Oefentherapie cesar?
Tja... 10 minuten gesprek gehad, alles gaat goed met onze Stoffer (6,5 jaar, groep 3) en dat vinden wij ook, want hij is heerlijk opgewekt en trots op wat hij doet. Hij loopt weer te stralen zoals toen hij een peuter was en dat is echt een tijd weggeweest. De leerkrachten zien goed wat hij nodig heeft en waar ze hem niet mee moeten vermoeien. Stoffer is op zijn manier echt heel hard aan het werk op school. Het psychologisch onderzoek dat we hebben laten uitvoeren ligt ergens stof te vangen.
Wel had de juf een punt. Zijn motoriek. Dat is niet best. En dan heeft ze het over het schrijven, maar ook de manier waarop hij op zijn stoel zit. (Dat is toevallig mijn manier, zittend op zijn linker enkel.)Ter informatie gaf ze mij een foldertje over oefentherapie Cesar. Bij ons in de buurt, wordt vergoed, eerst een onderzoek, aansluitend mogelijk behandeling. Er zitten meer kinderen op met succes... etc.
Aan de ene kant denk ik: waarom ook niet? Uit de WISC kwam naar voren dat zijn verwerkingssnelheid benedengemiddeld is. Misschien zit er motorisch iets in de weg? Kan het kwaad om hem te laten onderzoeken en evt. te laten behandelen? Waarschijnlijk vindt hij het heerlijk om met zo'n grote bal te rollen enzo.
Maar aan de andere kant zit hij sinds kort op ijshockey (!!) en heeft hij daar leren schaatsen. Hij gaat heel goed met zwemmen en hij komt van allebei stralend uit de les. Hij vindt zelf helemaal niet dat hij slecht schrijft, hij heeft er (nu nog) helemaal geen last van, zit lekker in zijn vel. Wat zal ik hem nou naar een therapeut sturen?
Ik ben benieuwd wat de ervaringen en ook de meningen van anderen zijn. Gaat iemand mij overtuigen dat we hier vooral van moeten profiteren? Is het heel erg leuk en de verzekering betaalt toch? Of is het een beetje hobby'isme voor mensen die 'het beste uit hun kind willen halen'? (Wanneer het niet gaat om ernstige problemen).
Welke oefeningen moet je thuis doen? Zijn dat geen dingen die ik sowieso kan doen, zonder de gang naar een therapeut met een fris en vrolijk kind?
Groeten, Maw.
Neig naar wel doen
Hoi Emmawee,
Ik heb d'r wel een hoge pet van op. Vandaag kregen we van school reclame voor een kanjertraining van een particulier bureau mee naar huis en daar krijg ik dan jeuk van. Brrr. Dat is een beetje wat jij beschrijft, peuterdepeut op gezonde kinderen.
Maar Cesar heeft heel mooie uitgangspunten en ze doen op school maar heel weinig aan lichaamsbeheersing en motoriek. Dus ik denk dat Stoffer er echt wat bij kan opsteken, iets wat hem misschien wel zijn hele leven zal bijblijven, én je weet zeker dat je geen werk dubbel doet want school voorziet niet in dit soort training.
Wat ik verder wel lollig vind is dat het 1 op 1 is. Wij hebben daar de celloles voor, vinden ze lekker hoor. Beetje teuten met een aardige meneer of mevrouw. Het is ook leuk om een keer zo'n contact te hebben met een andere volwassene, buiten familie en school om.
Nou ja, het zijn maar wat overwegingen...
Maar ja, ik ben positief, mijn vriendin is Cesar-therapeut en het is toch zooooo leuk 
Tirza
Hier
Zoon is in groep drie ook een tijd naar cesartherapie gegaan ivm schrijven. Hij had het er zelf gistern toevallig nog over. Hij vond de therapeute helemaal niet leuk en voor zijn gevoel heeft het helemaal niet geholpen. De in het blad gegrifte hierogliefen (er zaten altijd allemaal groeven in het blad omdat hij zo hard op het potlood drukte) zijn binnen een aantal maanden mooie schrijfletters geworden. Hij zegt dat dat komt doordat hij de therapie zo stom vond, dat hij extra zijn best is gaan doen op schrijven. Maar ik weet zeker dat het wel door de therapie komt hoor 
.
Ik kan wel opschrijven wat voor een oefeningen hij moest doen, maar dat is natuurlijk ook in grote mate afhankelijk van de diagnose die de therapeut stelt.
Zoon moest in ieder geval touwtje springen, ballen vangen terwijl hij op een grote bal zat, of op een wiebelplank stond, of op een been. En hij moest grote letters een krullen maken op papier. Echt zo groot als een a3 papier. En dan heel veel keren herhalen. Maar het ging bij hem dan ook vooral om de kruislijnen.
Toen hij weer voldoendes voor schrijven haalde zijn we gestopt. Ik denk dat het voor zijn motoriek beter was geweest als hij nog door was gegaan, maar hij vond het zelf zo akelig. Het was elke keer een hele overwinning om hem zo ver te krijgen dat hij erheen ging.
Maar goed, die oefeningen kun je natuurlijk altijd doen. Kan je zoon al touwtjespringen? (als hij het niet leuk vindt, kun je hem motiveren door filmpjes te laten zien van touwspringende boksers, ten minste dat werkte hier)
Wij hebben niets gedaan
en het lijkt zich allemaal van zelf op te lossen. Bij ons besluit speelde vooral mee dat zoon er zelf helemaal geen hinder van had en een behoorlijk zelfvertrouwen had op het motorische vlak (terwijl hij in de grond best faalangstig is). Ons idee was dat iemand om je te helpen hem misschien toch het idee gaf dat het niet goed genoeg was terwijl hij dat nu niet zo ervoer..
MIjk
Weerzin
Haha Rodebeuk, je had me bijna om! En toen Tirza nog met haar leuke vriendin. Je zou bijna gaan hopen op problemen met al die lieve therapeuten met hun mooie uitgangspunten 
Peuterdepeut op gezonde kinderen. Dat is inderdaad de weerin die ik voel. Alsof je niet meer gewoon een beroerd handschrift mag hebben.
Nou goed, ik houd de motorische problemen in mijn achterhoofd, samen met de V/p kloof, het mogelijke beelddenken, mogelijke sociale onzekerheid en natuurlijk die trage verwerkingssnelheid! Zucht...
Over een jaartje nog maar eens kijken. We zullen er niet tot groep 7 mee wachten, want wat Izar beschrijft lijkt me toch wel een probleem. Ik zal eens kijken wat hij met een springtouw kan. Ik las ook iets over een stukje zachte klei om het potlood heen, we proberen wel eens wat.
Groeten! Maw.
Hielp niks
hier een ook een slechte schrijver (jongste) en die is ook op advies van een juf naar een cesar-mevrouw geweest. Die overigens heel aardig was....ze heeft alleen de eerste 'intake' gedaan en gekeken wat de oorzaak was. Conclusie: dochter heeft flexibele gewrichten, kan ze niks aan doen. Einde verhaal. Het was dus helemaal geen motoriek, dochters gewrichten zijn een beetje te buigzaam en daar doe je nu eenmaal niks aan.
Ze schrijft trouwens nu (11) nog net zo beroerd als ooit...en hoe zij d'r pen vasthoud, daar snap je écht niet van dat ze er Uberhaupt nog mee kan schrijven... maar de gewone pennegreep geeft haar niet genoeg 'grip' dan glijd de pen contine tussen haar vingers door en dan buigt ze d'r 1ste kootje van d'r vinger ook nog 's door (dus in een hoepeltje de verkeerde kant op)...'t is dat ik het al vaak heb gezien, anders zou je denken de 1ste keer dat je het zag dat ze d'r vinger op het punt staat te breken. Maar dat is niet zo...ze komt elke dag met alle vingers heelhuids terug. In elke nieuwe klas spreken de leerkrachten in het eerste gesprek hun stomme verbazing over die doorbuigende vinger weer uit...
(ja,ja nu weten we het wel!)
groeten albana
Grip!
Wow Albana, wat jij beschrijft is wel heel herkenbaar. Voor mijzelf dan. Mij wordt nog steeds af en toe gevraagd hoe ik nou toch mijn pen vasthoud??! Maar met een normale pennegreep heb ik inderdaad te weinig grip. Dat zou bij Stoffer natuurlijk ook kunnen spelen.
Groeten! Maw.
Ik ook!
en ik heb nog wel een flexibele gewrichten diagnose... Nooit aan gedacht dat ik daarom niet kan schrijven!
Mijk
