Vooroordelen....

Over de oprichter

van de scouting kan ik niet zo veel bijzonders ontdekken eigenlijk....ja, hij wilde de hitlerjugend bij de scouting, maar na de kristalnacht heeft hij die pogingen onmiddelijk gestaakt....Hij was van mening dat je de jeugd de fouten van hun ouders niet mocht aanrekenen....

Net als Kaaskopje heeft de scouting hier ook alleen nog overhemd en das. De pet eigenlijk ook nog, maar weinig kinderen dragen die nog....Voor zoon, die sociaal niet zo heel handig is, was de scouting eigenlijk wel goed, hij leert er goed omgaan met andere kinderen, zonder wedstrijdelement, want tegen verlies kan hij ook niet zo goed. Net voor de vakantie hoorde hij dat hij gaat "overvliegen" naar de scouts, hij zat nog bij de welpen....

Nou dat is dan heel bijzonder

Ik heb uber-scouts in mijn familie, volgens mij zitten ze zelfs in de landelijke leiding ofzoiets. Oom, tante, hun kinderen en kleinkinderen, heel de aangetrouwde tak, allemaal zo'n beetje. En ik ken niet anders dan bruiloften-doopfeesten-25jrghuwelijken en al dat gesnor met grote opkomst van hun scoutinggroep in volledig uniform mét kwastjes aan de kousen. Dat zal wellicht het galakostuum zijn dan.

Tirza

Kaaskopje

Het ligt er vast aan waar je op csouting zit, de uniformen hier zijn nog erg intact (volgens mij zelfs met die stomme kwastjes ) En tja, mijn zoon vond die embleempjes dus helemaal niet leuk, net zoals zijn pet en nekdoek. Hij zal de antipathie van mij geërfd hebben (al werkt ie wel weer vaak in een erg hierarchische omgeving, ik zou daar niet tegen kunnen)...

Tja kaaskopje (flauw en ot)

Dat is waarschijnlijk de reden dat je dochter nog niet in de landelijke leiding zit. Eens een scout, altijd een scout, overal een scout. Ze gaan ook naar van die internationale festivals en als ze andere scouts zien in het wild (die ergens op excursie zijn ofzo) dan gaan ze ze heel speciaal en geheim groeten. Brrrrrr.
Het speelt wellicht een rol dat ze allemaal van de scouting zijn? Als jouw dochter zou gaan trouwen met een mede-scout, dan zou er toch wel iets scouterigs te verwachten zijn op de bruilof - of denk je van niet?

Tirza

Kerkelijke viering op eerste schooldag?

Maar je hebt in Duitsland toch ook openbare scholen, neem ik aan? Je kunt toch kwalijk de complete schoolbevolking, al dan niet kerks, ter kerke sturen? Lijkt me een schijnvertoning.

Dat een christelijke school het jaar begint met een openingsbijeenkomst in een kerk, dat zou kunnen - ik heb dat zelf nooit meegemaakt, maar misschien zijn er orthodoxe scholen die dat doen.

tonny

Tirza, net zo flauw

Ze is nog geen 20, wie weet waar haar scouting carrière haar nog brengt. Je weet toch ook dat ze 's avonds bij het kampvuur lastige kaboutertjes eten? Als je dus zo'n uniform ziet hou je kleuter dan binnen...brrr eng volk die scouts!
Tirza, het zal je misschien verbazen, maar wij hebben laatst een feest gegeven in het scoutinggebouw van mijn dochter, met naast vrienden en familie van ons en zus, een hok vol scoutingvrienden erbij en ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar ... hoe breng ik zoiets nou... ze waren zo gewóón. Ze zagen er net zo uit als de rest van de gasten. Toch gek hoor om mee te maken.

Reina

Ik krijg de indruk dat de scoutinggroep van je zoon niet leuk was, tenminste niet voor je zoon. Misschien heeft een ander kind er wel een toptijd gehad.
Ik heb scouting echt leren kennen als een heel sociaal gebeuren, waar echt niet anders met elkaar wordt omgegaan dan bij bijvoorbeeld een gymvereniging of een voetbalclub. Met één verschil: hoe ouder de kinderen worden, hoe meer ze betrokken worden bij de activiteiten. Ze moeten ze zelf (mee)organiseren en bepalen zo dus voor een groot deel wat er op het programma staat. Nee echt, ik had bij aanvang bijna 9 jaar geleden ook wat vooroordelen tegen scouting, maar ben erachter dat die onterecht waren.

Tonny

Dat krantenstukje komt uit de krant van de omgeving, waar ik ook vandaan kom.

En het zijn ook gewoon openbare scholen, maar dat betekend in Duitsland niet hetzelfde als hier in Nederland. In NL betekend openbare school, dat de school geloofs-neutraal is, in Duitsland niet.

En inderdaad ik vind het moelijk voor te stellen. Zeker in Uslar (het stadje in deze artikel) wonen ook veel andersgelovige. Waarom moeten hun kinderen nu in Vredesnaam naar de kerk?
En natuurlijk, effektief kunnen ze niemand dwingen om te gaan, maar je heb wel meteen een naam, als je hieraan niet meedoet.

Kaaskopje

Er zijn natuurlijk ook kinderen die het wel leuk vinden, maar ik ken een hele groep die er allemaal afgegaan is vanwege dezelfde reden. De kinderen van vrienden van ons zitten er nog steeds op, deels als leiding, maar ook van hen hoor ik soms uitspraken over hoe anderen behandeld worden die mij de haren ter berge doen rijzen! Op de een of andere manier vertrouwde de hoofdleiding (hoe heet zo'n man in scoutingtermen ?)mijn zoon niet, kwam steeds met dingen die hij gezegd zou hebben en die niet klopten, als ik dan uitlegde dat het wel klopte geloofde hij mij vervolgens niet, dat zal mede mijn antipathie verklaren, de man was nogal vrouwonvriendelijk, vond ik Maar ik geloof zeker dat het ook heel leuk kan zijn.

Hmz

Ik krijg de indruk dat er een gigantisch verschil is tussen diverse scoutinggroepen...

Manda!

Wat erg, je bent hem echt gepeerd! Kom terug, ik mis je hier!

Ja precies (scouting)

Jammer is het toch als door de leiding de lol er zo afgaat.

Aanvulling op scouting

Er is inderdaad een zeer groot verschil tussen scoutinggroepen, in principe hoort iedereen het spel te spelen zoals Scouting Nederland (en uiteindelijk de wereld organisatie)dat voorschrijft, je moet ook aan bepaalde eisen voldoen om een scoutinggroep te zijn. Respectvol met jeugdleden omgaan hoort daarbij, maar helaas is het zo dat er groepen zijn waar dat minder is... Scouting Nl probeert hier wel wat aan te doen door groepen op te heffen en er wordt een zogenaamde zwarte lijst bijgehouden van mensen die absoluut niet meer bij de organisatie lid mogen worden.

Wat betreft de familie van Tirza: ze zijn ECHT een uitzondering. Ik heb al diverse landelijke- en wereld- activiteiten mede georganiseerd en juist die zogenaamde 'scoutofielen' met hun kwastjes en hoeden hielden wij zover mogelijk buiten de organisatie. Zij zijn namelijk geen representatief beeld voor scouting van nu.

Het officiele uniform bestaat uit blouse, das en eventueel de scoutingbroek maar mag ook gewoon een spijkerbroek zijn. Bij sommige groepen zie je nog de petjes, maar dat is niet verplicht. Het is redelijk vergelijkbaar met je sportoutfit want het uniform heeft namelijk een functie net zoals een sport tenu, namelijk: herkenbaarheid en functionaliteit: je moet er in kunnen spelen en vies worden!

Volgend jaar bestaat scout Nl 100 jaar, in het feestjaar 2010 wordt oa het nieuwe uniform gepresenteerd en is het de bedoeling dat scouting zich ook naar buiten presenteerd als een jeugdvereniging van deze tijd met plek voor alle kinderen, veel jongerenparticipatie en een hoop lol! Misschien zijn er dan ook wat minder vooroordelen?!

Tops

Zo denk ik er dus ook over

Marsy

ben heel benieuwd naar die nieuwe outfit, zoon heeft nog gestemd!

Nasha

Het nieuwe uniform wordt niet heel anders, kleuren blijven zo goed als hetzelfde en ook gewoon een blouse, behalve voor de bevers. Wel zitten er wat handigheidjes in: van die flappen aan de binnenkant van de mouw om je mouw goed op te rollen, de flappen op de schouder worden vervangen voor lussen, dat soort dingen, het valt dus erg mee. Maar de sokken met flapjes en hoeden zijn echt verleden tijd! (maar dat waren ze al heel lang!!)

Ach wat jammer

wij hadden volgens mij wat anders gekozen....helaas....

Vooroordelen

Vooroordelen zijn volgens mij bedacht om het leven eenvoudiger te maken. Als je tot een bepaalde groep behoort waar iedereen over bepaalde zaken hetzelfde denkt, dan is dat lekker makkelijk.

Voor een deel krijg je die vooroordelen al mee binnen het gezin waarin je opgroeit, maar je gaat ze ook zelf ontwikkelen als je je eigen vrienden kiest, en ook om je juist af te zetten tegen bijvoorbeeld het gezin waarin je opgroeide.

Ik ben eventjes intensief te gast in het huis van mijn zus (ik pas op haar kinderen) en ik heb grote bewondering voor hoe ze het hier heeft. De inrichting, de organisatiegraad, de keuzes die ze maakt.... ik vul in mijn gedachten het hele plaatje in en ik stel vast wat de verschillen en overeenkomsten zijn met hoe we vroeger waren (toen zij en ik nog tot dezelfde groep behoorden om zo maar te zeggen). 's Avonds praat ik erover met mijn zwager, die "mijn plaatje" deels bevestigt, maar ook bijstelt en relativeert, en vervolgens hún plaatje van óns gezin en ons huis voor me schetst. Ook daaraan zit vanalles wat niet klopt of waar ik van opkijk.

En wij zijn elkaar gunstig gezind, we hebben geen ruzie, er is geen afgunst. En toch zitten we bomvol vooroordelen tegenover elkaar blijkbaar. Gemakzuchtige vooroordelen eigenlijk. Ingevullingen van half-affe plaatjes.

Dit type vooroordelen heeft iedereen volgens mij. (Of is dat nou ook weer een vooroordeel).

Zelf zat/zit ik ook bomvol vooroordelen. Voordat ik kinderen had vond ik hockey en scouting allebei ontieglijk suf. Hockey vanwege het koudekakgehalte, scouting vanwege de Hitlerjugenduitstraling. Inmiddels zitten mijn kinderen zowel op hockey als op scouting. Hockey blijkt in mijn woonplaats een zeer goed georganiseerde, sociale, betrokken club te zijn met vrijwel uitsluitend aardige mensen, een paar onversneden kakkers daargelaten. Scouting blijkt gewoon hartstikke leuk te zijn, als ik zie naar de (leuke) leiding die er rond loopt, de betrokkenheid, de activiteiten die er (goed) georganiseerd worden, en hoe leuk mijn kinderen het vinden. Ik kan nu al zelfs elke week met een uitgestreken gezicht het uniformbloesje aan de waslijn ophangen zonder braakneigingen, net als het hockeytenue. Eigenlijk zijn alle vooroordelen gesmolten.

Qua muziekles heb ik zelf het vooroordeel dat het er nu eenmaal bijhoort, dus beoefenen mijn kinderen actief het ene of het andere muziekinstrument, de een met wat meer talent en plezier dan de ander, en ik neem ze ook mee naar klassieke concerten. Mijn man is langs de achterdeur net zo hard bezig de kinderen van hedendaagse (rock)muziek te doordringen, hij kijkt met ze naar MTV, hij draait CD's met commentaar, hij neemt ze mee naar festivals.

Ik heb de indruk dat dergelijke "vooroordelen" niet erg zijn als je ze vanuit je eigen liefde voor de zaak overbrengt op je kinderen.

Iets anders is als je vooroordelen op je kinderen overbrengt als afzet-mechanisme: dit of dat deugt niet, dat moet je nooit zo doen, die mensen zijn gek. Maar daar geldt een beetje hetzelfde voor: dat het overtuigingen zijn die je hebt, en dat je gewoon echt gelooft dat het klopt. Wij hadden op vakantie een buurman die een wespensteek bij zijn kind meteen uitzoog, zodat kind met een purpelpaarse zuigvlek rondliep waar hij volgens mij nog meer last van had dan van die wespensteek. Man en ik ginnegappen: jeetje moet je die man toch zien. Wij geloven niet dat dat helpt, dus wij zuigen niet uit. Vervolgens werd ik zelf gestoken door een wesp, en ik kreeg prompt een dikke arm. Komt buurman vragen waarom we niet uitgezogen hadden! Hoofdschuddend van zoveel onbenul kon hij zich nog net beheersen.

En dat is dan een mini-voorbeeldje, maar volgens mij gaat het in het groot net zo.

Pas als vooroordelen een eigen leven gaan leiden, en gecombineerd worden met een drammerige persoonlijkheid, of het nou positief of negatief is, wordt het gevaarlijk volgens mij.

Margje
PS Anecdote: Manlief had voor de vakantie zorgvulgdig een mapje samengesteld met zijn top-lijstje CD's van dit jaar, zoals hij elk jaar doet, wat we dan continu draaien als we in de auto zitten, zodat we allemaal een bepaalde vakantiemuziek hebben die elk jaar en elke vakantie ook in onze herinnering een bepaalde kleur geven (of eigenlijk: geluid geven). Dus bij ons geen luisterboeken, kinderliedjes, Bert-en-Ernie-Reisverhalen, etcetera, wel eens tot mijn spijt. Helaas ging het dit jaar helemaal mis... We waren in Praag, en ik zei voor de grap: Eigenlijk zouden we nu de "Moldau" van Smetana en "De nieuwe wereld" (de 9e van Dvorak) op CD moeten aanschaffen, want dat is Tsjechische muziek die bij de rivier van deze stad en dit land horen. Man vond het goed. We draaiden de Moldau (een stuk van 12 minuten op de CD die we gekocht hadden) in de auto, en ik vertelde er een beetje een verhaal bij: "Kijk, het begint met een paar hele miezerige beekjes, maar nu zwelt het aan, het wordt een enorm grote rivier, hoor je dat. En daar dansen de forellen, en o jee, nu komt de storm" - zoiets. De kinderen luisterden ademloos, en vanaf die dag wilden ze alleen nog maar de hele dag achter elkaar de Moldau horen. In de tent neuriede de een na de ander het de hele dag, totdat man en ik er helemaal gek van werden. Nu, bij thuiskomst, hadden ze bijna ruzie wie de CD het eerst op zijn kamer mocht hebben.

verigens

Lachen margje

Dat schreef ik nou precies zo een poosje terug al Alleen dan met minder woorden. Vooroordelen helpen mij de wereld overzichtelijk te houden en te maken. Anders word ik gek

Mijn vooroordeel: ha, een posting van Margje. Kopje koffie erbij, effe lekker zitten en genieten - maakt niet uit waar het over gaat, is altijd goed (behalve dan die keer dat je zoon was aangevallen door wespen).

Tirza

Fladderbeestje

Ha, eindelijk iemand die dit herkent! Ik heb ook allang besloten dat ik echt nooit nooit nooit in een Audi ga rijden terwijl ik verder niet kieskeurig ben. Maar als ik anderen probeer uit te leggen waarom niet, kijken ze zeer verbaasd. En komen dan inderdaad altijd met BMW enzo aan, terwijl ik het daar veel meer 50/50 vind tussen hardrijders en bedaarde koetsiers.

Tirza (o.t.)

Dank voor het compliment

Ik heb nu volgens mij een verhaal wat het wespenverhaal nog te boven gaat. Zoals ik eerder tussen neus en lippen schreef was ik een paar dagen in het huis van mijn zus om op hun kleintjes te passen (wegens baby in het ziekenhuis). Met baby gaat het inmiddels redelijk, maar moet nog steeds in ziekenhuis blijven, dus die twee kleintjes van 2 en 3 zijn een hele belasting voor de inmiddels uitgeputte ouders (mijn zus en zwager). Ik kon tot zaterdagmiddag blijven, maar ik zag wel dat ze echt hoognodig meer rust nodig hadden. Dus ik besluit: ik hijs neefje en nichtje gewoon in de auto en neem ze mee naar mijn eigen huis, hebben zus en zwager nog wat meer uitrustmogelijkheid.

Zit ik hier dus met die 2 peuters de hele dag om mijn benen, wat op zichzelf inderdaad een uitputtingsslag is (wat ben je dat gauw ontwend). Loop ik vanmiddag even met ze naar de Spar om de hoek, 3-jarig neefje op zijn driewieler (zijn eigen driewieler, die ik in een helder moment ook nog achter in de auto had gezet).

Neefje laat me zien hoe hard hij kan en dan.... rijdt-ie in een put op de weg en kiepert keihard om, recht op z'n snufferd. Ik probeer hem te troosten, hij gilt als een speenvarken en hij bloedt als een rund, zusje staat er ook bij te krijsen, en ik redder zo goed en zo kwaad als ik kan met billendoekjes (mij toegestoken door een voorbijganger). Een tand door de lip zo te zien. Als ik denk dat het ergste leed geleden is ga ik gauw terug naar huis.

Neefje blijft gillen, en intussen denk ik al bij mezelf: Nou jongen, OK, het doet pijn, maar moet je nou ZO hard huilen? Want hij brult maar door. Thuis denk ik: de pleistertruc, met veel bombarie twee pleisters op z'n smoeltje plakken, dat moet toch alles goed maken.

Maar nee. Dan kijk ik eens in zijn mond en schrik me dood, die mond zit nog vol bloed en volgens mij mist er een tand. Ik begin ineens te zweten en ik stuur mijn zoon terug naar de plaats des onheils, "om een tand te zoeken".

Ik bel de dokter, en die zegt dat het een grote schrik is, maar niets aan te doen, "want melktandjes doen we niet aan en tand door de lip ook niet, maar belt u vooral terug als u ongerust blijft".

Intussen komt zoon terug met een melktandje waar de wortel ook nog aan zit.

Dan besluit ik toch maar met kind naar de huisartsenpost te gaan, waar we anderhalf uur moeten wachten tussen alle sportblessures. Dokter kijkt en zegt: "Er missen twee tanden dus, he? Die andere voortand is ook weg. En het kan zijn dat er nog meer tanden los zitten die er misschien ook nog uit vallen".

Met deze tijding bel ik mijn zus en zwager, oooooo, wat een ellende is dat. Ik bedoel, kijk, met je eigen kind is het al vreselijk, maar met het kind van een ander! Goddank reageren ze redelijk laconiek (baby ligt op de IC, "dus die paar tanden kunnen er ook nog wel bij"), maar ik voel bij hen ook de "onderschrik".

Intussen heeft neefje ontzettend honger, en dorst, en valt telkens aan op iets, maar schrikt dan iedere keer van de aanraking tegen zijn lip en wil dan prompt niets mee hebben. Wat ik ook probeer, ijsjes, vla door een rietje, appelmoes, kleine plastic lepeltjes, het werkt niet en dat frustreert hem mateloos. En mij ook, ik vind het zooooo zielig, arm kind. Uiteindelijk werkt het als ik hem zijn tong laat uitsteken, iets op z'n tong leg, wat hij dan naar binnen trekt zodat hij het daarna kan doorslikken. Goddank.

's Avonds wil hij bij mij op schoot zitten en dan vraagt-ie met z'n dikke mondje: "Ik mag toch nog wel een nachtje bij jou blijven? Ik hoef toch nog niet naar huis?".

Ik geloof dat dat de absolutie was die ik nodig had, want dan pas barst ik in tranen uit

Ik heb hem nu net in bed gelegd en ik geloof dat hij in slaap is gevallen.

Aaaaaaaaaaaaargh

Achossie...

arm jochie, wat sneu....ook voor jou, doe je zo je best

Om nog even on-topic te blijven, of was dit nou niet het draadje waar het empathisch vermogen onder de loep genomen wordt? Nou ja, hoe dan ook, qua empatisch vermogen heeft het mij hogelijk ontroerd:
- hoe die voorbijganger mij die billendoekjes toestak (want ik stond daar met niks, alleen veel bloed)
- mijn buurvrouw die op het gebrul af kwam, onmiddellijk aanbood met mij naar de dokter te rijden, en daarna haar dochter stuurde om zo lang op 2-jarig nichtje te passen
- buurmeisje zelf dat alles deed om het nichtje (en mijn eigen kinderen) zo aangenaam mogelijk te maken.

En verder, Tirza, uiteraard is jouw vooroordeel wederzijds, ik lees de postings van bepaalde forummers (ook andere nog altijd extra graag.

Bij "gewone" draadjes niet hoor, dan maakt het me niet uit, maar vooral bij verhitten discussies die veel bijdragen opleveren mag ik nog wel eens van (bepaalde) naam tot naam springen. En als de discussie het vereist backtrack ik een stukje om álle bijdragen voor zolang als nodig te lezen.

Maar anders kom je er toch ook niet doorheen, soms?

Margje

Erg geschrokken

We hebben een jaar of 6 op een camping gestaan van april tot oktober in weekenden en vakanties. De oudste was bijna een jaar toen we er voor het eerst kwamen en 8 toen we er weggingen. Er verbleef ook een alleenstaande man. Beetje vreemd type, geen vaste woon- of verblijfplaats (woonde half jaar op camping/half jaar bij moeder) en wat apart. Was altijd wel aardig voor kinderen maar echtgenoot en ik vonden dat nog veel enger. Kortom we hadden een flink vooroordeel, en ondanks onze politiek incorrectheid vonden we het niet fijn als onze kinderen bij die man in de buurt kwamen. We hebben ze verboden om langs zijn caravan te gaan of daar in de buurt te spelen. Nu na jaren hoorden we dat hij in 2007 is opgepakt wegens een zededelict op een andere camping met een 9 jarig meisje. We geloofden het half, hebben het toch nagezocht op internet en ja, we hebben er verschillende artikelen over gevonden. Inclusief de verwijzing dat hij daarvoor al twee keer eerder een straf heeft uitgezeten voor hetzelfde. Ik heb echt het gevoel dat onze intuïtie goed is geweest. Ik ben ook woest eigenlijk dat zo'n engerd dus gewoon campings (met veel kinderen) afstruind en toch blijft er zoiets knagen van: ik wil mensen gewoon vertrouwen en het goede in de mens zien. Heel dubbel allemaal. Ik was echt een beetje van slag hierdoor vorige week.