Kiki, ik ben niet slim genoeg [broertje denkt dat hij dom is]

Ach, zo'n jochie

Wat zielig dat hij dat zo ervaart, 'niet slim genoeg'. Tja, als hij in een erg prestatiegericht gezin opgroeit, lijkt het me onmogelijk om dit idee helemaal uit zijn hoofd te praten. Hij ziet/hoort namelijk dagelijks hoe belangrijk het wordt gevonden om te presteren, slim te zijn.
Wat dingen die je zou kunnen proberen:
* Toch dit verhaal aan je ouders vertellen. Benadrukken dat het van essentieel belang is dat broertje zich gezien en gewaardeerd voelt;
* Hobby of clubje of sport zoeken voor broertje waarin hij goed is en zijn ei kwijt kan (en positieve reacties oproept, ook van mensen buiten het gezin);
* Eindeloos herhalen tegen broertje dat heel veel mensen laatbloeiers zijn. Is nog echt waar ook, namelijk. Kijk eens om je heen wie er allemaal na een beroerde start zichzelf omhoog heeft gewerkt, of via allerlei onmogelijke zijpaadjes toch zijn/haar doel heeft bereikt. Laat je broertje kennismaken met die mensen, als dat mogelijk is.
He, wat naar voor zo'n kind. Gelukkig kan hij zin zorgen bij jou kwijt.
Groetjes
Massi

Ach

Zo'n zin raakt me altijd in m;n hart. Ga met je ouders praten en vertel hun hoe triest het is dat hij het zo voelt. Probeer hen ervan te overtuigen dat hij met puur leren niet erg ver zal komen ws, maar dat hij andere talenten zal ontwikkelen, mogelijk is ie superhandig bijv. Laat hen hem prijzen voor alles wat hij presteert op school, hoe simpel het in hun ogen ook is. En mogelijk kun je het zelf met school bespreken, zodat zij er nog harder aan kunnen werken dat hij zelfvertrouwen heeft en trots kan zijn op wat hij wél kan?

Vreemd

Ik las laatst in een ander draadje van jou dat je Havo hebt gedaan en een goed bedrijf hebt.

Beetje belachelijk dat je je broertje op speciaal onderwijs, moeilijk meekomen, blijven zitten dan gaat vertellen dat jij ook niet slim bent maar het toch ook goed doet.

Wat een rot-opmerking.

Lol fatima, vind je dat echt

Vind je dat al een rotopmerking? Jeetje jij moet echt niet in mijn buurt zijn als ik een wel bedoelde rotopmerking maak.

Maar goed, ik was verder bloedserieus. Ik ben de (stief)dochter van een vader die voor zijn lol een derde universitaire studie ging doen en die wederom cum laude afrondde, een dochter van een afgestudeerd bedrjfseconome en een zus van een jongen die toen hij afstudeerde van de universiteit nog een van de jongste studenten was.

Hoe slim denk je dan dat HAVO is voor mijn ouders. Jeetje, toen ik afzakte van het VWO naar de HAVO heb ik bijna een heel schooljaar bij een vriendin gewoond, want oooooh de schande

Dus als ik zeg tegen mijn jongste broertje dat ik ook niet slim ben, herhaal ik alleen maar wat hij zijn hele leven al hoort.
Dat moet uiteindelijk toch wel een geruststelling zijn. Het maakt niet uit wat ik doe, zo erg als Kiki maak ik het nooit meer. Zelfs al zou ik de eigenaar worden van een gigantisch multinational, ik maak het nooit meer goed.
Goed, ik heb daar verder lak aan en het doet me werkelijk helemaal niets. Ik vind het allang best.

Maar ik kan me voorstellen dat je dat nog niet kan als je nog geen 12 bent. Bovendien, dat zijn nou juist de opmerkingen die ik niet kan maken.

Dus hoewel mijn ouders door de leerproblemen van de jongste weer met een bonk op aarde zijn gekomen (Want hij doet gigantisch zijn best) en ze momenteel wel wat milder zijn is het toch in zijn koppie gekomen dat hij niet slim genoeg is.
En om eerlijk te zijn baal ik daarvan, want het is een leuk joch. Hij kan goed tekenen, hij is best handig en zijn academischie prestaties kunnen me gestolen worden.

Bijkomend probleem is trouwens dat ik nog nooit een normaal gesprek heb kunnen voeren over schoolprestaties. Dat eindigt altijd in het oprakelen van oud zeer. Ik verwacht dan ook niet veel van een gesprek met mijn ouders, hoewel ik dat natuurlijk wel verplicht ben aan mijn broertje.

Pfff, ik baal hier best wel van kan ik je vertellen

Bah, wat ellendig

Bah, ik kom ook uit zo'n nest. Zolang je cijfers maar hoog genoeg waren, maakte de rest niet zoveel uit. Weinig aandacht voor het sociale aspect zeg maar. Het heeft me jaren gekost om van dat gevoel af te komen dat je prestaties op de 1e plaats komen.
Ben pas de laatste jaren gaan ontdekken dat ik de mensen toch liever beoordeel op het sociale gedeelte dan op hun intelligentie. Helaas, ik had dat liever eerder zo ervaren, maar ik was te erg geïndoctrineerd.
Goed dat jij je broer probeert te leren dat er meer dingen in het leven zijn dan alleen maar goed kunnen leren. Zijn er dingen waar hij nu juist béter in is dan zijn 3 broers? Is hij bijvoorbeeld geduldiger, zorgzamer, kan hij beter koken? Leg er de nadruk op! En ik zou het zeker aangeven bij je ouders, ze moeten in elk geval op de hoogte zijn van de gevoelens van hun zoon. Er zijn trouwens veel voorbeelden van mensen die ondanks hun leerproblemen héél ver zijn gekomen.

Jan de bouvrie

is geloof ik zo dyslectisch als de .... En moet je eens kijken hoe ver die het geschopt heeft!

Triest hoor, voor je broertje....maar ik merk het zelf ook vaak. Zoon van mij zit ook op cluster4, speciaal onderwijs, en als ik dat zeg krijg ik ook altijd zo'n meewarige blik! Terwijl het leren van mijn zoon absoluut niet de reden is dat hij daar zit, maar zijn gedragsproblemen stonden zijn leren wel in de weg! Nu gaat het heel goed met hem (zie ook Zorgenkinderen en draadje hierboven) maar speciaal onderwijs staat vaak nog synoniem aan "afgeschreven". En dat is gewoon heel jammer. Wat jij kan doen is inderdaad zijn kwaliteiten benadrukken en tja, toch zul je je ouders ook deelgenoot moeten maken, want juist van hen heeft hij ook die bevestiging nodig....

En vooral heel veel ophemelen van de dingen die hij wel goed kan!

Dyslectisch

Nog zo'n opmerking. Wat heeft dyslexie nu met slim en succesvol te maken? Kiki heeft het niet eens over dyslexie.

Nou

helaas zijn heel veel dyslectische mensen ook voor "dom" versleten, puur vanwege het feit dat ze dingen niet goed konden lezen en daardoor dus in leren tekortschoten. Ik weet inderdaad niet of het broertje van Kiki dyslectisch is, maar het is ook maar een voorbeeld, Jan stamt zeker nog uit een tijd dat dyslectie voor dom werd versleten.

Ik vind dat je kinderen ook nooit dom mag noemen, geen enkel kind is dom, alleen kan de een dingen beter en sneller dan de ander, nou, jammer dan. Sommige kinderen zijn inderdaad laatbloeiers. Zelf heb ik ook "alleen maar MAVO" en toch werk ik al heel wat jaartjes op MBO+/HBO nivo ... Heb mezelf dus ook "opgewerkt". Dat is iets wat de ouders van Kiki zullen moeten accepteren, en dat is niet eenvoudig begrijp ik uit haar verhaal....sommige denkbeelden zijn heel moeilijk uit te bannen.

Andere benadering

Bij ons thuis één superslimme. Veel slimmer dan ik en papa, dus hier in huis geen sprake van een voetspoor dat minstens gevolgd zo niet overtroffen diende te worden.
En toch een vergelijkbaar probleem, want we hebben twee kinderen. De typering door anderen (familie, leerkrachten, kennissen) werd vanzelf duidelijk: de slimme en de lieve.
In het hoofd van mijn dochter werd dat vanzelf de slimme en de domme. Eigenlijk juist omdat zoveel mensen haar met excuzen overlaadden. "Jij hoeft dat niet zo te doen hoor" en "als je maar gelukkig bent".
Mijn persoonlijke ervaring is dat je eigenlijk geen goed kunt doen. Behalve één ding en dat is je concentreren op iets heel anders.
Zoek iets uit met je broertje dat hij leuk vindt en dat zijn terrein kan zijn. Voor mijn dochter was dat drummen. Inmiddels is het techniek (maar dan ook werkelijk met je handen in de olie) en varen.
Ik heb geen idee wat dat zou kunnen zijn en hoe je je daar op kunt richten. Maar het is wel nodig. Bij mijn dochter heeft de lange tijd stilzwijgende gedachte dat ze dom was, bijna tot gevolg gehad dat ze ver onder haar niveau terecht zou komen. Stomtoevallig (een schoolwisseling voor haar broer) is dat tij gekeerd. Ze bleek tot de slimmen van de klas te horen.
Het is mogelijk dat jouw broertje door de gedachte dat hij dom is, onder zijn niveau presteert.
Voor mijn dochter is het veroveren van een eigen terrein de redding van haar zelfvertrouwen geweest. Zo heeft ze dat zelf achteraf benoemd. Probeer dat te vinden samen met je broertje.
Groet,
Miriam Lavell

Kan me heel goed vinden...

..in het advies van Lavell.
Je broertje moet leren dat er zoveel meer is dan intellectueel bezig zijn. Is hij goed in sport? Of heeft hij veel vriendjes? Of is hij muzikaal? Of creatief?
Er is vast wel iets waar hij zich goed over voelt en dat zou moeten worden aagemoedigd.
Een gesprek met je ouders hierover lijkt me ook op z'n plaats. Succes.

Zo bedoel ik het niet

"Je broertje moet leren dat er zoveel meer is dan intellectueel bezig zijn. "
Zo bedoel ik het niet. Hij moet zich kunnen bewijzen op een terrein waarop hij zich kan ontwikkelen en waar verder niemand zich mee bezig houdt. Hij kan ook iets, namelijk dat. Daar moet hij de kans toe krijgen.
"Een gesprek met je ouders hierover lijkt me ook op z\'n plaats. Succes."
Dat weet ik niet. Vader en moeder hebben kennelijk in hun taalgebruik zitten dat academische prestaties alles zijn. Dat leren ze niet zomaar meer af. En als ze dat al zouden willen en proberen, dan kun je niet van broertje verwachten dat hij ze ineens anders begrijpt dan hij tot nu toe gedaan heeft.
Groet,
Miriam Lavell

Fatima(ot)

Kiki heeft meer aan een advies dan aan afkatten,denk ik?
Bastet

Advies

Mijn advies is dus dat ik dat soort dingen niet zou zeggen.

Dank jullie wel

Miriam, zoals jij het beschrijft is het volgens mij precies. De slimme kinderen en de lieve jongste. Goed om te lezen hoe je dochter zich heeft ontwikkeld. Het scheelt inderdaad volgens mij al een stuk dat de jongens niet bij elkaar op school zitten.

Wat betreft ontwikkeling op een ander vlak, dat doet hij ook wel hoor. Hij kan heel goed tekenen. Hij is echt super gevoelig en kan zich goed inleven in een ander. Echt heel knap voor een kind van 11.

Ik vind hem op sociaal vlak prettiger in de omgang als mijn andere broertjes. Mijn oudste broer heeft het op dat vlak namelijk heel moeilijk, hij kan moeilijk contacten maken. Daar is de jongste dan weer een ster in.
Hij lijkt gewoon wat meer op mij

Overigens is mijn broertje niet dyslectisch en heeft ook geen laag IQ, hij heeft alleen extreem veel moeite met leerstof verwerken. Het komt bij hem in één grote hoop binnen en hij krijgt het niet echt verwerkt. Hij heeft geen overzicht, het fijne weet ik er ook niet van. Zoals ik al zei hebben mijn ouders en ik geen diepgaande gesprekken over mijn of andermans schoolprestaties. Ligt heel gevoelig. Het is ook zo dat als je hem drie opdrachten tegelijk geeft, het niet aankomt. Dan raakt het signaal verstoord.

Kijk, ik ga absoluut met mijn ouders praten, maar persoonlijk denk ik dat het weinig uitmaakt. Juist om wat Miriam al zegt, zelfs als ze mijn broertje positief benaderen over iets van school (en dat doen ze echt wel) zal het niet aangenomen worden.
Ik zou het namelijk ook niet geloofwaardig vinden als mijn ouders mij ineens zouden complimenteren met de manier waarop ik mijn leven heb ingericht.

Klopt

dat zit al te diep, hoezeer ik onze zoon ook prees, het kwaad was al geschied door allerlei omstandigheden. Ik hoop toch dat je de weg een beetje vrij kunt maken voor je broertje, want zo te zien heeft hij andere talenten waar hij zeker in kan groeien!!!

heb ook een kind met een laag IQ.
Ik vertel hem dat veel andere mensen inteligenter zijn en makkelijker leren. Ze hoeven er minder moeite voor te doen dan hij.
Maar dom: dom doe je pas als je niet je best doet en als je eigenlijk veel beter kan dan dat je doet.
Dus: als jij goed je best doet ben jij mijn allerslimste mannetje van de wereld.
Zo xit het ... en niet anders.
Verder vertel ik hem ook steeds heel concreet waarover ik trots ben op hem. Bij een kind als dit zul je blij moeten zijn met kleine stapjes en ieder stapje naar hem toe uitvergroten.
En dan nog eens wat:
Wat ben jij een lieve grote zus!

En wat vaker bij jou laten komen?

Ik heb een broertje die ook erg in leeftijd met mij verschilt, officieel mijn halfbroertje, maar dat maakt voor het verhaal niet uit. Toen broertje puberde had hij best 'last' van de verouderde ideeën van zijn ouders, geen wonder want die waren allebei al rond de 60 (oke zijn moeder iets jonger, maar in geest net zo oud, onze vader was al 60+). Hij zette zich daar extreem tegen af (logisch puber) en wilde b.v. niet eens met z'n ouders in het centrum gesignaleerd worden zo schaamde hij zich bij tijd en wijle. Ze mochten niet naar school als er problemen waren (deden ze toch natuurlijk) en meer van dat soort dingen. Nu speelde alhier een andere kwestie, maar op een gegeven moment liet ik hem vaak hier bij ons komen. Bij z'n grote zus dus. Die in leeftijd best ook z'n moeder had kunnen zijn (als ik jong kinderen zou hebben gekregen). Hij at wekelijks op een vaste dag hier mee, ik hielp 'm bij z'n huiswerk en belde (na overleg met zijn ouders natuurlijk) ook wel eens naar school. In het weekend logeerde hij hier regelmatig. Hij had zelfs z'n eigen 'kamer' hier en nam ook wel eens vrienden mee hier naar toe. Dat scheen de gespannen situatie thuis te verlichten. Er waren regelmatig 'dingen' waar ik toch anders (moderner) over dacht dan zijn moeder en onze vader en dan zei ik dat ook, ik nam het voor 'm op. En dat had best effect, zij realiseerden zich ook wel dat ze een beetje van de oude stempel waren en twijfelden ook best eens....en ze wisten best dat ik van 'm hield en ook alleen het beste me het hem voor had. Andersom luisterde broertje beter naar mij (en man) dan naar hun dus als ik zei dat iets niet gebeurde zeurde hij zelden of nooit door. Ik was het tussenstation voor beiden.Zowel voor broertje (toevluchtsoord en vraagbaak en luisterend oor) als voor ouders.Zo hebben we jaren aan gedaan tot broertje z'n wilde haren een beetje verloor en wat volwassener werd. We zijn trouwens nog steeds close. Als er écht wat is komt ie bij mij.En onze ouders ook, ze weten dat mijn invloed op hem groot is. En áls er echt wat is vertellen ook zij mij hun kant van het verhaal. Nu is broertje volwassen, maar zoals alle ouders maken ze zich nog regelmatig zorgen om hem. Alleen heeft hij dus eigenlijk 3 ouders (of 4 als je man meetelt).
Dus misschien kan je zoiets arrangeren? Dat ie wat meer bij jouw komt, zodat je wat meer invloed op z'n opvoeding kan uitoefenen?
groeten albana

Hier ook

Zelf heb ik ook niet aan de verwachtingen voldaan die mijn ouders van mij hadden. En dat speelt nogsteeds door, ook al ben ik nu volwassen en complimenteren me ze nu zo nu en dan wel eens tussen de regels door. Je blijft in je hoofd hebben dat schoolprestaties het beste zijn en als je die niet perfect doet, ben je dom. Of niet slim (genoeg).

Nu heeft mijn zoon dyslectie en kan zich moeilijk concentreren. En jahoor, ook nu komen van mijn ouders opmerkingen die hij op zou kunnen vatten als 'ik ben dom'. Ik waak daarvoor. Ik zeg dan ook tegen hem dat X uit zijn klas bijvoorbeeld wel goeie cijfers haalt, maar niet slim is, want hij krijgt heel vaak waarschuwingen en heeft altijd een grote mond. Y uit zijn klas is ook heel slim qua leren, maar toch niet alleen maar slim, want die krijgt voortdurend straf omdat hij zit te lezen of moet op de gang zitten omdat hij niet luisterde. Dus slim zijn zit in allerlei dingen, niet alleen in leren.

Ik zou kijken of zoiets ook voor jouw broertje kan, hem wijzen op vele manieren van slim zijn. En inderdaad zoals Mirjam al schrijft, kijken of hij iets erg goed kan (tekenen, gym oid) en hem daarmee complimenteren.

En ik vind jou een superzus dat je hem hierbij wilt helpen. Je kunt met je ouders praten, maar ik betwijfel of het werkelijk aankomt, hier bij mij in elk geval niet.

Albana, dank voor je verhaal

Ik denk dat het wel enigzins vergelijkbaar is. Mijn ouders lopen ook richting de 60 (moeder was 46 toen jongste werd geboren) Mijn ouders zijn enorm conservatief in hun denken en doen. Je had mijn vader moeten horen toen mijn broertje een filmverslag moest maken.

Ik heb de kinderen inderdaad ook vrij vaak hier. Mijn ouders werken allebei fulltime en worden natuurlijk ook een dagje ouder.

Twee broertjes zitten in mijn woonplaats op school, dus die komen na school of in een tussenuur nog wel eens bij mij op kantoor of nu thuis buurten. Ik ben ook wel eens naar school gegaan om een afgepakte mobiele telefoon op te halen. (je krijgt die alleen maar terug als ouders/verzorgers hem zelf komen halen)

Maar goed, ik heb met mijn moeder gepraat, alsof je tegen een muur praat. Maar ik had ook niet anders verwacht. Volgens haar overdrijft broertje schromelijk en dramatiseert hij het een en ander behoorlijk. Maar ze zou erop letten.

Nou ja, ik hoop maar dat mijn broertje heel erg op mij lijkt en dat hij het net als ik uiteindelijk gewoon los kan laten.