Niet begrijpen van structuur en werkjes

Even meedenken

Hij heeft dus heel veel moeite om te beginnen en om zelf te verzinnen in welke volgorde de handelingen horen. Daarnaast is hij lekker speels, vrolijk en kan lekker samen tikkertje spelen, bezig zijn in de bouwhoek, op z'n kop in de zandbak zitten en heerlijk spelen.
Doet hij wel eens aan fantasiespelletjes, zoals meisjes vaak in de poppenhoek spelen (en jongens met dino's en andere beesten in de bouwhoek en waarmee ze verder komen dan 'ik ga jou opeten'), daar is ook een hoop planning voor nodig.
Ik hoor van je dat hij de volgorde van dingen wel kan leren, bijvoorbeeld met schoenen aantrekken. Is het een idee om dat uit te bouwen, misschien met een beloningskaart? Ik ben niet zo van de beloningskaarten, maar bij mijn tweede is dat een van de weinige dingen die werkt...
Hier werkte voor structureren ook goed om bij het verhaaltje van die avond nog even het kind het verhaal van de vorige avond te laten samenvatten. Daarbij is het ook het op volgorde zetten van dingen, en het goed uit je geheugen terughalen.
Kijk maar of je er iets mee kan.

Pictogrammen

Lijken me voor ieder kind wel handig. Bij ons op school hebben ze dat standaard in de kleuterklassen met plaatjes erop van wat ze gaan doen die dag, bijv. kring, werken, fruit eten, buiten spelen, gymmen etc.
Zou er niet nog een maand mee wachten, maar meteen uitproberen.
Wat betreft wat je daarboven beschrijft, herken ik veel in mijn zoon. Ik wilde daar eigenlijk ook een draadje over starten. Poppetjes tekenen kan hij intussen wel, maar hij heeft het bij letters schrijven, hij weet wel hoe de letter eruit moet zien, maar niet waar hij moet beginnen en hoe hij hem op papier moet krijgen. We hebben daarvoor dan ook de fysio weer opgestart. Ik merk bij hem soms ook dat hij bepaalde woorden opeens niet weet. Dat gaat me steeds meer opvallen. Bijv. we hebben het over een boekje waarin een ooievaar voor komt. Als ik dan vraag: wat voor dier was het ook alweer, kan hij zomaar zeggen een kameel o.i.d. hij komt dan niet op het juiste woord. Vaak als hij er een plaatje van ziet weet hij het wel.
Met werkjes ging het volgens mij ook zoals bij jouw zoon. Tangozoon moest altijd eerst een keer zien wat hij met een werkje moest doen, anders kon hij er niets mee. De juf moest hem ook vaak even op weg helpen.
Wat dit nou is, weet ik dus ook niet. Misschien iemand anders?

Slimme kinderen...

Slimme kinderen zien vaak dat je opdracht wel op twintig manieren kunt oppakken. Dat is dus een struikelblok en daardoor blokkeren die kinderen vaak. Voordoen dus of vragen hoe hij het aan zou pakken.

ik denk niet dat dat is wat Ayla en Tango bedoelen. Ik denk dat ze bedoelen dat de kinderen het betreffende werkje dat ze voor zich krijgen niet direct zelf kunnen oppakken, inderdaad, meer zoals Chippie beschrijft. Ze zien zoveel mogelijke oplossingen, dat ze niet weten bij welke te beginnen. Stel je voor, in je huis heeft een wervelwind huisgehouden, alles ligt overal. Waar begin je?
Dat gevoel een beetje. Nu ik er zo over nadenk, is dat ook vaak het probleem waar mijn oudste tegen aan is gelopen.
Wel slim, maar niet de mogelijkheid om zelfstandig aan de slag te gaan, wat dan door de leerkracht ook weer niet werd begrepen, want kind is toch zo slim?

Kleuters verschillen

Dat alle kinderen pictogrammen nodig zouden hebben, is niet waar. Sommige kinderen hebben na een schooldag het ritme al door, en weer anderen hebben de behoefte niet te weten wat er straks komt. Maar, pictogrammen zijn voor sommige kinderen wel prettig. Toch voorkomt dat niet alle problemen. Bedenk een simpel knutselwerkje waarbij je eerst iets knipt, dan iets prikt, vervolgens plakt en tot slot kleurt. Voor al die handelingen zijn verschillende materialen nodig, het leidt tot een eindeloze rij pictogrammen.
Mijn truc zou zijn dat je zoon naast een kind zit dat wel weet waar te beginnen. Voordoen/ na-apen, dat principe. En verder zou ik niet te moeilijk denken, je zoon is nog zo jong, hij hoeft nog niet zoveel te kunnen. Als ik zie wat voor kindertjes er allemaal in de kleuterklas zitten: van baby's met speen die wel in twee talen tot honderd kunnen tellen maar niet zelfstandig naar het toilet kunnen, tot heel zelfstandige kinderen die nooit hulp hoeven en nog niet tot tien kunnen tellen. En andersom. En alles wat daar tussen zit. Er valt geen norm te bedenken voor wat de kleuter moet kunnen, kennen en hoe hij zich hoort te gedragen.
Maar, dat wat je zoon nog niet kan, moet natuurlijk wel geleerd worden, stapje voor stapje, steeds herhalen. Hopelijk krijgt hij ook de tijd om het te mogen leren. Oftewel: hij mag nu nog klein zijn, hij hoeft het nog niet te kunnen. Geduld is een schone zaak.

Het is een kleuter

Zoals Kaatje als zegt. Dat is gewoon des kleuters. Mijn oudste (een eigenwijs, slim ventje) had een hekel aan werkjes en maakte er een zooitje van. Ze hebben het zelfs over langer kleuteren gehad bij hem, maar een kind dat pas met zevenenhalf naar groep 3 zou gaan, was zelfs de school van mijn kinderen te gortig.
Jongste had ook wat moeite met sommige werkjes, maar dan vooral met de wat abstractere. Andere werkjes deed hij vlot zonder enige extra uitleg. Jongste bleek uiteindelijk moeite te hebben met leren. Op grond van hun prestaties in de kleutergroepen had je het best wel forse niveauverschil tussen jongste en oudste niet kunnen voorspellen.
Het is wat Kaatje zegt, kleuters doen nog erg waar ze zin in hebben en wat hun interesse heeft. Zo kon mijn jongste al voor zijn vierde zichzelf aankleden (behalve dan veters en moeilijke knopen). Hij wilde zelf zijn kleren kiezen en als je dan s'ochtends in zijn kamertje kwam, had hij zelf al kleren gepakt en was hij zich aan het aankleden.

Niet te snel oordelen

Je schrijft overal dat hij het niet weet, niet begrijpt etc. Ik zou daar mee oppassen. Ik zou het voor mezelf veel neutraler formuleren; hij doet het niet. Het waarom zou ik even in het midden laten. (en ev. eerst beter achterhalen) Vooral omdat daar bij juf ook twijfel over is; misschien is het gemakszucht. Maar misschien spelen er andere dingen mee. Het zou bijv best kunnen dat juf niet altijd duidelijk is, of dat hij de kring gewoon zo niet leuk vindt dat hij het gewoon probert, wie weet mag ik wel gelijk in de speelhoek. Ook kan er sprake zijn van aanpassingsgedrag; voor andere kinderen zijn deze werkjes moeilijk dus noem ik ze moeilijk. Ik noem maar iets hoor, maar ben het eens met voorgangers dat het te vroeg is voor zorgen.

Waar hebben we het over !?

Hij is 4 en een half !!!!!!!!!!! en een knul. Ieder ontwikkelt zich op zijn eigen manier. Juf mag wel eens bijles nemen.
Maak je geen zorgen
Marjanne

Jammer

Ik word altijd een beetje boos als ik dit soort berichtjes lees (niet op de ouders natuurlijk, maar op het onderwijssysteem). Een kind van 4,5 telt tot 100, trekt zijn eigen schoenen aan, heeft energie voor 10, is spontaan, vrolijk en makkelijk. Kortom, een heerlijke en hartstikke slimme kleuter!
En toch wordt het probleem gelegd bij het kind, in plaats van bij het werkje!

Je kunt leren op honderd (of meer, iedere leert op zijn eigen manier) verschillende manieren. Helaas wordt er in het onderwijs vaak verwacht dat een kind op één bepaalde manier leert (ondanks aandacht voor meervoudige intelligenties, is het toch nog zeer beperkt). Als een kind niet zo in elkaar zit, heeft het kind een probleem.

Ik zou zeggen, het werkje en de structuur is het probleem, hoe kan dat aangepast worden aan jouw zoon, in plaats van andersom.
(En.. is dit wel de juiste vorm van onderwijs voor hem?)

Ik denk niet dat het een gebrek is aan zelfvertrouwen (waarom willen ze kleuters daar al mee opzadelen? Geen gemakzucht (Kom op zeg.. het is een kleuter). Het 'niet begrijpen' zal op een bepaalde manier wel waar zijn, hij begrijpt deze manier van werken niet, maar wat kennis betreft begrijpt hij het heus wel, hij telt tot 100!

En ayla,

wat gerustgesteld?