Waarom je van sporten niet afvalt, en nog een leestip

Valse verwachtingen2

Miriam, wat bedoel je met de valse verwachtingen? Dat afvallen, na een operatie, probleemloos zal zijn, zonder honger? Dat onvoldoende benadrukt wordt dat je er de rest van je leven aan vast zult zitten (aan het dieet, bewegingspatroon)? Dat het afvallen beperkt zal blijven tot 25%? Dat er in feite geen verschil is in afvallen met/zonder operatie?

Alles

De totale mix.
Als je die folder goed leest, dan zie je dat je tussendoor genoegen moet nemen met niet afvallen (ondanks dieet en operatie) en zelfs aankomen. Het totaal na 3 maanden telt. Niet het totaal na een week.
Zie het relaas van Mix. Zou ze zich 1 x in de 3 maanden wegen, dan was het gewichtschommelen wellicht niet eens opgevallen. Als je je wel 1 x in de week weegt, dan moet je die schommelingen kennelijk gewoon voor lief nemen. Die doen zich zelfs voor na een operatie.
Het waarom wordt niet echt verklaard (zal wel vocht wezen dan), maar stel je voor dat je na 8 weken lijnen ineens en zomaar weer kilo's aankomt. Dan heb je gemakkelijk het idee dat afvallen niet lukt.
Zie de tante van Vic: dan doe ik het maar niet. Niets werkt. Wat is de verwachting van een dieet dat wel werkt?
Voldoet die operatie aan de verwachting met een resultaat van - 25%?
Ik denk het niet eigenlijk.
Groet,
Miriam Lavell

Rijmt niet

Vocht is, denk ik zomaar, een percentage van het totaal. Iemand van 200 kg heeft er meer van dan iemand van 40 kg. Die laatste heeft er beslist onvoldoende van om er 3 maanden mee af te kunne vallen.
Maar een kilo afvallen in een dag moet vochtverlies zijn. Een kilo is in energie 7000 cal. Zoveel eet je niet op een dag. Dat kun je dus ook niet in een dag tekort komen.
Groet,
Miriam Lavell

ik weeg momenteel om de 2 a 3 weken omdat ik, na een paar kilo vlot verloren te hebben, ineens weer aankwam; dus meer een vinger aan de pols houden om het niet uit de klauwen te laten lopen. Normaal gesproken weeg ik ongeveer eens in de maand, soms eens in de 6-8 weken. Juist om die frustratie door de schommelingen te voorkomen. Ik weet van de psychiater dat mijn medicatie als bijwerking heeft dat je er aardig wat vocht van kunt vasthouden. (zijn woorden)Nu zal dat bij elke slikker verschillend zijn, maar dat ik vocht vasthoud is duidelijk te zien/voelen. Dat kan dus die schommelingen verklaren, al blijf ik wel alert.
bijwerkingen die vaak voorkomen bij dit middel: gewichtstoename en verstoring vochtbalans

Yura

je schrijft dat je zoon altijd een slechte eter is geweest. Wat is slecht, daar zijn de meningen nogal over verdeelt. Maar hij weigert meer te eten dan waarin hij trek heeft? In deze draad zou dat worden beschouwd als ideaal: je luistert naar je lichaam. Maar bij een puber kunnen er ook andere onderliggende redenen zijn. Maar hij krijgt "extra" eten niet weggewerkt?

Pluk

Voor de beugel kwam at hij: ontbijt 1/4 tot 1/2 witte boterham (bruin krijgt hij helemaal niet weg) en klein glaasje melk (100 ml ongeveer). Mee naar school 3 boterhammen, wv 1 bruin en 2 wit, met vleesbeleg, kaas en pindakaas en een mandarijn, pakje wicky en pakje fristi. Meestal kwamen er 1 of 2 mee terug en ook de mandarijn en de fristi, tot ik me een week of 2 geleden heb boos gemaakt en uitgelegd dat hij echt moest eten. Daarna was de broodtrommel steeds leeg, maar ik weet natuurlijk niet of hij het dan op eet of weg gooit. Uit school vandaan valt hij meestal meteen aan op de snoeptrommel of een zak chips ofzo. Daar heb ik me ook boos over gemaakt en nu eet hij meestal een overgebleven boterham, een bapao of een noodlesoepje en een banaan (na meestal weer boos maken dat hij fruit moet eten). 's Avonds eet hij wel redelijk vind ik, nooit gewogen en de ene dag meer dan de andere, afhankelijk van wat we eten. Op woensdag eten we pasta en eet hij nagenoeg niks. Nu met de beugel eet hij ongeveer de helft van normaal denk ik, maar ik ga ervan uit dat dat tijdelijk is. Gister heeft hij wel een pak drinkontbijt (halve liter) bijna leeg gedronken voor hij ging tennissen. Dat is ideaal pubervoedsel, je hoeft er niks voor te doen, niet schillen, niet snijden, zelfs niet in een glas gieten (want het is alleen voor hem). Oh ja hij fietst dagelijks ca. 40 minuten en heeft 2x per week voetbaltraining van 5 kwartier, daarnaast een wedstrijd van 5 kwartier en nog 2x per week tennisles van een uur. Tot voor kort speelde hij ook nog competitietennis op zondag, meestal 2 wedstrijden van 1,5 uur, maar dat is nu over.
Ik denk dat het wel weinig is wat hij eet als ik naar de richtlijnen van het voedingscentrum kijk, daar zit hij toch wel flink onder en dan sport hij ook nog eens best veel. Komt bij dat als ik het niet voor hem zet hij gewoon niet eet, teveel moeite ofzo.

Maak je niet druk

Yura:"Ik denk dat het wel weinig is wat hij eet als ik naar de richtlijnen van het voedingscentrum kijk,"
Dat is ook zo en daar zit een probleem voor zowel weinig- als veel eters. Het voorschrift van het voedingscentrum is teveel (reken de calorieen maar na). Zeker als je daarnaast ook nog wel eens een extra patatje (met zijn allen naar de film), een moorkop (tante til is jarig) een biertje (vrijmibo), een ijsje (warm!) of een koekje bij de koffie neemt.
Het geeft een gemiddelde dat aan de top van verbruik zit en waarbij er geen ruimte is voor de sociale extra's. (Merk op dat dat dieet dat Pluk had gevonden voor na de operatie, dat ook niet doet).
Maak je er niet boos over. Dat helpt helemaal niet.
Het voorschrift voor de verdeling van eten over de dag is cultureel bepaald. Je kunt ook 'smorgens wat minder (of niet) eten en je hoofdmaaltijd in de middag gebruiken.
Laat je zoon doen waar hij zich het beste bij voelt. Als zijn grootste behoefte in de middag ligt (heel normaal bij pubers), zorg dan dat er dan wat te eten is. Een beetje oranje (ondergewicht) is bovendien geen probleem. Als hij maar meegroeit met zijn leeftijd.
Groet,
Miriam Lavell

Bedankt

Bedankt Miriam voor je reactie, goed om te horen.

Yura

Ik las je posting en èèn ding valt me dan op. Iedere woensdag eet je pasta en dan eet je zoon nagenoeg niets. Dus je maakt iedere woensdag pasta, wat hij echt niet lust, en niets voor je zoon?

Wil

Nou, ik ga echt niet apart voor mijn kinderen koken hoor. Ze kunnen bij ons thuis wel nog brood na het eten krijgen.

Hmm

Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Ik lust geen pizza, en hier word elke vrijdag pizza gegeten. En dan eet ik corn flakes ofzo. Ik nam eigenlijk gewoon aan dat hij niet veel eet van de pasta, maar dan wel iets anders krijgt.

Wel zeur

Eerst lustte hij wel pasta nu opeens niet meer. Bovendien heb je pasta en pasta en het is niet elke week hetzelfde, ik probeer diverse soorten. Soms is er wat rijst over van de vorige dag en dan heeft hij geluk, maar ja dan heeft hij er niks bij, tenzij de saus van de pasta, maar die lust hij ook niet. Maar je maakt mij niet wijs dat je alle soorten pasta en alle soorten saus niet lust. Dus hij moet het gewoon eten. Hij weet ook wel dat ik me druk maak om het feit dat hij slecht eet, dus grote kans dat hij wat anders kan krijgen, maar daar trap ik niet in.

Smaak verandert ook yura

Ik vind het ook niets met zeuren te maken hebben Yura, daarom viel het me zo op in je posting. Ik zet mijn man ook geen erwtensoep voor zijn neus,hij vindt het vies.
Ik zie het verschil niet met mijn zoon. Enkele dingen lust hij niet, lust hij sinds kort niet meer en andere dingen eet hij nu wel die hij eerst niet at.Je smaak wisselt ook in de loop der jaren.
Ik lust geen spruitjes, lekker makkelijk want ik kook, dus eten we ze gewoon nooit.
Misschien eet je zoon over 2 jaar wel lekker pasta, maar ik zou nu echt niet zo moeilijk doen.Hij kan toch zelf iets te eten maken of lust hij wel een pizza? Dan eet hij ook Italiaans.
Natuurlijk weet je zoon dat je wilt dat hij goed eet. Dat wil iedere moeder. De oplossing is juist dat je kind daar weinig van merkt. "Wij eten zo pasta, jou pizza zit in de oven."
Mijn zoon zit wat dat betreft niet in een machtpositie. Het is niet nodig om er een machtspelletje van te maken. Je zoon is zelfs aan het afvallen? Jouw manier werkt dus blijkbaar niet, ik zou iets anders proberen.Geen gezeur over het eten, gewoon eten wat je lust en eventueel iets "proeven" van wat je vies lijkt.

Pasta (ot)

Even als reactie op iemand die schreef: pasta is pasta, als je het niet lust, lust je het niet:
Als kind lustte ik geen pasta, tot ik de gevulde pasta (met spinazie en kaas) ontdekte, wat een feest! Heerlijk! Nu zijn pasta en ik de beste maatjes, in alle vormen.
Ook gnocci heb ik uitstekend zien werken als opstap naar pasta lusten
Ik denk dat je dingen echt moet leren eten, blijven proberen dus, gewoon 1, 2 hapjes van vanalles. Natuurlijk is er een moment van stoppen maar ik zou bij kinderen toch eens in de zoveel tijd blijven proberen.
Ik ben er zelf een uitstekend voorbeeld van, lustte vrijwel niks en nu vrijwel alles

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hihi

Ik ben niet zo'n kenner maar wel een enthousiast consument. . Vriend (kok) van ons heeft het hier altijd verkocht als kruising tussen aardappel en pasta en qua structuur en smaak had ik geen reden daaraan te twijfelen. In mijn jeugd kende ik het nog niet maar ik heb het bij kindjes van nu zien werken .

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wil40

"Mijn zoon zit wat dat betreft niet in een machtpositie. Het is niet nodig om er een machtspelletje van te maken." Ik denk dat jouw zoon het machtspelletje al gewonnen heeft .
Er zijn zoveel draadjes geweest over kinderen met eetparoblemen, en hoe kinderen aan het eten te krijgen (en vooral, hoe het dan "gezellig" te houden aan tafel!). Zou het kunnen zijn dat kinderen van ouders die zelf ook moeilijk doen bij bepaalde gerechten eerder geneigd zijn om bepaald voedsel te weigeren?

Belle e

ik hoop dat je ons nog wel op de hoogte houdt van je wederwaardigheden, en de "professionele" reacties op alle geopperde commentaren (ik neem tenminste aan dat je die wel zult meenemen in je gesprekken). Veel succes, en hopelijk is dit hoe dan ook een nieuwe positieve stap.

Belle epoque,

Ik las vanmorgen dat het CZ vanaf 2013 geen obesitatoperaties meer vergoed in het ziekenhuis in Almere. Volgend jaar nog wel. Ik weet niet hoever je bent met alles, maar ik dacht dat het wel handig zou zijn om dit te weten.

Almere

Dat wist ik niet eens, dat ze in Almere opereerden... Maar het is niet een kliniek die werd genoemd door de Obesitaskliniek. Die noemden o.a. Rijnstate Arnhem en Slotervaart Amsterdam.
Wel goed dat er streng naar gekeken wordt (al weet ik niet wáár ze naar kijken), want ik hoor teveel verhalen van mensen die een operatie krijgen en vervolgens aan de goden zijn overgeleverd en geen idee hebben wat ze verder moeten. Tja, en dan kom je uiteindelijk in Zembla terecht waar je trots vertelt dat je zo kort na de operatie alweer een kindermaaltje van de McDonalds kan eten...

Cz en obesitas

Bellefleurs posting deed me googelen op CZ. Ze hebben een site met "interessante links ivm overgewicht" : http://www.cz.nl/interessante-links-over-overgewicht-obesitas .
Een van de links voert naar "kenniscentrum overgewicht". Die verwijzen mbt de behandeling van obesitas naar een richtlijn uit 2008 van het CBO (Centraal BegeleidingsOrgaan voor de intercollegiale toetsing; nog nooit van gehoord!). De richtlijn: http://www.diliguide.nl/document/530 Aanbevelingen op blz 130 en verder. :
De eerste keus bij de behandeling van volwassenen met obesitas is een behandeling bestaande uit verschillende interventies. Deze behandeling bestaat uit:
• het verminderen van de energie-inname, door een individueel samengesteld dieet, dat leidt tot verbetering van het eetgedrag;
• het verhogen van de lichamelijke activiteit; terwijl
• psychologische interventies ter ondersteuning van gedragsverandering op maat kunnen worden toegevoegd.
Er worden ook richtlijnen gegeven voor chirurgisch ingrijpen, maar ik kan daar niet uit opmaken dat dit hoog op de aanbevelingslijst staat.

Pluk

Ik heb inmiddels de intake achter de rug. Die was behoorlijk pittig. Gelukkig, moet ik erbij zeggen want er werd echt herhaaldelijk gevraagd naar o.a. je verwachtingen en goed gekeken naar je eet- en beweegpatroon.
De definitieve conclusie volgt nog, maar ik heb al heel wat eye-openers gekregen. O.a. de bevestiging dat sporten buiten mijn bereik ligt, dat ik, zoals de longarts al zei, minstens 30 minuten per dag moet bewegen, als in: gewoon wandelen, fietsen, en boodschappen doen en huishouden is ook bewegen, en dat ik moet proberen de 45 minuten te halen als mijn longen en voeten het toelaten. Ze vonden dat ik bij de testen al te hard van stapel liep, maar ja, dat is me altijd voorgehouden, dat ik vást niet goed mijn best deed, want anders zou ik wel gewoon normaal zijn en niet baggervet.
Dat is dus echt een cultuurshock voor me. Dat er niet fronsend werd opgekeken vanaf mijn eetdagboekje, maar dat men mij geloofde. Dat er niet een zoveelste preek kwam over elk pondje door het mondje en gewoon wat meer je best doen, maar dat er werd gezegd dat dat zo simpel niet is. Dat er werd gezegd dat mijn conditie helemaal niet zo gek was gezien mijn gezondheid, en dat ik ervoor moest waken over mijn grenzen te gaan en me niet op moest jagen.
Er werd gevraagd wat voor operatie ik wilde en waarom, wat mijn verwachtingen waren. Duidelijk gevist naar verkeerde denkpatronen.
En ja, die heb ik ook. Door de schuld continu bij mijzelf te leggen, mezelf te verwijten (en toegestaan dat anderen dat doen) dat het alleen maar mijn eigen schuld kan zijn, anders zou ik niet zo vet zijn geworden. Immers, dat is mij altijd verteld. Wat een aantal mensen te weinig hebben (zelfinzicht) heb ik teveel (en dat is ook niet goed), waardoor ik mezelf dusdanig strak heb gehouden en zo geobsedeerd ben geraakt door etiketten op eten en lijstjes met voedingswaarden, dat mijn complete metabolism op de kont ligt. Dat het zo extreem is kan mede door stress en medicatie komen, dat versterkt het allemaal. Dat ik al die jaren niet ben geloofd heeft het ook niet beter gemaakt, maar de eerste stappen voor een denk-verandering zijn wel gezet, omdat ik de laatste tijd wél serieus word genomen (en over "waarom pas nu, en toen niet" en de schade die dit niet-geloven heeft aangericht, niet alleen op dat lijf, moet ik ook niet te lang nadenken).
Ik weet in ieder geval nu extra goed dat ik er met een operatie niet ben, dat ik met een nieuwe maag opnieuw moet leren eten, durven eten ook. Dat zal de nodige begeleiding eisen, vermoed ik. En die zal ik krijgen als ze dat nodig vinden.
Ik ben benieuwd... Hoop binnenkort het gesprek te hebben met de conclusies en dan zien we wel verder. Het kan alle kanten op, en ik vertrouw op hun oordeel.

Pluk (je posting van daarnet)

Daar wordt bij de intake ook diep op ingegaan. Wat heb je al aan diëten gedaan, en hoe lang, en aan bewegen (in mijn geval dus: te snel over mijn grenzen gaan, ja, dat kan dus ook). En die psycholoog zat niet voor niks bij de intake.

Ik ben het wel met die regels eens, omdat ik bij lotgenoten (die ik inmiddels heb gevonden) te vaak merk en hoor dat de begeleiding weinig voorstelt. Dat je er echt niet bent met een dunner lijf. Dat niet alleen de mensen met een eetstoornis gebaat zijn met psych.begeleiding. Zoals ik net al zei: ik vermoed dat ik dat ook wel nodig zal hebben, want het is een behoorlijk schokkende ervaring (sorry, dit bedoel ik minder dramatisch dan het er staat) als je te horen krijgt dat je teveel je best hebt gedaan omdat anderen onterecht vonden dat je dat niet deed. Het is niet de bedoeling daar in te blijven hangen, maar het speelt wel mee. Waardoor eten bij mij erg in de taboesfeer is gekomen, immers, "het is allemaal mijn eigen schuld" en "ik moet gewoon beter mijn best doen".

Ik ben heel benieuwd wat er concreet uit zal komen.

Belle

Ik hoop voor je dat er voor JOU het beste uitkomt, ook al zou het alleen maar psychologische begeleiding zijn.
Je bent zo te lezen écht serieus genomen en dat is al heeeel fijn natuurlijk.

Vera

Vera

Ik vertrouw op hun kennis. En ja, dat ik serieus word genomen is heel mooi, maar, moet ik bekennen, ook heel erg wennen. En ik heb sterk het gevoel dat dat aspect ook meegenomen gaat worden, én het feit dat ik na een operatie weliswaar weinig, maar tegelijkertijd méér mag eten (als in: meer variatie, er zal minder "verboden" zijn) en dat zal best zwaar worden. Misschien wel leren "minder mijn best te doen", hahaha!
Ik vermoed dat het daarop uit zal draaien, dat ze al die aspecten mee gaan nemen. Een operatie gecombineerd met die begeleiding, of eerst begeleiding en dan een operatie. Of dat indedaad zo is, en in welke vorm, zal later duidelijk worden.

Pluk53

"Ik denk dat jou zoon het machtspelletje al gewonnen heeft". Ik heb geen idee wat je bedoeld. Wat heeft mijn zoon dan gewonnen?

"Zou het kunnen zijn dat kinderen van ouders die zelf ook moeilijk doen bij bepaalde gerechten eerder geneigd zijn om bepaald eten te weigeren?" Wederom heb ik geen idee wat je bedoeld. Je lust iets niet, je lust iets wel, je kent iets niet en je proeft het. Na het proeven vind je iets lekker of niet lekker of het gaat wel. Ik weet niet wat daar "moeilijk" aan is.
Zoals ik al zei, het is niet interessant, eten is nodig om te overleven. Zonder eten ga je dood. Dus een machtspelletje heb ik er nooit van gemaakt en is nooit nodig geweest.
Ik ben als kind nog nooit met een lege maag naar bed gegaan en mijn kind ook niet. Ben blij dat we in Nederland leven en dat er genoeg voedsel is voor iedereen en ook nog eens een ruime keuze.

Hypnose?

Ik moest vanmorgen aan dit draadje denken toen ik de krant las.
http://www.dailymail.co.uk/femail/article-2067027/Mother-loses-5-5-stone-months-hypnotised-thinking-gastric-band-surgery.html