Je kind op het speciaal onderwijs

Ik vind je vrij stellig alles zeggen. Ik zeg niet dat je ongelijk hebt, ik zal de laatste zijn die zal zeggen dat overstappen (beide kanten op) makkelijk kan. Maar feit is dat ik, maar ook anderen, verhalen kennen waar het wel is gebeurd. Niet vaak misschien 
 en het was ook niet makkelijk, maar het gebeurd wel.

Ik ben wel benieuwd vanuit welk perspectief je een link hebt met het speciaal onderwijs?

Scholen hebben eigen belangen die niet altijd sporen met het belang van jou kind op goed onderwijs. Het samenwerkingsverband probeert toch overplaatsingen naar speciaal onderwijs te 'stroomlijnen' om teveel weglekken van geld te voorkomen.
Daardoor ontstaat wel weer, wat ook al voor de formele start in 2014 aan de orde was: vaak moet je kind eerst een duidelijk voor anderen waar te nemen brandend huis zijn voor er sprake kan zijn van speciaal onderwijs.
Ik zag het al op een mijl aankomen bij mijn kinderen, maar het heeft mij vóór 2014 jaren gekost om mijn kinderen, met autisme, op het speciaal onderwijs te krijgen. Daarvoor waren ze te beleefd en te beheerst en te intelligent. De stress was nauwelijks zichtbaar want het gebeurde in hun hoofd en kwam er thuis uit. Alleen 'kenners' op de scholen zagen het direct.
Nog gecompliceerd door een zorgmelding van de hulpverlenende instelling. Daardoor heeft het jaren langer geduurd voor dochter hulp en passend onderwijs kreeg.
Zorgmeldingen zijn ook endemisch in het speciaal onderwijs. Van Miriam geleerd: dat is 'laaghangend fruit'. Echte kindermishandeling, ernstige verslaving of te verstandelijk beperkt van ouders, is óf overduidelijk en al in de gremia, óf verder worden de cijfers niet 'gevonden' en pakt men de zorgleerlingen, daar kun je altijd mee uit de voeten want er zijn nu eenmaal zorgen.
Het is uiteindelijk gelukt en daardoor is mijn zoon nu bezig met het behalen van zijn master en dochter heeft haar HAVO gehaald. En is nu fulltime aan het werk in de vakantie, als zzp-er en in 2 parttime banen in werk dat haar hobby is. 
Als ze wil kan ze nog verder, we gaan het zien. Ze heeft wat meer beperkingen dan zoon. En heeft de ziekte van Pfeiffer nogal heftig gehad. 

Beiden vielen onder REC4 onderwijs vanwege hun autisme, overigens zonder storend gedrag.
Zoon heeft een klas gehad waar kinderen met autisme begonnen in een autismeklas op een gewone school en de laatste jaren deden ze, met extra begeleiding, mee met de reguliere klassen. Begon met 5 leerlingen.

Dochter heeft een speciale autismeschool gedaan voor HAVO/VWO. Daar zaten ook kinderen met wel storend gedrag, en overigens meer typen speciaal onderwijs, ook om zieke kinderen te begeleiden van een nabijgelegen instelling en om kinderen te helpen weer naar school te gaan, aanvankelijk uitsluitend voor leerlingen met autisme, en later werd het een 'afvalputje'.

O.T.   Nou, dat klinkt niet aantrekkelijk Anne, wie wil nou een kind in een afvalputje laten belanden. Klinkt net zo naar als een kind  'een ongelukje' noemen. 

En MIriam heeft gelijk, uiteindelijk heb je geen keus, het samenwerkingsverband bepaalt waar zij je kind willen hebben. Maar als het om het welzijn van je kind gaat zou ik er wel voor gaan liggen als dat een probleem is. En vaak weet je al wat je kind wel of niet aan zal kunnen.
Bijvoorbeeld wilde men mijn dochter aanvankelijk meer naar een rustig klasje sturen met diverse andere REC, omdat daar meer meisjes zaten. Maar mijn dochter kon vrij weinig met meisjes, giebeltantes, heksen, queenbees, de pestincidenten op de basisschool waren allemaal meisjes, en dat kon ik gelukkig meegeven zodat ze op een school kwam met voornamelijk jongens. 
Dat was aanvankelijk een hele opluchting en ze heeft het verder ook goed gedaan dankzij de leerkrachten en overig personeel. En ze mocht veel thuis of op een rustige plek studeren.

Amber82 schreef op 22-07-2021 om 13:17:

Ik vind je vrij stellig alles zeggen. Ik zeg niet dat je ongelijk hebt, ik zal de laatste zijn die zal zeggen dat overstappen (beide kanten op) makkelijk kan. Maar feit is dat ik, maar ook anderen, verhalen kennen waar het wel is gebeurd. Niet vaak misschien
en het was ook niet makkelijk, maar het gebeurd wel.

Ik ben wel benieuwd vanuit welk perspectief je een link hebt met het speciaal onderwijs?

Natuurlijk gebeurt het wel. De loterij winnen gebeurt ook of om in schoolloopbanen te blijven: van vmbo naar havo overstappen gebeurt ook. Maar dat klinkt allemaal een stuk eenvoudiger dan het is en dat is interessant voor de vraagsteller. 

Om dat perspectief even helder neer te zetten: ouders dienen het belang van hún kind, Scholen dienen de belangen van hèt kind.

Het kind is net als ‘de mens’ een veel algemener en collectiever geheel. Zo staan belangen al snel recht tegenover elkaar want ook al zou het in het belang zijn van dat kind om x of y te doen, het meer algemene belang als budgetbeheer (geen cent teveel), het behoud van de leerkracht (hij eruit of ik), de populariteit van de school (niet teveel moeilijke kinderen) wordt al snel belangrijker gevonden.

Mijn perpectief?

Dit is een Forum voor ouders. Ik ga al even mee op dit Forum. 

AnneJ schreef op 23-07-2021 om 14:02:

En MIriam heeft gelijk, uiteindelijk heb je geen keus, het samenwerkingsverband bepaalt waar zij je kind willen hebben. Maar als het om het welzijn van je kind gaat zou ik er wel voor gaan liggen als dat een probleem is.

Je hebt geen keus. Dat is niet omdat scholen onaardig willen doen. Het is nu eenmaal zo bij wet geregeld (wel op verzoek van de scholen trouwens). Scholen zijn verantwoordelijk voor het plaatsingsproces, zij hebben het laatste woord.

“Er voor gaan liggen” is een zinloze actie, tenzij je uit bent op een intense relatie met leerplichtzaken en Veilig Thuis terwijl je kind thuis zit  zonder onderwijs.

De meeste scholen regelen de zaakjes zo dat ouders het gevoel hebben dat er een keuze is. Ik vind dat razend knap al is het soms een leugentje om bestwil.

Dan maar een conflict. De meeste voorstellen die het reguliere onderwijs voor mijn dochter had waren door haar niet uit te voeren. Vanwege haar angst.
Dan zat ze al als een dood vogeltje in de klas, geintimideerd door een foute mentor, en als ze dan heel bang was zou ze haar vinger moeten opsteken en de leerkracht vragen of ze de klas mocht verlaten om naar de IB-er te gaan.
Die waarschijnlijk ook niet op zijn plek zat, net als de mevrouw van de administratie waar dochter zelf, van de foute mentor, haar afwezigheid moest 'rechtzetten' van 'ongeoorloofd' naar 'ziek'.
Echt, na die ervaring van hevige paniek en hyperventileren, want ze kon toch niet terug naar de mentor zonder dat ze de administratieopdracht vervult had, daarna had ik geen geduld meer met die school.
Ook daarna kwamen er nog een paar onmogelijk uit te voeren opdrachten. Daarna mocht ze het proberen bij de dependance. Daar ging ook van alles fout. Een buddy die er echt geen zin in had om dochter haar vragen te beantwoorden, waardoor de angst van dochter gedurende de week alleen maar verder toenam tot de IB-er zag wat er aan de hand was omdat ze bij de evaluatie in tranen uitbarste en gelukkig ook eens aan iemand anders dan haar moeder kon vertellen wat er aan scheelde.
Echt, je gaat er uiteindelijk voor liggen. Daarna ging de trein rollen. Het duurde nog zo'n driekwart jaar maar dochter mocht uiteindelijk naar het speciaal onderwijs.

O ja, en vanwege die zorgmelding door de hulpverlenende instantie heeft het 5 jaar te lang geduurd voor dochter medicatie kon krijgen tegen de angst. Om de drempel over te kunnen en weer de goede kant op te gaan. 
Het gedoe heeft haar angst alleen maar meer aangewakkerd. Ik zag het gewoon gebeuren. Ik heb het ook de rechter gemeld: stop de procedure want dan wordt dochter niet geholpen maar blijft men met 'kindermishandelingsogen' kijken en jaagt haar angst aan. Maar ja, er moest eerst meer uitgezocht worden blijkbaar. Helaas gebeurde dat niet. De volgende rechtzaken gebeurde er helemaal niets. Niets werd uitgezocht, hulp werd niet verleend.
De huisarts durfde het niet aan om medicatie te geven, de psychiater die we consulteerden na het debacle bij De Bascule, schoot direct naar het 'kindermishandelingsframe', onze eigen hulpvraag deed er blijkbaar niet meer toe. Gelukkig kwam ze tot de conclusie dat dochter niet misbruikt was. Maar ja, kwamen we daarvoor? Nee.
Tja, je weet niet of je het wint of dat er nog meer pesterijen je te wachten staan. Maar je kunt niet anders dan opkomen voor je kind. Ook als het betekent dat je leerplicht en VT op je dak krijgt.

AnneJ schreef op 23-07-2021 om 19:47:

Dan maar een conflict. De meeste voorstellen die het reguliere onderwijs voor mijn dochter had waren door haar niet uit te voeren. Vanwege haar angst.

Dan meld je haar ziek.

De meeste mensen kunnen hun eigen schoolleven als voorbeeld nemen omdat de meeste schoollevens voortkabbelen zonder al te grote verstoringen.
Zijn er wel verstoringen zoals bij jouw dochter, dan kun je dat juist niet als voorbeeld stellen. Want nergens verschillen situaties zo sterk als bij een verstoord schoolleven. 

kijkend vanuit de wetgeving heeft mlavell gelijk. Scholen hebben veel macht. De geschillencommissie passend onderwijs heeft slechts een adviesfunctie dus al is aangetoond dat een beslissing niet goed is, dan nog hoeft de school er niks mee te doen. Ouders staan wat dat betreft echt met de rug tegen de muur. Balans, een oudervereniging is aan het inventariseren hoe vaak het voorkomt dat kinderen beschadigt worden door jeugdzorg en of onderwijs. Met name het onderwijs komt er niet goed vanaf. 
Echter er zijn ook genoeg situaties te benoemen waarbij er in goede harmonie samen wordt gewerkt in het belang van dit kind. Waarbij ouders, school, hulpverlening, jeugdarts en leerplicht komen tot een gezamenlijk plan rondom dit ene kind. Dit vraagt veel van betrokkenen en het vraagt vooral het niet leven op de letter van de wet. Belangrijk hierbij is dat men het vertrouwen heeft in elkaar en in zichzelf. En daar ontbreekt het vaak aan. Door gebrek aan vertrouwen gaat men op zoek naar kaders en gaat het gesprek niet meer over het kind maar over grenzen.

“Er voor gaan liggen” is een zinloze actie, tenzij je uit bent op een intense relatie met leerplichtzaken en Veilig Thuis terwijl je kind thuis zit zonder onderwijs.

Dit is helemaal niet mijn ervaring. In de nabije omgeving 2 kinderen (verschillende gezinnen) waarbij het samenwerkingsverband ze naar een school wilde die de betreffende ouders goed onderbouwd niet passend vonden. Het heeft heel veel bloed zweet en tranen gekost, maar het is bij beide gelukt om ze naar een passende s(b)o school te krijgen. Tuurlijk lukt het niet altijd, maar het lukt dus ook best vaak wel.