Zo gek op mijn stad, hebben jullie dat ook?
ik stond gisteren met mijn jongste weer eens op het hofje midden in het centrum van Haarlem (het hofje is vrij onbekend), heerlijke herinnerigen heb ik aan het hofje. Er stonden een paar aardige Duitse toeristen die ik iets kon vertellen over Haarlem. En ik was even zo intens gelukkig dat ik hier woon, ik ben zo trots op mijn stad, historisch, leuke winkels, fijne restaurants, dicht bij Amsterdam, dichtbij de zee en de duinen. We wonen er nu zo'n 8 jaar. Ooit als de jongste op de middelbare zit dan verhuizen we weer richting centrum, maar verder wil ik deze stad nooit meer in ruilen voor een andere.
Hebben jullie dat ook en in welke steden wonen jullie ?
Nee irma
je snapt het punt niet, hoeft ook niet, maar discussieren heeft dan ook geen zin.
Manda
Snap je het zelf wel dan, waarom je andere mensen niet begrijpt.
Irma
Je hoeft niet na 10 jaar op je man uitgekeken te zijn, maar je hoeft ook niet met je eerste vriendje te trouwen. En je hoeft ook niet bij je eerste baan te blijven. De meeste mensen zoeken rond, kijken wat het beste bij hen past. Op een gegeven moment heb je rondgekeken, ervaringen opgedaan en weet je waar je gelukkig van wordt. Dat betekent niet dat je vervolgens van man blijft veranderen, of van baan.
Ik vind het zelf ook altijd wat sneu als ik in mijn jeugd dorp terug kom, en vrouwen zie die ik van de lagere school ken. Die lopen al 40 jaar in datzelfde winkelcentrum rond,hebben nooit ergens anders gewoond. Lijkt me echt vreselijk.
Hibiscus
Ik snap het wel
Ik snap wel wat Manda doet, je hebt bepaalde dromen voor je kinderen. Ik denk dat jij Pelle die ook wel hebt. Jij vult het misschien niet zo in als Manda, dat is ook wel erg gedetailleerd (waarom Amsterdam? omdat dat dichtbij is, misschien gaan ze wel studeren in Groningen of in het buitenland)
je dromen en verwachtingen voor je kinderen komen voor een deel voort uit je eigen ervaringen. Ik heb bepaalde dingen gedaan waar ik blij mee ben, en ik heb bepaalde dingen niet kunnen doen die ik graag had willen doen. dat gun ik mijn kinderen. Gelukkig hebben ze een eigen mening en krijgen ze van ons de ruimte om hun eigen leven in te vullen.
Maar door hun achtergrond, met grootouders waar 3 van de vier gestudeerd hebben en ouders die dat allebei hebben gedaan, is de verwachting dat ze dat ook gaan doen. en ik weet, behaalde resultaten geven geen garantie voor de toekomst, maar toch gaan we daar nu van uit gezien hun karakters en schoolresultaten.
De kans dat ze op hun 18e iemand uit Schin op Geul tegenkomen, daar mee trouwen en daar dan ook meteen gaan wonen acht ik vrij klein. Als ze daar gelukkig van worden, so be it. Maar een zekere teleurstelling zal daar van mijn kant wel bij horen.
Omdat ik weet hoe geweldig het is om te studeren, om in wereldsteden te wonen, em verder te kijken in de wereld. Dat gun ik mijn kinderen. En ik denk dat Manda diezelfde dromen heeft. Sterker nog, ik voer die dromen nu al uit. Mijn zoon doet nu al dingen waar ik in mijn jeugd van droomde, en hij is dolgelukkig.
Hibiscus
Ben juist vaak jaloers op die "suffe mensen"
Zelf heb ik door omstandigheden de hele wereld al overgezworven. Net afgelopen week rekende ik uit dat ik voor het eerst in m'n leven al 7 jaar achter elkaar in eenzelfde huis woon! Ik heb op tig scholen gezeten, in tig landen gewoond, nog véél meer huizen en ik kan juist heel jaloers zijn op mensen die honkvast zijn. Ik heb hier veel kennissen die de hele familie in de buurt hebben wonen, heb ik niet. Die elk jaar naar het zelfde strand gaan en daar zelfde vrienden ontmoeten, heb ik niet. Waar de kinderen gezellig met neefjes en nichtjes omgaan in het weekend, hebben die van mij niet!.
Ik ben heel gelukkig met m'n leven maar ervaar wel dat al die veranderingen, die vaak moesten plaatsvinden, was dus geen keuze, mij heel ongedurig hebben gemaakt. Ik zou nu dus ook het liefste verhuizen, maar gezien de huidige huizenmarkt in Spanje is dit geen doen, dus moet ik noodgedwongen hier in m'n prachtige huis in rustige buurt, vlakbij school, op 10 minuten van strand én centrum grote stad, blijven zitten. Heb ik mezelf toch even goed aangepakt, ben ik nou gek, nooit tevreden! Maar daar gaat het niet om, ik ben harstikke tevreden, maar na een tijdje gaat het broeien en moet ik wat anders. Deze keer een andere oplossing, ik begin een nieuwe zaak, ik heb persé een nieuw project nodig!
Ik kan ook met jaloezie kijken naar inwoners van de echte kleine dorpjes in de bergen hier die nog nooit naar de stad zijn geweest of naar het strand, ik denk juist, wát een rust helemaal niets moéten!!
Pecas
Manda
Kwa vakantie,als ik al kan, doe ik het liefste steeds iets anders. Kwa wonen,als ik een stek heb, verkas ik niet zo snel. Omdat ik rekening houdt met mijn kinderen, die hier hun basis hebben, en dat vind ik belangrijk. Dat die basis niet steeds veranderd.
Maar ik kan me overal thuisvoelen omdat ik geen wisselingen nodig heb om gelukkig te zijn. En ik denk dat daar het verschil zit. Want waar je ook woont, vroeg of laat kom je jezelf tegen. Wegvluchten heeft geen zin..
Hibiscus
Ik snap wel wat Manda doet, je hebt bepaalde dromen voor je kinderen.===
Het kan raar klinken, maar ik heb geen dromen voor mijn kinderen. Niet omdat het mij niets kan schelen, maar ik ben niet degene die hun leven moet leiden maar zijzelf. Wie ben ik om daar verwachtingen aan op te hangen? Ik vind dat uit principe iets heel verkeerds. Het enige wat ik dan wel van ze verwacht is dat ze bezig blijven. Is het niet in een opleiding dan wel in een baan. Twee neven van ons wonen bij hun ouders thuis en doen amper iets. Studies worden niet afgemaakt en ze komen nog steeds niet veel verder dan een krantenwijk. Ik zou daar niet tegen kunnen. Hun ouders hebben er minder moeite mee, wat volgens mij de directe oorzaak is van het niets doen.
Maar een zekere teleurstelling zal daar van mijn kant wel bij horen.===
Het lijkt mij erg als je kinderen dat door hebben. Jouw leven is geen blauwdruk voor het leven van je kinderen.
Fiorucci
je zegt dat je voor je kinderen niet wilt verhuzien, omdat je hen een basis wilt geven.
Wij zijn juist ook voor de kinderen verhuisd, omdat we hen een ervaring wilden meegeven die zeer waardevol is. We zijn straks een jaar weggeweest, en ze hebben heel veel geleerd. Over zichzelf, over elkaar en over ons. Als bonus spreken ze vloeiend een wereldtaal.
Vooral onze zoon heeft heel veel zelfvertrouwen gekregen in dit jaar. Als we terug gaan, neemt niemand hem dat meer af.
Die basis, die hebben ze echt wel hoor. binnen het gezin. We hebben alle vier geleerd dat we fexibel zijn, krachtig en vooral een heel goed en sterk team.
Ik zeg niet dat je dat niet kunt als je op een plek blijft. dat lukt vast heel goed en dat werkt prima voor heel veel mensen. Maar ik vind het wel jammer dat je impliceert dat je alleen een basis kunt bieden door op 1 plek te blijven. Misschien lees ik het verkeerd, maar ik vind je zin: "Omdat ik rekening houdt met mijn kinderen, die hier hun basis hebben, en dat vind ik belangrijk" vreemd. alsof ik geen rekening hou met mijn kinderen.
Goh, ik doe niet anders. Maar iedereen geeft daar andere invulling aan. Vanuit zijn eigen ervaringen en achtergrond. Ik heb als kind de jaren die we uit nl weg waren als heel prettig ervaren. En het was ook prettig om weer terug te komen.
Ik heb het niet over families die telkens maar ergens een paar jaar wonen en dan weer doortrekken. Zo is het bij mij nooit geweest, en zal het nu ook nooit worden.Ik kan me voorstellen dat dat heel moeilijk is voor kinderen. Maar een jaar een uitstapje maken kan heel verhelderend werken, voor ouder en kind.
Hibiscus
Kaaskopje
Ja, teleursteling is lastig om te accepteren voor kinderen. Ik zal dan ook alles eraan doen om mijn teleurstelling als ze in Schin op geul gaan wonen op hun 18e niet te laten merken 
Mijn leven is absoluut geen blauwdruk voor hun leven. Maar ik kan wel dolgelukkig worden van het feit dat mijn zoon ergens is uitblinkt wat toevallig altijd mijn droom was. Heb ikhem daarin gestuurd, natuurlijk. Omdat ik altijd bezig ben met muziek, is hij aangestoken. Als ik altijd met, zeg maar, voetbal was bezig geweest, was hij nu misschien wel een natuurtalentje voetbal geweest. Het is maar wat je als gezin doet.
Ik heb verwachtingen en dromen. En als die anders uitpakken, komt dat ook allemaal goed hoor. Ik ben geen tijgermoeder, ik dwing ze niet tot het uiterste. Maar ik wil wel dat ze hun talenten benutten. Dat vind ik ook een van mijn taken. Let wel, een van mijn taken, niet de hoofdtaak. Dat is dat ze gelukkig zijn. En als dat in Schin op geul is, ben ik heel gelukkig voor hen.
Hibiscus
Oh ja
Nog even over mijn voetbal/muziek voorbeeld. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat een kind nergens in uitblinkt. Ook prima. dat was ik als kind en zo ben ik nog steeds. Mijn kinderen hoeven nergens in uit te blinken. Als ik het terug lees, is het nu net alsof ik bedoel dat een kind moet uitblinken en dat is natuurlijk niet zo.
Hibiscus
Jessica
Gezellig toch juist, tussen al die Hagenezen op de Veluwe 
Ik denk dat mijn droom gebaseerd is op een klasgenoot van mij die van adelijke afkomst was. Zodra het zomer werd, verhuisde de hele familie naar het familielandgoed op de Veluwe, hun zomerresidentie. Misschien toch maar mijn droom bijstellen, want dat landgoed gaat het hem niet worden
Pecas
Dat heb ik nou ook, die lichte jaloezie. Misschien omdat we beiden in het buiteland wonen en de dingen daarom anders zijn gaan zien? Toen ik net in Spanje woonde was ik een best beetje trots op mijn gedurfde stap maar dat is gesleten. Ik heb trouwens niet de wereld overgezworven zoals jij, in die zin ben ik best honkvast, ik kwam, ik zag en ik wil niet meer weg (hooguit naar een ander huis op hetzelfde eiland).
Hibiscus
Maar ik kan wel dolgelukkig worden van het feit dat mijn zoon ergens is uitblinkt wat toevallig altijd mijn droom was. Heb ikhem daarin gestuurd, natuurlijk. Omdat ik altijd bezig ben met muziek, is hij aangestoken. Als ik altijd met, zeg maar, voetbal was bezig geweest, was hij nu misschien wel een natuurtalentje voetbal geweest. Het is maar wat je als gezin doet. ===
Ik heb het maar even helemaal gekopieerd
Dat vind ik toch weer iets anders. Dan is wat je kinderen doen een toevallig gevolg van jullie bezigheden en interesses. Dat kan net zo goed juist de andere kant opslaan. Geen haar op hun hoofd die muziek wil spelen, of ze op voetbal doet gaan, omdat ze er thuis mee doodgegooid worden. Ik vind interesses binnen een gezin dus iets anders dan verwachtingen hebben van je kinderen. Dat zou bijvoorbeeld betekenen dat je héél erg van de muziek van Mozart houdt en verwacht dat je kind dat later kan spelen. Zo werkt dat niet voor mij. Ik zou het absoluut leuk vinden als mijn kind Mozart kan spelen, net zo leuk als ik het vind dat de een nu op scouting zit en de ander op voetbal. Zolang ze er zelf maar plezier in hebben.
Durf
ha en ik ben juist jaloers op mensen die zomaar naar een ander land (trouwens ver van je huidige woonplaats vind ik ook al wat) durven te verhuizen. Ik ben niet zo. Ik ben honkvast, durf dat soort dingen niet zo, hou niet van veranderingen, ben bang dat het tegenvalt. Het is trouwens ook niet zo dat ik het heel graag wil maar niet durf hoor, maar ik vind het altijd heel stoer van anderen die hun hele hebben en houwen durven achter te laten en weggaan. Dan voel ik mezelf ook wel eens suf en duf.... maar ja, ieder zijn meug, ik zou er niet gelukkig van worden en enorme heimwee krijgen denk ik.
Maar waarom
Waarom is het sneu als je lang op dezelfde plaats woont en daar niet weg wil?? geef me dan eens een goede reden??
Ik ben zo'n suf mens
Ik word vreselijk ongelukkig van verhuizen en was het liefst mijn hele leven in mijn geboortehuis blijven wonen (toevallig wel een 17de-eeuws huis in een adembenemend mooi dorpje aan de Vecht, dat zal zeker meespelen). Ik ben een ontzettende heikneuter. Dat ik in Amerika en Duitsland heb gewoond (beiden kort) lag aan de mate van mijn verliefdheid op diverse manspersonen, niet aan mijn avontuurlijke inslag.
Mijn man is immigrant en bij hem (en bij andere migrantenvrienden) zie ik hoe zwaar het is om je leven op die manier om te gooien. Ik zou het voor mezelf niet willen, al kan ik moeiteloos tig redenen opnoemen waarom het op zich heel waardevol zou kunnen zijn.
Nee, hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat Kant gelijk had toen hij op de vraag waarom hij nooit verhuisd was en ueberhaupt zeer weinig reisde, antwoordde: waarom zou ik? Je neemt toch altijd jezelf mee.
Erg he? En hier komt nog iets veel ergers: ik hoop dat mijn kinderen ook niet duizenden kilometers verderop gaan wonen. Dat zou ik echt vreselijk vinden.
Groetjes
Massi
Irma
Ik vind het sneu als ik schoolvriendinnen in mijn jeugd dorp zie lopen en weet dat ze nooit ergens anders gewoond hebben. Omdat dat dorp echt heel saai is en de wereld heel mooi is en er veel te ontdekken valt. Omdat ik op iedere plek waar ik gewoond heb iets meer over mezelf heb geleerd. Omdat ik heel interessante mensen heb leren kennen, die ik in dat dorp nooit had leren kennen.
Ik zeg dat ik er niet aan moet denken, ik geloof graag dat anderen het prima vinden.
Ik zou het zo sneu voor mezelf vinden als ik altijd in dat dorp was blijven wonen, dan had ik een hoop gemist.
En dus vind ik die vrouwen een beetje zielig, tewijl ze dat natuurlijk helemaal niet zijn. Die zijn gelukkig, hebben een leuk huis, goede scholen in de buurt en ruimte genoeg.
Anderen vinden mij vast heel zielig omdat ik geen plek in de wereld zou kunnen bedenken waar ik begraven wil worden. Ik zou niet weten waar ik wil liggen. Dan maar uitgestrooid in de zee.
Hibiscus
Dat is niet sneu
"Waarom is het sneu als je lang op dezelfde plaats woont en daar niet weg wil?? "
daar is niets sneus aan, heb ik ook nergens gezegd.
Hibiscus
Misschien hebben ze wel een veel interessantere baan dan jij, misschien hebben ze ook veel mensen leren kennen via een andere weg als steeds verhuizen, misschien hebben ze qua verdriet wel veel intensere dingen meegemaakt dan jij, en al is dat niet zo, wat dan nog???
In zekere zin
ben ik soms wel een beetje jaloers op mensen als uit 'ik vertrek'. Jaloers op hun lef en gevoel voor avontuur. Maar ik kan het nog zo leuk vinden, of dapper, of wat dan ook, de vraag is of zo'n stap realistisch is voor mij en ik dénk dat dat niet zo is. Zeker nu niet meer, nu ik de 50 gepasseerd ben en te weinig geld op de bankrekening heb om ergens te gaan rentenieren. En vervolgens moet ik mezelf dus in de acceptatiemodus zetten. Mijn leven is hier, mijn man wil zijn leven hier, daar heb ik vanuit te gaan. Dromen van iets anders maakt ontevreden. De enige droom die ik nog hoop waar te maken en waar ik echt om zou moeten huilen op mijn sterfbed als ik die droom niet heb uitgevoerd, is een reis naar mijn geboorteland. Kosten zo'n 10.000 euro voor ons samen. Tegen dat ik 60 ben misschien?
Hibiscus
Oh dat is ook beslist mogelijk. Maar ik ben als kind van negen uit die veilige basis gerukt, halverwege een schooljaar honderden kilometers ver weg verhuisd (mijn pa was beroepsmilitair), en voor mijn zelfvertrouwen is dat vreselijk geweest. Ik kwam in een klas waar het mij nooit gelukt is erbij te horen,het heeft mijn verdere jeugd ten nadele beinvloed. Dus ik blijf zitten waar ik zit, tot ze allemaal het huis uit zijn.
Begrijpelijk
Ik ben ook als kind van hot naar her verhuisd, dus nu blijf ik zitten waar ik zit. Mijn ouders (met als hobby: verhuizen) begrijpen hier niets van, maar ik begrijp hen weer niet
Toch begrijp ik ook weer niet de 80% van mijn oude klasgenootjes, die allemaal in dorpje x zijn blijven plakken, en daar ook heel trots op zijn. Die keken memet grote ogen aan toen ik klaar met de middelbare school op kamers ging wonen, naar de grote stad.
Kan me ook niks schelen wie wat begrijpt, als ik mezelf maar begrijp
Moet zijn
als ik me mijzelf maar begrijp (typ te snel)
Volgens mij ben ik het toppunt van suf
Ik woon al mijn hele leven in een dorp met ongeveer 4000 zielen in the middle of no-where in Limburg. Ik werk trouwens ook in dit dorp. Heb toen ik 18 was een jaartje met vriend (nu man) in een klein stadje op 15 kilometer afstand van dorp gewoond en vond het verschrikkelijk. Dus zo gauw we een huisje konden krijgen weer snel terug. En ik ben niet van plan ooit te gaan verkassen!
Waarom? Tja, ik vraag het me ook wel eens af. Mooi is m'n dorpje niet bepaald, qua winkels is het ook niet veel soeps en veel meer cultuur dan carnaval vind je hier ook al niet 
Voor mij is de belangrijkste reden dat dit dorp THUIS is. Ik ken alle straten, er is nauwelijks criminaliteit, ik ken veel mensen, maar het belangrijkste is toch dat mijn hele familie hier woont; moeder, vader, oma, ooms, tantes, neefjes, nichtjes enz. En onze familieband is heel sterk.
Verder vind ik het heel fijn dat ik mijn dochter (autistsich en verstandelijke beperking) een veilige leefomgeving kan bieden, waar ze ook volledig geaccepteerd wordt. Iedereen kent haar, en let een beetje "extra" op haar.
Ach ja, dan maar suf, ik voel me hier prima!!!
Oei ai
Manda: "Verder kan ik mij dan ook niet voorstellen dat mijn eigen kinderen niet uitvliegen, ik denk dat die allebei wel richting Amsterdam willen en misschien als ze ooit zelf kinderen krijgen weer terug gaan. We zullen zien."
Dit is dus weer iets waar native Amsterdammers van gruwelen: In Amsterdam wonen tijdens de studie en dan op voorhand al verkondigen dat je na je studie weggaat.
Zo hebben we waarschijnlijk allemaal dingen die we suf vinden.
Liora
Ha, ik ben in ieder geval niet suf
Sinds mijn 18e, dus twintig jaar, heb ik minstens 10 banen gehad (waaronder uitzendbaantjes van een paar maanden), en ben 10 keer verhuisd. Drie keer samengewoond, twee keer getrouwd geweest. En dan durf ik nog steeds te roepen dat ik niet van veranderingen houd Nouja, het was niet altijd even leuk en rozengeur, maar ik heb er wel veel van geleerd (vooral hoe het níet moet).
Haarlem en verhuizen
Ik heb niet lang in Haarlem gewoond, maar lang genoeg om er heimwee naar te hebben ja, een echt fijne en mooie stad om in te wonen. Wellicht gaan we nog eens terug.... als we een loterij winnen (want ik ga niet meer terug naar gaskachels, enkel rammelglas, een kamer minder of een bovenwoning).
En of je vaak of minder vaak verhuist, heeft totaal niets met saaiheid, sneuheid of een wereldburger te maken.
Niet suf
Ik vind het helemaal niet suf om je hele leven in hetzelfde dorp te blijven. Waarom zou dat suf zijn? Ik ben heel vaak verhuisd, tussen verschillende landen en binnen landen. Ik heb nu een beetje hetzelfde als wat Pecas omschrijft. Een soort onrustig gevoel, altijd weer verder willen kijken, altijd het idee dat er misschien ergens anders een plaats is die veel beter bij mij past en waar ik me echt helemaal thuis zou voelen. Ik heb nergens een echt thuis gevoel meer. Wie weet komt dat ooit.
Het lijkt me heerlijk om die innerlijke onrust niet te hebben, om in een vertrouwde omgeving te wonen waar je iedereen kent en iedereen jou kent, waar je alle straten en waar je gewoon thuis bent. Heerlijk om volkomen tevreden te zijn met je omgeving en niet de behoefte te hebben om steeds maar verder te gaan, volkomen rust en vrede met je omgeving. Dat is niet suf, dat is gevonden hebben waar anderen hun hele leven naar op zoek zijn.
ps: niet iedereen is natuurlijk op zoek naar die rust, er zijn ook mensen die innerlijke onrust juist willen cultiveren; Een goede vriend bijvoorbeeld zei ooit dat hij zich ergens teveel thuis voelde hij weg moest want hij wil de eeuwige buitenstaander en observator blijven. Een andere vriend zegt dat onrust hem creatief maakt. Zelf zou ik het heel fijn vinden om van dat onrustige gevoel af te komen.
Zoals hibiscus
Zoals Hibiscus het verwoordt vind ik het ook wel, alhoewel ik dus juist wel honkvast ben. Als ik dan hoor dat mensen een tijd in een ander land hebben gewoond ben ik wel een beetje jaloers op hun kracht om dit avontuur aan te gaan. Dan voel ik me weleens wat saai, zo altijd in hetzelfde dorp. Maar ik heb die durf niet om op te stappen (als is het maar voor een tijdje)
Reactie
Irma,
ik vind het niet sneu als mensen lang op 1 plek blijven wonen, dat heb ik ook niet gezegd. Ik heb het gehad over de oude schoolvriendinnen die nooit het dorp uit zijn geweest en daar al meer dan 40 jaar wonen. Misschien als je mijn dorp zou kennen, zou je het met me eens zijn, het is namelijk echt niet leuk Ik heb zelf 12 jaar in Haarlem gewoond, best lang vind ik zelf.
Pelle, we zijn hierheen verhuisd en er wordt natuurlijk gewerkt. Maar we zijn niet uitgezonden ofzo. We wilden graag in Londen wonen en zijn op zoek gegaan naar mogelijkheden hier. Toen er iets was hebben we onze banen opgezegd en ons huis verkocht. Ik weet trouwens niet zo goed waarom je die vraag stelt, doet dat ertoe?
Fiorucci, ik kan me voorstellen dat je door jouw eigen ervaring blijft waar je bent. Ieder kind reageert natuurlijk anders op verandering. Onze dochter heeft het nu ook wat moeilijker dan onze zoon, en dat is 1 van de redenen waarom we nu gaan kijken of we hier blijven of dat we naar Nederland terug gaan. Omdat het voor iedereen fijn moet zijn.
Hibiscus