Emigratie tegen zin in & remigratie
Hallo allen,
Ik zou graag in contact treden met ouders/kinderen/jongvolwassenen die gedurende puberteit naar het buitenland mee ' moesten ' van hun ouders.
Ik heb me als 16 jarige erg onder druk gezet of zelfs met de kennis van nu gemanipuleerd gevoeld mee te emigreren naar het platteland van Australie.
Na 3,5 jaar trok ik het niet meer en ben toen alleen terug naar NL gegaan.
Nu 9,5 jaar verder ben ik bewust aan het stilstaan bij deze periode en alle eenzaamheid tijdens en na emigratie waar ik nog mee worstel.
Zijn er hier lotgenoten te vinden? Het zou me enorm helpen in de verwerken. Ik kom er steeds meer achter dat ik al die jaren nooit heb gerouwd om al het verlies- gevoelens vermijden, ondedrukken en vluchten des te meer.
Groetjes & hoor het heel graag!!
nou nou 2 reacties hierboven.. vanwaar het ongeduld 
Bloemenzee schreef op 16-10-2025 om 18:31:
Geen ervaring, maar wil je even een knuffel geven
Het is niet niks, als 16-jarige worden te worden weggerukt uit je leven hier en dan enkele jaren later de keuze te maken daar weer weg te gaan.
lief! ja ik ben voor me gevoel wel aardig van links naar rechts geschud...
Eigenthuis schreef op 16-10-2025 om 18:45:
Niet geheel dezelfde ervaring omdat ik veel jonger was. Ik neem het mijn ouders nog steeds kwalijk dat ze zo vaak zijn verhuisd (binnen- en buitenland). Daardoor mis ik het hebben van wortels. Ik hoorde nooit ergens bij in mijn jeugd en was bijna overal dat rare kind dat uit het buitenland/andere kant van Nl. kwam.
Ik heb hierdoor weinig fijne herinneringen aan mijn jeugd. Komt mijn People pleasen hier vandaan? En mijn onzekerheid of ze me wel aardig/goed genoeg vinden? Als positieve punten kan ik zeggen dat ik hierdoor flexibel en meertalig ben geworden. Zou ik het zo doen met mijn eigen kinderen? Voor geen goud!
Kinderen kiezen niet voor dit soort avonturen, of ze kunnen het niet overzien.
Ik had zelf graag saai in mijn geboortestad, in de buurt van mijn familie en vriendjes willen blijven wonen.
Mijn ouders weten hoe ik me hierdoor voel en ik kan er goed over praten met mijn zusje gelukkig. Zij voelt hetzelfde.
Ik hoop dat jij het een plaatsje kan geven!
hoe ben je weer zo goed mogelijk geworteld / gesetteld in plek waar je nu woont? heb je wat bijzonders gedaan aan verwerking en hoe is de omgang met je ouders nu?
snoepjeharibo22 schreef op 16-10-2025 om 19:35:
hi ja hoor ik was 13 en moest verplicht mee emigreren. Ben op mijn 18e terug gekomen helemaal alleen dat is nu +15 jaar geleden. Ik denk je wel te begrijpen ☺️
heb je een pm gestuurd!
Ik ben geboren en getogen in dezelfde omgeving. Vanaf mijn 3e tot ik het huis uit ging met 18 jaar in hetzelfde huis gewoond, waar mijn ouders nu nog wonen. Met onze kinderen wonen wij ook al vanaf hun geboorte in hetzelfde huis (oudste is 25). Ik ben dus het tegenovergestelde van jou. En ik vind het heerlijk! Ik hoef hier ook echt niet weg.
Man heeft wel een beetje dezelfde ervaring als jij, als 13-jarige door moeder en haar toenmalige vriend meegenomen naar 2 buitenlanden. Dat is een desastreuze ervaring geweest op die leeftijd.
Mijn vader is op zijn 18e uit Indië naar Nederland gekomen. En heeft hier nooit echt helemaal geworteld, ondanks dat hij hier zijn opleiding heeft afgemaakt, mijn moeder ontmoet en kinderen gekregen. Hij is nog steeds kind van 2 culturen. Gelukkig voor hem zijn er veel mensen zoals hij. Hoewel dat groepje rap kleiner wordt natuurlijk. Hij is nu 86...
Ik kan me daarom ook heel goed voorstellen dat het voor jou heel ingewikkeld was. En dat je weer terug naar Nederland wilde. Het platteland van Australië is natuurlijk ook wel écht heel wat anders dan Nederland... En je ouders (en siblings?) wonen daar nog? Dan ben je nog steeds afgesneden van een deel van je wortels. Ik kan me dan voorstellen dat je nu toch ook niet helemaal meer hier thuis bent misschien?
Goed dat je hier uitgebreid bij stilstaat. Ik denk dat de term 'rouwen' goed gekozen is. Rouwen om een deel van je jeugd die je kwijt bent. Mensen die je kwijt bent. Wortels die je kwijt bent. Vastigheid en vertrouwdheid die je kwijt bent.
Sterkte.
Jonagold schreef op 20-10-2025 om 21:58:
Ik ben geboren en getogen in dezelfde omgeving. Vanaf mijn 3e tot ik het huis uit ging met 18 jaar in hetzelfde huis gewoond, waar mijn ouders nu nog wonen. Met onze kinderen wonen wij ook al vanaf hun geboorte in hetzelfde huis (oudste is 25). Ik ben dus het tegenovergestelde van jou. En ik vind het heerlijk! Ik hoef hier ook echt niet weg.
Man heeft wel een beetje dezelfde ervaring als jij, als 13-jarige door moeder en haar toenmalige vriend meegenomen naar 2 buitenlanden. Dat is een desastreuze ervaring geweest op die leeftijd.
Mijn vader is op zijn 18e uit Indië naar Nederland gekomen. En heeft hier nooit echt helemaal geworteld, ondanks dat hij hier zijn opleiding heeft afgemaakt, mijn moeder ontmoet en kinderen gekregen. Hij is nog steeds kind van 2 culturen. Gelukkig voor hem zijn er veel mensen zoals hij. Hoewel dat groepje rap kleiner wordt natuurlijk. Hij is nu 86...
Ik kan me daarom ook heel goed voorstellen dat het voor jou heel ingewikkeld was. En dat je weer terug naar Nederland wilde. Het platteland van Australië is natuurlijk ook wel écht heel wat anders dan Nederland... En je ouders (en siblings?) wonen daar nog? Dan ben je nog steeds afgesneden van een deel van je wortels. Ik kan me dan voorstellen dat je nu toch ook niet helemaal meer hier thuis bent misschien?
Goed dat je hier uitgebreid bij stilstaat. Ik denk dat de term 'rouwen' goed gekozen is. Rouwen om een deel van je jeugd die je kwijt bent. Mensen die je kwijt bent. Wortels die je kwijt bent. Vastigheid en vertrouwdheid die je kwijt bent.
Sterkte.
Platteland van Australië heb ik als de hel ervaren ja, zo’n onwijs hersendodende omgeving vond ik het
Ouders en zus wonen er nog. Maar net zo goed voor ik naar Australië ging zaten en zitten er zat dingen niet goed qua gezinsdynamiek wat het extra ingewikkeld maakt. Lang gedacht dat Australië emigratie oorzaak was van nodige uitdagingen maar dat is vanaf jongs af aan al. Genoeg om te rouwen momenteel. Dankjewel voor de steun
Marit! schreef op 17-10-2025 om 18:57:
ik ben niet geëmigreerd maar wel verhuisd halverwege de middelbare school, van west naar oost. Ik vond dat al een drama, hoe begrijpelijk de redenen destijds ook waren. Heeft lang geduurd (tot na de middelbare) voor ik mn drasi vond. Laat staan als je naar een ander land moet verhuizen, lijkt me echt vreselijk als je dat ook niet wilde. Kan me voorstellen dat je dat een plek moet geven, goed dat je nu de tijd neemt om erbij stil te staan en te rouwen om wat moeilijk was.
Sterkte❤️
Hier ook dezelfde ervaring. Ook tijdens de middelbare schoolperiode. Ik vond het vreselijk en het heeft toen ook heel slecht voor me uitgepakt. Ik heb daardoor een hele moeilijke en zware periode gehad. Als we niet waren verhuisd waren heel veel shitdingen ook niet gebeurd. Ik kan me jouw gevoel echt voorstellen! Hopelijk ga je je draai hier weer vinden. Sterkte.
Hoi ik reageer graag. Mijn vraag is wat de reden was voor emigratie? Ik ben boerin en als boeren gezin hebben wij geen toekomst in NL. Onze kinderen willen graag beide iets met de boerderij, opgeven is dus geen optie. Dit willen zij absoluut niet. Een laatste redmiddel is emigratie. Nu lees ik de berichten en ik ben me er zeker van bewust dat emigratie een mega impact heeft op kinderen/pubers. Maar ook ons als gezin. Het liefst blijven we, maar dat is geen keuze. Het is of stoppen of emigreren. In ons gezin is alle ruimte voor praten, emoties en er voor elkaar zijn. De kinderen hun keuze gaat voor. Als zij niet willen of het gevoel alleen al iets niet goed voelt, gaan we niet. Zij bepalen dus mee. Waar doe je nu goed aan als ouder? Ik vind de keuze voor mezelf al moeilijk zat, laat staan voor mijn kids.
ik heb geen antwoord op je vragen maar heb wel vragen: hoe oud zijn je kinderen en waar wil je naartoe? Het lijkt me nogal een verschil of je naar België gaat of Canada om maar 2 uitersten te noemen
De reden van emigratie bij mij was dat ik in het land waar ik nu woon na mijn opleiding in de gezondheidszorg kon werken. In Nederland was er 33 jaar geleden geen werk voor mij. Ik ben blijven hangen waar ik nu woon... En heb het beter dan dat ik met mijn beroep in Nederland had gehad. Ik had financieel geen groot gezin kunnen hebben., ,laat staan een groot vrijstaand huis.
Maar boerin: ik kan me voorstellen dat jullie aan het nadenken zijn over emigreren. Alleen is de vraag: hoe oud zijn jullie kinderen, en waar willen jullie naar toe?
Want met pubers naar Denemarken is wel anders dan naar een Engelstalig land.
