Cijfers voor gym

Niet te veel verwachten

"de stelling, als ouder van zorgenkind in het reguliere onderwijs moet je niet zeuren als je kind dan niet de begeleiding krijgt die je wel mag verwachten op grond van het rugzakje?"
Je moet vooral je verwachtingen bijstellen. Die rugzak is er niet voor jouw kind, maar voor de school. De school bepaalt hoe dat geld wordt ingezet. Daarvan hoeft helemaal geen extra tijd naar dat kind van die rugzaak te gaan. Het kan ook naar kleinere klassen voor alle leerlingen gaan.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

juist van jou had ik niet verwacht dat je je zo zou opstellen, ik dacht dat ook jij vond dat ieder kind recht had op het onderwijs dat bij hem past. Astrids kind is duidelijk een slimmer kind, maar wel een met gebruiksaanwijzing. Scholen staan niet afwijzend tegenover kinderen met extra geld, maar als het er dan op aan komt komen ze met het smoesje, te weinig tijd? Dank je de koekoek. Als alles goed gaat, gaat mijn zoon straks ook naar regulier, alleen ws in een speciale zorgklas, max 10 kinderen. Dat is een dure klas. Daar kom je dan ook niet zomaar. Toch vind ik dat je dan als ouder ook wel wat extra mag verwachten....nee, geen hogere cijfers als mijn kind op grond van de afspraken een bepaald cijfer heeft gehaald, maar dat is in Astrids geval niet zo. De afspraak was, zoon zou extra uitleg en begeleiding krijgen. Dat is niet gedaan. Zijn cijfer zou misschien hoger zijn geweest als de afspraken wel waren nagekomen. Als ouder van een zorgenkind hoef je niet alles te pikken en maar achterover leunen en dankbaar zijn dat je kind op het regulier mag zijn....

Nogmaals

Even uit het bericht van Astrid geknipt: **De lerares heeft hem geen duidelijke instructies van te voren gegeven, terwijl dat wel was afgesproken (met de mentor dan, die zou dat doorbrieven). **

Dan vind ik dat je als ouder daar dus echt wel wat van mag zeggen. En wellicht dat het dit cijfer niet meer veranderd, maar het kan wel voor toekomstige cijfers anders uitpakken.

En dan even over die zorgklas. Ja, dat is een kleine klas, en ik ga er van uit dat de kinderen daardoor meer aandacht p.p. krijgen, dat is logisch. Maar als dat niet zo is, dan zal ik daar zeker over aan de bel hangen. Dat is wat ik mag verwachten, een klas van 10 leerlingen moet andere aandacht krijgen dan een klas van 25 a 30....

Te letterlijk

"Even uit het bericht van Astrid geknipt: **De lerares heeft hem geen duidelijke instructies van te voren gegeven, terwijl dat wel was afgesproken (met de mentor dan, die zou dat doorbrieven). ** "
Dat zegt Astrid. Misschien heeft ze het zo begrepen en kennelijk heeft ze het zo begrepen dat elke onvoldoende bij voorbaat vermeden zal worden. Dat lijkt mij een te precieze uitleg. Dan blijf je zeuren.
Op 7 oktober 2005 heeft de rechter een ouder een schoolpleinverbod opgelegd. Die ouder was ook zo precies. Kwam ook bij elk wissewasje opdraven, of schreef er brieven of klachten over. Dat is het effect.
Je moet wel een beetje maat weten te houden en die maat is eenvoudig: met kind gaat het goed, de cijfers zijn uitstekend. Er is dus niks aan de hand. Niet zeuren.
"En dan even over die zorgklas. Ja, dat is een kleine klas, en ik ga er van uit dat de kinderen daardoor meer aandacht p.p. krijgen, dat is logisch. Maar als dat niet zo is, dan zal ik daar zeker over aan de bel hangen."
Tip: doe dat niet verwijtend. Het is maar zeer de vraag of die kleine klas wel wat op zal leveren. Als het niets oplevert, dan is dat niet noodzakelijkerwijs de schuld van school of van de leerkracht.
Hoe dan ook: je kunt de school _niet_ verwijten dat ze niks gedaan hebben. Dat hebben ze wel. Die kleine klas kost klauwen met geld.
Groet,
Miriam Lavell

Ik ben inmiddels

een ster in het op niet verwijtende toon aangaan van gesprekken hoor Heb al het nodige meegemaakt....

>>>"Even uit het bericht van Astrid geknipt: **De lerares heeft hem geen duidelijke instructies van te voren gegeven, terwijl dat wel was afgesproken (met de mentor dan, die zou dat doorbrieven). ** "

Dat zegt Astrid. Misschien heeft ze het zo begrepen en kennelijk heeft ze het zo begrepen dat elke onvoldoende bij voorbaat vermeden zal worden. Dat lijkt mij een te precieze uitleg. Dan blijf je zeuren. < << <

Dat is een aanname. Wij kennen de precieze afspraak niet inderdaad. Toch ga ik er van uit, dat Astrid bij de aanmelding van haar zoon op deze school, wel een en ander heeft verteld en daar afspraken over heeft gemaakt. Zoals je zelf al aangaf, deze kinderen worden meestal niet met gejuich ontvangen, er gaan veel gesprekken aan vooraf (in het geval van mijn zoon volgt er zelfs nog een extra test op intelligentie en soc.emo. vlak voor hij uberhaupt in aanmerking komt voor deze klas....). Ik kan me dan ook niet voorstellen dat deze afspraak niet een afspraak zou zijn...Wel zou ik dan ook eerst aan de juf vragen of zij van deze afspraak weet. Is dat niet het geval, dan de mentor aan zijn jasje trekken. Alles nog steeds op de lieve-vrede toon.....

Onbelangrijk

anna:"Ik kan me dan ook niet voorstellen dat deze afspraak niet een afspraak zou zijn..."
Wat de afspraak ook is, daar is NIET mee bedoeld dat de leerkrachten meer zullen doen dan noodzakelijk is. De voortgang van de leerling geeft aan wat de noodzaak is. Astrid heeft daar een eigen interpretatie van. Bij elke onvoldoende meent ze dat er iets mis is gegaan. Zo kijken scholen en leerkrachten er niet naar. Ja, dat kan ik zonder de afspraken te kennen zeggen. Een beetje inlevingsvermogen in hoe leerkrachten hun werk moeten en kunnen doen, is daarvoor genoeg.
Een 5,6 voor hardop lezen is een prima cijfer. Een 5 voor gym is ook acceptabel. Het wordt anders als het alleen maar onvoldoendes regent, of de cijfers op onderdelen achterblijven, of zichtbaar naar beneden donderen.
Dat is allemaal niet aan de hand. Kort gezegd: Astrid moet niet zeuren. Astrid moet de energie en de bereidwilligheid van de school bewaren totdat er echt wat aan de hand is.
Uit jou reactie lees ik de verwachting dat afspraak, afspraak is en dat school zich daar dan ook aan moet houden. Dat is waar zolang het de school is die kan bepalen wat belangrijk is en niet. Als de school de afspraken niet nakomt bij zaken die men zelf belangrijk vindt, dan heb je een punt.
Groet,
Miriam Lavell

Tja

ik ben van mening, dat wanneer je bepaalde afspraken met een school maakt over hoe jouw kind begeleid wordt, en het blijkt dat dat niet is gebeurd, dat je de school daarover mag aanspreken. nogmaals, nu is het maar een 5,6 de zoon van Astrid staat nog steeds op een goed cijfer, maar als de afspraken zo structureel geschonden gaan worden, zal dat cijfer snel gaan dalen....wanneer ga je dan ingrijpen? Achteraf, als het kalf al verdronken is? Juist voor zorgenkinderen kunnen dit soort cijfers hard aankomen, ze hebben vaak al niet zo'n best zelfbeeld door allerlei omstandigheden....En als je mag verwachten dat je kind, bij de juiste instructie wel een voldoende had gehaald, dan vind ik dat je als ouder best mag aankloppen op school.

Afspraken staan op papier

De mentor is bezig met een behandelplan voor zijn rugzakje. In overleg met de ambulant begeleider zijn er een aantal punten afgesproken die als leidraad voor de docenten gaat gelden. Zij kwam zelf met de meeste punten, waar we zelfs niet aan gedacht hadden. De mentor is al bij elke docent langs geweest om mondeling de richtlijnen aan te geven. Ze heeft alle docenten gevraagd zich hier aan te houden. Ze kan ze niet verplichten, dat weten wij ook. De docenten hebben beloofd zich hier zoveel mogelijk aan te houden. De mentor heeft gezegd dat wij het moeten melden als docenten zich niet aan deze richtlijnen houden. Ze wil ze dan gaan aanspreken hier op. Verder heeft de mentor aangegeven dat wij zelf ook docente mogen mailen. Dat doe ik voor als nog niet.

Nu bij Nederlands vind ik dit zo'n geval. Zoon had voor af instructies moeten krijgen. Had hij die gehad en dan nog een 5,6 gehaald, ja, dan is het pech. Nu heeft hij geen instructies gehad, dus dat ga ik aankaarten. Het gaat mij niet om het cijfer hier, maar ik ben bang dat als het nu zo begint er straks meer dingen komen die niet volgens de afspraken gaat.

De ambulant begeleider wil ook dat wij zulke dingen aankaarten. Zij doet een heel aantal (autistische) kinderen op deze school en zij is van mening dat school zich best mag aanpassen aan deze kinderen. Zo wil zij dat alle docenten het huiswerk op dezelfde manier op dezelfde plaats op het bord zetten.

School wist van te voren dat ze een rugzak kind kregen. Wij hebben al 2 jaar van te voren het 1e gesprek gehad en daarna nog enkele malen en zij zeiden dat deze kinderen ook welkom waren. Wij hebben toen al besproken hoe we de extra begeleiding graag zouden willen zien.

Astrid

en dus heb je groot gelijk dat je dit aankaart. Precies, die 5,6 had hij misschien anders ook wel gehaald, maar het is ook goed mogelijk dat de instructie van te voren hem een hoger cijfer had kunnen geven. Het is afgesproken en staat op papier, school moet zich daar dan ook aan houden....

Bespreken hoort bij gesprek over handelingsplan

Ik neem aan dat er tussentijds gesprekken zijn om te bespreken hoe het gaat. Daar hoort het evalueren van dit soort afspraken bij.
Ik zou het helemaal niet hebben over het cijfer. Ik zou het wel hebben over: welke begeleiding heeft mijn kind nodig, anders dan andere kinderen? En daar hoort dan bij: het vooraf instructie geven over hoe het kind moet voorlezen.
Mentor zal dit soort zaken moeten bespreken met de leraren die de afgesproken begeleiding niet geven. En ja, Mirjam volgend, loop je dan het risico dat de bewuste leraren die begeleiding helemaal niet zo nodig vinden.
Het aanspreken van een leerkracht op een cijfer zal averechts werken! Zeker als je bedoelt dat het de schuld van de leerkracht is dat het kind dat cijfer haalt.

Anna en astrid

Ik ben gepokt en gemazeld in het hebben van kinderen op VO-scholen. Kinderen met gebruiksaanwijzingen. Jullie duidelijk niet - dat is geen verwijt, dat is een constatering. En geloof me: er gaat veel mis. Er gaat trouwens ook heel veel goed. En de dingen die mis gaan, die zijn als je tot drie cijfers achter de komma redeneert, verwijtbaar. Er liggen afspraken, behandelplannen, rugzakken, er zijn gesprekken, overleggen en afstemmingen En tóch gaan er dingen mis. En dat is puur te wijten aan mensenwerk in grote organisaties. Een school is een groot bedrijf, waar heel veel dingen mis kunnen gaan. Het is eigenlijk een soort van wonder dat er nog zoveel góed gaat.
Astrid zit er bovenop en Anna, jij gáát er bovenop zitten. Wat er mis gaat bij jullie is de discrepantie tussen verwachting en realiteit. De mentor heeft toegezegd dingen door te geven aan de docenten. Dat heeft h/zij niet meteen dezelfde dag gedaan, misschien wel niet aan iedereen persoonlijk en misschien ook wel niet zo goed en uitgebreid als nodig is. De mentor vertelt immers toch ook maar weer door wat h/zij er van begrepen heeft en de ontvangende docent geeft er misschien weer wel een andere draai aan. Het zijn ook mensen met een mening, of met ideeen, en die laten zich niet altijd alles vertellen. Bij mijn zoon zit een jongen met ASS in de klas die altijd perse als eerste het lokaal in moet, anders flipt-ie. Hóe eenvoudig kan het zijn, laaaaaaat dat kind effe als eerste naar binnen en klaar is Klara. Ik kan je vertellen dat dat niet gaat werken in een klas met nog 20 leerlingen. Die dénken daar niet aan, vinden dat flippen wel interessant zelfs. Maar dan nog: niet iedere docent gaat er in mee. Er zíjn docenten die het gewoon ónzin vinden. Hup, binnenkomen, zitten, mond houden - al die flauwekul met je ASS - dat bestond vroeger ook niet. Zulke mensen bestaan, zulke docenten bestaan. Echt waar.
Mentoren, en in mijn ervaring zéker brugklasmentoren, willen echt wel lekker bezig zijn met de kinderen, fijne dingen doen en lekker een beetje kloeken over het jonge grut. En dat is héél wat waard in de jungle die middelbare school heet. En ja, dan sneuvelt er in het dagelijkse zorgen wel eens een afspraakje hier of daar. Dat gebeurt gewoon. Zoals iemand al eerder schreef: pick your battles. Hoeveel talen heeft hij, bij hoeveel moet hij voorlezen, maak een algemene opmerking daarover bij een rapportgesprek. Maar bij iedere onvoldoende bovenop de docent cq mentor zitten gaat averechts werken.

Vraagje zomaar even voor mezelf: als je zoon een 7,9 had gehaald met voorlezen maar er erg verdrietig over was geweest (gewoon over het voorlezen an sich), wat had je dan gedaan?

Tirza

Met inge eens

Dit zijn prima voorbeelden die je kunt gebruiken in het behandelplan overleg.
Ik zou zelf echt geen docenten hier over gaan aanspreken. Volgens mij maak je dan meer kapot dan je lief is.
Als men zich structureel niet aan de afspraken houdt, vaker dan een keer dus, zou ik de mentor vragen daar mensen op aan te spreken.
Ik verwacht dat heel veel docenten weinig begrip zullen hebben. 'Het is toch een voldoende? Wat zeur je nu, andere kinderen zouden dolblij zijn met een 5,6. Misschien zullen jullie en hij moeten accepteren dat hij niet overal achten voor kan halen?!' Die reacties wil je zelf niet over je heen krijgen.

Ik zou

ook niet over het cijfer an sich beginnen, maar wel over de gemaakte afspraken. Waarom heeft juf zich daar niet aan gehouden? Of wist ze nog niet van de afspraken? Dan de mentor vragen, zijn alle docenten al op de hoogte?

Tja, ik heb nog geen ervaring nee, met een kind op het VO. Maar ik vind het wat te gemakkelijk om dan maar niks meer te ondernemen, omdat een VO-school anders zou zijn? Ik bedoel, zo veranderd er toch ook nooit iets?

Battles en blessings

Miriam zei het al: pick your battles. En ik voeg er aan toe: tel je zegeningen.

Op een school met meer dan 1000 leerlingen en honderden docenten is het een utopie om te denken dat het allemaal goed kan gaan.

Je moet er inderdaad bovenop zitten, maar dat betekent niet dat je ook op alles moet reageren. Het is een smal evenwicht van welke strijd je aangaat en welke strijd je laat liggen.

Ik begrijp jullie, Anna en Astrid heel erg goed. Loslaten is doodeng en zeker met een zorgenkind.
Maar Tirza heeft gelijk: er teveel bovenop zitten zorgt voor een Peter en de Wolf-effect. Je opmerkingen worden minder serieus genomen en dat is nu precies wat je niet wil.

Tihama

Maar

wat is er nu zo erg aan om even te vragen of de juf van de afspraak af wist? Ik bedoel, je hoeft niet meteen de school aan te klagen, alleen even een vraagje. "Oh, u wist het niet, ik had gehoopt dat de mentor u al op de hoogte had gesteld, we hebben wat afspraken op papier gezet omdat het voor zoon soms lastig is bepaalde dingen meteen te snappen, vandaar...."

Vragen stellen

Op zich is het geen probleem om een vraag aan een leerkracht te stellen. Maar er zijn 2 zaken die er tegen pleiten.
1. Je vraagt aandacht. En als je te vaak aandacht vraagt, dan ben je al snel 'lastig'.
2. Het is een middelbare school. Ga je dan met je kind mee naar school? Of ga je de docent mailen? Allebei de varianten maken het zwaar. Meegaan als ouder op de middelbare school is ongebruikelijk dus het wordt als zwaarder ervaren. En mailen is per definitie een slecht medium voor vragen die als enigszins kritisch ervaren kunnen worden.

Tihama

Misschien

maak ik ouderwets een afspraak of ik bel even....jeetje zeg...is een middelbare school een gevangenis ofzo waar je als ouder niet mag komen?

Anna

we zijn niet tégen je, we proberen je wat helderheid te verschaffen. Nee, VOscholen zijn geen gevangenissen. Maar je krijgt de docenten (die overigens mevrouw genoemd worden en geen juf) niet aan de telefoon, die staan namelijk les te geven. Of ze werken die dag niet. Of ze zitten in overleg. Een afspraak maken voor overleg (tussen de reguliere rapportgesprekjes door) wordt gezien als een zwáár middel, dat doe je als er Hele Erge Dingen mis zijn. Een mailtje met een vráág is misschien nog het eenvoudigst, daar word (in mijn ervaring) goed en snel op gereageerd. Maar echt, een VOschool - daar loop je niet zomaar naar binnen om even met een juf te babbelen. Je zou d'r niet eens kunnen vinden, waarschijnlijk.

Tirza

Idd, wordt wel erg ot

Hier kan je de leraren van het VO thuis bellen. Maar dat zal ik ten alle tijde proberen te mijden. Want ik denk niet dat ze daar heel blij van worden op zeg maar hun vrije woensdagavond. Dus als ik wat heb probeer ik dat op een reguliere afspraak te regelen. Met een kind met een rugzak heb je die momenten wrlk vaker dan ik ze heb.
En naar school komen tijdens schooltijd wordt door mijn dochter, met wie ik het verder prima kan vinden, zacht gezegd niet gewaardeerd. Het liefst hebben ze dat ik bij wijze van spreken onzichtbaar ben als ik ze eens heel toevallig van school moet halen. Het is duidelijk haar territorium, waar ik niets te zoeken heb. Alleen bij evenementen in de avond, waar alle ouders aanwezig zijn vindt ze het erg leuk dat ik kom.
Overigens: ik moest er vroeger ook niet aan denken dat mijn ouders zich tijdens schooltijd vertoonden.

Dreigt er depressie?

anna:"Ik zou ook niet over het cijfer an sich beginnen, maar wel over de gemaakte afspraken. Waarom heeft juf zich daar niet aan gehouden? Of wist ze nog niet van de afspraken? Dan de mentor vragen, zijn alle docenten al op de hoogte?"
De aanleiding is het cijfer. Astrid (en kind?) valt daarover. Astrid weet helemaal niet of, wanneer of hoe vaak de afspraken precies gevolgd zijn zoals zij ze heeft begrepen. Voor Nederlands (en de meeste andere vakken) zijn er alleen maar mooie cijfers gehaald. Misschien wel zonder ook maar iets te doen met die afspraken.
Daar is geen bezwaar tegen geweest. Het bezwaar komt nu, nu er een keer geen negen valt. Daarmee wordt duidelijk hoe Astrid de regel interpreteert. Ze zegt het hier ook letterlijk:"Zoon had voor af instructies moeten krijgen. Had hij die gehad en dan nog een 5,6 gehaald, ja, dan is het pech."
Kennelijk worden de afspraken zo geinterpreteerd dat ze tot doel hebben om lage cijfers (lager dan een negen?) te voorkomen. Dat is aanmerkelijk preciezer dan de algemene doelstelling van een school: zorgen dat de kinderen in doorlopende leerlijn een diploma halen. Onderweg mogen daarbij best onvoldoendes vallen.
Aan de afspraken de uitleg geven die Astrid geeft, maakt het omgaan met deze leerling voor leerkrachten een hachelijke zaak. Kennelijk zullen de leerkracht bij elk cijfer dat onder de verwachtingen van kind en Astrid uitvalt, zich moeten verantwoorden over hun handelen.
Ik zou het de school/leerkrachten niet kwalijk nemen als ze daar niet aan willen beginnen.
Ondertussen ligt er misschien wel een ander probleem. Ik gok even. Zoon kan niet tegen laag scoren. Hij raakt daar wellicht van in paniek. Astrid heeft kennelijk geen andere strategie dan zoon bijvallen en vraagtekens zetten bij het handelen van de leerkracht.
Ik zou als ik Astrid was een andere strategie aannemen, namelijk zoon leren dat een 5,6 ook goed is. Er zullen er nog meer volgen. Misschien zelfs ook nog wel eens een 1 of een 4. Dat is niet erg.
Als Astrid daar moeite mee heeft, dan kan ze de school om hulp vragen. Als het niet blijkt te werken en zoon in een depressie raakt van cijfers lager dan een 8 of 9, dan is deelnemen aan dit onderwijs misschien toch niet zo'n goed idee.
Niveauzakken helpt in dat geval wel, want tienen scoren is daar makkelijker.
Groet,
Miriam Lavell

De schoolborrel levert ook contacten op

Wij hebben elke maand een overleg met de mentor op school, dus we komen best vaak op school. Daarnaast mailen we vaak.

Daarnaast hebben we nu 2 brugklas avonden gehad en afloop is er altijd een borrel en wij hebben zo al 4 docenten meerdere malen gesproken. Gewoon gezellig, niks zwaars. Bij het wegbrengen met kamp heb ik staan praten met weer 2 andere docenten. Nog geeneens over zoon, maar ze weten wel dat ik zijn moeder ben. Ze zijn vrij amicaal allemaal. De meeste zijn ook vrij jong. Daarnaast moest ik al 2x naar school omdat zoon iets kwijt was, ook toen weer 2 docenten gesproken in de gang. Ik ken er ondertussen al aardig wat.
Op die borrels, bespreek je gewoon even je kind met een wijntje in je hand. Gewoon van joh, als je het nou even zo of zo aanpakt....Laatst stonden we, met een paar andere ouders, nog een uur na te praten buiten over onze kinderen en de gang van zaken. 2 Docenten kwamen ook naar buiten en gingen gewoon gezellig mee praten buiten. Stonden we daar een uur. Mijn man is docent op een andere school en hij ziet ze gewoon als collega's. Vertelt ze ook hoe zij dingen aanpakken. Mijn man is ook mentor en heeft best veel zorgen kinderen in de klas en er is vaak bij ons thuis telefonisch overleg. Hoort er gewoon bij.

Het grootste deel van de docenten zullen we pas zien op de 10 min. gesprekken, zeker de oudere garde, maar ik ben al blij dat we er nu een paar kennen. Krijg je tenminste nog een beetje een basisschool gevoel.

Om nog even terug te komen op Nederlands, het gaat mij niet om het cijfer, maar om het gebrek aan aanpak. Tenminste dat denk ik, want ik weet eigenlijk nog helemaal niks. Ik mail de mentor gewoon even dat zij informeert bij de docent Nederlands hoe dat cijfer tot stand is gekomen en of die docent ook instructies heeft gehad. Gewoon luchtig, niks geen beschuldigingen. Er komen nog veel meer voorlees fragmenten, vooral bij engels en ook presentaties, dus het is gewoon zaak om er voor te zorgen dat die dingen vanaf het begin af aan zo goed mogelijk gaan. Ook fijn voor het zelfvertrouwen van zoon. En inderdaad als het een 7 of 8 was geweest dan had ik (misschien heel naief) gedacht dat docent Nederlands hem zeer goed had voorbereid en dat hij zeer goed z'n best had gedaan.

Leren

"Er komen nog veel meer voorlees fragmenten, vooral bij engels en ook presentaties, dus het is gewoon zaak om er voor te zorgen dat die dingen vanaf het begin af aan zo goed mogelijk gaan. Ook fijn voor het zelfvertrouwen van zoon."

Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar ik denk OOK dat je je zoon helpt door hem te leren dat er ook dingen mis kunnen gaan en dat dat niet het einde van de wereld is.
Ik snap dat vanwege zijn autisme een misser behoorlijk heftig kan zijn, maar je kúnt hem niet alle missers laten ontlopen. Hem waarschuwen dat er missers kunnen en zullen zijn is veel belangrijker. Nu ben jij er nog, maar hij is 12 en over 6 jaar zul jij geen enkele invloed meer kunnen hebben op hoe de wereld jouw zoon begeleidt.
En hem leren hoe hij die missers kan opvangen is daarbij ook belangrijk.

Wat ik nu een beetje proef bij jou (ook op basis van andere draadjes) is dat je heel erg druk bezig bent om hem op alle mogelijke manieren te ontzien. Vermoedelijk omdat zijn reacties op problemen zo akelig zijn dat je die ten koste van veel wilt vermijden. Dat snap ik ook wel, maar je kunt dit niet volhouden in de rest van zijn leven. Hij is al 12. Zelfs met een zorgenkind moet je een kind soms loslaten, hoe pijnlijk en doodeng dat ook is.

Tihama

Loslaten kan bij hem niet

Hij is net voor de zomer 11 geworden.

Ik wil inderdaad dat alles zo goed mogelijk loopt en dat zoon kan blijven op deze school. Zoon loopt emotioneel op z'n tenen en het is maar de vraag of hij op deze school kan blijven. Met wat extra begeleiding en begrip moet dat kunnen. Wat anders rest is speciaal onderwijs en zoon wil daar absoluut niet naar toe.

Natuurlijk moeten we gaan loslaten, Ik zou niets liever willen want tijd aan hem vreet energie. En dan bedoel ik niet alleen de tijd aan hem die ik voor hem aan dit soort school zaken besteed, maar ook het uur elke ochtend tussen op staan en dat hij naar school gaat (dat is zo'n stressvol uur, wij en zijn zusjes lijden daar echt onder). Idem 's avonds. Wij zitten vanaf 17.00-22.00 ELKE avond naast hem om hem zijn huiswerk te laten doen. Zonder toezicht doet hij niks. Maar dan ook echt niks. Als wij werken en hij heeft de 1e uren vrij wegens ziekte docent, dan vertrekt hij dus niet. Er is een buurvrouw hier die in de gaten houdt of hij dan vertrekt, maar nee hoor. Uiteindelijk gaat zij 10 minuten voor de les begint bij ons naar binnen om hem aan te sporen om te vertrekken. Op dat moment is hij vreselijk agressief (ook tegen haar), want hij wilde wel vertrekken, maar er was van alles mis gegaan. Hij fiets dan al huilende als een bezetene (echt super gevaarlijk over een drukke weg met vrachtwagens) en is tot nu toe nog net elke keer op tijd geweest. Iedereen roept "laat hem lekker te laat komen, dan leert hij het wel"! Misschien moeten we dat doen, maar ik sta niet voor de gevolgen in.

En dan kom ik weer met een punt waar een hoop kritiek van jullie op gaat komen. School hanteert een heel streng te laat protocol, maar mocht het zo gebeuren dat zoon dus tig keer te laat komt en er maatregelen getroffen gaan worden, dan wil ik wederom dat ze bij zoon milder straffen. Voor als nog laat ik het zover niet komen.

Ik ben waarschijnlijk verwend door zijn basisschool. Dat was zo'n school met zoveel begrip. Heeft ook even geduurd voor dat dat begrip er was, maar toen ze het eenmaal snapte gingen ze voor hem. Echt alles werd voor hem gedaan. Leek bijna wel een school voor autisten, maar was toch gewoon regulier onderwijs. Elke regel die in overleg met z'n ambulant begeleider op papier werd gezet werd nageleefd. Zo niet, dan werden de leerkrachten door de ambulant begeleider op de vingers getikt. En alles gewoon op een gezellige manier. Ik heb nooit 1 ervaring gehad met een leerkracht. Ik weet ook wel dat dit op het VO bijna onmogelijk is, maar ik probeer er uit te halen wat er in zit. En niet alleen ik, maar juist ook de ambulant begeleider. Die zit nog veel meer boven op de regels die op papier staan. Juist nu in de brugklas moet hij een goede start maken. Als het nu niet goed gebeurt, gebeurt het nooit meer. De docenten blijven nl. jaren dezelfde docenten.

Dubbel

Ik denk niet dat de zoon slechts valt over het cijfer. Het gaat hier toch echt om gedrag dat niet gesnapt wordt door hem, en met wat hulp misschien wel. In die zin zit er gewoon een stuk oneerlijkheid, iedere leerling heeft recht op voldoende instructie en hij heeft wellicht niet meer, maar ánders instructie nodig.
Dat de realiteit is dat niet iedere leraar dit snapt en er goed rekening mee kan houden, is een stuk dat je hem misschien kunt leren. Maar dat je je best doet te vertalen tussen hem en zijn omgeving lijkt me alleen maar logisch, ik snap dat je dat niet zomaar loslaat. (zeker zolang daar ruimte voor is op school, mooi toch)

Wat hij wil

"Met wat extra begeleiding en begrip moet dat kunnen. Wat anders rest is speciaal onderwijs en zoon wil daar absoluut niet naar toe. "

Waarom wil hij dat absoluut niet? Omdat het een verandering is?
Als ik jouw beschrijving lees: 5 uur huiswerk maken onder constante begeleiding, niet zelfstandig naar school gaan, agressief worden als hij aangesproken wordt door de buurvrouw. Hoe denk je dit zelf te trekken? Je hebt nog 2 kinderen. Hoe combineer je dit nog?
Heb je een PGB-er die hem begeleidt? En zo niet: is dat geen goed idee?

Tihama

Speciaal onderwijs, een zegen!

"Wat anders rest is speciaal onderwijs en zoon wil daar absoluut niet naar toe. "

Mijn autistische zoon zit in het eerste jaar havo-vwo in het VSO.
- Een klas van 9 kinderen die het grootste deel van de dag in hun eigen lokaal zitten. (Laat de docenten maar op en neer rennen.)
- Elke dag begint met de 'opstart': de mentor neemt met de leerlingen door wat er die dag op het programma staat. De dag wordt op dezelfde manier ook weer afgesloten.
- Als er uren uitvallen komt er een alternatief, de begin- en eindtijd van de schooldag is altijd hetzelfde.
- Kinderen die het nodig hebben krijgen hulp bij het bijhouden van hun agenda en het inpakken van hun tas.
- Sovatraining is gewoon een lesvak voor de hele klas.
- Er is begeleiding bij de pauzes en je kunt kiezen uit een druk plein en een rustig plein.
- Er is gelegenheid om alvast een flink deel van het huiswerk te maken onder schooltijd.
- Er wordt drie jaar de tijd genomen om de eerste twee leerjaren havo-vwo te doorlopen, zodat er VEEL aandacht gegeven kan worden aan het wennen aan de middelbare school.
- Leerlingen kunnen een complete extra set boeken te leen krijgen voor thuis als dat nodig is.
- De school kijkt er niet van op dat kinderen met een ASS vaak motorisch niet zo sterk zijn en houdt daar gewoon rekening mee, ook bij de gymles.
- Taxivervoer, dus geen fietstochten in je eentje in het drukke verkeer als je nog zo jong bent (en motorisch niet sterk).
- Kinderen met autisme en een hoge tot zeer hoge begaafdheid zijn er normaal, niet de uitzondering.
- Enzovoort enzovoort.

Maar daar zou jouw zoon natuurlijk noooooit naartoe willen, Astrid! Of ben jij het soms zelf die een totaal verkeerd beeld van het (V)SO heeft?

Zou het kunnen dat hij (misschien al heel lang) enorm overvraagd wordt op gebieden die niet met zijn hoge IQ te maken hebben en dat het VSO ook voor hem een zegen zou kunnen zijn? Oké, het is niet tweetalig, maar er staat een hoop goeds tegenover.

Groet MM

Astrid, hoe weet je zo zeker

Hoe weet je precies hoe de instructie geweest is? Misschien heeft de docent al wel extra instructie aan je zoon gegeven.
En hoe weet je zo zeker dat hij een veel hoger cijfer zou hebben gehad als de instructie precies naar wens is geweest? Kan best zijn dat hij dan ook nog te zacht en zonder veel intonatie praat.
Laat je eerst goed informeren.
Overigens kan ik mij persoonlijk niet voorstellen hoe je het volhoudt in de begeleiding van je zoon. Je hebt nog meer kinderen, die moeten tussen 17 en 22 uur ook hun aandacht hebben toch? Is er niet iets in de begeleiding uit te besteden? Kan je zoon niet een keer wat huiswerk overslaan en een 7 halen ipv een 9?

Niet zo venijnig

MM, er is geen enkele reden om zo venijnig te doen. Misschien heb jij het enorm getroffen met de VSO school en de bijbehorende voorzieningen. Dat is niet op diezelfde manier in elke regio voorradig helaas.
Groet,
Miriam Lavell

Wat nou venijnig?

Kleine klassen, taxivervoer, het gewenste vwo-niveau, vast lokaal, begrip voor niet-alles-even-goed-kunnen zijn gebruikelijke voorzieningen op een VSO havo-vwo.
Dat het op details kan verschillen weet ik ook, zo is er ook een VSO op havo-vwo-niveau waar de leerlingen helemaal geen huiswerk maken, jammer, die van ons heeft dus wel huiswerk maar daar is zoon hooguit een uur per dag mee bezig.

Het gaat hier niet om de beschikbaarheid van VSO havo-vwo, maar Astrid zegt dat haar zoon niet naar SO wíl. Waarom dan niet? Het klinkt als een enorme verbetering, afgezet tegen de dingen waar hij en zijn ouders nu tegenaan lopen. Ik vraag me dus af of ze weten hoe een VSO eruitziet of dat er vooroordelen tegen SO in het spel zijn.

MM