Rechtszaak Jomanda/Sylvia Millecam
Mijn man en ik en wat vrienden hadden gisteren een hele discussie over Jomanda. Nou ja, niet over haar an sich, maar over die rechtzaak.
Ik vond het raar dat het OM zo lang na dato nog tot vervolging besloot. Dat niet alleen, maar tegen de wens van de nabestaanden in, die immers een open brief naar de rechter geschreven hadden waarin ze protesteerde tegen de gang van zaken.
Mijn man, die sowieso een hekel aan dit soort artsen heeft, vond van niet en vond dat wij beschermd moeten worden tegen figuren als Jomanda en ook dat het niets met de nabeataanden te maken had
Ik vind dat dan weer onzin, want het gaat om Sylvia Millecam. Als de nabestaanden er niets mee te maken hebben, dan moet je er een algemene nalatigheidzaak van maken.
De meningen van mijn vrienden wisselden ongeveer net zo erg en we zijn er niet uitgekomen.
Is er iemand juridisch die mij kan uitleggen, waarom de nabestaanden zo over het hoofd worden en gezien kunnen worden? En heeft mijn man gelijk en hebben de nabestaanden in deze niets te zeggen?
O.t. miriam
Graag wens ik je een fijne vakantie en sterkte met je vingers.
Groet, Witje
Toch maar weer een antwoord
Miriam
[lang verhaal]
Het is een lang verhaal, maar ik lees eigenlijk niets nieuws. Ik denk dat de twee denkfouten hierinzitten:
"Belangrijker: als het tot veroordeling komt, zullen ook niet artsen eraan gehouden kunnen worden voldoende te doen om de patiënt te beschermen tegen de eigen \'verkeerde\' keuzes."
1. Het gaat niet om 'verkeerde keuzes'. Dat is echt jouw foute interpretatie. Het gaat primair om 'foute informatie'. Nogmaals, Millecam had alle vrijheid om welke behandeling dan ook te weigeren, maar K B en D mogen niet zomaar elke behandeling aanbieden, en vooral, je hadden hara niet fout mogen informeren. dat is echt essentieel: K B en D hebben Millecam verteld dat ze geen kanker zou hebben, terwijl ze dat wel had, en ze wisten dat ze dat had.
2. K B en D handelden nadrukkelijk niet als 'gewone burgers'. K en B waren arts/therapeut; D (aka Jomanda) organiseerde healings en stelde zich ooik verder op als therapeut; zie ook het feit dat het OM nu een beroepsverbod eist voor D.
Ik krijg de indruk, dat jij blijft hangen in het idee dat Millecam min of meer bewust koos tussen 'dood of chemo'. Maar daar koos ze helemala niet bewust voor -alles wijst er op, dat ze werkelijk dacht dat ze een soort chronische bacteriele infectie had die over zou gaan met de juiste behandeling. Pas een dag of 4 voor haar overlijden heeft een arts haar verteld, en heeft ze zich pas gerealiseerd, dat ze terminaal ziek was (zie oa IGZ rapport en uistpraak).
Miriam:
"Lees de Volksrkant van gisteren, het interview met Cees Renckens. De kop is veel zeggend. "Ze geloven het zelf, dát is erg" Je mag het niet zeggen en ook niet bevestigen, zelfs niet laten bestaan, ook als je denkt te weten het bij het juiste eind te hebben. Als het de dood tot gevolg heeft, dan levert dat als je de redenaties van het OM in deze zaak volgt, strafbaarheid op"
Je moet wat Renckens zegt, en wat het OM zegt, niet verwarren. Ook verder zijn er nuances mogelijk.
Tenslotte wil ik je graag om de oren slaan met deze uitspraak, http://zoeken.rechtspraak.nl/resultpage.aspx?snelzoeken=true&searchtype=ljn&ljn=BH1193&u_ljn=BH1193
In punt 3.14 staat de volgende overweging, die aangeeft wat er juridisch speelt:
'Dat gegeven dient in aanmerking te worden genomen bij de beantwoording van de vraag of een als geneeskundig aangeprezen behandeling voor nutteloos moet worden gehouden of niet. In de arts/patiënt-verhouding gaat het om de gezondheid rakende belangen en speelt, mede in verband hiermee, het vertrouwen dat de patiënt in de arts stelt en moet kunnen stellen een belangrijke rol. Die belangen en dat vertrouwen brengen mee dat een arts dat heeft te doen wat van een redelijk bekwaam handelend arts mag worden verwacht. Dat zal zijn dat de arts behandelmethoden aanbeveelt en toepast waarvan hij naar de stand van de wetenschap en praktijkuitoefening in redelijkheid mag aannemen dat zij voor de betrokken patiënt van nut kunnen zijn. Het moge zijn dat de EBM-norm [Evidence Based Medicine norm] te dezen niet zonder meer en steeds als beslissend hoeft te worden beschouwd, maar dat neemt niet weg dat voor de beoordeling of een behandeling het ermee beoogde nut kan hebben inzichten en ervaringen, die in de wetenschapsbeoefening en de uitoefening van de geneeskunde in ruimere kring zijn verworven respectievelijk opgedaan, van groot belang zullen zijn als leidraad bij het kiezen voor en uitvoeren van behandelmethoden.'
Daarmee zet de Hoge Raad een norm ('behandelmethoden (..) [waarvan je] naar de stand van de wetenschap en praktijkuitoefening in redelijkheid mag aannemen dat zij voor de betrokken patiënt van nut kunnen zijn'), die uitstekend bruikbaar is.
