Hb beleid
School van zoon, gr 7, is vrij langsaam met het integreren van nieuwe ontwikkelingen rondom hb. Zaken lopen nogal chaotisch en vaak zonder duidelijke lijn.
Zoon heeft aanpassingen hard nodig. Van de andere kant, hij heeft het bovenal nodig zich redelijk geaccepteerd te voelen door leerkracht en klasgenoten, en het tweede hangt mi nauw samen met het eerste.
Zoon heeft nu een leerkracht getroffen die zich enorm lijkt te verzetten tegen alle nieuwe ontwikkelingen. Ik voel me met hem in een stille oorlog verwikkeld vanaf het begin, zoon kwam binnen met een aantal afspraken dus voelt hij zich wrs gepasseerd, probeerde de afspraken weer te saboteren etc. Zoon gaat bijv naar een externe verrijkingsklas, geindiceerd door school zelf, maar leerkracht verzet zich daartegen.
Ik begin me nu af te vragen of de prijs die zoon moet betalen niet te hoog is. Het lijkt water naar de zee dragen. Door alle aanpassingen etc veert hij weer even op, en komt er een portie zelfvertrouwen, en die sijpelt weer weg omdat hij zich staande moet houden in de klas.
Nu weet ik het even niet meer. Volgend jaar heeft hij ook deze leerkracht, en sluit hij dus ook de bs af. Ik zou hem zo gunnen dat dat op een fijne manier kon. Ik ben me bewust van het belang van een goede samenwerking met leerkracht, heb daar ook veel in gestoken, maar hij wil het allemaal op z'n eigen manier doen. Dat is lastig voor ons, problemen zijn fors geweest en vanaf het begin. Er is dus eigenlijk sprake van een machtstrijd vrees ik. Daar is zoon absoluut niet bij gebaat. Ik schipper de laatste tijd steeds maar tussen de wens de leerkracht hoe dan ook mee te krijgen, (maar hoe?) en flink stampij te gaan maken want leerkracht houdt zich niet aan afspraken, handelingsplan etc. Voel me op dit moment veel te emotioneel om zakelijk te kunnen reageren, vandaar ook dat ik wel wat nuchtere reacties kan gebruiken!
Boeran
wat een vervelende situatie!
Het is iets wat wij ook vreen voor onze dochter, nu in groep 6. De leerkracht van groep 7 is net als degene die jij hierboven beschrijft. De leerkrachten die dochter nu heeft zijn wel bereid om van alles te doen maar het blijft een beetje hangen in nu eens dit en dan dat te proberen, er komt geen duidelijke lijn uit. Wij hopen op een plaats op de Leonardoschool na de zomervakantie.
Heb je nu zelf steeds contact met de leerkracht? Misschien moet je de IB-er hiervoor inschakelen. Een handelingsplan is niet voor niets gemaakt natuurlijk, een leerkracht moet zich daaraan houden. Als het steeds niet werkt misschien contact opnemen met de directeur van school. Maar het blijft moeilijk natuurlijk, zo'n onwillende leraar, want je wilt ook niet dat hij ongenoegen over ouders op zoon gaat afreageren. Sterkte er mee!
Boeran
helaas is je verhaal maar al te herkenbaar.
Hier speelde het in groep 6: alle afspraken werden bij het vuil gezet. Al het pluswerk afgeschaft, niet meer compacten. Zoon kreeg het zelfbeeld van een rotte aardappel.
Ik ben naar de directeur gestapt. Zij wist helemaal niet hoe het er in de klas aan toe ging en schrok zich het apezuur. Vervolgens deed zich een buitenkansje voor en zijn we naar een andere school gegaan. Jongste zit nog wel daar omdat het die leerkracht het spreekwoordelijke zwarte schaap was.
Ik kan je gevoelens dus herkennen. Ik weet niet of je het al hogerop gezocht had? Onze directeur was iig blij met de signalen.
Dames
Dank voor jullie reacties!
Achteraf is altijd makkelijk natuurlijk, we hadden van school moeten wisselen, iig proberen. Of we dat nu nog moeten doen, 1,5 jaar te gaan, vraag ik me af. Het gaat op dit moment eigenlijk beter dan ooit met zoon op school, maar dat is dus relatief en ik ben nog steeds niet tevreden. (hij vindt school nog steeds helemaal niks en is nog erg onzeker) Dat het beter gaat komt door alle maatregelen vermoed ik. Hij is versneld en de verrijkingsklas doet hem erg goed, iets dat ik natuurlijk niet hard kan maken, leerkracht gelooft me niet en vindt het allemaal onzin. Dat zoon het daar zelf zo ontzettend fijn vindt zegt hem ook niet zoveel, volgens mij vindt hij het maar een verwend prinsje. Niet omdat het mijn kind is, want van mijn andere kind wil ik best toegeven dat het een beetje een prinsesje is naar haar idee, maar als zoon iets niet is dan is het dat. Het is eigenlijk een heel makkelijk kind, erg snel tevreden en dankbaar. Hij heeft naar mijn idee ook helemaal niet zo gek veel nodig om een beetje door de bs periode heen gesleept te worden.
Dat we bij tijd en wijle met een doodongelukkig kind hebben gezeten 'weet' leerkracht natuurlijk niet, maar in die zin neemt hij ons ouders niet serieus, em heb ik het gevoel dat praten meer slecht dan goed doet, hij heeft zijn beeld al gevormd over ons, en ik geloof dat dat beeld helemaal niet klopt.
Verder liggen de verhoudingen op school wat ingewikkeld. Blijkbaar trekt leerkracht zich niets aan van ib'er, want die weet wel wat zoon nodig heeft. Leerkracht heeft veel krediet op school, oudgediende, hoeft niet meer lang. Waar ik boos om ben is dat ze zoon bij hem geplaatst hebben, was niet nodig geweest en volgens mij voor zoon een slechte zet. Nu zit hij er en het kost hem veel moeite sociaal te integreren, heeft daar tijd voor nodig, maar hij is daar hard mee bezig en het zou voor hem erg zwaar zijn als zijn pogingen vergeefs waren als hij van school wisselt. Hij heeft ook wel kinderen in de klas waar hij zich prettig bij voelt.
De laatste week sta ik steeds op het punt naar de directie te stappen, maar ik weet niet of dat wijs is nu. Ik denk wel dat de relatie met leerkracht dan voorgoed verknald is. En het gaat mij juist om de houding van leerkracht naar zoon, iets dat natuurlijk lastig bespreekbaar is, want nooit hard te maken. Zoon heeft daar last van, houdt zich groot en stoer en zegt dat het hem allemaal niet kan schelen etc maar het is zo'n gevoelig mannetje. Zegt overigens wel de leerkracht gewoon aardig te vinden, maar ik weet niet of hij er toe in staat is zich af te zetten tegen zo'n enorme autoriteit voor hem. Laatst gaf hij aan dat hij bepaalde kinderen irritant vond, ik was zo blij! Hij heeft zich nooit eerder negatief uitgelaten tov andere mensen, (behalve veilig in eigen gezin dan, ruzies genoeg!) vond dit een gezonde ontwikkeling!
Leonardo is voor ons erg ver weg. Het zou ons hele leven op de kop zetten, ik weet niet of zoon daarbij gebaat is. Financieel overigens ook niet goed op te brengen voor ons. Het gaat momenteel niet slecht genoeg om die keuze te overwegen. Als het in onze woonplaats was was ik al gaan praten. Andere scholen in de buurt zijn , wat ik zo hoor, net zo 'snel' qua ontwikkelingen. Het is dus maar de vraag of het beter is.
Boeran
Heb je je kind laten testen? Wij 'nemen' onze orthopedagoog twee keer per jaar mee naar school. Zo heerlijk om iemand anders de dingen te laten zeggen die er moeten worden gezegd.
School plant wel reguliere gesprekken in met twee leerkrachten, IB-er en ouders (plus orthopedagoog dus). Er is dus zeker wel welwillendheid, dat scheelt natuurlijk al heel veel. Afspraken worden vastgelegd in HB plan en redelijk op detailniveau (zodat een invaljuf ook weet hoe en wat).
Toen het hier niet lekker liep in de klas heb ik een vriendelijke mail gestuurd naar IB-er en directeur. Die waren blij met mijn signalen en er is toen meteen wat gebeurt. Ik zou het dus hogerop zoeken maar wel vriendelijk blijven.
Onvermogen
Boeran, bij onze zoon op school lopen/liepen wij ook bij sommige leerkrachten tegen een muur van onbegrip aan. Onze zoon is slim, maar presteert niet op zijn niveau. Daarnaast had onze zoon fikse gedragsproblemen. Die leerkrachten bleven naar de resultaten en het gedrag kijken en onze zoon dus 'te laag' inschatten. Daar knapt zoon zijn zelfbeeld niet van op (en zijn gedrag ook niet).
Ik ben er verschrikkelijk kwaad en verdrietig over geweest, heb er slapeloze nachten van gehad. Maar dat hielp eerlijk gezegd helemaal niets. Wat wel hielp, was toen we ons realiseerden, dat het bij die leerkracht, net als bij mijn zoon, een kwestie was van onvermogen. Ze willen wel aangepast onderwijs geven, maar er is sprake van ontbrekende vaardigheden die hen tegenhouden.
Bij de leerkrachten waar wij mee te maken hadden, waren dat er nogal wat. Het ging om gebrek aan empathisch vermogen; zwart-wit denken; dwangmatig vasthouden aan regels; moeite met het wijzigen van een plan dat zij in hun hoofd hebben; inflexibele vooroordelen en denkfouten 'bij mij in de klas wordt niet gepest' 'dat kind kan nooit hoogbegaafd zijn','die ouders kunnen niet opvoeden', 'dat kind heeft geen geweten', 'als een kind intelligent is, komt dat er toch wel uit', 'plusklassen zijn alleen voor kinderen die allemaal A's hebben in hun lvs'.
Dit leidde tot specifieke problemen voor mijn zoon. En onze bedoeling was, die problemen samen met hen oplossen.
Dus proberen niet tegenover elkaar te gaan staan, maar 'het probleem' opdelen in kleine, zeer specifieke deelproblemen (bij onze zoon was een van die deelproblemen bijvoorbeeld zijn moeite met spelling), waar je dan samen een oplossing voor bedenkt, rekening houdend met de belangen van beiden.
Maar het grootste verschil maakte de eye-opener, dat de leerkrachten, net als iedereen wel wilden, maar dat er sprake was van onvermogen.
Als ik ze overvoerde met artikelen, lesmethodes en kennis, dan hadden ze daar niets aan, want daar ging het niet om, het ging om hun beroepshouding.
Maar het is wel een lastig probleem. Het gaat zo langzaam, het is echt een kwestie van vechten tegen de bierkaai. Heb je eindelijk zelf een beetje in de kaart, wat je kind nodig heeft, wil niemand je geloven! Zo frustrerend.
Nou ja, misschien heb je wel iets aan mijn verhaal.
Ow en directie
Ik zou dus wel naar de directie gaan. Gewoon vertellen wat je zorgen zijn. Daarbij duidelijk benadrukken dat je ervan uitgaat dat ze tactisch en zorgvuldig met je informatie en zorgen om zullen gaan. Aangeven dat je het van groot belang vind dat de relatie tussen jullie en zoon en de leerkracht, goed blijft, maar dat je ziet dat je zoon hier veel last van heeft. En dan zakelijk uiteenzetten waar je dat aan ziet.
Ik denk altijd maar, als ik directeur was van een basisschool, zou ik dit dan willen weten? Als het antwoord 'ja' is, dan gaan we naar de directie toe.
Directie
Directie kan helpen.
Weer samen naar school betekende voor de directie van basisschool 1 dat kinderen dan wel verschillen maar die moeten zich dan maar gewoon aanpassen, ondanks diagnose en nadat het mij gelukt was om de ggz mee te nemen naar de school, dat gesprek sloeg echter nergens op. De klachtencommissie bleek de directie zelf te zijn.
School 2 was eerlijker, kinderen die afweken van de norm daar had de school begeleiding en advies bij nodig. Die niet gegeven werd door de GGZ van kind, ondanks diverse pogingen van school en mijzelf om het contact te leggen. Nadat ik zelf het samenwerkingsverband had ingeschakeld kon school pas verder nadat er een heel circus van kinderbescherming, leerplicht, huisarts, jeugdarts, speciale school, enzovoort kon vergaderen, zonder mij, waarna men blijkbaar besloot dat kind naar een SOVA-training kon.
Je moet naar de directie
alles wat ik hieraan toevoeg zou afdoen aan de boodschap.
Laat even weten hoe het gegaan is. Morgen bellen voor een afspraak! Dit moet een directeur gewoon weten.
Duidelijk!
Haha, jullie zijn erg eensgezind.
Steunt me wel, maar helemaal eruit ben ik nog niet. De leerkracht is hier niet bepaald het zwarte schaap, zelfs deel vd directie
Maar niet degene die de oudercontacten onderhoudt, dus ik kan nog wel naar iemand. Maar voor mij is wel redelijk voorspelbaar hoe gesprek met diegene zal verlopen.
We dubben hier dus nog wat, of nog eerst met leerkracht een keer proberen te praten (als ik wat ben afgekoeld)of gelijk naar directie. Als ik er in gesprek met leerkracht niet uitkom gaan we zeker door, de insteek om hulp te vragen om de relatie goed te houden vind ik wel een goeie. Wordt vervolgd.
