Negatieve ervaring kamp dochter

Gaat je dochter ook mee naar het gesprek?

Ik denk dat je goed moet bedenken wat je wilt bereiken met het gesprek. Het belangrijkst lijkt mij dat je dochter het naar haar zin heeft op school en dus niet gevoel heeft dat de docenten een hekel aan haar hebben maar ook geen ruzie heeft met dat andere meisje.

Het lijkt mij het beste dat je dochter het verhaal doet tegen de mentor.

Deels kan ik de reactie van de school ook wel begrijpen:
je dochter had moeten vragen of ze met haar mentor mocht spreken en niet de regels moeten breken door 's nachts het huisje uit te gaan. Het is een hele verantwoordelijkheid voor zo'n leiding, dus ik kan me voorstellen dat ze heel hard optreden tegen kinderen die zich niet aan de regel houden dat je 's nachts binnen moet blijven. Het is ook een voorbeeldfunctie naar de rest toe. Voor hetzelfde geld gaan er kinderen 's nachts naar een disco of erger.

Ook kan ik begrijpen dat de school geen vriendinnenclubjes in een huisje wilde: het lijkt me de bedoeling van zo'n week dat iedereen elkaar een beetje leert kennen.

Eigenlijk zou je dochter samen met dat andere meisje een gesprek moeten hebben met iemand van de school erbij. Het is waarschijnlijk beter dat er daar geen ouders bij zijn.

Maar naar voor je dochter dat dit zo is gebeurd.

Wat ik wil bereiken met dat gesprek

Mijn plan is om maandagochtend even telefonisch contact op te nemen met de mentor om een afspraak te maken om 's-avonds via de telefoon (handsfree, zodat mijn dochter ook mee kan luisteren en haar zegje kan doen) het gesprek te voeren. Dan kan ze de andere kant van het verhaal ook horen. Ik heb het vermoeden dat ze denken aan kattekwaad. Ik wil het via de telefoon doen omdat ik nu moeilijk weg kan van mijn werk.
Ik ben het wel eens met het feit dat de school de kinderen heeft verwijderd van het kamp omdat ze de regels hebben overtreden. Zij hebben eenmaal de verantwoording over de kinderen (ik moest ook even aan de twee pubers denken die in Parijs weg waren gelopen tijdens de werkweek Parijs). Ik heb het met mijn dochter ook hierover gehad. Het was een verkeerde beslissing om 's-avonds het huisje te verlaten. Daar is ze voor gestraft en dat is terecht. Dochter had het anders moeten aanpakken om overdag haar mentor in vertrouwen te nemen. Daar had ze niet over nagedacht en dit is haar duur komen te staan. Dat is dus terecht.
Maar ik wil dat de mentor toch luistert naar de andere kant van het verhaal. De kinderen zijn onderverdeeld bij andere kinderen in de huisjes. Ik begrijp ook het doel hiervan. Dat is inderdaad om elkaar beter te leren kennen, men probeert kliekjes te voorkomen en kinderen die geen aansluiting hebben worden hierdoor ook meer tegemoet te komen. Als ze zelf kunnen bepalen wie bij wie in een huisje kunnen komen dan zullen kinderen die geen of weinig vrienden hebben buitengesloten kunnen worden. Het idee op zich is prima. Maar als er conflicten ontstaan, dan moet er door de juf die daar de leiding heeft goed gehandeld worden. En daar is die juf in gebreke gebleven. Zij heeft m.i. onprofessioneel gehandeld door alleen naar dat ene meisje te luisten die zij goed kende en mijn dochter te negeren. Mijn docht heeft bij voorbaat al de schuld! Ik vermoed dat dit is gebeurd omdat mijn dochter al een etiket "door gebeurtenissen in het verleden opgeplakt heeft gekregen van "aanstichter, agressief, slechte invloed in de klas, etc. Het is heel jammer dat die juf zich hierdoor laat leiden, waardoor mijn dochter geen gehoor bij haar heeft kunnen vinden. Dat wilde ik wel kwijt tijdens dat gesprek.
Verder is het een goed idee dat die twee meisjes met de mentor van mijn dochter samen kunnen praten om "de lucht te klaren". Mijn doel is dat die gesprekken de misverstanden uit de weg kunnen ruimen en ook dat die juf die daar de begeleidster was van het huisje niet zomaar vanuit vooroordelen de kant van het meisje koos. Mijn dochter is ook heel boos dat een juf(!) haar een gemene meid heeft genoemd. Dat doet pijn!

Alleen gaan

Zo'n meidenruzie, daar zou ik mij niet mee bemoeien. Ik vind dat vaak zo'n heisa om niks en kan weinig met de gedachtengang van pubers hierbij.
Ik zou het alleen met de juf willen hebben over dat dochter de indruk had niets meer te mogen zeggen waardoor eea uit de hand is gelopen. Gewoon vragen aan de juf wat zij nou precies heeft gezegd. Verder zou ik het niet hebben over de meidenruzie en wie wat zei, want je hebt het verhaal uit 2e hand. Ook als ik zeker weet dat kind niet liegt hou ik er rekening mee dat dingen anders begrepen kunnen worden. Ook over wat de juf gezegd zou hebben, breng dat niet als voor jou vaststaand feit, maar vraag of het klopt wat je van dochter gehoord hebt. Als juf alles ontkent houdt het op. Ik denk dat ik ook een gesprek zou willen met de eigen mentor, niet alleen nu, maar ook later in het jaar.
En verder zou ik vragen of er bemiddeld kan worden tussen dochter en het andere meisje, om nog meer problemen te voorkomen. En dat is dan iets wat school zou moeten regelen.

Aanpak van juf in het huisje

Waar ik eigenlijk boos over ben is dat de juf die de kinderen begeleidde in het huisje niets met de ruzie tussen de meiden heeft gedaan. Zij heeft alleen geluisterd naar het meisje (zij is de mentor van dat meisje) en niet naar mijn dochter. Mijn dochter had het bij voorbaat al gedaan. De ruzie werd niet besproken en gesust. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat zij dit zo heeft gedaan omdat mijn docher al een etiket met de woorden "agressief, uitdagen, ongehoorzaam, brutaal" heeft gehad omdat er in het verleden een aantal voorvallen hebben plaatsgevonden. Dochter krijgt geen les van die juf, de juf kent mijn dochter eigenlijk niet. Dan is het jammer dat de juf haar benadert vanuit dit vooroordeel wat waarschijnlijk in de lerarenkamer is ontstaan en daardoor niet objectief naar de situatie kijkt. Dat is niet professioneel. Daar wil ik het met de mentor over hebben. En ja, ik heb rekening mee gehouden dat de juf in kwestie het ontkent en dat de mentor van mijn dochter haar collega de hand boven het hoofd houdt, maar ik wil dit toch gezegd hebben.
Ik bemoei me niet met die meidenruzie. Ik vind dat de juf in kwestie dit met de meiden had moeten oplossen en daar is ze in gebreke gebleven.
Zij zal toch 3 jaar met deze docenten in zee moeten gaan en dan zal haar schoolloopbaan behoorlijk verwoest worden als ze haar ook bij andere voorvallen die in de toekomst misschien zullen plaatsvinden al benaderen vanuit dat vooroordeel. Bovendien krijgt ze al trainingen hoe ze met bepaalde situaties om moet gaan. Het zou jammer zijn dat deze situatie bij dat kamp ook bij andere situaties plaats zou vinden, waardoor haar hele schoolperiode wordt verwoest.
Mijn dochter heeft maandagochtend een training waarbij dat meisje in kwestie erbij zal zijn en ze wil niet daarbij aanwezig zijn voordat dit is opgelost. Zij kan dat kind niet meer zien.

Monique

Ik snap heel goed dat je voor je dochter opkomt, maar vergeet niet dat jij alleen haar kant van het verhaal hoort. Stel je voor hoe de moeder van het andere meisje zou reageren. Die hoort alleen het verhaal van HAAR dochter en vindt waarschijnlijk dat DIE gelijk heeft.

Je was er niet bij en weet niet precies wat er gebeurd en gezegd is. Daarom lijkt het me verstandig dat je eerst met open mind alleen met de mentor en de betreffende lerares gaat praten. Misschien is het verhaal toch anders dan het in eerste instantie lijkt. Daarna moet er natuurlijk toch ook een gesprek tussen die meiden plaats vinden. Maar daar zou ik aan de mentoren overlaten. Ook die meiden zitten nog 3 jaar bij elkaar op school.

Verhaal dochter klein beetje anders, hoe gesprek te voeren?

In het voorstel van Mach kan ik mij wel vinden. Eerst zou ik met de juffen kunnen bespreken wat daar precies is voorgevallen en de kinderen zouden onder begeleiding de problemen onderling moeten oplossen om de lucht te klaren. Ze moeten per slot van rekening verder met elkaar.
Vandaag heb ik weer het hele verhaal chronologisch doorgenomen met mijn dochter om goed beslagen ten ijs te komen bij de twee docenten.
Met frisse tegenzin vertelde ze het verhaal naar aanleiding van mijn vragen opnieuw.
Nu blijkt dat dochter op de eerste dag dat zij ruzie heeft gehad met het meisje voor en tijdens het zwemmen niets heeft gezegd aan haar juf. De juf heeft wel oogluikend toegezien dat zij haar spullen ging verplaatsen naar de kamer van haar vriendin en heeft geen vragen gesteld naar de reden hiervan. Waar het op neer komt is dat 's-avonds de juf vertrok en in het huisje het uit de hand liep. Er ontstond toen een flinke scheldpartij. Mijn dochter en vriendin vatte toen het plan om naar het huisje van hun andere vriendinnen te gaan om daar op hun mentor te wachten. Zij liepen om, om niet gesnapt te worden door de andere docenten. Maar zij werden toch ontdekt. De volgende dag kreeg dochter van repliek van de begeleidster van het huisje: "Je bent een gemeen kind, je daagt anderen uit, je bent ongehoorzaam en dan sleur je nog die andere vriendin mee, arm kind!"
Ik heb toen tegen mijn dochter gezegd dat ze, gelijk op de eerste dag dat ze ruzie kreeg dit aan moest geven bij de juf en dat ze het daarom niet kon opbrengen om bij haar in één huisje te verblijven. Ze heeft dit jammergenoeg niet met de juf besproken, waardoor de zaak uit de hand liep nadat de juf was vertrokken. Het werd een grote ruzie in dat huisje en ze wilde daar weg. Die plan om dan zelf te vertrekken was ook fout..
Haar mentor had gezegd dat bij calamiteiten de gsm die in dat huisje was kon gebruiken. Ik begrijp nu hieruit dat bij gebruik van die gsm de juf terug was gekomen om die ruzie op te lossen.
Maar door weg te lopen had ze alle glazen ingegooid. Achteraf praten hielp niet meer, zij kreeg van de juf van alles de schuld.
Mijn dochter had dus twee fouten gemaakt:
- de eerste dag niet die ruzie met behulp van de juf proberen op te lossen;
- weglopen zonder overleg met de juf. Die juf in kwestie kon niets doen, omdat zij niets van die ruzie wist. Wel had zij kunnen vragen waarom zij haar spullen van de ene kamer naar de andere kamer sleepte.
Ik vraag mij nu af hoe ik dat gesprek met die twee docenten moet voeren. Ik denk nu dat ik alleen een gesprek met de mentor aanga om haar te vertellen dat ik nu het verhaal van de andere kant ken. Dochter heeft uit eigen beweging gehandeld, zonder dit aan de juf te melden. Uiteraard zal zij nog straf hiervoor krijgen en daar ben ik het wel mee eens. Zij is fout geweest. Maar wat ik wèl wil voorstellen is dat die twee meiden ook met elkaar in gesprek gaan wat betreft die ruzie. Dit moet opgelost worden.
Ik vraag mij af of ik ook de juf van het huisje moet spreken omtrent dat wat zij over mijn dochter gezegd heeft (bevooroordelend). Wat vinden jullie?

Nou

Ik zou denk ik beginnen met de juf(fen) vragen nog eens chronologisch te laten vertellen wat erin hun ogen gebeurd is. Vervolgens zou ik aangeven dat ik een gesprek heb gehad met mijn dochter en dat zij en ik in dat gesprek tot de conclusie gekomen zijn dat er 2 momenten waren waarop dochter een andere keuze had kunnen/moeten maken.
Vervolgens zou ik dan vragen of de docenten het principe van hoor en wederhoor hebben toegepast omdat ik dat in het verhaal mis, en hen zeggen dat ook dochter recht heeft op het vertellen van haar kant van het verhaal, zodat de docenten beide kanten gehoord hebben. Dan kunnen zij op basis van alle informatie een gesprek leiden tussen de meiden om het gebeurde achter zich te laten en een nieuwe start te maken.
Overigens zou ik niet (als ik jouw dochter was) er aan gedacht hebben om een gsm 'voor calamiteiten' te gebruiken voor een ruzie. Onder calamiteit versta ik iets geheel anders.

We zijn op de goede weg..

..zodat ik weet hoe ik morgen het gesprek moet voeren.
Sancy:
"Vervolgens zou ik dan vragen of de docenten het principe van hoor en wederhoor hebben toegepast omdat ik dat in het verhaal mis, en hen zeggen dat ook dochter recht heeft op het vertellen van haar kant van het verhaal, zodat de docenten beide kanten gehoord hebben."
Dat hoor- en wederhoor hebben ze wel toegepast, maar ze gingen ervan uit dat dit een smoes was. Ze hebben wel gevraagd waarom ze dit hadden gedaan. Dochter en vriendin vertelden dat ze problemen hadden met de andere meiden in hun huisje en dat ze daarom naar het huisje waren gegaan van hun vriendinnen. Maar de juf geloofde dit niet, want ze zouden nooit een omweg door het struikgewas gemaakt hebben en langs het jongenshuisje gegaan zijn als ze naar het vriendinnenhuisje wilden gaan. De reden van die omweg is dat ze niet langs de groep leraren wilden omdat ze anders gesnapt wilden worden ging er bij haar niet in. Zij wilden naar het huisje van de vriendinnen om weg te gaan van die ruzie en daar te wachten op hun mentor. Als ze rechtstreeks waren gegaan dan zouden ze langs die groep docenten moeten lopen en worden ze linea recta gestuurd naar hun huisje. Zij wilden naar hun eigen vriendinnen gaan en het probleem uitsluitend bespreken met haar eigen mentor, die daar de leiding had over het "vriendinnenhuisje".
Deze keuze hebben ze impulsief gemaakt en dat hebben ze geweten.
Inderdaad, "calamiteiten" is niet het juiste woord. Misschien hadden ze ook het woord "ruzie" of "onenigheid" moeten benoemen tijdens de bespreking van de kampregels..

Zoals ik het lees

...ben je het volkomen met je dochter eens en breng je haar ervaring als een feit. Zij heeft gezegd dat de juf totaal niet naar haar heeft geluisterd en jij neemt dat als feit aan. Dat ís misschien wel helemaal niet zo. Bij pubers is 'je zin/gelijk niet krijgen' heel vaak hetzelfde als: niemand houdt van mij, er luistert ook nooooooooit iemand naar mij - enzovoort.
Jij doet over juf hetzelfde wat je haar verwijt: juf is mentor van het andere meisje en dús op haar hand en dús wilde ze niet luisteren. Hoezo bevooroordeeld?
Je dochter heeft verteld, dat juf oogluikend toestond dat ze haar spullen naar de andere kamer sleepte. Dat weet je helemaal niet. Je was er niet bij. Dat is de interpretatie van je dochter, ik kan het verontwaardigde meiden-toontje er al bijna bij horen: ze zág dat ik dat deed, vroeg/zei niks (je zou denken: wees blij) en dat wordt haar later verweten. Als ze op dát moment had gevraagd wat dochter in vredesnaam aan het doen was met haar spullen was het waarschijnlijk toch ook niet goed geweest.
En ja, je dochter is niet slim bezig geweest door een vreemd meisje waar ze eígenlijk niks mee/van wil, meteen een geheim te vertellen. Als er een les is die ze moet leren, is die het wel lijkt me.

Tirza

Verhaal dochter = feit?

Daarom was het goed geweest dat dochter nogmaals het verhaal heeft verteld in chronologische volgorde aan de hand van mijn vragen. Zo ben ik erachter gekomen dat de juf van het huisje niet met haar gesproken heeft en dus niets van die ruzie af weet.
Omdat ik er niet bij was ga ik alleen van het verhaal van mijn dochter uit. Ze zei dat de juf alleen luisterde naar het verhaal van haar "mentorkind". Dat kan wel in de beleving van mijn dochter kloppen, maar dat gebeurde, zoals ik het in eerste instantie niet wist, na het voorval van dat weglopen. De juf was boos op haar omdat zij de regels had overtreden en haar mentorkind niet. Wat zij precies tegen haar heeft gezegd weet ik niet, maar in boosheid kan je wel eens verkeerde dingen zeggen. Ik hoorde het verhaal van dochter aan en omdat zij door de docenten door voorvallen in het verleden als een "onhandelbaar kind" werd neergezet gingen mijn stekels al recht overeind.
Daarom is het goed om het verhaal van de andere kant, dus van de mentor te horen. Ik kan dan hierop inhaken met het verhaal van mijn dochter, met die twee fouten die zij heeft gemaakt wat haar duur is komen te staan. En dan wil ik haar voorstellen om die ruzie tussen die twee meiden te laten bijleggen, omdat ze toch weer met elkaar verder moeten.
Goed, de juf heeft oogluikend toegestaan dat dochter haar spullen naar de andere kamer sleepte. Omdat de juf geen nota had van die ruzie kan het zijn dat ze daarom niet vroeg waarom ze dat deed. De kinderen hebben het misschien wel in overleg geregeld. Had ze het wel gevraagd, dan zou het e.e.a. naar boven zijn gekomen, waarop ze kan inspelen... Maar ze deed het niet, want ze had geen idee wat zich daar had afgespeeld. Omdat het verhaal nu voor mij duidelijker is geworden begrijp ik ook de reactie van die juf.
En inderdaad, met geheimen moet je heel voorzichtig mee zijn.. je moet weten aan wie je het vertelt. Dat is een flinke les voor dochter geweest. Hopelijk leert dat meisje tijdens dat gesprek daar ook wat van (is de aanleiding van die ruzie).

Ik zou...

Ik zou het als volgt doen.
Morgen een gesprek aan gaan met school. Dat is niet vreemd, je dochter is immers van kamp weggestuurd, het is logisch dat daar een gesprek op volgt. Geef aan dat je van je dochter inmiddels haar kant van het verhaal hebt gehoord, dat je je realiseert dat dat maar een kant van het gebeuren is, en dat je graag de versie van school wil horen. Ga alsjeblieft niet op voorhand proberen je gelijk te halen (dat is wat ik in ieder geval proef uit jouw berichten - je vindt dat de school fouten heeft gemaakt). Je dochter gaat mee met het gesprek. Allereerst om haar excuses aan te bieden voor de zaken waar zij overduidelijk de mist is in gegaan. Maar vooral om te luisteren en hier van te leren. Eventueel ga je eerst alleen met de betreffende leerkracht praten, en roep je na een kwartiertje je dochter erbij, dat kan ook.
Ga het gesprek niet in om je gelijk te halen, maar om helder te krijgen waarom het zo uit de hand heeft kunnen lopen. Want je dochter moet nog een paar jaar doorbrengen op school, dus het is belangrijk om dit goed uit te praten en afspraken maken om dit in de toekomst te voorkomen. Niemand heeft deze situatie gewild: jouw dochter niet, en de school niet. Maar het is wel gebeurd, dus trek daar gezamenlijk lering uit.
Zo zou ik het aanpakken.

Trap niet in de val

De school gaat niet aan waarheidsvinding doen. Het is geen rechtbank. Die mensen hebben meer te doen en de onsamenhangende klachten van pubers zijn vaak niet te ontwarren. Bovendien heeft de school maar één kwestie op het hart: Wat er ook gebeurd is, het feit dat vaststaat is dat ze de regels heeft overtreden.
Daar ligt de grens, basta.
Ik had daar een eenvoudige oplossing voor: Kind schrijft een excuusbrief waarin het door het stof gaat om de overtreding.
Het spijt me bijzonder dat ik... Ik besef dat dat fout is en dat en dat de regel nodig is om....
Op het moment zelf dacht ik er heel anders over. Ik was boos/bang/verdrietig omdat... blatiebla (niet te lang, maar wel het zegje doen).
Ik realiseer me dat ik te lang heb rondgelopen met mijn ontevredenheid. Ik zal proberen de volgende keer eerder mijn hart te luchten bij de leerkracht.
Zoiets. Dat is het dan: kind heeft les geleerd, maar toch zegje gedaan. En vooral: naar de school toe is gecommuniceerd dat ook de ouders heel goed weten hoe het hoort. Dat ze dat ook aan hun kind bijbrengen. Maar dat ze ondertussen ook naar hun kind luisteren.
Het heeft werkelijk geen enkele zin om een soort van recht of gelijk te willen halen. Ga door het stof mijn kind. Keer als Jezus je wang toe en wees nederig, maar doe wel je zegje.
Daar win je potjes mee om te breken. Jouw tijd komt nog.
Groet,
Miriam Lavell

Monique

Het was waarschijnlijk bepaald niet professioneel van de juf om zo uit te vallen naar je dochter. Toch vind ik in grote lijnen dat het vooral je dochter was die fout zat. Zij heeft echt alles gedaan om het beeld dat blijkbaar over haar bestaat te bevestigen.

Je dochter zal echt moeten leren dat je het voordeel van de twijfel meestal niet zomaar krijgt, maar dat je daar echt wat voor moet doen. Zo als ze nu te werk gaat gooit ze echt zelf al haar ruiten in. Echt alles wat haar verweten wordt (agressief, uitdagen, ongehoorzaam, butaal) zie ik terug in de manier waarop ze zich op het kamp gedragen heeft.

Als ik jou was zou ik daar dan ook al mijn energie in gaan stoppen en niet in een gevecht met school om een beeld ongedaan te maken dat door je dochter keer op keer bevestigd wordt.

Goede oplossing van miriam lavell

Met zo'n brief geef je ruimte aan de gevoelens van school en die van je dochter.
Je hoeft maandag niet gelijk met hoge poten op school te staan, niemand ter verantwoording te roepen.
Je wacht gewoon het effect van de briel/mail af, desnoods stuur je die naar de mentor met in de mail jouw verwachting binnenkort een afspraak te hebben met ........ en ...... om te bespreken hoe jullie hier verder mee om zullen gaan.
Je kunt ook nog aangeven dat je hoopt dat school een rol gaat spelen in het bespreken van de verhoudening tussen leerling xxxx en leerling yyyy die uiteindelijk toch met elkaar verder moeten.

Excuusbrief

...dat doet wonderen. Onze zoon is er inmiddels heel goed in geworden.
Het geeft hem overigens ook zelf een beter gevoel. Als je iets stukmaakt, krijg je last van schuldgevoel. Als je dan netjes je excuses aanbiedt, wordt het schuldgevoel minder.
Mijn vader zegt altijd: 'Het geeft niet als je fouten maakt, zolang je maar bereid bent om ze weer te herstellen.
Onze ervaring is ook, dat zo'n brief (of e-mail) beter werkt dan een gestameld 'sorry'. Dat klinkt zo makkelijk.

Bukken

Tja, helaas moet je als mens af en toe bukken en door het stof, ook al vind je het zelf niet eerlijk omdat je weet dat die ander ook schuld heeft.
Je dochter heeft immers dingen fout gedaan die niet vallen te ontkennen. De lerares kan dit wel. Ze kan heel makkelijk ontkennen dat ze gezien heeft dat je dochter haar spullen naar een andere kamer sleepte. Dat ze tegen je dochter heeft gezegd dat het een vervelend kind is, zal ze ook ontkennen, ze zal zeggen dat ze het kind op haar gedrag aansprak en niet op haar zijn.
En inderdaad het heeft geen zin om hierover te gaan discusieren, je wint het niet. Mijn oudste heeft in 3 HAVO een jaar lang met een leraar in de clinch gelegen. Wij hebben er hooglopende ruzie over gehad omdat mijn zoon dacht dat ik niet in hem geloofde, maar na twee gesprekken op school met die leraar wist ik dat verdere gesprekken volstrekt zinloos waren. De schuld lag eenzijdig bij mijn zoon. En ik wist wel beter, want ik had tijdens die twee gesprekken gemerkt dat de leraar draaide en zijn verhalen niet consistent waren. Helaas voor mijn zoon, heeft hij dus nooit zijn gelijk kunnen halen. Gelukkig begreep hij tegen het eind van het schooljaar dat hij af en toe moest bukken.

Bukken, of gelijk hebben v gelijk krijgen

Wij proberen onze kinderen dat ook te leren, maar wij noemen het gelijk hebben en/of gelijk krijgen. Heel vaak heb je gelijk, maar krijg je het niet. Dan kan je daar veel energie in steken, of niet. Pick your battles zeggen we dan ook. Het zegt meer iets over de ander, dan over jou.

Monique

Monique: "Omdat ik er niet bij was ga ik alleen van het verhaal van mijn dochter uit."
Tja, en daar ga je dus heel snel de mist mee in. Je gaat ervan uit dat ze het de 2e keer wel helemaal heeft verteld en dat dat dan ook is wat er werkelijk gebeurd is. Maar het blijft haar beleving, niet de feitelijke situatie. En het hoeft helemaal niet bewust verdraaien of achterhouden van informatie te zijn, iedereen beleeft een situatie anders en zolang je er niet zelf bij bent geweest moet je uiterst voorzichtig zijn met beschuldigingen zoals : die juf luisterde niet, wilde niet dat mijn kind haar verhaal deed, etc. Dat is de indruk van je dochter, maar kan ver bezijden de waarheid liggen.

Monique

Ik vind het merkwaardig dat je met zo'n lang en gedetailleerd verhaal aan komt zetten. Ik zou het allemaal wat relativeren en je dochter dit zoveel mogelijk zelf laten oplossen.

Wat geloof je van je kind

Hoe je tegenover het verhaal van het kind moet staan is een valkuil. Toen oudste in 3 HAVO problemen had met een leraar, begon zijn verhaal steevast met: ik deed helemaal niets en als ik dan reageerde met: dat geloof ik niet, want er zal toch wel wat gebeurd zijn, dan zat hij op de kast. Na een aantal van dat soort ruzies, ben ik mijn vragen anders gaan stellen. Beginnen met de mededeling dat ik geloofde dat zoon er oprecht van overtuigd was dat hij niets fout deed en dan kwam meestal de aap uit de mouw. B.v. leraar had de klas net stil gekregen en zoon laat echt per ongeluk zijn etui vallen en gaat vervolgens over de grond kruipen om zijn spullen bij elkaar te rapen, met als resultaat voor de leraar dat de herrie weer begon. Of leraar zegt: nu stil allemaal en zoon zegt tegen zijn buren: jullie ook stil. Het waren steeds van dat soort kleine dingetjes. Het was toch wel een eye-opener voor zoon dat hij wel degelijk zelf ook een rol had in die ruzies, hoe futiel soms. Uiteindelijk na weer een incident moest hij een excuus brief schrijven en die is hij begonnen met een aantal opmerkingen in de trant van: ik heb leraar B nooit bewust gepest, ik heb hem nooit een hak gezet en ben nooit naar zijn les gekomen met het idee om het kwaad te maken en toen hij heeft een aantal van de incidenten beschreven, met ook zijn eigen rol er in benoemd. En uiteindelijk zijn excuses. Met name zijn mentor was erg onder de indruk. Hij mocht daarna weer in de les komen. Vrienden is hij nooit geworden met die leraar.