Met 11 naar middelbare school

Mee eens kobalt

Mijn kind (die niet lomp is in de omgang, maar eerder te open en naief) heeft nu heel veel energie nodig om de verwarrende wereld om zich heen te begrijpen. Aan het begin van de therapie (toen we nog niet wisten wat "het" precies was) was ik nog bezorgd om de schoolresultaten. Maar na een hoop ellende en het zien van de IQ test (wat op het organisatorische vlak echt laag is) was ik om. Therapie is net zo belangrijk als school. Doorgaan op het hoge niveau qua school wordt heel zwaar, waarbij ik nij afvraag wat het nut daarvan is. Ik heb liever een lager geschoold kind dat lekker in het vel zit en mogelijk wel werk kan vinden wat op alle fronten haalbaar is, dan een hoog opgeleid maar werkeloos kind.

Lastig

Het is inderdaad hele lastige problematiek. Persoonlijk zou ik er toch voor kiezen om kind cognitief zo hoog mogelijk de school door te laten stromen. Inderdaad is er in het hoger onderwijs nauwelijks begeleiding beschikbaar en een stoornis gaat ook niet weg. Maar ook kinderen met een stoornis groeien, leren en kunnen leren om beter om te gaan met hun problematiek. Dat een 12jarige met ASS bijvoorbeeld op bepaald gebied zware problemen heeft wil niet zeggen dat dit kind op zijn 18de niet een manier heeft gevonden om die problemen beheersbaar te maken.

Er is natuurlijk een kans dat een kind in het hoger onderwijs of later op de werkvloer alsnog vast loopt. Alleen dat kan je niet voorkomen door het kind op lager niveau een opleiding te laten volgen. Ik zou dan toch maar inzetten op zo hoog mogelijk.

Overigens zie ik het wel somber in want communicatie is in bijna alle banen gewoon zeer noodzakelijk. De wetenschapper die alleen allemaal experimenten uit voert is heel zeldzaam. Alleen de meest brilliante geesten die echt iets hebben uitgevonden of de potentie hebben dat te doen zal het misschien lukken om zonder sociale en communicatie competenties een baan te krijgen op de een universiteit of onderzoekscentrum. Voor de meeste onderzoekers geldt echter dat ze een deel van hun werktijd ook aan het gedoe erom heen kwijt zijn. Denk maar aan de enorme competitie om beurzen binnen te krijgen of andere onderzoeksfinanciering. Het constant moet geven van presentaties, het bijwonen van congressen, het vele netwerken om bekender te worden binnen de onderzoekswereld... Ook op dat niveau zijn communicatie vaardigheden gewoon heel hard nodig.

Universiteiten/onderzoekscentra zullen een excentrieke onderzoeker die zich aan dit alles ontrekt alleen toleren als die persoon dusdanig brilliant is dat zijn werk alleen genoeg is om financiering voor onderzoek te krijgen. 99% van de wetenschappers hebben niet dat geluk en zullen dus ook hun communicatieve vaardigheden moeten gebruiken.

De toekomst blijft dus lastig.

Ach maylise

Op het moment dat je kind al tijdens de middelbare school vastloopt dan valt er niet veel meer te kiezen. Mijn kind is door de diagnose (of hoe het ook mag heten) en het vooruitzicht de school een stapje lager te mogen doen en stuk rustiger en blijer. Dat is mij meer waard dan een VWO diploma. Wat de toekomst brengt zien we dan wel weer.

Leuke analyse ingridt

Ik denk dat je gelijk hebt. Maar vergis je niet, er zijn werkgevers cq managers die nog steeds wel dol zijn op de nerd in zijn hokje en voor lief nemen dat hij/zij niet altijd even productief lijkt. Maar áls er dan ook een idee uitkomt, het een gouden ei blijkt.
Jammer een beetje dat de meeste multinationals mensen afrekenen op vooraf gestelde targets. Voldoe je daar niet aan, dan lig je eruit. Het kán wel anders, maar dat vergt wel aandacht van de werkgever. Daarbij is al dat gejobhob ook niet handig.

Wakker

Volgens mij praat Maylisse in het algemeen en niet speciaal naar jouw situatie. En met die werkwijze ben ik het eens. Je begint zo hoog mogelijk, zo goed mogelijk passend bij de intellectuele vaardigheden. En je zorgt voor begeleiding.
Natuurlijk kan het zijn dat een kind vastloopt en dan moet je andere keuzes moet maken, zoals met jouw kind.
Het zou overigens kunnen dat je daarmee een aantal VO-jaren hebt overbrugd en daarmee beter passend bij je kind uitkomt, dan als je direct lager was gestart.

Ook mee eens

Heb het eerder gezegd, ik ben het ook eens met zo hoog mogelijk beginnen. Maar ik vind dat je je er niet blind op moet staren, zeker niet als het allemaal met hangen en wurgen gaat. Je mag je ook best afvragen wat het doel van die hoge opleiding uiteindelijk is. Doe je je kind er echt een plezier mee?

Intellectuele vaardigheden

Ik probeer het nog een keer (dan hou ik erover op). De focus ligt heel erg op de intellectuele vaardigheden. Maar als een kind naast een hoog IQ daarvoor een laag IQ heeft voor de vaardigheden om bepaalde verbanden te leggen, prioriteiten stellen etc, dan vraag ik mij af wat kind in de praktijk aan een hoge opleiding heeft. Is het dan niet beter om een (vervolg)opleiding te zoeken die ook op het lage niveau van kind mbt andere zaken aansluit?
Lijkt mij minder frustrerend. En met meer kans ooit echt aan de slag te kunnen. Als je hoogopgeleid bent wordt je meestal niet aangenomen voor "lagere" functies.

Uiteindelijk wel

maar zelf zou ik die beslissing willen uitstellen tot na de puberteit, zolang het nog te doen is met begeleiding.
Van 4 VWO/HAVO naar MBO kan ook een handige stap zijn.

Net alle reacties gelezen

Met plezier en zo nu en dan wat verbazing las ik alle reacties op dit bericht.

Mijn oudste zoon begon met 11 (1x versneld) op het vwo. Nooit problemen gehad met zijn leeftijd. Dit was eigenlijk voor cognitieve en sociale aansluiting een jaar of wat te laat, maar voor zijn executieve functies weer veel te vroeg, dus nogal veel last met een voortdurende mismatch tussen hem en het schoolsysteem. Een jaar later naar het VO had dat niet opgelost.

In 2 vwo volgde een diagnose ADHD en een schoolwissel. Een zeer flexibele school met toch een duidelijke structuur waar we dachten dat hij helemaal thuis hoorde. Ze bieden erg veel mogelijkheden, maar het is aan de leerlingen zelf om daar gebruik van te maken. Het is ook betrekkelijk goed gegaan tot in 5 vwo, daar vielen opeens de (diepe) onvoldoendes na jaren van achten halen. Terneergeslagen, woedeaanvallen op school begonnen eigenlijk al voordat de 'dip' cijfermatig zichtbaar werd. Kun je nagaan dat hij jarenlang braaf aangepast was geweest, school schrok er dus ook nogal van. Ze verloren echter niet het vertrouwen in hem, maar stelden voor dat hij over 2 maanden eindexamen vwo deed. Wij als ouders zagen dat niet zo zitten, geloofden niet dat het zou lukken. Maar zo geschiedde met alleen maar achten en een negen. Het gaat me niet om die cijfers, maar wel om aan te geven dat een beetje uitdaging soms wonderen kan doen voor de motivatie en zeker bij kinderen met leerproblemen.

Nu gaat hij dus met 16 studeren. Dat is niet alles, maar hij kan/wil thuis blijven wonen dus we zien wel waar het schip strand. Hij heeft al het nodige aan colleges gelopen en is ondanks zijn lengte (nog geen 1.75) al regelmatig voor student aangezien.

Dat hij alles nog zo voor elkaar heeft gekregen, is te danken aan de 'begeleiding' die hij heeft gekregen. Eigenlijk heeft hij geen begeleiding gekregen, maar hij heeft wel een veilige omgeving gehad waarin hij gezien is voor wie hij is, iets wat op zijn vorige scholen compleet ontbrak. En doordat hij slim is, heeft hij veel compensatiemethoden. Niettemin is het nooit makkelijk geweest.

Ik ben heel blij dat we hem niet kunstmatig tot zijn 18e bezig hebben willen houden of hem hebben laten afstromen toen daarop werd aangedrongen. Soms is het niet verkeerd om een beetje te geloven in je kind.

Mooi verhaal linda

Het is nooit verkeerd om in je kind te blijven geloven. Wel kiezen voor afstromen is niet een kwestie van niet geloven in je kind. Voor mij is dat het accepteren van bepaalde grenzen en het respecteren van de keuze van mijn kind.
Maar hardstikke mooi dat jouw kind zijn diploma heeft. Dat is de eerste stap, heerlijk lijkt mij dat!

Wakker,

Excuus, ik zie nu pas dat mijn reactie gelezen kan worden alsof ik beweer dat afstromen niet goed is. Met geloven in je kind, bedoel ik meer te zeggen dat kinderen zich niet altijd ontwikkelen zoals verwacht. Hoewel het goed is rekening te houden met worst case scenario's, moet er ook rekening gehouden worden met de kracht die kinderen soms hebben om hun eigen weg te vinden. De kans is groot dat ze er wel komen, op welke manier dan ook. Soms zijn er bij deze kinderen alternatieve beslissingen nodig. Scholen (en ouders) moeten niet bang zijn die beslissingen te nemen, soms is dat afstromen of juist doubleren en in ons geval was dat uitroosteren en versnellen.

Geloven in je kind; erop vertrouwen dat hij met een duwtje in de juiste richting zijn eigen pad door het leven zal creeëren, ookal zie je dat niet altijd zo.

Linda

Wat goed om te lezen! Mijn zoon van 10 (ADHD, hb, 2x versneld) gaat na de zomer naar het VO en ik hoop dat het hem en mij lukt om de middelbare schooltijd zo goed mogelijk door te komen. Makkelijk zal het nooit gaan maar dat hij met de moeilijkheden en problemen leert omgaan.
Ik heb in ieder geval veel vertrouwen in de school, die veel hulp, aandacht en begeleiding biedt aan kinderen die wat anders zijn/anders leren en ik heb ook steeds meer vertrouwen in mijn zoon. Hij is in ieder geval meer dan toe aan de middelbare school. Hopelijk krijgt hij de cognitieve uitdaging die hij zo nodig heeft.
Ondanks zijn geringe lengte (hij is maar 1.35) staat hij zijn mannetje, is hij sociaal, heel plooibaar en zeer aanspreekbaar.
Jullie verhaal is een echte opsteker voor ons allebei!