donders goed welk risico ze nam qua overlevingskansen. Toch wilde ze het niet. Aldus heeft ze met de specialist besproken. En aldus is de specialist akkoord gegaan. De tumor is verwijderd, de poortwachterklier is met rust gelaten. Als specialisten bij jou in het ziekenhuis niet tot dat soort compromissen bereid zijn, dan is het misschien niet zo'n goed ziekenhuis?

Sientje

ik werk niet in een ziekenhuis maar ik heb de laatste paar jaar veel borstkanker gezien bij familie, vriendinnen en collega's. Het verhaal van vlaamse gaai herken ik. De chirurgen hebben in alle gevallen open gestaan voor specifieke wensen van de patiënt, ook als die niet geheel strict volgens protocol waren. Als er in jouw ziekenhuis de gewoonte is: je doet het volgens protocol of anders niet, dan lijkt me dat idd niet zo'n fijn ziekenhuis.
"Sylvia Millecam heeft gekozen voor geen behandeling, de begeleiding en ondersteuning krijg je dan ook niet meer in het reguliere circuit." Dat lijkt me een logisch gevolg. Als je niets reguliers wilt dan houdt het op wat reguliere behandeling/behandelaars betreft. Die doen nou eenmaal niet in zangzaad. Wel zal als het goed is altijd de deur open blijven staan voor als de patiënt weer wel iets reguliers wil. Of dat nou strict volgens protocol is of niet.
Kari

Crux (my 2 cents)

Miriam:
"Merk op dat de uitspraak volstrekt voorbij gaat aan de mogelijkheid dat Millecam wel degelijk liever dood wilde dan regulier, of liever dood dan zonder borst, liever dood dan met kanker. (..) En daar zit in deze zaak vooralsnog de crux: De mogelijkheid dat zo\'n jonge mooie talentvolle vrouw de dood zou kunnen verkiezen boven een leven zonder borst of met kanker in de medische status, wordt stelselmatig uitgewist."
Dat klopt. Om een heel simpele reden: er zijn verrassend weinig aanwijzingen dat Millecam idd 'liever dood dan regulier' wilde. Alles (het hele patroon van haar behandelingen, het niet-terugkeren bij artsen die vertelden dat ze kanker had, haar laatste uitspraken in het radboud ziekenhuis over 'verkeerde gok') wijst op stelselmatige ontkenning van de diagnose kanker. Millecam ging de confrontatie met de waarheid uit de weg. En juist dat is essentieel onderdeel van de strafvervolging van B, K, en D: Zij steunden Millecam in die ontkenning.
Millecam wilde dus blijkbaar niet dood. Ze wilde blijkbaar leven: Ze liet zich immers uitgebreid behandelen -maar wel voor een bacteriële infectie.

Sientje:
"Sylvia Millecam heeft gekozen voor geen behandeling, de begeleiding en ondersteuning krijg je dan ook niet meer in het reguliere circuit."
Mijn ervaring is anders, maar het helpt, als je een beetje stevig in je schoenen staat en als je de juiste informatie hebt. Het blog van Karin Spaink over haar borstkanker is wat dat betreft bijzonder leerzaam (http://www.spaink.net/tag/klog/).
Laat ik het zo zeggen: Millecams keuzes zijn onlogisch, als ze genomen zijn op basis van een bewuste aanvaarding van het feit dat ze kanker had, behandeling daarvoor weigerde, en dat ze aanvaardde dat ze dood zou gaan. Haar laatste maanden bestonden uit een afschuwelijke lijdensweg, waarbij ze volstrekt ondermaats werd verzorgd door een arts die daar geen ervaring mee had. Er was, ook voor haar, van alles mogelijk; er bestaan allerlei gespecialiseerde artsen en zorginstellingen voor terminaal zieke mensen (zoals hospices). Het is soms moeilijk om die te vinden; maar het is mogelijk om behandeling te weigeren en vervolgens adequaat palliatief verzorgd te worden.

Oja

Miriam:
"In Medisch Contact vatten Crul en Legemaate de consequenties van de uitspraak als volgt samen."
Heb je een link?

Nobele plicht

Vlaamsegaai:"Het staat mij vrij om Ome Jan niet al te slim te vinden. Is ook niet vervolgbaar. Het perkt zijn keuzemogelijkheid niet in, hij hoeft zich van mijn oordeel niks aan te trekken, namelijk. Verder vraag ik geen geld aan Ome Jan voor mijn 'advies'."
Je ziet het onderliggende probleem kennelijk niet.
Jij vult voor Om Jan in welke afwegingen er gemaakt kunnen worden en slaat daarbij de afwegingen die hij gemaakt heeft over. Misschien wel omdat ze niet in je opkomen, of omdat je het er niet mee eens bent, maar het punt is nu juist dat jij daar niet over gaat. Je hebt er helemaal niks van te vinden.
Naar deze discussie terug: De concequentie van de tuchtrechtspraak is dat artsen niet meer op het handelen van de patient af mogen gaan. Jezelf ontslaan is niet genoeg om verlost te zijn van geleur met geneeskunde 'om je eigen bestwil'. Zeggen dat je geen reguliere behandeling wilt is ook niet genoeg. De artsen zijn verplicht te blijven leuren, om aan eerder ingeslagen protocollen vast te houden, om bevindingen van voorgaande behandelaars te blijven betrekken bij de behandeling van de patient.
Het is daarmee voor de patient lastiger geworden om eigen (of eigenwijze) afwegingen te maken binnen het reguliere circuit. Mocht deze zaak tot veroordeling van de blauwe heks leiden, dan is er ook een extra drempel in het alternatieve circuit.
Je kunt dat een triomf noemen, het aanbod van eigenwijze behandeling die feitelijk ook helemaal nergens toe leiden wordt lastiger. Maar het heeft ook een negatieve kant voor patienten. Er is meer af te wegen dan alleen het geloof in de geneeskracht van rituelen. Ook voor die afwegingen is er minder ruimte.
tinus:"er zijn verrassend weinig aanwijzingen dat Millecam idd 'liever dood dan regulier' wilde." en"Millecam wilde dus blijkbaar niet dood. Ze wilde blijkbaar leven: Ze liet zich immers uitgebreid behandelen -maar wel voor een bacteriële infectie."
Tja, eigenlijk geldt hiervoor hetzelfde als voor vlaamsegaai. Je vult voor haar in en slaat daarbij tussenwegen over. Bijvoorbeeld: ze wilde geen reguliere behandeling tegen kanker, maar liet zich wel behandelen in de hoop dat dat toch nog zou helpen.
Maar goed, wat ze precies wilde is niet meer zo makkelijk te achterhalen. Onmiskenbaar is de nieuwe kijk op de 'wil' van de patient. Het OM heeft in eerste instantie niet vervolgd vanwege die wil van Millecam. Het niet op komen dagen bij afspraken met reguliere artsen en het verbreken van het contact met haar regulier opdringende huisarts, werd als voldoende signaal opgevat.
Dat was 'gewoon'.
Met de uitspraak van de tuchtraad en het bevel tot vervolging is er definitief iets veranderd in hoe de wil van de patient begrepen moet worden. Een patiënt die in het vervolg nog wat wil, zal daarin veel duidelijker moeten zijn.
tinus:"Mijn ervaring is anders, maar het helpt, als je een beetje stevig in je schoenen staat en als je de juiste informatie hebt. Het blog van Karin Spaink over haar borstkanker is wat dat betreft bijzonder leerzaam"
Dat kun je Spaink wel toevertrouwen. Zijn heeft bovendien een platform om haar wil kenbaar te maken. Wat zij wil staat al zwart op wit. Er is niets te raden. Het wordt anders als je het over Ome Jan, een man van weinig woorden hebt. Voor mensen als hij wordt het lastiger. En kennelijk ook voor mooie jonge succesvolle vrouwen die bij nader inzien toch niet alles aan de media hebben toevertrouwd en bij wie er dus toch te raden overblijft.
Wat de uitkomst van dat raden is, is sterk afhankelijk van de heersende opvattingen.
Kari:"Patiënten blijven een vrije keus houden voor hun eigen afwegingen. Als duidelijke voorlichting is gegeven over voor- en nadelen van de verschillende behandelopties dan maakt de patiënt daar zélf een keuze in. En die keus ook kan zijn: geen enkele behandeling, of overstappen naar alternatief."
Die heersende opvatting in de reguliere geneeskunde is er een die voorgeschreven wordt in protocollen en jurisprudentie van de tuchtraad. Niet ik, maar Crul en Legemaate hebben dat samengevat en daaruit blijkt dat de arts, wat de patiënt ook wil, de plicht houdt om met regulier behandelen volgens het protocol te blijven leuren.
Link voor tinus: http://medischcontact.artsennet.nl/tijdschrift/archief/Tijdschriftartikel/MC-16-De-zaakSylvia-Millecam.htm
Kari:"Dat punt 3 geldt m.i. voor de behandelaars met wie wel een relatie is. En ook als dat alterneuten zijn, moeten die de patiënt dus blijven motiveren (ook) reguliere hulp te zoeken."
Behandelrelatie is, zie ook de discussie over het EPD, een rekbaar begrip. Het gaat er in de praktijk vooral om hoe de arts zich er bij voelt en of hij/zij meent verantwoordelijk gehouden te kunnen worden.
De mening van de patiënt speelt in de afweging van de arts geen rol: ik blijf zeuren en leuren, dat is mijn nobele plicht.
En dat had beslist geholpen in het geval van Ome Jan, want hij wilde juist aan dat geleur en gezeur en gemedicaliseer ontsnappen. Als daar geen ontsnappen aan is, dan maakt het ook niet meer uit.
Maar ik ben het nog steeds met hem eens. Zijn keuze heeft geleid tot precies dat wat hij wilde. Vissen tot op de laatste dag en doodgaan in zijn eigen stoel. Een gemedicaliseerd bestaan had hem dat beslist ontnomen.
Groet,
Miriam Lavell

Anti-alternatief ipv pro-regulier

Miriam:
"Naar deze discussie terug: De concequentie van de tuchtrechtspraak is dat artsen niet meer op het handelen van de patient af mogen gaan. Jezelf ontslaan is niet genoeg om verlost te zijn van geleur met geneeskunde \'om je eigen bestwil\'. Zeggen dat je geen reguliere behandeling wilt is ook niet genoeg. De artsen zijn verplicht te blijven leuren, om aan eerder ingeslagen protocollen vast te houden, om bevindingen van voorgaande behandelaars te blijven betrekken bij de behandeling van de patient."
Dat interpreteer ik toch echt anders. Ik interpreteer deze uitspraken vooral als anti-alternatief: een arts mag (goede) reguliere methodes niet vervangen door (slechte) alternatieve.
Verder interpreteer ik deze uitspraak als anti-hobbyen en pro-deskundig. Als een arts leest dat een oncoloog heeft gezegd dat iemand kanker heeft, dan mag deze arts niet zeggen dat het geen kanker is -en zeker niet op basis van alternatieve methoden (zie boven).
Tenslotte interpreteer ik deze uitspraak als anti-liegen: Een arts mag niet zeggen, dat iemand geen kanker heeft, als diegene dat wel heeft. Ook verzwijging mag niet. Dit mede in het licht van bovenstaande punten. De keuze van de patient op basis van die feiten wordt aan de patient gelaten.

Miriam:
"Die heersende opvatting in de reguliere geneeskunde is er een die voorgeschreven wordt in protocollen en jurisprudentie van de tuchtraad. Niet ik, maar Crul en Legemaate hebben dat samengevat en daaruit blijkt dat de arts, wat de patiënt ook wil, de plicht houdt om met regulier behandelen volgens het protocol te blijven leuren."
Dat vind ik een hineininterpretatie, en dan met name het woord 'leuren'. Een arts is verplicht, om een behandeling aan te bieden volgens protocol cq de state-of-the-art (voor een hoop situaties zijn geen protocollen!). Een patient kan die weigeren. Een arts is verplicht om een patient eerlijk voor te lichten, over zijn situatie en over consequenties van zijn keuze. Maar een patient kan geen onzinnige behandeling afdwingen.
KISS: Een arts is niet verplicht om een patient met een snotneus een antibioticakuur voor te schrijven, ook al is dat wat de patient wil. Omgekeerd is de patient niet verplicht om een antibioticakuur te nemen als de arts een longontsteking constateert. Maar de arts moet wel zeggen dat hij een longontsteking diagnosticeert en dat antibiotica daartegen helpen. Dito hier.

Miriam:
"En dat had beslist geholpen in het geval van Ome Jan, want hij wilde juist aan dat geleur en gezeur en gemedicaliseer ontsnappen. Als daar geen ontsnappen aan is, dan maakt het ook niet meer uit."
Het grootste manco van je vergelijking is, dat Millecam WEL koos voor medicalisering. Ze heeft maanden bij een alternatief arts ingewoond!!! Juist daar zit een essentieel verschil.

Miriam:
"Als Jomanda ook veroordeeld wordt, in haar status als gebedsgenezer net als ik ook een gewone burger zonder medische kennis, dan heb ik bij mijn ome Jan ook een bedenkelijke rol gespeeld. Ik had hem op zijn minst aan kunnen bieden met hem mee te gaan. Dat had misschien geholpen. Ik heb dat niet gedaan."
Jomanda was geen gewone burger; ze wordt vervolgd als 'gebedsgenezeres' die geld vroeg voor haar healings. Er was dus iets van een therapeut-patient relatie. Bovendien wordt ze vervolgd omdat ze tegen Millecam gezegd heeft dat ze geen kanker had, terwijl ze wist of had moeten weten dat een oncoloog heeft gezegd dat Millecam wel kanker had.
Ik weet niet hoe dat zit met jouw Ome Jan, maar ik geloof niet, dat jij een therapeut-client relatie met hem had, en dat jij tegen hem hebt gezegd dat hij geen maagzweer had. Nog afgezien van het verschil in hoe duidelijk de prognose obv de diagnose is. En het feit, dat Millecam niet ging zitten vissen, maar wel degelijk 'een behandeling' zocht. Ik zie steeds meer verschillen.

Regulier doen

tinus:"Anti-alternatief ipv pro-regulier"
Ik denk dat dat de insteek en de hoop van velen is, maar in werkelijkheid geven de uitspraken een preciesering van wat 'regulier doen' is (protocollen volgen wat de patient ook zegt en wil) en bovendien dat niet regelier doen synoniem is aan schade aan de gezondheid toebrengen.
De uitkomst van het handelen door behandelaars en verder iedereen 'die het zou kunnen weten' moet gericht zijn op zoveel mogelijk genezen. Een andere uitkomst, niet per se willen genezen maar wel per se op een bepaalde manier willen leven zolang dat leven er nog is, zit niet in de vergelijking.
tinus:"Het grootste manco van je vergelijking is, dat Millecam WEL koos voor medicalisering. Ze heeft maanden bij een alternatief arts ingewoond!!! Juist daar zit een essentieel verschil."
Dat verschil doet er niet toe. Ze zijn allebeid dood. Er is schade. Iedereen die betrokken is en 'had kunnen weten' dat de keuze van Ome Jan die schade op zou kunnen leveren, had de eigen verantwoordelijkheid moeten nemen. Die verantwoordelijkheid is toch werkelijk het erkennen van de regulier gestelde diagnose en het leiden naar behandeling daarvan.
Je kunt nog steggelen over wie het dan hadden kunnen weten, maar ik kan me echt niet verschuilen achter onwetendheid. Ik wist het ook. Ik verschuil me achter zijn keuze, hij wilde niet. Maar juist dat verschuilen staat op losse schroeven: Ik moet of hij wil of niet omdat ik het had kunnen weten.
tinus:"Omgekeerd is de patient niet verplicht om een antibioticakuur te nemen als de arts een longontsteking constateert. Maar de arts moet wel zeggen dat hij een longontsteking diagnosticeert en dat antibiotica daartegen helpen."
Én hij moet er alles aan doen om te zorgen dat die patiënt die medicijnen ook neemt. Hij kan zich niet verschuilen achter 'tja, dat innemen, dat moet de patiënt zelf weten'.
tinus:"Ik weet niet hoe dat zit met jouw Ome Jan, maar ik geloof niet, dat jij een therapeut-client relatie met hem had"
Had ik niet. Ik wist wel wat hij had en ook waar niet behandelen toe zou kunnen leiden. Bovendien: waar het toe zou kunnen leiden is ook feitelijk gebeurd en zijn dood geworden.
Groet,
Miriam Lavell

Duidelijk maken

Miriam:
"Ik denk dat dat de insteek en de hoop van velen is, maar in werkelijkheid geven de uitspraken een preciesering van wat \'regulier doen\' is (protocollen volgen wat de patient ook zegt en wil) en bovendien dat niet regelier doen synoniem is aan schade aan de gezondheid toebrengen. De uitkomst van het handelen door behandelaars en verder iedereen \'die het zou kunnen weten\' moet gericht zijn op zoveel mogelijk genezen. Een andere uitkomst, niet per se willen genezen maar wel per se op een bepaalde manier willen leven zolang dat leven er nog is, zit niet in de vergelijking."
Dat is toch echt een stropop -we zijn er weer
Ik kan het ook niet meer uitleggen, omdat je een spookbeeld verzint dat er gewoon niet staat. Misschien helpt het, als ik kwoot uit de tuchtrechtuitspraak die jij zelf aandroeg:

http://medischcontact.artsennet.nl/tijdschrift/archief/Tijdschriftartikel/MC-16-De-zaakSylvia-Millecam.htm

Wat hier staat, lijkt me duidelijk, zie punt 5.3 t/m 5.6, bv (uit 5.4):
"Uit het door verweerder overgelegde patiëntendossier blijkt niet dat verweerder heeft voldaan aan zijn verplichting patiënte duidelijk in te lichten over de aard en de noodzaak van de aangewezen (reguliere) diagnostiek bij borstkanker, de meest aangewezen (reguliere) behandeling daarvan, de gevolgen en risico’s van het achterwege laten van die behandelingsmogelijkheden en de daarbij passende infauste prognose.
Dat patiënte zich welbewust tot het alternatieve circuit heeft gewend, maakt dit niet anders."
en deze (uit 5.3):
"Verweerder had als arts door zijn kennis van de bij patiënte gestelde diagnose en van de daarvoor geëigende behandeling een bijzondere professionele verantwoordelijkheid, die bij hem had moeten leiden tot het inzicht dat hij de aangewezen persoon was om haar van haar ongelijk te overtuigen en haar met grote drang naar het reguliere circuit te verwijzen."
Ik lees dit als volgt: De arts die hier terechtstond, had Millecam moeten vertellen dat ze borstkanker had en daar dood aan zou gaan. Als Millecam dit niet had geloofd, had hij dit moeten aantekenen, en de boodschap moeten blijven herhalen. Als Millecam dit wel had geloofd, had er expliciet een discussie moeten plaatsvinden of en zoja hoe er behandeld zou worden. Als Millecam duidelijk had gezegd dat ze geen behandeling wilde, had dat ook duidelijk aangetekend moeten worden, en had vervolgens bv een palliatief zorgprogramma bedacht moeten worden, hetzij door deze arts zelf, of (liefst) door een gespecialiseerd artsenteam.

Hier wreekt zich, dat deze arts zijn dossier slecht bijhield, iets dat ook expliciet wordt genoemd door het tuchtcollege (punt 5.6).

Ik:"Omgekeerd is de patient niet verplicht om een antibioticakuur te nemen als de arts een longontsteking constateert. Maar de arts moet wel zeggen dat hij een longontsteking diagnosticeert en dat antibiotica daartegen helpen."
Miriam:
"Én hij moet er alles aan doen om te zorgen dat die patiënt die medicijnen ook neemt. Hij kan zich niet verschuilen achter \'tja, dat innemen, dat moet de patiënt zelf weten\'."
Ok, stel dat dat zo is, dan barst het van de tuchtrechtzaken waar dat aspect aan de orde komt (dat het tuchtcollege weinig op heeft het alternatieve kwakzalvers en ander ondeskundig gerommel is uit de lijst vanz aken op de site van medisch contact namelijk wel duidelijk, zie bv http://medischcontact.artsennet.nl/tijdschrift/archief/Tijdschriftartikel/Goddelijke-gidsen-en-geneeskunde.htm en
http://medischcontact.artsennet.nl/tijdschrift/archief/Tijdschriftartikel/MC-08-Onhoudbare-rolvermenging.htm

Hi hi

Miriam: "maar het punt is nu juist dat jij daar niet over gaat. Je hebt er helemaal niks van te vinden." Nee, ik ga er niet over. Dat zei ik ook niet. Erover gaan doet ome Jan. Maar ik vind er wel iets van. Dat blijft mijn recht, wat er verder ook in het hoofd van ome Jan omgaat. Zijn keuze begrijp ik niet. Dat staat mij vrij, een ander begrijpen is niet verplicht. Ik mag er rustig iets van vinden.
"Maar ik ben het nog steeds met hem eens. Zijn keuze heeft geleid tot precies dat wat hij wilde. Vissen tot op de laatste dag en doodgaan in zijn eigen stoel. Een gemedicaliseerd bestaan had hem dat beslist ontnomen."
Om hier te spreken van een gemedicaliseerd bestaan, VIND IK (en ik mag iets vinden hiep hoi) nogal overdreven. Een antibioticakuur is niet mijn idee van een 'gemedicaliseerd bestaan'. Zelf zou ik rustig gaan vissen met een antibioticakuur achter mijn kiezen, hoor. Nogal hilarisch, dit.
En verder geldt: als ome Jan is voorgelicht over de behandelmogelijkheden voor zijn kwaal en hij weigert die behandeling, dan is er niks aan de hand. Als hij de juiste voorlichting maar heeft gehad. Er is niets dat een arts verplicht om elke dag bij de waterkant op te duiken, wervend wuivend met een recept. En die verplichting zal er na een veroordeling van Jomanda ook niet zijn. Het enige dat misschien niet mag: met het gezag van een (alternatief) behandelaar tegen ome Jan zeggen dat dagelijks vissen de beste remedie is tegen een maagzweer. Je mag dat vooral niet zeggen als je heel goed weet dat je staat te liegen met misschien de dood tot gevolg. Vind ik een strak plan.

Mening van de patiënt

Miriam, jouw interpretatie van Crul en Legemaate is duidelijk anders dan de mijne en ik durf zelfs te denken anders dan Crul en Legemaate hem bedoelden.
Zelfbeschikking en eigen keuzes in behandeling van patiënten zijn belangrijk en het is niet de bedoeling dat die ondergraven worden. “De artsen zijn verplicht te blijven leuren, om aan eerder ingeslagen protocollen vast te houden...Het is daarmee voor de patient lastiger geworden om eigen (of eigenwijze) afwegingen te maken binnen het reguliere circuit...de arts, wat de patiënt ook wil, de plicht houdt om met regulier behandelen volgens het protocol te blijven leuren...De mening van de patiënt speelt in de afweging van de arts geen rol”
Welnee. Een protocol wil niet anders zeggen dan de state-of-the-art behandeling van vandaag. Een arts is wel verplicht om dat met de patiënt te bespreken, en om dan vervolgens samen met de patiënt te bekijken of dat protocol in deze specifieke situatie idd de voorkeur verdient. De vrouw die zei Mijn Borst Gaat Er Niet Af terwijl dat volgens protocol wel had “gemoeten”, de tante van vlaamse gaai die geen schildwachtklieronderzoek wilde terwijl dat wel in het protocol stond, dat mag allemaal best. Zolang de arts maar duidelijk is geweest in de voorlichting van eea.
De 5 beschreven gedragsregels zijn opgesteld voor artsen die zowel reguliere als alternatieve methoden gebruiken, om scherper de professionele verantwoordlijkheid te beschrijven. Er mogen geen protocollen genegeerd worden. Dat is wat anders dan een verplichting om protocollen rücksichtlos, zonder de wensen van de patiënt erbij te betrekken, te moeten volgen.
“Zeggen dat je geen reguliere behandeling wilt is ook niet genoeg. De artsen zijn verplicht te blijven leuren...” dat geldt voor die artsen, die regulier en alternatief combineren. Díe mogen niet volstaan met: ik heb het een keer gevraagd, patiënt wilde niet regulier, we gaan nu tot aan het einde voort met een volledig alternatieve behandeling. Díe moeten nut en noodzaak van de reguliere versie van de behandeling bij iedere nieuwe stap blijven noemen.
Als patiënten zeggen niet regulier te willen en vervolgens hun uitsluitend regulier werkende arts de rug toe keren, dan is de behandelrelatie verbroken en hoeven die artsen niet, zoals vlaamse gaai zo beeldend schildert, op zoek langs de waterkant om wervend met recepten te gaan wuiven.
Kari

Alsnog (lang)

Ik ben zelf niet helemaal gezond en moet een beetje zuinig zijn op de bewegingsvrijheid van mijn vingers. Nee, geen kanker. Reuma waarschijnlijk, maar dat moet nog worden bevestigd. Maar vandaar tot nog toe geen reactie van mij.
tinus:"Ik kan het ook niet meer uitleggen, omdat je een spookbeeld verzint dat er gewoon niet staat."
Je hebt een grote fantasie. Dat is gunstig in dit soort discussies want het biedt je de ruimte om te overzien wat mogelijk gevolgen zijn. Maar dat zijn wel jouw overpeinzingen. Het is jouw spookbeeld. Mij dat in de schoenen schuiven is een stropop.
Verder begrijp ik niet wat je nu zo graag tegenspreekt. Je haalt quotes aan uit de tuchtrechtspraak die bevestigen wat ik zeg. Dat is logisch ook, want het medisch tuchtcollege is niet bevoegd om alternatief genezen te verbieden. Het is alleen bevoegd om reguliere artsen voor te schrijven hoe zij zich moeten gedragen.
Ergo: het zijn uitspraken die precieseren wat 'regulier doen' is. Uit die tuchtrechtspraak is ook aanscherping van de regels door het KNMG gevolgd. Cees Renkes (vereniging tegen kwakzalverij) vat het in de Volkskrant van gisteren alsnog samen:"Er is nog net geen absoluut verbod op alternatief werken uitgevaardigd maar het scheelt niet veel."
En dat is niet omdat dat expliciet ergens staat, maar omdat dat volgt uit de uitspraken en de regels die vooral gebieden wat een regulier arts wel moet doen of per se moet laten (regulier behandelen door behandeling die geen bewezen resultaat opleveren vervangen).
Ik:""Én hij moet er alles aan doen om te zorgen dat die patiënt die medicijnen ook neemt. Hij kan zich niet verschuilen achter \\'tja, dat innemen, dat moet de patiënt zelf weten\\'."
Tinus:"Ok, stel dat dat zo is, dan barst het van de tuchtrechtzaken waar dat aspect aan de orde komt"
Hier schuilt een denkfout volgens mij. Tuchtrechtszaken komen van klachten. De tuchtraad gaat niet zelf op zoek naar fouten of strikte naleving van regels. Mijn punt is dat de uitspraken en aanscherping van regels niet alleen leidt tot het bijna verboden zijn van alternatief behandelen door artsen (waar ik overigens geen bezwaar tegen heb). De kern is dat artsen zich niet kunnen verschuilen achter de wil of eigen verantwoordelijkheid van de patiënt en die kern doet zich ook in andere situaties (niet alternatief) voor.
Nu is het nog maar de vraag of artsen zelf of belangenverenigingen van een of andere aard de artsen hierop zullen aanspreken, maar van familie kun je dat beslist verwachten. Zij hebben met de uitspraken en de aanscherping van de regels meer instrumenten om een behandelend arts de verantwoordelijkheid voor het onverantwoordelijk gedrag van een patiënt in de schoenen te schuiven.
Als de in de uitspraken gevoerde redenaties ook gevolgd worden in de gaande strafzaak (het OM zet daar op in), dan is die zorgplicht over de wil van de patiënt heen ook van toepassing op niet artsen. Daar geldt niet een voorschrift voor wat je wel moet doen. Wel voor wat je niet mag doen en dat is, kennelijk, niet je neerleggen bij de onverstandige keuzes van de zieke. Voor de familie van Millecam gaat dezelfde redenatie op als voor Jomanda: als zij Millecam niet hadden gesteund in haar keuzes dan was ze misschien wel regulier behandeld.
Ook hier gaat op dat het niet het OM zal zijn die wild familieleden gaat vervolgen. Maar familieleden die het niet eens zijn met andere familieleden, kunnen de redenatie gebruiken om aangifte te doen.
Kari:"De vrouw die zei Mijn Borst Gaat Er Niet Af terwijl dat volgens protocol wel had “gemoeten”, de tante van vlaamse gaai die geen schildwachtklieronderzoek wilde terwijl dat wel in het protocol stond, dat mag allemaal best."
De tuchtrechtuitspraken en de nieuwe regels van het KNMG hebben al veranderingen te weeg gebracht. Een veroordeling in deze strafrechtzaak zal dat opnieuw doen. Hoewel deze zaak zich richt op valse hoop, bestaat er ook zoiets als valse wanhoop. Het is beide op te vatten als 'de verkeerde keus van de patient' die niet bevestigd mag worden. De meetlat is ook duidelijk: wat de reguliere geneeskunde voorschrijft, is de maat.
Ik“Zeggen dat je geen reguliere behandeling wilt is ook niet genoeg. De artsen zijn verplicht te blijven leuren...”
Kari:"dat geldt voor die artsen, die regulier en alternatief combineren."
Nee. Dat geldt voor al het handelen of niet handelen of anders handelen waarvan schade kan ontstaan, of zelfs waarvan werking niet bewezen is.
Kari:"Díe mogen niet volstaan met: ik heb het een keer gevraagd, patiënt wilde niet regulier, we gaan nu tot aan het einde voort met een volledig alternatieve behandeling."
Het geldt voor alle situaties waarin de redenaties opgaan. Die redenaties beperken zich niet tot dat wat zich alternatief noemt of wat alternatief genoemd wordt. Hoe ver dat precies zal gaan, zal afhangen van de zaken die aanhangig gemaakt worden. Ik denk dat je daarbij meer te vrezen hebt van familie vetes dan van collega-artsen of belangenverenigingen.
Kari:"Als patiënten zeggen niet regulier te willen en vervolgens hun uitsluitend regulier werkende arts de rug toe keren, dan is de behandelrelatie verbroken"
Die strafzaak gaat niet alleen over artsen. Het gaat ook over niet artsen. Dat is de kern juist. Nogmaals: de familie van Millecam is hetzelfde verwijt te maken als Jomanda.
Vlaamsegaai:"Om hier te spreken van een gemedicaliseerd bestaan, VIND IK (en ik mag iets vinden hiep hoi) nogal overdreven. Een antibioticakuur is niet mijn idee van een 'gemedicaliseerd bestaan'. Zelf zou ik rustig gaan vissen met een antibioticakuur achter mijn kiezen, hoor. Nogal hilarisch, dit. "
Valse wanhoop dus, naar jouw oordeel. Terwijl Ome Jan toch heel scherp zag gebeuren wat er werkelijk aan de hand is. En ik ben het nog steeds met hem eens (hoewel dat niet wil zeggen dat ik dezelfde keus zou maken). Maar getheoretiseer daar over heeft geen zin als het in deze zaak tot een straf komt. Die theorie is namelijk een persoonlijke opvatting die niet gesteund wordt door empirisch onderzoek. Het is net zo zeer een foute want niet bewezen keuze als je de redenatie van de zaak Millecam volgt. Je kunt er dood aan gaan, maar dat is tegelijkertijd geen garantie. Dood gaan aan een maagzweer is pas middeleeuws.
vlaamsegaai:"Er is niets dat een arts verplicht om elke dag bij de waterkant op te duiken, wervend wuivend met een recept."
Er is iets dat de arts verplicht te behandelen zolang of zodra er een relatie bestaat. Ome Jan wordt binnen gebracht met een verstuikte enkel 'nu u er toch bent, neem die medicijnen'. Er is iets dat de volgende arts verplicht rekenschap te nemen van voorgaande diagnoses. Sluit prachtig aan bij het EPD. Ome Jan wordt de EHBO binnen gereden met een hoofdwond.
Belangrijker: als het tot veroordeling komt, zullen ook niet artsen eraan gehouden kunnen worden voldoende te doen om de patiënt te beschermen tegen de eigen 'verkeerde' keuzes.
Vlaamsegaai:"Je mag dat vooral niet zeggen als je heel goed weet dat je staat te liegen met misschien de dood tot gevolg."
Lees de Volksrkant van gisteren, het interview met Cees Renckens. De kop is veel zeggend. "Ze geloven het zelf, dát is erg"
Je mag het niet zeggen en ook niet bevestigen, zelfs niet laten bestaan, ook als je denkt te weten het bij het juiste eind te hebben. Als het de dood tot gevolg heeft, dan levert dat als je de redenaties van het OM in deze zaak volgt, strafbaarheid op.
De redenatie die tinus volgt gaat op: Ga naar de dokter, die kan het weten. Dat niet zeggen met de dood tot gevolg wordt mogelijk strafbaar.
Nu ja, ik ga op vakantie. En daarna naar de volgende dokter. Omdat ik dat helemaal zelf wil en niet omdat ik me gedwongen voel.
Groet,
Miriam Lavell