Hb en toch gemiddeld presteren?

Lexie

kan, niet ieder HB kind heeft problemen.

de vraag alleen is, is het niet allemaal erg makkelijk voor hem zo.
Tessa Kieboom heeft het dan over die comfortabele hangmat waar kinderen in liggen en die vinden het allemaal prima. Terwijl een beetje prikkelen en uitdagen helemaal niet verkeerd is.

Ja, kan

maar ik vraag me toch af waarom jij het IQ van je kind weet. Zomaar zin om te testen? Of waren er toch wat problemen?
Neemt niet weg dat het heel fijn is als je zoon zo lekker in zijn vel zit en goed op zijn plek zit.

Naar sovjet model

Esmee en lexie, ik ben toch benieuwd naar de vraag hoe jullie aan dat IQ gekomen zijn.
Leonardoscholen en 'talentscouters' schieten als paddenstoelen uit de grond. De theoretische onderbouwing van handelingsverlegenheid bij hb, ook. Er is een golf van 'logische' scholingstrajecten die, naar ik vrees, het rustig accepteren van het zijn nogal in de weg zit.
IQ > 130 en toch gemiddeld presteren. Hm, mij benieuwen wat het 'alternatieve rapport' (wat een term!) daarvan vindt. Het gescout doet mij toch wat sovjetterig aan (hoog iq, die _moet_ naar de vooruitklas).
En vooral ook: mij benieuwen waar jullie die scores vandaan hebben en of de school ze ook kent.
Groet,
Miriam Lavell

Knap esmee

"Leonardo ofzo (waar ik persoonlijk niets van moet hebben overigens…beetje omhooggevallen hoogdravende kijk-mij-eens-heel-bijzonder-zijn-gevalletjes allemaal). "
Jee, ken jij ze allemaal, stuk voor stuk? Wat een vooroordeel zeg!

Ongeveer hetzelfde

mijn net 8 jarige (die wel versneld zit overigens in groep 5) presteert aan de top van de klas op alle vlakken. Het is gewoon een leuke vrolijke meid, hopen vriendjes en activiteiten, lief en begaan met anderen enzovoort (en ja, ook heel eigenwijs en koppig maar dat zijn die meiden van die leeftijd allemaal).
Maar ik vraag mij toch ook regelmatig af of ze niet 'meer' zou moeten krijgen. Geef dat kind extra taakjes en werkjes en je maakt ze blij. En als je ze niet geeft, dan maakt/zoekt ze ze wel zelf.
En ze is evengoed aan de top in bv. de muziekklas (waar ze 91% haalt en het gemiddeld 72% is).
Moet ik daar wat mee? Ik weet het niet. Maar voor de komende vakantie heeft ze wel gevraagd achter boekjes en schriftjes, die krijgt ze wel van mij. Ze lijkt wel nood te hebben aan een constante toevoer van werktjes en taken maar dat moet niet persé van een uiterst moeilijk niveau zijn.
Dus: al twijfel ik af en toe, ik ben blij dat ze gewoon blij is met het gewone programma.

Joh

Esmee heeft duidelijk geen flauw idee waar ze het over heeft.

Testen omdat.....

Ik heb mijn zoontje een paar maanden geleden laten testen (Wisc iii) bij een kinderpsycholoog. Waarom? Gewoon omdat ik zelf soms niets van zoon begreep en hem nu veel beter begrijp. Bv waarom hij mij zo opeist en nooit wil spelen. Hij wil elke dag na school gezelschnaps spelletjes doen. Leuk ja, voor af en toe. Dit opeisen werd en wordt mij soms teveel. Als ik geen tijd had voor zoon lag hij alleen maar verveeld op de bank... Het gaat nu al iets beter gelukkig

Bouwen met lego, nooit gedaan totdat hij vorige week ineens een heel mooie draak kon bouwen uit zijn hoofd. Hij begint pas ergens aan als hij het helemaal zeker weet dat hij het kan. Ook dit vond ik raar, nu begrijp ik het wel. De test heeft mij als ouder mijn kind beter doen begrijpen. Maar dit is waar ik thuis tegenaan loop. Het had dus niets met school te maken....

Ik kan dit inderdaad niet echt een probleem noemen maar toch zat het mij dwars als ouder....

Lexie

"Bv waarom hij mij zo opeist en nooit wil spelen. Hij wil elke dag na school gezelschnaps spelletjes doen."
Huh, heb je het over mijn kind? Ze was zo van baby-af en is nog steeds zo. Ze heeft voor haar verjaardag -onafgesproken- oa. 4 gezelschapspellen gekregen.

Over die uitdaging: mijn kind heeft geen uitdaging in school maar wel erbuiten. Ze heeft nu 1e jaar AMV gedaan (ook een jaar vroeger dan normaal) en gaat viool doen in September. Verder doet ze badminton, 2u ballet en schaken (incluis tornooien). Ik hoop, dat via buitenschoolse uitdagingen, de schoolse uitdagingen niet zo nodig zijn. En bovendien, leert ze toch te oefenen en zich in te spannen (nuja, relatief gezien dan). Maar ook thuis heeft ze regelmatig dat balletpak aan en vindt ze zelf choregrafieën ed. uit. Ze zoekt en vindt dus zelf wel uitdagingen. Dat soort activiteiten zijn ook dingen die je kan meenemen als je vindt dat je zoontje zich niet genoeg kan vermaken (want echt, ik ken dat).

Ik snap er helemaal niets van

maar dat hoeft ook niet natuurlijk.

Waarom zou je het IQ van een kleuter willen weten? En dan ook nog zonder handelingsverlegenheid. Als een kind niet zelf speelt dan gaat dat toch niet veranderen door een test?

Verder is het idd die wildgroei waar Mirjam van rept. Je ontwikkeling in de kleutertijd verloopt grillig, en ook daarna nog kan er veel veranderen. Pas vanaf je 16de wordt het wat constanter allemaal. Het is dus echt apekool om het IQ van een kleuter te testen. Nog niet zolang geleden werd een kleuter hooguit een ontwikkelingsvoorsprong toegedicht, maar nog geen IQ.

En dan nog, IQ is geen schoenmaat. Het is geen vaste eigenschap. Het is een man-made test, ontwikkeld om uitvallers op te sporen, niet bedoeld om leerbehoeften van de hoogscorenden in kaart te brengen.

Nee, ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij.

Maar dat hoeft ook niet...

Rodebeuk - voor mezelf

Je mail is waarchijnlijk niet echt tegen mij gericht maar ik wil me toch even 'verdedigen'.
Dochter is getest op vraag van school (was echt een eis van school) toen er wel -zelfs serieuze- problemen waren. Het is nu niet alle dagen rozegeur en maneschijn, maar de versnelling en de vele activiteiten hebben geholpen.
En verder: doordat ze ouder is en nogal assertief, kan ze zelf haar zaken goed regelen. Ze gaat ook gewoon naar de juf om dingen te vragen.
Maar soit, onze school stelde zich wel degelijk gedeeltelijk handelingsverlegen op, waardoor we nog overwogen hebben van school te veranderen.

Mijn indruk

Van het Leonardogebeuren is ook niet zo positief. Aantal jaar geleden wel lid geweest van nieuwsbrief, eens gekeken of het iets was. Maar ik werd echt een beetje ibbel van alle zielige verhalen. Zoon en ik hebben een 140plus IQ. Dat betekent dat sommige dingen anders gaan en sommige dingen moeilijker gaan. So what? That's life. ik had bij de Leonardo's toch een klein beetje het idee dat mensen zich in de ellende wentelden. Kan best zijn dat het moeilijker is als je een moeilijk kind hebt hoor, maar mijn kind is makkelijk. En ook slim, en een tikkie gemakszuchtig. Heeft ie van mij. Allebei.
En we hebben een school die buiten het doosje denkt.

Sas

Met een handelingsverlegen kleuter is het alweer wat anders. Maar dan hoeft er nog een IQ uit te rollen, de constatering van een voorsprong plus handelingsadviezen is dan voldoende.
Ik reageerde meer op het idee om een kleuter op eigen initiatief te testen. Dat zou ik dus echt nooooit doen. Ik spreek overigens uit ervaring, want ik zat wel met een kleuter met een grote didactische voorsprong.

Ach het is een schatje, ik ga lekker naar huis en dan knuffen... (zo noemt hij dat)

Je kind in cijfertjes vangen

Voor sommige mensen telt alleen datgene wat je in cijfers kunt vangen. Wellicht dat het hen helpt om hun kind in cijfers te definiëren en beschrijven.
Om voor te lopen op de basisschool, te versnellen, te compacten en wat al niet meer, hoeft het kind hooguit wat bovengemiddeld te zijn en over de juiste mentaliteit te beschikken. Ik weet van mijn eigen basisschool, maar ook die van mijn dochter dat sommige kinderen aan het werk gaan alsof het topsport op Olympisch niveau betreft. Die zijn inderdaad snel door de stof heen, die immers is afgestemd op een gemiddeld kind en een gemiddelde snelheid. Ik heb er ook een aantal zien versnellen om dan op de middelbare (en niet perse het VWO) te blijven zitten. Dat een kind slim is hoeft niet te betekenen dat het van sprinten houdt en een kind dat sneller door de stof heen gaat hoeft niet HB te zijn. Soms gedragen kinderen zich net als mensen, in plaats van een lijstje scores.

Soms

helpt een IQ test om het allemaal wat duidelijker te maken. Het verandert je kind niet maar helpt je soms wel om hem/haar te begrijpen. Als andere mensen je kind bekijken alsof het een raar insect is en je vraagt je af of er soms iets goed mis met je kind is (of met je eigen opvoeding) dan kan een IQ test lijkt mij wel dingen duidelijk maken.

zo was het bij ons trouwens niet hoor, testen was puur vanwege de problemen op school

Eugenie

ik begrijp niet goed wat je met je tekst wil zeggen? Voor mijn kind kan ik zeggen dat ze wel degelijk hb scoorde, en nog niet eens "laag".
Ik ga ervanuit, net omwille van dat ik het cijfertje weet, ze niet zal moeten blijven zitten ergens in het middelbaar. Ik had haar ook nooit laten versnellen als het cijfertje niet zo duidelijk was geweest.

Maar wat doe je als je kind wegkwijnt op school en ondertussen de aansluiting verliest met de kinderen van de klas en de school in gedachten heeft dat kind gewoon beter een klas hoger zou gaan zitten? IK zag dat eerst allemaal niet zo zitten. Maar dat cijfertje heeft mij dan toch met de neus op de feiten gedrukt -al wist ik natuurlijk al langer dat ze /voor/ was. Ik wilde het eigenlijk helemaal niet weten maar we stonden met onze rug tegen de muur. Nu heb ik me er bij neergelegd, en stelt het cijfer mij gerust dat de versnelling gewoon echt nodig was en de aansluiting met kinderen van dik 9a 10 ligt haar gewoon veel beter. Evenals de vele andere zaken waar ze zich gewoon anders in gedraagt, ik weet vanwaar sommige zaken komen, daar hoef ik nu niet meer tegen te vechten.
Dus ja, het kind is in een aantal cijfertje gevat maar ik wilde die zekerheid toch wel hebben.
Maar verder is het een vrolijk kind, dat was ze wellicht niet geweest had ik het cijfertje niet geweten.

Rodebeuk

Nee, daar heb je gelijjk in: als de problemen niet "voldoende ernstig" zijn, zou ik ook nooit laten testen. Maar ik denk niet dat dit een algemene tendens is.

Gelukkig zegt een nieuwsbrief niet zoveel over een school

dat geldt ook voor het Leonardo.
Ik vind het wel vreemd dat een oordeel over het Leonardo-onderwijs gebaseerd is op een nieuwsbrief.

Helaas zijn er nog veel scholen die niet om kunnen gaan met hb-ers.
De vorige school van jongste kon niet buiten het doosje denken. Versnellen was mogelijk maar bleek snel niet genoeg. Dus daar moesten we in ieder geval weg.
Tja, dan kun je verder zoeken naar een betere school of naar een Leo gaan als daar plek is. Wij hebben voor het laatste gekozen en zijn erg tevreden.

Ik vind.....

Ik vind een jongen van 6 die elke dag alleen maar verveeld op de bank ligt, als een oude man, wel een reden om te testen
Het kan toch niet zo zijn dat een 6 jarige niets, maar dan ook niets leuk vindt behalve samen met mamma gezelschap spelletjes doen?

Misschien was het wel mijn moederlijke intuïtie, dat mij vertelde dat hier toch iets niet klopt.

Ik vind een kind dat wordt getest als hij 6 jaar en 8 maanden oud is eigenlijk niet echt meer een kleuter. Dus de test was echt wel betrouwbaar! Een kind van 4 testen, daar heb ik wel mijn bedenkingen bij qua betrouwbaarheid.

Sasvangent

Bedankt voor de tip. Zoon zit nu op zwemles. Maar misschien zal zoiets als schaken wel leuk zijn voor hem.
Gaan we zeker proberen

Lexie

Je zoon presteert dus fors onder en past zich ontzettend aan, waardoor hij zo opgebrand uit school komt dat er niets meer kan gebeuren. Ik zou me zorgen maken.

Gek laten maken (over jong testen, tikkie ot)

Ik geef het toe. Ik heb me gewoon gek laten maken destijds. Stoffer had een enorme hekel aan school in de kleutertijd, ging er altijd huilend naar toe. Hij kwam er meestal wel vrolijk vandaan en liep er ook vrolijk rond, maar 'deed' er niets. De juf (die een cursus had gevolgd) wist ons te vertellen: "Hij IS hoogbegaafd. En hij is een onderpresteerder." Zij maakte zich zorgen over hem. En ik ook. Maar de IB-er en de andere leerkracht deden er luchtiger over. Te luchtig vond ik, want ik las op het HIQ-forum hoe erg het allemaal kon worden.
Ik kon Stoffer ongeveer 1 op 1 vergelijken met de "Hoe herken je"-lijstjes. School heeft hem vervroegd laten wennen in groep 3, om te zien of verandering van omgeving hem zou helpen. Daar bloeide hij eerst op, om vervolgens heel ongelukkig te worden. Vond hij het nou toch te moeilijk? Of was het gewoon de drukte van het einde van het schooljaar? Puzzel de puzzel.
Ik heb me gek laten maken door de lijstjes, door de doem-scenario's van ongelukkige onderpresterende slimmerikjes die opbloeien bij een passend aanbod, door een juf die het zeker wist, maar die hem niet gemotiveerd kreeg, door het Leonardo-aanbod bij ons in de buurt (maar dan moest je wel snel...).
Achteraf denk ik: te vroeg en te snel teveel paniek en gedoe. Maar het had ook anders kunnen zijn.
Toen hij na de zomer gewoon in groep 3 zat, werd hij een heel normaal kind dat gewoon zijn best doet, verstrooid, snel afgeleid en slordig, maar vrolijk en in sommige dingen heel slim. Ondertussen kregen wij de test-uitslag binnen, die eigenlijk niet meer relevant was. V een beetje hoog, P beetje normaal. Geen onderpresteerder, wel creatief, een beetje gemakszuchtig en flink eigenwijs.
Achteraf zou ik mezelf adviseren niet zo'n haast te hebben en rustig te kijken hoe e.e.a. zich verder zou ontwikkelen. Ik heb in dit kader veel gehad aan een uitspraak van Tirza: "intelligentie is een kado. Je mag zelf weten wanneer je het uitpakt".
Lexie, wat vind je zoon er zelf van? Vind hij het erg om zich te vervelen op de bank, of juist wel lekker rustig? Kijkt hij uit naar het volgende leerjaar (in de hoop dat het dan moeilijker wordt), of hoor je hem daar niet over? Je hoeft geen problemen te maken die er niet zijn, maar het kan soms wel goed zijn om het gesprek over hoe het gaat op gang te brengen.
Groeten, Maw.

Man o man

Vindt dus. 2x.
Sorrie hoor, deze vind ik te erg om niet even een herstelposting aan te wagen.

Waarom zou je het iq van een kind willen weten?

"Waarom zou je het IQ van een kleuter willen weten? En dan ook nog zonder handelingsverlegenheid. Als een kind niet zelf speelt dan gaat dat toch niet veranderen door een test?"

Waarom wordt er zo besmuikt gedaan over vragen omtrent het niveau van een kind?

Alsof je er alleen maar mee bezig mag zijn als je niet anders kan. 'Als er problemen zijn'.

Als je kind wellicht een bijzonder niveau heeft, kan je gewoon nieuwsgierig zijn naar dat niveau, waar het ongeveer ligt. Dat niveau hoort bij dat kind, zeker als het een niveau is dat het anders dan anderen maakt.

Je gaat bij een geadopteerd kind toch ook niet zijn of haar achtergrond negeren? Er alleen (met tegenzin) aandacht aan besteden als je niet anders kan, als het vastloopt?

Als ik bloed geef ben ik ook nieuwsgierig wat voor bloedgroep ik heb. Gewoon, zo maar. Niemand die mij vraagt 'waarom ik dat in vredesnaam zou willen weten'

Geen eigenschap

Henk, argumenten op een rij:"Dat niveau hoort bij dat kind, zeker als het een niveau is dat het anders dan anderen maakt." en "Je gaat bij een geadopteerd kind toch ook niet zijn of haar achtergrond negeren?" en "Als ik bloed geef ben ik ook nieuwsgierig wat voor bloedgroep ik heb. "
IQ is geen eigenschap zoals de voorbeelden die je zelf geeft. IQ is als de meter (eenheid), het BMI (formule met eenheden) of de kilogram (eenheid), een meetcoefficient waarmee maar op een beperkte manier intelligentie gemeten kan worden.
De meting is niet zo voorspellend (over twee jaar kan het weer anders zijn) en is vooral bij jonge kinderen niet zo betrouwbaar.
De veronderstelling die je doet, hoog IQ = eigenschap = hoog niveau, is niet correct.
"Alsof je er alleen maar mee bezig mag zijn als je niet anders kan. \'Als er problemen zijn\'. "
De vraag is waarom. Aan het getal zelf heb je niet zoveel. Ondertussen kunnen ook kinderen met een gewoon IQ zich (een periode) gedragen als Lexie beschrijft. Het is niet per se eigen aan kinderen met een hoog IQ, maar ook niet aan hen voorbehouden.
Het is helaas zo dat in het onderwijs en in de maatschappij het IQ (zowel hoog als laag) steeds meer als absolute maat genomen wordt. Daarmee worden volstrekt tevreden kinderen geproblematiseerd (heeft hoog IQ, maar scoort gemiddeld) en bijzonder ontevreden kinderen in slaap gesust (heeft laag IQ, dus kan niet leren lezen, zie de criteria financiering dyslexie).
Ik vind dat griezelig.
Groet,
Miriam Lavell

Ndicatie van het niveau .

Dat een IQ niet een in staal vastgeklonken eigenschap is, dat snap ik.

Maar het is wel een indicatie van het niveau van een kind (los van of het over 2 jaar een goede voorspeller is). En naar het niveau van een kind kan en mag je best nieuwsgierig zijn.

Dat wil ik wel even nader toelichten henk

1. het is maar een meting, die ook een behoorlijk subjectief karakter heeft. A. doordat het een test is die door mensen is gemaakt, er wordt geen schoenmaat gemeten ofzo, de grootheid die je meet is alleen maar gedefinieerd door de meetlat zelf; B doordat de test wordt afgenomen door een mens. Er komen regelmatig verhalen langs van zeer uiteenlopende testresultaten afhankelijk van de tester.

2. ik vind "niveau" een kulbegrip. Mensen met een hoog iq hebben heel verschillende interesses, leerstijlen, passies en aanleg. Mensen met een niet hoog IQ ook trouwens. IQ is al een onzinbegrip maar niveau zo mogelijk nog meer.

3. het is een bekende (en hardnekkige) natuurkundige wet dat iedere meting het te meten object beïnvloedt. Weinig dingen zijn zo slecht als je kind opzadelen met het idee dat het een "hoog niveau" heeft. 9 van de 10 keer gaat een kind dan zijn zelfbeeld met die score verbinden, durft het niets meer uit te proberen omdat het overal goed in moet zijn... en doet het uiteindelijk niets meer om dat falen maar voor te zijn.

4. ook voor de omgeving is het schadelijk om zich blind te staren op een iq-score. En ja, dat gebeurt erg veel. Een kind wordt dan een cijfer. Terwijl zijn leerbehoefte nog steeds heel divers kan zijn bij hetzelfde gemeten IQ. Mijn zoons hebben toevallig dezelfde score en ze zouden kwa karakter en leerstijl en belangstelling niet verschillender kunnen zijn. Moet ik nu zeggen dat ze opelkaar lijken omdat ze hetzelfde "niveau" hebben? Bullshit excusez le mot.

5. je spreekt over een kind dat een niveau heeft - het zij je vergeven. Maar een kind ontwikkelt zich grillig, dus een voorsprong kan smelten als sneeuw voor de zon en een gemiddeld kind kan 2 jaar later een dijk van een voorsprong hebben. Natuurlijk heeft het dan wel dat zgn "niveau", althans die IQ-score, op het moment van de meting maar die meting heeft bepaald geen eeuwigheidsgarantie. Garantie tot de hoek van de straat.

Oh en het belangrijkste misschien: het is uitstekend mogelijk om een kind een prima kleutertijd te bezorgen zonder zijn IQ te kennen. Ook als het een "hoog niveau" heeft. Kwestie van oren en ogen open houden.

Zal wel aan mij liggen

Maar ik vind het eigenlijk per definitie een probleem als een kind van 6 verveeld op de bank ligt. Natuurlijk niet als dat zo heel af en toe is..
Ik ben het er wel mee eens dat dit niet perse een probleem is waarvoor een iq test uitkomst biedt. H

Zal wel aan mij liggen

Maar ik vind het eigenlijk per definitie een probleem als een kind van 6 verveeld op de bank ligt. Natuurlijk niet als dat zo heel af en toe is..
Ik ben het er wel mee eens dat dit niet perse een probleem is waarvoor een iq test uitkomst biedt. H

Buiten de stippellijntjes

Billie:"Maar ik vind het eigenlijk per definitie een probleem als een kind van 6 verveeld op de bank ligt. "
Toch niet als je het over een kind van 14 hebt (hangpuber)?
Volwassenen, ook ouders, verwachten van kinderen een bepaald soort gedrag, ontwikkeling, belangstelling. Kinderen die van die verwachting afwijken, waarom gaat die rakker nou niet gewoon met die blokken aan de gang, roepen al snel zorgen op.
De invulling van het kinderbestaan is steeds meer langs gestippelde lijntjes; speelgoed naar leeftijd, films naar leeftijd, boeken naar leeftijd, cursussen vanaf leeftijd x of y. Zelfs jongens en meisjesspeelgoed is weer helemaal terug van weggeweest.
Afwijken van de lijntjes valt eerder op en wordt ook eerder als een probleem gezien (mijn zoon vindt meisjesvrachtwagens leuk, is hij homo?)
Wat volkomen uit beeld lijkt, is dat juist jonge kinderen zich grillig ontwikkelen. Met het een zijn ze ver voor op de stippellijntjes, met het ander juist weer achter. Twee maanden later is de situatie alweer totaal anders.
In die zin is alles normaal, ook op de bank hangen bij verveling. Het is verschil is dat je een puber vriendelijk doch dringend kunt verzoeken de geurende lamlendigheid maar op de eigen kamer te botvieren, óf iets nuttigs te gaan doen (veeg het plaatsje), terwijl je als ouder/opvoeder voor je jonge kind een omgeving zult moeten verzinnen waarin dat hangen met regelmaat wordt ingeruild voor iets anders.
Dat is een spel. Je moet daar voortdurend naar zoeken en bij sommige kinderen in verdere uithoeken en vaker, dan bij andere kinderen.
Die kinderen zijn ook normaal. Ideeën voor deze kinderen vind je echter niet in de steeds nauwkeurige omschreven 'ontwikkelingsgebieden'. Die omschrijvingen kloppen niet. Die zijn té zeer een invulling van de wens van volwassenen over hoe kinderen zich zouden moeten ontwikkelen.
Lexie heeft haar kind laten testen en via die weg heeft zich een gebied buiten de stippellijntjes geopenbaard, waar ze nu in zoekt. En dat helpt, vooralsnog.
Het probleem is dat er nu een nieuwe route is uitgestippeld waarvan helemaal niet gezegd is dat dit kind die zal volgen. Heeft dit kind een hoog IQ en doet het daarom liever gezelschapsspelletjes, of is het goed in toetsen omdat het liever gezelschapsspelletjes doet?
Belangrijker eigenlijk: had Lexie nu maar eerder geweten dat ze vooral ook buiten de stippellijntjes naar vertier en vermaak moet zoeken, omdat het nu eenmaal normaal is dat kinderen van die lijntjes afwijken.
Ik ben blij voor Lexie dat er zich voor haar en haar kind een nieuw terrein geopenbaard heeft. En ik ben het met haar eens: 6 jaar en 8 maanden is helemaal niet zo jong.
Op die leeftijd hadden mijn kinderen al lang een 'eigen leven' waarin niet hun ouders, maar andere kinderen (vooral ook oudere) hun sparringpartners waren.
Voor het invullen van die behoefte hadden wij geen IQ test nodig.
Uiteindelijk is er toch een begaafdheidsonderzoek gedaan. In dat onderzoek speelde IQ slechts een licht ondersteunende rol. De verklaring van de onderzoeker: IQ is hooguit een talent. Als je er niks mee doet, ontwikkelt het zich niet. Of je er wat mee doet, hangt af van wat je tegenkomt én of je er zin in hebt. Vergelijking: alle baby's hebben muzikale talenten. Er zijn er maar een paar die daar hun hobby, laat staan hun beroep van maken.
Hoog IQ gemiddelde schoolprestaties? Ja, dat kan. Als dat maar niet komt omdat het kind tussen stippellijntjes gedwongen wordt, is er niks aan de hand.
Groet,
Miriam Lavell