Huilen op school
Mijn dochter is 6 jr en gaat altijd met veel plezier naar school, nooit een probleem geweest.
Sinds de herfstvakantie moet ze steeds vaker huilen als ik haar breng.
Thuis is alles nog prima, maar zodra we de school binnenkomen begint ze.
Troosten helpt niet, ik draag haar dus drie keer per week huilend over aan de juf.
Bij mijn man die haar de andere twee dagen brengt wordt er niet gehuild.
Als ik vraag hoe het komt dat ze huilt krijg ik verschillende antwoorden zoals ik kan jou niet missen of de tv was zo leuk of we gaan niet gymmen vandaag... volgens mij weet ze het zelf niet goed.
Als ik haar uit school haal was het altijd hardstikke leuk, ze heeft veel vriendinnen, speelt vaak hier of daar, gaat naar verjaardagen etc.
Wat is er aan de hand? Herkend iemand dit?
Groetjes Tessa
Tessa
Wat er aan de hand is weet ik natuurlijk niet, maar aangezien ze niet huilt als je man haar brengt lijkt er geen probleem te zijn. Misschien een manier om extra aandacht te krijgen? Ik zou er zo min mogelijk aandacht aan besteden, gedag zeggen en weg gaan en niets zeggen over het huilen, zker niet extra lief doen, troosten etc. ( Het is wel vervelend, weet ik uit ervaring!)
Reina
Bedankt voor je snelle reactie!
En je hebt gelijk dat knuffelen en troosten geen zin heeft, maar dan laat ik iedere keer een huilend kind bij de juf achterlaat waar de juf dan weer druk mee is.
Niet echt handig met 25 andere kinderen....
Gewoon uitzitten en hopen dat het vanzelf overgaat dan maar?
Groetjes Tessa
Niet zomaar uitzitten en afwachten...
Tenminste, niet zolang je niet weet wat er aan de hand is. Schijnbaar is er toch iets verandert of voorgevallen op school waardoor ze het zo moeilijk heeft, een kind huilt niet voor niks! Ik heb zelf twee kinderen die allebei moeilijk naar school zijn gegaan, de grootste problemen zijn nu gelukkig opgelost, maar als er weer eentje staat te huilen ga ik wel de oorzaak achterhalen, soms is dat (in mijn ogen) iets heel kleins "ik wilde thuis nog langer spelen" en soms is er iets in de klas "ik moet op een nieuw plekje zitten en dat wil ik niet". Praat eens met de juf, op een rustig moment, dus niet 's morgens in alle drukte. Is er iets verandert in de klas? worden er andere eisen aan haar gesteld? zijn er nieuwe kinderen bij gekomen? wat denkt juf ervan? En neem je kind serieus en praat met haar, ook niet op dat moment, maar bijvoorbeeld na school even "wat was er nou aan de hand vanmorgen? hoe kan ik je helpen dat je morgen zonder huilen naar school gaat?" Mijn dochter durft niet altijd haar mond open te doen, maar als ik beloof om haar "probleem" even met de juf te bespreken, of juf een mailtje te sturen, dan is het vaak al half opgelost; juf is op de hoogte en geeft haar in de klas weer heel even extra aandacht.
Loop er in ieder geval niet al te lang mee rond, want niet alle kinderen stoppen vanzelf wel een keer met huilen, en als ze dat wel doen is het niet altijd om de goede reden (het probleem is opgelost) maar omdat ze op hun donder krijgen als ze huilen.
groetjes Tess
Met tess eens
Ook hier een kind dat met zeer grote tegenzin naar school is gegaan, jarenlang. Het enige wat hielp, was problemen oplossen. Dus zie het als een onderzoek, een uitdaging. Jij wilt weten wat er precies aan de hand is. Op een rustig moment ga je daar eens gezellig met je dochter over doorbomen.
Het kan namelijk van alles zijn. Misschien voelt ze zich alleen bij jouw vertrouwd genoeg om haar gevoel te uiten. Als jij dat dan ook niet serieus neemt, kan ze nergens terecht. Misschien heeft ze wel moeite met overgangen (thuis/school), misschien krijgt ze net op de dagen dat jij haar wegbrengt een les die ze naar vindt, maar realiseert ze zich dat niet. Misschien kijkt de juf vriendelijker als jouw man haar komt brengen, dan wanneer jij haar brengt, omdat de juf al verwacht dat ze zal gaan huilen (of omdat je een hele leuke man hebt 
))
Het kan ook dat wel klopt wat Reina schrijft, maar daar kom je dan vanzelf achter.
Met juf gepraat
en die heeft met haar afgesproken dat ze altijd naar haar toe mag komen als ze verdrietig is.
Ook aan juf kon dochter niet uitleggen wat er is.
Ik begin het echt heel erg vervelend te vinden, voor haar natuurlijk maar ik raak er zo langzamerhand nogal geirriteerd van, wat natuurlijk ook helemaal niet kan.
En elke middag komt ze vrolijk uit school met leuke verhalen.
Pffff ik baal!
Tess
" een kind huilt niet voor niks", nee, da's waar. Maar 'gezellig naar huis willen omdat het bij mama zo leuk is' kan ook een reden zijn, helaas is dat geen optie. Omdat ze bij haar vader niet huilt en vrolijk uit school komt zou ik er echt geen probleem van maken. Ik heb zelf zo'n zoontje gehad, ik liep gewoon weg na hem gedag gezegd te hebben, juf ving hem op als hij me achterna rende en hield hem even bij zich, terwijl ze zich gewoon met de andere kinderen bemoeide. Hij kreeg niet op zijn kop, maar ik besteedde er geen aandacht aan, want dat was ws wat hij, onbewust, wilde. Het is vanzelf over gegaan. Hij had niks tegen school, maar wilde liever gewoon gezellig met mama thuis zijn 
Balen is niet zo zinnig denk ik
Mijn oudste heeft bijna een half jaar lang gehuild bij het afscheid.. nee, minder, het was een maand of vijf. In groep 3 inderdaad. Terwijl het daarvoor al een hele tijd goed ging bij de kleuters.
Het is in mijn ogen een illusie dat je kinderen 100% van de tijd 100% gelukkig zijn en dat ze als ze niet gelukkig zijn dat 100% kunnen uitleggen.
Dat gaat 'm gewoon niet worden.
Dus als een kind huilt bij het afscheid, je hebt gecheckt en er is geen verklaring te vinden, dan kun je alleen maar met je kind hopen dat het de kracht vindt om dit op te lossen. Als je baalt geef je het verkeerde teken. Daar kan ze een afwijzing uit voelen. De kracht moet juist bij je kind komen te liggen. Jij hebt het niet in de hand, zij heeft het in de hand. Ik zeg het niet helemaal goed, ze heeft het op dit moment niet in de hand. Maar áls een van jullie het in de hand gaat krijgen, dan zal zij het zijn en niet jij.
Dus het enige dat je moet opbrengen is geduld tot je dochter de oplossing vindt.
