Juf vindt zoontje niet leuk?
Mijn zoontje zit dit jaar in groep 3. Het is een makkelijk, ongecompliceerd en goed luisterend jongetje. Heeft vriendjes, draait lekker.
Maar nu na een paar maanden bekruipt me steeds meer het idee dat de juf hem niet zo leuk vindt.
Het begon met het eerste 10 minuten gesprekje vorig jaar waarin ze hem omschreef op een manier waarin ik hem helemaal niet herkende. Ze vond hem een heel "temperamentvol" jongetje en een kind dat "fysiek veel ruimte nodig heeft". Daar keek ik van op. Want ik herken hem daar thuis, met speelafspraakjes op zn sportclubpjes of in famillieverband he-le-maal niet in. Hij is een enorme kat uit de boom kijker, eerder verlegen en braaf dan temperamentvol.
Daarna noemde ze hem "soms aggressief". Toen ik daar verbaast over was en vroeg op wat voor manier dan, slaat hij dan andere kinderen ??? Bleek ze te bedoelen: gefrustreerd en boos op zichzelf (!) als iets hem niet in 1 keer lukte. Oh. Ok dacht ik. Dat is wel wat anders dan aggressief. HIj kan inderdaad boos worden als hij zn trui niet in 1x uitkrijgt, of teleurgesteld in zichzelf als iets niet meteen lukt. Ik vind dat eerder perfectionistisch of lichtgeraakt.
Omdat het het eerste 10-minuten gesprekje was en ik nogal beduust was heb ik er niet direct op gereageerd en besprak het met mijn man als in: wat raar. Zou hij zich op school dan echt zo totaal anders gedragen dan waar dan ook?
Achteraf betwijfelde of ze ze zich wellicht vergist had in een ander kind.
Maar nu, krijg ik soms het idee dat ze hem helemaal niet positief ziet. Het zijn kleine dingetjes, wellicht reageer ik overgevoelig. Maar ze lacht nooit naar hem, of geeft hem nooit een aai over zn bol of zegt iets leuks tegen hem bij het verwelkomen of gedag zeggen. Ik zie haar dat wel bij andere kinderen doen. Ze is altijd vrij star en afstandelijk tegen hem. Alleen een handje of het het woord 'dag ...". Zoontje vroeg laatst iets aan haar waarop ze zonder hem aan te kijken antwoordde dat hij dat zelf maar moest oplossen. "Je bent al 6". Zal allemaal wel horen bij zelfstandig moeten zijn, maar echt vriendelijk klonk het niet.
Laatst vertelde ik haar bij het ophalen (alle andere ouders waren al weg) dat mijn zoontje ergens verdriet over had (hij had moeite met bepaalde lesstof en vond dat hij niet goed kon leren en alle andere kinderen wel) woof ze dat ook een beetje weg terwijl ze zich omdraaide en aanstalten maakte om op te ruimen met de tekst: "dat had ik toch al gezegd (...naam kind)... dat moet iedereen in zn eigen tempo leren". En klaar. Zucht. Na ja.
Ik weet het niet. Het is een gevoel. Ik hoor zoon er niet over en als ik hem erover vraag zegt hij dat hij de juf wel lief vindt. Maar ik denk niet dat de liefde wederzijds is. Ze kan ook onmogelijk 28 kinderen geweldig vinden, maar ik vind het zo jammer dat ze mijn kind niet ziet zoals het is: lief, medewerkzaam en hard zn best doend. En ik ben bang dat haar oordeel kleurt over hem. Als je een kind niet leuk vindt, dan zul je hem wellicht ook negatiever beroordelen?
We hebben over 2 weken weer 10 minuten gesprekjes. Moet ik met dit gevoel wat doen of alleen ageren als ze weer met beschrijving komt waarin ik hem niet herken??
Man mee, maar
Ja, man meenemen. En meteen met de deur in huis vallen, niet negatief maar juist positief. "Hij ontwikkelt zich zo geweldig de laatste tijd, merk je dat in de klas ook?" Al het negatieve negeren, er zelfs niet op ingaan, en er een positief verhaaltje bij vertellen. "Ja, nou had ie laatst zo'n leuke tekening gemaakt, het is toch net alsof ie zich veel beter kan concentreren. Je ziet hem groeien."
Toneelstukje, niets anders dan dat.
Het komt wel eens voor dat een juf een zwarte bril op heeft bij een kind. Daar kun je niks anders aan doen dan te zorgen dat die bril roze wordt.
Het alternatief, dieper navragen en zorgen uitspitten, leidt vaak juist tot een nog zwartere kijk.
Niet doen. Wel je man meenemen. Dat helpt ook.
Groet,
Miriam Lavell
Hier ook meegemaakt.....
Mijn dochter kon bij haar juf in groep 1 en 2 werkelijk niets goeds doen. De juf had haar oordeel over dochter gemaakt. Vond mijn dochter duidelijk niet een leuk kind. Sterker nog er was volgens de juf iets aan de hand met mijn kind. Ik zag mijn kind met steeds grotere tegenzin naar school gaan. Was echt een hoopje ellende wat daar zielig op haar stoeltje zat. Helemaal alleen want spelen wou ze niet meer... Na de zoveelste opmerking van de juf over hoe vervelend mijn kind die dag was geweest. Heb ik mijn kind per direct van school gehaald. Ik kon dit negatieve niet meer aan. Er werd elke week een kanjer gekozen door de juf. Mijn dochter is nog nooit kanjer geweest. Toen ik daar wat van zei. Had de juf als antwoord ja, maar jouw kind luistert ook niet goed. Nou elk nieuw kindje wordt binnen een paar weken al kanjer. Ik vond het echt zielig. Lichaamstaal zegt alles. Ik heb trouwens niet 1 complimentje richting dochter gehoord... Nu zit dochter op een andere school met een lieve eerlijke juf die alle kindjes goed behandeld. Zonder haar voorkeur te laten merken aan de kleuters en de ouders. Mijn dochter is een heel ander kind geworden. Alle problemen die mijn kind had zijn weg. Haar nieuwe juf zegt niets te snappen van de negatieve dossier over dochter. Met de beschrijving van het probleemgedrag van dochter. Want ze doet hier gewoon vrolijk en helemaal geen probleemgedrag. Ik weet niet hoe jouw situatie is maar bij mij heeft het wel geholpen om mijn gevoel te geloven. Het gevoel van hier klopt iets niet, is er niet zomaar. Bah ik vind het echt zielig voor kinderen om zo'n juf te hebben. Ik ben zo blij dat dochter nu een positieve juf heeft. Succes met het vinden van een oplossing.
Erg herkenbaar....en : man mee?
Mijn dochter is net in een dergelijke situatie van school gewisseld. Inderdaad, vertrouw op je gevoel, en vooral op je kind. Toen ik voelde dat het echt mis ging, greep ik zo snel in dat de school me nu om een exit gesprek heeft gevraagd. Mijn dochter is nu weer gelukkig, maar ik moet toch oppassen vanwege de overige kinderen.
Maar ik vraag me af: moet mijn man echt mee? Ik zie die tip wel vaker voorbij komen. Maar hij wordt nog zenuwachtiger dan ik van die school en kan ook nog erg moeilijk vrij krijgen. Ik speel met de gedachte om opa mee te nemen (ook een man!), of is dat raar?
De functie van de man
De man hoeft niet meer te doen dan er te zijn. Iets zeggen is niet eens echt belangrijk. Bassend iets beamen is ook goed. Man mag ook een opa zijn. Als het maar een man is.
Groet,
Miriam Lavell
Vraag opa!
Goed idee. Die heeft misschien meer tijd en grossiert in roze brillen. (ik heb hier een prototype van zo'n opa in huis 
'elk kind (mens) wil gewaardeerd en lief gevonden worden.' (stelling tijdens een of andere pedagogische bijscholingsactiviteit; is bij mij blijven hangen, want hij werkt in alle situaties van het leven!
Man meenemen
Kan iemand mij uitleggen waarom het gesprek anders zou verlopen als je een man meeneemd.
Man
Ik kan er alleen maar naar raden maar het werkt echt. Als moeder alleen werd ik ondergeschoffeld en aangevallen en mijn vader werd met alle egards behandeld.
Ik ga opa bellen!
Hij heeft inderdaad meer tijd en bassen kan hij als de beste. En dat dan ook nog uiterst beschaafd, ook altijd handig op een school.
Als het de moeder maar niet is
Volgens mij gaat het er vooral om, dat het de moeder niet is. Moeders worden namelijk vaak niet serieus genomen, vooral op de basisschool. Als je emotioneel wordt, is je objectiviteit en beoordelingsvermogen verdacht. Ben je als moeder zakelijk en koel, dan ben je koud en afstandelijk, of je begrijpt niet hoe erg het allemaal wel niet is met pietje.
Ik heb verschillende rampzalige gesprekken gevoerd. Met mijn man erbij, verliep het gelijk beter, vooral als hij in zijn werkkleren (apepakkie) kwam.
Ik dacht eerst dat het aan mij lag. Scholen zijn er erg goed in, om moeders het gevoel te geven, dat alles wat fout gaat aan hen ligt. Maar toen hoorde ik op veel verschillende plekken, dezelfde ervaring. Neem een man mee en dan gaat het ineens wel ergens over. Vooralals die man serieus en afstandelijk blijft.
Hier ook hoor.
Precies zoals het verhaal van Anoniem. Ik heb mijn zoontje van groep laten wisselen. Die bewuste juf had groep 1 en 2 en mijn zoontje zat in groep 1 bij haar. Ik heb hem groep 2 bij een andere juf laten doen. Heeft wel wat voeten in de aarde gehad, maar als dat niet gelukt was, hadden ook wij hem op een andere school laten plaatsen.
Erg sneu voor een kind van 4 om tegen zoiets aan te moeten lopen. Naar de basisschool gaan is al zo'n ingrijpende gebeurtenis en als je dan ook nog zo'n vooringenomen juf krijgt die je kind alleen maar negatief ziet en zo behandeld. Als ik mijn zoon groep 2 bij die juf had laten doen dan waren de gevolgen niet meer te overzien geweest vrees ik.
Mijn zoon is hoog sensitief en hij kreeg zware gedragsproblemen in groep 1; hij begon zelfs autistisch gedrag te vertonen om met de situatie om te kunnen gaan. In groep 2 kreeg hij een lieve juf en alle 'problemen' verdwenen als sneeuw voor de zon. Hij zit nu in groep 3/4 en het gaat uitstekend met hem. Ik ben blij dat ik toen die beslissing genomen heb puur op mijn gevoel.
Ja man meenemen
Zoals ik al ergens las wordt de moeder op een of andere manier vaak minder serieus genomen dan de vader.....Ik heb zelf gelukkig nog nooit last gehad van dit soort situaties maar ken wel een juf (kennis via via)die wel eens verteld heeft dat ze een kind "niet zo leuk vond"....Grrrr. Ook al voel je dat zo dan praat je daar niet over tegen derden lijkt mij. Juffen zijn ook maar mensen maar je werkt wel met (kleine) mensen!
Succes met je volgende 10 minuten gesprek!!
Ander geluid
Behalve het 10 minutengesprekje vind ik het een heel subjectief verhaal. Ze lacht niet naar hem bij binnenkomst, geeft hem geen aai over z'n bol/ Dit zie je in de 3 minuten dat je hem de klas inbrengt. Ze komt niet heel vriendelijk over maar kan het zijn dat je heel gevoelig reageert op wat de juf doet? Dat jouw blik om wel;ke reden dan ook sterk gekleurd is?
Het 10 minutengesprek vind ik een ander verhaal. Het is wel bijzonder dat jij je kind omschrijft als 'verlegen, kat uit de boom kijken, en de juf zegt 'temperamentvol'. Direkt de 'schuld'bij de juf leggen vind ik vervolgens net zo bijzonder.Kan het zijn dat je zoon zich anders gedraagt op school dan thuis? Dat heb ik bij mijn oudste ook gehad, thuis een lief kereltje; op school bijzonder eigenwijs en assertief. Het had absoluut met aanpak te maken maar ook met groepsgedrag.
Je man meenemen naar een gesprek vind ik ook al een aparte kijk op de zaak. Moeder gaat naar gesprek .....en neemt man mee. Wij gaan als ouders samen naar gesprekken omdat we samen willen praten met de juf.Twee horen meer dan 1. Het is toch niet de verantwoordelijkheid van moeder en als het niet lukt komt vader in beeld?
Je zoon vindt de juf lief. De juf vindt hem misschien minder leuk. Dat kan. Natuurlijk zal zij het ene kind leuker vinden dan het andere. Is ook niet erg. Zegt meer over haar dan over je kind. Maar daar zijn moeders wel heel gevoelig voor; jouw kind is de leukste; ziet ze dat niet; lief, medewerkzaam en doet hard z'n best. Misschien ziet zij daarnaast andere eigenschappen die ze niet zo leuk vindt. Alleen; zij zal daar professioneel mee om moeten gaan. Het is de vraag of dat gebeurt. Maar als ik je verhaal lees ben ik er niet direct van overtuigd dat dit niet zo is. Vriendelijk lijkt ze mij niet. Maar jij komt op mij ook over als 'sterk gekleurd'.
Hier ook zoiets
De juf in groep 6 van oudste dochter mocht haar om een of andere reden niet zo. Oudste dochter is een heel rustig ijverig vrolijk kind. Altijd prachtige rapporten. Het eerste (en laatste) 10 minuten gesprekje met betreffende juf; 'ze haalt wel hele goede cijfers maar eigenlijk kan ze het niet' Ik moest ontzettend hard lachen. Gelukkig was het gedrag van die juf niet van invloed op haar prestaties en het jaar erop had ze weer een 'normale' leerkracht.
Je maakt wat mee in het onderwijs! Eigenlijk zou er een soort van keurmerk voor onderwijsopleidingen moeten komen of zoiets.
