Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Kaaskopje

Kaaskopje

16-04-2019 om 09:36

Wat is het ergste wat je hebt meegemaakt? (los van ziekte)


Kaaskopje

Kaaskopje

16-04-2019 om 23:40

Tineke

Ook van mijn kant, wat erg dat je je zoon moet missen. Wat een verdriet. Mijn eerste kindje, ook een zoon, zou nu 30 geweest zijn, maar is niet levend geboren. Ik vind mijn verlies ook heel erg, maar ik besef heel goed dat een kind wat kort of lang bij je heeft mogen zijn, die je als persoon(tje) hebt leren kennen, een groter gat achterlaat.

Tineke van Gaal

Tineke van Gaal

17-04-2019 om 00:15

Zeetakje, Bennikki, Kaaskopje

Dank
Ik kom al heel lang op het forum maar het werd tijd voor een nickwissel. Ook omdat iemand hier dezelfde naam gebruikt met een H als toevoeging.

Sterkte Clarissa

Het is nog wat anders als je terug kunt kijken met een zekere afstand en gewenning. Voor jou is het nu.
Ik wens je heel veel sterkte met de studie van je dochter, een andere keuze/richting kan vanwege haar beperking nodig zijn. Maar ook met de ernstige ziekte van je moeder en ook dan nog eens het gebrek aan levenszin van je zoon. Zeer, zeer heftig.

Vooral omdat je er ook voor je dierbaren wil zijn en het is gewoon teveel.

Ik wens je heel veel warmte om je heen, lieve mensen al is het maar een glimp die jou zien, en de kracht en de kalmte om dit door te maken op weg naar hopelijk betere tijden.

Kaaskopje

Kaaskopje

17-04-2019 om 00:51

Zeetakje

Natuurlijk was de gewonde brandweerman erg en voor zijn familie uiteraard veel belangrijker dan "een gebouw". Maar als je zo gaat vergelijken oordeel je voor een ander dat jij het een niet erg mag vinden omdat het andere erger is. Het verlies van een geliefde, de angst voor verlies, zorgen om een dierbare en dergelijke, daarover kun je stellen dat dat natúúrlijk erger is dan een brandend monumentaal kerkgebouw. Maar die brand is óók erg. Ik heb ook de nodige kruisjes aan mijn huisje hangen, waarvan de ernst voor mij op een ander niveau staat dan een brandend gebouw. En zo ben ik dit draadje ingegaan. Natuurlijk is heel veel erger dan verlies van vervangbare zaken. Maar ik vind eigenlijk dat het niet "eerlijk" is om zo te vergelijken, daarmee doe je elkaar tekort. Je mag elke situatie los van elkaar en naast elkaar heel erg vinden, vind ik.

Zeetakje

Zeetakje

17-04-2019 om 07:02

Kaaskopje

Ik ontken toch ook nergens dat die brand niet erg is? Maar ikzelf vind het meer ontzettend zonde dat zo'n historisch gebouw zoveel schade oploopt. Persoonlijk leed schaar ik dan weer meer onder erg en raakt mij meer.

@Emma

@Emma

17-04-2019 om 07:26

Stenen

De verhalen en de geschiedenis zitten in onze hoofden en niet in de stenen. Dat snap ik allemaal wel en alles is vervangbaar natuurlijk. Maar ik word oprecht verdrietig als spullen met een verleden of emotionele binding verloren gaan. Ik mis nog steeds dingen die meer dan 30 jaar geleden bij een inbraak zijn gestolen door een junk (een viool, een mooi boek). Maar ook het verlies van dingen met een cultuurhistorische (en niet voor mij persoonlijke) waarde vind ik verschrikkelijk . De Notre Dame betekent voor mij persoonlijk minder, maar ik kan me te goed inleven in die Fransen en hun verdriet om het verlies van hun persoonlijk én cultureel erfgoed.

Floria

Floria

17-04-2019 om 07:30

ik snap het ook niet

Het nut van dit onderwerp, bedoel ik.

En, "Je mag elke situatie los van elkaar en naast elkaar heel erg vinden, vind ik" - maar als iemand het wat minder erg vindt, heeft die geen historisch besef, vind jij. Zo raar dat je mensen er dan op aanspreekt.

Lou

Lou

17-04-2019 om 08:49

Geen achterdocht

Geen achterdocht hoor Kaaskopje. (Waarom zou je dat erin lezen, vraag ik me dan juist weer af.) Ik had een vraag en daar is kennelijk geen antwoord op te geven. Dat geeft niet. Echt niet )

Brusselse

Brusselse

17-04-2019 om 09:31

Aanslagen

De aanslagen in mijn stad, vanzelfsprekend. Stad afgesloten, kinderen opgesloten op school, militairen voor de school, man van vriendin op de luchthaven. De talloze gewonden, de onzekerheid of er vrienden of collega's getroffen zijn en hoe erg, wat er nog staat te gebeuren.
En dan nog komt dat niet in de buurt van ernstige ziekte in je gezin.

Half a twin

Half a twin

17-04-2019 om 09:33

Dit dus

===De verhalen en de geschiedenis zitten in onze hoofden en niet in de stenen.

De Notre Dame betekent voor mij persoonlijk minder, maar ik kan me te goed inleven in die Fransen en hun verdriet om het verlies van hun persoonlijk én cultureel erfgoed.===

Inderdaad @Emma, de verhalen en geschiedenis zitten in onze hoofden en niet in de stenen, helemaal waar en toch.......

In 2009 is de kerk waar mijn familie generaties lang doop-, communie-, vormsel-, huwelijksfeesten en uitvaarten vierden aan de eredienst onttrokken en het gebouw zal een andere bestemming krijgen.
Tot nu toe staat het gebouw al 10 jaar leeg en is op slot. Niemand kan er meer in. De herinneringen zijn er nog in de hoofden van de familie maar het samengaan met de andere parochie en voortaan in de andere kerk "vieren" is toch anders.
Een stap over de drempel van de andere kerk geeft niet het hetzelfde gevoel als een stap over de drempel van de inmiddels gesloten kerk.
Het ruikt er anders, het orgel klinkt anders, het is er donkerder. In de gesloten kerk binnenlopen bracht in een klap heel veel mooie maar ook verdrietige herinneringen naar boven, liet mij even stilstaan bij alle goede momenten die we daar als familie hebben gehad. Als ik nu de kerk inloop die mijn kerk zou moeten zijn heb ik dat niet.
Dus in die zin is de gesloten kerk een gemis. Het gebouw staat nog maar heeft geen prominente rol meer in het vervolg van onze familiegeschiedenis.
De overgang naar de andere kerk heeft er ook voor gezorgd dat het instituut kerk minder voor mij is gaan betekenen, mede veroorzaakt door de moeizame samensmelting van de 2 parochies.

Hierdoor kan ik het verdriet van de Fransen heel goed meevoelen en heb ik net een traantje weggepinkt toen ik eindelijk een filmpje had gevonden van de avé Maria zingende Parijzenaars

Dendy Pearson

Dendy Pearson

17-04-2019 om 11:07

Idd

Die zingende Parijzenaars, dat deed mij ook wat. Dat gezamelijke verdriet wat daar tot uiting kwam. Maar niet mijn verdriet, ik heb geen binding met die kerk.

Verder begrijp ik dit draadje ook niet goed. Ieder verdriet mag er zijn, naast elkaar.

Biebel

Biebel

17-04-2019 om 12:14

het deed me niet veel, en daar schrok ik van.

Misschien niet de reactie die je zocht, maar ik schrok van mijn eigen 'koelbloedigheid'. Op 9/11 kon ik niet losgerukt komen van de tv. Val van de Berlijnse muur, Bijlmerramp, Brussel: ik weet nog de ontzetting die ik voelde en hoe verdrietig ik er van werd.

En dit? Het kan me niet raken. Na diep graven in mezelf kan ik alleen maar concluderen dat er in mijn eigen leven momenteel te veel verdriet en gedoe is, om mee te leven met het verlies van een prachtig bouwwerk.

Meehuilen op ave maria ging dan weer wel. Merci, lieve Parijzenaren, voor dat!

mirreke

mirreke

17-04-2019 om 12:20

Ach Tineke

Ik kan me goed voorstellen dat een overlijden van een kind (zo erg...) naast het verschrikkelijke gemis ook een enorme druk legt op je gezin.

Dikke knuffel voor jou.

Kaaskopje

Kaaskopje

17-04-2019 om 13:24

Biebel

Ik kan me alleen maar heel goed voorstellen dat het vat gewoon te vol kan zijn om er nog iets anders naast te kunnen voelen. Die ruimte komt er ooit misschien weer, maar nu even niet. Dat geeft niks.

Wat ik vaak heb, is dat ik vrij nuchter op iets kan reageren, maar dat ik ontroerd raak door hoe een ander erop reageert. Dan vind ik het gebeurde wel erg, maar het verdriet van de ander maakt dat de impact ervan zichtbaar wordt. En dan gaan mijn traanbuizen soms open.

De Bijlmerramp

Ik en man woonden in Kikkenstein, met uitzicht op Klein-Kruitberg. We hebben de ramp meegemaakt, de vliegtuig neer zien storten, alles. Ons dochtertje was toen 10 maandjes oud. De trillende ramen en de doffe klap, De paniek, de ontreddering, de stank, de lucht die opeens zwart werd alsof de nacht was gevallen, dat vergeet ik nooit meer. En daarna maandenlang kijken naar het gat en de bergactiviteiten vanuit je keuken- of slaapkamerraam. Het moment dat we ruim een jaar later konden verhuizen was een van de grootste opluchting van mijn leven.
Sini

Tineke van Gaal

Tineke van Gaal

22-04-2019 om 23:56

mirreke

Dank je

Kaaskopje

Kaaskopje

23-04-2019 om 01:19

Sinilind

Dat kan ik me heel goed voorstellen! Uiteraard was drama het grootst voor de direct betrokkenen, maar voor de omgeving was het ook vreselijk om mee te maken.

Daan

Daan

23-04-2019 om 06:09

Hmmmm

Persoonlijk het moment dat ik als 8 jarige met mijn ouders en zus bij mijn moeders psychiater zat welke mij had verteld dat mijn moeder het woord kreeg en wij later aan het woord mochten. Ik moest aanhoren hoe mijn moeder mij beschuldigde dat ik niets voor jaar over had, en niets voor haar wilde doen. En als ik daar tegenin wilde gaan werd mijn mond gesnoerd. Het besef kwam toen dag elke dag na school 1 uur poetsen in huis, strijken, dweilen, stoffen, zuigen terwijl zij op de bank zat op mijn bij elkaar gespaarde Gameboy te spelen niet voldoende was geweest. Stiekem wist ik het al want elke avond somde ze op wat we niet voor haar wilden doen, maar er zin grenzen, want na de woonkamer stoffen en zuigen wilde ik ook wel even wat eigen tijd en had ik geen zin om ook nog de trap te zuigen of de vuilnisbak voor te zetten wetende dat de afwas ook nog op me wachtte.

Het meest nare was dat ik nooit de mogelijkheid heb gekregen om wel aan het woord te komen want na het gesprek vol verwijten vanaf mijn moeders kant werd besloten dat ik voor dat soort gesprekken te jong was.

Daan!

Wat verschrikkelijk oneerlijk!

Er stond in de krant een stuk over onderzoek naar woede. Bij dat onderzoek werden verhalen verteld die woede moeten opwekken, en dan werd er geregistreerd hoe mensen daarop reageren. Jouw verhaal past naadloos in die verhalen, ik word er behoorlijk boos van.

Kaaskopje

Kaaskopje

23-04-2019 om 09:14

Inderdaad wat akelig Daan!

Ik keek gister naar Spoorloos. Daarin was een vrouw die haar biologische moeder zocht. Ze was als baby bij een adoptiemoeder terechtgekomen, die heel slecht voor haar is geweest. Ik laat het hoe en wat er nu maar even buiten. De hereniging met haar biologische moeder was ontroerend, zo hoop je toch dat het altijd gaat. Het verhaal erna was van een vrouw die de dochter was van een Duitse vrouw en Marokkaanse man. Ze woonden op een gegeven moment in Marokko. Vader ging op een dag naar Spanje, had kennelijk iets op zijn kerfstok, want hij verdween in een Spaanse gevangenis voor 4 jaar en moeder liet het haar dochter achter bij haar Marokkaanse grootouders. Ze is daar in armoede opgegroeid. Omdat vader in de Spaanse gevangenis had gezeten, zijn hem al zijn papieren afgenomen en daarbij zag ook haar geboortebewijs. Kennelijk was/is het in Marokko zo, dat je zonder geboortebewijs nergens recht op hebt, ook geen onderwijs, dus dat heeft ze niet gehad. Vanwege haar gemengde uiterlijk, was er een gevaar op pesten e.d., dus oma hield haar ook binnen. Wat een leven . Ze wilde haar moeder vinden, de redactie van Spoorloos herinnerde zich een eerder verhaal, dat bleek dezelfde moeder te zijn. Toen zocht haar zoon haar, dus de halfbroer van de vrouw van de aflevering van gister. Ze hebben haar gevonden en gesproken en toen wilde moeder niets van haar zoon weten, ze zochten haar nu weer op en wéér wilde ze ook niets van de dochter weten. Geen behoefte aan. Niet willen weten hoe het met de kinderen is gegaan. Ze had genoeg aan zichzelf.

Als ik dat soort dingen zie of hoor, of nu van Daan lees, vraag ik me altijd af hoe het mogelijk is dat dat soort mensen bestáán. Hoe werkt dat in de hersens van zo'n persoon? Dan ben je toch ziek?

Hoe was het verder voor jou als kind, Daan? Los van het gedrag van je moeder en hoeveel je moest doen?

Doorspitten

Dat is nu m.i.het lastige van dit draadje; je deelt iets en er komen vragen waarop je je bijna verplicht voelt om op in te gaan, ook als dat misschien helemaal niet je bedoeling was; onbedoelde aanleiding tot analyse van leed.
Een reden om alleen ‘luchtige’ voorvallen te delen ipv persoonlijk leed.

Daan

Daan

24-04-2019 om 08:03

Tja

Er zijn onnoemelijk veel situaties waar ik mee te maken heb gehad die door toedoen voor mij traumatisch waren.
Laten we zo zeggen dat mijn rol in de school musical van ondergeschikt belang was en dat ik allang blij was geweest als mijn ouders ook maar iets van de show hadden gezien. Vooral het feit dat mijn moeder achter in de zaal lekker lag te slapen heeft mij kwaad gemaakt zeker omdat dit was na een drukke dag leuke dingen doen met mijn zus terwijl al maanden vast stond dat ik die musical had op die avond

Kaaskopje

Kaaskopje

24-04-2019 om 09:32

Flanagan

Ik zit nu toch met een vervelend gevoel, omdat het erop lijkt dat sommigen mijn motieven om dit draadje te starten in twijfel trekken, of negatief beoordelen. Alsof ik een soort ramptoerisme heb aangemoedigd. Dat is zeker niet het geval en mijn bedoeling.
Door een reactie als van jou zou iemand die over persoonlijk leed heeft verteld het gevoel kunnen hebben dat dit hier niet had gemogen, maar ik vind dat gevoel absoluut niet nodig en terecht. Het kan fijn zijn om in anonimiteit (voor zover we elkaar niet buiten OO kennen) iets te vertellen, wat je niet bepaald op een verjaardag zou vertellen.

Mijn insteek was zelf ook dat we er niet een té zwaar onderwerp van zouden maken, ik heb dan ook zelf bewust niet alles genoemd wat je als 'ergste' kunt benoemen. Maar nu het toch gebeurt, heb ik het gevoel dat schrijvers van alle reacties wel de gelegenheid 'moeten' krijgen om er over te praten áls ze dat willen. Ik vind ook dat als iemand denkt 'oh, als diegene dat vertelt, wil ik het mijne ook vertellen' daar ruimte voor mag zijn. Wil je er verder niets over zeggen, dan mag dat. Misschien is het een goed idee om dat er meteen bij te zetten. Dan is dat maar helder.

Kaaskopje

Kaaskopje

24-04-2019 om 09:35

Daan

Oh, dat is echt naar. Iemand die het complete verhaal niet kent, zou misschien kunnen denken 'dat je dáár nog mee zit!', maar ik kan me dat echt wel goed voorstellen. Juist dat soort situaties vertellen meer over het geheel.

Vaagdraad

Als je nou had gevraagd welke gebeurtenis uit het nieuws je persoonlijk aangegrepen heeft, dan was er in elk geval nog een link met de brand in de Notre Dame geweest. Nu zwabbert de draad echt alle kanten uit, en culmineert in grote persoonlijke drama's waarbij iedereen (terecht) de hand voor de mond slaat en de oorspronkelijke luchtige opzet helemaal achter de horizon verdwijnt. Voor die verhalen is ruimte in Verlies en Verdriet, of bij Relaties. Dan zijn de reacties ook wat zinvoller dan alleen maar 'oh wat erg' of de inhoud van een tvpgrogramma. In mijn beleving geef je vooral met het laatste ook geen ruimte, maar neem je ruimte.

Riskant

Ik wil niet mensen ontmoedigen te reageren. Ik sta alleen stil bij het risico dat een reactie een vervolg kan krijgen waar de schrijver mogelijk niet op zit te wachten. Zo schrijft Daan iets en komt er een vraag ‘Hoe was het verder voor jou als kind?’ Dat is als een bezoekje aan de psycholoog en dit doet bij mij wat vreemd overkomen.
Als iemand dit in een off- topic draadje deel, vind ik het moeilijker om erop te reageren dan wanneer het draad onder Relaties of Verlies en Verdriet valt.

Lou

Lou

24-04-2019 om 12:08

Vaagdraad 2

Inderdaad, het zwabbert alle kanten op en dat is ook begrijpelijk. Als het al begint met "het ergste, maar dan los van ziekte", dan gaan mijn wenkbrauwen al omhoog eerlijk gezegd. Ik vind dat zo'n rare spelregel. En waarom? Om je draadje gezellig te houden? En nu wil je dat mensen het bij hun reactie zetten als ze er verder niets over willen vertellen? Het zal wel aan mij liggen maar ik vind de regiefunctie van een TS wel erg ver gaan hier.

Kaaskopje

Kaaskopje

24-04-2019 om 12:12

Kenfan en Flanagan

Als het mijn bedoeling was geweest om het bij het nieuws te houden wel, maar dat was niet hoe ik de vraag wilde stellen. Ik wilde het aan iedereen overlaten wat als ergste ervaren is. Maar, daar kun je misschien wel iets van vinden, ik ging er iets te veel vanuit dat 'men' dat een beetje in het verlengde van soortgelijke situaties als uit het nieuws zou doen. Nu er toch groter leed gedeeld wordt, vind ik niet dat deze mensen een ongemakkelijk gevoel bezorgd moet worden door ermee om te gaan zoals nu gebeurt. Dat men het wil delen, zegt misschien ook iets over de behoefte om dat te willen doen.

En Flanagan, ik voel nu toch echt boosheid opkomen, omdat je wederom laat merken dat je mijn motieven wantrouwt. Dat zegt dan toch echt meer over jezelf. Vraag jij in het echte leven ook nooit door als iemand iets ergs vertelt? Daan vertelt iets ernstigs, dan vind ik het gekker om dat gewoon te negeren, omdat we niet in de juiste rubriek zitten, dan toch maar wat verder te vragen. Daan is denk ik heel goed in staat om aan te geven dat ik teveel vraag.

Toestemming nodig?

Als de topic niet al te wonderlijk is (geen pubers die zich vervelen) mag je toch een topic starten zo je goed dunkt? Als de vraag je wenkbrauwen doet fronsen, kan je die vraag ook links laten liggen. Je wordt niet verplicht een bijdrage te leveren.

Overigens heb ik het topic wel opgevat als "ik heb wat ergs uit het nieuws meegemaakt", want het was bepaald indrukwekkend wat ik heb gepost, maar niet het ergste uit mijn leven, want dat was nou net gerelateerd aan ziekte. Geldt ook voor Kaaskopje, denk ik.

Kaaskopje

Ik wantrouw je motieven niet. Ik zie het alleen als een onderschatting van de emoties. Ik wil niet dat iemand achteraf spijt krijgt van zijn/haar openhartigheid.

In het echte leven vraag ik niet door als ik diegene niet goed ken. Zelfs niet als ik diegene wel goed ken. Ik vraag niet direct hoe de jeugd was, omdat dat heel gevoelige elementen kunnen zijn. Te gevoelige elementen waarmee je onbedoeld oude wonden van diegene mee kan openhalen. Ik hou het zoveel mogelijk bij de gedeelde info en wacht af tot diegene meer wenst te delen of om advies vraagt.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.