Vooroordelen....

Elitair

"De bovenklasse (Engels: upper class) bestaat uit welgestelde personen die financieel onafhankelijk zijn.

De bovenklasse is een elite die is geboren en opgegroeid in sferen van culturele, bestuurlijke of maatschappelijke verdiensten, adeldom of oud geld. Er is sprake van intuïtie voor wellevende omgangsvormen en een hoog cultureel besef, ongeacht de daadwerkelijke levenswandel"

Ik herken hierin absoluut niet mijzelf. Ik ben opgegroeid in een arbeidersgezin. Ik denk wel dat ik toch gegroeid ben naar een hoger 'cultureel besef' dan mijn ouders. Museumbezoek, theater, boeken, muziekles mag, culturele uitstapjes etc zijn mijn kinderen niet onbekend, terwijl ik voor mijn 18e misschien 2 musea heb gezien.

Sowieso geldt voor mij de stelregel dat de dingen die je doet of hebt, niets zegt over wei je bent. Dus als iemand hockeyt of een weetikveelwatvoorauto heeft, dat zegt niets over de persoon zelf. Ik ben dus niet elitair, maar vindt elitaire dingen (hockey ipv voetbal, muziekles, wintersport, museumbezoek) niet vreselijk omdat ze zogenaamd elitair zouden zijn. Wat niet wil zeggen dat ik of mijn kinderen alleen maar elitaire dingen (mogen) doen.

Tirza

Mijn zoontje zit op voetbal én op tennis. Zeg het maar!

Ik denk dat mijn kinderen scouting geweldig zullen vinden. Een leuke natuurclub zou ik leuk vinden, maar ik krijg ook de rillingen van die vreselijke bloesjes, badges, etc.

Elitair, chantelle

Het woord elitair is in veel gevallen misschien niet van toepassing. Elitair betekent dat het voor een select gezelschap is en een sport als hockey, of pianoles is niet voor een select gezelschap, er kunnen mensen uit alle lagen aan deelnemen als ze zouden willen en het geld ervoor zouden hebben.
We hebben het in dit draadje over vooroordelen. Zoals Tirza iets tegen scouting heeft (doet wel een beetje zeer), zo heb ik iets tegen dat ouders hun kinderen op muziek, sport en iets kunstzinnigs doen omdat dat zo hoort en niet omdat kindlief dat zelf wil. Voor wie doen ze het dan? Is dat nou echt alleen maar in het belang van Keesje? Misschien had Keesje wel veel liever tegen een bal op het speelveld getrapt in plaats van die verdraaide noten uit een muziekinstrument te persen. Misschien raakt hij, eenmaal niet meer thuis, nooit meer een muziekinstrument aan. Wat heeft Keesje, later Kees, vóór op iemand die zonder die vaardigheid heel erg geniet van een mooi concert? Het is mijn vooroordeel dus, dat ik toch het gevoel heb dat door al die activiteiten verplicht in de opvoeding te pompen ouders daarmee toch aangeven stijl of klasse te hebben.

Kaaskopje

Ik ben zo'n ouder die een beetje extra aandacht geeft aan muziekles boven sport. Ik vind het leuk om thuis met z'n allen met muziek bezig te kunnen zijn, dat heb ik zelf ook weer van huis uit meegekregen. Als een van de kinderen het (na minimaal een jaar proberen, en ze mogen zelf kiezen welk instrument) het niet zou willen dan is er natuurlijk niets aan te doen, je kunt het er niet inslaan, maar omdat we er allemaal veel tijd aan besteden blijken ze het wel degelijk van belang te vinden. Waar je mee omgaat word je mee besmet. Ik vind zelf muziek maken weer een hele andere vorm van tijdsbesteding dan naar een concert luisteren, trouwens. Puberella's komen misschien vier keer per jaar naar een concert luisteren, maar maken elke dag (uren) muziek.
Overigens hebben ze ook op meerdere sporten gezeten, het een sluit het ander niet uit.
Of het zo hoort of niet, dat maakt mij niet zoveel uit. Of het elitair gevonden zou kunnen worden ook niet, hoewel ik denk dat het wel meevalt met dat elitair, ik bied geen muziekles aan omdat de buitenwereld dat cultureel verantwoord vindt maar om ze het plezier dat ermee samengaat te laten ervaren. En wij gaan dan weer nooit naar het theater, dat scheelt weer voor het totaalbeeld

Tja, voetbal...

waarom gaat een klein jochie op voetbal? Omdat zijn vader van voetbal houdt, gok ik? Of zijn opa/oom/grote broer/aardige buurman?

Voetbal is gewoon heel aanwezig in de samenleving. Voetbal is belangrijk in de sportwereld en spreekt bij zeer velen tot de verbeelding, 'iedereen' heeft er een mening over.

Voetbal is niet duur - pluspunt. En in vrijwel elk gehucht kun je voetballen, het is dus lekker dichtbij en mamataxi is niet nodig - en dat is pluspunt.

Lang niet alle jongetjes blijken voetbal leuk te vinden, en die gaan er dan weer af.
Maar in de klas zullen ze heus wel blijven meepraten, dat hoort er nu eenmaal bij.

Tonny

Verplicht muziekles

Ik had 2 zeer muzikale ouders en bij ons thuis was muziekles dus 'verplicht', mijn ouders droomden van leuk samen muziek maken en zagen alle speciale gelegenheden als een mogelijkheid om onze muziekale talenten te laten zien (kerstmis, feest grootouders etc.). Hoewel wij geen van allen a-muziekaal waren hebben we allemaal na een paar jaar de muziek de rug toegekeerd. Enigzins wel jammer, want we hadden het best gekund, maar de druk die erachter zat, de verwachtingen van onze ouders wat we ervan terecht brachten was gewoon te veel voor ons. Dát keerde zich tegen hun.
Nu zit oudste op muziekles. Gewoon omdat ze dat altijd graag wilde er om gezeurd heeft en erg volhardend erin. Eerst zo'n freewheelklasje en noten leren en daarna blazen (in fanfare, muziekvereniging, dat was toch niet elitait?) wel met les ernaast op muziekschool. En 1 jaar geleden is ze omdat ze dat al langer wilde overgestapt op piano en heeft daarnaast ook nog (gratis) zangles. Ze geniet ervan. Hoeft amper moeite te doen (zoals wij wel moesten) en laat met rode wangen elke week weer horen wat ze nú weer heeft geleerd. Ze is natuurlijk dikke maatjes met d'r muziekale opa die maar wat trots op d'r is. Door onze eigen negatieve ervaringen qua muziek als onderdeel van de opvoeding had ik echt nooit gedacht dat oudste zo'n succes zou worden op muziekgebied.Ze heeft zelfs dezelde muziekjuf als ik, alleen was ik doodbang voor d'r en kan dochter prima met haar opschieten. Hier is muziek dus echt nooit moéten geweest. En geloof me ik heb best lang getwijfeld of we dat wel moesten doen (gezien mijn eigen ervaringen) maar soms is het gewoon iets wat zó bij een kind past...erbij hoort...waar een kind niet zonder kan. Ik geloof zelfs dat dochter zichzelf niet meer zou zijn zonder d'r muziek. Die zou vreselijk in de put raken zonder.Net zo als mijn vader zonder z'n muziek gewoon niet zichzelf zou kunnen zijn. Zo is dochter ook. Mijn vader heeft er overigens zijn beroep van gemaakt en dat zou dochter ook makkelijk kunnen (is ze niet van plan overigens) dus qua opleiding is het zeker iets waar je in je verdere leven iets mee kan (je geld verdienen dus). Als we het financiëel niet meer zouden kunnen behappen dan zouden we d'r weer op een muziekvereniging doen. Kost vrijwel hetzelfde als een sportvereniging overigens. Dus ook voor muziek is er een goedkoper alternatief.
groeten albana

Vooroordeel over muziek en danslessen

"En bij muziekles worden al die vragen gesteld en wordt er automatisch vanuit gegaan dat een kind wordt gedwongen."

Bij balletles heb je dat ook. Ik kan er alleen nog maar een moeie glimlach voor opbrengen, want het is precies andersom bij ons - dochterlief dwingt ons, met volle steun van haar balletjuf...

Toen zij begon bij deze nieuwe balletschool, 45 minuten rijden van ons, vonden mensen ons ook elitair - wij hebben uiteraard een balletschool hier.

Maar, deze nieuwe balletschool geeft veel betere training.
Op het begin was de afspraak ook: 1 keer per week in de nieuwe school.
Dan ontdekkte dochterlief, dat er ook charactere-lessen zijn en ging erom zeuren. En kreeg nog steun van haar balletjuf ook. Nu is er vanaf aankomend schooljaar ook een les, die wij goed kunnen bereiken, dus ok, vooruit dan maar...
Zij zal het liefste 6 dagen in de week willen trainen. Zij leeft voor dans, dus heeft zij straks op 3 dagen in de week les.
Wat zal mijn leven rustig zijn, als ik haar zal moeten dwingen...

Scouting

Zoon heeft een poosje op scouting gezeten (zeeverkenners) ondanks ma's vooroordeel daar tegen. Ik bleef toch wel heel veel moeite hebben met sommige dingen: de kleding moest stijfgestreken zijn, anders kreeg ie op z'n kop, ze moesten de vlag groeten (??) etc. , ik had er niks mee, maar deed net of ik het allemaal helemaal leuk vond Zelf vond hij het ook maar flauwekul, hij wilde zeilen met z'n vriendjes en bij al die poespas voelde hij zich erg onzeker. (Als hij van die dingen kreeg om op z'n mouw te naaien, vond ie dat maar flauwekul en snapte niet dat ik dat nog deed ook ) Hij heeft het best leuk gehad, maar is er na een paar jaar toch af gegaan, omdat ik ze erg kindonvriendelijk vond (bijv. vriendje met adhd kreeg zo nu en dan en mep omdat ie niet goed genoeg luisterde, dat werd nog goedgepraat ook en dat was lang niet het enige incident...), mijn vooroordelen zijn helaas bevestigd ... .
Tennissen is trouwens helemeel niet elitair hier. Er is hier geen enkele interesse voor voetbal, bij pa niet, bij zoon niet ( en gelukkig ook bij schoonzoon niet ), wat jammer nou

Scouting

Reina, nu ik jouw bericht over scouting lees, dank ik mijn geluksster, dat dochterlief er nooit echt behoefde aan had - ik haat strijken!

Manlief heeft het ook niet echt met voetbal, ik zit hooguit EK of WK wetstrijden te kijken waar NL meespeelt.

Had ook nooit echt iets met ballet trouwens, geen idee hoe dochterlief hieraan komt.

Van mijn ouders moest ik eigentlijk bij de vrijwillige jeugdbrandweer als tiener, maar heb me met success verzet.
Konfirmatie was wel verplicht, dat hield in, 2 jaar lang 3 Zondagen per maand naar de kerk te gaan op Zondag en 1 keer per week naar konfirmatie-onderwijs.

Konfirmatie - onderwijs o.t.

Hee Balletmama, dan kun jij me uit de eerste hand daar wat over vertellen.

Ons vorige dorp had een jumelage met een Duits dorp. Ik ben er wel eens naar de kerk geweest en inderdaad, naast de ouderen zat er een rijtje pubers: hun ouders zetten hun uit de auto bij de kerk en gingen zelf weer naar huis.

Zo is 'geloof en deel uitmaken van een geloofsgemeenschap' dus vooral 'studie en school'? Anders dan wat ik in Nederland gewend ben. Daar bestaan (behalve in heel orthodoxe kringen) nauwelijks verplichten onderwijsactiviteiten meer. (en dat heeft al nadeel dat er erg weinig kennis van bijbel en historie meer is, maar goed.)

Die Duitse pubers zaten heel rustig in de dienst hoor, ze zijn dit systeem natuurlijk gewend; hun foto's hingen op een of andere liturgische plek, als 'konfirmanden' van dit seizoen.

Tonny

Grappig

Hier hebben de kinderen van alles gedaan. De 2 oudsten hebben allebei 4 jaar gehockeyd. Persoonlijk vind ik hockey geen reet aan en het publiek bij de meeste verenigingen vreselijk (veel geld en weinig manieren). Maar de kinderen deden het met pezier, dus vooruit met de geit. De 2 oudsten gingen ook aan floorball doen (unihockey)en dat doen ze nu nog. Erg leuke sport, leuke mensen (zeer gemengd). Ze hebben ook alledrie 2 jaar getennist. Jongste heeft 2 jaar gedanst (ballet en moderne dans) en drie jaar blokfluit gespeeld en is nu begonnen met elektrische gitaar. Zij is de enige die muzikaal is, de andere 2 hadden er totaal geen belangstelling voor (hebben wel 'kinderen ontdekken muziek' gevolgd bij de muziekschool). Jongste kan ook erg goed zingen, dus wellicht volgen er nog zanglessen. En jongste doet ook aan klimmen, is dat elitair? Ook erg leuke sfeer daar trouwens, onder de klimmers.
Middelste is lid van de scouting. Ik had zelf ook grote vooroordelen jegens de scouting. Heb zelf ooit een jaar bij de Kabouters gezeten en vond dat afgrijselijk (die bruine ribfluwelen rok, gifgroene blouse en kousen, groen mutsje, de vlag hijsen en groeten, brrr.... en altijd levend ganzenbord spelen en de bloemendans doen).
Maar waar dochter op scouting zit is het heel vrij. Ze moeten wel die blouse aan (maar los over een spijkerbroek of zo, de blouse wordt nooit gestreken en zit vol verfvlekken), de vlag wordt niet gegroet, ze zwemmen, doen puzzeltochten door de stad, leren koken en bakken, zetten tenten op, kamperen 4 keer per jaar, etc. Zij vindt het geweldig! En 's zomers blijft de blouse thuis en doen ze een shirt of hemdje aan (wel met scoutinglogo ). Verder helpen ze bij de dodenherdenking hier in de stad, doen af en toe een actie in de wijk, etc. Dus ze doen ook nog het 1 en ander voor de gemeenschap (altijd goed om kinderen dat bij te brengen).
We bezoeken ook geregeld musea en gaan sporadisch naar het theater. We zijn lid van de bieb en hebben museumjaarkaarten. We gaan ook weleens naar de bioscoop en naar de Efteling. We gaan meestal op vakantie naar Frankrijk en sparen voor een reis naar de USA voor volgende zomer. De waddeneilanden vinden we ook erg leuk.
Ik vind het belangrijk om kinderen wat mee te geven qua cultuur (musea e.d.) en ik ben blij dat we genoeg geld hebben om ze hun hobby's te laten beoefenen.
Groet,
Jujube

Tonny

Bij ons in dorp was "deel uitmaken van een geloofsgemeenschap" i.d.d. meer of min verplicht, anders hoorde je niet erbij.
Zo was er naast de gewoone godsdienst voor volwassenen ook altijd een soort kinder-godsdienst. Hierbij hielpen meestal oudere tieners.
Konfirmatie was i.d.d. serieus onderwijs, wij hadden ook een werkboekje. Het ging dan niet alleen over bijbelse verhalen, maar ook om maatschappelijke problemen, zoals oorlog, armoede etc, maar vanuit christelijk perspektief.

Ook kindergarten en school bij ons in dorp hebben een nauwe binding met de kerk. Zo is er maar een kindergarten, en deze is christelijk-protestants. Op school wordt ook nog steeds religie gegeven als regulier vak in het onderwijs en voor schoolbeginners en hun gezinnen is op de 1ste schooldag een extra viering in de kerk.

Totdat je 14 bent, mag je niet zonder toestemming van je ouders met godsdienstonderwijs stoppen.

Kerstavond gaat eigentlijk iederen naar kerk toe. Dat hoort in de meeste gezinnen gewoon erbij.

En inderdaad, als je zo opgroeit, ken je het gewoon niet anders. Er zitten zeker elk jaar enkele tieners erbij, die het vanuit eigene overtuiging nooit zullen doen, maar het moet van de ouders.

Bij ons in dorp leefde ook een meisje met haar moeder en zij was uit Oost-Duitsland. Daar waren kinderen meestal niet gedoopt en inplaats van Konfirmatie hadden ze iets met naam "Jugendweihe", maar niet christelijk.
Dit meisje heeft zich dus met 13 laten doopen en had met 14 konfirmatie - omdat zij bang was, anders niet echt erbij te horen, niet omdat zij op eens christelijk geworden was.

Als wij bij mijn ouders op visite zijn, mogen wij ok nog steeds tegen niemand zeggen, dat wij atheist zijn en dochterlief atheist opvoeden.

Ik heb niks tegen religie, maar wel tegen de sociale druk die ik in verband hiermee heb leren kennen.

Er zijn in Duitsland ook nog steeds veel christelijke bedrijven (bijvoorbeeld verzorgingstehuisen etc), waar je alleen een baan kan krijgen, als je lid van de kerk bent. En dat moet je dan ook bewijzen met een doop-bewijs. Bij deze bedrijven krijg je dan ook ontslag, als je uit de kerk uittreed.

Ook moet je als lid van de kerk (als je eigen verdienst heb) kerk-belasting betalen.

Chantelle

Het gaat niet zozeer om wát de activiteiten zijn maar het motief om activiteiten te verplichten of te doen. Albana legt heel goed uit hoe ik zie dat het zou moeten gaan. Kindlief komt met iets in aanraking, wordt daar geheel uit eigen beweging wild enthousiast van en ja... dan trek je de portemonnee zo wijd al bij jouw budget past open. Mijn dochters hebben door de jaren heen op turnen gezeten, twirlen (ja echt..), theatercursus in het buurthuis (de oudste), scouting (de oudste) en voetbal (de jongste dochter). Allemaal op eigen verzoek, bijvoorbeeld omdat klasgenootjes dat ook deden, of vriendinnetjes.
Ik heb ooit bij een judoles gezeten met een dochter omdat ik gelezen had dat dat goed kon uitpakken bij sommige kinderen. Ze vond het vréselijk en ik heb het er verder niet meer over gehad. Ik ben een keer naar een opendag geweest van een centrum voor kunstzinnige vorming. Het leek me leuk om ze op die manier te laten zien wat er mogelijk was. Nou... geen succes hoor. Ze hadden er allemaal geen belangstelling voor. Ze hadden van mij op toneel gemogen, op een koor, muziekles, enz. maar niet omdat ik vond dat dat bij de opvoeding hoorde.

Ik ben opgevoed zonder culturele poespas. We keken 1 januari naar het Nieuwjaarsconcert vanuit Wenen en dat was zo'n beetje wat er standaard aan kunstzinnigheid werd gedaan. We hadden in die tijd geen stereo in huis, alleen een tv en een radio op onze eigen kamer. In vakanties gingen we niet naar musea, maar wel naar bijvoorbeeld een pretpark. In Zweden, onze enige buitenlandse vakantie, hebben we veel natuur gezien, we zijn naar een dorpsfeest geweest (erg leuk), maar hebben geen museum gezien. Bij mijn man schijnt het ongeveer net zo geweest te zijn. Geen speciale aandacht voor cultuur, wel voor leuke dingen. Ik zie het niet als gemis dat wij in onze jeugd weinig meegekregen hebben. Het was nu eenmaal zo. Ze hielden mij niet tegen als ik wel iets wilde doen. Zo heb ik op gitaarles gezeten (door een monnik bij ons thuis) en heb op een paar koortjes gezeten. Ik heb een poosje op een turnvereniging gezeten en vond het een paar weken interessant om naar zondagschool te gaan.

Als je zelf interesse hebt komt dat later helemaal goed. Je kunt niet alles op je ouders schuiven. Als je als volwassene de lol van een museum of balletuitvoering niet inziet zit die interesse niet in je en dat komt niet omdat je vroeger niet meegesleept bent door je ouders. Wij hebben onze kinderen wel meegenomen naar musea, maar zodra ze lieten merken dat ze het saai gingen vinden hoefden ze niet meer van ons.

Je zegt het eigenlijk gewoon in een woord

Culturele poespas. Kortom: onzin, flauwekul, onnodige aanstellerij. Tja. Daar is niets tegenin te brengen.

Tirza

Elitair

Ik krijg bijvoorbeeld van Chantelle het idee van elitair door de combinatie van activiteiten die ze noemt: zeilen, schaken, tennissen, muziek, museum bezoek, wintersport... Dat is een combinatie die je in de volksbuurt niet zo vaak aan zult treffen. Omdat sommige van deze activiteiten niet echt een massa publiek trekken is het vooral de combinatie die elitair is. Zeker gezien het ook nog allemaal wat duurdere hobby's zijn.
Ik weet echter niet wat er mis is met elitair te zijn. Voor mij is elitair exclusief.

Volgens de online vandale is de betekenis:
Eli·tair bn, bw 1 ve elite 2 van, voor een select groepje

Dat komt dus aardig overeen met exclusief. Maar het is toch helemaal niet erg om exclusief te zijn?

Ik weet niet of wij elitair zijn maar anderen mogen dat best vinden. Ik ben wel heel dankbaar voor de omstandigheden waarin wij kunnen leven. Ik besef dat ik enorm veel geluk heb gehad om juist hier het rijke westen geboren te zijn, om een opleiding gevolgd te kunnen hebben en om een baan te vinden die genoeg betaald om niet alleen van te kunnen overleven maar ook geld te hebben voor extra dingen. Ik besef heel goed dat het allemaal heel anders had kunnen zijn.

Of wij elitair zijn weet ik verder niet. We zijn wel lid van de bibliotheek en komen daar elke week eigenlijk. Mijn dochter vooral leest heel veel. Daarnaast gaan we vaak naar musea. Mijn kinderen vinden dat ook leuk en omdat we een museumjaarkaart hebben is dat een prima uitje. Daarnaast gaan we vaak naar het theater.

We doen ook minder exclusieve dingen. We gaan vaak naar de MacDonalds en naar pretparken.

Wintersport doen we niet echt. Wel gaan we heel vaak op vakantie. Minstens twee keer per jaar voor wat langer en dan nog weekendjes weg tussendoor.

Mijn dochter zit op paardrijden en piano wat ook wel een bepaald beeld geeft. Daarnaast zit ze op basketbal. Mijn zoontje gaat na de zomer beginnen met basketbal en speelt gitaar.

Ik merk dat er onder bepaalde ouders in mijn omgeving wel een sfeer is van museum bezoek = goed, pretpark= slecht, grand café = goed, MacDonalds= slecht, hockey= goed, voetbal= slecht.
Dat sfeertje kan ik niet zo goed tegen.

Scouting

Ik heb dezelfde vooroordelen ook over de scouting. Ik vind het militaristisch aandoen met de vlag groeten en het uniform wat ze dragen. Als een van mijn kinderen echter op scouting zou willen dan zou het van mij wel mogen. Ik zou ze nooit iets verbieden alleen omdat ik er bepaalde veroordelen bij heb. Ik zou het zeker een kans geven.

Balletvoorstellingen enzo

Hier ben ik ook pas door dochterlief een beetje ingekomen.
Bij haar begon het heel grappig - met de film "Barbie in Zwaanenmeer", deze heeft zij ongeveer 5 miljoen keer gekeken, zo gek was zij erop.

Ik vond balletlessen etc ook nooit een deel van de opvoeding. Echter, toen dochterlief serieus aan lessen begon, begon ik me ook een beetje erin te verdiepen. Op gegeven moment wilde ik toch graag de betekeningen van al deze franse woorden kennen, die zij dagelijks aan mijn hoofd slingert...

Toen tussen kerst en oudennieuw het Tsaikovsky Perm Ballet in het RAI was, zijn wij met haar naar het Zwanenmeer gegaan (met de kaartjes als kerstkado) en zij vond het zoooooo leuk! Dus hebben wij besloten, er maar een traditie van te maken voor de kerst-vakantie - een balletvoorstelling van haar keuze bezoeken. Zij wil ook graag "Don Quixotte" zien, en nog enkele andere stukken. Bovendien is het een leuk kerstkado, dat later niet door haar kamer slingert...

Culturele poespas

Oh je kunt best zonder hoor,in die zin is het poespas,maar wat een verrijking kan het zijn.Ben ook erg voor het brits model,musea gewoon gratis!Ik zag in het British Museum in Londen gezinnen met 12 kinderen gezellig de Egypte-collectie bekijken.
Groetjes,Bastet

Uniform scouting

voor mij is dat ook niet anders dan de voetbaloutfit....ik begrijp de associatie met het leger echt niet....

Nou, simpel

De associatie met het leger: Baden Powell wás militair en zijn boekje, wat hij schreef als opleidingsboekje voor militairen, is de basis van de scouting-beweging.
Ik vind de meeste sporttenue's wel een bepaalde relevantie hebben met de sport waar ze voor zijn ontworpen; voetballen gaat nou eenmaal toch niet zo toppie in een zwempak, ook al is dat zo'n supersnel badpak. Bovendien zorgt de tenue door de kleuren vaak ook voor herkenbaarheid in het veld - en dat is handig. Bij scouting lijkt een tenue me nergens voor nodig, toch? Gewoon buitenspeelkleren is toch genoeg, gewoon je eigen kleren? Juist het scouting uniform met tralala als een hoofdbedekking, sjaaltje, kwastjes aan de kousen en allerlei emblemen maakt dat het op mij overkomt als een militair uniform. Idem dito door de indeling in groepen en functies, met al die exclusieve namen.
In de sport heet een trainer altijd een trainer (of coach), of je nou zwemt of voetbalt.

Tirza

Baden powel

van wikipedia:

Ideeën
Baden-Powell had vooruitstrevende ideeën voor zijn tijd (deels ook voor tegenwoordig).

De onderwijsmethode die hij in Scouting bouwde is verwant aan onderwijsmethoden waar zelf- en groepsleren centraal staan zoals Freinetonderwijs, Daltononderwijs, Jenaplan, Montessorionderwijs en Iederwijs. Mevr. Montessori beschouwde Scouting als de voorzetting van haar onderwijsmethode voor oudere kinderen. Jonge mensen kunnen kennis en vaardigheden opdoen door samenwerking in natuurlijke groepen van vrienden die verantwoordelijkheid voor elkaar nemen. Ze leren door te doen en worden zo zelfstandig. Het ging Baden-Powell om leren buiten het klaslokaal door avontuur en zonder vastgesteld leerplan. Zo had hij zelf in zijn jeugd het meeste geleerd.
In zijn geschriften verdedigt hij de toen opkomende Labour party (socialistische partij) al was hij het niet eens met hun radicale oplossingen. Staken vond hij geoorloofd. Zijn politieke opvattingen waren sociaal-christelijk maar hij heeft zich nooit aan een partij gebonden.
Baden-Powell was een voorstander van vrouwenemancipatie die na de Eerste Wereldoorlog opkwam. In Scouting werden meisjes gelijk behandeld als jongens, met een even stevig programma.
Baden-Powell verafschuwde de preutsheid van zijn tijd en was een groot voorstander van seksuele voorlichting, desnoods door Scouting als ouders hun taak verzaakten. In zijn boeken gaf hij ook voorlichting zover als hij in zijn tijd kon gaan.

Kaaskopje,

je schrijft ergens dat kinderen vanzelf wel overal mee in aanraking komen, en vanzelf aangeven wat ze willen.

Mwah. Kweetniet of ik dat met je eens ben.

Ik kom zelf uit een behoorlijk a-cultureel nest. Clubjes ed werden niet echt gestimuleerd, echt overdreven veel geld was er niet, en ik kende in onze familie en vriendenkring niemand die naar het theater ging of een instrument bespeelde. Musea deden we ook niet aan. Ik was best tevreden, wist niet beter (en was wegens geen diepte zien nogal slecht in dingen met ballen, dus ik wilde ook niet perse op volleybal of zo. Ballet of paardrijden leek me wel wat, maar 'dat was te duur'. Misschien heb ik nooit genoeg doorgedramd, maar goed, ik was een braaf kind en ik wist niet beter.

Toen ik naar de middelbare school ging (VWO) kreeg ik vriendinnen die op hockey zaten, die piano speelden of aan tennis deden of ballet. Of paardrijden. Maar ondertussen wist ik wel dat dat dingen waren 'die wij thuis niet echt deden'. Onze buren hadden een orgel, en mijn ouders klaagden geregeld over het matige spel van de buurkinderen, dus no way dat ik over een piano begon (even los van de kosten)

Ondertussen ben ik 44 en heb 3 kinderen. Heb tijdens mijn studie en later geleerd dat musea best leuk zijn, en dat er sporten bestaan waar ik lol aan beleef. Speel sinds 2 1/2 jaar piano en heb spijt als haren op mijn hoofd dat ik dat niet 20 jaar eerder heb opgepakt. Zelf muziek maken is echt iets anders dan naar een CD luisteren.

En ondertussen weet ik dus wel dat het geen ramp is om zonder sport, muziek of een overdosis cultuur op te groeien, maar dat je wel kans hebt veel leuks te missen. Wat je misschien (zoals ik) later nog oppikt, maar misschien (jammer??) ook wel helemaal niet. En daarom vind ik het erg prettig dat mijn 3 koters alle 3 iets aan muziek en sport doen. Uit vrije wil, maar ik denk echt dat ik ze anders op zijn minst voor een probeer-jaar een duwtje in de goede richting had gegeven. Bij opvoeden hoort ook dat je je kinderen voor zover dat in je mogelijkheden ligt laat proeven en ruiken aan van alles en nog wat. En dat is in mijn optiek iets meer dan afwachten waar ze zelf mee op de proppen komen, want dat kan (zie mijn eigen jeugd) soms ook een stuk minder zijn dan je denkt.

Ingrid

Pelle

Ik snap ook dat er overal 'rotte appels' in de leiding kunnen zitten, helaas troffen wij er zo een en werd het door het bestuur als onzin afgedaan (dat vond ik wel kwalijk, meppen en een harde schop tegen de billen werd niet afgekeurd...) Ik heb het overigens niet over een jongetje van een jaar of 7, volgens mij was een jaar of 10 toen hij begon, anders was het misschien spelenderwijs aangeleerd, dat zou kunnen. Ik ken ook kinderen die dat groeten-gedoe en die uniformpjes geweldig vonden! (Hij vond vooral zijn pet vréseljk, terwijl een buurvriendinnetje er de hele dag al mee liep )

Tirza

Nu zit jij me op woorden te vangen. Ik heb niks tegen cultuur. Ik mag er graag naar kijken of luisteren. Okee, poespas kan wat negatief overkomen, was niet zo bedoeld.

Tirza, scouting

Tirza, je hebt echt een totaal verouderd beeld van scouting. Kwastjes aan de kousen heb ik nog nooit gezien zolang mijn dochter erop zit. Het overhemd is samen met de das, het enige wat overgebleven is van het hele uniform. De das om de nek drukt vooral uit van welke scoutingvereniging je bent. En het kan ook gebeuren dat je een bepaalde das krijgt die uitdrukt dat je je erg verdienstelijk hebt gemaakt binnen jouw scoutingvereniging. Het overhemd kun je ook praktisch noemen. Aan de kleur is te zien bij welke speltak je hoort. Kinderen vinden het leuk om behaalde lintjes e.d. op hun bloes te laten zien. Baden Powell is inderdaad de oprichter, maar dat doet er niet zo heel erg meer toe. Misschien was de uitvinder van hockey ook wel een erg foute vent, maar dat maakt het spel niet minder leuk. Wat is er zo exclusief aan namen als 'Bever', 'Esta', of 'Rowan/Sherpa' en 'stam'? Dat hoort bij het verhaal.
Bij scouting heet de leiding 'leiding' en 'plaatsvervangende leiding' of 'assistent leiding'. Ze worden namelijk niet getraind, dus trainer is niet van toepassing.

Ingridt

Bij opvoeden hoort ook dat je je kinderen voor zover dat in je mogelijkheden ligt laat proeven en ruiken aan van alles en nog wat.===
Ja, maar dat heb ik ook gedaan. Ik heb ze dan wel niet ergens op gedaan 'ga dat maar doen', maar ik heb ze wel laten kiezen en dus verteld wat er mogelijk was. Zo mochten ze ook altijd meedoen met de naschoolse activiteiten. Koken, djembé, theater... vooral doen, kijk maar of je het leuk vindt. Als ze na zo'n cursus hadden gezegd dat ze er mee verder wilden gaan had ik dat voor zover betaalbaar goed gevonden.
Ik weet niet of ik wel gezegd heb dat kinderen overal mee in aanraking komen. Het kan heel goed dat ze niet overal mee in aanraking komen. Ik weet het wel zeker eigenlijk. Maar dat wil niet zeggen dat ze daardoor voor eeuwig gedoemd zijn om van bepaalde aspecten uit de sport of cultuur verstoken te blijven. Het is toch ook leuk om als volwassene nog bepaalde dingen te ontdekken? Het kan ook zijn dat je als volwassene pas openstaat voor iets. Als 10-jarige zou ik echt niet van Mozart gehouden hebben, nu zit ik te genieten in een concertzaal.
Ik heb mijn dochters wel altijd aangemoedigd om iets te doen, maar heb het aan hen overgelaten of ze dat ook deden. Ik zou het niet anders doen als dat moest.