Terug van weggeweest: het blunderdraadje
Goed, het was wel weer eens tijd voor een blunderdraadje, en ik heb een leuke om mee te openen.
Gisteren promoveerde er een collega van mij. Hij had er lang over gedaan maar dat kwam ook door zijn dubbelleven: overdag werkte hij bij ons en 's nachts was hij geluidstechnicus bij verschillende bands. Maar echt veel vertelde hij daar nooit over (bescheiden als hij is).
Bij promoties is het gebruikelijk dat de collega's een
liedje zingen of zo, en meestal studeren we met de hele groep wat in, maar dat was er deze keer wat bij ingeschoten. Dus had ik samen met mijn enige collega die enigszins kan zingen met één keer oefenen een duet verzonnen ("He's in the jailhouse now" uit de film Brother where art thou, met als alternatieve tekst "He is a doctor now" - helemaal geen duet hoor, maar dat maakten we ervan omdat het anders helemáál zo mager klinkt).
We hadden bedacht het maar niet op het feest te doen, want dat was vast een 'echt feest', niet zo'n tuttig feest waar mensen sketches doen, dus leek het ons beter het meteen na de promotie even te zingen op de receptie. Aldus geschiedde, we zongen uit volle borst voor het vaderland weg, het was lollig, iedereen moest lachen, mooi zo, klaar.
Na afloop liep ik op wat mensen af die me van die geluidsmensen leken (je kon ze zo herkennen aan de bossen haar) want dat vond ik wel interessant allemaal.
Met een vrouw, die er ook bij stond, klikte het wel aardig, ik stond er zeker al een kwartier mee te praten. Over de verdediging, hoe hij het gedaan had, of dat nou altijd zo gaat enzovoort. Zegt ze: "Jij hebt een geschoolde stem hè? Dat kan ik wel horen, een mooie stem". Goh, dacht ik, nou leuk dat je't zegt, maar
wie ben jij eigenlijk, dus ik vroeg een beetje grappig: "Haha, bedankt, maar hoezo, heb jij er verstand van of zo?". Stoot zo'n technicus mij aan: "Man, dat is Mathilde Santing, gek!".
WHAAAA! 
(De party 's avonds was ontzettend gaaf, in een zaal met de ene band na de andere, en ja hoor, uiteindelijk kwam ook Mathilde optreden).
Een blunder met een amerikaanse inwoner
Na lang zoeken heb ik een familielid teruggevonden. Hij woont in New York. Wij hadden een hele leuke mailwisseling en ik hoop hem eens een keer te ontmoeten samen met de rest van zijn familie als ik ooit in Amerika zou zijn.
Midden in de nacht snerpte de telefoongerinkel mij uit mijn diepe slaap. En tja, op dat tijdstip ben ik niet zo op zijn best. Slaapdronken liep ik naar de telefoon. "Ja," riep ik. Zal wel verkeerd verbonden zijn. "Surprise! X speaking form New York! Hello, how are you?" Ik moest even met mijn halfslaperige brein piekeren wie dat nou weer was en toen ik er eindelijk achter kwam dat ik hem aan de lijn had kwam het, er snibbiger uit dan dat ik wilde: "hoe haal je het in jouw hoofd om mij midden in de nacht te bellen? Je haalt mij uit mijn slaap! Wil je mij morgen alsjeblieft terugbellen?"
Hij heeft mij nooit meer gebeld en gemaild... ik kreeg ook geen reactie meer op mijn mail èn de telefoon werd nooit opgenomen (heb toen ik hem belde wèl rekening gehouden met het tijdsverschil)..
Oh monique, wat erg!
Dat-ie ook nooit meer ergens op gereageerd heeft.
Maar dan denk ik eigenlijk ook bij mezelf: Waarschijnlijk toch een beetje een rare snuiter... of niet?
Margje
Volgens mij een hele overgevoelige persoonlijkheid..
.. die zwaar in zijn wiek is geschoten na mijn reactie. Ik vond het erg jammer, want hij reageerde niet meer op mijn mails met excuses, die ik naar zijn twee e-mailadressen had verstuurd.
Zijn directe familielid die hier woont (en met wie hij in geen jaren geen contact meer heeft) heeft ook een gevoelig karakter. Alleen niet zo erg als die Amerikaan.. ze zijn blijkbaar uit hetzelfde hout gesneden.
Nieuwe blunder: bloemist
Gisteren hadden wij een concert. Na afloop is het de gewoonte dat je de dirigent (en evt. solisten) een bos bloemen overhandigt. Die bos bloemen verzorg ik altijd, al jaren.
Altijd is het goed gegaan, laat ik daar eens mee beginnen
Maar goed, het verhaal. Vrijdagavond kwam ik gehaast de bloemenzaak binnen om nog gauw een bos te bestellen die ik de volgende dag (zaterdag) zou ophalen zodat ik 'm zondag mee kon nemen naar het concert. De bloemenman kent mij intussen wel, en het is geregeld.
Zaterdag heb ik een drukke dag, veel drukker dan normaal, en pas om half 8 's avonds denk ik weer aan de bloemen.
O nee! Wat nu? Ik bel meteen de bloemenzaak op, maar daar neemt niemand meer op. Dan ga ik de ledenlijst langs om de meest representatieve koorleden op te bellen van wie ik vermoed dat ze best wel eens vandaag een verse bos bloemen gekocht zouden kunnen hebben. Maar nee, niemand. Ik loop de tuin in, waar het enige plukbare bestaat uit een armetierig bosje ondermaatse narcissen. Ik gluur bij de buren, maar dan besluit ik: Nee, dit is waanzin, ik geef deze keer gewoon een fles wijn. Wel een beetje raar (bij concerten horen bloemen) maar ik wil er toch ook weer geen misdaad om begaan.
Met een uitgestreken smoel overhandig ik dus de fles wijn (nou ja, met een glimlach bedoel ik natuurlijk, precies zo als anders) en de dirigent valt niet uit zijn rol. Pffft, opgelost.
We rijden terug en om de mensen in onze auto bij hun huis af te zetten rijden we een beetje door de wijk. Dan zie ik ineens de bloemenman lopen. Stop!, roep ik, en ik spring de auto uit. Hij ziet me en begint me bijna letterlijk om mijn oren te slaan met de krant die hij in zijn handen heeft. "Had nou even langs de winkel gefietst!", roept hij, en trekt me mee naar de etalage, waar inderdaad een briefje op hangt: "Voor bloemen voor het koor bel 06 - ....". Nóóóit aan gedacht. "En je hebt me nog gebeld zeker? Maar er was geen nummer achtergelaten, anders had ik je nog teruggebeld!". Oooooo. "Een slapeloze nacht heb ik er haast van gehad! Wil je dat nooit meer doen!". Sorry! Sorry! Sorry!
Ik vertel hoe ik het opgelost heb en dan zeg ik: Nou, geef me de bos dan nu ook maar mee, dan zet ik 'm thuis wel mooi neer. Ik wil mijn portemonnee trekken, maar: "Nee, nee, nee, ik wil er geen geld voor zien, die bos heeft me zo'n ellendige avond en nacht bezorgd, ik wil hem niet meer zien, neem 'm gauw mee!"
Maar toe nou zeg, ik wil er toch zeker wel voor betalen na al deze ellende? "Nee, weg met dat ding!".
Nou, dus nu staat er een mooi paasboeket bij mij thuis.
Volgend weekend hebben we nog 2 concerten en kom ik de bloemen wel weer bij hem bestellen, tenminste als-ie me niet meteen al de deur weer uit bonjourt
Margje
Je zou toch bijna...
...die bloemist ook een flesje wijn geven?
Ja silone!
Wat een goed idee. Dat ga ik doen als ik van de week weer bij hem kom.
(Dat ik er zelf niet op gekomen was!)
Margje
Margje
Ja,ik zou wijn meenemen,lijkt me beter dan een bloemetje..
)
Bastet
Maar...
een bloemetje kan hij nog verkopen.
Eng beest
het verhaal van kastanjet doet me denken aan mijn actie van een paar maanden geleden: ik zat 's morgens lekker de krant te lezen, maar toen ik de pagina omsloeg zag ik een heel eng groot insect tussen de krant zitten. Zonder aarzelen deed ik de krant dicht en begon er hard op te slaan onder het slaken van oerwoudkreten. Kinderen schrokken zich te pletter, wat deed mama raar! Na een keer of 30 op de krant geslagen te hebben wilde ik wel eens weten of het beest al dood was. Voorzichtig deed ik de krant weer open en zag dat het een plaatje was van een teek. Het artikel ging over tekenbeten.
Kastanjet
Nouuu Kastanjet, ik vind het toch wel een blunder hoor !! 
)
Bij ons thuis zou je nog járen te horen krijgen dat je bang bent voor stuiterballen hihihi
Maxime
Dtp prik
ik werk bij reizigersvaccinaties, komt er een man afreken met zijn vrouw, en vraagt waar die dtp voor dien, ik zeg zo lachend, als je op vakantie per ongeluk je duim eraf snijd, krijg je geen tentanus....
Legt meneer zijn hand op de balie en zegt eh hoeft niet hij is al af ...
ik schaamde me rot maar hij kon er wel mee lachen...
Etentje
.. met pasverworven vrienden. Mooie bewerkte borden op tafel, met een bloemmotief. Lekker eten, en een salade van veldsla met bietjes. Ik vond de vrouw nogal lang doen over haar salade. Totdat zij er ineens lachend achterkwam, en wij met haar, dat ze het bloemmotief probeerde aan haar vork te prikken (ipv een blaadje veldsla)
Nieuwe blunder: waar is mijn kind?
Vorige week woensdag (nu bijna een week geleden) liep mijn zesjarige om 3 uur op het schoolplein te speuren naar een afspraakje. "Zie je dat meisje daar lopen, mem? Dat is een vriendin van mij!". Nou, het zal wel, we lopen er even heen. Het komt niet tot een afspraak en zoon is erg teleurgesteld. "Misschien een ander keertje, bijvoorbeeld maandag?", oppert de andere moeder. Zoon veert enthousiast op. "Maar op maandag moet je naar de BSO", zeg ik. (Zoon veert weer neer). De moeder haakt niet meteen af nu, en blijft nog staan, dus ik doe nog een volgende poging: "Tenzij hij dan bij jullie kan spelen, dan gaat hij een keer niet naar de BSO en kom ik hem ook weer bij jullie ophalen". "Ja, dat is prima", reageert de moeder. Iedereen blij, en we gaan uit elkaar.
Ik vergeet dit voorval natuurlijk acuut.
Nu vandaag (zojuist) gaan mijn mobiel (ik zit op mijn werk). De BSO. Waar is jongste? Hij was niet bij school. Een ander kind wist te vertellen dat hij was gaan spelen met iemand. Wist ik daar vanaf?
Er begint mij wat te dagen. Ja, dat klopt, stel ik de BSO gerust, en ik had jullie dat natuurlijk moeten vertellen. Mooi zo, opgelost.
Ik ga weer verder met mijn werk, ik zit midden in een paar lastige analyses. Grappig hoe zoiets tot je brein doordringt. Want pas 5 minuten later dringt tot me door: Dan moet ik hem daar natuurlijk straks ook ophalen, en niet al te laat! Ik kan wel om 5 voor 6 bij de BSO aankomen maar natuurlijk niet bij vriendjes. De mores is toch wel dat 'spelen' tot 5 uur, half 6 duurt maar niet langer.
Nou, vooruit, ik verzoen me met het idee dat ik vandaag wat eerder moet stoppen.
Weer 5 minuten later bedenk ik: Maar waar woont ze eigenlijk? Heb ik een adres gehoord vorige week woensdag? Nee toch? Nou, nóg maar wat eerder naar huis, zodat ik de namenlijst erbij kan pakken om het op te zoeken.
Ik wil weer verder.
Weer 5 minuten later: maar hoe heet dat meisje dan? Als ik geen naam heb kan ik het toch ook niet opzoeken? Er zitten 26 kinderen in de klas. Laten we zeggen dat de helft een jongetje is, dan blijven er nog 13 over. Hoe ga ik het juiste meisje daaruit pikken? Misschien ken ik er 6 bij naam, die het dan niet zijn. Blijven er nog 7 over. Ga ik die allemaal opbellen met "dag, speelt mijn kind misschien bij jullie?".
(Zijn er ook awards voor meest nalatige moeders? Dan gaan zij mij allemaal nomineren).
Ik kwam net op het clevere idee om de school te bellen: misschien is de juf er nog en die heeft vast gezien met wie mijn zoon is mee gegaan. En anders kan ik haar misschien het meisje beschrijven (een vrolijk kind met sproetjes... kleur haar? - géén idee meer). Maar helaas, juf was al naar huis.
En in het kader van de privacybewaking van leerkrachten hebben we geen telefoonnummers van leerkrachten. (Volledig terecht natuurlijk, en het zou me onmiddellijk nog een stem voor mijn nominatie opleveren).
Dus wat nu? Ik ben inmiddels zo van mijn apropos dat er van werken niks meer komt. Ik kan net zo goed meteen naar huis gaan en een kwartier met de adressenlijst voor m'n neus gaan zitten, en hopen dat de naam van het meisje spontaan weer bij me boven komt. (Waarom heb ik geen zesde zintuig?).
Of hopen dat de moeder mij al bij de eerste blik doorzien heeft en mij thuis opgebeld heeft - dan staat ze op de voicemail.
Dat zou mijn redding zijn.
Margje
Zwanger..
Tegen het meisje achter de balie bij de sportschool:
(waar ik wel vaker gezellig mee klessebes..)
Meid, wat leuk, je bent zwanger, van haaartttee, goh wat leuk !!!
Zegt ze;
Ik ben helemaal NIET zwanger..
Waar is het gat waarin ik kan verdwijnen ? AUWWWWWW...
Wat ben ik toch een rund..
De maanden daarna zie ik haar zwetend met rood hoofd allerlei fitness-toestellen bij langs gaan, ze had een goeie stimulans gekregen....
Haar buik is weer helemaal plat, maar het blijft genant...... M'n grote mond ook !!!!
Oei oei margje hoe liep het af?
Het is inmiddels tien over half vijf, is de naam van het speelkameraadje al boven komen drijven??
Tonny
Tonny, en margje
Tonny, het speelde vorige week, gelukkig, nu hoef je niet meer ongerust te zijn, hoewel? .... hoe liep het af Margje? Is zoon inmiddels terecht? Ik heb niets langs horen komen bij het journaal.
Vonda
Nee, vandaag hoor
Nou, hij is terecht
Ik heb dan wel geen zesde zintuig, maar de voorzienigheid was met mij vandaag. Terwijl ik wat zenuwachtig thuis fietste kwam ik .... de juf tegen! Echt waar! Ik kom haar werkelijk nooit tegen, maar dan heb je haar eens nodig en dan fietst ze daar gewoon.
Dus ik roep hard haar naam, ze stopt, en ik vraag besmuikt of ze toevallig weet met wie jongste vandaag had afgesproken. "Met Marieke, ze zijn helemaal verliefd op elkaar!". Aaaaaah! Bedankt!
Dus ik zoek thuis op m'n dooie gemakje het adres op, en inderdaad, er staat een Marieke tussen. Ik bel, er wordt opgenomen, ik zeg "dat ik voor de zekerheid nog even bel", ik hoef helemaal niet te bekennen hoe slecht ik was.
Dus ik haal hem op, klaar, niks aan de hand.
Goh, wat ben ik ineens lekker vroeg thuis op zo'n mooie dag
Margje
Thuis
"Terwijl ik wat zenuwachtig thuis fietste"
- - > nou ja, náár huis natuurlijk.
Margje, hilarisch!
Heb hardop zitten lachen om je stukje. Je zou je stukjes eens moeten aanbieden aan een uitgever, echt!
Lol, pelle
Trek je mijn geloofwaardigheid soms in twijfel
Nee, ik zweer je, ik kwam zondag spontaan de bloemenman tegen en ik kwam nu ook spontaan de juf tegen.
Eergisteren ben ik trouwens bij de bloemenman terug geweest en ik heb gewoon de derde bos betaald, ook al sputterde hij eerst even tegen. Ik heb geredeneerd dat hij waarschijnlijk liever tien euro extra heeft dan een fles wijn van tien euro. En aangezien hij accepteerde denk ik dat ik daar gelijk in had.
Ik heb nu wel mijn telefoonnummer bij hem in het adresboekjes geschreven, dus mocht ik ooit nog eens zo nalatig zijn dan kan-ie me bellen
En o ja, eigenlijk nog een klein blundertje, maar dat durf ik haast niet te zeggen want nou begint het echt genant te worden. Ik had de bloemen gehaald, dus die horde was genomen. Maar op zondag moesten we in een andere stad zingen, en wat vergeet ik.... de bloemen. Gelukkig kwam ik er nog voor aanvang van het concert achter, dus ik kon iemand bellen van wie ik wist dat-ie vanuit onze home-town naar deze stad zou komen. Diegene is langs ons huis gereden, heeft de bloemen bij ons uit de schuur gehaald, is achterin de kerk gaan zitten tegen het einde van het concert, en bij het applaus ben ik die kant op gelopen ipv naar achteren en heb de bloemen overgenomen en aan de dirigent overhandigd....
(Misschien wordt het eens tijd dat ik uit het bestuur ga, voordat de Alzheimer echt zorgwekkende vormen aan gaat nemen.)
Margje
Margje....
Ga je verhalen nou toch eens publiceren.....mag toch onder je pseudoniem? 
))
**veegt nog wat tranen weg**
Geklungel
echt geblunder niet, maar echt handig ook niet:
Vorige week wilde ik gaan hardlopen in niet al te best weer. Nog snel even stofzuigen, ik ruk de stofzuiger naar me toe. Die knalt met een flinke vaart tegen mijn hak. Precies op de plek waar de achterkant van de loopschoenen tegenaan komen. Beste blauwe plek, maar toch kleed ik me om en ga op pad. Straffe tegenwind langs de dijk, maar ik wil toch wat tempo maken. Dus vol goede moed en naar mijn idee in een behoorlijk ritme 2,5 km tegen de wind in gebeukt. Na 2,5 km zou ik omkeren en weer het zelfde stuk naar huis rennen. Oh, jasses!! Heb ik 25 minuten over de eerste helft gedaan, en dat terwijl ik dacht zo goed bezig te zijn. Na nog een halve kilometer geef ik het op en wandel verder. Ik ben doodop en vooral boos op mezelf. Al mopperend in mezelf begin ik ineens te twijfelen. Wacht eens even. Ik ging niet om 10:25 van huis, maar om 10:35...toch?? Terwijl ik er nog even over nadenk, (ja echt! Ik was dus heel snel!) word ik ingehaald door een andere loper. Met hernieuwde energie sprint ik er achteraan. Ik KAN het, yes! Ik ben goed. Ik ben een halve Kiplagat!
Ai, in mijn enthousiasme had ik even vergeten dat de hardloper voor me wellicht een hele Kiplagat was. Na nog een half kilometertje was ik wederom totaal kapot.
Uiteindelijk wandelend, met de tong op m'n schoenen, thuis gekomen.
Doet me goed
... Dat jullie ook dit soort dingen hebben, en ook dat jullie er om kunnen lachen.
Mijn oudste zoon is een ongelofelijk warhoofd. (Om een voorbeeld te geven: Laatst moest-ie heel even alleen thuis zijn, dan weg gaan, en ik zou pas een uur later thuis komen. Ik had met hem alles doorgesproken: lichten uit, deuren dicht, deur op slot. Kom ik thuis, staat de schuttingdeur wagenwijd open. En de achterdeur ook. Je kunt zo naar binnen lopen. Waar alle lichten branden.)
Afgelopen vrijdag had ik de BSO verteld dat oudste om half 6 op het hockeyveld moest zijn. "Weet je het zeker?", vroegen ze. Ja, ik weet het zeker. "OK, dan moet-ie dus om 5 uur beginnen met omkleden, we regelen het". Kom ik tegen zessen bij de BSO om de andere kinderen op te halen, zie ik daar oudste lopen in zijn hockeytenue. Euhm? "Ja", zeg-tie, "ik was op het hockeyveld om half 6, maar er was niemand van mijn team, behalve iemand die mij wist te vertellen dat mijn training pas om half 7 is".
En nu komt het. Zegt de BSO-leider tegen mij: "Ja, wij vragen ons wel eens af waar hij zijn verstrooidheid van heeft, maar het wordt ons stééds duidelijker".
Met een grijns, dat wel, maar toch... ik kan het er mee doen!
Margje
1 april, of toch niet?
Mijn man EERgisteravond, heee, morgen is het 1 april. Leuk, we proberen wat met de kinderen te doen. jongen van 9 en 2 meiden van 6.
Gistermiddag ging het brandalarm op school af als oefening, net toen we naar huis liepen. 'savonds heb ik ze, geinspireerd door hier, verteld dat school had gebeld, door het alarm was ook de sprinklerinstallatie aangegaan en alles stond blank, daarbij bleef het systeem af en toe aanspringen, dus iedereen graag met laarzen en regenjas aan naar school. Oudste mopperend alleen laarzen aangedaan, hij ging echt niet met een capeje naar school De meiden allebei wel. Hmm, onderweg naar school kom je schoolgenoten tegen die geen regenjas aanhadden, tja, die hebben hem vast in hun tas of school kon gisteren hun ouders niet bereiken.
Enfin, de school in, met zijn allen naar klas van de oudste. Daar bleek alles droog! Juf stond raar te kijken naar de kids. Ik roep: 1 april!!! En juf schiet in de lach en roept nee joh, morgen pas!!! Ik wist even niet of zij mij nu ook in de maling nam of dat ze serieus was. Ze was dus serieus! Ai, ai, mijn grap in het water gevallen.
Mijn man zat in de auto en kwam er om 8.45 achter dat het geen 1 april was, zag dat het te laat was om mij nog te bellen en heeft schaterend in de auto in de file gezeten!
hmm, hij was eventjes leuk ;-(
Jons
Hahhahaha
Wat een leuk draadje is dit. Margje, je moet inderdaad iets doen met je schrijftalent. Ik zit hier volop te grinniken, tot groot onbegrip van mijn dochter. 'Waarom zit je nou zo te lachen achter de computer?'
En Jons, hij is nog steeds leuk!
Ja maar dit is toch het blunderdraadje?
Inderdaad, verkeerd gelezen... een live blunder!!!
Sorry Tonny.
Vonda