Green Card, thuisonderwijs
Het bericht was verwijderd, maar goed ik plaats hem nog een keer.
Ik had net mijn ex-vriend en dus ook de vader van onze zoon gesproken, en hij zei dat ze toch vaak naar de Amerikaanse ambassade in Berlijn moeten, niet in Amsterdam omdat het hele programma is gebaseerd op staatsburgerschap en hij geen Nederlander is, maar Duitser. Voor de gene die het nog niet weet, ze doen mee aan de Green Card loterij, een loterij waarmee je een permanente verblijfsvergunning kunt winnen voor de VS. Onze zoon gaat morgen naar de huisarts voor zijn eerste gesprek voor een diagnose, hij heeft er nog geen één, dit had ik wel toen gezegd omdat iedereen maar ging zeuren. Hij wil dus weten of je met een diagnose thuisonderwijs kunt volgen, ze denken ook dat het beter is om gewoon dit jaar thuisonderwijs te volgen. Onze zoon wordt ook op school gepest en heeft er alles aan gedaan om dit te laten stoppen, helaas is het niet gestopt. Hij is ook heel bekend op zijn school door zijn YouTube kanaal en andere sociale media, misschien zelfs wel de bekendste. Daarnaast heeft hij ook veel vijanden die zeggen dat ze hem iets aan gaan doen, dat komt door de filmpjes die hij vroeger plaatste, maar heeft er nu natuurlijk spijt van. Hierdoor voelt hij zich thuis veel veiliger. Voor zijn sociale en emotionele ontwikkeling spreekt hij regelmatig met vrienden af. Ik ga dit zeker aan de leerplichtambtenaar en/of teamleider van de school laten zien. Denkt iemand dat hij nu een grotere kans heeft op thuisonderwijs dan eerst? Ook als hij de Green Card niet zou winnen? We praten dus over pesten, bekendheid en mogelijk autisme. PS: sorry voor het lange bericht 
Psychische klachten is toch niet de normaliteit waar jij het over had?
Erkenning van psychische klachten bestaat. Ook dat mensen daardoor niet naar school kunnen, dan zijn ze ziek.
Professionele ondersteuning bestaat.
Wat betreft de baten, dan heb je twee vertalingen: voor de leerkrachten bedoel je hun salaris (dus niet de lessen). Voor de leerlingen bedoel je de lessen weer wel.
Er bestaat wel degelijk de mogelijkheid van een aangepast programma. Er zijn zelfs speciale scholen. Alleen de wens zonder verdere onderbouwing: 'Ik wil graag naar school in een klas met 5 kinderen, omdat ik anders niet naar school wil' die zal niet zomaar worden gehonoreerd. Waar haal je die andere 4 kinderen vandaan, bijvoorbeeld? Vind je dat een probleem?
Tsjor
Met onderbouwing ben je helaas niet veel beter af of er moet echt wat verandert zijn in die ongeveer 15 jaar geleden dat ik voor mijn kinderen begonnen ben om hun schoolopleiding, hoe dan ook, veilig te stellen. Wat een gedoe zeg.
Overigens mijn zoon ging aanvankelijk naar een klas met vijf kinderen. Dat is allang niet meer. Mijn dochter ging aanvankelijk naar een klas met 8 kinderen waarvan een deel er soms ook niet was of thuis leerde. De laatste jaren echter ging zoon begeleid door naar regulier en dat ging gelukkig goed en dochter worstelde zich door steeds grotere en drukkere klassen waar alleen al het klaslokaal niet op berekend was.
Want de school was nieuw gebouwd om het speciaal onderwijs gepast onderdak te bieden.
Zo'n 13 tot 14 kinderen bleken zich in die klasjes te moeten wurmen die ooit opgezet waren om 8 kinderen een goede leeromgeving te geven met een groep in het midden en afgeschermde tafeltjes tegen de muren.
Dus ja, ik ben benieuwd hoe dat nu gaat. En of die pesterij vanuit de overheid en de gemeenschap ooit een keer ophoudt.
Update: middelbare scholen in de week van 31 mei volledig open, mijn zoon gaat niet, dat is overlegd met de mentor. Ook omdat hij zijn autisme-traject ingaat. Even over de democratische school, ik heb gekeken en ik ben er echt tevreden over, ik zal het zeker bespreken met mijn zoon.
Fijn Ingrid. Een tip: zorg dat je zoon in elk geval het komend schooljaar zijn boeken ophaalt, of jij haalt ze op. Dan kan hij zolang mogelijk thuis doorwerken, ook tijdens het onderzoekstraject naar autisme, want dat is zeer waarschijnlijk niet in een week rond. En dan wordt pas gekeken hoe het verder gaat.
Skik, onze ervaring is vergelijkbaar.
Ik zag dat (democratisch onderwijs) als de oplossing, omdat het enorm veel beter was dan alle alternatieven die we zagen. Mogelijk, waarschijnlijk, is dat nogal sneu en triest.
Maar reguliere trajecten zouden ons kind (nog verder) de vernieling in hebben geholpen.(Een aantal alternatieve trajecten die ik bekeken heb trouwens ook)
AnneJ schreef op 22-05-2021 om 20:31:
Fijn Ingrid. Een tip: zorg dat je zoon in elk geval het komend schooljaar zijn boeken ophaalt, of jij haalt ze op. Dan kan hij zolang mogelijk thuis doorwerken, ook tijdens het onderzoekstraject naar autisme, want dat is zeer waarschijnlijk niet in een week rond. En dan wordt pas gekeken hoe het verder gaat.
Zullen we doen!
tsjor schreef op 22-05-2021 om 17:39:
Psychische klachten is toch niet de normaliteit waar jij het over had?
Oh nee? Goh.
tsjor schreef op 22-05-2021 om 17:39:
Erkenning van psychische klachten bestaat. Ook dat mensen daardoor niet naar school kunnen, dan zijn ze ziek.Professionele ondersteuning bestaat.
Voor leerkrachten wel. Ze mogen thuis blijven. Ze melden zich ziek en hun salaris wordt doorbetaald. Ze weten waar ze heen moeten (huisarts, psycholoog, bedrijfsarts) Er is een systematiek, er zijn protocollen voor als dat ziek zijn langer duurt. Voordat er enige dwang ontstaat om weer aan het werk te gaan zijn er maanden voorbij.
Voor leerlingen bestaat dat niet. Niet in praktische zin. Wie zich ziek meldt krijgt geen onderwijs en kan binnen 14 dagen, al kan het ook wat langer duren, de eerste signalen van dwang ontvangen: kind moet naar school op straffe van...
Maar het bestaat vooral ook niet tussen de oren. Alsof kinderen geen last kunnen hebben van psychische problemen.
Jouw eigen reacties zijn daar een mooi bewijs van. Je bent al weken bezig te ontkennen dat er iets met dit kind zou kunnen zijn waardoor het nu niet naar school kan.
Je noemt het een wens zonder onderbouwing.
Wie ben jij dan om dat aan te nemen? Je kent het kind niet. Er is nog niet eens een begin van een traject en jij werpt al blokkades op.
Alsof je de hele onderwijswereld (inclusief trouwens het onderwijs aan statushouders, reken maar dat díe psychische klachten kunnen hebben) wilt beschermen tegen misbruik en lapswansen die er een potje van maken.
Alsof je een zure werkgever bent die dit alles uit eigen zak moet betalen.
Het heeft lang geduurd voordat werknemers beschermd waren tegen dit soort zure werkgevers. Helemaal gelukt is dat nog niet maar het wordt wel tijd dat het onderwijs met zijn enorme en kostbare apparaat ter bescherming van de psychische noden van leerkrachten, gaat erkennen dat er ook iets voor leerlingen moet zijn.
Leerlingen zijn ook mensen.
'Wie ben jij dan om dat aan te nemen? Je kent het kind niet. Er is nog
niet eens een begin van een traject en jij werpt al blokkades op.' Niet voor het traject, begin er maar aan zou ik zeggen.
'Wie zich ziek meldt krijgt geen onderwijs en kan binnen 14 dagen, al kan
het ook wat langer duren, de eerste signalen van dwang ontvangen: kind
moet naar school op straffe van...' Ik heb al het voorbeeld gegeven van mijn nichtje, ga ik niet herhalen. Kan ook het voorbeeld noemen van het meisje met reuma, dat -al heel lang geleden- via een videoverbinding de lessen kon volgen als ze in het ziekenhuis lag.
Ook voor kinderen is er traject, huisarts, specialist, interne begeleiding op school, of zorgcoördinatoren, schoolarts, leerplichtambtenaar, speciaal onderwijs, en je kunt een eigen school oprichten.
'inclusief trouwens het onderwijs aan statushouders, reken maar dat díe psychische klachten kunnen hebben' Goh, dank je, wat fijn dat je me daarop wijst. Nog nooit iets van gemerkt. Als reacties op de persoon gaan spelen, dan denk ik altijd dat er geen steekhoudende argumenten zijn. Ik ga ook niet vertellen dat je voor 10.000 euro per jaar particulier onderwijs hebt ingekocht. Dat is geen argument namelijk.
'Alsof je een zure werkgever bent die dit alles uit eigen zak moet betalen.' Onderwijs wordt betaald uit de belastingopbrengsten en in een democratisch proces wordt besloten hoe dat geld ingezet kan worden. Vraag: gaan we dat geld inzetten voor een kind dat als wens heeft: ik wil les krijgen in een groepje met 5 kinderen?
Tsjor
tsjor schreef op 25-05-2021 om 08:26:
'Wie ben jij dan om dat aan te nemen? Je kent het kind niet. Er is nog
niet eens een begin van een traject en jij werpt al blokkades op.' Niet voor het traject, begin er maar aan zou ik zeggen.
En hier zit precies de crux in dit draadje. We weten nog zo weinig over deze jongen en toch liggen er aan alle kanten adviezen en vooral waarschuwingen over hoe slecht alle professionals het voor hebben met kind en ouders. Hoe rampzalig het onderwijs en jeugdhulp is voor kinderen.
Ik krijg niet de indruk dat er al veel professionals de kans hebben gekregen om mee te kijken en te denken. Als ik psychische klachten heb waardoor ik niet kan werken, zal ik ook zelf aan de bel moeten trekken. Als ik bij een bedrijfsarts meld dat ik niet op mijn werk kan/wil verschijnen, zal ik toch ook moeten aangeven waarom ik dat niet wil of kan. Ook dan zal er ergens worden onderzocht of terugkeer naar de werkvloer mogelijk is. Je kan het altijd treffen of juist pech hebben met werkgever en/of bedrijfarts. Dat zelfde is ook mogelijk met professionals; op school, huisarts, jeugdarts, leerplicht, jeugdhulp. Ook hier zullen rotte appels tussen zitten, maar als jij het gesprek niet aangaat en je zorgen niet of nauwelijks deelt, en alleen de mentor informeert/mededeelt dat je thuis wilt blijven, dan kom je niet tot een gezamenlijk plan en zal samenwerking inderdaad moeizaam gaan. De vraag is echter aan wie dat ligt.
Het is een systematisch probleem geen persoonlijk probleem. Als er begrip is op scholen, en zeker komt het ook voor, dan is dat ondanks en niet dankzij de gemaakte afspraken en protocollen. Dat je daarmee van doen hebt is de realiteit. En zeker, je gespreksvaardigheden en sociale vaardigheden kunnen het verschil maken. Het zou niet zo moeten zijn.
AnneJ schreef op 25-05-2021 om 09:31:
Het is een systematisch probleem geen persoonlijk probleem. Als er begrip is op scholen, en zeker komt het ook voor, dan is dat ondanks en niet dankzij de gemaakte afspraken en protocollen. Dat je daarmee van doen hebt is de realiteit. En zeker, je gespreksvaardigheden en sociale vaardigheden kunnen het verschil maken. Het zou niet zo moeten zijn.
Als je niet kenbaar maakt dat je een probleem hebt, kan je niet van een ander verwachten dat die snapt dat jij een probleem hebt.
Ik heb zelf ook negatieve ervaringen, maar dat wil niet zeggen dat ik niet steeds opnieuw het gesprek aan probeer te gaan. Een nieuwe situatie vraagt om een schone lei. En die schone lei mis ik een beetje in dit verhaal. Alles ligt bij de professional, zonder dat die kans heeft gekregen het goede te doen.
AnneJ schreef op 25-05-2021 om 09:31:
Het is een systematisch probleem geen persoonlijk probleem. Als er begrip is op scholen, en zeker komt het ook voor, dan is dat ondanks en niet dankzij de gemaakte afspraken en protocollen. Dat je daarmee van doen hebt is de realiteit. En zeker, je gespreksvaardigheden en sociale vaardigheden kunnen het verschil maken. Het zou niet zo moeten zijn.
We hebben heel weinig inzicht gekregen in de werkelijke aard en achtergrond van dit probleem. Er is vooral veel ingevuld. Of misschien moet je zeggen scenario’s geschetst, wat heus waardevol is maar niet verward moet worden met dat we nu weten hoe het in elkaar zit en wat er op die school wel of niet is gedaan.
En dat sociale en gespreksvaardigheden niet zouden mogen uitmaken, is onrealistisch. Om oplossingen te vinden, heb je informatie en afstemming nodig. Die kun je (juist) niet alleen objectiveren. Je zult ook in gesprek moeten over hoe zaken worden ervaren. Als het iemand niet lukt ervaringen te verwoorden en communiceren, en acties af te stemmen, is helpen erg lastig. Dat zeg ik overigens vanuit mijn eigen ervaringen met mijn eigen puber, die bijzonder ontevreden is over school en leven. Het lukt hem niet goed er consistent, helder over te denken en te bedenken wat hem zou kunnen helpen. Iedereen die desondanks initiatieven neemt, probeert hem te helpen, krijgt vroeg of laat een een veeg uit de pan omdat het niet aansluit. Als een puber dit doet, is het puberaal en is het (deels) een kwestie van uitzitten en hopen dat het meevalt met de schade. Als een volwassene dit nog steeds doet, is het op zijn minst in de richting van persoonlijkheidsproblematiek. Hoe dan ook kan de buitenwereld hiervoor niet eenzijdig een oplossing bieden.
En dat is jammer. Terwijl men wel de indruk wekt professioneel om te gaan met problemen wordt je als gezin gewoon in de kou gezet. Dus het is goed om andere ouders te waarschuwen dat scholen je op het verkeerde been kunnen zetten vanwege eigenbelang en vooroordelen over ouders en kinderen alsof zij behalve het probleem ook de oplossing zouden moeten bieden want er is vast iets mis met het kind of het gezin als je kind niet naar school wil of kan.
Dat school zelf hier buiten beeld blijft is een tekortkoming die je eerst niet in de gaten hebt. Nu, achteraf, heb ik het pas in beeld. Eerst vraag je je af waar toch die hetze, die afhoudendheid, die schuwheid bij leerkrachten die het protocol ook maar moeten uitvoeren en je hooguit wat fluisterend en aarzelend op de hoogte brengen van dit hete hangtaboe, waar dat vandaan komt? Heb ik je iets gedaan of zo? Zijn ouders aso's ? En ben je daarom gewend ouders als aso's te behandelen?
En moeten eerst alle non-oplossingen in de ether gegooid om te kijken hoe jij er op reageert. Echt een wespennest eerste klas. Als je echt een probleem hebt met een kind dat niet naar school durft, wil of kan, dan ben je beter gewaarschuwd, haal diep adem, informeer je, zoek hulp bij ouderorganisaties, consulenten en consumenten, houd je kalm, en realiseer je dat school andere belangen heeft dan jou kind en dat je het daarmee zult moeten doen.
Hoe sociaal of behendig je ook bent. Samen oplossen is het ideaal maar de praktijk is meestal verre van. Helaas. En dat zie ik voorlopig ook niet bij elkaar komen. Behalve dat sommige leerkrachten als ouder ook ervaring hebben met dit wespennest. Wij zijn bijvoorbeeld goed geholpen door een juf die zelf een kind heeft dat doof is. Nou is dat minder blamage mogelijk dan autisme, maar je kon merken dat ze ervaring had en moeite deed om die ervaring als ouder aan mij over te dragen. Niet zo maar.
Ik vind een mentor die aangeeft dat de zoon rest van schooljaar thuis mag blijven werken, redelijk ruimdenkend. Ik zou het dan wel zwart op wit willen hebben in geval lpa vragen komt stellen.
Dus de opmerking ‘ het gezin in de kou gezet worden’, is in deze best kort door de bocht. Ben benieuwd of ze al met een zorgcoördinator gesproken hebben. Dat lijkt mij de eerste stap in deze kwestie.
Als een diagnose gesteld is, maakt het voor een school ook makkelijker om ruimer met het beleid om te gaan. Nu zou dat geen harde voorwaarde moeten zijn, maar een school kan ook niet te pas en te onpas zijn beleid aanpassen want ook zij hebben verantwoording aan de onderwijsinspectie af te leggen.
