Onderzoek naar overgewicht bij kinderen

AnneJ, de huisarts

"Als er aanleiding is voor lichamelijke redenen, aanleg of ziekten kan de huisarts daar iets mee. Ook de gevolgen zijn beter in beeld bij de huisarts.
Ook is het via de huisarts mogelijk om een passende doorverwijzing te krijgen naar een obesitaspoli en Heideheuvel."

In de ideale situatie wel, ja. Maar zolang er nog huisartsen zijn die met droge ogen durven te beweren dat iemand gewoon maar minder moet eten of aanraadt een Weight Care kuurtje te doen en weigert door te verwijzen naar een gespecialiseerde kliniek als Heideheuvel omdat hij vindt dat de patiënt meer wilskracht moet tonen, missen nog veel mensen met overgewicht de boot.

En zolang er nog zoveel taboe op overgewicht ligt zullen er ook mensen zijn die die stap niet durven maken. En al helemaal niet als je kinderen overgewicht ontwikkelen. Na alle berichten over Jeugdzorg die zich in Amsterdam op dikke kinderen wil storten en voorstellen om hun ouders "aan te pakken", wat toch behoorlijk dreigend en beschuldigend klinkt, kan ik me daar goed iets bij voorstellen.

De drempel naar hulp, echt serieuze hulp bij obesitas, zowel bij kinderen als bij volwassenen, is vaak nog veel te hoog.

Daarbij: bewegen is heel belangrijk, maar in gezinnen waar het leven wegens overbelasting in welke vorm dan ook vooral overleven is, is bewegen net even een stap te ver. Te hoge drempel.

Theekopje

Je hebt helemaal gelijk.

Maar dan nog: er zijn mensen die blijkbaar toch de discipline hebben het vieze gezonde voer te kiezen.

Of is dat maar een minderheid en kiest de meerderheid voor lekker ongezond? Als ik zie hoe druk het altijd is bij de snacks op de stations vermoed ik dát.

Toch slaagt een gedeelte van de mensen er in slank te blijven. Omdat ze meer bewegen? Omdat ze sneller verbranden? Omdat ze geluk hebben?

Eigen oplossingen

Je kunt ook de eigen oplossingen van mensen respecteren. Ik heb twee obese expats op kamers gehad. De een ging direct fietsen naar zijn werk, daar had hij zich op verheugd dat dat kon in Nederland. En hij haalde zijn motor hierheen om toeristische tochtjes te maken als hij een keer een weekend hier was. Ook ging hij gelijk meedraaien in een kookrooster, was ik ook eens er vanaf.
De ander was te dik om te fietsen maar die ging in plaats van met de auto met openbaar vervoer, en dat gaf meer wandelingen, in plaats van deur tot deur met de auto.
Daardoor voelden beiden zich wel beter na een tijdje. Of ze afgevallen waren weet ik niet want ik heb geen weegschaal in huis. En ik heb me er verder uiteraard ook niet mee bemoeit.
We hadden daardoor weleens 'english breakfast' met worstjes en ei, als tea, en de tweede tracteerde weleens op fastfood of gaf zoon wat hij overhad, maar ook daar heb ik me geen moment mee bemoeit of zorgen overgemaakt. Ik denk dat ze ook in de UK langzamerhand wel weten wat de gezondere keus is, en daar hoef je ook niet altijd consequent in te zijn.
Zelf haal ik ook weleens een keer een broodje hamburger, die van een euro zijn best een keer lekker.
Accepteren inderdaad. Het is voor jezelf al een worsteling genoeg, niet nodig dat anderen dat dan gaan lopen bekijken en beoordelen.
Overigens beiden met topbanen in de IT, maar een gezin thuis zodat ze de werkweken liever op kamers doorbrachten.
En van de laatste dacht ik ook wel voor de veiligheid. Onder de mensen zijn is wat veiliger als je zo groot bent en ongezond.

(eigen) keuzes en wéten wat je doet

Ik denk dat een ieder (ook jongeren) wel weet dat voldoende groeten belangrijk is, dat voldoende bewegen belangrijk is en dat dagelijks pizza eten geen goed plan is. En we weten ook allemaal dat er in de winkel allerlei lekkers te koop is, zo ook bij de Mac of de snackbar. We weten ook allemaal dat dat voor af en toe zou moeten zijn en dat je je er niet mee moet volstoppen enz.
Kortom, allerlei snacks en snoep naar binnen werken, iedereen weet (dus ook jongeren) dat dat niet een goed plan is. Dat is m.i. toch wel duidelijk. Welke keuze je dan ook maakt. Je weet het.
Waar het meer om gaat: weten we wel genoeg over een maaltijd die we als normaal/gezond beschouwen? Zorgelijker vind ik dat mensen denken redelijk gezond te eten, maar wellicht foute keuzes maken.

Maar ik vind het niet de taak van iedereen om daar maar commentaar op te leveren. Als iemand daar aan wil werken kan dat via de huisarts, een dietiste, of onderzoek op internet of in literatuur.
Het vervelende is dat iemand die te dik is altijd opvalt, dat wil niet zeggen dat je dan de vrijheid neemt om daar maar commentaar op te leveren. Je hebt ook nog een gewoon leven en wil niet altijd bezig zijn met eten, dat is obsessief. Daar kun je als buitenstaander aan bijdragen door wel in te gaan op de normale relaties en het leven zelf en niet voortdurend met argusogen iemand te bekijken. Daar zou je inderdaad een eetstoornis van krijgen.
Ik heb dat dan ook zoveel mogelijk weggehouden bij mijn kinderen. Zonde van je leven.

Natuurlijk annej

Helemaal eens: geen(voor)oordelen hebben over te dikke mensen.

Maar dat wat anders dan waat het hier over gaat. Schoolmaaltijd (incl de daarbij gaande verantwoordeing bij iemand anders leggen) versus zelf zorgen voor een goede maaltijd voor je kinderen. En vooral ook de naieve illusie dat je kind dan 5 dagen in de week goed fegeten heeft met alle aspecten die daarbij horen.

Goh Bieb

wat bijt je je toch vast in dingen die je kennelijk zo leest maar die niet zo geschreven staan

hoezo "versus zelf zorgen voor een goede maaltijd voor je kinderen"?! Is er iemand hier die beweerd heeft dat het niet belangrijk is dat mensen zelf voor goede maaltijden zorgen? nee, dat maak jij er van.
er zit nog heel veel tussen zwart en wit he?

maar ik ga niet meer op jou reageren. ik ga liever verder met een zinvollere discussie.
jij blijft maar in je eigen kringetjes van verontwaardiging ronddraaien.

moeten kiezen

"als ik ergens iets te eten moet kiezen is mijn keuzevolgorde
1 lekker en gezond
2 lekker en ongezond
3 vies en gezond.
Als bedrijfskantines of scholen alleen maar opties 2 en 3 aanbieden zie ik het nog niet makkelijk goedkomen met de obesitasepidemie. "

Volgens mij maak je hier toch een denkfout. Als je tussen 2 en 3 MOET kiezen zullen er inderdaad weinig mensen zijn die optie 3 kiezen. Maar er is ook nog een optie 4: 'geen van bovenstaande'. Over het algemeen is het geen verrassing dat je overdag moet eten. Je kan voorbereid op pad gaan en optie 1 zelf mee nemen of, bij plotseling honger, besluiten om even te wachten tot je thuis bent of elders iets te eten.

Het aantal keer per jaar dat je echt uit optie 2 en 3 MOET kiezen is zeer gering.

Toevallig vandaag 2 jaar geleden geschreven

https://decorrespondent.nl/983/zelfmoord-in-slow-motion/74867352164-4bf31916

"Wij leven in een wereld waar meer mensen te dik zijn dan er honger lijden. Bijna 50 procent van de Nederlanders heeft overgewicht. Diabetes is de meest voorkomende chronische ziekte in ons land. Schat, wat zullen we vandaag eens eten?

Zelfmoord in slow motion

Rob Wijnberg

Precies twaalf weken heb ik nu een stringent fitnessregime gevolgd, bestaande uit zes dagen per week sporten en een zo gezond mogelijk dieet. (Voor wie het interesseert, het resultaat: 12 kilogram lichter, 12 kilowatt energie rijker.)

Vooral mijn eetpatroon heb ik danig op de schop genomen. En dan bedoel ik niet met de natte vinger, onder het mom 'dit ziet er wel gezond uit, laat ik dat maar nemen.' Nee, na een minutieuze studie van het verschil tussen simpele en complexe koolhydraten, de goede en verkeerde suikers, enkelvoudige en meervoudige vetten en alles wat er nog meer komt kijken bij het bepalen van de werkelijke voedingswaarde van een product (les 1: wie alleen op calorieën let, kijkt totaal verkeerd), heb ik mijn winkelmand, mijn koelkast en mijn bord eens goed onder de loep genomen.

En daar werd ik, op z'n zachtst gezegd, niet vrolijk van.

Niet dat ik nu zo vreselijk ongezond at - aan mijn twee ons groente, twee stuks fruit kwam ik heus wel -, maar de lessen die ik de afgelopen twaalf weken heb moeten trekken over mijn oude eetpatroon, zijn - wat is in dit verband een passende metafoor? - niet mals? Zuur? Zwaar op de maag?

Nu, u snapt wat ik bedoel.

Pendelen tussen Hartaanval-To-Go en Diabetes Express

Laat ik beginnen met de conclusie die u nog het bekendst zal voorkomen, namelijk: als het op eten aankomt, worden we compléét omsingeld door troep. Wie eenmaal heeft besloten een tijd helemaal geen ongezonde hap te eten, ziet plotseling hoe on-voor-stel-baar vaak je daar op een dag mee geconfronteerd wordt. De Febo's, Smullers, Burger Kings, Kentucky Fried Chickens, McDonald's, Döner Kebabs, Pizza Huts, Domino's, Taco Mundo's, Mex To Go's, Spare Rib Expressen en ga zo maar door: vooral in grotere steden is er letterlijk geen ontkomen aan. En dan tel ik al die snackbarren, rotizaken, pizzeria's, loempiastands, gebakkramen en hotdogwagentjes nog niet mee.

Bovendien zijn er ook nog de boobytraps onder de eettenten: de plekken waar je dénkt betrekkelijk gezond je honger of dorst te kunnen stillen, maar waar je in werkelijkheid gewoon een Smullers met een andere luifel binnenloopt: de Starbucksen, de Julia's Pastazaken, de Delifrance's, de Subways enzovoort enzoverder. Ik geef ruiterlijk toe: ook ik dacht altijd dat 'broodje gezond' gewoon 'broodje gezond' betekende, helemaal als er ook nog 'vers' en 'ambachtelijk' en meer van dat soort geruststellende marketinggoochelarij bij vermeld werd.

Maar als je door je strengste bril naar de etiketten achterop kijkt, schrik je je helemaal dood: al die broodjes, sauzen, pasta's en koppen koffie zijn eigenlijk Big-Macs-in-schaapskleren - zoveel vet, suiker, zout, E-nummers en conserveringsmiddelen zijn er aan toegevoegd. Voorbeeld: met een Club Sandwich van Subway, op het oog niet veel meer dan een plak kalkoen, schijf komkommer, blaadje sla - expliciet aangeprezen als een broodje met maar '6 procent vet' - krijg je al 54 procent
Hier kun je de voedingswaarden van de Club Sandwich vinden.
van je aanbevolen dagelijkse hoeveelheid zout binnen. Dat is, geloof het of niet, méér dan met een Big Mac (40 procent) - en die is zo ongeveer ontworpen om er cola bij te verkopen (een drankje met 17 (!) klontjes suiker per flesje).

Vooral als forens zit je tegenwoordig gevangen in een permanente spagaat van óf de Hartaanval-To-Go óf de Diabetes Express. Probeer in een willekeurige stationshal of benzinepomp maar eens iets te vinden wat niet bizar calorierijk, oneindig lang houdbaar of in vet, suiker en zout verdronken is: ik geef het je te doen. Ja, het is er wel, bij de appels achterin, maar voor je daar bent aanbeland, ben je wel al vijf keer over de saucijzenbroodjes, Snickers en frappuccino's gestruikeld.
Meer, meer, meer, meer, meer

Tot zover misschien weinig nieuws onder de zon, maar dan nu de alarmbel: onze oude vertrouwde supermarkten zijn niet veel beter. Het mag tegenwoordig allemaal wel 'excellent', 'low-fat,' 'halfvol', 'healthy choice' en 'biologisch' heten, strikt genomen kun je - als je écht gezond wilt eten - het gros van de schappen overslaan. En dat zeg ik, hand op het hart, niet om te overdrijven.

Van de broden tot de ontbijtgranen, van de soepen tot de sauzen, van de kazen tot de conserven, van de diepvries tot de delicatessen: er zit óf een verbijsterende hoeveelheid zout, óf een stuiterende hoeveelheid suiker, óf een misselijkmakende hoeveelheid (verzadigd) vet in - of alle drie. Om nog maar van de tussendoortjes, de snacks, de koekjes en de toetjes te zwijgen. Boud gesteld kun je bijna alles wat in een verpakking zit beter overslaan.

Hoe dat komt, staat op schitterende wijze beschrijven in de bestseller Salt, Sugar, Fat - How The Food Giants Hooked Us, waarin Michael Moss, onderzoeksjournalist van The New York Times, uit de doeken doet hoe de grote voedselproducenten in de wereld de afgelopen twintig jaar alles in het werk hebben gesteld om ons eten zo verslavend mogelijk te maken. En niets is daarin zo effectief gebleken als de heilige drie-eenheid: zout, suiker en vet. Van de onschuldige pastasaus (tomaat is toch gezond?) tot de onverdachte muesli (dat zijn toch alleen maar vezels?): overal is zoveel zout, suiker en vet aan toegevoegd dat je brein enkel nog denkt 'meer, meer, meer, meer, meer.'

Het resultaat is ernaar: voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid zijn er meer mensen te dik dan er honger lijden (laat dat feit eens bezinken). In Nederland lijdt 50 procent van de volwassen mannen en 40 procent van de vrouwen aan overgewicht,
Hier de cijfers over overgewicht in Nederland onder de 65-plussers is dat respectievelijk 62 en 56 procent. In totaal meer dan 10 procent is obesitas-patiënt, oftewel: gevaarlijk zwaarlijvig. Onder ouderen is dat zelfs 17 (!) procent. In het verlengde daarvan: bijna één derde van de Nederlanders gaat tegenwoordig dood aan hart- en vaatziekten; nog eens 6 procent aan spijsverterings-, voedsel-, stofwisseling- of immuniteitsstoornissen. En, niet te vergeten: diabetes is inmiddels de meest voorkomende chronische ziekte van het land. Cijfers die absoluut verband houden met alles wat we aan eten naar binnen proppen.

Voordat ik hier nu van complottheorieën word beticht: ik wil allerminst beweren dat voedselbedrijven 'erop uit zijn' ons ongezond te maken - ze willen gewoon, net als ieder ander bedrijf, zoveel mogelijk producten verkopen. Evenmin ben ik van de school dat alles maar macro-bio-hipsterologisch moet, onder het motto: als het uit een fabriek komt, is het per definitie slecht. Dat is niet zo: goed beschouwd is het een waar wonder hoe veilig (in de zin van: hygiënisch), betaalbaar en grootschalig onze voedselvoorziening is. En ik wil zeker niet beweren dat er géén gezond voedsel te krijgen is, integendeel: ook daar zie je meer en meer van (ook NRC-columnist Marcel van Roosmalen is het niet ontgaan).

Maar nu ik twaalf weken lang op elke koolhydraat heb gelet, en terugkijk op de enorme moeite die ik moest doen om niet te zondigen, ben ik ons voedselsysteem nog kritischer gaan bekijken dan ik al deed. Betaalbaar ja: maar ook verantwoordelijk voor een groeiende kloof tussen hen die het gezonde alternatief kunnen betalen en zij die door een krappe beurs veroordeeld blijven tot pakjes lege kant-en-klaar-calorieën. Grootschalig ja: maar vooral op het gebied van het verkeerde soort eten. En veilig ja: maar niet op de langere termijn.

Integendeel, lees de voedingswaarden kritisch door, spiek in de mandjes van degenen voor je in de supermarkt en aanschouw de rijen die nog altijd staan bij de talloze frituurmuren - en je ontkomt bijna niet aan de conclusie dat zich om ons heen een massale zelfmoord in slow motion voltrekt. Omringd door een snackwalhalla, verleid door voedselproducenten op zoek naar maximale afzet, misleid door onheuse gezondheidsetiketjes, aangemoedigd door een brein dat van geen ophouden weet, eten we ons als rupsjes-nooit-genoeg langzaam maar zeker ons graf in.

Oké doemdenker, wat nu?

Van zo'n fatalistische conclusie zou je haast gaan troosteten, dus laat ik op z'n minst optimistisch eindigen: er is wat aan te doen. Mijn drie belangrijkste lessen:

1) Eet zoveel mogelijk onbewerkt eten. Wetenschappers van de Amerikaanse Yale Universiteit vergeleken ieder dieet dat ze konden vinden en kwamen tot de logische, maar waardevolle conclusie: herken je de oorspronkelijke ingrediënten niet in het eindproduct dat je voor je hebt, laat het dan staan. Maar liefst 80 procent van de chronische ziekten zou met zo'n eetpatroon tot het verleden gaan behoren, aldus de onderzoekers.

2) Doe vooral niet te zuinig. Heel globaal geldt voor voedsel: hoe goedkoper, hoe leger de calorieën. Neem het ultieme voorbeeld: een Big Mac-menu. Goed voor maar liefst 1.500 calorieën, grofweg twee derde van wat je op een dag nodig hebt, voor de prijs van 5,95 euro. Goeie deal, zou je denken. Maar iedereen weet wat er na zo'n menu gebeurt: je voelt je propvol en na twee uur heb je weer honger. Goedkoop voer is duur voer. Niet dat duur eten altijd beter is, maar vaak geldt: op de relatief dure, gezonde varianten teer je meestal langer, omdat er meer voedingswaarde in zit.

3) Let op de trucjes. Een van de meest misleidende trucs die de afgelopen jaren is uitgevonden om eten 'gezond' te doen lijken, is de kreet 'weinig/minder/nul procent vet.' Je ziet het veel bij cruesli's, melkproducten en zelfs snoep. Maar in heel veel gevallen wordt het vet gecompenseerd door, jawel, suiker. En suiker is zo'n beetje de heroïne onder de ingrediënten. Doe alleen al suiker in je ochtendkoffie en je hebt de hele dag door non-stop behoefte aan meer suiker. Daar komt bij dat vet - zeker het soort dat je in bijvoorbeeld olijfolie aantreft - veel minder kwaad kan dan zijn zoete vervanger. Dus mocht je die sticker voorbij zien komen: wees gewaarschuwd. Ook een truc om op te letten: labels die de voedingswaarden geven van het 'bereide product', zoals bij pannenkoekenmeel. Omdat je daar vooral water bij doet, lijkt het eindproduct veel gezonder dan wat er feitelijk in het pakje zit."

Janneke

Een beetje flauw dat jij zegt niet meer op mij te reageren.

Jij haalt een aantal dingen aan, waar ik een reactie op geef of vraag over stel. En daar kom je dan niet meer op terug. Dat is geen discussie.

O.a.:

"Daartoe moet er een kantine of eetzaal in de school komen, en een keuken.
Maar zelfs bij scholen die nu nieuw gebouwd worden, wordt er geen eetzaal gepland."
Mijn vraag wie dat dan gaat betalen, wbt faciliteiten en personeel en waar de ruimte vandaan gehaald moet worden in geval van bestaande scholen, lijkt me nogal cruciaal. Alsook of het gros van de ouders daar op zit te wachten. Dus wie en hoe gaat dat betaald worden? En minstens net zo belangrijk: weet je dan of je kind acceptabel eet? Ook al doet de school/kok z'n best.

“En er wordt nu ook geld uitgegeven aan obesitas-voorlichting, -preventie, -acties. Terwijl de kinderen op school niet gezond kunnen eten en de middelbare scholen zelfs vol met snoep en frisdrank staan.”
Mijn vraag waarom kinderen op school niet gezond kunnen eten, beantwoordt je niet (ik vind die stelling sowieso al raar, daar ben je als ouder toch zelf bij wat je kind meegeeft). Hoezo niet? Wat is er mis met een volkoren boterham, rauwkost en fruit, of eitje?

“Ondertussen krijgen de ouders de schuld van het ongezonde eetpatroon. Terwijl de overheid en de "markt" het moeilijk maken om gezond te eten”
“Ondertussen is Nederland een land waarin relatief weinig aan voedsel wordt uitgegeven, maar relatief veel aan reizen, vakantie, interieur en spullen”
Ja, dus? Ouders stoppen toch zelf iets in die trommel en bereiden de avondmaaltijd?
En hoezo de ‘markt’? Er was vroeger net zoveel ongezonds te koop (sterker nog, we wisten veel minder).
En ben je als ouder niet zelf verantwoordelijk voor hetgeen waar je je geld aan uitgeeft? Of is school en/of overheid er verantwoordelijk voor dat ouders liever geld uitgeven aan reizen en spullen (als dat al zo is). Overigens is goedkoop eten niet synoniem aan slecht eten. Haal groente en fruit op de markt en snij het zelf. Je beslist echt zelf als ouder hoe je dat doet.

“Nu de huishoudens kleiner worden, is het logisch dat er op andere manieren "gezamenlijk" wordt gekookt. Kant-en-klaar-maaltijden zijn daar een vorm van, een locale traiteur een andere, en natuurlijk restaurants.
Op zich hoeven afhaalmaaltijden en restaurant-eten natuurlijk niet ongezond te zijn, het ligt er aan hoe ze zijn klaargemaakt en waar het uit bestaat. In de randstad zie je ook steeds meer traiteurs, restaurants e.d. die goed voedsel verkopen.”
Waarom zou je kant-en-klare maaltijden moeten kopen/bereiden? En denk je nou echt dat het gros van de bevolking regelmatig bij goede traiteur kan kopen of in goed restaurant kan eten? Dat is toch helemaal geen optie? Nog los van het feit dat die goede traiteur of het goede restaurant best met goede producten zal werken, maar krijg jij dan 2 ons groente op je bord? Heb je überhaupt zicht op wat er precies wel of niet in zit? En wat denk je: sterrenkoks houden erg van zout (smaakmakertje!). Ze willen dat je het lekker vindt. Thuis bepaal je zelf hoeveel zout en waarin wel en niet. Ik vind dat echt heel naïef.

“van oudsher werd er in Nederland warm gegeten tussen de middag
men kwam daar speciaal voor thuis
onzin dat warm eten tussen de middag van oudsher niet bij onze cultuur zou horen.
mijn opa werkte op kantoor en kwam tussen de middag thuis warm eten, toen mijn moeder jong was.”
Ja dat zal, maar tegenwoordig heb je daar in je lunchpauze geen tijd voor, nog los van het feit dat we met de huidig vervoersmiddelen echt niet meer op een paar kilometer van huis werken. Ennuh…, moeder werkt ook vaak tegenwoordig. Tussen de middag warm eten is dus bijna nooit meer een optie. En dat kunnen we prima af met volkoren brood, fruit en rauwkost. En dan ’s avonds een goede maaltijd.
En dan heb je het over subsidie voor warme maaltijden op werk of in restaurants. Wie gaat dat dan betalen? En weer die naïviteit dat een ‘goede’ warme maaltijd in een restaurant ook echt goed is. Wat is goed? Dat weet je alleen maar als je het zelf in de hand hebt. Hoeveel zout je erdoor gooit, hoe je iets bereid om zoveel mogelijk vitamines te behouden. Het is echt een illusie en je kop in het zand steken.

En verder nog een eindeloze herhaling van zetten. Je hebt het over zout in het brood. Enig idee van de hoeveelheid zout in een maaltijd van een goede traiteur of een goed restaurant? Nee. Maak je geen illusie. Restaurants en traiteurs (ook de ‘goede’) willen graag dat je hun maaltijd lekker vindt. En ook de ‘goede’ schoolkeukens willen graag dat iedereen tevreden is……. Of dacht je dat dat anders zou zijn? En welke vetten denk je dat een schoolkeuken gaat gebruiken? De beste? Of de goedkoopste?

Voor mij is en blijft het een feit, dat je het alleen maar enigszins in je eigen hand houdt en naar eigen inzicht, als je zelf de regie hebt. Het overlaten aan traiteurs, restaurants en schoolkeukens is gemakzucht, nog los van de kosten. De schuld geven aan ‘lekkers’ in de winkels of kant-en-klaar producten: daar ben je zelf bij en je eigen keuze.

AnneJ

Het is vaak een verslaving. Of een stoornis.

Niet alleen door de industrie aangeleerd, maar ook door de houding van artsen (hoewel het tij wel lijkt te keren) en allerlei dieetgoeroe's. Wat dat laatste betreft is er ook niets nieuws onder de zon, die waren er al in de tijd van het sherrydieet (serieus, dat bestond echt!) en het brooddieet.

En door de houding van de maatschappij naar mensen die niet slank zijn. Walging, afkeuring, "eigen schuld".

hanne

Daar ging het mij niet om. Tuurlijk kun je zelf eten meenemen, nog goedkoper ook.

Het punt dat ik wilde maken is dat het geen zin heeft als kantines en dergelijke een "gezonde" optie aanbieden, als die optie niet te eten is.
Een keer nagevraagd in een restaurant:
"Waarom serveren jullie geen groente bij het eten?"
"Ja, die werd nooit opgegeten, die kwam altijd terug. Maar als u wilt krijgt u groente hoor"
"Ja graag"

De groente kwam, en het was meteen duidelijk waarom die altijd werd teruggestuurd. Oneetbaar.

En natuurlijk kun je dan zeggen dat je dan kan klagen etc. Allemaal waar. Wat ik veel interessanter vind is dit: kantine houders en restaurants en kiosken zeggen dat er geen vraag is naar gezonde producten, dat dat bedrijfsmatig niet uit kan. Maar in feite betekent het dat er geen vraag is naar ijskoude appels, smakeloze ijsbergsla, en oude slierten wortel. Goh. Hoe is het toch mogelijk.

Ja maar allen

Goed eten en de verleidingen om ons heen is zeker lastig.
Maar kunnen we ons niet beter concentreren op ons eigen gezonde verstand, dan ons constant te verschuilen achter 'anderen'...?
Take your battles en hou het zoveel mogelijk bij je eigen gezonde verstand en de basis kennis die we inmiddels allemaal wel hebben. En heb je die niet, dan is dat veelal eigen keus en gemakzucht. Dat mag en dat kan, maar geef niet anderen de schuld.

The men who made us fat

Oke Bieb, hebben we net aangetoond dat we er ingelopen zijn en eenmaal verslaafd heb je geen eigen keuze meer, dat is nou zo'n beetje het kenmerk van een verslaving en dan kun je dat toch niet terugredeneren of wegpoetsen naar: we kunnen toch zelf kiezen?
Lekker makkelijk redeneren als je zelf toevallig niet verslaafd bent.

Waarom eigenlijk geen warme maaltijd op de creche of de BSO?

Onze kinderen zijn de eerste vier jaar van hun leven bij een gastouder geweest die sportende pubers had. Zij had zoiets van 'aan het einde van de middag wordt ieder kind jengelig van de honger, en als je te lang wacht zijn ze over hun honger heen en mijn pubers moeten altijd op de meest onmogelijke tijden trainen waardoor ik om uiterlijk 5 uur het eten al klaar moet hebben, dus die kinderen eten gewoon lekker mee'. Ik moet zeggen dat het heel veel rust gaf. De kinderen hadden om half zes al gegeten en waren heerlijk aan het spelen, wij konden op ons gemakje gaan koken voor onszelf (vaak soep met brood of maaltijdsalade, lekker makkelijk).
Toen we naar de BSO over gingen, onze gastouder deed helaas alleen hele-dag-opvang, hadden we een stuk meer stress en kinderen die over hun honger heen waren.

eerlijk gezegd

Eerlijk gezegd heb ik er geen enkel vertrouwen in dat a) ze op de crèche/BSO/Basisschool verstand van gezond eten hebben en b) ze daadwerkelijk in de gaten houden wat en hoeveel mijn kind eet.

Sinds de BSO over is op 'gezond eten' mogen de kinderen geen koekje met limonade meer na school maar krijgen ze lauwe thee en knäckebröd met worst of kaas. Maar dan wel 2 plakken salami op 1 plakje knäckebröd. Ik heb mijn twijfels of het daar nu zo veel gezonder van is geworden.

Ook moet ik mijn kinderen er regelmatig (opnieuw) van overtuigen dat hartig en gezond niet het zelfde is, maar dat gezond eten vooral om afwisseling gaat. Blijkbaar is dat nog de heersende opvatting. Op het kdv was het overigens niet anders. Eén kind heeft daar jaren lang alleen smeerworst en smeerkaas op brood gegeten. Dat mocht want dat was 'gezond'. Wat het met haar zoutinname heeft gedaan heb ik verder maar niet over nagedacht.

jeetje!

"Ook moet ik mijn kinderen er regelmatig (opnieuw) van overtuigen dat hartig en gezond niet het zelfde is, maar dat gezond eten vooral om afwisseling gaat."

Die theorie heeft mijn generatie geleerd, dat was eind jaren zestig, begin jaren zeventig. "Moeder weet wel hoe het moet, eerst de kaas en dan het zoet" was een bekende slogan.

Flink leverpastei en kaas. Want dat was gezonder dan jam en hagelslag.

goede slogan

En de mensen die eind jaren 60 begin jaren 70 zijn opgevoed met die slogan zijn dus nu de BSO leidsters.

Of de leidinggevenden van de crèche leidsters.

Hoe dan ook, de slogan heeft blijkbaar heel goed gewerkt.

reactie

Helemaal eens wat Hanne zegt:
"Eerlijk gezegd heb ik er geen enkel vertrouwen in dat a) ze op de crèche/BSO/Basisschool verstand van gezond eten hebben en b) ze daadwerkelijk in de gaten houden wat en hoeveel mijn kind eet.

Sinds de BSO over is op 'gezond eten' mogen de kinderen geen koekje met limonade meer na school maar krijgen ze lauwe thee en knäckebröd met worst of kaas. Maar dan wel 2 plakken salami op 1 plakje knäckebröd. Ik heb mijn twijfels of het daar nu zo veel gezonder van is geworden"

Need I say more.... Zo is het en zo gaat het.

En AnneJ:
Oke Bieb, hebben we net aangetoond dat we er ingelopen zijn en eenmaal verslaafd heb je geen eigen keuze meer, dat is nou zo'n beetje het kenmerk van een verslaving en dan kun je dat toch niet terugredeneren of wegpoetsen naar: we kunnen toch zelf kiezen?
Lekker makkelijk redeneren als je zelf toevallig niet verslaafd bent"

Wat wil je daar nou mee zeggen? Dat ook de smarttelefoon of iPad of PC fabrikant/verkoper jou of je kinderen erin laten lopen. Verslavingen zijn er alom. Van schermpjes, tot suiker, tot tabak, tot alcohol. Aan jezelf of als ouder om daar mee om te gaan. Of hoe zie je dat anders? Zijn koekjes, suiker, snoep, snacks iets van deze tijd of blik soep of pakjes saus enz? Nou nee.
Je leeft hier nu eenmaal in een luxe land en dat heeft héél wat voordelen t.o.v. mensen die in een Afrikaans land leven en maar moeten hopen dat ze iets van water kunnen vinden en hoofdzakelijk alleen rijst eten. Take your battles!! En nee, daar bagatelliseer ik helemaal niet mee dat het verdomd lastig is om je niet (teveel) tegoed te doen aan allerlei dingen die niet goed voor je zijn. Laten we het gewoon een luxe 'probleem' noemen. En laten we er ons van bewust zijn dat we ook van die luxe genieten (ook al is het niet altijd goed voor ons) én dat we ook veel luxe hebben die wél goed voor ons is en dat we daarin bevoorrecht zijn.

Verschil maken

Ik denk dat er een verschil is om obesitas te voorkomen wat niet in alle gevallen zal lukken vanwege erfelijke verschillen, ziektes en medicatiegebruik. Maar dan toch kun je misschien meer doen aan voorlichting.

http://www.voedingscentrum.nl/nl/gezond-eten-met-de-schijf-van-vijf.aspx
Het Voedingscentrum is best een handige richtingaanwijzer. Je hoeft het niet altijd met ze eens te zijn. Het is een richtlijn.

Als je eenmaal overgewicht hebt is het een andere kwestie. Ombuigen naar gezond eten en meer bewegen is dan de eerste keus, zeker kinderen hoeven niet zonder meer te 'lijnen' maar voor volwassenen is dat ook nog maar de vraag.
En verder zou ik het bij de specialisten houden, de huisarts (inderdaad hoop je niet op afwijzing, afkeuring en vooroordelen) en specialisten die ook onderzoek blijven doen naar wat werkt. Op de poli of opgenomen.

En je hoopt dat allerlei 'voetvolk' dat er omheen loopt als je kinderen hebt, zoals het consultatiebureau en jeugdgezondheidszorg meer adviserend dan dwingend richtlijnen doorgeeft, per slot is het niet hun specialisatie, en wil je ook dat richtlijnen bij jou gezin passen. Daar ontbreekt soms nog wel de kennis en de flexibiliteit of het geloof.
Bij allergie zijn er richtlijnen die niet bij mijn gezin passen. En die eetstoornissen kunnen veroorzaken. Daar moet je het over kunnen hebben en over van mening kunnen verschillen.

o ja, die richtlijnen

Die BSO met de verplicht hartige troep... Mijn kind met koemelk- en varkensvleesallergie heeft daar nog flink last mee gehad. Ze hadden namelijk naast varkensvlees alleen kipfilet (die van de AH bevat koemelk) en kaas (inderdaad, bevat ook koemelk). Een van de leidsters vond toen dat ze ook geen boterham zoet mocht, en liet haar dus niets eten op de woensdagmiddag. Wat ben ik boos geweest!

Onze gastouder was niet van de richtlijnen, die zette gewoon een aardappel/groente/vlees maaltijd op tafel en de kinderen mochten twee keer per dag een koekje of een snoepje als tussendoortje en ze had wel 10 verschillende soorten broodbeleg op tafel waaruit de kinderen mochten kiezen. Het was wel de regel dat je afwisselde en niet iedere boterham hetzelfde at.

Richtlijnen die niet kloppen

Hier op school waren ook richtlijnen wat wel en niet mocht in de trommels. Op een ochtend had ik (alleen bedorven vleeswaar in de koelkast) boterhammen gesmeerd met speculaasjes ertussen als beleg. Kon ik prompt bij de juf komen. Zoveel zoetigheid dat kon toch echt niet! Toen kwamen er richtlijnen voor de ochtendsnack en de lunchtrommel. Waar de juffen die wijsheden vandaan hadden weet ik niet (ik vermoed de reclame). Melkbiscuits mochten wel, kale digestives niet. Alleen hartig beleg in de broodtrommel en de boterhammen gesmeerd met margarine. De voorbeelden van hartig beleg vielen allemaal in de categorie vet tot zeer vet.
Regelmatig moest ik de inhoud van de trommels verantwoorden.
Vorig jaar heb ik mij bij de directeur gemeld met een boek en het verzoek of hij dat aan alle leerkrachten wilde laten lezen. Er was weer een gezondheidsinitiatief genomen. Alleen nog melk bij de boterhammen of melkdranken. Voedingskundig is vruchtensap beter, om de opname van ijzer te stimuleren. Ze moesten van mij stoppen met onwaarheden verkopen, omdat ze zelf denken dat dat het gezondste is.

men weet het gewoon niet meer

Wat Fransien en Half A Twin schrijven is zo tekenend voor iets dat al decennia lang speelt. Men weet het niet meer, men is de weg kwijt, en dat wordt alleen maar erger door allerlei dwingend "je mag niet" en "je moet". Ook ik heb eens een preek gehad omdat mijn kind niet meer elke dag een geblutste appel of banaan mee wilde en een bescheiden boterhammetje mee kreeg (in die tijd had je nog niet echt speciale appel- en banaandoosjes en een toen wel passende plastic doos was al snel te groot voor een kleuterschooltasje). Mocht niet, was tegen het beleid. De doorgesuikerde kinderontbijtkoeken waren weer wél welkom.

We worden onder druk gezet en in de war gemaakt. Besteden veel te veel geld aan dure zaden, pitten en gedroogde vruchten. Verruilen het vervloekte fris voor het gezond lijkende jus d'orange, terwijl dat net zo'n suikerbom is. Zwichten voor rustiek ogende verpakkingen met hipsterkreten die echt niet gezonder zijn dan de crispy cereals.

De voorschriften veranderen telkens weer. Wel kaas, geen kaas. Ik heb de door de Voedingscentrum verafgode margarine al genoemd. Van brooddieet naar broodbuik.

Wat voor boodschap geven we (niet alleen de ouders, ook onderwijs, BSO, PSZ, maar ook de voedselproducenten en de dieetgoeroes) onze kinderen? Wat een onzekerheid, zeker als je zelf al van jongs af aan meer op de kilootjes moet letten dan je vriendje, dat wel ongestraft een zak chips kan weg-eten dat hij stiekem van zijn zakgeld heeft gekocht.

Want als je dik bent, ben je niks meer waard. Ben je net zo laag als die allochtone jongens in hun vormeloze joggingbroeken of die laag opgeleiden. Dat komt er ook nog eens bovenop.

Onzekerheid, angst, schuldgevoel. Iedereen met overgewicht kent het. Men buitelt over elkaar heen om jou het béste dieet te adviseren dat je móet volgen, anders is het je eigen schuld. Wel brood, geen brood, of peperduur speltbrood. Je moet alleen in olijfolie bakken, nee, dat mag je niet verhitten. Probeer paleo, nee, GOK, nee, Atkins want ik heb het ook gedaan en dus moet jij dat ook kunnen.
Dik zijn is eigen schuld, kijk maar naar mij want ik ben ook niet dik.
Dik zijn is vies.

En ondertussen worden we allemaal gek gemaakt door anderen die ons dwingen of juist verbieden bepaalde dingen te eten.

Lees maar terug op dit forum over de inhoud van broodtrommeltjes en de bemoeizucht van juffen en overblijfmoeders. Over de eeuwige discussies bij onderwerpen als "wat kook jij vanavond?"

En ondertussen worden steeds meer mensen dik. Niemand maakt mij wijs dat dit alleen onverschillige laagopgeleiden zijn die de hele dag in hun joggingpak op de bank hangen met chips en frisdrank of bier.

Opnieuw zeg ik: ga eens MET mensen met overgewicht praten i.p.v. OVER hen. Ga eens naar een obesitascentrum en LUISTER naar de verhalen achter het overgewicht. Ja, daar zit ook eigen schuld bij, zeker weten. Maar waaróm? Hoe is dat ontstaan?

Luister. Zonder oordeel. Win hun vertrouwen. En leer ervan.

Ondertussen ben ik een mail aan het maken voor TO, maar ik moet hier goed de tijd voor nemen.

Fransien en Half a Twin

En dat is dus precies de reden dat ik hier al meerdere malen heb gezegd, dat het een volkomen illusie is om te denken dat als de kinderen op school tussen de middag uitgebreid te eten krijgen (warm) dat dan goed en verantwoord is, laat staan of de kinderen wel de hoeveelheid (groente) eten wat de bedoeling is. Leerkrachten en ook de aangestelde kok zijn niet deskundig wbt voeding. Die kok is een kok, geen voedingsdeskundige.
En uiteraard zijn wij ouders óók geen deskundigen en worden wij ook heen en weer geslingerd over wat wél of wat niet goed is. Maar wij hebben wel een stuk meer invloed op de hoeveelheid groente dat een kind eet en hoe je dat aanpakt (bijv. 2 groentes serveren, of na een dag weinig/geen groente eten, de volgende dag iets maken met veel groente wat wel graag gegeten wordt). Of als je vindt dat er niet dagelijks rood vlees gegeten zou moeten worden (een serieus advies), dit ruim afwisselen met kip, vis of vega. En e.e.a. afstemmen op de smaak van de kinderen.
Kortom: die verantwoording bij school willen neerleggen is echt onzin en kortzichtig (zo niet gemakzuchtig).

Wat is voor wie verantwoord

Ik heb 2 kinderen met inspanningshypoglycaemie, na een gymles of andere zware inspanning hebben zij echt behoefte aan pure suiker om hun bloedsuikerspiegel weer op peil te krijgen. E kunnen er allebei goed mee omgaan, nemen vlak voor het sporten nog even iets, zodat ze het een hele gymles volhouden maar soms lukt dat niet. Vorige week had dochter een conditietrainingsparcours. Toen ging ze halverwege de les bijna van de graat. Haar vaste gymdocent weet ervan en dan mag ze even (onder begeleiding) naar de kleedkamer om dextrose te pakken. Nu had ze les van een andere docent die het niet begreep en maar flauwekul vond geloof ik. Dan komt er in de middag een goed beroerd meisje thuis, te laat pas wat kunnen eten en dan duurt het heel lang voor ze zich weer goed voelt
Dank docenten met jullie fijne ideeën over wat goed is voor kinderen!
Dextrose is een suikerbom, niet voor iedereen verantwoord maar toevallig wel voor mijn kinderen in bepaalde situaties.
De school mag zich zonder gedegen opleiding niet gaan bemoeien met het eten voor kinderen, ze weten er gewoon te weinig van!