Brugpieper ziek van zenuwen
Hoi, mijn dochter is deze week gestart in de brugklas. Zij moest afgelopen maandag rooster en boeken ophalen en vandaag begon dan de eerste lesdag.
Afgelopen maandag begon het al met: overgeven voor ze er heen moest, huilen. Ik had het wel verwacht, omdat ze altijd moeite heeft met veranderingen en het loslaten van het oude. Ze heeft op de basisschool een heel goede tijd gehad met veel vriendinnen en op de nieuwe school kent ze niemand.
Maandag kwam ze redelijk positief terug, was haar op zich wel meegevallen. Maar gisterenavond, begon het weer: "ik ken niemand", "als ik nu verdwaal", "tussendemiddag niet naar huis". Ik probeer begrip te tonen en niet te veel met haar mee te gaan, wat ontspannende grapjes etc. Maar het vreet nu ook wel aan mij. Vanmorgen ook, daar ging ze met een behuild koppie, misselijk van de zenuwen, amper iets gegeten.
Net ging ik met de hond wandelen en dan loop ik altijd door het park vlakbij haar school. Ik dacht: 1400 kinderen, ik zal haar heus niet tegenkomen. Wel dus. Daar stond ze: met een groepje meisjes. De hond rende direct op haar af, dus ik kon ook niet stiekem er vandoor gaan. Ze vond het leuk om de hond te zien, maar volgens mij moeilijk om mij te zien. Ze zei ook direct: ik heb gehuild en ook al een keer overgegeven. Ik zei zoiets van: Och jee, nouja, dat geeft toch niet.
Goh, wat een ellende. Ik weet het is tijdelijk, maar poeh, wat is dit zwaar, om je kind zo te zien vechten.
Enfin, ik zou het fijn vinden om verhalen van andere hypernerveuze brugpiepers te lezen en ook wat hun heeft geholpen. Ik heb net wel bij de apotheek Passiflora forte, gehaald. Misschien dat dat de spanning iets kan dempen voor haar.
En morgen is ook nog de langste dag... Hoe gaat zij dit uberhaupt volhouden.
Alvast bedankt
Sterkte
ermee. Maar ik denk dat het gewoon een kwestie is van doorbijten. Ze stond al bij andere meisjes te kletsen dus ze maakt wel contact met anderen. Als ze eenmaal een vriendin ertussen heeft is het klaar. Ik kan mij van vroeger nog herinneren dat er wel meer waren die in het begin erg moeilijk konden wennen. (Een zat altijd te huilen tussen de gordijnen) Maar tegen de kerst was dat allemaal over. Ik denk dat je het goed aanpakt, ze zal er toch doorheen moeten.
Hier ook...
...zo gespannen en vreselijk moe de eerste weken.
Dochter gaat nu al naar het vierde jaar maar die eerste weken in de brugklas zullen we nooit vergeten.
Alle veranderingen, het reizen iedere dag, de leraren, het huiswerk, gewoon alles was zo anders, vermoeiend.
Ik ben er heel kort bijgebleven, samen tas inpakken, samen huiswerk plannen en zelfs samen maken. Veel luisteren, begrip tonen, samen na school iets ontspannends doen. Zeggen dat het overgaat, gewoon wordt, erbij hoort.
Ik had ook iets van kalmerende druppeltjes gekocht, iets van rescue-nog-iets, weet niet of het echt hielp maar het troostte haar wel. Ook een bijzondere sleutelhanger met een mooie steen er aan, speciaal gekocht om mee naar school te nemen, zodat ze die vast kon houden en wist dat ik aan haar dacht.
Ook af en toe een dagje thuisgehouden om uit te slapen, bij te komen.
Het klinkt zo wel heel soft maar ik heb niet met haar meegehuild en meegezucht, ik voelde dat het zo gewoon moest en nodig was en dat heeft ze achteraf ook gezegd, dat het zo goed was.
Ze is nu een grote, stevige meid die haar eigen boontjes dopt en heel open is tegen mij omdat ze voelt dat ik haar begrijp en weet wat ze nodig heeft.
O, jee ook dat klinkt weer zo soft, ik heb gewoon een leuke dochter.
Het gaat over, zeker weten, over een tijdje snapt ze niet dat ze ooit nog terugverlangde naar groep 8.
Mentor gebeld
Bedankt J@ost en Stans, voor jullie snelle reactie's. Dochterlief ging net naar bed, dus ben ik gauw gaan kijken op dit forum.
Een kennis van me is zelf lerares en mentor op een middelbare school en gaf me tussen de middag het advies om de mentor van E. (dochter) te bellen. Een mentor hoort te weten dat een kind het zo zwaar heeft, zei ze.
Op goed geluk de mentor thuis gebeld en meteen te pakken gekregen. De mentor vond het heel prettig dat ik haar inlichtte. Zij zou nu ook collega's inseinen dat ze op subtiele wijze E. wat ondersteunen. Ze zei ook dat E. zeker niet de enige is, in die groep. De mentor gaf me een goed gevoel, een erg aardige vrouw die kennis van zaken had en erg begripvol ook. Zij gaf me als tip niet te veel in te gaan op "huilen en overgeven", maar ook: wat was er leuk op school?
Verder kwam E. op de normale tijd thuis. Ze was behoorlijk vrolijk. Vertelde dat ze in de pauze naar de dierenwinkel waren gelopen en de hamsters hadden bekeken, dat het brandalarm was gegaan, dat er wat aardige meisjes rondlopen. Ze had elk uur naast iemand anders gezeten. Toen ze moest huilen, waren de kinderen ook erg lief geweest.
Dus positief. Toen ze gehuild en overgegeven had, had ze de rest van de dag "geen last" meer gehad. Ze had alleen praktisch niets gegeten, een paar hapjes van haar koek. Dat vond ik wel vrij heftig. Ze is al zo'n dunnetje. Maar goed, een paar dagen zal wel niet zo erg zijn. Ik heb wel toen ze een half uurtje thuis was, een eitje voor haar gebakken. Toen nog warm eten, bakje fruit en een gevulde koek. Dus de schade wel ingehaald.
Vanavond uit bad, weer een huilbui. Maar dat zal voorlopig wel zo blijven.
Deze update is voor iedereen die mee leest. Anyway, heel graag wat reacties.
Hoe er mee om gaan
Hoi, dag 3 van de brugklas en de derde ochtend vol tranen en één keer spugen. Daarna met een behuild koppie naar school.
Ik zit er zelf ook een beetje doorheen. Weet ook niet meer zo goed hoe en wat. De afgelopen dagen wat getroost, vanmorgen ook wat meer aandacht aan mijn andere kind gegeven en wat laconieker: maar dat viel helemaal verkeerd. "Waarom troost je me niet?" huilde ze.
Als ze uit school komt is ze redelijk positief. Alleen haar brood zit nog onaangeroerd in haar tas. Ze moet 's morgens 1 of 2 keer overgeven op school en dan gaat het de rest van de dag zonder huilen of overgeven. De leraren zijn erg aardig en de kinderen in de klas volgens mij ook. Nu zij zelf nog...
Hoe kan ik haar helpen?
Hoi
Ik kan alleen maar reageren uit mezelf, dus niet als ouder want kind is pas 3...
Ik weet nog dat ik ook zo aan de brugklas begon. De hele zomervakantie zenuwachtig geweest en de eerste tijd met een knoop in de maag naar school.
Vreselijk eng vond ik het en ik kan alleen maar zeggen dat het na een tijdje beter ging omdat ik er vertrouwen in had dat het echt goed ging en de leerlingen en leerkrachten echt aardig waren.
Dat thuis alles er uit komt is logisch want daar is het vertrouwt en op school hou je je dan in omdat je juist niet uit de toon wil vallen.
Ik kan alleen maar zeggen, troosten en positief praten helpt echt. Je dochter voelt zich dan gesteund en kan het kwijt. Richt de focus op wat leuk was.
En dat ze niet eet herken ik ook, met zo'n gigantische knoop in je maag kan je echt niet eten. (ik zei altijd dat mijn buik vol zat met tranen, en die op school er niet uit mochten van mezelf, maar thuis wel) en als die tranen eruit zijn is de knoop beter en dan kan je wel eten.
Ik denk dat als je komende week door bent, en alles een beetje vast draait op school, het wel beter gaat.
Sterkte voor jullie allebei, lijkt me niet makkelijk je meisje zo te zien worstelen!!
liefs Elske
Hier nog een gespannen brugpieper
Hier ook een moeder met een gespannen brugpieper.
Wat een drama wat zou het fijn zijn als deze periode voorbij is. Maar ja
Mijn dochter is van de week dus ook begonnen met haar opleiding. Maandag had ze boeken opgehaald maar die dag gaf verder geen probleem. Tenminste die indruk hadden we
Dinsdag toen ze weg ging was het ook geen probleem maar ze kwam helemaal huilend terug. Ze had het over een enge leraar die met alles zou gooien. Het was helemaal mis. Elke morgen daarna moest ze huilen en weinig eetlust. Mijn hart brak in tweeën ieder keer dat ze moest huilen. Maar als moeder mag dat natuurlijk niet want dan laat je je emotie aan je kind zien. Maar tips zijn welkom want ik wordt er gek van. zo zie je maar Kooier dat je dochter niet de enigste is. Ik hou je op de hoogte hoe het verder gaat. Als ik tips heb laat ik je die zeker weten.
Sterkte allemaal
Kinderen en ouders. Dit vreet gewoon aan je. Eén schrale troost, het gaat over. Mijn zoon was ook zo verdrietig de eerste paar maanden, pas vanaf begin december merkten we een verandering. Ik kan alleen maar zeggen probeer er zoveel mogelijk voor hem/haar te zijn en ga leuke dingen met ze doen zodat ze ook wat hebben om naar uit te kijken.En zeker de mentor inlichten als het naar je gevoel te lang duurt.
Zo blij met deze draad
Net mijn behuilde brugsmurfje naar bed gestuurd ("Het is in ieder geval belangrijk dat je goed slaapt", hoorde ik mezelf zeggen - wat een bezopen opmerking...). Denkt dat ze de enige is die bang is, "ben bang dat iedereen me een raar kind vind", durft niet bij de anderen te gaan staan.
Ik kan niets doen. Dit is absoluut iets waar ze zelf haar weg in moet vinden. Maar omdat ik mezelf ook stiekem was gaan aanpraten dat zij de enige op die hele school is die zo bang is, ben ik dus blij jullie berichten te lezen.
Hoe het nu is
Inderdaad Starry Night, het is fijn om van anderen ook ervaringen te horen. In mijn omgeving lijkt zij de enige te zijn die zo heftig gespannen reageert. En dat geeft een wat eenzaam gevoel.
Maar even hoe het nu is.
Vandaag had ze maar drie uurtjes, dus ik had de stille hoop, dat ze iets minder de zenuwen zou hebben. Dat was ook zo vanmorgen. Pas bij het afscheid kwamen er wat traantjes (vorige keren drie kwartier huilen en soms overgeven). Ik merk wel dat ik zelf ook heel nerveus wordt. Van...hoe zou het nu gaan? Ik zit er nu ook helemaal door heen. Ben zelf zo moe.
Ze kwam thuis, had weer niets gegeten, had ook geen honger en was ook weer zo misselijk geweest. De knoop in de maag, zal ik maar zeggen.
Vanmiddag ben ik met haar naar een kennis van mij geweest, die is acupuncturist en heeft mij in het verleden waanzinnig goed geholpen bij schouderproblemen. Waar de reguliere geneeskunde eigenlijk niet veel kon doen aan de pijnklachten behalve pijnstillers, was ik na één acupunctuurbehandeling al pijn vrij!
Hij had voorgesteld om bij haar laser acupuntuur toe te passen. Dus geen naalden.
E. had er zelf ook wel oren naar en kon bij hem ook goed verwoorden hoe en wat.
Hij verklaart haar probleem als volgt: er komt zoveel bij haar binnen, dat de boel af en toe letterlijk overstroomt in de vorm van braken. Alle nieuwe indrukken en spannende situatie's, zorgen ervoor dat zij overvol zit en dus ook echt geen hap door haar keel kan krijgen. (thuis eet ze wel hoor, een uurtje na school, eet ze normaal, zelfs meer)
Hij heeft haar behandeld en nu maar afwachten. Donderdag volgt een tweede behandeling.
Uiteraard zal zij zich beter gaan voelen als al het nieuwe wat gewoner wordt, maar misschien dat dit er bij kan helpen.
De mentor belde ook nog vanmorgen. Hoe het ging? Erg attent vond ik.
Verder ziet E. ook op tegen de introductie dagen die woensdag beginnen: ze gaan ondermeer kanoën en dat ziet ze helemaal niet zitten.
Ze vindt wel aansluiting in de klas heb ik het idee. Het is met name de eerste twee uur dat ze op school het erg moeilijk heeft (dat ze ook een keer moet braken), en daarna gebeuren er ook leuke dingen zegt ze. Ze heeft volgens mij al twee vriendinnen. Ze zoeken elkaar in de pauze's op, wachten op elkaar etc.
Ze vindt de leraren leuk, de klas leuk en de mentor leuk. Dus dat zit allemaal goed, gelukkig.
Hoe gaat het met jullie brugpiepers op het gebied van aansluiting zoeken en vinden?
Niet iedereen durft op vreemde kinderen af te stappen en zich in gesprekken te gooien. E. is daar op zich best goed in. Ze had op de basisschool een fijne groep vriendinnen en ook op bijv. vakantie's heeft ze zo contacten.
Ik maakte me als ik zelf dacht aan de brugklas wel zorgen over: pesten, rotleraren, bergen huiswerk. Maar dit...een kind dat helemaal over de rooie is...dat had ik niet zien aankomen bij haar.
Lang stuk he? Maar nu stop ik ermee.
Ik heb mazzel....
Mijn brugpieper komt bij zijn neef en goede vriend in de klas...ik voorspel dat ze niet lang naast elkaar zullen zitten..
Dit lijkt me heel zwaar,ook voor jullie als ouder!
Ik zet me wel alvast schrap voor de nodige driftbuien en tranen als reactie op alle veranderingen,huiswerk,etc....zoonlief moet altijd erg wennen aan veranderingen en reageert dat natuurlijk thuis af.Maar hij mag eerst op kamp,en heeft er zin in.
Groetjes,bastet
Onvoorspelbare kinderen...
jongens, sterkte allemaal met jullie gestresste brugklassers. Ik lees dit draadje met interesse en verbazing. Mijn oudste is nu bezig aan week 2 van de brugklas. Hij is zijn hele leven al van het type geweest dat zich erg druk kan maken om het onbekende en nieuwe. Maar tot mijn verbijstering is ie nui er eens echt iets spectaculairs groots verandert in zijn leventje de rust zelve. Hij heeft nergens stress van, en heeft zelfs zijn in het brugklaskamp eind deze week....
Ik vind het wonderbaarlijk. Hij snapt het zelf trouwens ook niet. Maar leuk is het wel!
En ik hoop van ganser harte dat jullie brugklassers snel hun draai zullen vinden...
Ingrid
Ingrid
Die ervaring had ik ook met mijn oudste zoon,hij bloeide op in het VO!
Groetjes,bastet
Vandaag
Dank jullie wel, ook degenen die "ontspannen" brugpiepers hebben voor jullie meeleven. Dat doet een mens goed! Heerlijk voor jullie brugklassers dat ze zo positief hun weg zoeken in de nieuwe school. Zo hoort het ook.
Vandaag was alles anders. Poeh, een wonder is geschied na de behandeling met de laser.
Zonder tranen en misselijkheid vertrok E. naar school voor best een pittig dagje. In de pauze belde ze of M. (meisje in klas waar ze het al vaker over heeft) na school kon komen spelen.
Tegen half drie kwamen ze eraan. E. meldde dat ze meer brood mee wil, want ze had zo'n honger. Dit had ze opgelost door een Mars te scoren op school, want M. had geld mee. Honger! Mijn kind??? In de brugklas???
De twee pubers hingen voor de tv, keken MTV, kletsten boven op haar kamer en ik hield me maar wat afzijdig. Ik merkte wel dat E. en M. elkaar nog beter moeten leren kennen. Met haar "oude" vriendinnen weten ze moeiteloos wat ze moeten doen, nu was het meer aftasten: wat vind jij leuk?
Morgenochtend gaan we weer naar de "man with the laser". 's Middags begint het introductieprogramma. Spannend, maar nu ook leuk.
Ik voel me tien kilo lichter (was dat maar waar). Vanavond na het eten ging ze lekker drummen (dat is haar hobby) en ze was zo ontspannen. Ze heeft zelf de mentor gebeld om wat door te geven. I am happy!
Kooiker
Dat is geweldig zeg!!Ik vind het echt heel fijn voor haar,en voor jullie..)
Mijn brugger gaat op kamp vandaag,ik ben benieuwd....
Hij heeft er zin in,maar hij was erg druk en reuze lollig gisteravond,dus toch wel nerveus.
Groetjes,bastet
Hartstikke goed
fijn dat het beter gaat, voor je dochter én voor jou!
Weinig verbetering
Hier is er nog weinig verandering. Elke dag gaat ze piepend en bijna huilend naar school en zeg ze dat ze niet wilt. Mijn dochter blijft het eng vinden. Ze heeft al een paar gesprekken gehad met haar mentor.
Bij de ouderavond hebben wij als ouders ook de mentor gesproken en hij heeft het over een extreem geval die weinig voorkomt. Ze zal echt de tijd nodig hebben.
Dus hier nog een lange weg te gaan. Hoop op tips!!!
Wendy100
Hoi Wendy, vervelend voor je dochter en jullie als ouders. Ik wilde even inhaken op de opmerking van de mentor over "extreem geval dat weinig voorkomt". Dat zijn de exacte woorden van E. 's mentor over E. Dat zei ze afgelopen maandag aan de telefoon, dat E. wel erg extreem reageert.
Maarja, extreem of niet, je moet er als ouder maar mee kunnen dealen.
E. zat vanmorgen ook alweer in een dal, omdat ze vandaag een druk introductieprogramma hebben. Ten minste ik neem aan dat het dat is. Ze moest weer overgeven. Geen tranen dit keer, wel erg gespannen. Nu is er vanavond weer een schoolfeest: het is erg veel voor haar. Het is moeilijk om je kind te zien lijden en andere kinderen die genieten en die het niet gek genoeg kan gaan. Enfin, we houden de moed erin.
Wendy, het komt vast goed. Heel veel sterkte.
Lastig
Misschien wordt het beter als alle o zo leuke introductiedagen voorbij zijn en er gewoon wordt lesgegeven. IS het misschien sowieso niet verstandig om je kind op te geven voor weerbaarheidstraining/faalangsttraining oid, dat zonder twijfel ook via school gegeven wordt, of zeg ik nu iets heel fouts?
Mijn zoon
was ook enorm zenuwachtig voor de brugklas en heeft ook nog een hele fijne start gemaakt doordat zijn beste vriend de dag voor ze naar de nieuwe school gingen, de vriendschap heeft opgezegd en niet met hem wilde fietsen en ondertussen het andere vriendje van zoon heeft afgepikt. En dan heeft mijn zoon ook nog een autisme stoornis..
Drama alom dus de dag voor de eerste schooldag.
Hij fietst nu met andere jongens maar dat zijn nooit zijn vrienden geweest en is moeilijk om daar nu tussen te komen denk ik, hoewel hij wel veel lol met ze heeft tot nog toe.
Het gaat hier dus niet bepaald over rozen maar toch slaat zoon zich er behoorlijk goed door heen voor zijn doen. Natuurlijk is er het verdriet en het moeilijk vinden nieuwe vriendschappen te sluiten, zeker als je net als een stuk vuil gedumpt bent en dan ook nog een handicap als asperger hebt. Maar het gaat tot nog toe goed.
Ik ben blij te lezen dat we niet de enigen zijn bij wie het niet vlekkeloos verloopt, maar daar heb je natuurlijk niets aan.
Maar misschien toch een beetje steun te weten dat er meer moeders in het zelfd bezorgde schuitje zitten..
Jammer
genoeg voor E. gaat het maken van vrienden in een klas waar je niemand nog kent, toch wat lastiger dan eerst leek. Afgelopen donderdag moesten ze in groepjes van 4 of 5 kinderen, een collage maken. E. was, hoewel ze het moeilijk vindt in de brugklas, toch aardig close geworden met een meisje, dit meisje M. is hier ook afgelopen week thuis geweest en het leek allemaal leuk. Behalve M. nog een paar leuke meisjes en E. kreeg het idee dat ze erbij hoorde. Maar toen E. bij haar " nieuwe vriendinnen wilde gaan zitten" bij de collage kreeg ze te horen dat het met haar erbij "te vol" werd. Ze had toen tegen M. gezegd: goh, ik kan er toch nog wel bij. Maar nee, M vond ook van niet. Dat vond E. heel stom en 's avonds wilde ze toen ook niet naar het schoolfeest. Ze is toch gegaan en het was haar wel meegevallen. Ze had vooral gedanst en gekeet met een jongen in haar klas. De volgende dag gingen ze naar het zwembad in het kader van de introductie, en ze gingen lopen. E. had toen ook niemand om mee te lopen. In het zwembad had ze haar heil vooral gezocht bij kinderen die ze nog kent van de basisschool. Deze kinderen zitten niet bij haar in de klas, omdat ze allemaal een ander nivo volgen.
Dus E. heeft weer een beetje het gevoel opnieuw te moeten beginnen.
Jee, wat lastig om alleen naar de brugklas te gaan.
Haar beste vriendin van de basisschool is naar een andere school gegaan en heeft het ook lastig. Heeft ook nog niet een echte vriendin. Dit weekend hebben ze grotendeels samen doorgebracht en dat was echt genieten voor ze.
Van dag tot dag bekijken
Hallo
Hier gaat het met de dag steeds beter. We bekijken het echter wel per dag. Afgelopen donderdag ging het helemaal mis. Toen had ik het niet meer. Verdrietig en wanhopiger kon ik me niet voelen. Vrijdag ging ze wel met verdriet naar school maar het was voor haar gevoel goed gegaan. Gisteren maandag hadden we een gesprek met counsel en mentor en we hebben beiden ons woordje kunnen doen. Ze hadden allerlei cursussen om van bepaalde angsten af te komen. Ze zeiden dat het hun zo verbaasde dat het met m'n dochter beter leek te gaan. Ondanks de paar paniekaanvallen die ze bij sommige lessen had. En vandaag ging ze zonder te huilen naar school. Voor mij gevoel komt dit wel goed alleen beetje bij beetje. Met de cursussen zal ze mee beginnen als ze met plezier naar school gaat.
Inderdaad wendy
Het bekijken per dag, is een goed idee. Anders wordt je gierend gek als ouder. Ook helpt mij ,er aan te denken dat dít een moment in haar leven is en niet de rest van haar leven. Er komt een tijd dat alles goed komt.
Het gaat hier wel veel beter. Ze is nu al twee dagen ontspannen aan de ontbijttafel verschenen, eet dan ook wat en het overgeven is gestopt. Ze eet ook goed op school en slaapt goed.
Toch hangt ze er in de klas nog wat bij. Het zal tijd kosten een plekje te veroveren. Er zijn groepjes kinderen die elkaar kennen van school, die bij elkaar in de straat wonen, die samen op een sport zitten. Zij is echt de enige in haar groep die alleen aan dit avontuur dat middelbare school heet, begint
Maar enfin, we tellen nu onze zegeningen en dat is dat onze dochter een stuk lekkerder in haar vel zit.
Wendy, heel veel sterkte nog.
