Dochter klaagt over school, maar die merken niks
Dochter (groep 5) heeft vorig jaar nogal wat problemen met de juf gehad. Het kwam er voornamelijk op neer dat de stijl van de juf (lekker doorwerken) een averecht effect had op mijn dochter (treuzelaar en dromer).
Nu heeft ze een hele lieve geduldige juf, en met het rapportgesprek kwam er ook uit dat we weer echt op de goede weg zitten. Haar resultaten gaan ook weer omhoog.
Helaas nog geen week na dat gesprek gaat het ineens zo slecht met mijn dochter. Eigenlijk net als vorig jaar; geen zin in school, niet meer met vriendinnetjes spelen. Slecht slapen en veel huilen om niks. Ze zegt ook ineens dat alle kinderen uit haar klas ed. stom zijn.
Ook op de sportclub gaat het niet lekker.
Nu heb ik dat direct aan de juf voorgelegd; maar die merkt niks! Ook heb ik het even aan de trainer gemeld, maar die ziet alleen mar een blij kind wat leuk meedoet. Ze lijkt dan prima in de groep te liggen terwijl ze thuis zegt dat ze wordt buitengesloten (dit ook in de klas).
Dus wat moet ik daar nu weer mee?
Ik wil mijn dochter wel serieus nemen, maar hoe kan de juf (en de trainer) haar helpen als zij het tegengestelde zien?
Zou het kunnen dat ze dit verzint (en waarom dan?).
Zie draadje hierboven
Het hele verhaal staat hierboven. Maar mijn dochter kwam op de buitenwacht over als een gezellig, vrolijk kind. Sommige kinderen kunnen de schijn uitstekend ophouden. Neem haar serieus!
Of dat meteen betekent dat ze van school en sportclub af moet is een ander verhaal. Praat met haar: wat is er dan precies zo stom? Maakt ze dat vaker mee en waarom?En als je er dan niet uit komt, is therapie misschien wel wat. Maar misschien is er een duidelijk oorzaak, zoals een heks van een juf (dat was bij ons zo).
Tja,
dan is het inderdaad anders. Misschien integratieve kindertherapie? Misschien dat een vreemde er juist eerder achter komt dan jij?
Voelt ze zich gezien?
Mijn dochter heeft de eerste helft van het schooljaar zich vreselijk gevoeld en werd steeds negatiever. Bij haar bleek dat ze zich op school niet gezien en gehoord voelde en dit uitte zich ook in zich terugtrekken in sociale contacten en niemand meer echt aardig vinden en haar muziekles (geniet ze altijd van) ook stom gaan vinden terwijl haar muziekjuf niets aan haar merkte en ze heerlijk en enthousiast meedeed.
Pas toen we echt veel met haar gepraat hadden en de verantwoordelijkheid van aan de meester en juf aangeven dat werk te gemakkelijk is bij haar weg gehaald hebben. Wij zijn gaan praten. De juf en meester hebben kritisch naar haar werk gekeken en meer uitdaging gegeven, en dat heeft een enorm effect op haar welbevinden gehad. Ze heeft nu weer plezier, vindt haar klasgenootjes weer veel leuker, geniet weer van muziekles, en kan de verantwoordelijkheid om voor zichzelf op te komen bij de meester en juf weer aan, met ons als vangnet.
Hier andersom
Jongere broertje streeft haar voorbij op cognitief vlak. Nou is hij ook slim, maar zij is dat ook. Hij maakt alleen overal een wedstrijdje van en is ontzettend competatief, zij totaal niet. Dat werkte hier ook niet mee.
Kijk maar eens, er kan best een gebrek aan zelfvertrouwen meespelen. In de tijd dat er meer aandacht uitging naar broertje (die hing op school in de gordijnen van verveling) had zij het veel moeilijker en wilde ons niet te veel belasten enzo. Maar aan haar behoeftes werd daardoor niet voldaan, ik neem het mezelf nog kwalijk. Zij had ook meer uitdaging nodig op school, maar kon wachten tot het reguliere plusgroepje begon. Dat bleek alleen voor rekenen te zijn, terwijl zij ook in taal zo ontzettend goed is. En dan in groep 4 weer een nieuwe meester en juf, wennen aan de strengheid van de meester, eerst geen pluswerk... Ze had het zo gehad dat ze echt ongelukkig werd, en dat had zo zijn weerslag op alle gebieden.
We hebben het gelukkig kunnen keren. De oudste twee zitten op de rit. De derde begint nu op school echt finaal weg te dromen van verveling, dus we kunnen weer aan de bak...
