Met 11 naar middelbare school

Cobi

Ik begrijp je voorbeelden wel maar dat zijn natuurlijk wel individuele beslissingen van bepaalde scholen. Er is geen officieel beleid dat zegt dat kinderen met een bepaald IQ een andere behandeling horen te krijgen. Een school kan dat zelf wel beslissen om te doen maar het hoeft niet. Ik zou er ook geen voorstander van zijn dat zoiets bij wet geregeld wordt. Ik vind de hele focus op IQ erg eenzijdig. Daarnaast vind ik IQ ook heel weinig zeggen. Het enige wat je IQ zegt is dat je een IQ test goed kan maken.

Ik ben er een groot voorstander van om kinderen alle kansen van de wereld te geven en proberen om ze zover mogelijk te krijgen. Echter dat moet voor alle kinderen gelden. Het zou inderdaad heel oneerlijk zijn als de school bereid is voor kinderen met een IQ van boven de zoveel wel wat extra's te doen en voor kinderen die daaronder zitten niks.

Als ik te maken zou hebben met zo'n beleid op de school van mijn kinderen dan zou ik daar ook absoluut actie tegen ondernemen. Het zou inderdaad belachelijk zijn als het ene kind met een 6 gemiddeld niet naar de havo mag op basis van IQ en het andere kind met dezelfde 6 maar een hoger IQ wel.

De twee havo voorbeelden hieronder heb ik ook gelezen en allebei inderdaad erg jammer. Ik zou willen dat scholen wat ambitieuzer zouden zijn met al hun leerlingen. Als een kind hoger wil laat dat het kind gewoon proberen.

Nikus

Ik weet natuurlijk niet of het voor de zoon van Elisa geldt, maar ik denk dat hij door zijn etiketten deze zelfde problemen zou hebben met 11, 12, 13, 14, ... jaar. Zijn handicap gaat natuurlijk niet over met ouder worden en waarschijnlijk hebben ze voor deze oplossing gekozen omdat daarbij onder zijn cognitieve niveau te moeten werken helemaal funest zou zijn.

Primavera

Een beperking is uiteraard niet leeftijdsgebonden echter hoe ouder een kind wordt des te meer zelfinzicht, hoe gebrekkig ook wellicht. Als ik onze zoon vergelijk op zijn 10e levensjaar en nu is er een hemelsbreed verschil. Zijn autisme is niet opgelost, zijn beperkingen daardoor ook niet maar hij heeft wel veel bijgeleerd.

Nikud

Ja, maar we kunnen natuurlijk niet voetstoots de ontwikkeling van jouw zoon of mijn zoon op die van Elisa projecteren.
Een kind 1 of 2 jaar in zijn cognitieve ontwikkeling te remmen of stil te doen staan in afwachting tot sociaal-emotioneel wat bijtrekt doet vaak meer kwaad dan goed. Bovendien zijn dit soort kinderen vaak kwetsbaarder dan anderen in de zin dat het makkelijker is om ze de vernieling in te draaien door (delen van) hun specefieke gebruiksaanwijzing te negeren en dan heb je een zwaar ongelukkig kind.
Ik heb zelf op de basisschool ook behoorlijk wat commentaar moeten verstouwen dat mijn zoon hulp en rugzakje krijgt om tienen te halen, terwijl normale kinderen met een zes zelf maar moeten aanmodderen. Het wil er niet in dat die tien anders gelijk een twee wordt.
Hij krijgt geen hulp om tienen te halen ipv zessen, hij krijgt hulp om zijn handicaps te overwinnen en tja dan komt er uit wat er in zit en dat is bij sommige vakken dus een tien. Maar het wordt wat ot zo

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Grrrr..... spellingscontrole

Nikud = Nikus
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Blijft moeilijk, waar doe je goed aan

Hallo, wel erg verwarrend met twee Elisa's Wat vinden jullie? Moet ik een andere Nick kiezen?
Ook met mijn D zonen altijd verschrikkelijk aan het lobbyen en sleuren geweest. Vooral oudste heeft verschrikkelijke buikpijn gehad van het normale afserveersysteem op de basisschool. Hij wil alles weten, maar kan het niet volgen op school. Dus preteaching, hulpmiddelen en noem het maar op. Hij werd er wel steeds vrolijker van dat hij toch niet "dom" was. Maar het kost hem vreselijk veel inspanning en extra (huis)werk om het tempo bij te benen. Nu is hij met heel veel moeite op de havo (net over naar 2 havo) Ik ben heel eerlijk, ik sleep hem er doorheen. En als hij straks echt gaat puberen zijn we gauw het haasje, dan is het helemaal klaar en blijft hij nergens. Nu werk ik heel hard met hem richting zelfstandig leren, maar we zijn er nog lang niet.
Mijn hoop is dat hij, voordat hij de kont tegen de krib gaat gooien als echte puber, dan de talen al heeft mogen laten vallen en zichzelf kan helpen met hulpmiddelen. Maar of ik er goed aan doe? Blijft lastig. Want dit kost ons allebei zoveel moeite. Het is, zeg maar, een kind met de leergierigheid van een gymnasiast en de voor sommige vakken de vaardigheden van een vmbo BBL'er. Maar net als andere Elisa denk ik dat dit pad voor mijn kind toch beter is dan het alternatief, in de klas met kinderen die niet zoveel vragen stellen en niet leergierig zijn.
Dus het blijft moeilijk, maar ik wens je veel sterkte toe, want ik herken het dat je zoekt naar het beste voor je kind, Elisa!

Volgens mij

Hebben kinderen met een gemiddelde intelligentie en een super goede werkhouding ook zo'n beetje de minste hulp nodig. Volgens mij komen die kinderen er vanzelf wel.
Het kan ook zijn dat dat soort kinderen een goede werkhouding kan ontwikkelen omdat het onderwijs vooral op hen afgestemd is. Alle ontwikkelingen ten spijt. Extra dingetjes voor de extra slimme kinderen zijn toch vaak mosterd na de maaltijd.
Bovendien vraag ik me af of dit type kinderen (gemiddelde int. maar heel goede werkhouding) niet ook daadwerkelijk op vwo belandt.

Versnellen

Blijft moeilijk, de keuze versnellen of niet. Ik heb een zoontje met een cognitieve voorsprong om u tegen te zeggen, taal en rekenen minimaal 3 jaar vooruit, wij hebben in zijn geval niet voor versnellen gekozen al had school het goed gevonden. Ik heb het laatst aan een moeder op het schoolplein als volgt uitgelegd: mijn kind is een kleuter die in alles zo reageert als een kleuter, die speelt als een kleuter, die knutselt als een kleuter, die de motoriek heeft van een kleuter, die de concentratieboog en het vermogen tot stilzitten heeft van een kleuter, die aansluiting heeft bij de jongetjes van zijn groep, moet je die dan naar groep 3 zetten alleen omdat hij toevallig al goed kan lezen en rekenen, terwijl hij in groep 3 al niets meer te leren heeft en de hele tijd moet stilzitten terwijl hij daar nog echt niet aan toe is.
We hebben ons jochie laten testen, hij mag naar een leonardoschool op basis van die score, maar de psycholoog heeft op basis van hoe hij is geadviseerd om voor hem een aangepaste leerlijn te maken, maar wel bij zijn leeftijdsgenootjes te laten. Hij is in alles een kleuter, behalve cognitief.
Het hb-kind-forum ken ik ook, ik heb er vaak informatie gezocht, maar ik voel me er niet thuis. Massi overdrijft wel enigszins dat hb-kindjes messiasjes in de dop zijn, maar ze zijn toch duidelijk anders dan alle normale kinderen. Nou snap ik als moeder dat je eigen kind nu eenmaal het meest bijzonder en fantastisch is van de hele wereld (en ik heb 4 van die wondertjes rondlopen , maar enige nuancering is wel eens op z'n plaats. Mijn zoontje is in alles normaal, behalve dat hij toevallig slim is. Tsja, dan is dat fijn, goed stel hersens, niet fijn, past niet in het gemiddelde en vereist dus aanpassingen van school, en is het uiteindelijk niet meer of minder dan een onderdeel van mijn zoon, deel van het hele pakket. Zijn oudste zus is waarschijnlijk ook net zo slim, maar heeft een primaire taalstoornis waardoor het niet zo opvalt. Bij haar zijn de scores op de toetsen voor haar lerares een eyeopener geweest. Dat kon ik gewoon op zijn beloop laten, mijn dochter is een heel ander type dan mijn zoon, ze is rustig, meewerkend, en het komt er echt wel uit. Mijn zoon hing in de groep 1 voordat hij wat moeilijker werk kreeg voornamelijk in de gordijnen van verveling en ging zelf uitdaging zoeken. Helaas op de stoere jongetjes manier, wat niet ideaal is voor een juf met een klas vol kinderen waarvan in ieder geval een deel altijd wel in is voor een geintje en lekker stout doen.
Bij mijn oudste dochter (loopt maar 1 tot 2 jaar voor) overwegen we ook geen versnelling, ze heeft genoeg aan de verbreding en verdieping die geboden wordt en komt ook met werkvormen die haar aanspreken naar de juf om te kijken of ze die eens kan toepassen (concreet: lapbook maken bij schrijfopdrachten, voor degene die het niet kennen, zelf een folder maken met plaatjes en weetjes, google maar op lapbook en dan de afbeeldingen). Juf staat er wel voor open, vindt het wel fijn dat een kind zelf zinvolle verrijking verzint. Deze dochter zou het met haar werkhouding en sociale vaardigheden waarschijnlijk met 10 of 11 wel redden op het VO (is nu net 7 geworden, dus blijft koffiedik kijken), mijn zoon niet zoals zijn ontwikkeling nu loopt, maar goed, die is nog maar een kleuter en kan nog alle kanten op.

Billie

Ooit, lang geleden, tijdens mijn studie, werd er een onderzoek aan de 1e jaars gepresenteert over een cohort met een iq tussen de 99 en 101 (gemeten op 7 jarige leeftijd), daarvan is de schoolloopbaan gevolgd. De spreiding tussen die kinderen (steekproef van zo'n 500) was heel erg groot. Het merendeel kwam terecht op de mavo, ook nog heel wat op lts of havo, maar ook een aantal op het vwo en die deden het daar ook prima. Bij degene die boven het gemiddelde gingen, was de werkhouding zonder uitzondering uitstekend en die werkhouding sleepte hen de opleiding door. Degene met een slechte werkhouding faalden ondanks hun gewone prima stel hersens zelfs op de lts. Moraal destijds was: zorg bij jezelf voor een goede werkhouding, dan kom je er wel.
En wat werkhouding bij mijn kinderen betreft, oudste dochter is erg slim en heeft een uitstekende werkhouding, de juffen lopen met haar weg. Zoonlief heeft een normale werkhouding, een heel slechte als hij dingen met twee vingers in de neus moet doen, en een normale als hij dingen op zijn niveau doet, dat gaat een aandachtspuntje blijven.
Mijn werkhouding is over het algemeen heel goed (al heb ik ook niet altijd zin in routine-klussen) maar dat is voornamelijk dankzij een flinke dyslectie, ik heb op de basisschool en het vo heel hard moeten werken en ik was best eerzuchtig, dus heb ik mezelf goede gewoontes aangeleerd, scheelt een hoop.
Bij Elisa's kind weet ik ook niet wat ik zou doen. Hij is slim en bij ernstig onder je niveau werken valt zelfs de meest gemotiveerde en goed-werkende leerling in slaap, maar op het VO worden vaardigheden zoals huiswerk plannen, uit jezelf de woordjes van het vorige proefwerk frans nog een keer herhalen, huiswerk in je agenda opschrijven als er niet expliciet gezegd wordt dat je het moet opschrijven, ik noem maar wat, toch wel verwacht. Elisa zal heel veel tijd en moeite in haar zoon moeten steken, meer dan bij een kind zonder adhd handicap. Maar wat voor dit jochie het verstandigste is... Ik zou niet graag in haar schoenen staan, want ze loopt nu al een aantal jaren te worstelen met een kind wat enerzijds wil en kan, maar anderzijds er niets van bakt, met een gefrustreerd kind, niet-begrijpende leraar en ouders met handen in het haar als gevolg.

Saai

Ik weet niet beter dan dat bijna alle kinderen ongeacht hun iq school meestal heel saai vinden. Als ik 10 cent had gekregen voor elke keer dat een van mijn kinderen als antwoord saai had gegeven op de vraag hoe het op school was dan zou ik nu milionair zijn. Ik weet dat zelf ook nog wel van vroeger. Eindeloze dagen. Er kwam geen einde aan. Toch weet ik eigenlijk wel voor 100% zeker dat ik niet hoogbegaafd of zoiets ben.

Het is inderdaad een beetje vreemd als er voor een groep kinderen van alles uit de kast wordt getrokken om school leuker/aantrekkelijker en interessanter te maken en de rest maar gewoon door moet gaan met zich vervelen.

Bijvoorbeeld die Leonardo scholen. Ik vind het allemaal best dat het bestaat maar wat ik niet zo'n goed plan vind is als er meer geld naar deze scholen zou gaan. Wat mij betreft zou een schoolbestuur de Leonardo school niet meer moeten gaan geven dan een andere school. Alle kinderen zijn namelijk gebaat bij filosofie lessen en Spaans leren. Dat is niet iets wat voorbehouden zou moeten worden aan een bepaalde groep kinderen die een iq test goed heeft gemaakt.

Dan krijg je natuurlijk het fenomeen dat de ouderbijdrage op deze scholen bijzonder hoog zal zijn waardoor een Leonardo school een elitaire school is. Maar goed dat is het natuurlijk al.Dat maakt een Leonardo school ook niet anders dan een vrije school. Waarbij de Leonardo ouders voor Spaanse lessen en laptops betalen daar betalen de vrije school ouders voor de luit en de euritmie lessen. Allemaal prima maar het hoeft niet betaald te worden van belastingeld.

Natuurlijk redeneren Leonardo ouders dat hun kinderen die lessen nodig hebben maar de gemiddelde vrije school ouder en Rudolf Steiner zelf zullen ongetwijfeld vinden dat euritmie lessen ook van levensgroot belang zijn. Dat mag allemaal van de overheid. Ik vind het alleen niet kunnen dat de een meer subisdie zou krijgen dan de ander.

De situatie van kinderen als de zonen van Elisa en Primavera is natuurlijk heel anders omdat het gaat om kinderen die toevallig intelligent zijn maar die daarnaast een handicap hebben. Ze krijgen die extra hulp niet vanwege hun intelligent zijn maar vanwege die handicap. Dat is een andere kwestie.

Strafpuntjes

In elk geval krijgt de basisschool strafpuntjes als de leerling binnen twee jaar na het verlaten van de basisschool afstroomt t.o.v. het advies. Die zullen dan voorzichtig adviseren.

skik

Cobi, het gaat niet om die categorie hb-kinderen

het gaat om die categorie met handicap ADHD, ADD, ASS, dyslexie, etc.
Die kinderen hebben extra begeleiding nodig op het VO, maakt niet uit op welk niveau ze zitten. Een niveau afdalen helpt dan niet, dezelfde begeleiding is nodig.

Cobi annet

ik ben het met cobi eens.. Wat heb je aan een gymnasium diploma als het halen ervan al erg moeilijk is? Onze zoon haalde enkel a's op de basisschool, heeft nooit extra werk gehad en wil nu na een heel zwaar vwo jaar zelf gymnasium doen. Als dit hem niet lukt met de minimale zorg dan heeft hij wellicht het iq maar niet de competenties. als ouder ben ik dan ruim tevreden met havo, Ik pleit er dan voor dat ook hij dan tevreden is met zichzelf.

En juist die dingen annet

Die ADHD, ADD, ASS en dyslexie gaan dus níet over. Ongeacht of je HB bent of niet. Als daar zó zwaar in moet worden begeleid om het er uit te halen, dan gaat het óf in de bovenbouw VO mis (dan houdt de begeleiding namelijk op in veel gevallen) of anders daarna. En het stomme van een havo of vwo-diploma is: je kunt er niks mee. Je kunt nog geen kaartenbak op alfabet zetten, bij wijze van spreken. Je hebt gewoon 0,0 praktische opleiding. En dan. Wat dan? Op HBO's en universiteiten zijn de begeleidingprogramma's voor dit soort problemen een lachertje.

Tirza

Tirza

Geen idee hoe het is in Nederland, maar als ik zo in gedachten langs de onderzoekers ga, die ik van de nationale onderzoekscentra hier in de stad ken, kan ik niet anders concluderen dat een buitenproportioneel percentage van dat soort mensen, dus zeer intelligent, maar met een etiket, daar terecht komen wat werk betreft.
Vooral op zeer specialistische richtingen van de universiteit in hun interessegebied redden ze het namelijk wel.
Het alternatief is ze gelijk de uitkering in te gooien, want veel zijn absoluut ongeschikt voor praktische opleidingen en daarna ook nog voor de banen die ze daarmee zouden kunnen krijgen.
Vandaar dat ik toch maar op een uiteindelijk een WO-opleiding gok. Verder zullen we met de tijd wel zien hoe het gaat. Nog één jaar en dan mag zorgenzoon ook naar het VO.
Die is hier wat anders georganiseerd. Het begint een jaar eerder, maar alle onderbouw zit bij elkaar als een soort verlengde brugklas en heet middenschool. Degene waar mijn zoon heen zal gaan is goed georganiseerd. Ze hebben alleen 's ochtends les ('smiddags veel tijd voor huiswerk maken)en twee middagen in de week zijn er desgewenst plusklassen of juist bijspijkerklassen en de rest mag naar huis. School is ook niet te beroerd om zich aan te passen. Vanwege jongen met etiket in klas dochter hebben ze bijv. het zo geregeld dat zij niet meer van lokaal veranderen, maar dat het de leraren zijn die van klas verwisselen. Dat scheelt een hoop onrust.
Groeten Primavera

Ik bedoelde niet extra begeleiding door school

Het is mooi als er extra begeleiding door het Vo is, maar in de praktijk is er weinig. De meeste begeleiding wordt volgens mij gegeven door de ouders zelf of door ingehuurde begeleiding (eventueel via pgb zolang dat er nog is) of via huiswerkbegeleiding.

Ik denk niet dat de manier waarop je door het VO komt, veel zegt over je toekomst in het vervolgonderwijs of over je uiteindelijke beroep. Daarvoor zijn de verschillen te groot tussen VO, vervolgonderwijs en werk. Het diploma op zich is veel belangrijker.

Ik vind het alleen maar verstandig als ouders van kinderen met genoemde handicaps zoveel mogelijk begeleiding bieden om hun kinderen door de eerste jaren van het VO (en daarmee ook door de puberteit) te helpen.
Daarna kan een kind in het vervolgonderwijs en bij een baankeuze meer gerichte keuzes maken wat bij hem/haar past. Zie ook reactie van Primavera over onderzoeksbanen.

Tirza en nikus

Tirza, je legt precies je vinger op de zere plek. En omschrijft precies de oorzaak van mijn twijfel.Hoe moet dat later. Toch hoop ik dat hij tegen die tijd zich heeft kunnen specialiseren en minder last heeft van zijn probleemvakken, zoals Primavera ook schrijft.
Nikus, natuurlijk is havo ook goed. Perfect zelfs, voor mijn kind. Maar voor jouw gymnasiast denk ik dan , dat zou heel jammer zijn.
Vergeet niet dat veel puberbreinen zich nog niet kunnen toeleggen op een goede planning. Natuurlijk hoef je die er niet door heen te slepen, maar wel helpen met structureren en plannen. De directeur van een VWO hier in de buurt zei zelfs: "Jullie als ouders zijn de frontale cortex van je puber". Dat gaat mij weer wat ver, maar er zijn boeken vol over geschreven dat het een normale ontwikkelingsfase is waar een puber doorheen moet en om daarom je gymnasiast te laten afstromen naar de havo, tja...

Tja

Mijn kinderen zijn al wat ouder en ik ken dus ook wel wat (ouders van)leeftijdsgenoten met min of meer heftige problematiek. Ik word daar somber van. Vooral hoogbegaafde dyslecten ken ik van nabij en die redden het simpelweg niet op VWO/universiteit.
Kinderen die veel structuur nodig hebben (door welke oorzaak dan ook) hebben het zwáár in de bovenbouw van juíst VWO. Door de verschillende vakkenpakketten wordt er eindeloos geschoven met lokalen, uren en docenten. Zie dat maar eens geregeld te krijgen. En ja, alles staat online tegenwoordig - helemaal geweldig. Maar het wordt voor die kinderen eén grote ondoorzichtige brij van informatie waar ze óók al weer niks mee kunnen. Want dat gaat een rol spelen: ze gaan meer en meer in de gaten krijgen dat ze afwijken van leeftijdsgenoten. En wat willen pubers niet? Juist. Afwijken.
Mijn zoon wijkt af, schuurt tegen een ASS aan en is HB. Maar gelukkig-gelukkig-gelukkig is hij erg tevreden met zichzelf en behoorlijk laconiek. Hij wéét dat-ie afwijkt, hij wéét dat-ie anders is - maar het kan hem niet schelen. En langzaam maar zeker zijn ze aan hem gewend geraakt en heeft hij zich een soort 'status aparte' in de klas verworven. Hoe anders liep het met zijn vriendje, net zo HB maar dat gekoppeld aan Asperger. Die kon niet functioneren als niet alle stoelen en tafels 'goed' stonden. Affijn, in de onderbouw (3 jr lang dezelfde klas) was dat niet zo moeilijk: hij ging altijd als eerste het lokaal binnen en zette de boel dan even samen met de docent 'goed'. Opgelost, klaar. In de bovenbouw (met iedere keer een andere groep kinderen om je heen) lukte dat niet meer. En dan flipte hij les na les na les. Dat is op den duur onhoudbaar, voor iedereen. En nee, dan past niet school zich aan.
Net zoals IQ alleen niet genoeg is, is begeleiding alleen niet genoeg. Er moet een soort vermogen zijn om zekerder van jezelf te worden, je vrij te voelen om dingen uit te knobbelen, om je los te maken van die begeleiding omdat je je eigen pad wilt volgen. En dat moet uit het kind zelf komen.

Tirza

Ik mis nog een argument

Dank jullie dames, ik vind het ontzettend interessant om met jullie mee te lezen. Zoon hb met v/p kloof met zoals Tirza zo mooi zegt, randje ASS. Gedijt bij de structuur van de basisschool, maar werkhouding is beroerd. Plannen, overzien, starten, samenwerken, dingen aan anderen uitleggen, afstemmen, het lukt hem allemaal niet. En ook hier dus de vraag in hoeverre we dat kunnen begeleiden en of en wanneer hij stuk gaat lopen. Toch zou ik hem heel graag op het VWO hebben en wel ook vanwege de klasgenoten. Ik denk/hoop dat hij daar veel meer op zijn plek zal zijn in een groep kinderen met veel meer dezelfde interesses. Bij afzakken zal hij nog meer een uitzondering worden en blijven de problemen inderdaad hetzelfde. Zijn interesses lopen nu al zo ver uiteen in vergelijking met de kinderen van zijn groep. Dat is voor mij een reden om hem intensief te blijven begeleiden. Na de middelbare school zien we dan wel weer verder.

Pelle

Niet goed. Die is van school inmiddels. En zou nu in de 6e hebben moeten zitten als hij de richting van de eerste drie jaar was blijven volgen.

Tirza

Maar...

wat als een kind met dergelijke problematiek, met heel veel hulp door het VWO heen hobbelt, is hij/zij dan klaar om na die tijd daadwerkelijk een studie te gaan volgen, of zal dat dan weer net zoveel zorgen en aandacht vragen.

En wat als dat kind met heel veel hobbels heeft gestudeerd, op welke manier zet je dat kind dan in de maatschappij. Ga je dan mee naar het werk?

Ik mis in deze discussie het doel van de scholing. Wat wil je ermee bereiken.

Opleiding op denkniveau

Ik gun elk kind op zijn eigen denkniveau een opleiding, ook als dat extra begeleiding vraagt van wie dan ook. Dat heet je ontwikkelen. Dat hoort bij volwassen worden.
En je ontwikkelen op vmbo-niveau terwijl je VWO-hersenen hebt, is geen handige oplossing. Daar worden je hersenen niet actief genoeg van.
Je kunt bij een 12/13-jarige niet vooraf zeggen: oh, jij hebt Asperger, dat wordt niks, ga maar twee niveaus lager.
Ik las ergens op OOL dat een dyslect rond het 14e levensjaar een flinke sprong maakt. Die moet je dus niet op z'n 12e al afserveren want "later moet hij het toch ook zelfstandig kunnen".

Mijn midden in de nacht bijdrage

Mijn kind liep in bovenbouw VWO vast en blijkt asperger te hebben. Wisten we niet, kind heeft wel ondersteuning in de onderbouw gehad (huiswerkklas) vanwege niet kunnen plannen/huiswerk. Afstromen naar VMBO is (vooralsnog) niet nodig, maar een stapje terug wel. En plan na middelbare school is een vervolgopleiding waar interesse van kind en aansluiting op wat kind in de praktijk kan belangrijker is dan aansluiting op het denkniveau. Want dat ligt nou eenmaal veeeeel hoger dan wat kind er in de praktijk mee kan. Heb goede hoop.
Een ongelukkig kind door een hoog niveau slepen omdat kind dat volgens bepaald IQ zou moeten kunnen werkt hier niet, en ik zie het nut ook niet.
Ben wel eens dat het met een 11 of 12 jarige nog alle kanten op kan en zou bij hoog IQ wel voor VWO gaan, maar vind ook dat je je als ouder niet altijd op het denk/leervermogen moet blindstaren. Kind moet er later in de praktijk wel wat mee kunnen (en er zich ook nog een beetje gelukkig bij voelen).

En over met 11 jaar de middelbare school

Heb nog een kind, kind was 11 in de brugklas en dat ging en gaat prima. Mijn reactie van midden in de nacht ging over kind met diagnose, dat staat helemaal los van leeftijd.

Collega met asperger

ik had een aantal jaren een collega met asperger, economie gestudeerd met grootste onderscheiding, steengoed in wiskunde (wedstrijden gewonnen als tiener etc.).
Even correct zijn: dat asperger is geen officiële diagnose maar door mij met grote zekerheid 'vastgesteld'
Ik heb zelf een zoon met ASS dus ik weet er wel wat van. Ik vermoed dat collega het trouwens zelf niet wist (of althans niet wilde weten).

Maar man, wat viel er met die man niet samen te werken. Hij had echt problemen op de werkvloer, stuitte iedereen tegen de borst en besefte dat zelf niet. Iedereen had altijd schuld aan alles, maar de gedachte dat hij zelf oorzaak was aan veel, kwam niet bij hem op. Hij leverde uitstekend werk maar er viel niet mee om te gaan. Hij is uiteindelijk zelf opgestapt, toen de dreiging van ontslag boven zijn hoofd hing.

Had de situatie 'houdbaarder' geweest als hij in zijn gedrag begeleid was geweest? Ook reeds op zijn volgende werk hebben ze hem aan de deur gezet. Slim als de nacht donker is maar een sociaal inzicht van niks. Geen ideale combinatie. Gelukkig is mijn zoon heel wat flexibeler (en ook minder slim) maar ik hoop de vooral de flexibelere houding mijn zoon door het leven zullen loodsen.

Zoveel mogelijk leren

Ik denk dat je moet streven naar de situatie waarin de persoon zo lang mogelijk, zo veel mogelijk leert.
IADH-kinderen hebben over het algemeen veel meer tijd nodig om vaardigheden te leren. Dat geldt met name voor executieve vaardigheden (omgaan met veranderingen, starten, doorgaan en afmaken, sociale vaardigheden, tijdsbesef, plannen, etc.).
Het lijkt mij het beste om het kind zo veel mogelijk in een situatie te plaatsen waar het deze vaardigheden zo optimaal mogelijk leert. Dat betekent dat je als ouder veel bezig bent met het 'oplossen' van factoren die dit leren afremmen. Voor een bepaalde groep IADH-kinderen (mijn zoon ook) is op een te laag cognitief niveau ingedeeld zijn, zo'n remmende factor. Mijn zoon slaat dan dicht en leert vervolgens helemaal NIETS meer, zowel cognitief, sociaal als executief. Zonde dus, dat gaan we niet meer laten gebeuren.
De valkuil van het aanpassen van de omgeving van een IADH-kind (zoals in dat voorbeeld waarbij alle tafels in een bepaalde positie moeten staan), is wel, dat het kind afhankelijk wordt van die aanpassing. Dat kun je niet als status quo accepteren. Je zult tegelijkertijd moeten werken aan de vaardigheden van het kind, die het mogelijk maken, om bijvoorbeeld in de toekomst wel te kunnen functioneren in een rommelig klaslokaal.
Dat wordt soms vergeten. Men is blij een oplossing te hebben voor het probleem en gaat gerustgesteld achterover zitten.
Terwijl je juist aan de slag moet, als het probleem opgelost lijkt. Want voor je het weet, is de oplossing zelf een probleem geworden. Als het iets beter lijkt te gaan, is er ruimte voor groei. Het gaat namelijk om kinderen met een vertraagde ontwikkeling en niet om uitontwikkelde volwassenen. Wie weet wat ze kunnen leren? Wie weet waar ze kunnen eindigen?
Dat is alleen wel verschrikkelijk vermoeiend en frustrerend. Er lijkt geen einde aan te komen, je bent nooit klaar. (logisch, want die stoornis is ook nooit klaar, die gaat niet over van een aangepast klaslokaal) Niet iedereen, niet elke school zal dat zien en zo op willen pakken. Het is makkelijker om de 'handicap' te accepteren en te stoppen met het ontwikkelen van vaardigheden. Maar dat betekent wel dat het kind misschien niet tot zijn recht komt. Als ouder kan ik daar pas vrede mee hebben, als ik mij tot het uiterste heb ingespannen.

Ja kobalt

Je hebt natuurlijk gelijk - maar hoever reikt jouw invloed als ouder? Met het Voschool-klaslokaal goed zettenvoorbeeld - daar kun je als ouder niet zo veel mee, behalve de school waarschuwen voor wat er gaat gebeuren: de oplossing wordt het probleem. Maar de praktijk is zo verrekte weerbarstig! Je kun niet meer om 3 uur even een gesprekje met de juf hebben, je komt niet meer op een VOschool en hebt - als je er al komt - te maken met 15 docenten die allemaal hun eigen ideeen hebben (ook al zo fijn).
Op het moment dat je je kind over moet gaan geven aan anderen, als het buiten directe invloedsfeer komt te liggen - dan wordt het zeer frustrerend.

Tirza

Wat ik eigenlijk denk....

...is dat onze wereld de laatste decennia zo griezelig veel communicatiever is geworden dat het voor een diehard-einzelganger-nerd veel lastiger is geworden om te overleven. 'vroeger' ging je (even heel stereotiep) in een hok zitten en bedacht allerlei intelligente dingen. Jij blij, werkgever blij.

Tegenwoordig moet je 100 keer meer samenwerken, overleggen, presenteren, overtuigen, en noem maar op.

En met mijn natte vinger gedachte dat veel van die die-hard nerds van vroeger gewoon echte asperger-klanten zijn, en hypercreatieve marketingjongens of designers misschien wel wat ADHD trekjes hebben, snap ik de problemen wel. Zelfs op school moet alles tegenwoordig veel communicatiever en groepsgewijzer, en leuker aangekleed, en onrustiger gebracht, doorspekt met projectjes, muurkranten en werkstukken. Ik denk dat veel IADH kinderen (of het nou iets in het autistisch spectrum is of ADHD of weet ik wat) wsch veel beter zouden gedijen in een typische jaren 60 schoolklas. Saai, overzichtelijk & franje-loos. Niet zo gechallenged op hun wankele sociale talenten of neiging tot stuiteren.

Maar goed, deze situatieschets draagt natuurlijk weinig bij aan een oplossing. Het huidige onderwijs is vast veel interessanter dan vroeger voor een NADH leerling. Denk ik. Hoop ik.
En dat de maatschappij/gemiddelde werkgever/baan zo is veranderd in wat het nu is...tja, daar kun je ook bar weinig aan doen. Al las ik laatst wel iets interessants in de krant over een werknemer van (geloof ik) Shell, die een club voor autistische collega's was begonnen, of zoiets. Met het doel om 'uit de kast' te komen en op die manier meer begrip en waardering te kweken voor 'soortgenoten', en goede carrieremogelijkheden te creeren voor de sociaal uitgedaagde medemens. Vond het wel een mooi plan eigenlijk....

Ingrid

Denk het ook

ik denk dat Ingridt gelijk heeft.
Toen zoon mee mocht werken aan een spreekbeurt met een groepje zelfgekozen jongens van de klas, had hij al snel geen zin meer. Het samenwerken liep van geen kant, elke jongen wilde zijn eigen ding doordrukken, er werd heel de tijd geruzied, zoon kon het allemaal haarfijn uitleggen aan mij. Hij is dan ook uit het groepje gestapt (opdracht was op vrije basis) en de andere jongens hebben nog een aantal weken geruzied. Ze moeten dat leren natuurlijk maar als eerste opdracht 'spreekbeurt over een zelfgekozen onderwerp door je eigen samengestelde groepje' was geen succes.

In mijn tijd maakte je je spreekbeurt alleen en het onderwerp werd deels door de leerkracht bepaald bv. 'over een land'. Nu is het almaar meer samenwerken, samen beslissingen nemenn zelfstandig alles doen... . Niets voor de meeste IADH kinderen maar ook een hele weg voor gewone kinderen. Maar zoals gezegd, het is nu eenmaal zo.

verder: ik weet dat er een paar bureau's zijn toegespitst op ass-ers die werk zoeken. bv. sollicitaties zijn voor ass-ers een ware nachtmerrie zijn en die bureau's staan hen dan bij in dat soort zaken. Ze weten meestal ook welke bedrijven een ass vriendelijk klimaat hebben en welk werk de een typische ass-er ligt.